Shostakovich, Schnittke και Bruckner

“O Bansky ξαναχτυπά”… ε; και σιγά τα ωά!

“Η τελευταία του δουλειά έρχεται μετά από μια σειρά έργων που ασκεί σκληρή κριτική στη διαχείριση του θέματος των προσφύγων από την Ευρώπη. Είναι μια ηχηρή κραυγή απέναντι στην απόφαση της Γαλλίας να γκρεμίσουν μέρος της κατασκήνωσης του Καλαί (η οποία έχει κριθεί επικίνδυνη) και να απομακρύνουν περίπου 1.500 πρόσφυγες.”

Οι σκληρές κριτικές και οι ηχηρές κραυγές για τον δυτικό κόσμο αναλώνονται στο ηχόχρωμα του διαμεσολαβητικού στοιχείου της πληροφορίας προς την κοινωνία και μετά απλά χάνεται. Ακριβώς για αυτό το λόγο η αποδοχή ενός έργου όσο και η αποκαθήλωσή του στο δυτικό κόσμο λειτουργεί πέρα από την ουσιαστική δυναμική που θα μπορούσε να ασκήσει. Η αποκαθήλωση ενός έργου τέχνης όσο και η λογοκρισία έχει για τον δυτικό άνθρωπο την ίδια κοινωνική ισχύ διατηρούμενη όχι πέρα από μια διαμεσολαβητική κίνηση.

Σε αυτή την περίπτωση όταν “O Bansky ξαναχτυπά” αποκτά ενδιαφέρον μόνο το πως ο καλλιτέχνης κατάφερε να διαμεσολαβήσει για να μιλήσει στην κοινωνία. Το μήνυμα με άλλα λόγια του Bansky δεν μπορεί να ληφθεί από την κοινωνία επειδή παραμένει από την αρχή ως άλλος ένας τρόπος ενημέρωσης.

Η ενημέρωση για τον δυτικό πολιτισμό γίνεται η καθημερινή του αλλοτρίωση από τον κόσμο. Η ενημέρωσή του συνίσταται στην ταχύτητα των γεγονότων και όχι στο περιεχόμενό τους.

Τα δυτικά ΜΜΕ είναι η διαμεσολάβηση εκείνη που λειτουργεί ως μετρονόμος ενός επαναληπτικού “πήγαινε-έλα»”, κίνηση η οποία δεν έχει αρχή ούτε τέλος. Αυτή η εν τέλει μη διαμεσολαβητική κίνηση αλλά … θέλει να έχει το χαρακτηριστικό της αιωνιότητας, της αλήθειας και του αμόλυντου ακριβώς γιατί κατοικεί από την μια θα έλεγε κανείς αγγίζοντας σε κάποιο ξέφωτο Είναι και από την άλλη σε κάποια μεταφυσική ελευθερία.

Η φύση μιας τέτοιας “διαμεσολάβησης” καταργεί την λειτουργία της διαμεσολάβησης ως εργασίας. Την ίδια λειτουργία έχει και ο βασικός δυτικός καλλιτεχικός τρόπος παραγωγής. Το έργο τέχνης γίνεται με άλλα λόγια το αδιαμεσολάβητα “διαμεσολαβημένο”. ΜΜΕ και τέχνη μοιράζονται το να είναι τα μέσα αλλά όχι μια ενότητας αλλά μιας “διαμεσολάβησης” που αντιστέκεται να διαμεσολαβηθεί.

Το “ξαναχτυπά” του τίτλου είναι ακριβώς το χτύπημα των αυγών στους τοίχους εκφράζοντας έτσι όλη την ευρωπαϊκή ζωτική ορμή του δυτικού ανθρώπου… ε, τότε σιγά τα ώα.

Η γλυκιά καραμέλα του χρόνου

Η γλώσσα γλείφει το χάος γι’ αυτό μπορούμε και μιλάμε. Σαν γλυκιά καραμέλα που μας αποδεσμεύει για λίγο από το πικρό της ανυπαρξίας. Η γλυκιά καραμέλα του χρόνου.

Είναι σαν η φλέβα της ιστορίας να χτυπάει στα ακροδάχτυλα της πραγματικότητας, με πείσμα, μέχρι που να δείχνουν έτοιμα να καταδείξουν το κρυμμένο εκείνο φόβητρο, το οποίο από το τιμόνι της αλήθειας να ξεφύγει για να μιλήσει δεν μπορεί.

