Η νεο-ναζιστική ευρωπαϊκή Azov

Ουκρανοί μαχητές από ένα εθνικιστικό εθελοντικό σύνταγμα επονομαζόμενο Azov έστειλε ένα βίντεο από μια εκτέλεση ενός μαχητή της Novorossia στους μαχητές, στους πολιτοφύλακες και hackers του Cyberberkut.

Το βίντεο έχει σκληρό περιεχόμενο (η αυθεντικότητα του βίντεο δεν έχει επιβεβαιωθεί ακόμα. Δεν υπάρχουν επίσης επίσημες δηλώσεις από τις αρχές του DPR):

“Σύμφωνα με τους συντάκτες αυτού του βίντεο, το βίντεο γυρίστηκε κοντά στο χωριό Shirokino. Το Cyberberkut αναφέρει το μήνυμα που στέλνουν οι Azov: “όλοι οι αυτονομιστές, προδότες της Ουκρανίας και μαχητές της πολιτοφυλακής θα πρέπει να αντιμετωπίζονται με τον ίδιο τρόπο”.
Οι δυνάμεις ασφαλείας αλλά και οι μαχητές του Cyberberkut απανατάνε με το εξής: “Αυτό δεν θα γίνει φόβητρο ούτε σ’ εμάς, ούτε για τις Ένοπλες Δυνάμεις της Novorossia: έχουμε ήδη βιώσει πάρα πολλά σ’ αυτή τη ζωή. Όμως, μετά απ’ αυτό μάλλον κανείς δεν θα συλλάβει μέλη της ναζιστικής οργάνωσης Azov, ζωντανούς”.
Η ναζιστική οργάνωση Azov είναι μια από τις πιο κακόφημες μονάδες της Ουκρανικής Εθνικής Φρουράς στη Μαριούπολη. Διαμορφώνεται αρχικά ως ένα τάγμα και ως το φθινόπωρο επεκτάθηκε στο να διαμορφωθεί ως σύνταγμα. Η μονάδα αποτελείται από ένθερμους εθνικιστές/ναζιστές και μισθοφόρους από άλλες χώρες. Η οργάνωση Azov χρησιμοποιεί τα σύμβολα των SS της ναζιστικής Γερμανίας στη σημαία του. Οι ωμότητες, οι παντός τύπου παρενοχλήσεις και τα εγκλήματα πολέμου των μαχητών εναντίον του άμαχου πληθυσμού έχουν αναφερθεί επανειλημμένα.

Azov battalion

Πηγή: fortruss

ΕΣΣΔ; Τι είν’ αυτό;

Έχω ρωτήσει μαθητές σε διάφορα σχολεία του Λονδίνου σχετικά του ποιοί είναι αυτοί, όχι απλά που έχουν νικήσει τους Ναζιστές, αλλά ποιοί ήταν απλά ενάντια στη Ναζιστική Γερμανία.  Πήρα απαντήσεις από διάφορες χώρες, άλλες σωστές και άλλες λάθος, αλλά το βασικότερο που δεν ακούστηκε από κάνενα ήταν το: Σοβιετική Ένωση. Όταν τελικά ανέφερα την χώρα αυτή, τους κυρίεψε μια διερώτηση σχετικά με ποιά είναι αυτή η χώρα. Ούτε που είχαν άκουσει το όνομα αυτής της Ένωσης, δεν είχαν ιδέα ούτε κατά που πέφτει.

Σε μια εικοσαετία η ιστορική μνήμη θα έχει ξεχαστεί, όχι μόνο ως βιώμα, αλλά ως όρος επίσης. Η ιστορία θα έχει τόση επαφή με την πραγματικότητα όση έχει ο θάνατος με την αιωνιότητα. Η ιστορία ως εκπαιδευτικό μάθημα πάντα θα υπάρχει και ότι υπάρχει έγκειται μόνο εξαιτίας του χρόνου. Η διαφορά τώρα είναι ότι η ιστορία αναδιπλώνεται στο χρόνο όπου το κεφάλαιο έχει ήδη εισβάλει. Θες να αλλάξεις την ιστορία; Αυτό σημαίνει αλλάζω την ιστορία: όχι αλλάζω τα γεγονότα αλλά αλλάζω αυτό που αλλάζει τα γεγονότα.

The Great Patriotic War of 1941-1945. Banner of Victory over Berlin, 1945 (RIA Novosti / Haldei)

As little as 13 percent of Europeans think the Soviet Army played the leading role in liberating Europe from Nazism during WW2, a recent poll targeting over 3,000 people in France, Germany and the UK reveals.

The majority of respondents – 43 percent – said the US Army played the main role in liberating Europe. The survey, carried out from March 20 to April 9, 2015, was conducted by the British ICM Research agency for Sputnik News.

Over 50 percent of Germans and over 61 percent of French citizens believe their ancestors were liberated by the Americans. Nearly fifty percent of Britons think British forces actually played the key role in ending the Second World War. Only 8 percent of respondents in France and 13 percent in Germany credited the Soviet Army for the victory.

WW2 lasted from 1939 to 1945 and involved over 80 countries and regions. Up to 70 million people are believed to have lost their lives. However, the USSR suffered the biggest losses. At least 27 million Soviet citizens died during the war.

Russian, US diplomats honor WWII victory together

The US hoped to stay out, not taking part in WW2. Between 1935 and 1939 the US Congress passed a series of Neutrality Acts meant to prevent Americans becoming involved. President Harry S. Truman was quoted as saying by the New York Times in June 24, 1941: “If we see that Germany is winning, we ought to help Russia and if Russia is winning we ought to help Germany, and that way let them kill as many as possible, although I don’t want to see Hitler victorious under any circumstances. Neither of them thinks anything of their pledged word.”

