πως τα Σοβιέτ έχουν σκοτώσει το γέλιο;

Παρίσι, Σορβόνη, άνοιξη του 1930. O Αϊζενστάιν δίνει μια διάλεξη για τις βασικές αρχές της πρωτοπορείας του Ρώσικου κινηματογράφου. Από το κοινό τίθεται αυτό το ερώτημα στον σκηνοθέτη:

“Γιατί η χώρα σας δεν βγάζει κωμωδίες; Είν’ αλήθεια πως τα Σοβιέτ έχουν σκοτώσει το γέλιο;”

Ο Αϊζενστάιν δεν απαντάει άμεσα. Ο ίδιος γράφει γύρω στα 1937:

“Στην αρχή βάζω τα γέλια. Ύστερα εξηγώ: Εκείνο που μπορώ να σας πώ είναι πως θα γελάσουν με την καρδιά τους στην ΕΣΣΔ, όταν θα τους μεταφέρω την ερώτησή σας!”

“Την άλλη μέρα οι εφημερίδες γράφανε: Οι Μπολσεβίκοι τρομάζουν όχι με το μαχαίρι στα δόντια, αλλά με το χαμόγελο στα χείλια.”

Είναι απαραίτητο να λεχθεί ότι όταν o Αϊζενστάιν ήταν στην Γαλλία τον τραβούσαν από τμήμα σε τμήμα και από μια αστυνομική διεύθυνση στην άλλη. Του απαγορεύτηκε να μείνει στο Παρίσι. Του δόθηκε παρέκληση να εγκαταλείψει το Γαλλικό έδαφος με σ’ ένα εικοσιτετράωρο.

Συνεχίζει ο Αιζενστάιν:

“Εκείνο που με ενδιαφέρει εδώ είναι το πρόβλημα του γέλιου; Κι’ αναρωτιέμαι. ‘Εχουμε το δικό μας τρόπο να γελάμε; Θα τον έχουμε; Ποιός θα είναι; Ποίο είναι γενικά το γέλιο μας; Και, ιδιαίτερα, στην οθόνη; Πολλοί έχουν βάλει το ερώτημα. Πολλοί έχουν απαντήσει. Απλά. Υπεραπλά. Άλλοι με περισσότερη αναζήτηση.

(…) Ίσως πάλι δεν είμαι φτιαγμένος για να γράψω μια κωμωδία. Πάντως ένα πράγμα είναι βέβαιο: προέρχομαι από μια παράδοση γέλιου που απαιτεί το σφύριγμα του μαστιγίου, μ’ αρέσει το γέλιο που γκρεμίζει.

(…) Έλυσα για τον εαυτό μου ένα πρόβλημα αρχής. Τι αξιοπρόσεκτο υπάρχει στο γέλιο του Τσάπλιν; Τι τοποθετεί τον Τσάπλιν πάνω από όλη την ποιητική του γέλιου στον κινηματογράφο; Το βάθος του λυρισμού του. Το ότι, στην κάθε ταινία του, υπάρχει ένα μέρος που κάνει να κλαίς με την ανθρωπιά του αισθήματος που διεγείρει. Ο Τσάπλιν είναι ο παραλογισμός του ώριμου που συμπεριφέρεται σαν παιδί. Ποιές προοπτικές ανοίγει ο Τσάπλιν στην κωμωδία στον τόπο μας; Μπόρουμε να τον εκχυδαίσουμε εύκολα – για να μην πω: να τον αντιγράψουμε αξιοθρήνητα. Για να ρίξουμε στάχτη στα μάτια, μπορούμε να τ΄ ονομάσουμε αυτό πειραματισμό. (…) Είναι αυτονόητο πως δεν μας ταιριάζει η μέθοδος. (…) Αν στον Τσάπλιν υπάρχει η ανθρώπινη συμπόνοια, η συμπάθεια για τα βάσανα των ταπεινών, τα δάκρυα για τους ταπεινούς, τους καταφρονεμένους, τους ξεχασμένους της μοίρας, σ’ εμάς θα πάρει θέση της η κοινωνική συγκίνηση, η σοσιαλιστική ανθρώπινη συμπόνοια, που δεν είναι να οικτείρουμε, αλλά ν΄ αναδημιουργούμε, κι η σκήνη που θα βγαίνει από το κωμικό θα γυρίζει στον κοινωνικό κι όχι στον ατομικό λυρισμό. Ο κοινωνικός λυρισμός είναι η παθητικότητα. Ο λυρισμός των μαζών τη στιγμή που συνενώνονται είναι ο ύμνος.

Δεύτερο σημείο… Δεν θα πάρει θέση σ’ αυτήν μόνο ένας συνθετικός, γενικευμένος τύπος, ένας τύπος όπως τον Τσάπλιν. Αλλά ένας τύπος που, σύγχρονα, θα παρασταίνει μιαν έννοια. Μια έννοια που παίρνει μια καρέκλα να καθίσει, μιαν έννοια που ξυρίζεται, μιαν έννοια που βγάζει το καπέλλο της ή τυλίγεται στην κουβέρτα της.

(…) Σ΄ ένα ορισμένο στάδιο των κοινωνικών, η εκμετάλλευση του ανθρώπου από τον όμοιό του στάθηκε κινήτρο προόδου. Η εμφάνιση της αστικής τάξης ήταν ένα βήμα μπροστά. Ωστόσο η εκμετάλλευση του ανθρώπου από τον άνθρωπο μένει πάντα ένας κοινωνικός παιδισμός. Και το απαίσιο που υπάρχει στις ανθρώπινες σχέσεις που βασίζονται στην εκμετάλλευση αποκαλύπτεται από την στιγμή που η ανθρωπότητα αρχίζει να περπατάει, δηλαδή με το φανέρωμα αυτών των σχέσεων.

Αυτή η άποψη θ΄ αποτελέσει το στόχο του γέλιου μας: ο κοινωνικός παιδισμός που επιβιώνει στην εποχή που η κοινωνία έχει γίνει ώριμη, στον αιώνα του σοσιαλισμού.”

Σε αρκετά παραδείγματα από τις κινηματογραφικές περιπέτειες του Τσάπλιν, ο Αϊζενστάιν, τις χαρακτηρίζει ως να πηγάζουν “από τον ατομικό παραλογισμό”. Επίσης, διακρίνει ένα σεβασμό της ιδιοκτησίας που θριαμβεύει μαζί με τον σεβασμό του νόμου. Η “κατάσταση αδιεξόδου” της κινηματογραφικής τέχνης του Τσάπλιν γίνεται από τον Αϊζενστάιν η διακριτή μέθοδος του Τσάπλιν.

Λέει ο Αϊζενστάιν:

“Ξέρουμε πως μάχονται οι μπολσεβίκοι.

Ξέρουμε πως δουλεύουν.

Ξέρουμε πως νικούν.

Βλέπουμε τώρα πως γελούν.

Το γέλιο “μας” και το γέλιο “τους” δεν είναι αφηρημένες έννοιες. Ανάμεσα στα δύο υπάρχει η άβυσσος των διαφορετικών κοινωνικών αντιλήψεων.

