Ιμπεριαλισμός πατήρ πάντων

Οι λυτρωτές του πλανήτη θα βόσκουν πράσινο από περιφραγμένα περιβόλια με σεκιουριτάδες αόρατους με σερβιτορική παιδεία. Η ιδεολογία των δυτικών αναπνέει νεκρά κύτταρα, συμφέρει στο κεφάλαιο και φτηνό εργατικό δυναμικό.

Το ΝΑΤΟ καταφέρνει ως ιμπεριαλιστική δύναμη να εξασθενεί αυτό που το απειλεί. Δεν καταστρέφει την απειλή σε εκτελεστικό απόσπασμα αλλά αφαιμάσσει με διαχρονική μέθοδο τον αντίπαλο μέχρι που η πτώση του να φαίνεται ως μια εσωτερική σήψη. Επίσης μέσα στο ιμπεριαλιστικό πολιτικό του πλαίσιο έχει την δυνατότητα της άμεσης εκροής της πολιτικής του φύσης να σκεπάζει το “άλλο” ως το ίδιο του εαυτού του με αποτέλεσμα να παρουσιάζεται ως μια απειλή της οντότητας του. Η απατηλή ταυτότητα με άλλα λόγια γίνεται η απειλή της μοναδικότητας ως ηγεμονία.

Η δυτική ιμπεριαλιστική μηχανή πετυχαίνει αυτό που ο Χέγκελ περιγράφει ως τον εννοιολογικό προσδιορισμό της αμεσότητας. Η ηγεμονία δηλαδή των δυτικών δυνάμεων εκφράζεται επίσης και ως η αντιληπτική ή αναστοχαστική αδυναμία που αρχίζει και τελειώνει σε μια αναλυτική τύπου καθρέφτη. Με άλλα λόγια η δύση ηγεμονεύει την ίδια την νοητική διαδικασία ερμηνείας και ανάλυσης. Η πολιτική του ΝΑΤΟ και των δυτικών δεν παραμορφώνουν την πραγματικότητα αλλά δημιουργούν ένα απατηλό καθρέφτισμα της ίδιας τους οντότητας, άρα νόμιμα τίθεται και ως απειλή, και ως τέτοια μπορεί να επιλυθεί μόνο με πράξη πολέμου. Για παράδειγμα, η αναλυτική συμπερασματική ερμηνεία μιας “ενδο-ιμπεριαλιστικής σύγκρουσης” της δύσης με την Ρωσία είναι το αποτέλεσμα της δυτικής ηγεμονίας του να δημιουργούνται καθρέφτες εκεί που δεν χρειάζονται ή εκεί που δεν υπάρχουν.

Η μεταφυσική πανδαισία της ερμηνείας του πολέμου ως το κινούν ακίνητο της ίδιας της ιστορικής διαδικασίας γίνεται η λανθασμένη αφήγηση της δυτικής διανόησης μιας καρικατούρας δηλαδή της εγελιανής σκέψης. Ο Ηράκλειτος λέγοντας το: “πόλεμος πατήρ πάντων …” δεν είχε ιδέα ότι θα έρθει η ιστορική φάση που η φιλοσοφική ρήση του θα γίνει από συμπερασματικός προσδιορισμός μιας υλιστικής θεώρησης της πραγματικότητας, μια ετοιμότητα επιθετικού πολέμου από τη κυρίαρχη κοινωνική τάξη των εκμεταλλευτών.

Η αστική δυτική πολιτική άλλαξε το: “πόλεμος πατήρ πάντων …” σε “ιμπεριαλισμός πατήρ πάντων …”. Πόλεμος και ειρήνη για τον ιμπεριαλισμό ταυτίζονται και το αναγνωρίζει κανείς μια που επιτυγχάνεται η ταυτόχρονη εμπόλεμη ειρήνη. Η τρομοκρατία δεν είναι άλλη παρά η ιμπεριαλιστική ιστορική πραγματικότητα μιας εμπόλεμης ειρήνης. Η αιώνια ειρήνη την οποία υπερασπιζόταν ο Καντ και πολύ πιθανόν η αστική διανόηση μέχρι και οι πολεμοχαρείς τωρινοί Αμερικανοί στρατάρχες απολυτοποιεί ακριβώς την μεταφυσική αυταπάτη μιας πραγματικής τρομοκρατίας πολέμου που υφίσταται σε κατάσταση ειρήνης.