Various estimates say the Soviet Red Army liberated nearly half of Europe’s territory, which comprise 16 modern European countries. Allied forces liberated nine countries, while six more were freed by the Soviets and the Allies together, according to RIA Novosti’s count. The combined population of the territories, in which the Red Army beat back Hitler’s forces, was about 120 million people.

The Red Army also had to face the lion’s share of Nazi forces on the Eastern Front – about five million soldiers. The vast majority of Hitler’s military hardware was also concentrated in the East: 5,400 artillery pieces, 54,600 mortars and over 3,000 warplanes. Combined, it amounted to three-fourths of the heavy weapons at Hitler’s disposal. By the end of the war, the Soviets had destroyed over 70 percent of the enemy’s forces.

The Eastern Front was the widest, spanning four to six thousand kilometers, which is four times more than the North African, Italian and Western European frontlines combined. It was also the hottest, seeing 1,320 days of combat compared to North Africa’s 309 and Italy’s 49.

In mid-April 1945, the Soviet Army started the final offensive against the German capital, and on April 21, they entered Berlin. On April 27, the Red Army linked up with American troops at the River Elbe, cutting the German army in two. At the time, the commander of the US 12th Army Group, General Omar Bradley, praised the Soviet troops for their resolve in forcing the Germans out of Russia. On 2 May 1945, the Berlin garrison finally surrendered to the Soviet army. On 4 July 1945, US Independence Day, American troops officially took charge of their occupation sector in southwest Berlin.

In January, 1945, the Soviet Army liberated the Nazis’ biggest concentration camp at Auschwitz, in southwestern Poland, which was seen as a symbolic landmark.

Biker blacklist: Russia’s Night Wolves on WWII ride denied entry to Poland

Earlier this year, in January, Polish foreign minister Grzegorz Schetyna bluntly dismissed Russia’s role in the liberation of the Auschwitz death camp, claiming it was liberated by Ukrainians.

“Maybe it’s better to say … the First Ukrainian Front and Ukrainians liberated [Auschwitz], because Ukrainian soldiers were there, on that January day, and they opened the gates of the camp and they liberated the camp,”Schetyna said in an interview with Polskie Radio.

Russian Foreign Minister Sergey Lavrov called his comments “sacrilegious and cynical.”

“Auschwitz was liberated by the Red Army, which included Russians, Ukrainians, Chechens, Tatars and Georgians, among others,” Lavrov emphasized, calling Schetyna’s words a “mockery of history [that] needs to be stopped.”

Πηγή: rt

Historical Outline USSR – Φωτογραφικό υλικό

“Information USSR”, Vol. I, Robert Maxwell, 1962, Chapter Historical Outline:

Chapter: Historical Outline (page 161)

 

Chapter: Historical Outline (page 188)

 

Chapter: Historical Outline (page 192)

Chapter: Historical Outline (page 194)

Chapter: Historical Outline (page 208)

Chapter: Historical Outline (page 209)

Chapter: Historical Outline (page 210)

Chapter: Historical Outline (page 245)

 

 

Tower Blocks in East London

Η πλειοψηφία των Tower Blocks στο Ηνωμένο Βασίλειο έχουν κτιστεί την δεκαετία του 1950 και 60΄. Σε πολλές περιπτώσεις θεωρούνται ως “quick-fix” λόγω της άμεσης επίλυσης των προβλημάτων που είχαν προκληθεί από τις παλιές ανθυγιεινές κατοικίες και οικοδομήματα του 19ου αιώνα που κατέρρεαν ή για να αντικαταστηθούν κτίρια που καταστράφηκαν από τους βομβαρδισμούς της γερμανικής αεροπορίας κατά την διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Πολλά έχουν φυσικά κατεδαφιστεί λόγω των φθηνών υλικών και των κακών μεθόδων κατασκευής που χρησιμοποιήθηκαν, καθώς βοήθησε και η έλλειψη συντήρησης για μεγάλα χρονικά διαστήματα.

Τα Tower Blocks μέχρι πρόσφατα ήταν κατοικίες για την εργατική τάξη και τα χαμηλόμισθα τμήματα της κοινωνίας. Τα τελευταία χρόνια τα Tower Blocks λόγω της ωραίας θέας και των καλών τοποθεσιών τους ανακαινίζονται ή οικοδομούνται άλλα καινούργια από ιδιωτικούς επιχειρηματικούς εργολαβικούς ομίλους και γίνονται κατοικίες για την εύπορη τάξη της Βρετανικής κοινωνίας με πολύ υψηλές τιμές ενοικίων. Οι επιχειρηματικοί ομίλοι χρησιμοποιούν πλέον τον αμερικάνικο όρο “apartment buildings” και όχι Tower Blocks με σκοπό να αποστασιοποιηθούν αυτά τα εργατικά κτίσματα της δεκαετίας του 1950 και του ’60.

Το πιο κάτω φωτογραφικό υλικό είναι ένα μικρό δείγμα από εργατικά Tower Blocks στο Ανατολικό Λονδίνο επι τω πλείστον χτισμένα την δεκαετία του 1950 και του ’60, άλλα ανακαινισμένα και άλλα καινούργια. Τώρα, τα περισσότερα από αυτά λόγω των υψηλών ενοικιών, είναι οικονομικά απρόσιτα για την εργατική τάξη.   

