Έρευνα σοκ!

Οι άνθρωποι παραείναι ανθεκτικοί, αυτό είναι το πρόβλημα. Είναι σε θέση να κάνουν υπερβολικά πολλά σε βάρος του εαυτού τους. Αντέχουν υπερβολικά πολύ.

Bertolt Brecht

Μαρξιστές ερευνητές ανακάλυψαν τον πρώτο ανθρώπινο πληθυσμό με φυσική και κοινωνική αντοχή στην ταξική εκμετάλλευση. Τα άτομα αυτά ζουν παγκοσμίως σε όλες τις γωνιές της γής και η ιδιαιτερότητά τους αποδίδεται στην μετάλλαξη της ταξικής τους συνείδησης σε μια πολυεπίπεδη αυτογωσία.

Σύμφωνα με την επιστημονικη έρευνα έχουν αναλυθεί δείγματα κοινωνικής και πολιτικής ζωής σε άτομα που είχαν γεννηθεί και ζήσει σε συγκεκριμένες περιοχές.

Η ανάλυση αποκάλυψε την προστατευτική μετάλλαξη της συνειδητότητας σε υψηλά επίπεδα αντοχής και υπομονής στην οποία οι κάτοικοι με τον χρόνο ενδυναμώνουν ακόμη πιο πολύ την αντοχή στην ταξική εκμετάλλευση.

Αξίζει να σημειωθεί ότι εδώ και χιλιάδες χρόνια, σε ορισμένες περιοχές του κόσμου οι άνθρωποι εκτίθενται σε υψηλά επίπεδα ταξικής εκμετάλλευσης (με διαφορετικές μορφές), εξαιτίας ενός κοινωνικοπολιτικού και οικονομικού φαινομένου που συμβαίνει. Όταν η ταξική εκεμετάλλευση που βρίσκεται στο ηφαιστειακό βραχώδες υπόστρωμα του καπιταλισμού, απελευθερώνεται στα υπόγεια μπουντρούμια που εργάζονται οι μισθωτοί τότε η αντοχή πρέπει να είναι σε βαθμό που να αντέχει την εκμετάλλευση.

Λόγω της συνεχούς έκθεσης στην ταξική εκμετάλλευση, ο οργανισμός των κατοίκων έχει προσαρμοστεί, ώστε να ανέχεται την εκμετάλλευση, ουσία κατ’ εξοχήν επικίνδυνη για τα μικρά παιδιά και για τους ανθρώπους στο απόγειο της αναπαραγωγικής ηλικίας τους αλλά επικίδυνο είναι για όλα ανεξαρτήτως τα ζωντανά και τα πεθαμένα.

Πως πειθαρχήσαμε στο σύστημα της μισθωτής εργασίας

ΑΙΜΑΤΗΡΗ ΝΟΜΟΘΕΣΙΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΥΣ ΑΠΑΛΛΟΤΡΙΩΜΕΝΟΥΣ ΑΠΟ ΤΑ ΤΕΛΗ ΤΟΥ 15ου ΑΙΩΝΑ. ΝΟΜΟΙ ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΤΕΒΑΣΜΑ ΤΟΥ ΜΙΣΘΟΥ ΕΡΓΑΣΙΑΣ

