Η Δύση από την σταυροφορία ενάντια στο “αντισημιτισμό” στην σταυροφορία εναντίον στο “φίλο-ισλαμισμό”.
“Όπως ξέρουμε στη χώρα που βρίσκεται επικεφαλής της Δύσης το μοτίβο του ιερού πολέμου συνοδεύει όλα τα στάδια της ασυγκράτητης πορείας του περιούσιου λάου προς την οικοδόμηση της πλανητικής αυτοκρατορίας της. Προς ενίσχυση της ανοδικής αυτής πορείας χρησιμοποιείται σήμερα και το ιδεολόγημα της κοινής γενεαλογικής καταγωγής της ελληνο-ρωμαϊο-εβραιο-χριστιανικής Δύσης σε αντιδιαστολή με το βάρβαρο και ανατολίτικο Ισλάμ.
Η ιστορία της Δύσης είναι και ιστορία των γενεαλογικών μύθων που αυτή δημιουργούσε για να εξυπηρετήσει τις εκάστοτε πολιτικές και γεωπολιτικές τις ανάγκες. Ξεκινώντας από την ανακάλυψη-κατάκτηση της Αμερικής, η Δύση και ιδιαίτερα οι πουριτανοί παρομοίαζαν τους εαυτούς τους με τον περιούσιο λαό της Παλαιάς Διαθήκης και τους λαούς των αποικιών με τους ειδωλολάτρες εθνικούς. Για να τονίσουν την διαφορά ανάμεσα στον servant, το μισθωτό εργάτη της μητρόπολης (που υπακούει στον αφέντη μόνο όσο διαρκεί η σύμβαση του) και στον slave, δηλαδή τον σκλάβο τον αποικιών, ο Λοκ αναφέρεται συχνά στους νόμους της Παλαιάς Διαθήκης που επέτρεπαν στους Εβραίους να έχουν μόνο ειδωλολάτρες-εθνικούς σκλάβους. Το δίπολο Εβραίοι/εθνικοί ξαναδιαβάζετε έτσι ως το δίπολο λευκοί/μαύροι δηλαδή Ευρωπαίοι/βάρβαροι. Ακόμη πιο τραγική είναι η τύχη των Ινδιάνων τους οποίους στο νέο Ισραήλ ταυτίζει με τους Χαναναίους που ήταν προορισμένοι να εξοντωθούν για να αντικατασταθούν από τον περιούσιο λαό που είχε την θεία φώτιση και ήταν φορέας του αυθεντικού πολιτισμού. Την περίοδο εκείνη ο μύθος περί της κοινής Εβραίο-χριστιανικής καταγωγής που ήταν διαδεδομένος κυρία ανάμεσα στους αγγλοσάξονες και τους πουριτανούς, προκαλούσε φοβερές διακρίσεις σε βάρος εκείνων που ήταν καταδικασμένοι να γίνουμε σκλάβοι ή να εξοντωθούν.
Αφοσιωμένη στον πόλεμο ενάντια στην οθωμανική αυτοκρατορία, η Ευρώπη του 17ου και 18ου αιώνα, τον διεξάγει και το βιώνει ως πόλεμο ενάντια στον ανατολίτικου δεις φωτισμό των βάρβαρων, ερμηνεύοντας ανάλογα και τον πόλεμο της αρχαίας Ελλάδας κατά των Περσών (όπως και αυτόν της αρχαίας Ρώμης κατά των βάρβαρων). Όταν εξαλείφθηκε το δουλοκτητικό καθεστώς που άνθιζε στην Ελλάδα και στη Ρώμη, καθώς του ρατσισμός κατά το μαύρο που επικρατούσε σε χώρες σαν την Ισπανία και την Αγγλία, η Ευρώπη και είδηση χαρακτήριζαν τον εαυτό τους ως την μοναδική νησίδα ελευθερίας που έχοντας κληρονομήσει και τον ελληνορωμαϊκό κόσμο και την res publica Christiana, αντιμετωπίζει την αμετανόητα δεσποτική ανατολή από η Περσία που πολεμά ενάντια στους Έλληνες μέχρι το Ισλάμ που πολεμά ενάντια στους Ευρωπαίους και τους χριστιανούς. Πρόκειται για ένα γενεαλογικό λίθο που κυριαρχεί τη χρυσή εποχή του αποικιοκρατικού επεκτατισμού και αφήνει τους Εβραίους εκτεθειμένους, στο περιθώριο του πολιτισμού. Ο ναζισμός θα αναθεωρήσει αυτό τον γενεαλογικό μύθο για να τον προσαρμόσει στις ανάγκες του. Ο επιφανής Γερμανός φιλόσοφος εβραϊκής καταγωγής που αναφέραμε πριν ερμηνεύει έτσι την άποψη του Χίτλερ: “για εκείνον σημείο εκκίνησης είναι η Ελλάδα στην οποία εισέβαλαν φυλές του Βορρά. Η Ιερουσαλήμ καταστράφηκε και η Ελλάδα γερμανοποιήθηκε”. Κατεξοχήν εκφραστής της δύσης αυτής, που διεκδικεί την ελληνική κληρονομιά και από την οποία αποκλείονται οι Εβραίοι (που ανήκουν στον βάρβαρο κόσμο της Ανατολής), είναι το Τρίτο Ράιχ που δικαιούται νόμιμα να διεκδικήσει την ηγεμονία.
Σύμφωνα με την κυρίαρχη ιδεολογία, η Δύση παρουσιάζεται σήμερα ως κληρονόμος της “ελληνο-ρωμαϊο-εβραιο-χριστιανικής” παράδοσης. Η ενσωμάτωση των Εβραίων συνοδεύεται από τον αποκλεισμό των ισλαμιστών. Με το ναζισμό, ο αποκλεισμός του εβραϊσμού από τη Δύση είχε ως αποτέλεσμα τους νόμους της Νυρεμβέργης, την άρνηση της πολιτικής ιθαγένειας στους γερμανοεβραίους και την μετατροπή τους σε αλλοδαπούς κατοίκους: Ποιος θα είναι οι συνέπειες της άποψης που ισχυρίζεται πως εκατομμύρια μουσουλμάνοι που εγκαταστάθηκαν στην Ευρώπη και τις Ηνωμένες Πολιτείες είναι εντελώς ξένοι με τις παραδόσεις και την “ψυχή” της Δύσης; Μήπως οδεύουμε προς μία επανέκδοση των νόμων της Νυρεμβέργης; Ο νομοτελειακά και παραδοσιακά ορκισμένος εχθρός απέναντι στον οποίο ποτέ δεν πρέπει να εφησυχάζει “το υγιές ένστικτο τον χριστιανο-ευρωπαϊκών λαών”, δεν είναι πια ιουδαϊσμός, όπως έγραφε το ψήφισμα του πρώτου διεθνούς αντί ιουδαϊκού συνεδρίου του 1882 αλλά η πίστη του Μωάμεθ. Έτσι η κατηγορία περί “φίλο-ισλαμισμού”, που σήμερα απαγγέλλεται ενάντια σε όσους δεν ενστερνίζονται την ισλαμοφοβία, αντικαθιστά την κατηγορία περί “φίλο-εβραϊσμού” η “φίλο-σημιτισμού” που παλιότερα στρέφονταν ενάντια στους εχθρούς του αντισημιτισμού.”
Ντομένικο Λοζούρντο, Λεξικό της Αμερικάνικης Ιδεολογίας, Η Γλώσσας της Αυτοκρατορίας, Εκδόσεις Α/συνέχεια, 2010, (σελ: 305-307).
fristuti 