Yates House, Cosset Street, East London, E2

Yates House, Cosset Street, East London, E2

Thomas Hollywood House, Approach Road, E2, East London

Thomas Hollywood House, Approach Road, E2, East London

Panoramic Tower, Hay Currie Street, E3, East London

Nivil House, Columbia Road, East London

Nivil House, Columbia Road, East London

Nivil House, Columbia Road, East London

Next to Victoria Park, East London

Next to Victoria Park, East London

Jefferson Plaza, Hannaford Walk, E3, East London

Jefferson Plaza, Hannaford Walk, E3, East London

Ingram House, Sandall House and Wilmer House, Hewlett Road, E3, East London

Ingram House, Sandall House and Wilmer House, Hewlett Road, E3, East London

Ingram House, Sandall House and Wilmer House, Hewlett Road, E3, East London

Ingram House, Sandall House and Wilmer House, Hewlett Road, E3, East London

Hannaford Walk, Devons Road, E3, East London

Hannaford Walk, Devons Road, E3, East London

Hackworth Point, Priestman Point, (Bellevuebow), Rainhill Way, E3, East London

Hackworth Point, Priestman Point, (Bellevuebow), Rainhill Way, E3, East London

Hackworth Point, Priestman Point, (Bellevuebow), Rainhill Way, E3, East London

Granbrook Estate, Mace Street, E2, East London

Granbrook Estate, Mace Street, E2, East London

Charles Dickens House, Mansford Street, E2, East London

Charles Dickens House, Mansford Street, E2, East London

Brodick House, Sutherland Road, E3, East London

Brodick House, Sutherland Road, E3, East London

Brodick House, Sutherland Road, E3, East London

Balfron Tower and Carradale House, Poplar, E3, East London

Balfron Tower and Carradale House, Poplar, E3, East London

Balfron Tower and Carradale House, Poplar, E3, East London

Balfron Tower and Carradale House, Poplar, E3, East London

Balfron Tower and Carradale House, Poplar, E3, East London

 

Photographs: Fristuti

 

 

 

 

Nina Simone – Revolution

Ανακοίνωση της Κ.Ο Κύπρου του ΚΚΕ για το θάνατο προσφύγων στη Μεσόγειο

Η νέα τραγωδία, με το θάνατο εκατοντάδων προσφύγων στη Μεσόγειο, είναι μια ακόμη απόδειξη για το ότι η πολιτική της ΕΕ και άλλων χωρών, όπως οι ΗΠΑ, που ευθύνονται για τους πολέμους στην περιοχή της Αν. Μεσογείου, της Μ. Ανατολής, της Β. Αφρικής, για την προσφυγιά και το θάνατο χιλιάδων κατατρεγμένων, έχει πάρει χαρακτηριστικά εγκλήματος κατά της ανθρωπότητας.

Τα “δάκρυα” της ΕΕ και των κυβερνήσεών της γι’ αυτή τη νέα τραγωδία είναι ψεύτικα και αποτελούν πρόκληση για τους λαούς. Είναι η ίδια η ΕΕ, μαζί με τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ που πρωταγωνίστησαν σε ιμπεριαλιστικούς πολέμους και επεμβάσεις κατά χωρών όπως η Συρία, η Λιβύη, το Ιράκ, το Αφγανιστάν, που δημιούργησαν το τέρας των “τζιχαντιστών”. Είναι η ίδια η ΕΕ που με την πολιτική της πνίγει χιλιάδες πρόσφυγες στη Μεσόγειο, αφού τα κύματα των απελπισμένων ανθρώπων, εξαιτίας της φτώχειας, των πολέμων και των αντιδραστικών καθεστώτων, δεν μπορούν να τα σταματήσουν ούτε οι “φράχτες”, ούτε η Frontex, ούτε άλλα μέτρα καταστολής. Όλα αυτά απλά και μόνο αυξάνουν τον αριθμό των νεκρών και την τιμή των δουλεμπόρων.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ αναλαμβάνει τεράστια ευθύνη. Η Ελλάδα δεν πρέπει να έχει συμμετοχή σ’ αυτό το έγκλημα, πρέπει να το εμποδίσει.

Η απειθαρχία στον Κανονισμό του Δουβλίνου και στη Σένγκεν είναι μονόδρομος για την αντιμετώπιση του προσφυγικού και μεταναστευτικού προβλήματος. Η κυβέρνηση πρέπει, εδώ και τώρα, να εξασφαλίσει ανθρώπινους χώρους προσωρινής φιλοξενίας για τους πρόσφυγες και μετανάστες που φτάνουν στη χώρα. Να πάρει όλα τα απαραίτητα μέτρα για τη γρήγορη και δίκαιη απονομή ασύλου στους πρόσφυγες, καθώς και για τη χορήγηση ταξιδιωτικών εγγράφων για να φτάσουν στις χώρες του πραγματικού προορισμού τους. Ταυτόχρονα με αυτά, τώρα χρειάζεται άμεση αποχώρηση όλων των ελληνικών στρατευμάτων από ιμπεριαλιστικές αποστολές. Καμία συμμετοχή στις νέες επεμβάσεις που προετοιμάζονται με πρόσχημα τους “τζιχαντιστές”, που θα πολλαπλασιάσουν τα κύματα των προσφύγων.

Κανένας εργαζόμενος, κανένας νέος, κανένας άνθρωπος καλής θέλησης δεν μπορεί να μείνει αδιάφορος απέναντι σ’ αυτά τα εγκλήματα. Ο πόνος και η οργή για τον τραγικό θάνατο χιλιάδων ανθρώπων, ανάμεσά τους και μικρών παιδιών, πρέπει να στραφεί ενάντια στους υπεύθυνους αυτών των εγκλημάτων, που είναι η ΕΕ, το ΝΑΤΟ και οι κυβερνήσεις τους, το ίδιο το σάπιο καπιταλιστικό σύστημα. Πρέπει να μετουσιωθεί σε αλληλεγγύη για “της Γης τους κολασμένους” σε αγώνα για να εκλείψουν οι αιτίες αυτής της τραγωδίας.

