Οι μπίζνες του γερμανικού κεφαλαίου στην Αλβανία

Δεν είναι τυχαίο ότι η Γερμανίδα καγκελάριος ξεκίνησε το πρωί της Τετάρτης από τα Τίρανα τη «μίνι» περιοδεία στα Δυτικά Βαλκάνια… Ούτε ότι η Αλβανία ήταν η μοναδική από τις τρεις χώρες της περιοχής που είχε προγραμματίσει ειδικό οικονομικό φόρουμ («Γερμανο-αλβανική Επιχειρηματική Συνδιάσκεψη» στο υπό κατασκευή «Επιχειρηματικό Πάρκο των Τιράνων»), με στόχο την προσέλκυση Γερμανών μεγαλοεπενδυτών και βιομηχάνων…

Την υποδέχτηκε με «ικανοποίηση» ο «Σοσιαλιστής» πρωθυπουργός Εντι Ράμα, που μόλις δύο μέρες νωρίτερα είχε δει το Γερμανό πρέσβη στην Αλβανία να υπογράφει έξι δάνεια συνολικού ύψους 107,5 εκατ. δολαρίων, με στόχο την προώθηση επενδύσεων και αναπτυξιακών έργων στους τομείς της Ενέργειας, της Υδρευσης και των Υποδομών. Συμπτωματικά, αυτοί οι τομείς, δηλαδή η Ενέργεια, η Υδρευση και η δημιουργία νέων υποδομών σε μεταφορές, ήταν και το κεντρικό θέμα του γερμανο-αλβανικού επιχειρηματικού φόρουμ την Τετάρτη. Αυτοί, άλλωστε, είναι οι τομείς που ενδιαφέρουν ιδιαίτερα το γερμανικό κεφάλαιο που δραστηριοποιείται στη χώρα.

Η καγκελάριος «καθησύχασε» την ηγεσία της Αλβανίας και εμμέσως τις κυβερνήσεις και άλλων χωρών της περιοχής, πως «δεν υπάρχει τεχνητή καθυστέρηση» στη διαδικασία ένταξής τους στην Ευρωπαϊκή Ενωση» και ότι θα πρέπει να εμβαθύνουν τις μεταρρυθμίσεις «για να ικανοποιήσουν τα απαιτούμενα κριτήρια».

 

«Ευχαριστούμε τους Γερμανούς επενδυτές…»

Οταν η Μέρκελ μετέβη στο Γερμανο-αλβανικό Επιχειρηματικό Φόρουμ για να εκφωνήσει ομιλία με θέμα «Οι ευκαιρίες και οι προκλήσεις για την Αλβανία από τη σκοπιά της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας», ξανάκουσε τον πρωθυπουργό Ράμα να μιλά για «τη μεγάλη σημασία των γερμανικών επενδύσεων στην Αλβανία» και δη για τις επενδύσεις ύψους 100.000.000 ευρώ που πραγματοποιεί ο γερμανικός όμιλος «LINDNER».

«Είμαστε βαθιά ευγνώμονες στην οικογένεια Λίντνερ, όχι μόνο γιατί αποφάσισε να επενδύσει 100.000.000 ευρώ στη χώρα μας, αλλά και γιατί έφερε ένα κομμάτι της Γερμανίας στην καρδιά της Αλβανίας μέσω αυτής της επένδυσης. Η οικογένεια Λίντνερ έχει φέρει την ελεύθερη επιχειρηματικότητα ως κοινωνική, οικονομική και αστική συμβολή, σαν μία γέφυρα επικοινωνίας που διευκολύνει όχι μόνο την κυκλοφορία του χρήματος, αλλά και τις ιδέες και την κουλτούρα της συνεργασίας» είπε ο Ράμα, που έπλεξε στη συνέχεια εγκώμια στο γερμανικό κεφάλαιο και για το υπό κατασκευή«Επιχειρηματικό Πάρκο Τιράνων» (που φυσικά έχουν αναλάβει γερμανικές εταιρείες…), τάζοντας στην αλβανική εργατική τάξη 10.000 νέες θέσεις εργασίας «άμα ολοκληρωθεί το έργο». Ας σημειωθεί εδώ ότι το «Επιχειρηματικό Πάρκο Τιράνων» βρίσκεται σε ιδιαίτερα πλεονεκτική θέση: στα περίχωρα της πρωτεύουσας, κοντά σε οδικό άξονα σύνδεσης Βελιγραδίου-Σκοπίων (που οδηγεί στις αγορές της κεντρικής, βόρειας Ευρώπης) και σε οδικές αρτηρίες που οδηγούν είτε προς τη νότια Ελλάδα, είτε προς τις ανατολικές ακτές της Αδριατικής.

Ο Αλβανός πρωθυπουργός προσπάθησε να ξεπουλήσει και τους υδροφόρους ορίζοντες της χώρας του, διαλαλώντας στους Γερμανούς επενδυτές ότι η Αλβανία «είναι πλούσια σε πηγές νερού… και η δεύτερη πλουσιότερη χώρα της Ευρώπης σε νερό μετά τη Νορβηγία με σημαντικές δυνατότητες για την ανάπτυξη υδροηλεκτρικών έργων». Συνδυάζοντας το ξεπούλημα του νερού με εκείνο του τομέα της παραγωγής Ενέργειας, ο Εντι Ράμα δεν παρέλειψε να επισημάνει ότι η χώρα του «υποφέρει από χρόνια έλλειψη συστήματος υδροδότησης και άρδευσης, αλλά και τεράστιες ελλείψεις σε ηλεκτρική ενέργεια». Λες και οι ελλείψεις σε σύγχρονες υποδομές ύδρευσης και ηλεκτροπαραγωγής είναι «φυσικό φαινόμενο», για το οποίο δεν ευθύνονται οι αλβανικές κυβερνήσεις και η ντόπια αστική τάξη που κυβερνά τόσα χρόνια…

Βεβαίως από τέτοιες συνεργασίες ωφελείται τα μέγιστα το Αλβανικό κεφάλαιο.

Αεροδρόμια και λιμάνια…

Αλλά τους Γερμανούς κεφαλαιοκράτες, τους ενδιαφέρουν και τα έργα υποδομών σε συγκοινωνίες και μεταφορές. Με λίγα λόγια, οι Γερμανοί ενδιαφέρονται για τα λιμάνια και τα αεροδρόμια της Αλβανίας, έχοντας ήδη βάλει χέρι στο εκσυγχρονισμένο Διεθνές Αεροδρόμιο των Τιράνων «Μητέρα Τερέζα» και το ανατολικό τμήμα του λιμανιού στο Δυρράχιο που σχετίζεται με τις μεταφορές εμπορευμάτων.

Ως γνωστόν, το νέο αεροδρόμιο Τιράνων «Tirana International Airport» άρχισε να εκσυγχρονίζεται το2005, έπειτα από συμφωνία κοινοπραξίας εταιρειών για 20ετή εκμετάλλευση, με τη γνωστή γερμανική εταιρεία «Χόχτιφ» (Hochtief) να έχει το 47%, η «Εταιρεία Γερμανικής Επένδυσης» το 31,7% και το Αλβανο-αμερικανικό Επιχειρηματικό Ταμείο το 21,3%. Σήμερα, οι Αλβανοί πιέζουν να πετύχουν άρση της «αποκλειστικότητας» διεθνών πτήσεων που έχει το αεροδρόμιο των Τιράνων, με επιχείρημα τη μεγαλύτερη ανάπτυξη του τουρισμού και της τοπικής οικονομίας, δίχως να είναι βέβαιο πως θα καταφέρουν να αποσπάσουν μία θετική απάντηση, τουλάχιστον στο άμεσο μέλλον…

Οσον αφορά στο τμήμα του λιμανιού του Δυρραχίου που σχετίζεται με τη μεταφορά εμπορευμάτων, θα πρέπει να σημειώσουμε πως έχειστρατηγική σημασία, μεταξύ άλλων και γιατί προορίζεται να παίξει σημαντικό ρόλο στο δίκτυο του Διαδριατικού Αγωγού Μεταφοράς Φυσικού Αερίου από την Κασπία Θάλασσα στην Ευρώπη (ΤΑΡ). «Συμπτωματικά» και σε αυτό το έργο έχουν ανακατευτεί, από το 2013, γερμανικά κεφάλαια, μέσω της εταιρείας «ENS APO», που είναι θυγατρική του μεγάλου ομίλου «ΕΜS-FEHN».

Σύμφωνα με μερίδα του αλβανικού Τύπου, τους τελευταίους μήνες, η «ENS APO» κατηγορεί τις αλβανικές αρχές και τη διοίκηση του Οργανισμού Λιμένος Δυρραχίου ότι προσπαθεί να σαμποτάρει και να παρεμποδίσει τη μεταφορά εμπορευμάτων στο ανατολικό τερματικό σταθμό που ελέγχει η εταιρεία, είτε λόγω διαφθοράς, είτε γιατί η διεύθυνση της διοίκησης τάσσεται με άλλα επιχειρηματικά συμφέροντα, που επιβουλεύονται επίσης την εκμετάλλευση του εμπορευματικού τμήματος του λιμανιού, ενόψει του αναβαθμισμένου ρόλου που θα έχει στο μέλλον λόγω του αγωγού ΤΑΡ,αυτού που θα περάσει από την Ελλάδα με τις ευλογίες των ΗΠΑ… Αυτό και μόνο δείχνει ότι η διεύθυνση της διοίκησης μάλλον βλέπει προς ΗΠΑ μεριά. Αλλωστε, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι αμέσως μετά την αντεπανάσταση και την παλινόρθωση του καπιταλισμού το 1991, μονοπώλια των ΗΠΑ δρουν στην Αλβανία και έχουν κάνει μεγάλες επενδύσεις στον τομέα πετρελαίου.