Πως παρουσιάζονται η κωμικότητα και το γέλιο που φέρνει στον κόσμο η νεαρή εργατική τάξη, που κατέλαβε τον Οχτώβρη την εξουσία και την οδηγεί, με σταθερό χέρι, προς την τελική νίκη;

Θα είναι τάχα το γέλιο της κενής διασκέδασης, που κάνει να περνά ευχάριστα η ώρα, όταν είναι γεμάτη η κοιλιά, ή πάλι ένας τρόπος για να ξεχνιούνται οι στενοχώριες της καθημερινής ζωής;

Θα είναι μόνο μια ανάλαφρη ειρωνεία γύρω από αστεία παθήματα ενός διασκεδαστικού παλαβού τύπου, που περιέχεται σε κωμικές καταστάσεις;

Όχι. Δεν είναι αυτή η ρώσικη παράδοση του γέλιου. Η ρώσικη παράδοση του γέλιου είναι άλλη. Και το διακριτικό γνώρισμα αυτού του γέλιου είναι το στοιχείο της κοινωνικής καταγγελίας που το συνοδεύει παντού. (…) Θ’ ακολουθήσει άραγε το ανέμελο αυλάκι του χοντρού αμερικάνικου γέλιου, ή θα συνεχίσει την παράδοση του τραγικού γέλιου των ρώσων χιουμοριστών του 19ου αίωνα;

Όλοι μας θ’ έχουμε να παρασταθούμε και να πάρουμε μέρος, με το έργο μας, στη δημιουργία ενός νέου είδους γέλιου, να γεμίσουμε μιαν άσπρη σελίδα της παγκόσμιας ιστορίας του χιούμορ και του γέλιου, με τον ίδιο τρόπο που, με μόνο την ύπαρξή της, η Σοβιετική Ένωση έχει γράψει μια καινούργια σελίδα στην ιστορία των παραλλαγών στις κοινωνικές φόρμες. Είναι πολύ νωρίς ακόμα για να γελάμε ξέγνοιαστα. Η οικοδόμηση του σοσιαλισμού δεν έχει ολοκληρωθεί. Δεν υπάρχει θέση για την ελαφρότητα. Το γέλιο, είναι μόνο ένα εναλλακτικό όπλο. Ένα ελαφρό όπλο, που σκοτώνει, εκεί που δεν θα χρησίμευε σε τίποτα να κινηθούν τα βαρειά άρματα της κοινωνικής αγανάκτησης. (…) ο ρόλος του γέλιου, σε μας, είναι ν΄ αποτελειώσει τον εχθρό… το γέλιο, σημειώνει σε μας την προσέγιση της νίκης.

Έτσι αντιλαμβάνομαι, σε χοντρές γραμμές, το γέλιο, στην ώρα των τελευταίων συγκρούσεων σώμα με σώμα με τον ταξικό εχθρό που, επωφελημένος απ΄ όλα τα φανταστικά ή όχι ελαττώματα των τεθωρακισμένων, πασκίζει πεισματικά να επιβραδύνει την προέλαση του θριαμβευτή σοσιαλισμού.

Το κωμικό άτομο, ο κωμικός τύπος, το κωμικό πρόσωπο στη δυτική και αμερικανική παράδοση δεν είναι κωμικά αντιπροσωπευτικό παρά μέσα στα όρια του κοινωνικού του περιβάλλοντος, δεν ξεπερνά το σωβινισμό, τον εθνικισμό του περιγέλιου.

Η κωμικότητα του κοινωνικού προσωπείου κι η δύναμη του κοινωνικού σαρκασμού οφείλουν να προσφέρουν – και θα προσφέρουν – την βάση στο αγωνιστικό γέλιο.”

 

Από το βιβλίο: Σκέψεις μου για τον Κινηματογράφο, Σ. Αιζενσταίν, Κεφάλαιο: Οι Μπολεβίκοι Γελούν (Σκέψεις για την κωμωδία στην ΕΣΣΔ. 1937), (σελ. 121 – 128), Εκδόσεις Μορφές.

 

Σφυροδρέπανο; ΝΑΙ… Σφυροδρέπανο No. 2

Ευχαριστώ τον Dionisis EvangelaTos που έστειλε τις φωτογραφίες.

 

Σφυροδρέπανο; ΝΑΙ… Σφυροδρέπανο

Hammer and sickle on the administration building in Sergiev Posad, Moscow reg., Russia

Hammer and sickle on the building

Hammer and sickle on the wall Vocational School №120 Snezhinsk, Chelyabinsk region., Russia

Hammer and Sickle, Borovichi, Novgorod, Russia

Monument “Hammer and Sickle” in eagles, Altai Krai, Russia

Monument “Hammer and Sickle” in Khujand, Tajikistan (in 2010. Demolished)

Monument “Hammer and Sickle” in Necklace, Moscow reg., Russia

Monument “Hammer and Sickle” in p.g.t.Moskalenki District, Russia

Monument “Hammer and Sickle” in Rybinsk, Russia

Monument “Hammer and Sickle” in Samara Oblast, Russia

Monument “Hammer and Sickle” in Seversk, Tomsk region., Russia

Monument “Hammer and Sickle” in short, the Belgorod region., Russia

Monument “Hammer and Sickle” in the village Bol.Karmaly, Tatarstan, Russia

Monument “Hammer and Sickle” in the village of Cherkassy, Saratov region., Russia

Monument “Hammer and Sickle” in the village Tornovoe, Samara region., Russia

Monument “Hammer and Sickle” in the village Urshelsky, Vladimir region., Russia

Monument “Hammer and Sickle” in Vladimir, Russia

Monument “Hammer and Sickle” in Zhukovsky, Moscow reg., Russia

Monument “Hammer and Sickle” on the border stele “Europe-Asia” at the village of Novo-Bayramgulovo, Bashkortostan, Russia

Monument “Hammer and Sickle” on the pond in Ocher, Perm, Russia

Monument “Hammer and Sickle” Shelehov, Irkutsk region., Russia

Monument “Hammer and Sickle” Sysert, Sverdlovsk region., Russia

Monument “Hammer and Sickle” Zernograd, Rostov reg., Russia

Monument “Hammer and Sickle” Zheleznogorsk, Kursk region., Russia

Monument “Hammer and Sickle”

Monument “Hammer, hammer and paint brush” in Pyongyang, North Korea

Monument “Star, hammer and sickle” in Moscow, Russia

Monument “Star, hammer and sickle” in Seversk, Tomsk region., Russia

Monument “Star” in the village of Cherkassy, Saratov region., Russia

Monument “Worker and Collective Farm” in Moscow, Russia (at the top – the hammer and sickle, the bottom – the emblem of the USSR)

Monument to Soviet symbolism in Kurashime, Perm, Russia

Monument to the first tractor in Volchansk, Kharkiv region., Ukraine

Mosaic “Hammer and Sickle” on the facade of a house in Snezhinsk, Chelyabinsk region., Russia

Star with hammer and sickle on the spire of the North River Station in Moscow, Russia

Stela “Hammer and Sickle” Nevyansk, Sverdlovsk region., Russia

Worker and Collective Farm monument in Perm, Russia

 

USSR Electroacoustic Music

Artist: A. Schnittke, E. Denisov, S. Gubaidulina, O. Buloshkin, E. Artemiev perform their works on ANS synthesizer.
Album: Musical Offering (Музыкальное Приношение)
Year: recorded in 1971, first released in 1990.
Genre: electronic, modern, experimental, space music, psychedelic, avant-garde
Label: Мелодия – С60 30721 000

Tracklist:
A1 Oleg Buloshkin – Sacrament 00:00
A2 Sofia Gubaidulina – Vivente-non Vivente (Alive and Dead) 03:32
A3 Edward Artemiev – Mosaic 14:16