Η αναμονή του πολέμου είναι ο πλεονασμός της παρατεταμένης αυτούσιας ελπίδας ότι δεν θα ζήσω πόλεμο. Η φιλελεύθερη αναλυτική/ερμηνευτική διαδικασία έχει από την μια την δυνατότητα και την γνώση να κάνει κριτική σχεδόν σε οτιδήποτε παρακμιακό και ρηχό και από την άλλη δεν έχει ίχνος αναλυτικής και διαλεκτικής γνώσης ν’ αναγνωρίζει ότι οτιδήποτε παρακμιακό και ρηχό πηγάζει από τον ίδιο τον πολιτικό και πολιτισμικό κόσμο του φιλελευθερισμού. Αυτό διαφορετικά λέγεται διχασμένη πολιτική παρουσία, μια πολιτική δηλαδή που δεν υπερασπίζεται τίποτα παρά το μη λογικό ως αυτό να εκφράζει την υποτιθέμενη ωραιότητα του χάους. Η ταφή με άλλα λόγια της διαλεκτικής σκέψης.

Να ποιό είναι το χάος που γλείφουμε για να μπορούμε να υπάρχουμε. Η γλώσσα μας είναι ο χρόνος. Ο χρόνος… και να που ξεγελιόμαστε συμμαζεύοντας το μηδέν. Ο χρόνος είναι ύλη: μια τον αγγίζεις στην πυκνότητά του και μια ανάλαφρος σου χάνεται.

Το παρελθόν, το μέλλον και το παρόν είναι δικές μας ανακαλύψεις για να μπορούμε να αντέχουμε το βάρος του χρόνου, της κίνησης με άλλα λόγια που μας αφήνει να νομίζουμε ότι λαμβάνουμε ουσιαστικό μέρος που στην πραγματικότητα κινούμαστε μόνο στην περιφέρια του χάους.

Ο χρόνος ως η ψευδαίσθηση ότι δεν υπάρχει κάτι έξω από αυτό λέγεται διαφορετικά παραχάξη της ιστορίας. Η κίνηση είναι που μας δίνει το δικαίωμα να έχουμε γλώσσα άρα και να μιλάμε, να έχουμε μνήμη άρα και χρόνο.

Ο χρόνος έχει ως χαρακτηριστικό να βυθίζεται είτε στο παρόν, είτε στο μέλλον, είτε στο παρελθόν και αυτό συγκροτεί την συνείδηση ως τέτοια δηλαδή ως να μπορεί να αποδεσμεύεται από το κλουβί της και να διακρίνει την παρουσία της όχι απλά στο παρόν αλλά στην διαλεκτική σχέση του χρόνου με τον ευατό του. Σε αυτό έγκειται η ιστορική συνείδηση: στην διακριτικότητα της σχέσης της συνείδησης με τον χρόνο. Σε αυτό έγκειται και η ιστορία: στην συνείδηση που αναγνωρίζει την περατότητά της αλλά επιμένει στον αγώνα για το αθάνατο.

Και τώρα βιώνουμε μια εποχή χωρίς ιστορία. Μια εποχή χωρίς ιστορία δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ούτε ως εποχή. Ζούμε στο ενδιάμεσο μιας παρατεταμένης αγωνίας ψάχνοντας να ξεφύγει η ανθρωπότητα από τον χρόνο που της απέμεινε.

Κάποιος δηλαδή κρατάει ένα χρονόμετρο αλλά δεν μετράει χρόνο παρά μετράει ιστορία, μετράει την σχέση δηλαδή της συνείδησης που αρνείται το πεπερασμένο για να το κερδίσει και να ενδώσει τελικά όπως πρέπει.

Η πολιτική μπαίνει σφήνα σ’ αυτά σε κάθε τους βήμα. Ο χρόνος έγκειται στην πολιτική ωριμότητα της ιστορικής πραγματικότητας της κάθε εποχής. Κάθε εποχή έχει τους δικούς της χρόνους, όπως λέμε τους δικούς της ρυθμούς. Ένας μουσικός θα μας το εξέφραζε ακόμα καλύτερα.

