Τώρα που έχουμε πόλεμο δεν υπάρχει τίποτα άλλο παρά βαρύγδουποι ήχοι και η σάρκα που λιώνει από τον πολιτισμό που χτίστηκε με αίμα. Τα λόγια και η θεωρία για να είναι λόγια και θεωρία πρέπει να υποκλίνονται στην πράξη, στην ίδια την σαρκική ύλη που παράγει τη θεωρία.
Ο καπιταλισμός δεν φτιάχνει έργα προς χρήση αλλά καταστάσεις υπό κρίση. Κι εσείς οι φιλελεύθεροι φιλόσοφοι και δημοσιογράφοι ιστορικοί της μεταμεσονύχτιας τσόντας μια καλή μέρα θα σας πλακώσει η κενή απροσεξία. Ζούμε σε μια παρατεταμένη περίοδο καλοσύνης. Πάσχουμε από καλοσύνη και ευγένεια. Ακόμα και ο εκκλησιασμός γίνεται με αγάπη, η αγάπη είναι παντού όταν το ευαγγέλιο διαβάζεται από μη καυλωμένους παπάδες, να ποια είναι η θρησκευτική έκσταση που ψάχνει ο νέος θρησκευόμενος. Η στείρωση είναι αυτή που μαγαρίζει την ιδιότητα της αστικής ιερότητας της διατήρησης των παραγωγικών σχέσεων, μια που παραμένει μόνο η καύλα, ε; και τι να την κάνει έτσι; Ίσως στην δουλική αρχαία Ελλάδα οι σκεπτόμενοι νεανίες να ήταν οι σημερινοί γλύφτες που γύρευαν την καύλα μια που η γυναίκα ήταν η μηχανή παραγωγής φαγητού και ανθρώπου.
“…καὶ ἔσονται οἱ δύο εἰς σάρκα μίαν”, η απόλυτη κυριαρχία της χριστιανικής διδασκαλίας που γίνεται ο αστικο-κρατικός θεσμός της ιμπεριαλιστικής ασφάλειας. Πώς δηλαδή ο τρόμος μπόρεσε και έγινε ασφαλιστική κοινωνική δικλείδα; Αν γίνω, με άλλα λόγια, λιοντάρι έχω λιγότερες πιθανότητες να με φάνε. Η λογική του χριστιανού, ενός κοινωνικού δαρβινισμού που χλιμιντρίζει την αιωνιότητα γιατί δεν τον καβαλάει κανείς. Ζήτω λοιπόν ο Νίτσε και ο Ζαρατούστρα του, που ακόμα λίγο και λιγάκι θα τον βλέπαμε να τρώει μπανάνες. Ζήτω λοιπόν το Dasein, αυτού του φιλοσόφου που έγλυφε την γλυκύτητα του φασισμού σε αιχμηρό μαχαίρι. Ζήτω η αρχαία Ελλάδα με τους πλατωνικούς διαλόγους και τον πάτρωνα Πλάτωνα να μας κάνει σώου απολαμβάνοντας με υπευθυνότητα. Ο έρωτας όμως είναι η διαλεκτική σύγκρουση υποκειμένων, ένα συμβάν αλήθειας που επαναστατεί σε όποια μεταφυσική του ενός. Η καύλα της επανάστασης και του έρωτα είναι η απονομή της νίκης του τέλους της καπιταλιστικής παραγωγής από μια καρφίτσα μέχρι μιας ζωής.
Πάσχουμε από υπομονή, νύστα και βλακεία.
Η σοβαροφάνεια της σημερινής περιόδου εκφράζεται με τον φόβο μιας σουρρεαλιστικής εμπειρίας που θα μπορούσε να χαλαρώσει το εγώ βοηθώντας το να ξεμπερδέψει την ιμπεριαλιστική μέθη της κυριαρχίας. Η λατρεία του κακού, αυτό το ουσιαστικό θεμέλιο του ρομαντισμού, θα μπορούσε να γίνει ο μηχανισμός απολύμανσης της πολιτικής από κάθε ηθικολογικό στοιχείο της μεταμοντέρνας σκέψης. Μια ρομαντική σκέψη θα μπορούσε να αποκαθηλώσει την κυριαρχία του κεφαλαίου: ένας ρομαντισμός που τον χαρακτηρίζει ο αγώνας, μια πολεμική της καθημερινότητας, έναν μη ενθουσιασμό προς την καταστροφή, την άρνηση της εξαγοράς και της εκμετάλλευσης, το μίσος που θα νιώσει κάποιος από τα πέντε μόλις λεπτά μιας κουβέντας με έναν αστό. Ο ρομαντισμός εκείνος που δεν είναι άλλος παρά η πράξη του μη συμβιβασμού.
Ζούμε σε μια επικίνδυνη μεταφυσική πανδαισία σκέψεων, συναισθημάτων, πίστεων, πεποιθήσεων, προσεγγίσεων, απόψεων, γνωμών, γούστων δηλαδή ζούμε μόνο με το στόμα. Μια τρύπα και ένα λαρύγγι παράγει την μεταφυσική που μπορεί να πνίξει. Η πράξη έχει καθαιρεθεί από την πραγματικότητα. Η πράξη έχει μείνει με τον σκελετό της να περπατάει ασθενής στον τάφο της. Το τι έχει μείνει από την πράξη είναι η κίνηση του τέλους της.
fristuti 