Το θέμα αυτό του Οργανισμού Λιμένος Δυρραχίου απασχόλησε, την Πέμπτη, την πολύωρη συνάντηση του Αλβανού υπουργού Μεταφορών και Υποδομών,Εντμοντ Χατζινάστο, με το γραμματέα του γερμανικού υπουργείου Οικονομικών και Μεταφορών, Ράινερ Μπάακ, που συμμετείχε στην αντιπροσωπεία που συνόδεψε τη Γερμανίδα καγκελάριο Αγκ. Μέρκελ. Δεν έγινε γνωστό εάν το πρόβλημα λύθηκε. Το σίγουρο είναι ότι ο Μπάακ μετέφερε τις έντονες αντιδράσεις και τον εκνευρισμό μέρους του γερμανικού κεφαλαίου για την «αλβανική διαφθορά»… και τον «αντιεπαγγελματισμό» που θα μπορούσε να βάλει φρένο σε μελλοντικά επενδυτικά σχέδια της Γερμανίας, που σήμερα είναι ο πέμπτος μεγαλύτερος εμπορικός εταίρος της χώρας, έπειτα από την Ιταλία, την Ελλάδα, την Τουρκία και την Κίνα, με όγκο συναλλαγών 218.000.000 ευρώ.

Δέσποινα ΟΡΦΑΝΑΚΗ, Ριζοσπάστης από ad_placitum

Ο καπιταλισμός ως οι πρωτόγνωρες πιέσεις και εκβιασμοί

“Ο ελληνικός λαός άντεξε τις πρωτόγνωρες πιέσεις και εκβιασμούς που ασκήθηκαν πάνω του και έδωσε την απάντηση του.”

Οι πρωτόγνωρες πιέσεις και εκβιασμοί είναι ο καπιταλισμός και ιμπεριαλισμός της ΕΕ δεν χαρακτηρίζεται ως πρωτόγνωρο κ. Κυπριανού. Πρωτόγνωρο είναι ότι θεωρούμε πρωτόγνωρο κάτι που δεν είναι πρωτόγνωρο. Πρωτόγνωρα πράγματα!

“Ο κ.Κυπριανού εξέφρασε τη βεβαιότητα ότι αν δινόταν η δυνατότητα και σε άλλες χώρες οι λαοί να εκφράσουν με δημοψηφίσματα την άποψη τους για τις πολιτικές της ΕΕ θα αποφάσιζαν με παρόμοιο τρόπο.”

Τι ακριβώς άρεσε αλήθεια στον κ. Κυπριανού; Να αποφασίσει ο λαός για τις πολιτικές της ΕΕ ή η για την ύπαρξη της ΕΕ καθεαυτής; Ποιά είναι τα ερωτήματα εκείνα που θα τεθούν ως επιλογές στον λαό αν προκύψουν και άλλα δημοψηφίσματα; Στο τέλος θα έχουμε ντόμινο δημοψηφισμάτων για τις πολιτικές της ΕΕ που θα έχουν ως αποτέλεσμα μια απατηλή πολιτική ικανοποίηση ότι ο πολίτης της ΕΕ επιλέγει, διαμορφώνει και χαράσσει το μέλλον του απλά με το να ρίχνει χαρτάκια στην κάλπη. Εύκολο, γρήγορο, μπαμ και κάτω με άλλα λόγια. Ο κ. Κυπριανού ισχυρίζεται ότι το αποτέλεσμα είναι “μια κατεξοχήν πολιτική και όχι συναισθηματική τοποθέτηση”. Από που το συμπεραίνει αλήθεια αυτό;

Από την άλλη “ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΔΗΣΥ επισημαίνει ότι το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος ήταν κύρια συναισθηματικό.” Και ερωτώ και πάλι, από που συμπεραίνεται αλήθεια;

Εκλογές στο Ην. Βασίλειο: η σοσιαλδημοκρατία “έκρουσεν”, το μέλλον είναι ανάμνηση του παρελθόντος

Πολλοί τις έχουν χαρακτηρίσει εκλογές ρετρό, για το φαινομενικά παρόμοιο σκηνικό με αυτό του 1992.

Σε αρκετό κόσμο μπορεί να αποτελεί έκπληξη το αποτέλεσμα των εκλογών της 7ης Μαίου στο Ηνωμένο Βασίλειο, με τους συντηρητικούς να θεωρούνται οι μεγάλοι νικητές σε συνδυασμό με την εξαφάνιση των Εργατικών στην Σκωτία όπου το Εθνικό Κόμμα της Σκωτίας πήρε σχεδόν όλη την χώρα. Για πολλές βδομάδες οι δημοσκοπήσεις έδειχναν συντηρητικούς και εργατικούς σε μια μάχη μέχρι τελικής πτώσεως, με όλα τα αποτελέσματα πιθανά…και με ένα μικρό, ίσως για μερικούς, προβάδισμα για τους εργατικούς, κυρίως λόγω αντιπολίτευσης. Τι λοιπόν έφταιξε για την μεγάλη αυτή διαφορά μεταξύ των δημοσκοπήσεων και των αποτελεσμάτων των εκλογών; Ένας συνδυασμός από γεγονότα.

Κατ’ αρχήν η εξήγηση για την μεγάλη διαφορά στα ποσοστά μεταξύ συντηρητικών μπορεί να παρουσιαστεί με δύο τρόπους, έναν αντικειμενικό και έναν υποκειμενικό. Ο αντικειμενικός τρόπος είναι βεβαίως ο τρόπος καταμέτρησης των εκλογικών αποτελεσμάτων, με το σύστημα first-past-the-post. Επειδή το σύστημα εκλογών του Ην. Βασιλείου καταγράφει περιοχές (constituencies) και όχι ποσοστά συνολικά της χώρας, είναι δυνατόν κόμματα με μεγάλη συγκέντρωση ψηφοφόρων (όπως για παράδειγμα το Εθνικό Κόμμα Σκωτίας) να βγάλουν περισσότερους βουλευτές παρά κόμματα με μεγαλύτερο μεν ποσοστό σε όλη την χώρα, που δεν μπόρεσαν όμως να κερδίσουν περιοχές (όπως οι Lib Dems και το UKIP).

Ο υποκειμενικός παράγοντας έχει ερμηνευθεί ποικιλοτρόπως, ανάλογα με τις εσωτερικές αντιθέσεις στα εσωτερικά του κόμματος. Να θυμίσουμε ότι εντός των γραμμών του Εργατικού κόμματος υπάρχει μια πολύ μεγάλη μερίδα Μπλαιρικών οι οποίοι ερμηνεύουν την ήττα χάρη στις πιο “αριστερές” θέσεις του Έντ Μίλιμπαντ (είχε μετακινηθεί λίγο αριστερότερα του κεντρώου χώρου), όπως για παράδειγμα την αποστασιοποίηση του από τον μακελλάρη Μπλαίρ στο ζήτημα του Ιράκ. Οι Μπλαιρικοί διατείνονται ότι κανένα κόμμα δεν μπορεί να αναλάβει εξουσία εαν οι θέσεις του δεν είναι αρκετά υπερ του επειχηρηματικού περιβάλλοντος, συγκλίνοντας προς τους Συντηρητικούς. Αυτή όμως η ερμηνεία δεν μπορεί να συμπεριλάβει και την μεγάλη εκλογική νίκη του Εθνικού Κόμματος Σκωτίας, που αν μη τι άλλο είναι ένα κόμμα καθαρά σοσιαλδημοκρατικό το οποίο έχει συσπειρώσει δεξιά και αριστερά στοιχεία πατώντας στην δυναμική που είχε δημιουργήσει η παρουσία του κατά το δημοψήφισμα λίγους μήνες πρίν.

Το Εθνικό Κόμμα της Σκωτίας* που πήρε 4.8% και εξαφάνισε κυριολεκτικά το Εργατικό κόμμα στην Σκωτία (όπου η Σκωτία παραδοσιακά ήταν Εργατική) ήταν αποτέλεσμα της έντονης εσωκομματικής διαμάχης για όλα σχεδόν τα ζητήματα της χώρας, από το μεταναστευτικό και την οικονομία μέχρι και την εξωτερική και εσωτερική πολιτικη. Δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός πως πολλές από τις ομιλίες νέων βουλευτών με το συγκεκριμένο κόμμα είχαν χροιά “Εργατικών” πρίν από το άνοιγμα του τρίτου δρόμου του Μπλαίρ, γεγονός που ανάγκασε πολλούς παρουσιαστές και αναλυτές εκλογών να τονίσουν την σημασία της δεξιάς στροφής του Εργατικού Κόμματος, και του όπως φάνηκε ιστορικού λάθους του Μιλιμπαντ να στηρίξει τους Συντηρητικούς στην καμπάνια για την μη ανεξαρτητοποίηση της Σκωτίας. Αξιοσημείωτο το γεγονός πως το Εργατικό Κόμμα είχε μάλιστα στο μεταναστευτικό “δανειστεί” σλόγκαν από το ακροδεξιό UKIP σε μια προσπάθεια επανασυσπείρωσης ψηφοφόρων που είχαν “αλληθωρήσει” για το ζήτημα αυτό.