B1 Edward Artemiev – Twelve Looks At The World Of Sound 18:22
B2 Edison Denisov – Birds’ Singing 31:17
B3 Alfred Schnittke – Stream 36:23

 

Electroacoustic Music. Vol. IV – Archive Types Synthesizer ANS 1964-1971

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Alexander Nemtin – Tears

Alexander Nemtin – I.S. Bach – Choral Prelude C-Dur

Schandor Kallosh – Northern Tale

Stanislav Kreitchi – Voices Of The West

Edward Artemiev & Stanislav Kreitchi – Music From The Motion Picture ”Cosmos”

Stanislav Kreitchi – Intermezzo

 

Πως πειθαρχήσαμε στο σύστημα της μισθωτής εργασίας

ΑΙΜΑΤΗΡΗ ΝΟΜΟΘΕΣΙΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΥΣ ΑΠΑΛΛΟΤΡΙΩΜΕΝΟΥΣ ΑΠΟ ΤΑ ΤΕΛΗ ΤΟΥ 15ου ΑΙΩΝΑ. ΝΟΜΟΙ ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΤΕΒΑΣΜΑ ΤΟΥ ΜΙΣΘΟΥ ΕΡΓΑΣΙΑΣ

• Ερρίκος Η ‘ 1530: Στους γέρους καί ανίκανους γιά εργασία ζητιά­νους δίνεται άδεια επαιτείας. Αντίθετα, οί σωματικά γεροί αλήτες μα­στιγώνονται καί φυλακίζονται. Σύμφωνα με τό νόμο τους δένουν πίσω άπ’ ένα κάρο καί τους μαστιγώνουν ώς ποΰ νά τρέξει αίμα άπό τό κορμί τους, έπειτα τους βάζουν καί ορκίζονται πώς θά επιστρέψουν στόν τόπο που γεννήθηκαν, ή έκεί όπου κατοικούσαν τά τελευταία τρία χρόνια, γιά «νά δουλέψουν» (to put himself to labour). Τί φριχτή ειρωνεία! Μέ τό νόμο 27 τοΰ Ερρίκου Η ‘ έπαναλαβαίνεται αυτός ό νόμος, μόνο που γίνεται αυστηρότερος μέ συμπληρωματικές διατάξεις. Όταν συλληφθεί κανείς γιά δεύτερη φορά ν’ αλητεύει, τό μαστίγω­μα έπαναλαβαίνεται καί τοΰ κόβουν τό μισό άφτί. Σέ περίπτωση όμως νέας υποτροπής χαρακτηρίζεται μεγάλος εγκληματίας καί εχθρός τής κοινωνίας καί εκτελείται.
• Εδουάρδος Στ’: “Ενας νόμος τοΰ πρώτου έτους τής βασιλείας του, 1547, ορίζει πώς, άν κάποιος αρνιέται νά εργαστεί, πρέπει νά δίνεται σκλάβος στό πρόσωπο που τόν κατάγγειλε σάν αργόσχολο. Ό αφέντης πρέπει νά τρέφει τό σκλάβο του μέ ψωμί καί νερό, μέ αδύ­νατα ποτά καί μέ ό,τι άπορίμματα κρεάτων κρίνει αυτός κατάλληλα. “Εχει τό δικαίωμα νά τόν βάζει νά κάνει οποιαδήποτε εργασία, όσο αηδιαστική κι άν είναι, μαστιγώνοντας κι αλυσοδένοντάς τον. “Αν ο σκλάβος λείψει 15 μέρες, πρέπει νά καταδικαστεί σέ ίσόβια σκλα­βιά καί μέ πυρακτωμένο σίδερο νά χαραχτεί στό μέτωπο ή στό μά­γουλο, του τό γράμμα «S», άν φύγει γιά τρίτη φορά, εκτελείται σάν ένοχος εσχάτης προδοσίας. Ό αφέντης του μπορεί νά τόν πουλήσει, νά τόν κληροδοτήσει καί νά τόν εκμισθώσει σάν δούλο, απαράλλαχτα όπως καί κάθε άλλο κινητό αγαθό ή ζώο. Οί σκλάβοι εκτελούνται έπίσης, άν επιχειρήσουν κάτι ενάντια στόν αφέντη τους. Οί ειρηνο­δίκες έχουν υποχρέωση, μόλις πληροφορηθούν ότι δραπέτευσαν σκλά­βοι, νά ψάχνουν νά τους βρουν. Άν αποδειχτεί πώς ένας τους άλήτεψε τρεις μέρες, πρέπει νά μεταφερθεί στόν τόπο που γεννήθηκε, νά του χαράξουν μέ καυτό σίδερο τό σημάδι «V» στό στήθος καί νά χρησιμοποιείται αλυσοδεμένος σέ δουλιές τοΰ δρόμου ή καί σέ άλλες εργασίες. Άν ό αλήτης δηλώσει ψεύτικο τόπο γέννησης, γιά τιμωρία του γίνεται ισόβιος σκλάβος τοΰ τόπου αύτοΰ, τών κατοίκων ή τής συντεχνίας του καί στιγματίζεται μέ τό γράμμα «S». Ό καθένας έχει τό δικαίωμα νά παίρνει τά παιδιά τών αλητών καί νά τά χρήσιμοποιεί σάν μαθητευόμενους, τούς νέους ώς 24 χρονών και τά κορί­τσια ώς 20. Άν δραπετεύσουν, υποχρεώνονται ώς αυτή τήν ηλικία νά είναι σκλάβοι τών μαστόρων τους πού έχουν τό δικαίωμα νά τους άλυσοδένουν, νά τους μαστιγώνουν κλπ. κατά βούληση. Κάθε μάστο­ρας έχει τό δικαίωμα νά περνάει ένα σιδερένιο χαλκά στό λαιμό, στά χέρια ή στά πόδια τοϋ σκλάβου του, γιά νά μπορεί νά τόν γνωρίζει πιό εύκολα καί γιά νά τόν κρατάει πιό σίγουρα. Τό τελευταίο μέ­ρος τούτου τοΰ νόμου προβλέπει πώς ορισμένοι φτωχοί πρέπει νά χρησιμοποιούνται άπό τόν τόπο ή άπό πρόσωπα πού τούς ταΐζουν, τους ποτίζουν καί τους βρίσκουν δουλιά. Τέτοιου είδους σκλάβοι τών ενοριών διατηρήθηκαν στήν Αγγλία ώς τά μέσα τοΰ 19ου αιώνα μέ τό όνομα roundsmen (περιφερόμενοι).
• Νόμος τής Ελισάβετ, 1572: οί ζητιάνοι πού δέν έχουν άδεια επαιτείας καί είναι πάνω άπό 14 χρονών μαστιγώνονται σκληρά καί καυτηριάζονται στό αριστερό άφτί, άν δέν υπάρχει κανένας πού νά θέλει νά τους πάρει στήν υπηρεσία του γιά δυό χρόνια. Σέ περίπτω­ση υποτροπής, κι άν είναι πάνω άπό 18 χρονών, έκτελοΰνται, άν δέν υπάρχει κανένας ποΰ νά θέλει νά τους πάρει στήν υπηρεσία του γιά δυό χρόνια. Σέ περίπτωση όμως νέας υποτροπής, εκτελούνται χωρίς οίκτο σάν ένοχοι εσχάτης προδοσίας. Παρόμοιες διατάξεις περιέχει ό νόμος 18, κεφ. 13, τής Ελισάβετ καί ό νόμος τοΰ 1597.
• Ιάκωβος Α’: “Ενας άνθρωπος ποΰ περιπλανιέται καί ζητιανεύει θεωρείται αλήτης καί μπαγαπόντης. Οί ειρηνοδίκες τών Petty Sessions [τοπικών δικαστηρίων] είναι εξουσιοδοτημένοι νά διατάζουν τή δημόσια μαστίγωση του καί νά τόν κλείνουν 6 μήνες στή φυλακή στην πρώτη έπαυτοφώρω σύλληψη του καί δυό χρόνια στή δεύτερη σύλληψη του. Στή διάρκεια τής φυλάκισης του πρέπει νά μαστιγώνε­ται όσες φορές καί όσο κρίνουν οί ειρηνοδίκες… Τους αδιόρθωτους καί επικίνδυνους αλήτες πρέπει νά τούς χαράζουν μέ καυτό σίδερο τό γράμμα “R” στόν αριστερό ώμο καί νά τους στέλνουν σέ καταναγκα­στικά έργα, κι άν τούς ξαναπιάσουν έπαυτοφώρω νά ζητιανεύουν νά τους έκτελοΰν χωρίς οίκτο. Οί διατάξεις αυτές τών νόμων ίσχυαν ώς τίς αρχές τοΰ 18ου αιώνα καί ακυρώθηκαν μόνο μέ τό νόμο 12 της “Αννας.
• Παρόμοιοι νόμοι υπήρχαν καί στή Γαλλία, όπου στά μέσα τοΰ 17ου αίώνα είχε ιδρυθεί στό Παρίσι ένα βασίλειο αλητών (royaume des truands). Στίς αρχές ακόμα τής βασιλείας τοΰ Λουδοβίκου ΙΣτ’ (ordonnance [διάταγμα] τής 13 τοΰ Ιοΰλη 1777) κάθε σωματικά υγιής άνθρωπος άπό 16 ώς 60 χρονών στέλνονταν στά κάτεργα, άν δέν είχε μέσα συντήρησης καί δέν άσκοΰσε κανένα επάγγελμα! Τά ίδια θέσπιζε γιά τίς Κάτω Χώρες ό νόμος τοΰ Καρόλου Ε’ ποΰ εκ­δόθηκε τόν Όχτώβρη τοΰ 1537, τό πρώτο διάταγμα τών κρατών και τών πόλεων τής Όλλανδίας τής 19 τοϋ Μάρτη 1614, τό Plakat [Διακήρυξη] τών Ενωμένων Επαρχιών τής 25 τοϋ Ιούνη 1649 κλπ.

