Στο παρόν κείμενο δεν θα αναλυθούν οι λόγοι γιατί το ΑΚΕΛ έφτασε στην πλήρη αστικοποιημένη του οντότητα. Οι ιστορικές, οικονομικές και πολιτικές αιτίες είναι πολλές και καμία φορά δυσδιάκριτες αλλά κάποιες άλλες φορές ξεκάθαρες και ευδιάκριτες. Παρόλο που οι ευδιάκριτες αιτίες είναι μπροστά στα μάτια μας υπάρχουν πάντα οι συγκυρίες εκείνες που μας κάνουν να μην τις βλέπουμε. Από την μια υπάρχει η άρνηση αποδοχής τους και από την άλλη η απατηλή πεποίθηση ότι είναι αποτέλεσμα συνειδητής τακτικής και πολιτικής προσέγγισης.
Αρχικά λοιπόν είναι αναγκαία μια ανάλυση για το πως το ΑΚΕΛ καταφέρνει από την μια να μην στηρίζει το εργατικό κίνημα και το σοσιαλιστικό πρόταγμα αλλά από την άλλη να διατηρείται στην ιστορική και πολιτική θέση που δεν του αρμόζει (είτε σε θεωρητικό είτε σε πρακτικό επίπεδο) και να αποπροσανατολίζει την εργατική τάξη.
Όλες οι αναφορές στο παρόν κείμενο είναι από το βιβλίο του Λένιν “Ο Αριστερισμός, παιδική αρρώστια του κομμουνισμού”.
Εργατική τάξη και ΑΚΕΛ
Το ΑΚΕΛ είναι ο μοναδικός άξονας γύρω από τον οποίο το κυπριακό εργατικό κίνημα έχει την πρόσβαση, τα μέσα αλλά και τον κομματικό μηχανισμό να στηριχτεί, να καθοδηγηθεί, να διαπαιδαγωγηθεί και τέλος να επαναστατικοποιηθεί. Σκοπός και στόχος λοιπόν του κομματικού μηχανισμού του ΑΚΕΛ είναι η ταξικά προσδιορισμένη πάλη με πρόταγμα την δικτατορία του προλεταριάτου και η επιβολή της λαϊκής εξουσίας.
Εάν λοιπόν το ΑΚΕΛ ως ο κομματικός μηχανισμός που θα έπρεπε να στηρίζει, να διαπαιδαγωγεί και να επαναστατικοποιεί το εργατικό κίνημα δεν υλοποιεί τα καθήκοντά του τότε υπάρχει μια προβληματική σχέση μεταξύ του κόμματος και του εργατικού κινήματος όπως και με την εργατική τάξη στο σύνολό της. Είναι λοιπόν αληθές ότι το ΑΚΕΛ διαπράττει ένα ιστορικό λάθος και το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι η μη αναγνώριση του προβλήματος ως ιστορικής έλλειψης ανάλυσης της αντικειμενικής πραγματικότητας. Όταν λοιπόν “η στάση ενός πολιτικού κόμματος απέναντι στα λάθη του είναι ένα από τα σπουδαιότερα και ασφαλέστερα κριτήρια για τη σοβαρότητα του κόμματος και για την εκπλήρωση στην πράξη από μέρους του των υποχρεώσεων του απέναντι στην τάξη του και στις εργαζόμενες μάζες εφόσον δεν καταπιάνονται με εξαιρετική προσοχή, επιμέλεια και περίσκεψη με τη μελέτη του ολοφάνερου λάθους τους, μ’ αυτό ακριβώς αποδείχνουν πως δεν είναι κόμμα της τάξης, αλλά ένας όμιλος, δεν είναι κόμμα των μαζών, αλλά μια ομάδα διανοουμένων και λίγων εργατών που αντιγράφουν τις χειρότερες πλευρές του διανοουμενισμού.” (κεφ. 7)
Ιστορική παρέκκλιση του ΑΚΕΛ