Η μεγάλη έκπληξη, αν μπορούμε να την πούμε ως τέτοια, έρχεται μαλλον από πλευράς των φιλελευθέρων Lib Dems και ακροδεξιών του UKIP. Παρά το γεγονός ότι οι ακροδεξιοί του UKIP ξεπέρασαν το 12% των ψήφων σε όλη τη χώρα, εντούτοις κατάφεραν να αποσπάσουν μόλις δύο θέσεις στο κοινοβούλιο, χάνοντας μάλιστα και τον αρχηγό του κόμματος Νάιτζελ Φάρατζ. Από την άλλη οι φιλελεύθεροι που έχουν καταφέρει να αποσπάσουν ένα ποσοστό γύρω στο 7.9%, κατάφεραν να εκλέξουν μόλις 8 βουλευτές, την ίδια στιγμή που το Εθνικό Κόμμα Σκωτίας έχει εκλέξει 56 βουλευτές μέσα από 4.8% των ψηφοφόρων. Σε ένα σενάριο εξήγησης της πιο πάνω περίεργης αναλογίας ψήφων, ο δημοσιογράφος Paul Mason διατείνεται πως πολλοί ψηφοφόροι των δύο πιο πάνω κομμάτων έχουν κάνει ιστορική τακτική ψήφο προς τους Συντηρητικούς του Κάμερον σε μια προσπάθεια απεσόβησης μιας ενδεχόμενης κυβέρνησης των Εργατικών με το Εθνικό Κόμμα της Σκωτίας. Όπως και να έχουν τα πράγματα όμως, ο κανιβαλισμός των Φιλελευθέρων από τους Συντηρητικούς είναι εμφανής (από 22.1% έπεσαν όπως είπαμε στο 7.9) ακόμη και χωρίς την πιο πάνω εξήγηση, για διάφορους λόγους αλλά με ουσιαστικό λόγο την επιλογή των Συντηρητικών στο ζήτημα της οικονομίας.

Το Εργατικό κόμμα στην Βρεττανία δεν κατάφερε όχι μόνο να παρουσιάσει μια εναλλακτική εξήγηση στον κόσμο της εργασίας για την οικονομία, αλλά ούτε να φτιάξει μια πολιτική πρόταση που να πείσει πολλούς ψηφοφόρους για το υλοποιήσιμό τους. Είναι αρκούντως παραδειγματικό το γεγονός ότι πολλοί “αριστεροί” ακαδημαικοί και διανοούμενοι κυρίως όπως ο Owen Jones φαντάζονται ένα Εργατικό κόμμα που θα επιστρέψει “στις ρίζες” του, ένα Εργατικό κόμμα που θα μπορούσε να εμπνευστεί από τον ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα και το Podemos στην Ισπανία. Αυτός ο ορίζοντας σκέψης, που αρχίζει και τελιώνει με τον κυβερνητισμό σε μια αστική εξουσία για “αποτροπή των χειρότερων” δείχνουν  μια κοινωνία που έχει αποδεχτεί την καπιταλιστική μιζέρια, δεν θεωρεί ότι αξίζει τον κόπο να παλέψει και να δώσει ενέργεια για ένα πολιτικό πρότζεκτ που στην τελική δεν έχει δουλέψει κιόλας για τον κόσμο της εργασίας. Όπως χαρακτηριστικά αντιπαραθέτει ο Mark Fischer, η πολιτική της ελπίδας είναι άμεσα συνδεδεμένη με την πολιτική του φόβου; δεν μπορείς να έχεις το ένα χωρίς το άλλο. Η πολιτική της ελπίδας έτσι όπως εκφράστηκε και από το πολιτικό πρότζεκ των δημοκρατικών στην Αμερική μέσα από τον Ομπάμα αλλά και μέσα από την “αριστερή λαικιστική” (left populist) στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ και των άλλων κομμάτων τέτοιου τύπου, είναι η αποδοχή της ιδέας ότι με την ψήφο μπορεί να αλλάξει κάτι πραγματικά, είναι το συναίσθημα που γυρεύει κάποιος όταν έχει αναθέσει την τύχη του σε κάποιον άλλο.

Λέγοντας όλα τα πιο πάνω, μια από τις πιο ενδιαφέρουσες εξελίξεις ήταν η τρομακτική άνοδος του Εθνικού Κόμματος Σκωτίας με ταυτόχρονο ακαριαίο θάνατο των Εργατικών στην Σκωτία αλλά και το Εργατικό κόμμα σε αναζήτηση ταυτότητας μέσα σε σε ένα πολιτικό πλαίσιο ολοένα και πιο στενό.Η αποκαλούμενη συντριπτική νίκη των Συντηρητικών δεν είναι και τόσο νίκη όσο τεράστια ήττα των από κάτω στο Ην. Βασίλειο πέραν από τους Εργατικούς. Μεγάλη ήττα διότι παρά την μιζέρια που έχει επιφέρει η πολιτική του Κάμερον τα τελευταία χρόνια το πιο πειστικό επιχείρημα εναντίων τους είναι το πρόστυχο πλέον “να φύγουν οι Tories” (ελληνιστί να φύγουν οι Δεξιοί για Κύπρο και να φύγουν οι Σαμαροβενιζέλοι για Ελλάδα), διότι ουσιαστικά δεν υπάρχει καμιά μεγάλη διαφορά στο πλαίσιο μέσα στο οποίο πολιτεύονται. Οι Συντηρητικοί έχουν υποσχεθεί περισσότερο από μιζέρια, που θα καταγράψει θετικούς αριθμούς στα μπλοκάκια του κέρδους των εταιριών και των μεγαλοβιομηχάνων, κάτι που ο κυνισμός της εποχής το έκανε να ακουστεί καθαρά και σχεδόν σαδομαζοχιστικά ελκυστικό. Η απουσία ταξικής πολιτικής στη Βρεττανία είναι κάτι που σε αριστερά πηγαδάκια μπορεί να προβληματίζει (η λεγόμενη αριστερά γενικά στη Βρεττανία είναι πεισματικά κλεισμένη στην δική της φούσκα), εντούτοις σε ένα ευρύτερο πλάνο δεν φαίνεται να υπάρχει ένα όχημα που θα φέρει αυτή την πολιτική πρόταση στα αυτιά της εργατικής τάξης με σκοπό να την ενεργοποιήσει.

Η πολιτική των από κάτω δεν εκπροσωπήθηκε στις εκλογές αυτές, και είναι μάλλον απίθανο να εκπροσωπείται στο άμεσο μέλλον.Οι εκλογές στη Βρεττανία έχουν καταγράψει μεγάλη νίκη της αστικής τάξης όχι τόσο εκλογικά αλλά κυρίως ιδεολογικά. Το μέλλον για τους από κάτω στο Ην. Βασίλειο φαντάζει να είναι στον πάγο εδώ και πολλά χρόνια, μοιάζουν να έχουν βαλτώσει στην καπιταλιστική βαρβαρότητα ενός αιώνιου τώρα. Η ιστορική κίνηση όμως δεν σταματά ποτέ.

—————————————————————————

Σημειώσεις:

* Το Εθνικό Κόμμα Σκωτίας είναι ένα κόμμα συνοθύλευμα πολλών εκφάνσεων της Σοσιαλδημοκρατίας που έχει καταφέρει να συσπειρώσει κόσμο μέσα από πραγματικά αντιφατικά επιχειρήματα και προτάσεις. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα πως πολλές προτάσεις για την οικονομία της Σκωτίας, μέσα από καπιταλιστική οικονομία όπως την αποδέχεται το εν λόγω κόμμα, δεν μπορούν να υλοποιηθούν με την βασική του πρόταση, την ανεξαρτησία της χώρας από το Ηνωμένο Βασίλειο. Έχει καταφέρει μέσα από την στήριξη μερίδας του κεφαλαίου να συσπειρώσει πραγματικά σε βάση εθνική και όχι ταξικά, όπως ακριβώς ένα κλασικό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα με εθνικό ζήτημα.

 

Πηγή: Αγκάρρα

Από την “Ωδή στη Χαρά” στην Ευρωπαϊκή Ένωση των Ναζί

Ωδή στη Χαρά – Friedrich Schiller

Κόρη εσύ των Ηλυσίων,
ω Χαρά, σπίθα πανέμορφη, Θεϊκή,
ένα πύρινο μεθύσι
στο δικό σου το ναό μας οδηγεί.
Η κακιά ό,τι σκόρπισε συνήθεια
να τα μάγια σου το δένουνε ξανά,
όλοι οι άνθρωποι, ω θεά, αδερφώνονται, όπου
η φτερούγα η απαλή σου τριγυρνά.
Όλα τα έθνη αγκαλιαστείτε! Σε όλον, όλο
στέλνω εγώ τον κόσμο τούτο το φιλί.
Έναν έχουμε πατέρα, αδέρφια, εκεί
απ’ των άστρων πιο ψηλά το θόλο.