Στήν παραπέρα πορεία τής κεφαλαιοκρα­τικής παραγωγής αναπτύσσεται μιά εργατική τάξη, πού άπό αγωγή, παράδοση καί συνήθεια αναγνωρίζει σάν αυτονόητους φυσικούς νό­μους τίς απαιτήσεις τού κεφαλαιοκρατικοϋ τρόπου παραγωγής. (…)

Η κεφαλαιοκρατία πού γεννιόταν χρειά­ζεται καί χρησιμοποιεί τήν κρατική εξουσία γιά νά «ρυθμίζει» τό μισθό τής εργασίας, δηλ. γιά νά τόν στριμώχνει μέσα στά όρια πού ευνοούν τήν παραγωγή κέρδους, γιά νά παρατείνει τήν εργάσιμη ήμε­ρα, καί γιά νά κρατάει τόν ίδιο τόν εργάτη σέ κανονικό βαθμό εξάρ­τησης. Αυτό είναι ενα ουσιαστικό στοιχείο τής λεγόμενης πρωταρχι­κής συσσώρευσης. (…)

Άπό τό 14ο αίώνα ώς τό 1825, τό χρόνο πού κα­ ταργήθηκαν οί νόμοι ενάντια στό δικαίωμα τοΰ συνεταιρίζεσθαι, τι­μωρούνταν σάν βαρύ έγκλημα ή οργάνωση εργατών. (…)

Το Κεφάλαιο, Τόμος Ι, Κ. Μαρξ, Σύγχρονη Εποχή, 2002,  (σελ: 758 – 767)

Χέστε τον Λένιν, ο Τσίπρας θα εκπληρώσει τα παιδικά μας όνειρα!

Ελλάδα – Ισπανία – Σλοβενία

Σημείωστε τις χώρες. Έχω παράπονο γιατί εμείς μέχρι στιγμής μόνο με Ελλάδα και Ισπανία κάναμε κοννέ για κοινούς αγώνες ( κίνημα κατά των εκποιήσεων ). Θέλω και τον Σλάβοι Ζίζεκ. Δεν με καλύπτει το ΤΕΠΑΚ και μια εκδήλωση κάθε δύο χρόνια.

Ο Αλέξης λοιπόν θα εκπληρώσει τα παιδικά μας όνειρα, δηλαδή τα όνειρα του ΄68.
Δεν ξέρω για σας αλλά εμείς τέτοια παιδικά όνειρα δεν θυμάμαι να είχαμε.
Πρίτς!
Είχατε! Απλά εσύ δεν τα θυμάσαι!
Ρώτα όποιον Κυπραίο θέλεις πάνω από 40 αν τα παιδικά του όνειρα δεν ήταν η Γαλλία του ΄68 και θα δεις! Και άμα έβρεις ένα Κυπραίο που ήξερε στα παιδικά του όνειρα πού πέφτει η Γαλλία εμένα να με χέσεις μαζί με τον Λένιν. Ο Κασουλίδης άκουσα πως κάτι σχετικό ονειρευόταν στα παιδικά του χρόνια…ένι ξέρω αν ο Σπύρος Κυπριανού επίσης είχε τέτοια όνειρα. Μπορεί.
Όπως και νάχει τωρά ΤΟΥΤΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΚΑ ΟΝΕΙΡΑ ΕΧΟΥΜΕ!

Ο Αλέξης Τσίπρος, γέννημα θρέμμα της ΕΕ, έβαλε πουκάτω που το σώβρακο του την Ιστορία κάθε λαού που δεν θυμάται καλά καλά πότε εδημιουργήθηκεν η ΕΕ. Αν ρωτήσεις του Κυπραίους πότε εμπήκαμεν στο Ευρώ δεν θα ξέρουν, οι μισοί θα σου πουν το 2006 τζαι οι άλλοι μισοί το 2008, στην περιπτωση που απαντήσουν! Αδιάφορον! Θα μπεις πουκάτω που το σώβρακον του Τσίπρος! Είπαν οι διαδρόμοι, δείχνοντας μας με το δάχτυλο τους σαν τον “ταξικό εχθρό” του απλού ανθρώπου…

Καλά τζαι καταδέχεστε. Εν πλυμμένο που την πλύστρα τουλάχιστον τούντο ευρωπαικό σώβρακο;

Το άρθρο:

Εξαιρετικά κολακευτικά σχόλια για το ΣΥΡΙΖΑ και τον πρόεδρο του Αλέξη Τσίπρα φιλοξενεί σε δημοσίευμα της η βρετανική εφημερίδα Guardian στο πλαίσιο αφιερώματος για τα τρία αριστερά κόμματα σε Ελλάδα, Ισπανία και Σλοβενία (ΣΥΡΙΖΑ, Podemos και Ενωμένη Αριστερά αντίστοιχα) τα οποία προηγούνται στις δημοσκοπήσεις και πιθανόν να γίνουν κυβέρνηση. Το δημοσίευμα φέρει τον τίτλο: «Τα νέα αριστερά κόμματα της Ευρώπης μπορεί να κάνουν πραγματικότητα το όνειρο του 1968».