 

 

 

Ακόμα δεν ξέρω – Α. Πενέρης: “Σιχάθηκα την αρχέγονη ταχατάξη του σκέπτεσθαι”

Αποσπάσματα από το: Ακόμα δεν ξέρω – Α. Πενέρης 2015

“βλέπεις γιατί αγαπάς το αιώνιο; σε μαρτυράει μπροστά στο όλο του ποταμού το μέλος.”(…)

“Αναπνέεις τον πετεινό και το γουρούνι σφαγιασμένο. Όρθιος στα θαύματα του κενού του φόβου σε πλατειάζει η σκέψη και δύναται να κατσουφιάζεις. Πάνσοφε δειλέ πελώριε τοκοφτύσε τα αρχαία διπλώματα και τις γεννημένες κόρες του τραπεζιού που χύνει κώνειο σε εμφιαλωμένο περιδέραιο.”(…)

“φοβάται η ώρα τα χτυπήματα

και ο χρόνος τα κοσμήματα

αν γίνει η ασάφεια περίπτωση

χαθήκαμε”(…)

“αντηχούν τα δοκάρια

σε κεφάλια γιγάντων

με μικρές λεπτές στάλες

δελφίνι – αίμα με κρύο – σωλήνες και κατασκηνώσεις

δράστης ο ήχος – πελάτης το φως του νέγρου παίχτη

από τις κάτω συναλλαγές – φόβητρα και περούκες

γρήγορα και ξανά – γρήγορα και πάλι” (…)

 

 

Οι κλασμένοι από την ιστορική αναγκαιότητα

Η τρομολαγνεία είναι μια από τις αξίες εκείνες που λέγονται και ευρωπαϊκές. Ο ευρωπαϊκός πολιτισμός ανήκει στην δύση του… ατρόμητος και νικητής στην μάχη των θεών έλαβε τα μέτρα του από φιλόσοφους ζωγράφους μέχρι πολιτικούς δικαστές. Οι ευρωπαϊκές αξίες είναι προστατευμένες από θηρία και δράκους, από μηχανές πολέμου και ελευθερωτές γκόλντεν μπόις, απο πυραύλους και διακοπές. Ο ευρωπαϊκός πολιτισμός λατρεύει τον τρόμο όπως ο τρόμος λατρεύει τον εαυτό του. Η ασφάλεια γίνεται η αδελφή του φόβου, η αιμομιξία που διατυμπανίζει καθημερινά την συγγενική φύση της.

Μεγάλωσες και ζείς, γερνάς και πεθαίνεις μέσα στο κλουβί του φόβου, της απελπισίας και της φαντασιακής ζεστασιάς μιας ευχής να αποκαλύψεις το ταλέντο σου, το οποίο θα πληρωθεί αν όχι επίγεια, συμπαντικά ευτυχώς στα σίγουρα. Με προσευχές και θαύματα και η ζώη το δωροκουπόνι που έψαχνες έτη στα μουσεία ενός χρόνου που το μόνο που απομένει είναι η εικόνα. Ο ευρωπαίος είναι ο φανατικός θαμώνας των ιστορικών αλμάτων, των ανύπαρκτων χρόνων και της πίστης.

Χρειάζομαι και τον τρόμο και τον φόβο, φωνάζει ο μικροαστρός ευρωπαίος, επειδή ακριβώς η δυτικιά πουτανιά πουλάει μονοπωλιακά τα ιστορικά κίνητρά της μέσα από κλάπ κάρτς και τα μπόνους. Ο φοιτητής, ο νέος οργασμικός Έρασμος, κατάφερε τελικά να ταξιδεύει χωρίς διαβατήρια και βρέθηκε να πετυχαίνει θέσεις στους τριαντακοστούς ορόφους κλασμένοι όμως από την ιστορική αναγκαιότητα.