Όποιος ενός φίλου ο φίλος είναι,
όποιος πέτυχε τέτοια έξοχη ζαριά,
όποιος βρήκε μια καλή γυναίκα, ας σμίξει
τη φωνή του στα χαρούμενα βουητά.
Φτάνει μόνο μια ψυχή στον κόσμο τούτον
να μπορεί κανείς δικιά του να την πει.
Αλλ’ αυτός που δεν το πέτυχε ποτέ του,
κλαίοντας έξω από τον κύκλο ας τραβηχτεί.
Τη συμπάθεια να τιμά και να λατρεύει
όποιος ζει σ’ αυτή τη γη.
Προς τ’ αστέρια αυτή οδηγεί
όπου του Άγνωστου είν’ ο θρόνος κι αφεντεύει.

Όλα τα όντα από τα στήθια της μεγάλης
Φύσης τη χαρά ρουφούν,
και οι καλοί μα και κακοί τα ρόδινά της
ίχνη πάντα ακολουθούν.
τα φιλιά και τα σταφύλια αυτή μας δίνει,
ένα φίλο, κι ως το θάνατο πιστό.
Ηδονή και το σκουλήκι ακόμα νιώθει,
στέκει ορθό το Χερουβείμ μπρος στο Θεό.
Έθνη, εσείς χάμω θα πέσετε, εσείς μόνο;
Πες! Τον πλάστη τον μαντεύεις, κόσμε εσύ;
Θα τον βρεις πάνω απ’ των άστρων τη σκηνή.
Πάνω απ’ τ’ άστρα το μεγάλο του έχει θρόνο.

Η φτερούγα η δυνατή στην αιώνια φύση
ονομάζεται χαρά.
Τους τροχούς μες στο τρανό ρολόϊ του κόσμου
η χαρά τους σπρώχνει πάντοτε μπροστά.
Απ’ τα ουράνια, στης χαράς το κάλεσμα ήλιοι
ξεπετιούνται, κι απ’ τα σπέρματα οι ανθοί
Η χαρά μέσα στο χάος γυρίζει σφαίρες
που αστρονόμου δεν τις γνώρισε γυαλί.
Όπως οι ήλιοι αναγαλλιάζοντας πετάνε
στην ουράνια, την υπέρλαμπρη απλωσιά,
μπρος!, αδέλφια, με χαρούμενη καρδιά,
όμοιοι με ήρωες που γραμμή στη νίκη πάνε.

Απ’ τον πέτρινο καθρέφτη της αλήθειας

στον ερευνητή χαμογελά.
Στην τραχιά της αρετής κορφή ανεβάζει
τον που σηκώνει ένα φορτίο και δεν βογκά.
οι σημαίες της κυματίζουνε στης πίστης
το βουνό το φωτερό.
σπάει το φέρετρο και μέσα απ’ τις ραγάδες
λάμπει εκείνη στων αγγέλων το χορό.
Λαοί, θάρρος! η αντοχή να μη σας λείψει,
και για ανώτερο έναν κόσμο υπομονή!
Πάνω εκεί, περ’ απ’ των άστρων τη σκηνή,
ένας θεός στέκει τρανός, και θ’ ανταμείψει.

Με τους θεούς πώς να τα βάλεις; Είν’ ωραίο
να τους μοιάσεις. τούτο αρκεί.
Ας σιμώσουν οι φτωχοί κι οι πονεμένοι
να χαρούν με τους χαρούμενους κι αυτοί.
Όχι εκδίκηση και μίση. ας ξεχαστούνε.
στον θανάσιμον οχτρό συγγνώμη πια.
ας μην πιέζουνε τα μάτια του τα δάκρυα,
κι άλλο τύψη ας μην του τρώει πια την καρδιά.
Μας χρωστούν; Όλ’ ας σκιστούνε τα τεφτέρια!
Συμφιλίωση γενική!
Όπως κρίναμε, αδελφοί,
έτσι κρίνει κι ο Θεός ψηλά απ’ τ’ αστέρια.

Η χαρά σπιθοβολάει μες στα ποτήρια.
μέσα στο αίμα το χρυσό του σταφυλιού
ηρωισμού ρουφούν ορμή οι απελπισμένοι,
κι οι κανίβαλοι γαλήνεμα του νου.
Το ποτήρι όταν το γύρο του θα κάνει,
απ’ τις θέσεις σας αδέρφια μου, όλοι ορθοί!
Ως ψηλά τον ουρανό οι αφροί ας ραντίσουν
προς το πνεύμα του Αγαθού τούτη η σπονδή!
Που γι αυτόν χορός αγγέλων ύμνους ψάλλει
και των άστρων τον δοξάζουν οι χοροί.
Προς το πνεύμα του Αγαθού τούτη η σπονδή
περ’ απ’ τ’ άστρα, μες στου απείρου την αγκάλη.

Αντοχή στα πικρά βάσανα, βοήθεια
όπου ένας αθώος θρηνεί,
σταθερότητα στον όρκο, την αλήθεια
και σ’ οχτρούς μα και σε φίλους αντικρύ.
μπρός σε θρόνους ρηγικούς αντρείκια στάση,
κι αν, αδέλφια μου, στοιχίσει ή αίμα ή βιός,
το βραβείο να πάει σ’ αυτόν που δούλεψε άξια,
και στις γέννες της ψευτιάς ξολοθρεμός!
Πιο σφιχτά στον άγιο κύκλο αυτόν πιαστείτε,
όρκο δώστε στο σπιθάτο αυτό κρασί
πως θα μείνετε στο τάξιμο πιστοί.
Στον ουράνιο δικαστή μας ορκιστείτε.

(Μετ. Θρασύβουλου Σταύρου)

“Ωδή στη Χαρά”

Η Ωδή στη Χαρά (στα γερμανικά Ode an die Freude) είναι ωδή που γράφτηκε το 1785 από τον Γερμανό ποιητή και ιστορικό Φρήντριχ Σίλερ την οποία και δημοσίευσε το επόμενο έτος. Η ωδή αυτή που περιλαμβάνει 108 στίχους, στη τελική του μορφή, έγινε ευρύτερα γνωστή όταν μελοποιήθηκε από τον Λούντβιχ βαν Μπετόβεν το 1824, ο οποίος την ενέταξε στο τέταρτο και τελευταίο μέρος της Ενάτης συμφωνίας του, ως χορωδιακή συμφωνία, για τέσσερις σόλο φωνές, χορωδία και ορχήστρα σε ρε μείζονα.

“Ωδή στη Χαρά” και ο ύμνος της Ευρωπαϊκής Ένωσης

Το 1972, το Συμβούλιο της Ευρώπης υιοθέτησε την «Ωδή στη χαρά» του Μπετόβεν σαν δικό του ύμνο και ζητήθηκε από τον γνωστό συνθέτη Χέρμπερτ φον Κάραγιαν να γράψει τρεις μουσικές διασκευές, για σόλο πιάνο, για πνευστά και για συμφωνική ορχήστρα και το 1985 αναγνωρίστηκε από τους ηγέτες της ΕΕ ως ο ύμνος της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ο ύμνος δεν έχει λόγια, παρά μόνο μουσική. Με την παγκόσμια γλώσσα της μουσικής, αυτός ο ύμνος εκφράζει τα ευρωπαϊκά ιδανικά της ελευθερίας, της ειρήνης και της αλληλεγγύης. Ο ύμνος, που ηχογραφήθηκε το 1994 στο Teatro da Trindade της Λισαβόνας, ακούγεται σε εκτέλεση της Ορχήστρας Νέων της Ευρωπαϊκής Ένωσης υπό τη διεύθυνση του Αντρέ Ράιχλινγκ και σε μουσική διασκευή του Χέρμπερτ φον Κάραγιαν (wikipedia). Ακούστε τον ύμνο της ΕΕ εδώ.

Χέρμπερτ φον Κάραγιαν και Ναζιστικό κόμμα

Ο Χέρμπερτ φον Κάραγιαν (Herbert von Karajan) γεννήθηκε στις 5 Απριλίου 1908 στο Ζάλτζμπουργκ (Αλατόπυργο) της Αυστροουγγαρίας (σημερινής Αυστρίας) και ήταν γόνος της πλούσιας οικογένειας των Καραγιάννηδων με καταγωγή από την Κοζάνη. Από το 1916 έως το 1926 σπούδασε στο Μοτσαρτέουμ του Ζάλτσμπουργκ, όπου ενθαρρύνθηκε να ασχοληθεί με τη διεύθυνση ορχήστρας. Πρωτοεμφανίσθηκε ως μαέστρος το 1927 στο Ουλμ και παρέμεινε στην ορχήστρα της γερμανικής αυτής πόλης έως το 1934. Τον Μάρτιο του 1935 δόθηκε μια σημαντική ώθηση στη σταδιοδρομία του, όταν υπέβαλε αίτηση για την ιδιότητα μέλους στο ναζιστικό κόμμα αν και όπως ανακοίνωσε ο Αυστριακός ιστορικός και καθηγητής Νεότερης Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Βιέννης, Ολιβερ Ράτκολμπ  ήδη από το 1933, ο Κάραγιαν ήταν μέλος του χιτλερικού γερμανικού Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος. Βρέθηκαν δυο αντίτυπα της κάρτας μέλους στο ναζιστικό κόμμα, που αποδεικνύει την διπλή εγγραφή του, μια στην Αυστρία και την δεύτερη στο Ulm της Γερμανίας.

