Δεν ψάχνουμε ελπίδες κι ιστορίες
έχουμε διαλύσει πολλές μυθολογίες
ποτάμια έχουμε γυρίσει
φασίστες έχουμε πατήσει
Δεν φοβόμαστε κανένα αστό
έχουμε δυνατό εργατικό ιστορικό
και δεν αντέχουμε τα ράσα
τα ‘χουμε χεσμένα σαν τα πράσα
Δεν θέλουμε απ’ το σύμπαν σημασία
παλεύουμε για του προλεταριάτου την δικτατορία
Ευτυχώς που υπάρχει και ο Ριζοσπάστης. Το πιο κάτω άρθρο είναι αποκαλυπτικό όσον αφορά τις διαδικασίες λύσης του Κυπριακού με τις σχέσεις των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι οι διαδικασίες λύσης του κυπριακού προβλήματος διαμορφώνονται μέσα στο ιμπεριαλιστικό μεσανατολικό μέτωπο. Είναι ξεκάθαρο ότι η λύση μέσα σε αυτό το ιμπεριαλιστικό πλαίσιο δεν είναι λύση ούτε για τον λαό της Κύπρου αλλά ούτε και για κανένα γειτονικό λαό. Είναι πάντως άξιο απορίας πώς είναι δυνατόν να έχεις μια ειλικρινής δεξιά με επικεφαλής τον ΔΗΣΥ, που εξυπηρετεί χωρίς υπεκφυγές τα συμφέροντα του κεφαλαίου, αλλά να καταφέρνει εν τέλει να λύσει το κυπριακό πρόβλημα και να είναι προς το συμφέρον του λαού;
Η δεξιά στην Κύπρο δεν λύνει το κυπριακό αλλά απλά τελειώνει με αυτό.
Σήμερα φτάνει στην Κύπρο ο Ισραηλινός πρωθυπουργός
Για συνομιλίες που έγιναν «μέσα στο ίδιο καλό κλίμα», μίλησε ο Κύπριος Πρόεδρος, Νίκος Αναστασιάδης, στη σύντομη δήλωση που έκανε μετά τη χτεσινή συνάντησή του με τον ηγέτη του ψευδοκράτους Μουσταφά Ακιντζί.
Από τη μεριά του, ο Ακιντζί επανέλαβε ότι «αν συνεχίσουμε με την ίδια αποφασιστικότητα και βούληση, εξακολουθώ να διατηρώ την πεποίθηση για πιθανή λύση μέσα σε μήνες, όχι χρόνια».
Σύμφωνα με τον ειδικό σύμβουλο του ΓΓ του ΟΗΕ για το Κυπριακό, Εσπαν Μπαρθ Αϊντε, η χτεσινή συνάντηση ασχολήθηκε με το εδαφικό και το περιουσιακό, ενώ οι δύο άνδρες θα συναντηθούν πάλι την 1η Σεπτέμβρη. Ο Αϊντε υποστήριξε ότι Αναστασιάδης και Ακιντζί «συνέχισαν να σημειώνουν πρόοδο προς το κοινό τους όραμα για μια ενωμένη, ομόσπονδη Κύπρο», ενώ είπε πως όσον αφορά το περιουσιακό εξετάζεται σχέδιο που θα προβλέπει διάφορες επιλογές. Αυτές, συνέχισε, «περιλαμβάνουν αποζημίωση, ανταλλαγή και αποκατάσταση. Η άσκηση οποιασδήποτε επιλογής θα πρέπει να υπόκειται σε συμφωνημένα κριτήρια. Θα υπάρξει ένας κατάλογος με τις κατηγορίες των επηρεαζόμενων περιουσιών. Θα συσταθεί ανεξάρτητη επιτροπή για επίλυση των απαιτήσεων που αφορούν περιουσίες με βάση κριτήρια που θα έχουν συμφωνηθεί από κοινού. Η Επιτροπή θα αποτελείται από ίσο αριθμό Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων».
Στο μεταξύ, σήμερα φτάνει στη Λευκωσία ο Ισραηλινός πρωθυπουργός, Μπέντζαμιν Νετανιάχου, «ανταποδίδοντας» την πρόσφατη επίσκεψη Αναστασιάδη στο Τελ Αβίβ. Στις διμερείς επαφές θα συζητηθεί το θέμα της μεταφοράς και της συνεκμετάλλευσης των υδρογονανθράκων, όπως και ζητήματα «ασφάλειας» για τα οποία – έγραφαν χτες κυπριακά ΜΜΕ – «η Κυπριακή Δημοκρατία προσφέρει διευκολύνσεις στους Ισραηλινούς». Επιπλέον, το ταξίδι Νετανιάχου συνδέεται και με την «πρωτοβουλία» που προωθεί ο Αναστασιάδης για την «επανέναρξη» των συνομιλιών Παλαιστινίων – Ισραηλινών με άμεση εμπλοκή της ΕΕ, αναδεικνύοντας ότι ο «ρόλος» της Κύπρου αποτελεί σημείο αναφοράς για όλο και περισσότερους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς…
Πηγή: Ριζοσπάστης
Διαβάζεις, διαβάζεις τις εξελίξεις, τις ειδήσεις, τι λέει ο κάθε χλεχλέ μαλάκας, πως θα λεχθεί με το μήπως και, το κάθε εμμέσως πλην σαφώς… πεινάς, επιβιώνεις γιατί ακόμα απλά αναπνέεις, σου πετάνε ελπίδες και κουρουφέξαλα, αριστερές αλλαγές και ρήξεις παπαριές και έχεις και το ΚΚΕ να σου λέει αλήθεια και να λες άσε είναι λίγοι, κομμουνιστές και ξύλινοι. Έχεις και στην Κύπρο μια αριστερά παρθένα που η πουτανιά της αποδιοργανώνει κάθε ταξική έννοια. Έτσι είναι όμως όταν βλέπεις όλους γύρω σου να είναι κάτω από το όριο της φτώχειας, αρχίζει και σου φαίνεται φυσιολογικό, κάτι που θα περάσει, σαν μια μπόρα βρε παιδί μου – το δελτίο καιρού είναι η μόνη αλήθεια των δελτίων ειδήσεων και μετατρέπεται η πολιτική προσβάσιμη από μετερεωλόγους γκουρού. Ο ιστορικός του μέλλοντος θα καταγράψει την εποχή ως την πιο νοητικά ανήμπορη, δεν την γλυτώνει. Ο καπιταλισμός τα καταφέρνει μια χαρά… σέρνεται ανάμεσά μας σαν αεράκι δροσιάς και δώστου βαθιές κρυστάλινες ανάσες. Η ελευθερία του καπιταλισμού είναι η αγιοποιημένη τοσοδούλα δούλα που έγινε σελέμπριτι επιβήτορας.
Έχει ένα πολιτικό ενδιαφέρον το υποκεφάλαιο: “ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΙΣ ΑΣΤΙΚΕΣ ΕΠΙΔΡΑΣΕΙΣ” μέσα από το οποίο προσδιορίζεται μεταξύ άλλων η φυσιογνωμία και ο χαρακτήρας του ΑΚΕΛ.
Παραθέτω λοιπόν ένα απόσπασμα:
“Δεν είναι λίγες οι φορές που το Κόμμα γίνεται δέκτης ιδεών και προτάσεων για αναθεώρηση της ιδεολογίας και της πολιτικής του. Δεχόμαστε παραινέσεις όπως το Κόμμα αναθεωρήσει αρχές και θέσεις του ως Μαρξιστικό-Λενινιστικό Κόμμα – το δημοκρατικό συγκεντρωτισμό, τον προλεταριακό διεθνισμό, τον αντιιμπεριαλιστικό και ταξικό χαρακτήρα του ή ότι το Κόμμα έχει εκπληρώσει και ολοκληρώσει τον ιστορικό του κύκλο και οφείλει να προσαρμοστεί στα «νέα δεδομένα».
Σε αυτή την προσπάθεια πρωταγωνιστούν τα ΜΜΕ, το ευρύτερο πολιτικό και οικονομικό σύστημα, νεοφανείς οργανισμοί δεξαμενών σκέψης και πολιτικοί παράγοντες. Κυρίαρχος σκοπός και στόχος, το ΑΚΕΛ να μετατραπεί σε ένα Κόμμα ρηχό, πλαδαρό, σοσιαλδημοκρατικό.
Ταυτόχρονα όμως βρισκόμαστε, ιδιαίτερα σε περιόδους που η πίεση πάνω στο Κόμμα είναι μεγάλη, αντιμέτωποι με απόψεις που, χρησιμοποιώντας μια «επαναστατική» φλυαρία και κενολογία, οδηγούν το Κόμμα σε απομόνωση από τις λαϊκές μάζες επιλέγοντας τον εύκολο δρόμο της επαφής με όσους είναι ήδη πεισμένοι.
Είναι γι’ αυτό που έχει τεράστια σημασία το Κόμμα να τηρεί πολιτικές που να μην παραβιάζουν τις αρχές του.”