• Ερρίκος Η ‘ 1530: Στους γέρους καί ανίκανους γιά εργασία ζητιά­νους δίνεται άδεια επαιτείας. Αντίθετα, οί σωματικά γεροί αλήτες μα­στιγώνονται καί φυλακίζονται. Σύμφωνα με τό νόμο τους δένουν πίσω άπ’ ένα κάρο καί τους μαστιγώνουν ώς ποΰ νά τρέξει αίμα άπό τό κορμί τους, έπειτα τους βάζουν καί ορκίζονται πώς θά επιστρέψουν στόν τόπο που γεννήθηκαν, ή έκεί όπου κατοικούσαν τά τελευταία τρία χρόνια, γιά «νά δουλέψουν» (to put himself to labour). Τί φριχτή ειρωνεία! Μέ τό νόμο 27 τοΰ Ερρίκου Η ‘ έπαναλαβαίνεται αυτός ό νόμος, μόνο που γίνεται αυστηρότερος μέ συμπληρωματικές διατάξεις. Όταν συλληφθεί κανείς γιά δεύτερη φορά ν’ αλητεύει, τό μαστίγω­μα έπαναλαβαίνεται καί τοΰ κόβουν τό μισό άφτί. Σέ περίπτωση όμως νέας υποτροπής χαρακτηρίζεται μεγάλος εγκληματίας καί εχθρός τής κοινωνίας καί εκτελείται.
• Εδουάρδος Στ’: “Ενας νόμος τοΰ πρώτου έτους τής βασιλείας του, 1547, ορίζει πώς, άν κάποιος αρνιέται νά εργαστεί, πρέπει νά δίνεται σκλάβος στό πρόσωπο που τόν κατάγγειλε σάν αργόσχολο. Ό αφέντης πρέπει νά τρέφει τό σκλάβο του μέ ψωμί καί νερό, μέ αδύ­νατα ποτά καί μέ ό,τι άπορίμματα κρεάτων κρίνει αυτός κατάλληλα. “Εχει τό δικαίωμα νά τόν βάζει νά κάνει οποιαδήποτε εργασία, όσο αηδιαστική κι άν είναι, μαστιγώνοντας κι αλυσοδένοντάς τον. “Αν ο σκλάβος λείψει 15 μέρες, πρέπει νά καταδικαστεί σέ ίσόβια σκλα­βιά καί μέ πυρακτωμένο σίδερο νά χαραχτεί στό μέτωπο ή στό μά­γουλο, του τό γράμμα «S», άν φύγει γιά τρίτη φορά, εκτελείται σάν ένοχος εσχάτης προδοσίας. Ό αφέντης του μπορεί νά τόν πουλήσει, νά τόν κληροδοτήσει καί νά τόν εκμισθώσει σάν δούλο, απαράλλαχτα όπως καί κάθε άλλο κινητό αγαθό ή ζώο. Οί σκλάβοι εκτελούνται έπίσης, άν επιχειρήσουν κάτι ενάντια στόν αφέντη τους. Οί ειρηνο­δίκες έχουν υποχρέωση, μόλις πληροφορηθούν ότι δραπέτευσαν σκλά­βοι, νά ψάχνουν νά τους βρουν. Άν αποδειχτεί πώς ένας τους άλήτεψε τρεις μέρες, πρέπει νά μεταφερθεί στόν τόπο που γεννήθηκε, νά του χαράξουν μέ καυτό σίδερο τό σημάδι «V» στό στήθος καί νά χρησιμοποιείται αλυσοδεμένος σέ δουλιές τοΰ δρόμου ή καί σέ άλλες εργασίες. Άν ό αλήτης δηλώσει ψεύτικο τόπο γέννησης, γιά τιμωρία του γίνεται ισόβιος σκλάβος τοΰ τόπου αύτοΰ, τών κατοίκων ή τής συντεχνίας του καί στιγματίζεται μέ τό γράμμα «S». Ό καθένας έχει τό δικαίωμα νά παίρνει τά παιδιά τών αλητών καί νά τά χρήσιμοποιεί σάν μαθητευόμενους, τούς νέους ώς 24 χρονών και τά κορί­τσια ώς 20. Άν δραπετεύσουν, υποχρεώνονται ώς αυτή τήν ηλικία νά είναι σκλάβοι τών μαστόρων τους πού έχουν τό δικαίωμα νά τους άλυσοδένουν, νά τους μαστιγώνουν κλπ. κατά βούληση. Κάθε μάστο­ρας έχει τό δικαίωμα νά περνάει ένα σιδερένιο χαλκά στό λαιμό, στά χέρια ή στά πόδια τοϋ σκλάβου του, γιά νά μπορεί νά τόν γνωρίζει πιό εύκολα καί γιά νά τόν κρατάει πιό σίγουρα. Τό τελευταίο μέ­ρος τούτου τοΰ νόμου προβλέπει πώς ορισμένοι φτωχοί πρέπει νά χρησιμοποιούνται άπό τόν τόπο ή άπό πρόσωπα πού τούς ταΐζουν, τους ποτίζουν καί τους βρίσκουν δουλιά. Τέτοιου είδους σκλάβοι τών ενοριών διατηρήθηκαν στήν Αγγλία ώς τά μέσα τοΰ 19ου αιώνα μέ τό όνομα roundsmen (περιφερόμενοι).
• Νόμος τής Ελισάβετ, 1572: οί ζητιάνοι πού δέν έχουν άδεια επαιτείας καί είναι πάνω άπό 14 χρονών μαστιγώνονται σκληρά καί καυτηριάζονται στό αριστερό άφτί, άν δέν υπάρχει κανένας πού νά θέλει νά τους πάρει στήν υπηρεσία του γιά δυό χρόνια. Σέ περίπτω­ση υποτροπής, κι άν είναι πάνω άπό 18 χρονών, έκτελοΰνται, άν δέν υπάρχει κανένας ποΰ νά θέλει νά τους πάρει στήν υπηρεσία του γιά δυό χρόνια. Σέ περίπτωση όμως νέας υποτροπής, εκτελούνται χωρίς οίκτο σάν ένοχοι εσχάτης προδοσίας. Παρόμοιες διατάξεις περιέχει ό νόμος 18, κεφ. 13, τής Ελισάβετ καί ό νόμος τοΰ 1597.
• Ιάκωβος Α’: “Ενας άνθρωπος ποΰ περιπλανιέται καί ζητιανεύει θεωρείται αλήτης καί μπαγαπόντης. Οί ειρηνοδίκες τών Petty Sessions [τοπικών δικαστηρίων] είναι εξουσιοδοτημένοι νά διατάζουν τή δημόσια μαστίγωση του καί νά τόν κλείνουν 6 μήνες στή φυλακή στην πρώτη έπαυτοφώρω σύλληψη του καί δυό χρόνια στή δεύτερη σύλληψη του. Στή διάρκεια τής φυλάκισης του πρέπει νά μαστιγώνε­ται όσες φορές καί όσο κρίνουν οί ειρηνοδίκες… Τους αδιόρθωτους καί επικίνδυνους αλήτες πρέπει νά τούς χαράζουν μέ καυτό σίδερο τό γράμμα “R” στόν αριστερό ώμο καί νά τους στέλνουν σέ καταναγκα­στικά έργα, κι άν τούς ξαναπιάσουν έπαυτοφώρω νά ζητιανεύουν νά τους έκτελοΰν χωρίς οίκτο. Οί διατάξεις αυτές τών νόμων ίσχυαν ώς τίς αρχές τοΰ 18ου αιώνα καί ακυρώθηκαν μόνο μέ τό νόμο 12 της “Αννας.
• Παρόμοιοι νόμοι υπήρχαν καί στή Γαλλία, όπου στά μέσα τοΰ 17ου αίώνα είχε ιδρυθεί στό Παρίσι ένα βασίλειο αλητών (royaume des truands). Στίς αρχές ακόμα τής βασιλείας τοΰ Λουδοβίκου ΙΣτ’ (ordonnance [διάταγμα] τής 13 τοΰ Ιοΰλη 1777) κάθε σωματικά υγιής άνθρωπος άπό 16 ώς 60 χρονών στέλνονταν στά κάτεργα, άν δέν είχε μέσα συντήρησης καί δέν άσκοΰσε κανένα επάγγελμα! Τά ίδια θέσπιζε γιά τίς Κάτω Χώρες ό νόμος τοΰ Καρόλου Ε’ ποΰ εκ­δόθηκε τόν Όχτώβρη τοΰ 1537, τό πρώτο διάταγμα τών κρατών και τών πόλεων τής Όλλανδίας τής 19 τοϋ Μάρτη 1614, τό Plakat [Διακήρυξη] τών Ενωμένων Επαρχιών τής 25 τοϋ Ιούνη 1649 κλπ.