Κομματική ταυτότητα του Karajan την εποχή του NSDAP υπό τον αριθμό 3430914

Για 24 ολόκληρα χρόνια ήταν ένας από τους κεντρικούς μουσικούς και μαέστρους των Ναζί και ιδιαίτερα αγαπητός στα μέλη των SS (Ες-Ες). Ο Γκαίρινγκ ήταν αυτός που τον προώθησε, αλλάζοντας για πάντα την καριέρα του μια που υπήρχε αντιπαράθεση με τον Γκαίμπελς που προωθούσε τον Βίλχελμ Φουρτβένγκλερ. Είχε διευθύνει το “Tannhauser” του Βάγκνερ στα γενέθλια του Χίτλερ το 1935 και είχε παίξει το τραγούδι Horst Wessel, τον επίσημο δηλαδή ύμνο του NSDAP, πάμπολλες φορές κατά την διάρκεια της καριέρας του.

Η προσωπικότητά του φημίζεται για την εκκεντρικότητά της και την έπαρση που την διακατείχε. Επίσης χαρακτηρίζεται ως άνθρωπος που ήταν πεινασμένος για εξουσία και προσπαθούσε με κάθε τρόπο να ασκήσει την εξουσιαστική δύναμη που είχε είτε με τους μουσικούς του είτε με την ΜΜΕ και τις εταιρίες που συνεργαζόταν. Ο ίδιος ο Karajan επέμενε να πληρώνεται με πολύ υψηλές αμοιβές για τις συναυλίες του. Όταν ήταν να κινηματογραφήσει τη διεξαγωγή μιας ορχήστρας ήθελε τις κάμερες να τον δείχνουν μόνον αυτόν καθ’ όλη την διάρκεια της συναυλίας. Επίσης αναφέρεται ότι όταν διηύθυνε Wagner στην Μετροπόλιταν Οπερα, είχε τοποθετήσει το βάθρο του μαέστρου πιο ψηλά έτσι ώστε το κοινό να μπορούσε να τον βλέπει μόνο εκείνον. Μεταξύ των ισχυρισμών εναντίον του ο Κάραγιαν είχε επίσης λεχθεί ότι είχε εργαστεί για την ναζιστική αστυνομία και επίσης ότι είχε τον ρόλο ν’ αποδεσμεύει από τις γερμανικές ορχήστρες Εβραίους και άλλους “μη–Αρίους”.

Berchtesgaden, Germany, March 1939, Hitler hosting a charity concert at his home

Μέτα την λήξη του Δευτέρου Παγκοσμίου πολέμου του είχε απαγορευτεί να διευθύνει μέχρι και το 1948. Έχει κατηγορηθεί ότι χρησιμοποιούσε αντισημιτικά στοιχεία (slur) στη συνθετική της μουσικής του όσο και την στήριξη του στο ναζισμό. Είναι ενδιαφέρον ότι ο Karajan ως συνθέτης δεν είχε δημιουργήσει τίποτα αυθεντικό. Ο Χέρμπερτ φον Κάραγιαν φέρεται να δηλώνει ψευδή στοιχεία, αρνούμενος ότι είχε ποτέ υποβάλει αίτηση μέλους για να ενταχθεί στο Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα και υποστηρίζοντας πως είχε προσχωρήσει σε αυτό στο Άαχεν για να μην έχει προβλήματα στην καλλιτεχνική του καριέρα. Παντρεύεται με την Ανίτα Γκιούτερμαν, “κατά το ένα τέταρτο Εβραία”, κόρη ενός πολύ γνωστού βιομηχάνου μεταξωτών, για να διασκεδάσει τις επικρίσεις ως προς τη ναζιστική ιδεολογία του. Το 1958 έγινε ο μόνιμος διευθυντής της Φιλαρμονικής Ορχήστρας του Βερολίνου μέχρι και το 1989. Μετά το 1948 και ειδικά τα πρώτα χρόνια, η σιωπή του Κάραγιαν αλλά και η ανοχή του μουσικού και πολιτικού κόσμου της μεταναζιστικής Ευρώπης, όσον αφορούσε το ναζιστικό παρελθόν του, ήταν τόση που τον ανέθεσε τελικά ως μόνιμο διευθυντή της Φιλαρμονικής Ορχήστρας του Βερολίνου. Με τις ευλογίες της μουσικής βιομηχανίας της Βιέννης, Σάλτσμπουργκ, Βερολίνου, Μιλάνου και Λονδίνου ενδυνάμωσαν και προώθησαν την καριέρα του Karajan. Αν και η ΕΣΣΔ του απαγορεύει να διευθύνει και αρχίζει έρευνα για να διαλευκάνει το ναζιστικό παρελθόν του η καριέρα του συνεχίζεται χωρίς ουσιαστικά εμπόδια. Έρευνα είχε αρχίσει να διεξάγεται μόλις το 1989 και από το Υπουργείο Δικαιοσύνης της Αυστρίας αλλά η υπόθεση κατέρευσε αφού τον ίδιο χρόνο πέθανε.

Οι αντιδράσεις

Εβραίοι μουσικοί όπως ο Isaac Stern, ο Arthur Rubinstein και ο Itzhak Perlman αρνούνται να παίξουνε συναυλίες με τον Karajan λόγω του ναζιστικού παρελθόντος του. Ο τενόρος Richard Tucker αποσύρθηκε από μια ηχογράφηση του Τροβατόρε, όπερας του Verdi, το 1956, όταν έμαθε ότι ο Κάραγιαν θα διεξάγει την διεύθυνση. Το ίδιο είχε συμβεί και με την Μαρία Κάλλας με την όπερα Aida η οποία αρνήθηκε να συνεργαστεί μαζί του μέχρι που ο Κάραγιαν αντικαταστάθηκε από τον μαέστρο Tullio Serafin. Στις ΗΠΑ κατά την διάρκεια του ‘60 και ‘70, Εβραίοι και κομμουνιστές διαδήλωναν έξω από τα λυρικά θέατρα και τους χώρους συναυλιών είτε μποϊκόταραν τις πωλήσεις των εισητηρίων όπου διηύθυνε ο διάσημος μαέστρος. Σε κάποιες περιπτώσεις άφηναν ελεύθερα περιστέρια στις αίθουσες κατά την διάρκεια της εκτέλεσης. Έξω από το θέατρο Εβραϊκές οργανώσεις αλλά και η Αμερικάνικη Ένωση Μουσικών κρατούσαν πλακάτ όπως “They helped Hitler murder millions”, “NO HARMONY WITH NAZIS“.

Εβραϊκές οργανώσεις και η Αμερικάνικη Ένωση Μουσικών κρατούν πλακάτ: “They helped Hitler murder millions”, “NO HARMONY WITH NAZIS”.

Στη δεκαετία του ’60 ο μαέστρος με την Φιλαρμονική του Βερολίνου σκόπευαν να επισκεφτούν το Ισραήλ για συναυλίες αλλά οι Ισραηλινοί απάντησαν: “καλοδεχούμενη η ορχήστρα αλλά ο Karajan όχι”. Μόνο μετά τον θάνατο του Karajan το 1989 η Φιλαρμονική του Βερολίνου επισκέφτηκε το Ισραήλ για συναυλίες. “Μετά το τέλος των συναυλιών που διήυθυνε ο ίδιος αναγκαζόταν να φεύγει γρήγορα από τα αμφιθέτρα για να ξεφεύγει των διαδηλωτών (2).

Ο Karajan και οι επαφές του

Η σχέση του Karajan με τον αμερικανό μαέστρο και συνθέτη Bernstein δεν ήταν στενές αλλά θαύμαζε ο ένας τον άλλο. Ο Bernstein γράφει στην γυναίκα του Felicia: “είμαστε πραγματικοί φίλοι με τον Karajan, όταν τον συναντήσεις θα τον λατρέψεις. Ο πρώτος μου (φίλος) ναζί” (1). O Karajan είχε υποψίες ότι οι αντιδράσεις και διαδηλώσεις εναντίον του στις ΗΠΑ τροφοδοτούνταν και από τον Bernstein (3).