Η εφημερίδα εκτιμά ότι εάν γίνουν εκλογές στην Ελλάδα τον Φεβρουάριο ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι σε θέση να σχηματίσει κυβέρνηση.

Στην Ελλάδα, γράφει η βρετανική εφημερίδα, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το πιο δημοφιλές κόμμα, με ένα προβάδισμα 11% από τη ΝΔ. «Αν οι εκλογές γίνουν πρόωρα το Φεβρουάριο, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι τελικά σε θέση να σχηματίσει κυβέρνηση» αναφέρει ο Guardian.

 

Το δημοσίευμα ξεκινά με μια σκηνή από την ταινία του Κώστα Γαβρά, «Το κεφάλαιο».
Σε ένα οικογενειακό γεύμα, ο διευθύνων σύμβουλος μίας μεγάλης γαλλικής τράπεζας έχει ένα καυγά με τον θείο του, έναν αριστερό του 1968, ο οποίος κατηγορεί τον ανιψιό του για την υπερχρέωση Ευρωπαίων πολιτών και την καταστροφή κρατών.  Ο νεαρός τραπεζίτης απαντά «Μα πρέπει να είσαι χαρούμενος». Ο θείος ρωτάει μπερδεμένος «Γιατί;», «Διότι εκπληρώνω τα παιδικά σου όνειρα». «Τα παιδικά μου όνειρα;» ρωτάει ο θείος. «Εσείς οι αριστεροί θέλετε διεθνισμό, τον αποκτήσατε. Τα λεφτά δε γνωρίζουν σύνορα», του απάντησε.

Ο συντάκτης του άρθρου, αφού περιγράφει τις τελευταίες δημοσκοπήσεις σε Ελλάδα, Ισπανία και Σλοβενία, όπου τα αριστερά κόμματα είναι εξαιρετικά δημοφιλή, συνεχίζει:

«Αν οι προβλέψεις ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι η πρώτη, αληθινά αριστερή, κυβέρνηση στην Ευρώπη, του χρόνου, το τεστ της επιτυχίας του μπορεί να είναι μια επανάληψη της σκηνής του φιλμ του Γαβρά, όπου ο Γιόσκα Φίσερ θα συζητά με τον Αλέξη Τσίπρα».

Και το δημοσίευμα παραθέτει το φανταστικό διάλογο: «Όταν ο αριστερός της γενιάς του ’68 κατηγορήσει τον Έλληνα ηγέτη ότι «εκτρέπει και άλλες χώρες σε επικίνδυνες αριστερές ατραπούς» γιατί δεν μπορούμε να φανταστούμε τον Τσίπρα να απαντά:«Μα θα έπρεπε να είσαι χαρούμενος».

Όταν ο Φίσερ, μπερδεμένος, θα ρωτούσε «γιατί» ο Τσίπρας θα μπορούσε απλά να απαντήσει: «Γιατί εκπληρώνω τα παιδικά σου όνειρα»…

 

Πηγή: disdaimona 07.11.2014

Μια φωνή από την Κούβα: Celina González

Η γνωστή Κουβανή τραγουδίστρια Celina Gonzalez θεωρείται η βασίλισσα της κουβανέζικης μουσικής. Απεβίωσε στην Αβάνα μόλις πριν μια βδομάδα, στις 4 Φεβρουαρίου, σύμφωνα με την δήλωση του Κουβανικού Ινστιτούτου Μουσικής, σε ηλικία 85 ετών. Η Celina Gonzalez ήταν υποψήφια για το Latin Grammy το 2001 και κέρδισε το Εθνικό Βραβείο Μουσικής της Κούβας το 2002. Η δυναμική φωνή της Gonzalez έγινε ακόμα πιο γνωστή μετά την συνεργασία που είχε με τον σύζυγό της, τον κοθαρίστα Reutilio Domínguez.

Μαζί, Gonzalez και Domínguez, αφοσιώθηκαν αποκλειστικά στη διατήρηση της μουσικής Guajira, ισπανικοκουβανική ακουστική μουσική της οποίας οι ποιητικοί στίχοι είναι εμπνευσμένοι από την αγροτική ζωή. Η Gonzalez εισήγαγε επίσης ένα αφρο-κουβανικό ηχόχρωμα στην μουσική της. Είναι ίσως περισσότερο γνωστή για το τραγούδι της Santa Barbara (ονομάζεται επίσης “Que Viva Chango”), ένα μουσικό αφιέρωμα στον δημοφιλή αφρο-κουβανικό θεό-πολεμιστή της φωτιάς και προστάτη και πατέρα των κρουστών, του οποίου το Καθολικό alter-ego του είναι η Αγία Βαρβάρα. Το τραγούδι αργότερα ηχογραφήθηκε επίσης και από την Celia Cruz.

Η Celina Gonzalez γεννήθηκε στην Matanzas και μεγάλωσε στο Santiago de Cuba, μια ανατολική πόλη γνωστή και ως το λίκνο της λαϊκής μπαλάντας του νησιού και για την ισχυρή αφρο–κουβανέζικη κουλτούρα του. Μετακόμισε με τον σύζυγό της στην Αβάνα για να προωθήσουν την δουλειά τους. Το δίδυμο εμφανίστηκε στην ταινία Rincón Criollo του 1950, μαζί με άλλους δημοφιλείς καλλιτέχνες συμπεριλαμβανομένων των Trio Los panchos και Celia Cruz. Στη Νέα Υόρκη είχε τραγουδήσει με δύο από τις μεγαλύτερες Κουβανές καλλιτέχνες όλων των εποχών: Beny Moré και Barbarito Diez.

Το 1980 κέρδισε Disco de Plata βραβείο EGREM για το άλμπουμ Celina. Αυτό ήταν το πρώτο από τα πολλά βραβεία. Το 1984 τιμήθηκε με το Vanguardia Nacional για την καλλιτεχνική δουλειά της και κέρδισε ένα ταξίδι στη Σοβιετική Ένωση και τη Βουλγαρία με το γιο της. Το 1984 κέρδισε το βραβείο για την καλύτερη τραγουδίστρια στο 27ο Διεθνές Φεστιβάλ Μουσικής στο Cali της Κολομβίας και μετά από μια επιτυχημένη περιοδεία στην Ευρώπη το 1988 ηχογράφησε μουσική της για το BBC. Το μεγαλύτερο βραβείο της ήρθε μόλις πριν από δύο χρόνια όταν έλαβε το μετάλλιο Golden Picasso από την UNESCO.

 

Πέρα απ’ το καλό και το κακό

Διαβάζοντας σήμερα λίγο περισσότερο για το ζήτημα του “μιλιταριστικού Κεϋνσιανισμού”, δηλαδή, για να μην αφήνουμε τους νεολογισμούς να συσκοτίζουν την ουσία, της δημοσιονομικής πολιτικής του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, έπεσα πάνω σε ένα άρθρο της Heidi Garrett-Peltier για λογαριασμό του Political Economy Research Institute.