Πηγή: lenin reloaded

The function of music is to create soul

“The function of music is to create soul,

by creating conditions for myth,
the root of all soul.
Where there is no soul,
music creates it.
Where there is soul,
music sustains it”

Jani Christou

Αϊζενστάιν, Πουντόβκιν, Ντοβζένκο, Οι τεράστιοι Σοβιετικοί του βωβού σινεμά

Με επτά συνολικά ταινίες συμμετέχουν στο κινηματογραφικό αφιέρωμα για τα 145 χρόνια από τη γέννηση του Λένιν, οι τρεις προεξάρχοντες Σοβιετικοί θεωρητικοί και δημιουργοί Αϊζενστάιν, Πουντόβκιν και Ντοβζένκο.

Ο Αϊζενστάιν, διανοούμενος, αστικών καταβολών, πεπεισμένος σοσιαλιστής, εγκατέλειψε τον παραδοσιακό ατομικό ήρωα για ένα συλλογικό και διαμόρφωσε μια ενσυνείδητη μοντερνιστική θεωρία του μοντάζ, βασισμένη στην ψυχολογία της πρόσληψης, τη διαλεκτική και τον ιστορικό υλισμό, που έκανε δυνατή, για πρώτη φορά, την επικοινωνία του κινηματογράφου με τους δικούς του όρους. Η «Απεργία» (1924), χωρισμένη σε 6 σαφώς διακριτά τμήματα, συνιστά δείγμα του «σινεμά – γροθιά» σε αντιπαράθεση με το «σινεμά – μάτι» του Βερτόφ, εξελίσσεται σε χρονικό με μορφή αφηγηματική. Ήταν το πρώτο επαναστατικό φιλμ του καινούργιου σοβιετικού κράτους. Οι καπνισμένες μηχανές του εργοστασίου, οι καπιταλιστές ιδιοκτήτες, οι εργάτες που σχεδιάζουν απεργία, οι προβοκάτορες οι πληροφοριοδότες των αφεντικών και η αστυνομία των αφεντικών συντρίβουν με αιματηρή καταστολή την απεργία δολοφονώντας εν ψυχρώ τους απεργούς και τις οικογένειές τους. Η «Απεργία» εγκαινιάζει την κλασική περίοδο του βωβού σοβιετικού κινηματογράφου. Στην ιστορική ειδικά αναπαράσταση ο Αϊζενστάιν υπήρξε μέγας δάσκαλος με έπη με μάζες. Ο «Οκτώβρης» (1928) είναι ένα πειραματικό φιλμ τεραστίων διαστάσεων, ήταν το εργαστήρι για τον Αϊζενστάιν όπου «δοκίμασε» τις θεωρίες του διανοητικού του μοντάζ σε ένα ακροατήριο της εποχής, σχολιάζοντας κάθε πτυχή της επανάστασης όπως ακριβώς απεικονίζεται σε κάθε τμήμα της αφήγησης. Συνεκδοχές (χρήση μέρους που συμβολίζει το όλον) και αμέτρητα άλλα ρητορικά σχήματα χρησιμοποίησε ο δημιουργός για να μεγιστοποιήσει την ιδεολογική επίδραση της ταινίας. Ο Αϊζενστάιν εδώ διαστέλλει το χρόνο προς όφελος της ψυχολογικής διάρκειας ενός γεγονότος, σε αντίθεση με τη χρονική του διάρκεια.

Η προσέγγιση του Βσέβολοντ Πουντόβκιν στη σκηνοθεσία ήταν περισσότερο προσωπική. Ο Γάλλος κριτικός Λεόν Μουσινάκ έγραψε ότι, «αν μια ταινία του Αϊζενστάιν μοιάζει κραυγή, μια ταινία του Πουντόβκιν μοιάζει τραγούδι». Η πρώτη του δραματική ταινία «Μάνα» (1926), ελεύθερη διασκευή του ομότιτλου λογοτεχνικού έργου του Γκόρκι, με ιστορία που τοποθετείται την περίοδο της επανάστασης του 1905, καθιέρωσε τον Πουντόβκιν σαν τον πιο επικίνδυνο Σοβιετικό αντίπαλο του Αϊζενστάιν. Δε θα αναφερθούμε στην πασίγνωστη «Μάνα», αλλά στη «Θύελλα στην Ασία» (1928) με υλικό βασισμένο σε ένα ιστορικό ατύχημα. Ο αγγλικός στρατός που είχε καταλάβει τη Μογγολία συλλαμβάνει ένα βοσκό/παρτιζάνο και τον καταδικάζει σε θάνατο. Όμως ένας στρατηγός τον ανακηρύσσει σε απόγονο του Τζένγκις Χαν και τον προορίζει για κυβερνήτη – ανδρείκελο. Ο παρτιζάνος επαναστατεί και προκαλεί «θύελλα» στην Ασία. Στο «Τέλος της Αγίας Πετρούπολης» (1927) ένας φτωχός χωρικός, που έρχεται στην Αγία Πετρούπολη να βρει δουλειά, συμβάλλει άθελά του στη σύλληψη ενός συγχωριανού του, ενώ στη συνέχεια συλλαμβάνεται κι ο ίδιος και τον στέλνουν να πολεμήσει στο Μεγάλο Πόλεμο. Τρία χρόνια αργότερα, η απόλυτη εκδίκηση ονομάζεται επανάσταση…