Leonard Bernstein, αριστερά και Herbert von Karajan. Ruth Orkin (Bernstein) Roger Jackson/Central Press (Karajan)

Επίσης, χαρακτηριζόταν από τους Zonal Office of Information Services του Αμβούργου και το American Veterans Committee (AVC) της Νέας Υόρκης στην μεταξύ τους επικοινωνία ως “ardent Nazi“ δηλαδή ο “ένθερμος ναζιστής”. Τα βραβεία και οι έπαινοι που έχει λάβει ήταν αναρίθμητοι. Ενδεικτικά λαμβάνει το Χρυσό Μετάλλιο της Βασιλικής Φιλαρμονικής Εταιρίας, το Διεθνές Μουσικό Βραβείο της UNESCO, το Βραβείο Τεχνών της Λουκέρνης, το Χρυσό Γραμμόφωνο και με πάμπολλες ακόμα πανεπιστημιακές διακρίσεις. Ο Κάραγιαν γνωστός ως “γενικός μουσικός διευθυντής της Ευρώπης”, πεθαίνει στις 16 Ιουλίου 1989, σε ηλικία 81 ετών.

 

Αναφορές:

(1) Richard Osborne, “Herbert Von Karajan: A Life in Music”, Pimlico, 1999 (σελ. 379).

(2) Richard Osborne, “Herbert Von Karajan: A Life in Music”, Pimlico, 1999 (σελ. 381).

(3) Birgit Nilsson, Doris Jung Popper, “La Nilsson, My Life in Opera”, University Press of New England, 2007 (σελ. 127).

ΑΚΕΛ ή ΑΛΕΚ

ΑΚΕΛ Αριστερά Νέες Δυνάμεις

ή

ΑΛΕΚ Αρσιατρέ Νέςε Δνυάμιες;

Χέστε τον Λένιν, ο Τσίπρας θα εκπληρώσει τα παιδικά μας όνειρα!

Ελλάδα – Ισπανία – Σλοβενία

Σημείωστε τις χώρες. Έχω παράπονο γιατί εμείς μέχρι στιγμής μόνο με Ελλάδα και Ισπανία κάναμε κοννέ για κοινούς αγώνες ( κίνημα κατά των εκποιήσεων ). Θέλω και τον Σλάβοι Ζίζεκ. Δεν με καλύπτει το ΤΕΠΑΚ και μια εκδήλωση κάθε δύο χρόνια.

Ο Αλέξης λοιπόν θα εκπληρώσει τα παιδικά μας όνειρα, δηλαδή τα όνειρα του ΄68.
Δεν ξέρω για σας αλλά εμείς τέτοια παιδικά όνειρα δεν θυμάμαι να είχαμε.
Πρίτς!
Είχατε! Απλά εσύ δεν τα θυμάσαι!
Ρώτα όποιον Κυπραίο θέλεις πάνω από 40 αν τα παιδικά του όνειρα δεν ήταν η Γαλλία του ΄68 και θα δεις! Και άμα έβρεις ένα Κυπραίο που ήξερε στα παιδικά του όνειρα πού πέφτει η Γαλλία εμένα να με χέσεις μαζί με τον Λένιν. Ο Κασουλίδης άκουσα πως κάτι σχετικό ονειρευόταν στα παιδικά του χρόνια…ένι ξέρω αν ο Σπύρος Κυπριανού επίσης είχε τέτοια όνειρα. Μπορεί.
Όπως και νάχει τωρά ΤΟΥΤΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΚΑ ΟΝΕΙΡΑ ΕΧΟΥΜΕ!

Ο Αλέξης Τσίπρος, γέννημα θρέμμα της ΕΕ, έβαλε πουκάτω που το σώβρακο του την Ιστορία κάθε λαού που δεν θυμάται καλά καλά πότε εδημιουργήθηκεν η ΕΕ. Αν ρωτήσεις του Κυπραίους πότε εμπήκαμεν στο Ευρώ δεν θα ξέρουν, οι μισοί θα σου πουν το 2006 τζαι οι άλλοι μισοί το 2008, στην περιπτωση που απαντήσουν! Αδιάφορον! Θα μπεις πουκάτω που το σώβρακον του Τσίπρος! Είπαν οι διαδρόμοι, δείχνοντας μας με το δάχτυλο τους σαν τον “ταξικό εχθρό” του απλού ανθρώπου…

Καλά τζαι καταδέχεστε. Εν πλυμμένο που την πλύστρα τουλάχιστον τούντο ευρωπαικό σώβρακο;

Το άρθρο:

Εξαιρετικά κολακευτικά σχόλια για το ΣΥΡΙΖΑ και τον πρόεδρο του Αλέξη Τσίπρα φιλοξενεί σε δημοσίευμα της η βρετανική εφημερίδα Guardian στο πλαίσιο αφιερώματος για τα τρία αριστερά κόμματα σε Ελλάδα, Ισπανία και Σλοβενία (ΣΥΡΙΖΑ, Podemos και Ενωμένη Αριστερά αντίστοιχα) τα οποία προηγούνται στις δημοσκοπήσεις και πιθανόν να γίνουν κυβέρνηση. Το δημοσίευμα φέρει τον τίτλο: «Τα νέα αριστερά κόμματα της Ευρώπης μπορεί να κάνουν πραγματικότητα το όνειρο του 1968».

Η εφημερίδα εκτιμά ότι εάν γίνουν εκλογές στην Ελλάδα τον Φεβρουάριο ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι σε θέση να σχηματίσει κυβέρνηση.

Στην Ελλάδα, γράφει η βρετανική εφημερίδα, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το πιο δημοφιλές κόμμα, με ένα προβάδισμα 11% από τη ΝΔ. «Αν οι εκλογές γίνουν πρόωρα το Φεβρουάριο, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι τελικά σε θέση να σχηματίσει κυβέρνηση» αναφέρει ο Guardian.

 

Το δημοσίευμα ξεκινά με μια σκηνή από την ταινία του Κώστα Γαβρά, «Το κεφάλαιο».
Σε ένα οικογενειακό γεύμα, ο διευθύνων σύμβουλος μίας μεγάλης γαλλικής τράπεζας έχει ένα καυγά με τον θείο του, έναν αριστερό του 1968, ο οποίος κατηγορεί τον ανιψιό του για την υπερχρέωση Ευρωπαίων πολιτών και την καταστροφή κρατών.  Ο νεαρός τραπεζίτης απαντά «Μα πρέπει να είσαι χαρούμενος». Ο θείος ρωτάει μπερδεμένος «Γιατί;», «Διότι εκπληρώνω τα παιδικά σου όνειρα». «Τα παιδικά μου όνειρα;» ρωτάει ο θείος. «Εσείς οι αριστεροί θέλετε διεθνισμό, τον αποκτήσατε. Τα λεφτά δε γνωρίζουν σύνορα», του απάντησε.

Ο συντάκτης του άρθρου, αφού περιγράφει τις τελευταίες δημοσκοπήσεις σε Ελλάδα, Ισπανία και Σλοβενία, όπου τα αριστερά κόμματα είναι εξαιρετικά δημοφιλή, συνεχίζει:

«Αν οι προβλέψεις ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι η πρώτη, αληθινά αριστερή, κυβέρνηση στην Ευρώπη, του χρόνου, το τεστ της επιτυχίας του μπορεί να είναι μια επανάληψη της σκηνής του φιλμ του Γαβρά, όπου ο Γιόσκα Φίσερ θα συζητά με τον Αλέξη Τσίπρα».

Και το δημοσίευμα παραθέτει το φανταστικό διάλογο: «Όταν ο αριστερός της γενιάς του ’68 κατηγορήσει τον Έλληνα ηγέτη ότι «εκτρέπει και άλλες χώρες σε επικίνδυνες αριστερές ατραπούς» γιατί δεν μπορούμε να φανταστούμε τον Τσίπρα να απαντά:«Μα θα έπρεπε να είσαι χαρούμενος».

Όταν ο Φίσερ, μπερδεμένος, θα ρωτούσε «γιατί» ο Τσίπρας θα μπορούσε απλά να απαντήσει: «Γιατί εκπληρώνω τα παιδικά σου όνειρα»…

 

Πηγή: disdaimona 07.11.2014

Η επιτυχία της αριστεράς

Ας πάρουμε κάποιους από τους συλλογισμούς για μια σύντομη ανάλυση του άρθρου του κ. Τάκη Χατζηγεωργίου στον Πολίτη υπό τον τίτλο Τι ορίζουμε ως επιτυχία; Το άρθρο παράγει μια γκάμα από ορισμούς του τι ορίζεται ως επιτυχία σε σχέση με την αριστερά.

Δύο από του βασικούς ισχυρισμούς του άρθρου:

1) “Φοβούνται την οργή των πολιτών που άρχισε να εκφράζεται σε διάφορα σημεία της ηπείρου. Και φοβούνται ακόμα πως αν δεν πετύχει η αριστερά  που έρχεται με διάθεση συζήτησης, αυτό που θα ακολουθήσει είναι η ακροδεξιά. Και αυτό σημαίνει τουλάχιστον αποχώρηση από την ΕΕ της Γαλλίας, και δεν το αποκλείω και της Αγγλίας.”

2) “Κι αν ακόμα και αυτά δεν γίνουν και η κυβέρνηση εξαναγκασθεί σε παραίτηση (δεν το πιστεύω αλλά επειδή το κυκλοφορούν αυτό το σενάριο διάφοροι τύποι δεξιά αριστερά, το σχολιάζω) τότε ο αγώνας ανανεώνεται. Τίποτα δεν πάει χαμένο. Ο λαός θα ξέρει σε τέτοια περίπτωση ότι πέρασαν από εδώ άνθρωποι που θέλησαν να δουλέψουν τίμια.  Και πως θα επιστρέψουν!”