Η δική μας εποχή έχει το χαρακτηριστικό μιας πρωτοτυπίας στην ιστορική διαδικασία: αποδέχεται την αποσπασματικότητα του παρόντος ως πολιτική μορφή. Με άλλα λόγια αυτό που διαμορφώνει το βίωμα γίνεται και η ουσία της πραγματικότητας. Εξ ου και συνηθίζουμε να βλέπουμε την βαρβαρότητα ως αποδεκτό γεγονός. Ότι γίνεται είναι αποδεκτό επειδή ακριβώς μπορεί και γίνεται. Αυτό το κατάλοιπο είναι που κληρονομήσαμε από το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Την ίδια στιγμή που καταστρεφόταν η βαρβαρότητα γεννιόταν η ίδια και χειρότερη απλά γιατί μπορούσε να γίνει.

Σήμερα δεν βιώνουμε την ιστορική συνέχεια γιατί καταφέραμε να αποδεσμεύσουμε την ιστορία από τον εαυτό της τον χρόνο. Αποκόλληση του αμφιβληστροειδούς θα μας χαρακτήριζε την εποχή ένας ιστορικός οφθαλμίατρος. Η αποκόλληση της ιστορίας από τον χρόνο και η συνείδηση να αιωρείται από το νιώθω στο νιώθω για ένα νιώθω.

Η βαρβαρότητα δεν έρχεται και δεν έφυγε, έγινε απλά η καθημερινότητα, είναι ο δικός τους χρόνος. Το μέλλον, το παρελθόν και το παρόν δεν τους ανήκουν για αυτό τα έχουν καταστρέψει. Όταν λοιπόν ο κομμουνισμός παλεύει για το μέλλον στο παρόν με χρέος ένα παρελθόν τι άλλο κάνει από του να υπερασπίζεται τον ίδιο τον ανθρώπινο χρόνο.

 

Λένιν

Λένιν

Scriabin Sonata no. 5, Op. 53

Τheremin

Ένα εξαιρετικό άλμπουμ με ήχους Τheremin με την φιλοξενούμενη συνοδεία πειραματικών ηλεκτρονικών χρωματισμών που δημιουργούν ένα εξαιρετικό αποτέλεσμα. Πιο κάτω θα βρείτε μερικά από τα συμπεριλαμβανόμενα κομμάτια στο άλμπουμ που βρέθηκαν στο διαδίκτυο. 

Lydia Kavina: Music from the Ether – ORIGINAL WORKS FOR THEREMIN

 

Friedrich Wilckens – Dance in the Moon (1933) (2:43): ακούστε το εδώ

Joseph Schillinger (1895-1943) – Melody (1929) (1:43): ακούστε το εδώ

 

Percy Grainger

 

Bohuslav Martinů

 

Isidor Achron

 

Lydia Kavina

https://www.youtube.com/results?search_query=Lydia+Kavina+Suite

 

Jorge Antunes

 

Vladimir Komarov

Ιμπεριαλιστικά εργοστάσια εννοιών

Η δυτική πολιτική κουλτούρα στην κοινωνικά διεκδικητική της αγωνιστική μορφή συνίσταται στον προσωπικό αγώνα που θα επιτευχθεί μόνο από την δράση της ατομικότητας. Η ατομικότητα αυτή δεν συνίσταται όμως στο περιεχόμενο ενός κοινωνικού όντος παρά κάτω από ένα σωτηριολογικό ον τύπου θαυματοποιητή Ιησού.

Για τον δυτικό άνθρωπο η μορφή της χειραφέτησης δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια ιδιωτική υπόθεση. Όπως ακριβώς όλες οι υποθέσεις στην δυτική κοινωνία είναι καθαρά ιδιωτικές υποθέσεις έτσι ακριβώς είναι και η χειραφέτηση. Η χειραφέτηση είναι για την δυτικοποιημένη μορφή ζωής ένας διακανονισμός που δεν έχει να κάνει καθόλου με την πολιτική, αφού μπορεί να διευθετηθεί με ένα δικηγόρο και ένα συμβολαιογράφο.