 

 

Νίκος Καρούζος – τρία ντοκιμαντέρ

Τρία ντοκιμαντέρ για τον Νίκο Καρούζο από το αρχείο της ΕΡΤ:

 

ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ, ΑΡΓΟΛΙΔΑ – ΚΑΡΟΥΖΟΣ

 

ΜΟΝΟΓΡΑΜΜΑ – ΝΙΚΟΣ ΚΑΡΟΥΖΟΣ

 

ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΟ – ΝΙΚΟΣ ΚΑΡΟΥΖΟΣ

 

Ἡ χρησιμότητα τῆς ἀπειλῆς

Ἔχουν ἀρχίσει νὰ μὲ κυκλώνουν ἐπικίνδυνα οἱ ὧρες.
Ἀκούω τὰ φυλλώματα σήμερα
γίνηκαν ἀνήσυχα χορικά.
Πρέπει νὰ ζήσω τὶς ἀντίστροφες δυνάμεις.
Ὢ καρδιά μου – τρομαχτικότερη σελήνη!

Νίκος Καρούζος

 

 

 

Μπα, ακόμα ένα ε;

Ο απαιτούμενος πανικός, η απαιτούμενη προσευχή, το απαιτούμενο δάκρυ, οι αναγκαίες διαβουλεύσεις, τα αναγκαία μέτρα, οι απαιτούμενοι οπλισμοί, οι απαιτούμενες αναλύσεις, τα αναγκαία άρθρα, οι πληρωμένες κηδείες, οι γραμμένες ευχές, τα εκατομμύρια τουίτς, οι νυχτερινές εξάψεις, οι προσωπικές πεποιθήσεις, τα γραμμένα ποιήματα, οι αναγκαίοι βομβαρδισμοί, η αναγκαία ασφάλεια, ο καλός στρατός, η καλή δύση, η μεταφυσική τρομοκρατία, οι άνθρωποι είναι κι αυτοί μετανάστες γαμώτο, το ISIS που πρέπει να εξαληφθεί, το ΝΑΤΟ που πρέπει να επέμβει, η ιμπεριαλιστική Ρωσία βεβαίως βεβαίως, τα αναπόφευκτα μπάμ και μπούμ, το αναγκαίο κλείσιμο των συνόρων, το αναγκαίο ακόμα ένα, ο αναγκαίος καπιταλισμός, ο αναγκαίος ιμπεριαλισμός, ο απαραίτητος πόλεμος, ο δυναμικός αντι-κομμουνισμός, η καλή θρησκεία, ο ήσυχος ύπνος……. καληνύχτα. 

Η τελευταία νανόχηνα – Θανάσης Βέγγος

Το δεύτερο μέρος από την τριλογία του Όλα είναι δρόμος (1998) με τίτλο “Η τελευταία νανόχηνα” με τον Θανάση Βέγγο:

Όταν ο φύλακας του Δέλτα, ο Βέγγος, ακούει τουφεκιές:

“Επαναληπτική καραμπίνα!
Στη Δράνα είναι, για χήνες!
Λαθροκυνηγός της περιοχής!
Τους τα ‘χω μηνύσει: Μην μπλέξουν μαζί μου.”

Ο διάλογος μεταξύ του φύλακα του Δέλτα με τον λαθροκυνηγό:

“- Μεγάλε, μην τουφεκιάς, της έκοψες στον κώλο στον αέρα… της Μαιρούλας.

Κάποτε έτσι κυνήγαγα και εγώ, αλλά τώρα γεράσαμε… συνταξιούχοι, καλημέρα.

– Γεια χαρά.

– Εσύ τι κάνεις; Δεν πήρες τίποτε ακόμη;

– Μπα, μόλις βγήκα. Εξάλλου φοβάμαι του θηροφύλακες, κυκλοφορούνε συνέχεια. Γερό ντουφέκι φαίνεται ε;

– Μόσγκαρετ των 6.

– Φυσίγγια; απλά.

– Όχι, όχι τριάρια

– Καλό όπλο, καλό. Γλιστράει. Και δεν μου λες… είναι ελαφρύ;

– Σαν μωρό έλα να… Σήκωσε το να δεις.

– Πούπουλο. Ναι πούπουλο. Μάλιστα. Δεν μου λες, το χηνάκι… από κει ερχότανε;

– Όχι όχι απ΄ εδώ… σηκώθηκε μέσα από τις καλαμιές…”

Εδώ ο φύλακας του Δέλτα, ο Βέγγος, με την εισαγωγική πρότασή του, βλέποντας τον λαθροκυνηγό στην βάρκα, τον έχει ήδη προειδοποιήσει ότι δεν του μείνει χρόνος: “Μεγάλε, μην τουφεκιάς, της έκοψες στον κώλο στον αέρα… της Μαιρούλας”. Αυτό το “της Μαιρούλας”, το όνομα της χήνας, θα ‘πρεπε να κάνει τον λαθροκυνηγό να σκεφτεί. Δεν σκέφτηκε καθόλου όμως γιατί ακριβώς ο λαθροκυνηγός είναι η προσωποποίηση της άδειας αποξένωσης ενός πολιτισμού που δέχεται να επιμένει να σκοτώνει το κατανοητό.