Ο τρίτος σημαντικός καλλιτέχνης του βωβού – ίσως ο λιγότερο συμβατικός – ήταν ο Ουκρανός Αλεξάντερ Ντοβζένκο. Γιος αγροτών, δάσκαλος, διπλωμάτης, σκιτσογράφος και ζωγράφος, άρχισε να ασχολείται με το σινεμά με αμερικανικού τύπου χονδροειδείς κωμωδίες, δημοφιλείς τότε στη Σοβιετική Ένωση. Το 1928 γύρισε μια σειρά μύθων με έντονο στιλιζάρισμα, όπου αποκαλύφθηκε ένα σημαντικό βάθος ποιητικής αίσθησης και τεχνική εκτός συμβάσεων. Αυτή η ταινία υπήρξε ο προάγγελος των επικών ποιημάτων «Aρσενάλ» (1929) και «Γη» (1930), με οικουμενική αναγνώριση ως το αριστούργημα του Ντοβζένκο.

Το «Aρσενάλ» (Οπλοστάσιο) είναι ένα επικό ποίημα για τα αποτελέσματα της επανάστασης και του εμφυλίου στην Ουκρανία. Αρχίζει με τη λέξη πόλεμος και τελειώνει με μια βίαιη απεργία εργατών σε εργοστάσιο του Κιέβου. Η ταινία δεν αφηγείται μια ιστορία, δημιουργεί μια οπτική μεταφορά για την επανάσταση, τον εφιάλτη του πολέμου, τη μιζέρια της οικονομικής καταπίεσης και το αξερίζωτο πνεύμα της ελευθερίας. Δομικά η ταινία αποδίδει ένα συνοπτικό πανόραμα της μπολσεβίκικης επανάστασης στην Ουκρανία. Εντός των πλαισίων των εικόνων, οι άνθρωποι δε ζουν και πεθαίνουν μόνο, αλλά άλογα μιλούν, πορτρέτα ζωντανεύουν και, στο τέλος, ο πρωταγωνιστής κουβαλά το στήθος του και, σαν από θαύμα, στέκεται όρθιος, συμβολισμός για το επαναστατικό πνεύμα. Για την υψηλά συμβολική και όχι αφηγηματική οργάνωση του υλικού της ταινίας, ο Αϊζενστάιν τόνισε ότι πρόκειται για το πρώτο κινηματογραφικό παράδειγμα «απελευθέρωσης του συνόλου της δράσης από τον ορισμό του χρόνου και του χώρου».

Η «Γη», μια σαφής εικονοποίηση του ιστορικού γίγνεσθαι, είναι ουσιαστικά ένας μη αφηγηματικός ύμνος στη ζωή και το θάνατο στην αγαπημένη του γη, την Ουκρανία, και ξεδιπλώνεται με αργό, φυσικό ρυθμό σαν τις διαδικασίες της ίδιας της ζωής. Η «Γη», φωτεινή συνεισφορά στο βασίλειο του λυρικού σινεμά, αφηγείται μια απλή ιστορία γεμάτη ένταση ανάμεσα σε μια οικογένεια κουλάκων και τους νεαρούς αγρότες μιας κολεκτίβας. Οι κουλάκοι αρνούνται να πουλήσουν τη γη τους στην κολεκτίβα και ο Βασίλι, πρόεδρος του χωριού, την επιτάσσει. Αγοράζει κι ένα καινούργιο τρακτέρ και κάνει την κολεκτίβα ακμάζουσα επιχείρηση. Ένα βράδυ ο γιος των κουλάκων σκοτώνει τον Βασίλι. Ο πατέρας του νεκρού διώχνει παπά και δέσποτα και ζητά σύγχρονη ταφή για το παιδί του «με νέα τραγούδια για τη νέα ζωή». Η ταινία τελειώνει με μια εκστατική νεκρική γιορτή για το νέο άνθρωπο…

Πηγή: 902

Φωτογραφία: Varvara Stepanova’s cover design for Soviet Cinema magazine, 1927

Σκάσε, σκάστε, π ν ί γ ο μ α ι…

Τα πιο κάτω κομμάτια κλασικής μουσικής, τα ποιήματα και τα αποσπάσματα από το “Μια εποχή στη Κόλαση” είναι αφιερωμένα στους ανθρώπους που αφήνουν την τελευταία τους πνοή γεμάτη από αλμύρα. Ο πνιγμός τους γίνεται μια κραυγή που αν δες σκάσει λιγάκι το δυτικό λαμπερό χαμόγελο με τις λευκάνσεις του και τα γεμάτα τα ράφια της τουαλέτας από καθαριστικά και χαλαρωτικά αρωματικά δεν πρόκειται πότε ν’ ακούσει την αλμυρή κραυγή. Ξέρει η Δύση να πνίγεται; δεν νομίζω… έχει τα καλούδια της, τα σωσίβιά της, τις κρουαζιέρες της, το κεφάλαιο ντε… πνίγει, αυτό κάνει, πνίγει, καταπίνει με μιας ότι δεν το κάνει να αναπνέει. Στο διάολο το κεφάλαιο σας. Ο πνιγμός δίνει τροφή στο κεφάλαιο, και η Μεσόγειος μια σταλιά από αλμυρό αίμα, που σε λιγάκι θα το γευόμαστε… ω το αγανακτησμένο αυθόρμητο καροτέν υβρίδιο που θα έχει στον νού του μόνο την αγωνία ότι θα έχει τελειώσει το ηλιοφάνι και δεν πήγε περισσότερες φορές από πέρσι στην κόκκινη θάλασσα για να λιαστεί. Ασκείται πίεση μ’ άξεστες αυθορμηστικές ομικαυλίες και ειρηνικές οργιώδεις παρτουζοβραδυές με ελληνική σημαία. Μια κτηνοβατική τσόντα θα αναδείκνυε τους χρυσαυγήτικους ελαμικούς μηχανισμούς λειτουργίας, αφού ανύπαρκτα τα στίγματα δημιουργικότητας, αυτή είναι η δημιουργική έκφανση του κεφαλαίου: Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ ΣΑΣ. Χτυπάτε έκδηλα τον εργάτη εκεί που πραγματώνεται γιατί ζήτε με το φόβο της ήττας… τα σκουλήκια του χώματος αλλά και της θάλασσας μια μέρα θα γίνουν όλα κόκκινα, υποφέρουμε τον εφιάλτη δίχα φόβο, δίχα τρόμο. Οι εναλλακτικές αντιπολιτεύσεις σας βρίσκουν γόνιμο έδαφος, η σαχλώδης δεξία και οι λοιποί μαγνήτες αφρίζουν δικαιωμένοι ηλεκτρόπληκτα και υργά.