Το άτομο είναι αυτό που μπορεί να αλλάξει τον κόσμο και καμία συλλογική μορφή πάλης πόσο μάλλον να έχει και ταξικό περιεχόμενο. Αυτό είναι το πολιτικό και διανοητικό αποτέλεσμα του τρόπου των μέσων παραγωγής. Ένα πράγμα/προϊόν για τον δυτικό άνθρωπο γίνεται μοναδικό αν και ταυτόχρονα το βλέπει στο ράφι μέσα σε εκατοντάδες αντίτυπα. Η αίσθηση και η αντίληψη που διαμορφώνεται, ότι δηλαδή το προϊον αφορά αποκλειστικά εμένα έγκειται από την μια στο θρίαμβο της διαφημιστικής προπαγάνδας και από την άλλη έγκειται στον τρόπο της παραγωγικής διαδικασίας.

Η φωτογραφία λοιπόν της ανάρτησης από το “The Foundation for a Better Life” είναι ένα διαφωτιστικό παράδειγμα το πως ο χειραφετητικός αγώνας κάποιων προσωπικοτήτων μένει στην καλή ψυχή του ατόμου και όχι στην ώριμη ανάγκη του λαού που αγωνιζόταν για την ελευθερία του και την υπόστασή του ως χειραφετημένου κοινωνικού συνόλου που παράγει τον πλούτο στην χώρα του.

Να λοιπόν ποιός είναι στόχος αυτού του παραγωγικού οργανισμού δημιουργίας ιδέων, αξίων και αντιληπτικών ερμηνευτικών φίλτρων:
“The goal of The Foundation for a for a Better Life is to offer inspirational messages to people everywhere as a contribution toward promoting good values, good role models and a better life.”

Αυτός ο μικρός και μη κερδοσκοπικός οργανισμός λοιπόν, το values.com το οποίο παράγει, βάζοντας το λιθαράκι του στα θεμέλια της καλής ζωής σε συνδυασμό με τις αξίες που θα έπρεπε να έχει ο κάθε ευσυνείδητος δυτικός μικροαστός. Ο αποκλειστικά διαφημιστικός ρόλος του οργανισμού διαφημίζοντας χωρίς να πουλάει κανένα προϊόν δεν θα μπορούσε να υπάρχει χωρίς τους καλούς χορηγούς οι οποίοι είναι οι εξής:

BMG Chrysalis

EMI, Peermusic

Sony

Universal and Warner/Chappell

ABC

CBS

FOX

NBC

Univision

Telemundo

CNN International

Discovery Channel

OTI

ION

Oxygen

OWN

HGTV

SPEED

Travel Channel

BET

Food Network

CW

USA

Sleuth

Bloomberg

National Geographic

Bravo

Real TV

DIY Network

Sorpresa

Telefutura

PBS

Armed Forces Network

Regal Cinemas

Cinemark

Edwards Theatres

United Artists Theatres

AMC Theatres

National Cinemedia

Cinema Concepts

Outdoor Advertising Association for America

Clear Channel

Lamar

CBS Outdoor

JC Decaux North America

Van Wagner Communications

Clear Channel UK

Clear Channel

FOX Radio

Premiere Radio Networks

Είναι καταδεικτικό λοιπόν πως η δυτική πολιτική κουλτούρα παράγει μέσα από το κυρίαρχο κεφάλαιο της αστικής τάξης τον αποκλειστικά δικό της πολιτικό, κοινωνικό, οικονομικό αλλά και πολιτισμικό κλειστό κόσμο. Καταφέρνει λοιπόν να εκμεταλλεύεται την εργατική τάξη αλλά ταυτόχρονα να γίνεται -η εκμετάλλευση- αποδεκτό φυσικό συμβάν μια που έννοιες, αξίες, νόηματα και πεποιθήσεις κατασκευάζονται κυριολεκτικά σε καπιταλιστικά εργοστάσια.

Ο δυτικός πολιτισμός είναι ιμπεριαλιστικός πολιτισμός. Καθηλώνει οποιαδήποτε διαλεκτική έννοια και με βία την αναδιανέμει στο κοινό ως ξεπερασμένη και αποσπασματική. Η διαλεκτική σκέψη είναι απειλή για τον ιμπεριαλισμό. Το ηθικό και το νομικό πλαίσιο που δημιουργεί ο ιμπεριαλισμός μπορεί να καταδικάζει οτιδήποτε το απειλεί. Η διαλεκτική σκέψη έχει ήδη καταδικαστεί ισόβια, το μόνο που μένει τώρα είναι η απόδραση.