Στήν παραπέρα πορεία τής κεφαλαιοκρα­τικής παραγωγής αναπτύσσεται μιά εργατική τάξη, πού άπό αγωγή, παράδοση καί συνήθεια αναγνωρίζει σάν αυτονόητους φυσικούς νό­μους τίς απαιτήσεις τού κεφαλαιοκρατικοϋ τρόπου παραγωγής. (…)

Η κεφαλαιοκρατία πού γεννιόταν χρειά­ζεται καί χρησιμοποιεί τήν κρατική εξουσία γιά νά «ρυθμίζει» τό μισθό τής εργασίας, δηλ. γιά νά τόν στριμώχνει μέσα στά όρια πού ευνοούν τήν παραγωγή κέρδους, γιά νά παρατείνει τήν εργάσιμη ήμε­ρα, καί γιά νά κρατάει τόν ίδιο τόν εργάτη σέ κανονικό βαθμό εξάρ­τησης. Αυτό είναι ενα ουσιαστικό στοιχείο τής λεγόμενης πρωταρχι­κής συσσώρευσης. (…)

Άπό τό 14ο αίώνα ώς τό 1825, τό χρόνο πού κα­ ταργήθηκαν οί νόμοι ενάντια στό δικαίωμα τοΰ συνεταιρίζεσθαι, τι­μωρούνταν σάν βαρύ έγκλημα ή οργάνωση εργατών. (…)

Το Κεφάλαιο, Τόμος Ι, Κ. Μαρξ, Σύγχρονη Εποχή, 2002,  (σελ: 758 – 767)