Αντιγράφω την εισαγωγική παράγραφο που με εντυπωσίασε για την αποκαλυπτική της καθαρότητα:

Είναι αλήθεια ότι οι στρατιωτικοί εξοπλισμοί δημιουργούν θέσεις εργασίας στην οικονομία, καθώς και ότι πολλές από αυτές τις θέσεις είναι καλά αμοιβόμενες. Όμως σε μια περίοδο που το ποσοστό ανεργίας είναι υψηλό, που οι υποδομές καταρρέουν και που η παγκόσμια κλιματολογική αλλαγή γίνεται επείγον ζήτημα, πρέπει να αναρωτηθούμε αν οι στρατιωτικοί εξοπλισμοί είναι πράγματι λύση για τα οικονομικά μας προβλήματα ή αν μπορούμε να δημιουργήσουμε περισσότερες θέσεις εργασίας σε παραγωγικούς τομείς που μπορεί να μας βοηθήσουν να πετύχουμε πιο μακροπρόθεσμους στόχους. Σε μια πρόσφατη εργασία που συνέγραψα με τον Robert Pollin είδαμε ότι αν το δούμε δολάριο για δολάριο, η καθαρή ενέργεια, η ιατρική περίθαλψη, και η παιδεία δημιουργούν περισσότερες θέσεις εργασίας από ό,τι ο στρατός.

Ό,τι με εντυπωσιάζει εδώ είναι ότι σε κανένα σημείο δεν τίθεται καν ως ερώτημα ποιος είναι ο σκοπός των στρατιωτικών εξοπλισμών, και συγκεκριμένα των στρατιωτικών εξοπλισμών των ΗΠΑ, τις οποίες αφορά οικονομικά το άρθρο· ούτε απασχολεί πουθενά τη συγγραφέα ποιο είναι το κόστος, σε ανθρώπινες ζωές, της γιγάντωσης αυτών των εξοπλισμών, που βεβαίως, κάπου πρέπει να χρησιμοποιηθούν, τουλάχιστο εν τμήματι· ούτε πού και σε ποιους πουλιούνται και με τι συνέπειες, τα εμπορεύματα που παράγονται μέσω “military spending” (ο πρωτότυπος όρος της συγγραφέως). Αν η συγγραφέας υπερασπίζεται επιχειρηματολογικά την στροφή του κράτους από τις ρουκέτες ή τις νάρκες στα σχολεία ή τα νοσοκομεία, αυτό δεν αφορά στο παραμικρό ότι τα σχολεία και τα νοσοκομεία είναι πιο ανθρώπινα και πολιτισμένα αγαθά από ό,τι οι ρουκέτες και οι νάρκες· αφορά, μας λέει, ότι “δολάριο για δολάριο” δημιουργούν περισσότερες θέσεις εργασίας.

Έχω εδώ και καιρό καταλήξει ότι η νιτσεϊκή “πρόκληση” μιας ηθικής “πέρα απ’ το καλό και το κακό” είναι στην πραγματικότητα η καθυστερημένη αντανάκλαση, στο πεδίο της φιλοσοφίας, του βασικού θεμελίου της αστικής πολιτικής οικονομίας από την γέννησή της, στον 18ο αιώνα: η πολιτική οικονομία είναι η πρώτη σφαίρα στην ιστορία της ανθρώπινης σκέψης όπου η ηθική έχει εξαλειφθεί ως διάσταση, η πρώτη ηθικά αδιάφορη ανθρώπινη επιστήμη, και ως εκ τούτου η πιο αμιγώς μοντέρνα επιστήμη, η επιστήμη που αντανακλά στο έπακρο τον θεμελιώδη μηδενισμό του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής: ο φιλοσοφικός “μηδενισμός” ωχριά μπροστά της, την απηχεί ως ένα μισοπομπώδες και μισοντροπαλό αντίγραφο του ρωμαλέου, χαρωπά ξεδιάντροπου μηδενισμού που αποτελεί τον πυρήνα της οικονομικής σκέψης ως αυτοστοχασμού του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής.

Βέβαια, η εγγενής τάση της πολιτικής οικονομίας στην ανηθικότητα –στην απόλυτη αδιαφορία για την ηθική– δεν της δίνει και το στάτους της επιστήμης, αν με τον όρο νοήσουμε αυτό που υπερβαίνει την ιδεολογία. Η “κριτική της πολιτικής οικονομίας” (ο υπότιτλος του Κεφαλαίου) είναι εφικτή επειδή, παρόλο της τον κυνισμό, η πολιτική οικονομία παραμένει αφελής, ή μάλλον αποτελεί ένα πρωτόγνωρο στην ιστορία της ανθρώπινης σκέψης μείγμα απάνθρωπου κυνισμού και γελοίας αφέλειας: η κυρία Garrett-Peltier, για παράδειγμα, εξετάζει το ζήτημα του “στρατιωτικού κεϋνσιανισμού” ωσάν να αφορά απλώς το με ποιον τρόπο δημιουργούνται περισσότερες εργασίας, ξεχνώντας (;) ότι υπάρχουν φάσεις στην ιστορία του καπιταλισμού, καλή ώρα αυτή εδώ, όπου το ζητούμενο είναι μάλλον η καταστροφή εργατικής δύναμης ως μοναδική αποτελεσματική μέθοδος υπερκέρασης, μέσα στον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής, των μακροπόθεσμων συνεπειών (απ’ τα μέσα του 70) του νόμου της πτωτικής τάσης του κέρδους (τεχνικά ομιλώντας, η δια της βίας αποκατάσταση μιας σχετικής ισορροπίας στην οργανική σύνθεση του κεφαλαίου μετά από μια φάση όπου το σταθερό κεφάλαιο έχει αυξηθεί υπερβολικά στη σχέση του με το μεταβλητό).

Την εξυγιαντική για το κεφάλαιο καταστροφή εργατικής δύναμης (μη τεχνικά ομιλώντας, τη μαζική δολοφονία) δεν την φέρνουν φυσικά τα σχολεία και τα νοσοκομεία, αλλά τα πυροβόλα και οι βόμβες, που έτσι αναδεικνύονται σε πολύ πιο χρήσιμα εμπορεύματα από ό,τι τα πρώτα, καθώς μπορούν και να δημιουργήσουν θέσεις εργασίας και να καταστρέψουν υπεράριθμη και επιβαρυντική για την οικονομία εργατική δύναμη, όπως έκαναν, για παράδειγμα, κατά τον Β Παγκόσμιο Ιμπεριαλιστικό Πόλεμο. Τέτοιες σκέψεις ακόμα και οι αυθεντικοί μηδενιστές της αστικής πολιτικής οικονομίας ντρέπονται να τις εκφράσουν. Ευτυχώς, για αυτές τις περιπτώσεις, υπάρχουν οι πολιτικοί.

Πηγή: leninreloaded

Άλλο η δράση της διαχείρησης άλλο η δράση της επανάστασης

Στο γκρούπ του facebook η ομάδα Δίκτυο Αλληλεγγύης Ελλήνων πολιτών Κύπρου “έχει ως αντικείμενο την ανάπτυξη ποικίλων μορφών κοινωνικής δράσης με σκοπό την έμπρακτη στήριξη των Ελλήνων που έχουν μεταναστεύσει στην Κύπρο εξαιτίας της ανθρωπιστικής πολιτικής και οικονομικής κρίσης που πλήττει τα τελευταία χρόνια την Ελλάδα.”

Η ομάδα Δίκτυο Αλληλεγγύης Ελλήνων πολιτών Κύπρου διοργανώνει εκδήλωση αλληλεγγύης και συμπαράστασης την ώρα του Γιούρογκρουπ σήμερα Τετάρτη 11/02 και Δευτέρα 15/02 έξω από το από το κτίριο της αντιπροσωπείας της Ευρωπαϊκής Ένωσης στη Λευκωσία.