Ας σας στοιχειώσει λοιπόν το φάντασμα που πλανιέται πάνω από την Ευρώπη σας.

“Κατάπια μια γερή δόση δηλητήριο, ευλογημένη η συμβουλή που μου δόθηκε, τα σπλάχνα, καίγονται, το φαρμάκι με παραμορφώνει, με ρίχνει κάτω, πεθαίνω από δίψα, σκάω, πνίγεται… η φωνή μου… κόλαση…”

και επιστημονικά να το διαβάσεις πνιγμός σου ‘ρχεται:

Τι είναι πνιγμός και τι υδροπληξία;
Υδάτινος Πνιγμός είναι σύνολο ασφυκτικών φαινομένων και πολύπλοκες βιοχημικές μεταβολές και διαταραχές που ακολουθούν την απόφραξη των αεροφόρων οδών από βύθιση του σώματος στο νερό, και τελικά επιφέρουν το θάνατο. Εάν δεν επέλθει ο θάνατος και το θύμα διασωθεί το ατύχημα λέγεται υδροπληξία.

Πώς πνίγεται ένα άτομο στη θάλασσα;
Ο πνιγμός είναι θανατηφόρος εκτός αν έγκαιρα το θύμα διασωθεί και υποστεί ανάνηψη, οπότε επιβιώνει. Στην περίπτωση πνιγμού σε θαλασσινό νερό, πού είναι υπέρτονο διάλυμα με 3% χλωριούχο νάτριο, όταν το νερό μπεί στις πνευμονικές κυψελίδες, «τραβάει» το νερό από τα τριχοειδή και τα κύτταρα, οπότε επέρχεται αιμοσυμπύκνωση, ελάττωση του όγκου αίματος, οξύ πνευμονικό οίδημα, υποξία και θάνατος. Η εισπνοή αλμυρού νερού, προκαλεί έντονο ερεθισμό στο λάρυγγα και προκαλεί λαρυγγόσπασμο με σκοπό την είσοδο περαιτέρω νερού στους πνεύμονες, αλλά ταυτόχρονα αποκόπτεται και η παροχή αέρος. Ετσι προκαλείται υποξία, ανοξία, απώλεια συνείδησης, λύση του λαρυγγόσπασμου, και ελεύθερη πλέον είσοδος νερού στους πνεύμονες, βύθιση του σώματος και θάνατος.

Ποια είναι τα τρία στάδια του πνιγμού;
1) Πρώτο στάδιο: Το θύμα βυθίζεται κρατώντας την αναπνοή του, ξαναγυρίζει στην επιφάνεια κάνοντας άτακτες και απεγνωσμένες κινήσεις και βυθίζεται ξανά.
2) Δεύτερο στάδιο: Το θύμα με μια εισπνοή μέσα στο νερό, εισροφά μια μικρή ποσότητα νερού η οποία προκαλεί λαρυγγόσπασμο με αποτέλεσμα να χάσει τις αισθήσεις του.
3) Τρίτο στάδιο: Λόγω της απώλειας αισθήσεων, επέρχεται λύση του λαρυγγόσπασμου, οι πνεύμονες γεμίζουν ενεργητικά με νερό, το σώμα γίνεται πιο βαρύ και τελικά βυθίζεται συνήθως νεκρό. e-epiloges

 

“Φ ι λ ό σ ο φ ο ι, όλοι σας ανήκετε στην δύση σας… πρόσεχε πνεύμα μου, πρόσεχε, όχι βεβιασμένες αποφάσεις λύτρωσης…”

 

Σπαρασμός

Γύρω ἡ μαυρίλα,
μέσα ἡ καρδιά μου.
Στὸ πάτημά μου
τρίζουν τὰ φύλλα.

Νερό, ἀργοκύλα!
Στολίδια γάμου
ξεσκίδια χάμου.
Ἀνατριχίλα.

Μέσ᾿ στὸ βιβλίο
σκυμμένα μάτια,
καὶ δὲ διαβάζω.

Σιωπή, ἐρμιά, κρύο.
Πέρα; Παλάτια.
Σκοινιά. Σπαράζω.