 

Sergei Rachmaninov – Études-Tableaux Op. 33

Hassiktir ο ιμπεριαλισμός…

Το “κυπριακό πρόβλημα” είναι δημιούργημα της πολιτικοοικονομικής πρακτικής της κυπριακής αστικής τάξης εκφράζοντας τις ενδοαστικές συγκρούσεις των αστικών τάξεων των δύο κοινοτήτων και όχι μόνο.

Το δημιούργημα όμως του “κυπριακού προβλήματος” δεν έγκειται σε μια αποκαλυπτική πολιτική παρθενογένεση αλλά ούτε και σε οποιαδήποτε κατηγορική ενοχή παντός και γενικού τύπου. Οι ενδοαστικές συγκρούσεις των δυο κοινοτήτων πηγάζουν από τις σχέσεις που έχουν με τις αστικές τάξεις των δυτικών δυνάμεων πάνω σε πολιτικοοικονομικά και κοινωνικά πλαίσια.

Με άλλα λόγια το “κυπριακό” είναι αποτέλεσμα μιας καθαρά αστικής διένεξης με κύριο άξονα τις ιμπεριαλιστικές επιδιώξεις των δυτικών δυνάμεων στην ευρύτερη Μέση Ανατολή. Ο ιμπεριαλισμός παράγει, συν τις κυριαρχικές πολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές μέθοδες και πολεμικές εντάσεις ή συρράξεις για να επιτυγχάνει τους στόχους του. Η Κύπρος σε αυτή την περίπτωση με το πρόβλημα που οικειοποιήθηκε έλυσε σε μεγάλο βαθμό τις ανησυχίες των ιμπεριαλιστικών δυτικών κύκλων των δεκαετιών 70′ και 80′ σχετικά με τον έλεγχο της Ανατολικής Μεσογείου.

Το “κυπριακό” δημιουργήθηκε από συγκεκριμένη πολιτική εξουσία και για συγκεκριμένο πολιτικό, γεωστρατηγικό και οικονομικό στόχο. Το “κυπριακό” ως τέτοιο δεν αποτελεί ουσιαστικά πρόβλημα για την αστική τάξη. Αν προκύψει ως πρόβλημα μόνο τότε θα “λυθεί” και θα λυθεί δια μαγείας. Το “κυπριακό πρόβλημα” δεν φράσσει καμιά κεφαλαιοκρατική διακίνηση και δεν αποτελεί καμία απειλή για καμία ιμπεριαλιστική κινητικότητα. Κάθε άλλο θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε: το “κυπριακό πρόβλημα” είναι ο έξοχος διακανονισμός των ιμπεριαλιστών για να επιτυγχάνουν τους ιμπεριαλιστικούς τους στόχους στην Μέση Ανατολή. Δέστε για παράδειγμα τώρα στην Συρία. Το ότι ο βρετανικός ιμπεριαλισμός έχει βάση στην Κύπρο και βομβαρδίζει Συρία και Ιράκ αυτό δεν είναι ούτε αυτονόητο αλλά ούτε αφήνει αμέτοχη την Κύπρο στην υπεράσπιση του ιμπεριαλισμού στην Μέση Ανατολή. Αν επιθυμούν οι ιμπεριαλιστές να τελειώνουν με το “κυπριακό πρόβλημα” δεν είναι γιατί ξαφνικά απέκτησαν το καλό πρόσωπο του ιμπεριαλιστή που διατείνεται για μια παγκόσμια καντιανή ειρήνη υπό το φως των πυραύλων. Άρα, όταν μιλάμε για “λύση”, δεν σημαίνει ακριβώς αυτό που εννοούμε αλλά θα πρέπει να τοποθετήσουμε το περιεχόμενο της λύσης πάντοτε μέσα στο πολιτικό πλαίσιο στο οποίο διακανονίζεται.

Συνεπώς το ”κυπριακό πρόβλημα” δεν συνεπάγεται ως πρόβλημα από τους ιμπεριαλιστές άρα δεν υπάρχει προοπτική ουσιατικής επίλυσης. Όσο η πολιτική εξουσία καθορίζει τις βάσεις της “λύσης” η λύση θα προκύπτει πάντα ως μια μορφή μη λύσης.