Στο κάλεσμα για στήριξη της ελληνικής Κυβέρνησης αλλά και του ελληνικού λαού ανταποκρίθηκαν χθες θετικά σχεδόν όλα τα κοινοβουλευτικά κόμματα: το ΑΚΕΛ το οποίο “καλεί τους πολίτες να συμμετάσχουν μαζικά στις δυο εκδηλώσεις συμπαράστασης προς την αγωνιζόμενη Ελλάδα”, η ΕΔΕΚ, η οποία “θα μεταβεί εν σώματι στο χώρο όπου θα πραγματοποιηθεί η συγκέντρωση συμπαράστασης στην Ελλάδα σε ένδειξη υποστήριξης της Ελληνικής Κυβέρνησης και του Έλληνα Πρωθυπουργού στις προσπάθειες τους για αλλαγή της οικονομικής πολιτικής της Ευρωπαϊκής Ένωσης αλλά και τη μάχη κατά των μνημονίων”. Η Συμμαχία Πολιτών “θέλοντας να δοθεί μαζικό παρόν στις εκδηλώσεις στήριξης της προσπάθειας της Ελληνικής Κυβέρνησης, καλεί ξανά όλους τους πολίτες να δώσουν αύριο το παρών τους στην εκδήλωση που διοργανώνει το «Δίκτυο Αλληλεγγύης Ελλήνων Κύπρου»”, το ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ ΚΟΜΜΑ “εκφράζει τη συμπαράσταση του στον ελληνικό λαό και στην ελληνική κυβέρνηση. Υπάρχει ένα παράθυρο ευκαιρίας ώστε η Ευρώπη να μετριάσει την αυστηρή λιτότητα με πολιτικές ανάπτυξης. Αυτό το παράθυρο επιχειρεί να ανοίξει η ελληνική κυβέρνηση. Σε αυτή την προσπάθεια της, η Κύπρος είναι συνοδοιπόρος και συμπαραστάτης”. Οι Οικολόγοι σε ανακοίνωσή τους τονίζουν πως στηρίζουν την προσπάθεια της νέας Ελληνικής κυβέρνησης ενάντια στις μνημονιακές πολιτικές και στα μέτρα ισοπεδωτικής λιτότητας. Επίσης την στήριξη των εκδηλώσεων αλληλεγγύης προς τον ελληνικό λαό ανακοίνωσε χθες και το τουρκοκυπριακό κόμμα Νέα Κύπρος. Επίσης η ΠΕΟ εκφράζοντας την αλληλεγγύη της προς τον αγώνα του Ελληνικού λαού και ιδιαίτερα των ελλήνων εργαζομένων, ενάντια στις πολιτικές των μνημονίων και της λιτότητας, καλεί τους εργαζόμενους της Κύπρου να δώσουν δυναμικά το παρών τους στις εκδηλώσεις συμπαράστασης προς την αγωνιζόμενη Ελλάδα. Τέλος, Πανεπιστημιακοί, επιστήμονες, πνευματικοί άνθρωποι στηρίζουν την Ελλάδα: “Οι Ευρωπαίοι ηγέτες πρέπει να αναγνωρίσουν την αποφασιστική δημοκρατική επιλογή του ελληνικού λαού μέσα σε αυτές τις εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες, πρέπει να προχωρήσουν σε μια ρεαλιστική αξιολόγηση της κατάστασης και να δεσμευθούν για μια λογική διαπραγμάτευση.”

Το κάλεσμα δράσης για να βγεί ο κόσμος στο δρόμο δεν αρκεί για να χαρακτηριστεί ως πάλη και ως δράση. Αν το κάλεσμα δράσης δεν έχει ταξικό περιεχόμενο αν δηλαδή δεν ανασυγκροτεί το εργατικό λαϊκό κίνημα τότε οι όποιες λαϊκές διεκδικήσεις πέφτουν στο κενό γιατί απλά είναι κενές περιεχομένου. Το ΚΚΕ με την συγκεκριμένη δήλωσή του (πιο κάτω)  κάνει σαφές το περιεχόμενο της δράσης αυτών των εκδηλώσεων έχοντας ως σκοπό την επέμβαση των εσωτερικών πολιτικών εξελίξων και την στάση του εργατικού κινήματος μέσα στην Ελλάδα. Αν η δράση είχε ταξικό περιεχόμενο, με ταξικά δηλαδή κριτήρια, τότε το ΚΚΕ δεν θα έκφαζε αυτή την θέση. Είναι σημαντικό ακόμα ότι το ΚΚΕ στην δήλωσή του για την φύση των εκδηλώσεων κάνει εμφανές την αναφορά του στο ΑΚΕΛ: “Σ’ αυτήν την κατεύθυνση κινήθηκε με τη χθεσινή δήλωσή του και ο εκπρόσωπος του ΑΚΕΛ, Γιώργος Λουκαΐδης, που κάλεσε «στο πλαίσιο της αλληλεγγύης του προς τον ελληνικό λαό, τους πολίτες να συμμετάσχουν μαζικά στις δυο εκδηλώσεις συμπαράστασης προς την αγωνιζόμενη Ελλάδα“

Μεγάλη ευθύνη αναλαμβάνουν όσοι στηρίζουν την παραπλάνηση του λαού!

Δυναμώνει η επιδίωξη των αστικών ΜΜΕ να μετατρέψουν τους εργαζόμενους σε «νεροκουβαλητές» στο «μύλο» της διαπραγμάτευσης, που έχει αναλάβει να προωθήσει η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Μιας διαπραγμάτευσης, που, όπως ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ διακηρύσσει, θα πρέπει να καταλήξει σε ένα νέο «πρόγραμμα», σε συμφωνία με τους δανειστές, που σημαίνει αποπληρωμή των δανείων από το λαό. Ενός «προγράμματος γέφυρας», όπως το αποκαλεί η κυβέρνηση, που πράγματι θα ‘ναι για τους επιχειρηματίες «γέφυρα» προς το «ζεστό χρήμα», αλλά θα αποτελεί μια νέα «τάφρο» στην οποία οδηγούνται οι εργατικές – λαϊκές διεκδικήσεις.

Πρόκειται για μια διαπραγμάτευση που αποτελεί τμήμα της γενικότερης διαπραγμάτευσης ανάμεσα στις αστικές τάξεις της ΕΕ για τη διαχείριση των υπερχρεωμένων κρατών καθώς και για το συνολικότερο μέλλον της Ευρωζώνης.

Τα διεθνή αστικά ΜΜΕ, ανάλογα με την πλευρά που στηρίζουν, κρύβοντας αυτήν την ουσία, επιδιώκουν να παρουσιάσουν την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ πότε ως «ταραξία» και «αποσταθεροποιητή» της Ευρώπης και πότε δήθεν ως «απελευθερωτή» της. Από την άλλη στη χώρα μας διάφοροι κύκλοι «οικοδομούν» τη στήριξη προς την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ μέσα σ’ ένα πνεύμα δήθεν «εθνικής ενότητας και αξιοπρέπειας».