Ναπολέων Λαπαθιώτης

 

Περιμένοντας τὸ βράδυ

Δὲν ξέρω πῶς, δὲν ξέρω ποῦ, δὲν ξέρω πότε, ὅμως τὰ βραδιὰ
κάποιος κλαίει πίσω ἀπὸ τὴν πόρτα
κι ἡ μουσικὴ εἶναι φίλη μας – καὶ συχνὰ μέσα στὸν ὕπνο
ἀκοῦμε τὰ βήματα παλιῶν πνιγμένων ἢ περνοῦν μὲς
στὸν καθρέφτη πρόσωπα
ποῦ τὰ εἴδαμε κάποτε σ᾿ ἕνα δρόμο ἡ ἕνα παράθυρο
καὶ ξανάρχονται ἐπίμονα
σὰν ἕνα ἄρωμα ἀπ᾿ τὴ νιότη μᾶς – τὸ μέλλον εἶναι ἄγνωστο
τὸ παρελθὸν ἕνα αἴνιγμα
ἡ στιγμὴ βιαστικὴ κι ἀνεξήγητη.
Οἱ ταξιδιῶτες χάθηκαν στὸ βάθος
ἄλλους τοὺς κράτησε γιὰ πάντα τὸ φεγγάρι
οἱ καγκελόπορτες τὸ βράδυ ἀνοίγουνε μ᾿ ἕνα λυγμὸ
οἱ ταχυδρόμοι ξέχασαν τὸ δρόμο
κι ἡ ἐξήγηση θὰ ᾿ρθεῖ κάποτε
ὅταν δὲν θὰ χρειάζεται πιὰ καμία ἐξήγηση

Ά, πόσα ρόδα στὸ ἡλιοβασίλεμα – τί ἔρωτες Θέε μου, τί ἡδονὲς
τί ὄνειρα,
ἂς πᾶμε τώρα νὰ ἐξαγνιστοῦμε μὲς στὴ λησμονιά.

Τάσος Λειβαδίτης

 

Η μουσική:

 

Εδώ The Sea θα βρείτε playlist από το Spotify με 154 κομμάτια, 16 ωρών και 57 λεπτών με θέμα την θάλασσα.

 

“Καστρικό καθεστώς” σιγά να μην είναι και αστρικό

“Το καστρικό καθεστώς” του Φιλελεύθερου και οι αντιεπεναστάτες Hildebrando Chaviano και Yuniel Lopez.

14ymedio, Havana, 2 April 2015 — The official biographies of Hildebrando Chaviano και Yuniel Lopez have been posted this Thursday for the information of the voters in Havana. The two opposition candidates will stand for election in the upcoming first-round elections for delegates to the Municipal Assemblies of People’s Power — to be held on 19 April – despite having been classified as “counterrevolutionaries” by their respective Municipal Electoral Commissions.

Chaviano’s biography is posted on the ground floor of the Fosca Building in Havana, located in the district to which he belongs, and that of Yuniel Lopez O’Farrill has been placed in an office of the Julian Grimau Policlinic, where presumably the election site will be located. So far, there have been no reports of the posting of the biographies in an accessible form in any other place.

Chaviano, 65, belongs to the Plaza of the Revolutiuon municipality and Yuniel López O’Farrill to the Arroyo Naranjo municipality. The first is a freelance journalist and a Law graduate from the University of Havana. His biography, written by the authorities without consulting him, says that he dedicates himself to “publishing articles against the Revolution financed by international organizations and counterrevolutionary organizations abroad.”

The publication of these biographies, strongly criticizing the candidates, is unprecedented in the history of Cuban elections under the current system. So far nominees have always been described in laudatory tones, emphasizing their professional and personal qualities.

Translator’s note: In Cuban elections candidates are only allowed to “campaign” through the posting of their “official biographies” – there are no other permitted campaign activities.

Γράφει ο Βαγγέλης Γονατάς στο Ατέχνως

Στις 24 Απρίλη 2015 στην Κούβα διεξάγονται οι  τοπικές εκλογές, οι οποίες  γίνονται κάθε 2,5 χρόνια.  Υπάρχουν και στη χώρα μας αυτοί που χαμογελούν ειρωνικά στο άκουσμα τέτοιων ειδήσεων, ακόμα και σήμερα που το πολιτικό σύστημα και ο κοινοβουλευτισμός τους, βιώνει τον απόλυτο εκφυλισμό  διεκπεραιώνοντας τις λογιστικές εργασίες   των δανειστών  και λοιπών εταίρων.   Ας τους αφήσουμε  να το γλεντήσουν, και ας προσπαθήσουμε να προσεγγίσουμε την εκλογική διαδικασία μιας χώρας που δεν είναι της πλάκας και  οι άνθρωποι εκεί  δεν ψηφίζουν για πλάκα.

Οι τοπικές εκλογές  στην Κούβα είναι μια σοβαρή διαδικασία, καθώς τα τοπικά Λαϊκά Συμβούλια θεωρούνται και είναι, το κύτταρο της Λαϊκής Εξουσίας. Το Λαϊκό Συμβούλιο (της Λαϊκής Εξουσίας), είναι υποδιαίρεση του Δήμου με βάση τον αριθμό των κατοίκων. Ένας Δήμος  έχει πολλά Λαϊκά Συμβούλια, ένα σε κάθε γειτονιά,   και  το αντίστοιχο  Δημοτικό  Συμβούλιο της Λαϊκής Εξουσίας, που  εκλέγεται με την ίδια διαδικασία.

Στις 24 Φλεβάρη ξεκίνησε η εκλογική καμπάνια με τη διαδικασία της επιλογής των υποψηφίων. Στην Κούβα δεν κατεβαίνουν κόμματα αλλά πρόσωπα στις εκλογές, ούτε το Κομμουνιστικό Κόμμα υποδεικνύει υποψήφιους.

Στις 25 Μάρτη θα ολοκληρωθεί  αυτή  η διαδικασία  της επιλογής των υποψηφίων μέσα από 46.344 λαϊκές συνελεύσεις γειτονιάς, στις οποίες συμμετέχουν, συζητούν  και επιλέγουν τους υποψήφιους, όλοι οι κουβανοί που έχουν συμπληρώσει τα 16 χρόνια.