Εδώ υπάρχει μια παρεξηγημένη από το ΑΚΕΛ τοποθέτηση όσον αφορά την δικιά του ερμηνεία για το πως αυτοπροσδιορίζεται. Αυτό το απόσπασμα είναι η επιβεβαίωση ότι η όποια ελπίδα είχε ή έχει ο υποστηρικτής ή ο Ακελικός έχει πεθάνει. Ας διαβάσουμε λίγο προσεκτικά: “η πίεση πάνω στο Κόμμα είναι μεγάλη, αντιμέτωποι με απόψεις που, χρησιμοποιώντας μια «επαναστατική» φλυαρία και κενολογία, οδηγούν το Κόμμα σε απομόνωση από τις λαϊκές μάζες επιλέγοντας τον εύκολο δρόμο της επαφής με όσους είναι ήδη πεισμένοι.” Το ΑΚΕΛ θεωρεί αρνητικά την πίεση πάνω στο ίδιο όταν του λένε με άλλα λόγια να αναθεωρήσει την πολιτική του που κατρακυλάει σε μια ανειλικρινής θα την έλεγα αστικά προσδιορισμένη πολιτική θέση. Η “«επαναστατική» φλυαρία και κενολογία” η οποία χρησιμοποιούν κάποιοι θα ήταν αποκαλυπτικό να μας έλεγαν ποια είναι αυτά τα μέτωπα. Επίσης, θα ήταν και πολιτικά ώριμο να μας εξηγήσει το ΑΚΕΛ γιατί και πως διαμορφώθηκε μια τέτοια ανάγκη αναθεώρησης;
Αν λοιπόν το ΑΚΕΛ έχει την εντύπωση ότι είναι ένα “σύγχρονο κομμουνιστικό κόμμα” θα μπορούσε να μας παραθέσει έτσι ανοικτά:
1. τις σχέσεις του με το κεφάλαιο (στην Κύπρο και εξωτερικό);
2. τις σχέσεις του με τα ίδια τα μέλη του που μιλούν ανοικτά για σοσιαλδημοκρατία;
3. τις σχέσεις του με την Ε.Ε
4. τις σχέσεις του με ιμπεριαλιστικές δυνάμεις (π.χ. Ισραήλ)
Η ακαδημαϊκή πληρότητα ότι αυτό που μελετάται και συμπεραίνεται είναι εξ ορισμού μια αλήθεια γίνεται η βασική διάρροια της μικροαστικής αντίληψης περί της πολιτικής. Ο μικροαστός έχει σχέση με την πολιτική όσο είχε ο Νίτσε με την διαλεκτική… δηλαδή καμία. Η παρανόηση του πραγματικού δεν είναι χαρακτηριστικό μόνο των αδαών αλλά ειδικά των μορφωμένων ανθρώπων. Ο αδαής παρανοεί την αλήθεια της κοινωνικής πραγματικότητας γιατί η αλήθεια δεν του αφήνεται να γίνεται κοινωνική πραγματικότητα αλλά σερβίρεται από το κεφάλαιο ως μια φαντασιακή προσμονή μιας ανάστασης. Από την άλλη οι γνώστες κι οι μορφωμένοι, οι προφεσόροι και οι ειδικοί δεν κατανοούν ούτε καν το αυτονόητο. Είναι εκπληκτικό το πως η διανόηση καταφέρνει τόσο εύκολα να πέφτει στην άβυσσο μιας φασίζουσας σκέψης που με την δυναμική της καταφέρνει το σκατό να το κάνει να μυρίζει ροδόσταγμα. Δεν είναι καθόλου περίεργο λοιπόν που η ιστορία γίνεται μια θάλασσα ερμηνειών, παρερμηνειών και πηγή αναφορών τσιτάτων και γεγονότων. Πέρα απ’ αυτό η αστική διανόηση δημιουργεί ένα πλέγμα φαντασιακής καταγραφής συμβάντων και γεγονότων όχι μόνο που δεν συνέβησαν αλλά όπως λέει και μια συντρόφισσα δημιουργούν μια αναπνοή του ότι “Ζούμε στην εποχή που διαβάζουμε την ιστορία πριν αυτή να συμβεί” (disdaimona). Η ιστορία δηλαδή εντός των σημερινών εκπαιδευτηρίων και των απονεκρωμένων μυαλών δημιουργούν μια αποκαλυπτική λειτουργία του χρόνου που τα συμβάντα γίνονται τα ταρώ και ο ιστορικός ο μέγα μάγος της ηλιθιότητας.
Ο Κ. Καραμανλής με τον Φ. Γκιζίκη
Η ΚΕ του ΚΚΕ χαρακτήρισε ως εξής την αλλαγή:
«…Μπροστά σ’ αυτή την κατάσταση, η χουντική ηγεσία, με οδηγίες της Ουάσιγκτον και άλλων ηγετικών ΝΑΤΟικών κύκλων, ανέθεσε τη διακυβέρνηση της χώρας σε συντηρητικούς αστούς πολιτικούς, με επικεφαλής τον Κωνσταντίνο Καραμανλή».
Στις 24 Ιούλη 1974, η ανακοίνωση του Πολιτικού Γραφείου τόνιζε ότι «ο ελληνικός λαός δε βασανίστηκε, πάλεψε και μάτωσε επί 7,5 χρόνια για να συντελεστεί μία μεταμφίεση του ζυγού του».
Λίγους μήνες αργότερα (Γενάρης 1975) η 2η Ολομέλεια της ΚΕ υπογράμμιζε:
«…το γεγονός ότι η αντικατάσταση της δικτατορίας έγινε από τα πάνω, με συμβιβασμό ανάμεσα στη χούντα, τους ιμπεριαλιστές και τις συντηρητικές πολιτικές δυνάμεις, καθόρισε τον περιορισμένο χαρακτήρα της μεταβολής της 23 του Ιούλη. Στην εξουσία ήρθαν οι συντηρητικές δυνάμεις. Πρόκειται για αναγκαστική αλλαγή μορφής εξουσίας των μονοπωλίων, εγχώριων και ξένων…».
Η δίκη των πραξικοπηματιών
Το πιο σημαντικό γεγονός σ’αυτή τη φάση ήταν η νομιμοποίηση του ΚΚΕ. Βασικός λόγος που την επέβαλε ήταν η ντε φάκτο παρέμβαση του ΚΚΕ αμέσως μετά από την κατάρρευση της δικτατορίας, με την άφιξη του ΠΓ στην Ελλάδα και με το άνοιγμα των κεντρικών γραφείων του στην Αθήνα. Τις ίδιες ημέρες εκδόθηκε η εφημερίδα «ΝΕΑ ΕΛΛΑΔΑ», πριν την επίσημη νομιμοποίηση του ΚΚΕ.Στις 24/9/1974 η ΚΕ απηύθυνε χαιρετιστήριο για τη νομιμοποίηση του ΚΚΕ «προς την εργατική τάξη, την αγροτιά, τους διανοούμενους, όλο το Λαό». Στις 25/9/1974 κυκλοφόρησε ο «Ριζοσπάστης».
Μετά από 27 χρόνια συνεχόμενης παρανομίας, το ΚΚΕ σημείωσε μια σημαντική κατάκτηση. Παρά τις διώξεις και σε πείσμα όσων είχαν σπεύσει κατά καιρούς να αναγγείλουν την εξαφάνισή του, το ΚΚΕ κατάκτησε τη νόμιμη δράση του. Αρχιζε μια νέα περίοδος στην πολυκύμαντη Ιστορία του.
Σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα, το ΚΚΕ και η ΚΝΕ αναπτύχθηκαν οργανωτικά και απέκτησαν σημαντική επιρροή στο εργατικό κίνημα και σε άλλα μαζικά κινήματα, αν και η οργανωμένη τους δύναμη μέχρι το 1974 ήταν μικρή.
Σειρά διεθνών και εσωτερικών πολιτικών γεγονότων (ο γαλλικός Μάης 1968, η νίκη του βιετναμέζικου λαού κατά των ΗΠΑ, η ανατροπή της κυβέρνησης Αλιέντε στη Χιλή, ο ξεσηκωμός στο Πολυτεχνείο), μαζί με την ηρωική διαδρομή και πάλη του ΚΚΕ, καθώς και οι θυσίες του στον αγώνα κατά της δικτατορίας είχαν συντελέσει στη μαζική ένταξη νέων στην ΚΝΕ.
Η ΚΕ του ΚΚΕ απηύθυνε χαιρετιστήριο για τη νομιμοποίηση του Κόμματος «προς την εργατική τάξη, την αγροτιά, τους διανοούμενους, όλο το Λαό» έπειτα από 27 χρόνια συνεχούς παράνομης δράσης, το οποίο δημοσιεύτικε στον πρώτο νόμιμο Ριζοσπάστη στις 25 Σεπτέμβρη 1974
Ενάμιση χρόνο πριν το τέλος της στρατιωτικής δικτατορίας, το λαϊκό κίνημα άρχισε να σημειώνει αισθητή άνοδο και κορυφώθηκε με τον ξεσηκωμό στο Πολυτεχνείο το Νοέμβρη του 1973. Την τριήμερη κατάληψη του Πολυτεχνείου (14-15-16 Νοέμβρη) κατέστειλαν τελικά στρατιωτικές δυνάμεις με την εισβολή τανκ και στρατού στο ίδρυμα τη νύχτα της 17ης Νοέμβρη. Η επέμβαση του Στρατού και της Αστυνομίας στο Πολυτεχνείο και στις γύρω περιοχές οδήγησε σε έναν αιματηρό απολογισμό με δεκάδες νεκρούς και τραυματίες.Επίσης είχε εκδηλωθεί το αντιχουντικό κίνημα στο Πολεμικό Ναυτικό (Μάης 1973), που μπορούσε να προκαλέσει ή και που έδειχνε ότι θα υπάρξουν αλυσιδωτές εστίες αντίδρασης στο Στρατό, στο βασικό και πιο δυναμικό στήριγμα της χούντας.