Η ιστορική θέση του ΑΚΕΛ χαρακτηρίζεται από μια ιστορική παρέκκλιση από τις απαιτήσεις της πραγματικότητας. Η ιστορική παρέκκλιση ως αδυναμία “να αναγνωρίζει ανοιχτά το λάθος του, να βρίσκει τις αίτιες του λάθους, να αναλύει την κατάσταση που το γέννησε, να εξετάζει προσεκτικά τα μέσα για τη διόρθωση του λάθους – αυτό είναι το γνώρισμα ενός σοβαρού κόμματος, αυτό θα πει εκπλήρωση από μέρους του των υποχρεώσεων του, αυτό θα πει διαπαιδαγώγηση και μόρφωση της τάξης και έπειτα και της μάζας…”
Οι υλικές προϋποθέσεις της ανατροπής της πολιτικής ελεύθερης πτώσης του ΑΚΕΛ είναι ανύπαρκτες, όπου ένα μαρξιστικό/λενινιστικό κόμμα θα έπρεπε ακόμα να διαθέτει ένα μαρξιστικό ένστικτο αυτοσυντήρησης. Το να αρνείται να θέσει τόσο προγραμματικά και στρατηγικά όσο και τακτικά την ενδυνάμωση της επαναστατικότητας της εργατικής τάξης, την οργάνωση και την υλική προετοιμασία της, αυτό δεν χαρακτηρίζεται παρακμή αλλά προδοσία. Αντιθέτως λοιπόν όλη η υλική προσπάθεια του κόμματος αναλώνεται στην ενδυνάμωση της αστικής της παρουσίας στην πολιτική αρένα του καπιταλιστικού συστήματος και το πως θα διαχειριστεί καλύτερα το κεφάλαιο. Παραμένει σε μια τραγικοκωμική εικονική θεωρητική ελπίδα ότι η εργατική τάξη θα συνειδητοποιήσει την εκμετάλλευση που δέχεται από τούς καπιταλιστές και εκ του θαύματος θα εγκαθιδρύσει λαϊκή εξουσία.
Ο κυπριακός λαός και ο κάθε λαός δεν θέλει να καταλάβει τόσο σε θεωρητικό βαθμό το πως το θαύμα θα μας επισκεφτεί εξ ουρανού παρά να βιώσει στην καθημερινότητά του την στήριξη, να αναγνωρίσει την δουλειά και να δει με τα μάτια του την αφοσίωση από το κόμμα ότι εργάζεται για ένα καλύτερο αύριο με αντίσταση και σθένος έναντι στο καπιταλιστικό σύστημα.
Πως ακριβώς το ΑΚΕΛ θεμελιώνει στην ιστορική του παρουσία ως ένα κόμμα μαρξιστικό και λενινιστικό όταν ο ίδιος ο Λένιν μας υπενθυμίζει ότι “η νίκη ενάντια στην αστική τάξη είναι αδύνατη χωρίς μακρόχρονο, επίμονο, απεγνωσμένο πόλεμο ζωής ή θανάτου, πόλεμο που απαιτεί αντοχή, πειθαρχία, σταθερότητα, αδιαλλαξία και ενότητα θέλησης” και πως ακριβώς μπορεί το ΑΚΕΛ να σηκώσει το κεφάλι του όταν έχει γυρίσει 180 μοίρες και βλέπει μόνο αυτό που θέλει να βλέπει ξεχνώντας ότι “η απόλυτη συγκεντροποίηση και η πιο αυστηρή πειθαρχία του προλεταριάτου είναι ένας από τους βασικούς όρους για τη νίκη ενάντια στην αστική τάξη”; (κεφ. 2)
Ιμπεριαλισμός και ΑΚΕΛ
Ο Λένιν στο “Ο Αριστερισμός, παιδική αρρώστια του κομμουνισμού” μεταξύ άλλων υποστηρίζει ότι “η δικτατορία του προλεταριάτου είναι ο πιο γεμάτος από αυτοθυσία και ο πιο αμείλικτος πόλεμος της νέας τάξης ενάντια σε έναν πιο ισχυρό εχθρό, ενάντια στην αστική τάξη…” (κεφ. 2). Είναι αλήθεια αυτός ο πόλεμος κηρυγμένος από το ΑΚΕΛ έτοιμο δηλαδή ως κομματικός μηχανισμός, όχι να είναι γεμάτος από αυτοθυσία για να μην υπερβάλλουμε, αλλά έτοιμος ώστε να έχει την πολιτική δυνατότητα να βλέπει εχθρούς; Ποιος και τι θεωρείται εχθρός του ΑΚΕΛ; Μήπως εχθρός είναι η ΕΕ με την οποία προσπαθεί να λύσει το κυπριακό; μήπως ο ιμπεριαλισμός που τον φλερτάρει με την ΕΕ αλλά τον απεχθάνεται ως αμερικάνικη σημαία; μήπως με τους γείτονες Ισραηλινούς που αύριο υπογράφουμε οικονομικές και πολιτικές δεσμεύσεις με το ιμπεριαλιστικό κράτος φονιά στην περιοχή και το δεξί χέρι του ιμπεριαλισμού που απεχθάνεται το ΑΚΕΛ;