Ο φύλακας Βέγγος τους τα ‘χει μηνύσει: Μην μπλέξουν μαζί του. Με άλλα λόγια ο λαθροκυνηγός τα ‘χει ήδη ακούσει και του έγινε ήδη αντιληπτό ότι μπορεί να βρεθεί νεκρός και όμως επέμενε και όμως συνέχιζε αυτό που ο χώρος αλλά και ο χρόνος δεν του επέτρεπε. Βρισκόμαστε στο Δέλτα, σε όρια, σε τόπους και χρόνους που επιτρέπονται να γεννηθούν μύθοι.

Ο Βούλγαρης εδώ δεν θέτει ηθικά ζητήματα και δεν επιθυμεί καμιά δίκη. Στην τελευταία νανόχηνα δεν επιτρέπεται καμιά ηθική προσέγγιση και καμιά ηθική ανάλυση. Εδώ δεν ψάχνουμε δολοφόνο αλλά ούτε και ήρωα. Δεν τους ψάχνουμε γιατί ακριβώς βρισκόμαστε σ΄ένα μυθολογικό πλαίσιο όπου εκφράζεται η πρωταρχική μορφή της κοινωνικής συνείδησης. Η ιστορία του Βούλγαρη εκφράζει την πρώτη μορφή συνολικής έκφρασης του κόσμου στο πρόσωπο του φύλακα Βέγγου, η οποία βαθμιαία οδηγεί στη δημιουργία μιας ερμηνευτικής μορφής κοινωνικής συνείδησης και μια φιλοσοφικής πραγματείας.

Το αξιοσημείωτο δηλαδή είναι ότι εγκαθιδρύεται μια μυθολογική απάντηση στην αποξένωση η οποία προσπαθεί να κυριαρχήσει μέχρι και τα όρια της φύσης.

Εδώ η τριλογία “Όλα είναι δρόμος” (1998) του Παντελή Βούλγαρη:

ΑΓΕΛΑΣΤΟΣ ΠΕΤΡΑ του Φίλιππου Κουτσαφτή

Are We Really Charlie? We are not Charlie!

Το δυτικό γέλιο βρίσκει τον σατιρικό του οργασμό στην νεκροφιλική του λαγνεία.

Ζούμε την εποχή που το γέλιο είναι ο αποδεσμευτικός κανόνας από την πραγματικότητα. Το μόνο που σώζει αυτή την στιγμή τον δυτικό πολιτισμό για να μην πέσει μια για πάντα στα βρώμικα και σκοτεινά πηγάδια του απροκάλυπτου φασισμού του είναι γιατί γελάει το κεφάλαιο. Το κεφάλαιο δεν ξέρει να γελάει γι’ αυτό χρειάζεται αίμα ν’ ανατινάσσεται. Η κυριαρχία του δυτικού γέλιου είναι μια κενή έκφραση της κραυγής που πλέον δεν βγαίνει.

Όσοι ακόμα γελάνε καλύτερα να σοβαρέψουν το γέλιο τους.

ΚΥΠΡΟΣ: ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ – ΣΤΗΡΙΞΗ ΣΤΟΥΣ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ !!

Νέα, νέε, εργαζόμενε, άνεργε, σπουδαστή, μετανάστη

Οι πρόσφυγες και μετανάστες από τη Συρία και άλλες χώρες της Ασίας και της Αφρικής είναι άνθρωποι που άφησαν τα σπίτια τους ελπίζοντας σε μια ζωή χωρίς βόμβες, αεροπορικές επιδρομές και καθημερινές εκατόμβες νεκρών, χωρίς πείνα και φτώχεια.

Το προσφυγικό ρεύμα έχει μεγαλώσει ως αποτέλεσμα της συνεχιζόμενης επέμβασης στη Συρία και αλλού.