Οι παραπάνω εξελίξεις συντελούνταν στο έδαφος της νέας οικονομικής κρίσης του καπιταλισμού που ξέσπασε το 1973 και βεβαίως εκδηλώθηκε και στην Ελλάδα. Οι προϋποθέσεις αναπαραγωγής του κοινωνικού κεφαλαίου είχαν χειροτερέψει σημαντικά. Χαρακτηριστική ήταν η μείωση των επενδύσεων, με προεξάρχουσα τη μεγάλη πτώση της οικοδομικής δραστηριότητας. Πτώση υπήρχε και στους ρυθμούς αύξησης των επενδύσεων στην αγροτική οικονομία, ενώ η άνοδός τους στη βιομηχανία και στις μεταφορές, αν και παρουσίαζε μια σχετική σταθερότητα, είχε εξασθενήσει. Το φαινόμενο αφορούσε τόσο τις ιδιωτικές όσο και τις επενδύσεις του κρατικού καπιταλιστικού τομέα.
Για να εκτονώσει το βαρύ κλίμα, η χουντική κυβέρνηση προχώρησε στη λεγόμενη φιλελευθεροποίηση του καθεστώτος, με το γνωστό «πείραμα Μαρκεζίνη».Η δικτατορία, «έχρισε» πρωθυπουργό το Σπύρο Μαρκεζίνη, παλιό αστό πολιτικό, μαζί με άλλα πολιτικά στελέχη αστικών κομμάτων ως μέλη μίας κυβέρνησης που θα έκανε εκλογές προσδίδοντας «αστικοδημοκρατική χροιά» στη χούντα. Η μεγάλη πλειοψηφία του αστικού πολιτικού κόσμου τάχθηκε υπέρ του «πειράματος Μαρκεζίνη»! Το αυτοαποκαλούμενο «ΚΚΕ εσωτερικού», μακρινός πρόγονος του ΣΥΡΙΖΑ συμφώνησε με την προσπάθεια της χούντας των συνταγματαρχών να προσδώσει χαρακτηριστικά αστικού εκδημοκρατισμού στο καθεστώς των φυλακών και της εξορίας, των βασανιστηρίων στους αγωνιστές που πάλευαν ενάντια στη δικτατορία και της απαγόρευσης με βαριές ποινές κάθε συνδικαλιστικής και μαζικής λαϊκής δράσης, αλλά και πολιτικής δράσης και ετοιμαζόταν να συμμετάσχει στις εκλογές.
Πλήθος κόσμου στη συγκέντρωση του ΚΚΕ στη Θεσσαλονίκη πριν τις εκλογές του 1977 (φωτο αρχείου)
Το μεγαλύτερο τμήμα του κινήματος όμως, που είχε ήδη αναπτυχθεί στα Πανεπιστήμια, καθώς και πρωτοποριακές δυνάμεις του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος εναντιώθηκαν, ως ελιγμό της δικτατορίας να αλλάξει τη μορφή της, διατηρώντας την ουσία, και να αποκτήσει πλατύ λαϊκό έρεισμα.Το ΚΚΕ αντιτάχθηκε. Στις 9 Οκτώβρη 1973 σε ανακοίνωσή του το ΠΓ της ΚΕ τόνιζε: «Ο σχηματισμός της κυβέρνησης Μαρκεζίνη αποτελεί συνέχιση του ελιγμού της χούντας για μεταμφίεσή της στη λεγόμενη Προεδρική Δημοκρατία. Αποβλέπει στο να παραπλανήσει τον ελληνικό λαό, τη διεθνή κοινή γνώμη και ταυτόχρονα να επηρεάσει και να παρασύρει λαϊκές μάζες για να διασπάσει τις αντιδικτατορικές και αντιχουντικές δυνάμεις… για να παρατείνει έτσι τη δικτατορική εξουσία της».
Μετά τον ξεσηκωμό του Πολυτεχνείου η κυβέρνηση Μαρκεζίνη παραιτήθηκε, ενώ στις 25/11/1973 η χούντα του Παπαδόπουλου ανατράπηκε από το στρατιωτικό πραξικόπημα του ταξίαρχου Ιωαννίδη.
Τη χαριστική βολή στη δικτατορία έδωσε το πραξικόπημα για την ανατροπή της κυβέρνησης Μακαρίου (15/7/1974), που υποκίνησε η ελληνική κυβέρνηση σε συνεργασία με Ελληνοκύπριους πολιτικούς και στρατιωτικούς της ΕΟΚΑ Β’. Αμέσως ακολούθησε η εισβολή σε δύο φάσεις των τουρκικών στρατευμάτων στην Κύπρο (20-22 Ιούλη και 14-16 Αυγούστου). Η κυβέρνηση της δικτατορίας δεν μπορούσε πια να σταθεί.
Η ελληνική αστική τάξη και οι πολιτικοί της εκπρόσωποι ανησύχησαν μήπως δυσκολέψει ο έλεγχος της κατάστασης. Τότε ακριβώς η δικτατορία παρέδωσε τη διακυβέρνηση.
Η στρατιωτική δικτατορία των χρόνων 1967-1974, ανεξάρτητα από τις προθέσεις των πρωταγωνιστών της, οδήγησε στην επιτάχυνση του εκσυγχρονισμού του αστικού πολιτικού συστήματος στην Ελλάδα. Η προσαρμογή του στα νέα δεδομένα αποτέλεσε βασική προϋπόθεση για τη θωράκιση και τη μακροημέρευσή του. Σε αυτήν την ανάγκη ανταποκρίθηκε ομόγνωμα ο αστικός πολιτικός κόσμος, πρώτοι απ’ όλους ο Κ. Καραμανλής και το κόμμα που ίδρυσε το 1974, η Νέα Δημοκρατία (ΝΔ).
Το αστικό πολιτικό σύστημα, όπως ήταν διαμορφωμένο μέχρι το 1967, εξάντλησε τα όριά του για τους εξής λόγους:
1. Εξαιτίας των αντιθέσεων ανάμεσα στα αστικά κόμματα και στο παλάτι που διατηρούσε σημαντικές εξουσίες.
2. Λόγω της μεταπολεμικής αστικής πολιτικής ανασυγκρότησης, που είχε στηριχτεί στη διαμόρφωση εκείνων των μέσων και μηχανισμών καταστολής που δεν ανταποκρίνονταν πια στις ανάγκες ενσωμάτωσης ευρύτατων λαϊκών δυνάμεων.
3. Εξαιτίας των αντιθέσεων της άρχουσας τάξης με συμφέροντα των ΝΑΤΟικών συμμάχων της στη Μεσόγειο, πρωταρχικά οι εξελίξεις από την τουρκική εισβολή («Αττίλας 1» και «Αττίλας 2») και την κατοχή του 37% της Κύπρου, όπου ο ρόλος των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ ήταν προκλητικά εμφανής.
Στα προηγούμενα πρέπει ασφαλώς να συνυπολογιστούν η ριζοσπαστικοποίηση πλατιών λαϊκών μαζών, που είχε επέλθει κατά τη διάρκεια της δικτατορίας και η εκδηλωμένη γενική λαϊκή απαίτηση να μην επαναληφθούν οι «ανώμαλες» καταστάσεις του παρελθόντος. Μαζί τους, η αισθητή υποχώρηση του αντικομμουνισμού, που μετά το 1974 υποχρεώθηκαν την πιο ωμή έκφρασή του να εγκαταλείψουν και οι αστοί πολιτικοί που πρωτοστατούσαν στον αντικομμουνισμό πριν από τη δικτατορία.
Παράλληλα, τη σκέψη και τις αποφάσεις της ηγεσίας της ΝΔ και γενικά του αστικού πολιτικού κόσμου επηρέαζαν αισθητά στη νέα τακτική τους η σύνδεση της Ελλάδας με την ΕΟΚ (ΕΕ), που είχε «παγώσει» στα χρόνια της δικτατορίας, σε συνδυασμό με την επιδιωκόμενη ένταξη σε αυτή.
Η ίδρυση της ΝΔ ήταν προϊόν των ιστορικών συνθηκών που διαμορφώθηκαν αμέσως μετά την κατάρρευση της δικτατορίας. Στην ιδρυτική διακήρυξη της ΝΔ, ανάμεσα σε άλλα, αποτυπώνονται οι εξής κατευθυντήριες αρχές:
«…”Νέα Δημοκρατία” είναι η πολιτική παράταξη που ταυτίζει το Εθνος με τον Λαόν, την πατρίδα με τους Ανθρώπους της, την Πολιτεία με τους Πολίτες της, την Εθνική Ανεξαρτησία με την Λαϊκή Κυριαρχία, την Πρόοδο με το Κοινό Αγαθό, την Πολιτική Ελευθερία με την Εννομη Τάξη και την Κοινωνική Δικαιοσύνη.
(…) “Νέα Δημοκρατία” είναι η πολιτική παράταξη που αγνοεί τις διενέξεις και τους διχασμούς του παρελθόντος – που τόσα δεινά επεσώρευαν στον τόπο μας – και προσανατολίζεται στα ευρύτερα δυνατά σχήματα εθνικής ενότητος.
(…) Οτι η ελευθέρα οικονομία στην οποία πιστεύει η “Νέα Δημοκρατία” δεν ημπορεί να αποκλείση την διεύρυνση του οικονομικού τομέως τον οποίο ελέγχει το κράτος.
(…) Οτι δεν θα φεισθή κόπων και θυσιών για να καταστήση την Ελλάδα ισχυρή και απρόσβλητη (…) θα επιδιώξη την προσαρμογή του πολιτεύματος προς τις συνθήκες της ελληνικής πραγματικότητος (…) η Ελλάς όχι μόνο δικαιούται, αλλά και ημπορεί να εξασφαλίση την εξέχουσα θέση και την ευτυχία του λαού της μέσα στην Ευρώπη όπου ανήκει… να συμβάλη πολιτικά, ηθικά και πολιτιστικά στην πραγματοποίηση της ιδέας μιας ενωμένης Ευρώπης.