Ας αναλύσουμε λίγο τους ισχυρισμούς αυτούς, χωρίζοντάς τους στις προκείμενες που τους συγκροτούν αλλά και στα συμπεράσματα που αναδύονται:

1) η αποτυχία της αριστεράς γεννάει φασισμό

2) με την πιθανή αποτυχία της αριστεράς προκύπτει ανανέωση του αγώνα άρα ένας βαθμός επιτυχίας

3) η επιτυχία της αριστεράς δεν καταπολεμάει τον φασισμό αλλά θα “συγκρουστούν κάθετα με την διαφθορά, τη διαπλοκή και την φοροδιαφυγή”

4) η επιτυχία της αριστεράς συντελεί στην απομάκρυνση του φόβου που νοιώθουν οι κεφαλαιοκράτες αναφορικά με μια ενδεχόμενη επέλαση του φασισμού μετά από μια πιθανή αποτυχία της αριστεράς

5) η επιτυχία της αριστεράς θα πηγάζει από τον φόβο που νοιώθουν οι κεφαλαιοκράτες αναφορικά με μια ενδεχόμενη επέλαση του φασισμού μετά από μια πιθανή αποτυχία της αριστεράς

6) η πιθανή αποτυχία της αριστεράς συγκροτεί την επιτυχία μιας ηρωικής ήττας του “Τίποτα δεν πάει χαμένο” ή ότι “πέρασαν από εδώ άνθρωποι που θέλησαν να δουλέψουν τίμια”

Το γενικότερο συμπέρασμα των ισχυρισμών είναι: Η επιτυχία της αριστεράς έγκειται στον φόβο των κεφαλαιοκρατών στην ενδεχόμενη επέλαση του φασισμού μετά από μια πιθανή αποτυχία της αριστεράς. Η πιθανή όμως αποτυχία της χαρακτηρίζεται ως ανανεωτική αγωνιστική επιτυχία στο μέλλον. Άρα μέσα από τη πιθανή αποτυχία της, από την οποία δύναται να γεννηθεί ο φασισμός, θα προκύπτει μια επιτυχημένη αριστερά εντός ενός φασιστικού κράτους, το οποίο δεν συνιστά παρά τη πιθανή κατάληξη της αριστερής αποτυχίας του παρελθόντος. Με την ηρωική αποτυχία της αριστεράς θα ανανεωθεί ο αγώνας της όχι για επιτυχία αλλά με στόχο ότι κάποτε “θα επιστρέψουν!”, θα επιστρέψουν αυτοί που με την αποτυχία τους γεννήσανε φασισμό.

Είναι βασικό να έχουμε υπόψη ότι ο φασισμός καλλιεργείται δεν εμφανίζεται σαν κεραυνός από το πουθενά. Η ιδεολογική καλλιέργεια του φασισμού δεν χαρακτηρίζεται από την αμεσότητά της ως παρουσίας αλλά από την χρονική διάρκεια συγκεκριμένων οικονομικών και κοινωνικοπολιτικών ζυμώσεων και ιστορικών συνθηκών. Επίσης, η εμφάνιση του φασισμού έγκειται στο οικονομικό και κοινωνικοπολιτικό πλαίσιο του συστήματος καλλιέργειας του. Ποιό σύστημα λοιπόν καλλιεργεί τον φασισμό; Η απάντηση είναι ο καπιταλισμός.

 

 

Ανακοίνωση της Ευρωπαϊκής Κομμουνιστικής Πρωτοβουλίας για τη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ

Σε ανακοίνωση που εξέδωσε για τη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ η Ευρωπαϊκή Κομμουνιστική Πρωτοβουλία επισημαίνει τα εξής:

«Η Σύνοδος Κορυφής της ΕΕ, στις 18 και 19 Δεκέμβρη 2014 και οι αποφάσεις της συνιστούν κλιμάκωση της επίθεσης ΕΕ, κυβερνήσεων και μονοπωλίων ενάντια στην εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα σε όλα τα κράτη μέλη της ΕΕ.

1. Η ασθενική καπιταλιστική ανάκαμψη, καθώς και η πιθανότητα εκδήλωσης νέας κρίσης στην Ευρωζώνη και την ΕΕ ενισχύουν τις δυσκολίες της αστικής διαχείρισης και οξύνουν στο έπακρο τις αντιθέσεις στο εσωτερικό της ΕΕ, όσο και με τα άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα και ισχυρές καπιταλιστικές χώρες σε διεθνές επίπεδο.

2. Οι ανταγωνισμοί τους δεν έχουν καμία σχέση με τα λαϊκά συμφέροντα. Εκφράζουν τη σφοδρή διαπάλη συμφερόντων ανάμεσα σε αστικές τάξεις των κρατών μελών της ΕΕ και σε τμήματα τους.

3.Η ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ εκφράζει ιδιαίτερα την ανησυχία της στην ολοένα και μεγαλύτερη ιμπεριαλιστική επιθετικότητα της ΕΕ στα ανατολικά σύνορά της, με επίκεντρο την Ουκρανία, καθώς και τις άλλες χώρες που περιλαμβάνονται στην “Ανατολική Εταιρική Σχέση” – Μολδαβία, Γεωργία, Αζερμπαϊτζάν, σε αντιπαράθεση με την καπιταλιστική Ρωσία. Οι πάνω από 20 αποστολές της ΕΕ σ’ ολόκληρο τον κόσμο, στη Ν.Α. Μεσόγειο, τη Μέση Ανατολή και την Αφρική, η όξυνση των αντιθέσεων με τις άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις με επίκεντρο τους ενεργειακούς πόρους και τους διαύλους μεταφοράς τους αυξάνουν τους κινδύνους γενικευμένου ιμπεριαλιστικού πολέμου, απειλούν με αιματοκύλισμα τους λαούς. Πυλώνας της στρατιωτικής επιθετικής πολιτικής της ΕΕ συνεχίζει να αποτελεί το ΝΑΤΟ και η παραπέρα ανάπτυξη της στρατηγικής συνεργασίας τους. Η ΕΕ επεκτείνει τις στρατιωτικές της δυνατότητες με νέους μηχανισμούς και σώματα με κάθε πρόσφορο πρόσχημα επιδιώκοντας να αποτελέσει, όπως λένε, οι αποφάσεις της “παγκόσμιο παίκτη”.

4. Είτε με συνέχιση της ονομαζόμενης δημοσιονομικής προσαρμογής, είτε με μια λιγότερο περιοριστική εκδοχή κοινός παρονομαστής τους είναι:

-Η συνέχιση των θυσιών του εργαζόμενου λαού, η μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης στο βωμό της λεγόμενης ανταγωνιστικότητας, ζώντας ανάμεσα στην ανεργία και στην ελαστική εργασία.

-Η προώθηση των αντιλαϊκών μεταρρυθμίσεων που κατεδαφίζουν όσα δικαιώματα έχουν απομείνει, εργασιακά, ασφαλιστικά, στην παιδεία, την υγεία και πρόνοια.

-Η πιστή τήρηση των αντιλαϊκών δεσμεύσεων που έχουν συμφωνηθεί από την ΕΕ και τις κυβερνήσεις για όλα τα κράτη-μέλη της ΕΕ, σχετικά με τη δημοσιονομική πολιτική, την “απελευθέρωση” των αγορών (ιδίως ενέργειας, τηλεπικοινωνιών, ψηφιακών τεχνολογιών, μεταφορών) και τις ιδιωτικοποιήσεις σε τομείς στρατηγικής σημασίας.

-Ένταση των αντιλαϊκών μέτρων για να φορτωθούν οι λαοί την πληρωμή του κρατικού χρέους που ούτε το δημιούργησαν, ούτε ωφελήθηκαν το παραμικρό από τη διόγκωσή του.

-Ενίσχυση της καταστολής, των μέτρων περιορισμού του δικαιώματος στην απεργία, τις διώξεις σε βάρος συνδικαλιστών κι άλλων αγωνιστών, τους μαζικούς πνιγμούς μεταναστών και προσφύγων, τον εγκλεισμό τους σε απαράδεκτα στρατόπεδα συγκέντρωσης.

5. Η ενίσχυση της λεγόμενης “ευρωπαϊκής οικονομικής διακυβέρνησης” περιλαμβάνει το “ευρωπαϊκό εξάμηνο”, τις “συστάσεις ανά χώρα”, τον έλεγχο των προϋπολογισμώντων κρατών μελών, αναβαθμισμένες διαδικασίες ελέγχου, συμμόρφωσης και κυρώσεων στα κράτη μέλη που ανταποκρίνονται στους στόχους του Συμφώνου Σταθερότητας και της αντιλαϊκής Στρατηγικής ΕΕ-2020. Διαμορφώνει ένα μηχανισμό “διαρκών μνημονίων” και επιτήρησης σε όλα τα κράτη μέλη για την απρόσκοπτη επιβολή των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων που είναι αναγκαίες για την διασφάλιση της κερδοφορίας των μονοπωλιακών επιχειρηματικών ομίλων, την ενίσχυση της θέσης τους στον παγκόσμια μονοπωλιακό ανταγωνισμό.