Για κάθε θέση επιλέγονται 2-8 υποψήφιοι, οι οποίοι για να εκλεγούν θα πρέπει να συγκεντρώσουν την απόλυτη πλειοψηφία των ψηφοφόρων στις εκλογές που θα ακολουθήσουν.

Ο κάθε ψηφοφόρος έχει το δικαίωμα να προτείνει υποψήφιο στη λαϊκή συνέλευση, η οποία αποφασίζει τις υποψηφιότητες  που θα συγκροτήσουν το ψηφοδέλτιο.  Η ψηφοφορία είναι μυστική, η καταμέτρηση των ψηφοδελτίων γίνεται δημόσια, και η συμμετοχή στην εκλογική διαδικασία είναι ισότιμη και δωρεάν. Την εποπτεία της εκλογικής διαδικασίας  έχει η Εθνική Εκλογική Επιτροπή, με αντίστοιχα όργανα σε όλα τα επίπεδα. Την ευθύνη της  (στη δική μας γλώσσα) “ισότιμης προβολής”, δηλαδή, της γνωστοποίησης των υποψηφίων την έχουν οι αντίστοιχες εφορευτικές επιτροπές.

Αν αυτή η εκλογική διαδικασία μοιάζει ίσως λίγο “μονότονη”, ας δούμε κάποια στοιχεία παντελώς ξένα στο δικό μας κοινοβουλευτισμό.

– Ένας  υποψήφιος  στις τοπικές εκλογές στην Κούβα, όχι μόνο δεν επιτρέπεται αλλά και δε χρειάζεται να ξοδέψει χρήματα για να εκλεγεί, αφού τον επιλέγουν κατ’ αρχή για υποψήφιο  οι συμπολίτες του  μέσα από τις λαϊκές συνελεύσεις, και τον εκλέγουν ή όχι με  μυστική ψηφοφορία.

– Ένας υποψήφιος που εκλέγεται σε ένα δημόσιο αξίωμα που θα χρειαστεί  να απασχοληθεί “επαγγελματικά” σε αυτό,  διατηρεί το μισθολογικό καθεστώς της δουλειάς  που έκανε πριν. Πληρώνεται δηλαδή κάθε μήνα, π.χ από το εργοστάσιο, διατηρεί όλα τα μισθολογικά, συνταξιοδοτικά κ.α  δικαιώματα, και αν δεν επανεκλεγεί (το τελευταίο Συνέδριο αποφάσισε τις 2 θητείες)  επιστρέφει στην παλιά του δουλειά.

–  Κάθε εκλεγμένος σε δημόσιο αξίωμα, υποχρεώνεται από το νόμο (με ποινή έκπτωσης από το αξίωμα)  να  οργανώσει κάθε 6 μήνες δημόσιο απολογισμό στο Σώμα που τον εξέλεξε (λαϊκή συνέλευση). Προβλέπεται διαδικασία   ανάκλησής του, τόσο σε αυτήν την απολογιστική διαδικασία, όσο και πριν ή μετά από αυτήν, αν προκύψει λόγος.

Ας σημειώσουμε εδώ, ότι μιλάμε για το κομμάτι της εδαφικής συγκρότησης της Λαϊκής Εξουσίας στο κατώτερο και πιο άμεσο επίπεδό της.  Η διευκρίνιση αυτή είναι αναγκαία, γιατί  υπάρχει και το παραγωγικό κομμάτι συγκρότησής της, που είναι επίσης σοβαρό και πολύ ενδιαφέρον.

Η αίσθηση που έχεις στην Κούβα, είναι ότι όλοι  διαρκώς, κάπου συμμετέχουν και συζητούν και αυτό ορισμένοι το θεωρούν παράγοντα γραφειοκρατισμού.

Όμως, αν σκεφτεί κανείς ότι οι  μαζικές και κοινωνικές οργανώσεις, έχουν μέχρι και δικαίωμα βέτο σε νόμο που τις αφορά, η συμμετοχή και η συζήτηση έχει άμεσο υλικό ενδιαφέρον, καθώς συμμετέχεις και αποφασίζεις για πράγματα που αφορούν την ζωή σου. Και αυτό  δεν είναι καθόλου θεωρητικό, έχει συμβεί  π.χ, να μην πάνε διατάξεις κάποιου εκπαιδευτικού νόμου στη Λαϊκή Εθνοσυνέλευση, επειδή διαφώνησε η FEU (Ένωση Φοιτητών).

Και όταν λέμε συμμετοχή των μαζικών και λαϊκών οργανώσεων, δεν μιλάμε για συνεδριάσεις  κάποιων Διοικητικών Συμβουλίων. Μιλάμε για μαζικές διαδικασίες, που συμμετέχουν τα  εκατομμύρια μέλη αυτών των οργανώσεων.

Είναι χαρακτηριστική η πολύμηνη συζήτηση για την επικαιροποίηση του βασικού εργατικού νόμου, όπου συζήτησαν  για μήνες εκατομμύρια  σε όλους τους χώρους δουλειάς, και η συζήτηση ολοκληρώθηκε στο Συνέδριο των Συνδικάτων ( CTC ).

Αυτά γίνονται σε αυτό το νησάκι σε πείσμα (του τέλους) της ιστορίας.  Μέσα από φωτιά και τσεκούρι, και μέσα  σε αυτά τα (φαινομενικά) μικρά και καθημερινά, διαμορφώνεται ο Νέος Άνθρωπος και   παραμένει ανοιχτό το παραθυράκι προς τη Νέα Κοινωνία.

Αξίζει τον κόπο …