Βασικά, όμως, προϋπόθεση για όλα αυτά είναι η θεμελίωση στον τόπο μας της αληθινής και συγχρόνου δημοκρατίας».
Αυτό το τελευταίο, καθώς και το άλλο σημείο της διακήρυξης «…θα επιδιώξει την προσαρμογή του πολιτεύματος προς τις συνθήκες της ελληνικής πραγματικότητας» τα έλεγαν όλα σχετικά με τη μορφή που είχε αποφασιστεί να πάρει το πολιτικό σύστημα. Η «αληθινή και σύγχρονος δημοκρατία», στην οποία προσέβλεπε η ΝΔ, ήταν μία κλασική αστική δημοκρατία.
Η ιδεολογία της ΝΔ ορίστηκε ως «ριζοσπαστικός φιλελευθερισμός».
Αυτή τη γραμμή υλοποίησε η κυβέρνηση του Κ. Καραμανλή, προχωρώντας σε κρατικοποιήσεις επιχειρήσεων του ιδιωτικού καπιταλιστικού τομέα, όπως της «Ολυμπιακής Αεροπορίας».
Σχετικά με τη διεθνή θέση της Ελλάδας, αυτή προσδιορίστηκε επιγραμματικά από τον Καραμανλή: «Ανήκομεν εις την Δύσιν».
Η ταξική πολιτική της ΝΔ, υπογραμμισμένη στην ιδρυτική της διακήρυξη και στη φράση «…τα αληθινά συμφέροντα του έθνους, που βρίσκονται πέρα και επάνω από τις παραπλανητικές ετικέτες της Δεξιάς, του Κέντρου και της Αριστεράς», έγινε προσπάθεια να εκφραστεί με τα «ευρύτερα δυνατά σχήματα εθνικής ενότητος».
Η ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ υπήρξε πράγματι η πιο σημαντική στρατηγική επιλογή της αστικής τάξης. Την υλοποίησε ο Κ. Καραμανλής, που οραματιζόταν την ένταξη ακόμα από τη 10ετία του 1950 και υπέγραψε τη συμφωνία σύνδεσης με την ΕΟΚ τον Ιούλη του 1961. Ελεγε ο Κ. Καραμανλής:
«…Η Ελλάς δεν επιθυμεί την ένταξίν της αποκλειστικώς και μόνον για λόγους οικονομικούς. Την επιδιώκει προ πάντων για λόγους πολιτικούς, που αναφέρονται εις την σταθεροποίησιν της δημοκρατίας και εις το μέλλον του έθνους. Οι Ελληνες πιστεύουν εις την αποστολήν της Ευρώπης. Η εκπλήρωσις της αποστολής αυτής προϋποθέτει την επιτάχυνσιν των διαδικασιών ενοποιήσεως, που ευρίσκονται σήμερον εν εξελίξει. Στις διαδικασίες αυτές ενοποιήσεως της Ευρώπης η Ελλάς επιθυμεί και πιστεύει ότι δύναται να συμβάλη…».
Η ένταξη στην ΕΟΚ διαμόρφωνε καλύτερους όρους για την εκμετάλλευση της εργατικής τάξης και για την ισχυροποίηση του ελληνικού καπιταλισμού. Κάποιες αντιδράσεις που υπήρξαν από μικρά τμήματα του κεφαλαίου αφορούσαν σε επιφυλάξεις για τους όρους της ένταξης, καθώς και τους φόβους ορισμένων για τις δυσκολίες που θα αντιμετώπιζαν κάποιοι παραδοσιακοί κλάδοι της ελληνικής οικονομίας. Αλλά η ηγεσία της ΝΔ έβλεπε το δάσος και όχι τα δέντρα. Υπέταξε ατομικά συμφέροντα κεφαλαιοκρατών στα μακροπρόθεσμα συμφέροντα της αστικής τάξης.
Ο Ανδρέας Παπανδρέου, το 1974, απέρριψε πρόταση να ηγηθεί της «Ενωσης Κέντρου» και προχώρησε στην ίδρυση του ΠΑΣΟΚ. Είχαν ωριμάσει οι συνθήκες για τη διαμόρφωση ενός σύγχρονου μαζικού σοσιαλδημοκρατικού κόμματος που θα λειτουργούσε ως ανάχωμα στην τάση ριζοσπαστικοποίησης που έφερνε κυρίως η δράση του ΚΚΕ.
Το ΠΑΣΟΚ προερχόταν από την αντιδικτατορική οργάνωση Πανελλήνιο Αντιδικτατορικό Κίνημα (ΠΑΚ) και διακήρυσσε ότι ακολουθούσε το λεγόμενο «τρίτο δρόμο προς το σοσιαλισμό», ότι δηλαδή απέρριπτε τόσο τον καπιταλισμό, όσο και τη σοσιαλιστική οικοδόμηση στην ΕΣΣΔ και άλλες χώρες της σοσιαλιστικής εξουσίας στην Ευρώπη, ενώ επέκρινε και την πολιτική των παλαιότερων κομμάτων της σοσιαλδημοκρατίας, υποστηρίζοντας ότι το ίδιο είναι σοσιαλιστικό και όχι σοσιαλδημοκρατικό κόμμα.
Η πολιτική του ΠΑΣΟΚ ως αντιπολίτευσης κινήθηκε στο πλαίσιο της πολιτικής διαχείρισης που εφάρμοζε η παραδοσιακή σοσιαλδημοκρατία. Στοιχείο της ήταν και η αξιοποίηση όλων των περιθωρίων που είχε για να διαχωριστεί πειστικά από την «επάρατο δεξιά».
Η συνθηματολογία του ΠΑΣΟΚ κατά «της πολιτικής τής υποτέλειας» απέναντι στις ΗΠΑ και στο ΝΑΤΟ, που σύμφωνα με τον ισχυρισμό του ακολουθούσε η «δεξιά», επί της ουσίας δεν εξέφραζε στόχο της ηγεσίας του να συγκρουστεί με συνέπεια κατά των ιμπεριαλιστικών οργανισμών. Η φράση ξεπερνούσε το περιεχόμενο.
Ηταν, πάντως, υποχρεωμένο, όχι μόνο να μην παραγνωρίζει τη δράση του ΚΚΕ και την απήχηση που είχαν οι αντιιμπεριαλιστικές θέσεις του στις δυνάμεις του ΠΑΣΟΚ, αλλά και να την παίρνει σοβαρά υπόψη, άλλοτε πραγματοποιώντας ελιγμούς και άλλοτε εκτιμώντας ότι μια σειρά συνεργασίες τού χρησιμεύουν.
Υιοθετώντας το σύνθημα «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο», το ΠΑΣΟΚ «οχύρωνε» την αριστερή πλευρά του και ταυτόχρονα προσέλκυε εργατικές μάζες σε βάρος της πολιτικής επιρροής του ΚΚΕ, αλλά και πλήθος μικροαστικών στρωμάτων της πόλης και του χωριού σε βάρος της ΝΔ.
Από την άλλη, η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ πραγματοποιούσε «ανοίγματα» και προς την πλουτοκρατία. Εξασφάλιζε ισχυρά οικονομικά και πολιτικά στηρίγματα (συγκρότημα Λαμπράκη, Εκκλησία, κ.ά.), παρέχοντας στο κεφάλαιο τις εγγυήσεις ακίνδυνης γι’ αυτό «εναλλακτικής λύσης». Ετσι, αστοί, εργάτες και μεσαία στρώματα συγκρότησαν την υλική δύναμη της «εθνικής στρατηγικής» του ΠΑΣΟΚ, που υποσχόταν ότι θα οδηγούσε σε μια «νέα Ελλάδα».
Από το 1974 ακόμα, ο Καραμανλής υποστήριζε την ανάγκη «…ν’ αντιμετωπισθούν οι κίνδυνοι που μας απειλούν, να θεμελιωθή κατά τρόπον ασφαλή η δημοκρατία».
Το χαρακτήρα της δημοκρατίας που εγκαθίδρυσε η ΝΔ τον υπερτόνισε και με τη στάση της απέναντι στο λαϊκό κίνημα. Οι κυβερνήσεις Καραμανλή το αντιμετώπισαν με την εχθρότητα που ταίριαζε στη φιλομονοπωλιακή πολιτική τους. Υπήρξαν ακόμα και νεκροί διαδηλωτές, θύματα της αστυνομικής επίθεσης (Κουμής, Κανελλοπούλου).
Στην επτάχρονη περίοδο διακυβέρνησης από τη ΝΔ διαμορφώθηκε ένα αυταρχικό κλίμα, που ενίσχυε την αντίληψη «να φύγει η δεξιά», γεγονός που τροφοδοτούσε το ΠΑΣΟΚ, μειώνοντας ακόμα περισσότερο τις λαϊκές απαιτήσεις διεκδίκησης. Πολύ καιρό πριν από την επίσημη προεκλογική περίοδο του 1981, δε σημάδεψε τις εξελίξεις η άνοδος του λαϊκού κινήματος, αλλά η συνεχής πτώση του που συνοδευόταν από την όλο και μεγαλύτερη αδημονία ερχομού του χρόνου των εκλογών.Ετσι, το 1981 αναδείχτηκε το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση.
Το ΠΑΣΟΚ ως κυβέρνηση αθέτησε όσα θετικά μεγάλης πολιτικής σημασίας υπήρχαν στην «ιδρυτική του διακήρυξη της 3ης του Σεπτέμβρη 1974». Συνέχισε και διεύρυνε την πολιτική κρατικής παρέμβασης που ακολούθησε η ΝΔ, για να στηρίξει το ιδιωτικό κεφάλαιο. Παράλληλα, προχώρησε στη διόγκωση του τομέα των υπηρεσιών.