6. Το λεγόμενο επενδυτικό πακέτο των 300 δισ. ευρώ, που παρουσίασε η Ευρωπαϊκή Επιτροπή προορίζεται για να προσφέρει επιπλέον κεφάλαια στους επιχειρηματικούς ομίλους, για πραγματοποίηση επενδύσεων με κρατική χρηματοδότηση, για την ενίσχυση της κερδοφορία τους. Ο λαός θα συνεχίσει να ματώνει για τη χρηματοδότηση των μονοπωλίων, με μεγαλύτερης έκτασης λεηλασία του εισοδήματός του και νέες θυσίες.

7. Οδυνηρές είναι οι συνέπειες και για τη φτωχομεσαία αγροτιά που πληρώνει ακριβά την πολιτική της ΕΕ. Η νέα ΚΑΠ που αφορά την περίοδο 2014-2020 δίνει τη χαριστική βολή για το ξεκλήρισμα της φτωχής αγροτιάς γιατί ενισχύει τη συγκέντρωση της αγροτικής παραγωγής σε λίγα χέρια και την πλήρη απελευθέρωση των αγορών.

Η καπιταλιστική ανάπτυξη για την οποία πασχίζουν τα κόμματα που στηρίζουν την ΕΕ και την κερδοφορία του κεφαλαίου, ανεξάρτητα από τις διαφορετικές παραλλαγές διαχείρισης, θα σημάνει ακόμη μεγαλύτερα βάσανα και δυστυχία για τους λαούς. Η ΕΕ δεν μεταρρυθμίζεται, δεν μπορεί να γίνει φιλολαϊκή. Διέξοδος και ελπίδα για τους εργαζόμενους είναι να βάλουν αυτοί τη σφραγίδα τους στις εξελίξεις.

Η Ευρωπαϊκή Κομμουνιστική Πρωτοβουλία εκφράζει την αλληλεγγύη της και χαιρετίζει τις μαζικές απεργιακές κι άλλες εργατικές λαϊκές κινητοποιήσεις που βρίσκονται σε εξέλιξη σε αρκετές ευρωπαϊκές χώρες Βέλγιο, Ελλάδα, Ιταλία κ.ά.

Τα κόμματα που συμμετέχουν στην Πρωτοβουλία δίνουν όλες τους τις δυνάμεις για την ανάπτυξη της ταξικής πάλης, για να χειραφετηθούν οι λαοί, να σπάσουν τα δεσμά της ΕΕ και των μονοπωλίων, με τη δική τους εξουσία οι ίδιοι να απολαμβάνουν τον πλούτο που παράγουν».

902

Ο αστός οικονομολόγος, ο αστός νομικός και η αριστερή ΕΕ

“Ο ευρωβουλευτής του ΑΚΕΛ και Αντιπρόεδρος της ΕΕΑ/ΒΠΑ Νεοκλής Συλικιώτης συμμετείχε χθές στη συζήτηση που ακολούθησε την παρουσίαση του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Θεμελιωδών δικαιωμάτων από τον κο. Κγιαρούμ, Διευθυντή του Οργανισμού.”

Τα ερωτήματα που κατέθεσε ο Ν. Συλικιώτης ήταν ουσιαστικά τα εξής:

1. “Πώς κρίνει η Κομισιόν πως τα μέτρα που έχουν ληφθεί στην Κύπρο στο πλαίσιο του μνημονίου είναι συμβατά με το ενωσιακό δίκαιο?

και επίσης,

2. “Τι θα πράξει η ΕΕ, στο πλαίσιο των υποχρεώσεών της που πηγάζουν από τον Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της ΕΕ, για να διασφαλιστούν τα ανθρώπινα δικαιώματα στην Κύπρο.”

Αν το ενωσιακό δίκαιο απειλεί τα ανθρώπινα δικαιώματα που πηγάζουν από τον Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της ΕΕ είναι γιατί διασφαλίζει τα αστικά δικαιώματα και όχι τα εργατικά. Ο Χάρτης Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης το λέει ξεκάθαρα: “συγκεντρώνει σε ένα ενιαίο κείμενο, για πρώτη φορά στην ιστορία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, το σύνολο των αστικών, πολιτικών, οικονομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων των ευρωπαίων πολιτών καθώς και όλων των προσώπων που διαμένουν στην επικράτεια της Ένωσης.”

Ο κ. Ν. Συλικιώτης ισχυρίζεται ότι: “Η απάντηση του διευθυντή του Οργανισμού Θεμελιωδών Δικαιωμάτων δικαιώνει την πάγια θέση της Αριστεράς ότι η νεοφιλελεύθερη πολιτική της ΕΕ δεν οδηγεί πουθενά αλλού παρά στην φτώχια, την ανέχεια και τη διάλυση των κοινωνικών θεσμών. “Η απάντηση του διευθυντή του Οργανισμού Θεμελιωδών Δικαιωμάτων είναι η εξής: “όντως φαίνεται να υπάρχει πρόβλημα παραβίασης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, το οποίο συνδέεται με την υποβάθμιση της ποιότητας εργασίας μέσα από πολύ κακές εργασιακές πρακτικές,  και την αύξηση της φτώχιας, ιδιαίτερα της παιδικής.”

Με άλλα λόγια η θέση της Αριστεράς, με βάση τον ισχυρισμό του Ν. Συλικιώτη, έχει διαπιστευτικής φύσεως χαρακτήρα όσον αφορά τα αποτελέσματα της νεοφιλελεύθερης πολιτικής της ΕΕ.  Η αριστερή πρόταση που θα διαμορφωθεί ούτως ώστε να επιλυθούν τα πρόβλημα παραβίασης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, θα έγκειται πολύ πιθανόν στην υιοθέτηση της έξοχης νομικής ιδεάς που είχε κύριος Κγιαρούμ: “δίπλα από κάθε οικονομολόγο (που εργάζεται για τα προγράμματα προσαρμογής) θα έπρεπε να βρίσκεται και ένας νομικός ανθρωπίνων δικαιωμάτων”.

Δηλαδή, τα προβλήματα παραβίασης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων είναι τέτοιας φύσεως που θα μπορούσαν να επιλυθούν με ένα νομικό. Οπώς τα οικονομικά προβλήματα δηλαδή, τα οποία επιλύονται από οικονομολόγους, που εργάζονται για τα προγράμματα προσαρμογής.

 

 

 

 

 

άλλο ιμπεριαλισμός, άλλο ιμπεριαλισμός

Ο ‘Αντρος Κυπριανού στο Crash:

“Αποδεικνύεται λοιπόν γι’ ακόμα μια φορά αυταπάτη η άποψη της κυβέρνησης Αναστασιάδη ότι μπορούμε να φανούμε πιο χρήσιμοι στους δυτικούς από ό,τι η Τουρκία. Στο παιχνίδι των συμφερόντων δεν μπορούμε να κερδίσουμε την Τουρκία. Γι’ αυτό χρειάζεται να στηρίξουμε τις διεκδικήσεις μας σε αρχές και στο Διεθνές και Ευρωπαϊκό Δίκαιο».

Το Ευρωπαϊκό Δίκαιο είναι ανεξάρτητο από το ιμπεριαλιστικό δικαϊκό σύστημα επιβολής των αστικών οικονομικών και πολιτικών σκοπών;

“Η Τουρκία προκάλεσε την κρίση και αυτή οφείλει να την εκτονώσει. Το ζητούμενο αυτή τη στιγμή είναι να βρεθεί τρόπος ανάκλησης των προκλητικών ενεργειών”.

Το ότι “η Τουρκία προκάλεσε την κρίση” επαναλαμβάνεται από τον Γ.Γ του ΑΚΕΛ άλλες τρείς φορές στη συγκεκριμένη συνέντευξη. Αλήθεια όμως, στο ιμπεριαλιστικό παιχνίδι της Ανατολικής Μεσογείου παίζει μόνο η Τουρκία; η Κυπριακή Δημοκρατία θα μπορούσε δηλαδή να διαχειριστεί, εντός των ιμπεριαλιστικών διεκδικήσεων, κάτι καλύτερο παρά ένταση και πόλεμο; Πώς θα βρεθεί τρόπος ανάκλησης όποιων ενεργειών μια που η Κυπριακή Δημοκρατία είναι πέρα για πέρα στο βυθό των ιμπεριαλιστικών διεκδικήσεων;  

“Πιστεύουμε ότι η Κύπρος δεν θα είχε τίποτε να κερδίσει από την ένταξή της σε μηχανισμούς που εξαπολύουν ιμπεριαλιστικές επιθέσεις προς όφελος των συμφερόντων των ΗΠΑ.”

Υποθετικό ερώτημα: Αν δηλαδή αύριο η Κυπριακή Δημοκρατία θα είχε με κάποιο τρόπο να κερδίσει από την ένταξή της σε μηχανισμούς που εξαπολύουν ιμπεριαλιστικές επιθέσεις προς όφελος των συμφερόντων των ΗΠΑ θα άλλαζε καθόλου η στάση του ΑΚΕΛ;

Μια από τα ίδια, ψευδαισθήσεις, πραγματικότητες και ασάφειες…