Τι χαρακτηριστικά έχει ο ιμπεριαλισμός για το ΑΚΕΛ όταν ο αντι-ιμπεριαλιστικός του αγώνας δεν πολιτικοποιείται, δεν κοινωνικοποιείται και εν τέλει δεν ταξικοποιείται; Τι σημαίνει αντι-ιμπεριαλιστικός αγώνας με συμφωνία με την ΕΕ;
Οι πιθηκισμοί του ΑΚΕΛ
Ποιοι είναι ακριβώς οι όροι με του οποίους το ΑΚΕΛ δημιουργεί τις βάσεις για μια κομματική και κινηματική πειθαρχία όταν η μόνη πειθαρχία που δημιουργεί είναι από την μια η οικειοποίηση της αποκλειστικότητας της ιστορίας του και από την άλλη η αλλαγή πορείας από τις πολιτικές θέσεις όχι που έχει αλλά που θα έπρεπε να έχει. Πως μπορεί δηλαδή το ΑΚΕΛ να δημιουργήσει πειθαρχία αφού του λείπει η συνειδητότητα της προλεταριακής πρωτοπορίας και η αφοσίωσή του στην επανάσταση, την αντοχή του, την αυτοθυσία του, τον ηρωισμό του, παραφράζοντας στο Λένιν; Επίσης που ακριβώς βρίσκεται στο κομματικό μηχανισμό “η ικανότητά του να συνδέεται, να πλησιάζει, και ως ένα ορισμένο βαθμό, αν θέλετε, να συγχωνεύεται με την πιο πλατιά μάζα των εργαζομένων, πρώτα-πρώτα με την προλεταριακή, μα ακόμη και με τη μη προλεταριακή εργαζόμενη μάζα”, και τέλος τι κατέχει το ΑΚΕΛ από “την ορθότητα της πολιτικής καθοδήγησης, που την πραγματοποιεί αυτή η πρωτοπορία, με την ορθότητα της πολιτικής στρατηγικής και τακτικής της, με τον όρο ότι οι πιο πλατιές μάζες θα πείθονται από την ίδια τους την πείρα γι’ αυτή την ορθότητα”; (κεφ. 2)
Οι όροι αυτοί λοιπόν είναι ανύπαρκτοι στο κομματικό μηχανισμό του ΑΚΕΛ και “χωρίς αυτούς τους όρους κάθε απόπειρα να δημιουργηθεί πειθαρχία μετατρέπεται αναπόφευκτα σε σαπουνόφουσκα, σε λογοκοπία, σε πιθηκισμούς. Από το άλλο μέρος, οι όροι αυτοί δεν μπορούν να παρουσιαστούν αμέσως. Τους διαμορφώνει μόνο μια μακρόχρονη δουλειά, μια δύσκολη πείρα, η επεξεργασία τους διευκολύνεται με τη σωστή επαναστατική θεωρία, που με τη σειρά της δεν είναι δόγμα, αλλά διαμορφώνεται τελικά μόνο σε στενή σύνδεση με την πρακτική δράση ενός πραγματικά μαζικού και πραγματικά επαναστατικού κινήματος.” (κεφ. 2). Ο Λένιν είναι απόλυτα σωστός: “διαμορφώνεται τελικά μόνο σε στενή σύνδεση με την πρακτική δράση ενός πραγματικά μαζικού και πραγματικά επαναστατικού κινήματος.” Αυτό στην Κύπρο δεν συμβαίνει από το κόμμα που θα έπρεπε να επωμιστει αυτόν τον ρόλο όχι γιατί δεν μπορεί λόγω των συνθηκών και των αναγκαίων συμβιβασμών αλλά γιατί το ΑΚΕΛ δεν είναι πλέον ο κομματικός μηχανισμός που έχει μια τέτοια αποστολή.