Την πρώτη τετραετία (1981 – 1985) το ΠΑΣΟΚ διακήρυξε το σχήμα της λεγόμενης «μεικτής οικονομίας», μιλώντας για δημόσιο, ιδιωτικό και κοινωνικό τομέα, όπου οι δημοτικές και κοινωνικές επιχειρήσεις θα διείσδυαν εκεί που το ιδιωτικό κεφάλαιο αδιαφορούσε ή αδυνατούσε να διεισδύσει.
Τη δεύτερη τετραετία (1985 – 1989) η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ έβαλε και φραστικά τη λεγόμενη ιδιωτική πρωτοβουλία σε πρώτη γραμμή, ως τον τομέα που θα κατηύθυνε την οικονομία τα επόμενα χρόνια. Ταυτόχρονα, προχώρησε και σε εισοδηματική πολιτική λιτότητας που συνοδευόταν με μέτρα προετοιμασίας για το 1992 («ενιαία εσωτερική αγορά της ΕΕ»), ενώ έκανε και στη ΓΣΕΕ εκλογικό πραξικόπημα, καθαιρώντας με δικαστική απόφαση ακόμα και στελέχη του ΠΑΣΟΚ, για να ελέγχει απόλυτα την κατάσταση.
Είχε παρέλθει ανεπιστρεπτί η πολιτική παροχών προς τους εργαζόμενους που το ΠΑΣΟΚ είχε ακολουθήσει την πρώτη τετραετία, προκειμένου να ενισχυθεί η αγοραστική δύναμη των εργαζομένων (ζήτηση), στο πλαίσιο των αναγκών του ελληνικού καπιταλισμού να αυξηθεί η παραγωγή και η παραγωγικότητα λόγω και ένταξης στην ΕΟΚ.
Η εναλλαγή στην αστική εξουσία συνοδεύτηκε με τη μαζική ιδεολογική χειραγώγηση και τη φθορά συνειδήσεων, που αποτέλεσαν ένα από τα χαρακτηριστικά της σχέσης σοσιαλδημοκρατικής διαχείρισης – λαϊκών μαζών.
Στη βάση αυτή, το ρουσφέτι και η ευρύτερη δημοσιοϋπαλληλία απέκτησαν επί ΠΑΣΟΚ πρωτόγνωρες διαστάσεις στην ιστορία του ελληνικού καπιταλισμού. Ταυτόχρονα, έγιναν σημαντικές αλλαγές στο συσχετισμό μεταξύ τμημάτων του κεφαλαίου, γνωστές ως εμφανιζόμενα «νέα τζάκια». Αυτές οι αλλαγές επενδύθηκαν ιδεολογικά με τα συνθήματα «να μπει τέλος στο κράτος της δεξιάς» και «να ελληνοποιηθεί το κράτος» που – κατά το ΠΑΣΟΚ – ήταν φέουδο της «δεξιάς» και καρπός της υποτέλειας στη βάση της διαίρεσης του ελληνικού λαού «σε εθνικόφρονες και σε μιάσματα».
Το ΠΑΣΟΚ υλοποίησε κάποιους επιπλέον εκσυγχρονισμούς σε σχέση με τη ΝΔ (αναγνώριση του ΕΑΜ, κ.ά.) και ταυτόχρονα εκμεταλλεύτηκε πολιτικά τους διωγμούς που υπέστησαν χιλιάδες κομμουνιστές και άλλοι ΕΑΜίτες στις εξορίες και στις φυλακές μετά τον πόλεμο. Από την άλλη, το «πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων», που σε ένα βαθμό είχε ατονήσει επί ΝΔ (1974 – 1981), καταργήθηκε τελείως, δίχως να καταργηθεί και το γνωστό «φακέλωμα», που συνεχίστηκε και συνεχίζεται.
Ενας από τους βασικούς λόγους που το ΠΑΣΟΚ μπόρεσε να γίνει τόσο μαζικό ήταν αναμφίβολα το χαμηλό επίπεδο της επαναστατικής ταξικής πάλης.
Η άνοδος του ΠΑΣΟΚ στηρίχτηκε σε ένα ισχυρό υπόστρωμα στη συνείδηση μεγάλου αριθμού εργαζόμενων μαζών, έτοιμο και να αποδεχτεί κάποια ριζοσπαστικά συνθήματα, αλλά και έτοιμο να υπαναχωρήσει, αρκεί η πολιτική της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ να διαφοροποιούνταν από της «δεξιάς» σε ζητήματα που αυτές οι μάζες θεωρούσαν καίριας σημασίας.
Αρκούσε η κατάργηση της τρομοκρατίας από το χωροφύλακα και του μαζικού φακελώματος, αρκούσαν κάποιες επιπλέον συνδικαλιστικές ελευθερίες, για να θεωρήσουν ότι άνοιξε η πόρτα για τη μεγάλη αλλαγή. Το «αντιδεξιό» μείγμα που συσσωρεύτηκε στις συνειδήσεις ήταν εκρηκτικό και ιδιαίτερα στέρεο, και σε εργατικές μάζες.
Επίσης, το ΠΑΣΟΚ αξιοποιούσε πλευρές της εξωτερικής πολιτικής των σοσιαλιστικών κρατών. Τα κράτη του Συμφώνου της Βαρσοβίας έδιναν πολύ μεγαλύτερη πολιτική σημασία από όση είχε στο γεγονός ότι το ΠΑΣΟΚ είχε διαφωνήσει με κάποιες αποφάσεις του ΝΑΤΟ, βάζοντας αστερίσκο κάτω από τα σχετικά κείμενα.
Το ίδιο υπερτιμήθηκαν και διεθνείς φιλειρηνικές πρωτοβουλίες του ΠΑΣΟΚ, που έτυχαν θερμής υποδοχής από τα σοσιαλιστικά κράτη. Βεβαίως, η εξωτερική πολιτική του ΠΑΣΟΚ στηριζόταν στη γραμμή «ούτε ΝΑΤΟ ούτε Βαρσοβία», παρότι το Σύμφωνο της Βαρσοβίας έκανε προτάσεις για ταυτόχρονη διάλυση και των δύο συνασπισμών, δίχως να βρίσκει ανταπόκριση από το ΝΑΤΟ.
Βάση αυτής της πολιτικής ήταν η ανάλυση που είχε κάνει το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα, του διαχωρισμού δηλαδή της «δεξιάς» από την «αριστερή» σοσιαλδημοκρατία, που είχε εντάξει και το ΠΑΣΟΚ στις συμμαχικές δυνάμεις στην πάλη για την ειρήνη, την ύφεση και τον αφοπλισμό, ενισχύοντας έτσι το σχήμα «δεξιά – αντιδεξιά».
Δώσαμε σύντομα τον ταξικό χαρακτήρα της διαδικασίας που ονομάστηκε «μεταπολίτευση» και αναμόρφωσης του πολιτικού συστήματος, τον αστικό χαρακτήρα της δημοκρατίας που εγκαθιδρύθηκε μετά την πτώση της χούντας, που οι αστοί παινεύουν ως τη μοναδικά φιλολαϊκή μορφή διακυβέρνησης. Αυτή η πραγματικότητα συνεχίστηκε και στις 10ετίες του 1990 και 2000. Η καπιταλιστική οικονομική κρίση το 2009 και η βάρβαρη αντιλαϊκή διαχείρισή της από τα δύο αστικά κόμματα, ΝΔ – ΠΑΣΟΚ για τη σωτηρία του κεφαλαίου, έφερε ανακατατάξεις στο αστικό πολιτικό σύστημα με τη μεγάλη φθορά των δύο αστικών κομμάτων, τη δημιουργία πολλών μικρότερων πολιτικών σχηματισμών, αλλά και τη συγκρότηση συμμαχικών αστικών κυβερνήσεων. Σε αυτές τις συνθήκες ο ΣΥΡΙΖΑ αναδείχτηκε σε αξιωματική αντιπολίτευση και σε δύναμη που διεκδικεί τη διαχείριση της αστικής διακυβέρνησης και του καπιταλισμού, ως άξιος αντικαταστάτης της φθαρμένης σοσιαλδημοκρατίας. Σε αυτά τα πλαίσια επίσης ενισχύθηκαν Η διαδικασία μιας νέας αναμόρφωσης του πολιτικού συστήματος είναι σε εξέλιξη.
Η εμπειρία όλων αυτών των δεκαετιών μετά την κατάρρευση της στρατιωτικής δικτατορίας, αναδεικνύει οτι η αστική δημοκρατία είναι ξεπερασμένη ιστορικά όπως είναι ξεπερασμένος ιστορικά ο κοινωνικοοικονομικός σχηματισμός που αυτή εκφράζει , ο καπιταλισμός. Πρόκειται για τυπική δημοκρατία για τους εργαζόμενους και τα φτωχά λαϊκά στρώματα, ενώ εξασφαλίζει την με κάθε τρόπο περιφρούρηση των συμφερόντων του κεφαλαίου. Η μεταχείριση που έχουν από την κυβέρνηση, τους κρατικούς μηχανισμούς και τα μέσα τους, οι απεργοί εργάτες και υπάλληλοι, το ενάμισι εκατομμύριο των ανέργων, οι εργάτες στην Τοπική Διοίκηση και χιλιάδες άλλοι μέσα στα κάτεργα της περιβόητης «ιδιωτικής πρωτοβουλίας», επιβεβαιώνουν πόση είναι και για ποιους λειτουργεί η υπάρχουσα δημοκρατία. Τα εργατικά – λαϊκά δικαιώματα υπάρχουν μόνο στα χαρτιά. Πάνω απ’ όλα αποδεικνύεται οτι την εξουσία την έχει οποιος κάνει κουμάντο και στην οικονομία.