Τα καραβάνια των ξεριζωμένων, προσφύγων και μεταναστών από τις επεμβάσεις των ΕΕ, ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και των συμμάχων τους στη Μέση Ανατολή, στην Ασία και την Αφρική, κατακλύζουν την ευρωπαϊκή ήπειρο. Χιλιάδες άνθρωποι και πολλά παιδιά χάνονται στις θάλασσες, κυρίως στο Αιγαίο, και εκατοντάδες χιλιάδες ταλαιπωρούνται σε αντίξοες συνθήκες, χωρίς τις στοιχειώδεις ανθρώπινες υποδομές.

Το ΚΚΕ και η ΚΝΕ καλούν το εργατικό – λαϊκό κίνημα, τη νεολαία να δυναμώσουν την αλληλεγγύη στους πρόσφυγες και μετανάστες.

Η πάλη του λαού και η αλληλεγγύη στους πρόσφυγες και ξεριζωμένους, για να έχουν ουσιαστικό αποτέλεσμα, πρέπει να συνδυαστούν με πάλη για την κατάργηση της Frontex και την υπεράσπιση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας, σε σύγκρουση με τα μονοπώλια και τις διακρατικές λυκοσυμμαχίες τους που μόνο δεινά προκαλούν στους λαούς, για να σταματήσουν οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις ΕΕ – ΗΠΑ – ΝΑΤΟ, να βάλουν οι λαοί τη σφραγίδα τους στις εξελίξεις, στοχεύοντας το ίδιο το σύστημα της εκμετάλλευσης, που γεννά πολέμους, φτώχεια και προσφυγιά.

Κάλεσμα ενίσχυσης – συλλογής ειδών πρώτης ανάγκης (κύρια ανάγκη σε είδη ατομικής υγιεινής, διατροφής & φροντίδας μωρών και οικιακού καθαρισμού)

Σημεία συλλογής:

• Λευκωσία, στο Αθλητικό-Μορφωτικό Σωματείο «Ειρήνη» Ασσίας 28, Πλατύ Αγλαντζιάς, Παρασκευή 13/11 (ώρες 18.00-21.00) & Σάββατο 14/11 (ώρες 17.00-20.00).

• Λεμεσός, στο Σύλλογο Προσφύγων Αγίου Αντωνίου «Αναγέννηση»

(οδός Bayazit) Δευτέρα 9/11 έως Παρασκευή 13/11 (ώρες 18.00-20.00).

Μετάβαση στο Κέντρο Υποδοχής Αιτούντων Ασύλου

στην Κοφίνου την Κυριακή 15/11 ώρα 12.00

Αγώνες, απεργίες και αλληλεγγύη στον κινηματογράφο

Είναι αλήθεια ότι δύσκολα κάποιος μπορεί να ανακαλύψει ή πόσο μάλλον να πέσουν στα χέρια του ταινίες που προσπαθούν να εξιστορήσουν άλλοτε με επιτυχία και άλλοτε όχι, τους ταξικούς αγώνες των εργατών, των συνδικάτων και τις πράξεις αλληλεγγύης που προκύπτουν από τέτοιους αγώνες. Τα αστικά ΜΜΕ και η αστική κουλτούρα αγνοούν τις απεργίες και οι περισσότερες ταινίες σχεδόν σπάνια δείχνουν τους αγώνες των εργαζομένων και αρέσκονται να τους παρουσιάζουν μόνο ως αδέκαστους, αποτυχημένους και μίζερους.

Παρόλα αυτά υπάρχει μια κινηματογραφική ιστορία από ταινίες που απεικονίζουν τους αγώνες των εργαζομένων. Αρχίζοντας από την επανάσταση του Sergei Eisenstein (1925)

Sergei Eisenstein’s Strike (1925)

μέχρι και την ταινία La Commune (Paris, 1871) (2000) αλλά και την Made in Dagenham το 1968 για την απεργία της Ford. Για παράδειγμα το Salt of the Earth (1954) δημιουργήθηκε από μια ομάδα σεναριογράφων και σκηνοθετών οι οποίοι ήταν στη μαύρη λίστα κάτω από τον αντι-κουμμουνιστικό κυνήγι των μαγισσών του McCarthyite. Η ταινία ήταν εμπνευσμένη από μία πραγματική απεργία από τους μεταλλωρύχους της εταιρίας Empire Zinc. Η διανομή των ρόλων έγινε από πραγματικούς μεταλλωρύχους που έλαβαν μέρος στην απεργία. Ο αντι-ρατσισμός και ο αντι-σεξισμός της ταινίας και η ταξική της διάσταση ήταν τόσο ισχυρή που τα ΜΜΕ του μεγιστάνα Howard Hughes προσπάθησαν να σταματήσουν την διείσδυσή της στην εργατική κουλτούρα με αποτέλεσμα η μεξικοαμερικάνα ηθοποιός Rosaura Revueltas