Το πολιτικό “κυπριακό πρόβλημα” είναι πρόβλημα μεσανατολικό και όχι ευρωπαϊκό και ούτε δυτικού τύπου πρόβλημα που θα λυθεί στα σαλόνια των τραπεζικών λόμπι αλλά ούτε και στις συναντήσεις κορυφής όπου στην κορυφή κυματίζει θριαμβευτικά το ΝΑΤΟ. Μεσανατολικό λοιπόν το πρόβλημα της Κύπρου όπως ακριβώς και το Παλαιστιανιακό, όπως ακριβώς και το Συριακό και το Ιρακινό και το Κουρδικό. Μεσανατολικό ζήτημα που σημαίνει πρόβλημα που γεννιέται από τους δυτικούς ιμπεριαλιστές, από την πολιτισμένη Ε.Ε. και το πολυφάνταστο Παρίσι, από την πολυκουλτουριάρικη Νέα Υόρκη και στο τίγκα στην υγρασία Λονδίνο.

Η Μέση Ανατολή καίγεται από τους δυτικούς ιμπεριαλιστές και η κυπριακή αστική τάξη θριαμβολογεί για την επικείμενη “λύση” του κυπριακού προβλήματος γιατί ακριβώς η “λύση” τώρα είναι ένας διακανονισμός των ιμπεριαλιστών. Από την άλλη διακρίνεται εύστοχα μια κακόμοιρη αριστερά (ΑΚΕΛ) που περιμένει σχεδόν μισό αιώνα για την αποκαλυπτική ιμπεριαλιστική “λύση” του κυπριακού για να αρχίσει μια δήθεν σοσιαλιστική επανάσταση.

Επειδή λοιπόν βρισκόμαστε στο μεταίχμιο όχι μιας νέας εποχής, ούτε μιας νέας ιστορίας αλλά ούτε ακόμα μια νέας μέρας, είναι ιστορικό καθήκον πλέον όχι για ένα καλύτερο μέλλον και τις όποιες μπουρδολογίες της ευρωπαϊκής αριστεράς που χρυσώνει το σκατό. Είναι λοιπόν καθήκον απλά και μόνο η αποκατάσταση του παρελθόντος, αυτών δηλαδή που ακόμα μες το χώμα πολεμάνε τον φασιστικό δυτικό ιμπεριαλισμό στη Συρία, στην Ουκρανία, στο Ισραήλ και όπου αλλού είτε με σπαθιά είτε με πέτρες είτε με βόμβες υδρογόνου. Αυτό είναι το πρωταρχικό χρέος των αγωνιστών, η συνέχεια του αγώνα που δεν έχει τελειώσει ποτέ.

 

Καλή ακρόαση, επιστροφή στην πραγματικότητα

Να καθαρίσει λλίον ο νους μας που τις μελωδίες τις πολλές τζαι τις φόρμες τις δυτικές, που τα θέματα που μακρηγορούν, που αλλοιώνουνται, που τις μουσικές που προσπαθείς να τις καταλάβεις, που εν δύσκολες καμιά φορά, αλλά που εν εύκολες πολλές άλλες.

Να καθαρίσει ο νους που την πολλή ηχιτική σάχλα της παρέας, που τους στίχους που ξέρουν ούλλοι τζαι τραουδούν τους καμιά φορά καλά, καμιά φορά φάλτσα.

Να καθαρίσει το αφτίν που την βαβούρα των ομιλιών τζαι των ανθρώπινων φωνών, που τα σαχλά χριστουγεννιάτικα τραούθκια τζαι τα κάλαντα που μόλις ππέσεις ακούεις τα μες την κκελλέ σου τζαι τα πολλά σκληρά μα τζαι τ’ αλαφρά ρεμπέτικα που σε κάποια φάση μασστουρώννει το λογικό τζαι βαρκέσαι που ζείς.

Να καθαρίσει το σύμπαν που τα κλαρίνα τζαι τις τούμπες, τις κλασικούρες τζαι τα προχωρημένα περίεργα.

Να καθαρίσει ο νους τζαι το αφτίν με λλία λόγια που τα πολλά μελωδάτα τζαι αρμυρά… να πατήσουμε χαμέ, να λερωθούμε όπως πρέπει.