Μόνη διέξοδος για την εργατική τάξη, τη φτωχή αγροτιά και τους αυτοαπασχολούμενους είναι η συσπείρωση και η λαϊκή συμμαχία για την απόκρουση της αντιλαϊκής πολιτικής, η αποδέσμευση από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, για να ανοίξει ο δρόμος για την εργατική εξουσία.
Μόνο τότε θα λειτουργήσει η ουσιαστική δημοκρατία για την λαϊκή πλειοψηφία, γιατί τα μέσα παραγωγής θα ανήκουν στην κοινωνία, θα λειτουργούν για την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών και όχι για το καπιταλιστικό κέρδος. Μέσα στις συνθήκες του πανεθνικού κεντρικού επιστημονικού σχεδιασμού, του εργατικού λαϊκού ελέγχου, οι βουλευτές που θα εκλέγονται από την παραγωγική μονάδα θα είναι εργαζόμενοι, δε θα έχουν ιδιαίτερες αμοιβές, θα είναι ανακλητοί από τους εκλογείς τους, δηλαδή θα είναι υπηρέτες του λαού και όχι δυνάστες του.
Γι’ αυτό το λόγο κρίσιμο ζήτημα στις σημερινές συνθήκες είναι να γίνουν βήματα στην αλλαγή συσχετισμού δυνάμεων σε τέτοια κατεύθυνση που θα ανοίξουν το δρόμο για αυτήν την προοπτική.
Πηγές:
1. Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ Β’ τόμος 1949 – 1968
2. Ενθετο Ιστορίας του «Ριζοσπάστη», 5/5/2012: «Βασικές πολιτικές εξελίξεις στο αστικό πολιτικό σύστημα από το 1974 μέχρι το 2007».
Πηγή: Ριζοσπάστης
Φθονώ την τύχη σας, προνομιούχα
πλάσματα, κούκλες ιαπωνικές.
Κομψά, ρόδινα μέλη πλαστικές
γραμμές, μεταξωτά, διαφανή ρούχα.
Ζωή σας όλη τα ωραία σας μάτια.
Στα χείλη μόνο οι λέξεις των παθών.
Ένα έχετ’ όνειρο: τον αγαθόν
άντρα σας και τα νόμιμα κρεβάτια.
Χορός ημιπαρθένων, δυο δυο,
μ’ αλύγιστο το σώμα, θριαμβευτικά,
επίσημα και τελετουργικά,
πηγαίνετε στο ντάνσιγκ ή στο ωδείο.
Εκεί απειράριθμες παίρνετε πόζες.
Σαν τη σελήνη πριν ρομαντικές,
αύριο παναγίες, όσο προχτές,
ακούοντας τη «Valenzia», σκαμπρόζες.
Ένα διάστημα παίζετε το τέρας
με τα τέσσερα πόδια κολλητά.
Τρέχετε και διαβάζετε μετά
τον οδηγό σας «δια τα μητέρας».
Ω, να μπορούσε έτσι κανείς να θάλλη,
μέγα ρόδο κάποιας ώρας χρυσής,
ή να βυθομετρούσατε και σεις
με μια φουρκέτα τ’ άδειο σας κεφάλι!
Ατίθασα μέλη, διαφανή ρούχα,
γλοιώδη στόματα υποκριτικά,
ανυποψίαστα, μηδενικά
πλάσματα, και γι’ αυτό προνομιούχα…
Στις 4 Νοέμβρη 1989, πέθανε ο παλαίμαχος κομμουνιστής Τάκης Κόντος. Η γη της Αττικής τον δέχτηκε στις 7 Νοέμβρη. Στον τάφο του, δυο λέξεις ενωμένες τον θυμίζουν: «Ποιητής κι επαναστάτης». Και τρεις στίχοι του τις επικύρωναν:
«Ο,τι απομένει σάπιο και παλιό, / κληριά από τους κακόπραγους αιώνες, / γκρεμίστε το».
Ηταν ποιητής και επαναστάτης ο Τάκος Κόντος. Γεννημένος στη Λέσβο, με μητέρα δασκάλα και πατέρα καθηγητή, με αδέλφια μεγαλύτερα να διαβάζουν (ο γνωστός φιλόλογος και ποιητής Κώστας Κόντος ήταν αδελφός του), από μικρός ανέπνεε με τη λογοτεχνία. Παντρεμένος, με παιδιά κι εγγόνια, θυμόταν πως το πρώτο του χτυποκάρδι συνοδευόταν από ένα ποίημα: Πέντε χρονών, οπλισμένος μ’ ένα ξύλινο ξίφος, κατατρόπωνε φανταστικούς εχθρούς κραυγάζοντας, με την ελπίδα να συγκινήσει την κυρία στο αντικρινό μπαλκόνι: «Ω κοπτερόν και λυγερόν σπαθί μου!»
Η τριβή του με την ποίηση ωρίμασε την ποιητική του φλέβα. Η πρώτη του ποιητική έκφραση είναι η εύστοχη μετάφραση του ποιήματος του Γάλλου Παρνασσιστή ποιητή Leconte de Liste «Η καρδιά του Γιάλμαρ» (1917). Στη συνέχεια, έδεσε την ποίηση με τη ζωή του, με την εξέλιξή του από διανοούμενο σε επαναστάτη.
Σπούδασε νομικά στην Αθήνα. Πολέμησε στη Μικρασία. Ταξίδεψε στην Αίγυπτο. Χρονογραφούσε στην εφημερίδα της Μυτιλήνης «Ταχυδρόμος», με την υπογραφή «ΤΑΦ. ΚΑΠΑ» (τέλη 1930). Στη δεκαετία του ’30, εντάσσεται στο ΚΚΕ, με συνέπεια διώξεις, φυλακίσεις, εξορίες (το 1935 με τους Κ. Βάρναλη, Δ. Γληνό και άλλους κομμουνιστές εξορίζεται στον Αϊ- Στράτη και αργότερα στην Ανάφη, στην Ικαρία, στη Μακρόνησο και, τέλος, στον Αϊ-Στράτη). Υπήρξε ιδρυτικό μέλος της «Κοινωνικής Αλληλεγγύης» (1932), μέλος της Κεντρικής της Επιτροπής και γραμματέας της Επιτροπής Πόλης της Αθήνας, αρχισυντάκτης στο «Δελτίο της Εργατικής Βοήθειας» (1933-34), μέλος της Συντακτικής Επιτροπής του «Ριζοσπάστη» (1932-1935) και συγγραφέας της στήλης του χρονογραφήματος, με την υπογραφή «Στάρκος». Διατέλεσε μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΕΑΜ Αθήνας και της Διοικούσας Επιτροπής της ΕΔΑ, γραμματέας της Επιτροπής Πόλης της ΕΔΑ Αθήνας (δεκαετία του ’50), πρόεδρος της ΕΔΑ Ελλήνων Εξωτερικού (με έδρα το Παρίσι) τον καιρό της χούντας (1967-1974), τακτικός συνεργάτης του ραδιοσταθμού του ΚΚΕ «Η Φωνή της Αλήθειας» (μέχρι το 1976). Δημοσίευσε μελέτες και ιστορικά βιβλία – μαρτυρίες των ιδεών και αγώνων του. Μα, το έργο όπου εκφράζεται περισσότερο, είναι η ποίησή του, η γραμμένη από το 1917 έως το 1972 και συγκεντρωμένη στη συλλογή «Δουλέβοντας τ’ ατσάλι».
Μπλεγμένος στη μεγαλεπήβολη μικρασιατική εκστρατεία, «πολέμαρχος, μέσ’ στης Τουρκιάς τα βάθη» («Του πολέμου»), ακολουθεί, αλλά από απόσταση, μια κατεύθυνση, που δε διάλεξε: «Και κάθε μέρα όλο και μπρος./ Δεν πάω της δόξας για γαμπρός,/ μα κι αν μου βγαίνει η παναγία/ κι αν λαχταρώ γλυκό ένα βόλι/ μ’ ένα ραβδί κι ένα πιστόλι,/ πάω να σκοτώσω την ανία» («Του πολέμου»).
Μετά την καταστροφή, ούτε οι σπουδές, ούτε το ταξίδι στην Αίγυπτο, ούτε τα επιτυχημένα χρονογραφήματα στην εφημερίδα της Μυτιλήνης αρκούν στην απαιτητική του νιότη, που του φαίνεται άδεια: «Χωρίς θεό και πίστη, δίχως άχτι,/ θα ζήσω τον ανώφελό μου πόνο,/ ακαρτερώντας χρόνος με τον χρόνο/ τη νύχτα, που θα γίνη ο κόσμος στάχτη,/ μαζί με τον ανώφελό μου πόνο» («Αναχωρητές»).
Ετσι νέος, έτσι απαιτητικός, έβλεπε την άδικη για τους πολλούς κοινωνία, την εκμετάλλευση ανθρώπου από τον άνθρωπο:
«Ανήλιαγα κι αχάραγα κι ως τη βαθειά νυχτιά/ βλαστημισμένη, μίζερη κι αγέλαστη, Εργατιά,/ με τη λαχτάρα του γονιού και του άντρα τον καημό,/ ολοχρονίς δουλέβουμε χωρίς ανασαμό.
******
»Χαρές, του κόσμου, της ψυχής και του κορμιού το γλέντι/ γλεντάν τον αδιαφόρετο και το σκυλίσιο αφέντη./ Κι εμείς,/ το φύτρο της ζωής το πιο γερό κι αντρίκειο,/ εμείς,/ πεινάμε το ψωμί, πεινάμε και το δίκιο» («Το τραγούδι της οργής»).