Όσο για τα επιχειρήματα μια ελπίδας που έρχεται ή μιας πραγματικότητας τύπου ‘δυστυχώς έτσι είναι, αυτά έχουμε’ τότε ας θυμηθούμε και πάλι το Λένιν “Ο πολιτικός, που θέλει να είναι ωφέλιμος στο επαναστατικό προλεταριάτο, πρέπει να ξέρει να ξεχωρίζει τις συγκεκριμένες περιπτώσεις εκείνων ακριβώς των συμβιβασμών που είναι απαράδεκτοι, που εκφράζουν οπορτουνισμό και προδοσία, και να κατευθύνει όλη τη δύναμη της κριτικής του, όλη την αιχμή ενός αμείλικτου ξεσκεπάσματος και ενός ανειρήνευτου πολέμου ενάντια σ’ αυτούς τους συγκεκριμένους συμβιβασμούς, χωρίς να επιτρέπει στους πολύπειρους «καταφερτζήδες» σοσιαλιστές και στους κοινοβουλευτικούς Ιησουΐτες να ξεφεύγουν και να ξεγλιστρούν από τις ευθύνες με επιχειρήματα για «συμβιβασμούς γενικά».” (κεφ. 4)
Το ΑΚΕΛ δεν έχει εκτιμήσει σωστά την αντικειμενική κατάσταση για να βρει απαραίτητο και ιστορικά αναγκαίο “να διαπαιδαγωγήσει τα καθυστερημένα στρώματα της τάξης του, ακριβώς για να ξυπνήσει και να διαφωτίσει τις καθυστερημένες, κακομοιριασμένες και αμόρφωτες μάζες του χωριού.” (κεφ. 7)
ΑΚΕΛ: κόμμα σιδερένιο και ατσαλωμένο στην πάλη;
Το κόμμα που δεν μπορεί επηρεάζει τις μάζες και να τις διαπαιδαγωγεί αλλά να τις αποδιοργανώνει και να τις αφοπλίζει από την πραγματική δύναμη που έχει, ως η τάξη που παράγει τον πλούτο σε πραγματολογικό επίπεδο, τότε αυτό το κόμμα είναι ακριβώς το κόμμα που δεν πρέπει να του παραχωρείται καμιά δικαιολογία και καμία ελπίδα. Όσες ελπίδες τρέφονται γι’ αυτό το κόμμα είναι ελπίδες που διατηρούν την αδυναμία να κοιταχτούν στην πραγματικότητα: “Η δικτατορία του προλεταριάτου είναι ένας επίμονος αγώνας, αιματηρός και αναίμακτος, βίαιος και ειρηνικός, πολεμικός και οικονομικός, διαπαιδαγωγικός και διοικητικός, ενάντια στις δυνάμεις και στις παραδόσεις της παλιάς κοινωνίας. Η δύναμη της συνήθειας εκατομμυρίων και δεκάδων εκατομμυρίων ανθρώπων είναι η πιο φοβερή δύναμη. Χωρίς Κόμμα σιδερένιο και ατσαλωμένο στην πάλη, χωρίς Κόμμα που να απολαβαίνει την εμπιστοσύνη κάθε τίμιου στοιχείου της τάξης του, χωρίς Κόμμα που να ξέρει να παρακολουθεί τις διαθέσεις των μαζών και να τις επηρεάζει είναι αδύνατο να διεξαχθεί μια τέτοια πάλη με επιτυχία. Είναι χίλιες φορές πιο εύκολο να νικήσουμε τη μεγάλη συγκεντροποιημένη αστική τάξη, παρά «να νικήσουμε» τα εκατομμύρια και εκατομμύρια των μικρονοικοκυρέων, ενώ αυτοί με την καθημερινή, τη συνηθισμένη, την αφανή, την ασύλληπτη, την αποσυνθετική τους δράση φέρνουν τα ίδια εκείνα αποτελέσματα που χρειάζεται η αστική τάξη και που παλινορθώνουν την αστική τάξη.” (κεφ. 5)
B.I.Λένιν, “Ο Αριστερισμός Παιδική Αρρώστια του Κομμουνισμού”, Eκδόσεις Σύγχρονη Εποχή.
,
fristuti 