Η προσπάθεια αυτή επιδιώκεται να στηριχτεί και από το εξωτερικό με εκδηλώσεις με τον ψευδεπίγραφο τίτλο της «αλληλεγγύης στην Ελλάδα». Σ’ αυτήν την προσπάθεια ενεργά συμμετέχουν διάφορες ομάδες και κόμματα ανά την Ευρώπη, επεμβαίνοντας στις εσωτερικές πολιτικές εξελίξεις και στη στάση του εργατικού κινήματος, υποδεικνύοντας μάλιστα και ποια στάση πρέπει να έχει το εργατικό λαϊκό κίνημα μέσα στην Ελλάδα απέναντι στη διαπραγμάτευση και στην πολιτική της κυβέρνησης. Σ’ αυτήν την κατεύθυνση κινήθηκε με τη χθεσινή δήλωσή του και ο εκπρόσωπος του ΑΚΕΛ, Γιώργος Λουκαΐδης, που κάλεσε «στο πλαίσιο της αλληλεγγύης του προς τον ελληνικό λαό, τους πολίτες να συμμετάσχουν μαζικά στις δυο εκδηλώσεις συμπαράστασης προς την αγωνιζόμενη Ελλάδα».

Κι αυτά όταν είναι πασίγνωστες οι δεσμεύσεις του ΣΥΡΙΖΑ προς την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, προς την ανταγωνιστικότητα των επιχειρηματικών ομίλων.

Οι εργαζόμενοι και πρώτα απ’ όλα τα Κομμουνιστικά και Εργατικά Κόμματα των άλλων χωρών δεν μπορεί να γίνουν χειροκροτητές μιας διαπραγμάτευσης ξένης προς τα συμφέροντα των εργαζομένων της Ελλάδας. Μιας καμπάνιας τα νήματα της οποίας κινούν οι δυνάμεις του «Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς» κι άλλα «ναυάγια» της ταξικής πάλης. Είναι οι ίδιες δυνάμεις που πριν μερικά χρόνια πανηγύριζαν για την εκλογή Ολάντ στη Γαλλία, που δήθεν θα έφερνε «νέο άνεμο» στην Ευρώπη, και πιο πριν του Ομπάμα, που δήθεν θα σταματούσε τους πολέμους των ΗΠΑ.

Οι εργαζόμενοι στις άλλες χώρες πρέπει να σταθούν αλληλέγγυοι στο ταξικό εργατικό λαϊκό κίνημα, που  καλεί σε πάλη για την ανάκτηση όλων όσα έχασαν οι εργαζόμενοι και τα άλλα λαϊκά στρώματα την περίοδο της κρίσης, για τη διασφάλιση των σύγχρονων δικαιωμάτων κι αναγκών τους, για να διαμορφωθούν οι προϋποθέσεις ώστε να αλλάξει τάξη στην εξουσία.

902

Η επιτυχία της αριστεράς

Ας πάρουμε κάποιους από τους συλλογισμούς για μια σύντομη ανάλυση του άρθρου του κ. Τάκη Χατζηγεωργίου στον Πολίτη υπό τον τίτλο Τι ορίζουμε ως επιτυχία; Το άρθρο παράγει μια γκάμα από ορισμούς του τι ορίζεται ως επιτυχία σε σχέση με την αριστερά.

Δύο από του βασικούς ισχυρισμούς του άρθρου:

1) “Φοβούνται την οργή των πολιτών που άρχισε να εκφράζεται σε διάφορα σημεία της ηπείρου. Και φοβούνται ακόμα πως αν δεν πετύχει η αριστερά  που έρχεται με διάθεση συζήτησης, αυτό που θα ακολουθήσει είναι η ακροδεξιά. Και αυτό σημαίνει τουλάχιστον αποχώρηση από την ΕΕ της Γαλλίας, και δεν το αποκλείω και της Αγγλίας.”

2) “Κι αν ακόμα και αυτά δεν γίνουν και η κυβέρνηση εξαναγκασθεί σε παραίτηση (δεν το πιστεύω αλλά επειδή το κυκλοφορούν αυτό το σενάριο διάφοροι τύποι δεξιά αριστερά, το σχολιάζω) τότε ο αγώνας ανανεώνεται. Τίποτα δεν πάει χαμένο. Ο λαός θα ξέρει σε τέτοια περίπτωση ότι πέρασαν από εδώ άνθρωποι που θέλησαν να δουλέψουν τίμια.  Και πως θα επιστρέψουν!”

Ας αναλύσουμε λίγο τους ισχυρισμούς αυτούς, χωρίζοντάς τους στις προκείμενες που τους συγκροτούν αλλά και στα συμπεράσματα που αναδύονται:

1) η αποτυχία της αριστεράς γεννάει φασισμό

2) με την πιθανή αποτυχία της αριστεράς προκύπτει ανανέωση του αγώνα άρα ένας βαθμός επιτυχίας

3) η επιτυχία της αριστεράς δεν καταπολεμάει τον φασισμό αλλά θα “συγκρουστούν κάθετα με την διαφθορά, τη διαπλοκή και την φοροδιαφυγή”

4) η επιτυχία της αριστεράς συντελεί στην απομάκρυνση του φόβου που νοιώθουν οι κεφαλαιοκράτες αναφορικά με μια ενδεχόμενη επέλαση του φασισμού μετά από μια πιθανή αποτυχία της αριστεράς

5) η επιτυχία της αριστεράς θα πηγάζει από τον φόβο που νοιώθουν οι κεφαλαιοκράτες αναφορικά με μια ενδεχόμενη επέλαση του φασισμού μετά από μια πιθανή αποτυχία της αριστεράς

6) η πιθανή αποτυχία της αριστεράς συγκροτεί την επιτυχία μιας ηρωικής ήττας του “Τίποτα δεν πάει χαμένο” ή ότι “πέρασαν από εδώ άνθρωποι που θέλησαν να δουλέψουν τίμια”

Το γενικότερο συμπέρασμα των ισχυρισμών είναι: Η επιτυχία της αριστεράς έγκειται στον φόβο των κεφαλαιοκρατών στην ενδεχόμενη επέλαση του φασισμού μετά από μια πιθανή αποτυχία της αριστεράς. Η πιθανή όμως αποτυχία της χαρακτηρίζεται ως ανανεωτική αγωνιστική επιτυχία στο μέλλον. Άρα μέσα από τη πιθανή αποτυχία της, από την οποία δύναται να γεννηθεί ο φασισμός, θα προκύπτει μια επιτυχημένη αριστερά εντός ενός φασιστικού κράτους, το οποίο δεν συνιστά παρά τη πιθανή κατάληξη της αριστερής αποτυχίας του παρελθόντος. Με την ηρωική αποτυχία της αριστεράς θα ανανεωθεί ο αγώνας της όχι για επιτυχία αλλά με στόχο ότι κάποτε “θα επιστρέψουν!”, θα επιστρέψουν αυτοί που με την αποτυχία τους γεννήσανε φασισμό.

Είναι βασικό να έχουμε υπόψη ότι ο φασισμός καλλιεργείται δεν εμφανίζεται σαν κεραυνός από το πουθενά. Η ιδεολογική καλλιέργεια του φασισμού δεν χαρακτηρίζεται από την αμεσότητά της ως παρουσίας αλλά από την χρονική διάρκεια συγκεκριμένων οικονομικών και κοινωνικοπολιτικών ζυμώσεων και ιστορικών συνθηκών. Επίσης, η εμφάνιση του φασισμού έγκειται στο οικονομικό και κοινωνικοπολιτικό πλαίσιο του συστήματος καλλιέργειας του. Ποιό σύστημα λοιπόν καλλιεργεί τον φασισμό; Η απάντηση είναι ο καπιταλισμός.