Ρίχτηκε στην πάλη για να σταματήσει η αδικία και η εκμετάλλευση. Η ποίησή του έγινε θούριος – κάλεσμα στους καταδικασμένους στο μοναδικό δρόμο, που θα τους απελευθέρωνε, την επανάσταση:
«Ολοι της γης οι κολασμένοι,/ γυμνοί, φτωχοί, ξεκληρισμένοι,/ ομπρός! ελάτε στριμωχτοί/ με μιαν απόφαση σωστή/ και μια σταράτη πίστη/ πεισματωμένοι,/ αρματωμένοι – όσοι πιστοί -,/ με τον λοστό του γκρεμιστή/ και το σκληρό σφυρί του χτίστη.
******
»Μα νάτην τώρα/ η κόκκινη ώρα/ η κόκκινη αβγή!/ ομπρός, συντρόφοι!/ άστε τα λόγια,/ κι από τις μάντρες/ κι απ’ τα κατώγια,/ πυρρή να βγει / η κοσμοπλάστρα μας η οργή./ Ψέμα η πατρίδα, η θρησκεία ψέμα,/ ψέμα κι ο νόμος./ Ενας ο δρόμος./ Ομπρός!/ Ελάτε στριμωχτοί,/ με μιαν απόφαση σωστή/ και μια σταράτη πίστη/ πεισματωμένοι,/ αρματωμένοι – όσοι πιστοί -/ με το λοστό του γκρεμιστή/ και το σκληρό σφυρί του χτίστη» («Το τραγούδι της οργής»).
Ποιητής κι επαναστάτης θεμελίωσε, στη δεκαετία του ’30, το διπλό του αγώνα πλάι στους αδικημένους. Τον είδαν οι φυλακές και οι εξορίες, άκουσαν τα τραγούδια του οι συναγωνιστές. Τραγούδια, γεμάτα ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο, των αγωνιστών έργο, θύμιζαν όλους τους ξεσηκωμούς του ανθρώπου ενάντια στη σκλαβιά και αδικία, για να καταλήξουν στο επίτευγμα της Οχτωβριανής Επανάστασης:
«Απ’ τον καιρό του Σπάρτακου ως το Δεκέμβρη/ κι ως τον Οχτώβρη απ’ το Ενενηντατρία/ και πιο πέρα κι ακόμα πιο πίσω,/ όξω από σύνορα και χώρες και πατρίδες/ τον αγώνα τον πανάρχαιο πολεμάς./ Στου Παρισιού και στης Αθήνας τα οδοφράγματα,/ στην Κάπουα, στο Βυζάντιο, στο Μισίρι,/ στου Κόζακα τα διάσελα,/ στων Αλπεων τα πλάγια,/ στις σιέρες της Μαδρίτης,/ απ’ τη Μόσχα ως το Μπουένος Αϋρες/ κι απ’ το Στάλινγκραντ ως τη Σουραμπάγια,/ βένετος, σκλάβος, κομμουνάρος,/ παρτιζάνος, αντάρτης, ελασίτης,/ μπολσεβίκος,/ φύτρο μιας πανανθρώπινης γενιάς,/ με την αρχή γεννήθηκες του κόσμου/ και του κόσμου το τέλος προσπερνάς» («Στάλιν»).
Από το 1917, επαναστάτης σήμαινε «μπολσεβίκος» κι ο Τάκης Κόντος χρησιμοποιεί τον όρο με παγκόσμια έννοια: Η «κόκκινη αβγή» δεν ήταν μόνο για τους ξεσηκωμένους Ρώσους. Φώτιζε τον σκοτεινό ορίζοντα όλων των καταπιεσμένων. Γιατί «στο σήμερα και στ’ άβριο και στο χτες/ σ’ όλη τη Γης,/ σ’ όλες τις χώρες,/ την ίδια γλώσσα οι άνθρωποι μιλούν» («Βοστόκ»). Γι’ αυτό και κάθε της Σοβιετικής Ενωσης επιτυχία είναι παγκόσμια:
«Μ’ ανέβασαν στους ώμους τους οι σύντροφοι της ΕΣΣΔ/ κι είδα τη Γης/ με τα τετράγωνά τους χεροπάλαμα,/ κίτρινα, μάβρα, κόκκινα, άσπρα χεροπάλαμα,/ γιομάτα αμάχες από ηλεκτρόνια,/ από φωτόνια γιομάτα αγάπες,/ με σήκωσαν στα μπράτσα τους οι άνθρωποι της Γης/ κι είδα τη Γης» («Βοστόκ»).
Ο αγώνας για το δίκιο και τη λευτεριά οδήγησε τον Τάκη Κόντο στον κομμουνισμό. Ο αγώνας αυτός χρειαζόταν οργάνωση και αυτήν την οργάνωση την πρόσφερε μόνο το Κομμουνιστικό Κόμμα, εργαστήρι του καινούριου νόμου, όπου ο Ανθρωπος που κοιτά ψηλά, ο κομμουνιστής με τις απεριόριστες δυνατότητες, χτίζει το ειρηνικό, χαρούμενο, λιόλουστο αύριο:
«Νερά, βουνά, ποτάμια, δάση,/ άστρα κι απύθμενοι ουρανοί/ κι ό,τι δεν έχει ακόμα πιάσει/ της γης ετούτης ή άλλου τόπου/ όλα στη φούχτα εσένανε/ του Ανθρώπου,/ ν’ απλοχερίζει το ψωμί, να κυβερνάει την πλάση,/ νάνε τα νιάτα αγέραστα, νάνε η δουλιά γιορτάσι.
******
»Με το γαρούφαλο στ’ αφτί,/ με το γαρούφαλο της νίκης/ – πουργός και πρωτομάστορας/ καινούργιας Κτίσεως και Νόμου -/ ρυθμό πεντάχρονο σφυράς,/ στερνό ρυθμό, γιορτής χαράς/ του παναθρώπινου Οικοδόμου./ Κι ήλιος ανέσπερος φωτάει/ το γιγαντένιο χτίσιμό σου,/ γόνιμος ήλιος οδηγάει/ το χέρι σου, το μέτωπό σου,/ το φως, που αστράφτει κι αναβράει/ ανήσκιο γύρα σου κι εντός σου,/ το φως του Κόμματός σου» («Στάλιν»).
Την επαύριο της 18ης Νοέμβρη 1975, ο νόμιμος πια «Ριζοσπάστης», περιγράφοντας την εκδήλωση για τα 57χρονα του ΚΚΕ, αναφέρει: «Ο αγωνιστικός παλμός του πλήθους φτάνει στο αποκορύφωμα του, όταν ο Βασίλης Διαμαντόπουλος απάγγειλε τον “Λένιν” του Τάκη Κόντου». Ο ποιητής ήταν ακόμα στο Παρίσι κι έμαθε αμέσως για την εκδήλωση, από ένα συγκινητικό τηλεφώνημα. Οπως όλοι οι ποιητές, ήξερε πως τα ποιήματα, γεννημένα από έναν ατομικό παλμό, μπορεί να γίνουν έκφραση του πλήθους. Για τα δικά του, την απόδειξη την είχε από μια κρύα νύχτα του Γενάρη 1945: Είχε αφήσει πίσω του, μ’ άλλους πολλούς, την Αθήνα και «πέρα απ’ τα ντερβένια της Χασιάς κι απ’ της Φυλής το κάστρο» («Αθήνα Δεκέμβρης»), ξανάρχιζαν την αντίσταση. Κείνη τη νύχτα, σ’ ένα σκοτεινό χωριάτικο δωμάτιο, μερικοί ζεσταίνονταν λέγοντας κι ακούγοντας ποιήματα. Κάποιος είπε στον πατέρα μου: «Πες τον “Λένιν”. Τον ξέρεις;». Χαμογέλασε ο ποιητής: – «Ξέρεις ποιος έγραψε τον “Λένιν”»; – «Τι σημασία έχει αν τον ξέρω;», εκνευρίστηκε ο άλλος. – «Σάμπως ξέρουμε ποιος έγραψε τα δημοτικά τραγούδια; Τα λέμε, όμως! Αν τον ξέρεις, πες τον!». Ο πατέρας μου, χωρίς να αποκαλύψει ότι εκείνος έγραψε αυτό το ποίημα, το είπε ανώνυμα εκείνη τη νυχτιά, σαν δημοτικό τραγούδι:
«Λένιν/ Και τ’ όνομά του μοναχά/ βαριά βουερά αντηχά/ πιο απ’ όλες όλες τις καμπάνες της παλιάς Ρουσίας./ Γιόμισε η πλάση γιόμισε κι ο αχός/ βροντά στων καθεστώτων τα ντουβάρια./(…)
** * * * *
»Λένιν/ Μην είσουν τάχατε ο Μεσσίας;/ Ο δυνατός, ο διαλεχτός μιανής φυλής/ με τα μοιραία και τα ρητά και τα γραμμένα;/ Τίποτα/ Είσουν μονάχα το γκάστρι μιας οργής/ και μιας κόκκινης ώρας η γέννα./ Είσουν ο φτασμένος ο καιρός, είσουν μια ζεστή καρδιά/ μέσα σε λέφτερο αντρίκειο στήθος,/ η δύναμη, η ορμή, η σφιχτή γροθιά,/ είσουν το Πλήθος.
** * * * *
»Λένιν!/ Θρασομανούσε η Επανάσταση/ μέσ’ στ’ ατσαλένια χεροπάλαμά σου/ και να! σαν αστραπή κι αστροπελέκι/ φλοβάει, βροντά το μήνυμά σου:/ “Κόσμε ραγιά, τα πάντα είνε δικά σου,/ τα παλάτια, η γης, η λεφτεριά σου,/ κι όλα τα δίκια και τ’ αδικεμένα./ Χτύπα και πάρτα/ και πάρε πίσω τα κλεμμένα!”(…)
** * * * *
»Κι οδηγητής και γκρεμιστής και πλάστης/ πήρες τον άπραγο το Σλάβο/ κι απ’ τον ανέγνωμο, βαριόμοιρο χωριάτη,/ από το σκλάβο,/ τον τρισελέφτερο/ ζωντάνεψες Εργάτη./ Κι αν τώρα μέσ’ στη χώρα το λιβάνι/ δε θυμιατίζει σανιδιόφτιαχτους αγίους,/ φουρτούνιασε ως τους γκρίζους ουρανούς/ στα δασωμένα του εργοστάσια το ντουμάνι.
** * * * *
»Λένιν!/ Εσύ που μιαν αγάπη γιγαντένια/ μέσ’ στο ντουνιά διπλοθεμέλιωσες,/ με το πιο γόνιμο το μίσος,/ πέθανες ίσως;
Πέθανες; Ψέμα,/ πεθαίνουν μονάχα τα ζωντίμια./ Αλλαξες κι έγινες βλαστήμια,/ κι έγινες το καφτό μας αίμα/ η ελπίδα γένηκες και φως και πίστη/ και πίστη μας αντρίκεια/ Κοσμοχτίστη».
«Παραμύθια κατά τον Αίσωπο» (Κάιρο 1930, Αθήνα, «Ι. Κολλάρος», 1932. Εμμετρο. Εγκρίθηκε σαν ελεύθερο ανάγνωσμα στη Δημοτική και Μέση Εκπαίδευση). «Δουλέβοντας τ’ ατσάλι» (1978). «Ο Πατέρας (ο αφορισμένος δάσκαλος της Λέσβος)», «Γραμμή» (1980. Ιστορία και βιογραφία του πατέρα του, Ιωάννου Κ. Κόντου, που τον αφόρισε στο τέλος του 19ου αιώνα ο πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Ιωακείμ Γ` για τη φιλολαϊκή του δραστηριότητα, όταν, σαν σχολάρχης στην Καλλονή Λέσβου, διεκδίκησε για χάρη του λαού την υλοποίηση μιας δωρεάς για το χτίσιμο σχολείου στην Καλλονή, δωρεά που νέμονταν το Πατριαρχείο). «Μικρασία… τέλος» «Γραμμή», 1980. Ιστορική ανάλυση της Μικρασιατικής Εκστρατείας, όπου ο συγγραφέας συμμετείχε από την αρχή έως το τέλος (1919-1922). «Το αρχαίο Αθηναϊκό θέατρο προμαχώνας της Αθηναϊκής Δημοκρατίας» (πολιτικοκοινωνική ανάλυση της σκοπιμότητας του αρχαίου θεάτρου και απομυθοποίηση του Πλάτωνα και του Σωκράτη. Στο βιβλίο περιλαμβάνεται και απόσπασμα της ευριπιδικής «Ανδρομάχης» σε έμμετρη μετάφραση του Τ. Κόντου. «Γραμμή» 1981).«Μακρόνησος ο νέος “Παρθενών” («Θουκυδίδης» 1982. Μαρτυρία). «Η Ελληνική Επανάσταση του 1821 και η Ιερά Συμμαχία το ΝΑΤΟ της εποχής» («Θουκυδίδης» 1983. Συγκριτική ανάλυση των δύο εποχών και των επιπτώσεων της τοτινής και σύγχρονης ελληνικής και διεθνούς πραγματικότητας).
Μερικές φορές το διάβασμα γίνεται τόσο βαρετό που διερωτάσαι… ή δεν καταλαβαίνω εγώ ή κάποιος λέει μαλακίες και μαλακίες σημαίνει ανοησίες. Έχω την ταπεινή πεποίθηση ότι συμβαίνει το δεύτερο και να όχι τότε είμαι ένας καλός μαθητής του εν λόγω ανόητου.
Πέρα από τις ακαδημαϊκίστικες κριτικές που θα προκύψουν, τις συζητήσεις περί του τέλους του καπιταλισμού που έχει αρχίσει, τις μεταφυσικές λογομαχίες φοιτητάδων στα έδρανα και μέσα στα σαλόνια σκαλίζοντας περιεχόμενα και κρυφά νοήματα από εκατοντάδες βιβλιογραφίες, πέρα τις θύμησες του μυθολογικού τέλους της ιστορίας, τις λίγες αναφορές και στα τσιτάτα από τον σκοτεινό Χέγκελ, κάποιες ερμηνείες από τον γέρο Μαρξ με μεταμοντέρνες ροές απροσδιόριστων ενεργειών πολιτικής οντολογίας, υπάρχει κάτι πολύ πιο απλό, σταθερό και απτό: η λογική.
Διαβάζουμε λοιπόν απλά, σταθερά και με λογική:
1. “μοιάζει με ένα «προλεταριάτο», αλλά πλέον δεν σκέφτεται ούτε συμπεριφέρεται όπως έκανε κάποτε.” – Το προλεταριάτο δηλαδή κάποτε είχε ανάγκη για τροφή και τώρα δεν έχει; είχε ανάγκη τα βασικά για να επιβιώσει και τώρα δεν τα χρειάζεται;
2. “η τεχνολογία έχει δημιουργήσει ένα νέο διέξοδο, που τα απομεινάρια της παλιάς Αριστεράς – και όλες οι άλλες δυνάμεις που επηρεάζονται από αυτά – πρέπει είτε να το αγκαλιάσουν είτε να πεθάνουν.” – Η τεχνολογία δηλαδή γίνεται το νέο διέξοδο, είχαμε και άλλες διέξοδες που κατέληξαν να είναι αδιέξοδα, που καταφέρνει χωρίς προλεταριακή επανάσταση, αλλά με ένα αυθόρμητο αόρατο εικονικό δρεπάνι, να δημιουργεί εικονικές κόγχες που τρυπώνουν στις πιο σκοτεινές κοιλότητες του συστήματος. Με άλλα λόγια η τεχνολογία καταφέρνει να χτενίζει τον αχτένιστο καπιταλισμό.
3. “θα υφίσταται σχεδόν αόρατο μέσα στο παλιό σύστημα το οποίο όμως θα διασπαστεί, αναμορφώνοντας την οικονομία γύρω από νέες αξίες και συμπεριφορές. Αυτό το αποκαλώ μετακαπιταλισμό.”– Με άλλα λόγια ο μετακαπιταλισμός είναι το αόρατο τίποτα στο ήδη παλιό σύστημα που έχει όμως την ιδιότητα να υφίσταται ακόμα το οποίο θα διασπαστεί ως αναμορφωτήριο νέων αξιών και συμπεριφορών. Πώς γίνεται αλήθεια να υπάρχει κάτι αόρατο σε ένα παλιό και να διαμορφώνει εν τέλει κάτι ορατό; Η σκέψη εδώ χάνεται, η μεταφυσική της χριστιανικής διδασκαλίας γίνεται πολιτικό πρόταγμα, συγχαρητήρια.
4. “θα διαμορφωθεί από την ανάδυση ενός νέου είδους ανθρώπου…” – το νέο είδος ανθρώπου είναι η δημιουργία του αόρατου ή το αόρατο δημιουργείται από τον νέο είδος ανθρώπου; Ο αόρατος λοιπόν άνθρωπος διαμορφώνει την αόρατη ρήξη σε μια αόρατη ιστορία μέσω κάποιων αόρατων συνθηκών για κάποια αόρατα αποτελέσματα.
Όπως προανέφερα αν αρχίσεις να καταπιάνεσαι με την κριτική του ανόητου τότε δεν γίνεται να μην γίνεσαι ανόητος.
Το κείμενο στα ελληνικά: Guardian: Το τέλος του καπιταλισμού έχει αρχίσει – Paul Mason
Το κείμενο στα αγγλικά; The end of capitalism has begun – Paul Mason
Ο μικροαστός ποιητής και στέλεχος της εγχώριας πατριωτικής αριστεράς Μανόλης Αναγνωστάκης, γράφει σ’ ένα του ποίημα, πως δεν παραδέχτηκε την ήττα. Κανένας μικροαστός δεν παραδέχεται την ήττα. Μια χαλαρότητα και μιαν αγαλλίαση μπροστά στις πρακτικές του περιφερειακού φαλλοκρατικού καπιταλισμού έφερε την ήττα σ’ αυτούς που είχαν προαναγγείλει μεγαλειωδώς νίκη νταούλια ζουρνάδες και αριστερή ελεημοσύνη. Μιαν αριστερά που ξεκίνησε ως Εσωτερικού με γαλλοτραφείς διανοητές και βαρόνους μεσοαστικής κουλτούρας. Όσοι δεν μπόρεσαν να αντιμετωπίσουν την ουτοπική δερματίτιδα του μεγάλου κόμματος έστησαν παραμάγαζα για να δελεάσουν αγνούς ρομαντικούς νέους που έκαναν την επανάσταση στα πάτρια δεξιά εδάφια και θελαν ένα κόμμα όχι συντελειακό και συγκρουσιακό αλλά ρυθμιστικό και φιλελεύθερο. Διότι οι αριστεροί του Εσωτερικού ήσαν φιλελεύθεροι άνθρωποι δημοκράτες με ομόλογα εξοχικό και ταξίδια αναψυχής στην Ευρωπαϊκή άβυσσο του διαφωτισμού. Άριστοι καθηγητές νεωτερικοί ακαδημαϊκοί αλλά τόσο μακριά απ’ το προλεταριάτο όσο η ζώνη του Κάιπερ απ’ τον ήλιο. Κι όταν αποφασίσεις να το παίξεις…
View original post 188 more words
fristuti 