Rosaura Revueltas, Salt of the Earth (1954)

ν‘ απολυθεί. Μετά την καταχώρησή της στην μαύρη λίστα των ηθοποιών του Χόλυγουντ ως κομμουνίστρια η ίδια αρνείται επίσης να ξαναδουλέψει σε αμερικάνικη ταινία. Στον ίδιο άξονα κινείται και η ταινία του Ken Loach, Bread and Roses (2000),

Bread and Roses (2000)

όπου διαδραματίζεται η απεργία των μεταναστών εργατών στο Λος Άντζελες το 2000. Η ταινία έφερε στην επιφάνεια τεχνικές οργάνωσης και δίδαξε αν μη τι άλλο εργαζομένους όσο και συνδικάτα εργατών τρόπους του πώς χαμηλόμισθοι εργαζόμενοι μπορούν να οργανώνονται ακόμα καλύτερα για τους κοινούς αγώνες τους.

Στο Norma Rae (1979), η εικόνα της Sally Field κρατώντας σιωπηλή μια πινακίδα που γράφει “UNION’’ παραμένει μία από τις πιο δυναμικές εικόνες των ταινιών των συνδικάτων.

Sally Field, Norma Rae (1979)

Βασισμένο σε αληθινή ιστορία, η ταινία επικεντρώνεται στους αγώνες της οργάνωσης του συνδικάτου σ’ ένα εργοστάσιο επεξεργασίας υφασμάτων στη Βόρεια Καρολίνα. Στη συνέχεια η ταινία Matewan (1987) τιμά τη μάχη του Matewan το 1920, μία πραγματική διαμάχη μεταξύ των ανθρακωρύχων της Δυτικής Βιρτζίνιας και των ντετέκτιβ που προσλήφθηκαν από την εταιρία Stone Mountain Coal Co.

Matewan (1987)

Η ταινία έχει να κάνει με το ρατσισμό, τις μάχες σώμα με σώμα και την εχθρότητα των αφεντικών. Αξιοσημείωτο είναι ότι, ότι εκφράζεται και εξιστορείται στη ταινία γίνεται χωρίς ηθικολογίες ακριβώς γιατί πολλές ταινίες της Αμερικής έχουν την τάση να παρουσιάζουν την διαφθορά των συνδικάτων και να ηθικοποιείται η κατάσταση σχεδόν με θρησκευική ευλάβεια. Μια άλλη εντυπωσιακή ταινία είναι το Blue Collar (1978) του Paul Schrader, 

Blue Collar (1978)

η οποία έχει σχέση με ένα εργάτη από το Detroit ο οποίος εργάζεται σε μια αυτοκινητοβιομηχανία και τον κακομεταχειρίζονται από την διοίκηση και αγνοείται η παρουσία του από το συνδικάτο. Ισάξια επίσης είναι και το The Garment Jungle (1957)

Poster of The Garment Jungle (1957)

μια “B movie’’ με την ίδια περίπου πλοκή όπως την ταινία On the Waterfront (1954).

On the Waterfront (1954)

Ο Lee J Cob παίζει σχεδόν τον ίδιο ρόλο και στις δύο ταινίες. Διαδραματίζεται σε ένα εργοστάσιο με ρούχα παρά στο λιμάνι όπως το On the Waterfront και έχει βαθύτερη φυσικά πολιτική ερμηνεία. Επίσης η ταινία Hoffa (1992) με τον Jack Nicholson έχει να κάνει με τον αρχηγό του συνδικάτου Jimmy Hoffa, ο οποίος κάθεται στην αντάξια αλλά ανιαρή γωνιά του.

Hoffa (1992)

Μια πιο “ευχάριστη” κινηματογραφική εμπειρία κινούμενη στην ίδια λογική είναι το F.I.S.T. (1978) με τον Sylvester Stallone ως τον μαχόμενο εργαζόμενο που μετεξελίσσεται σε διεφθαρμένο αστό.

F.I.S.T. (1978)

Ο βρετανικός κινηματογράφος έχει μια ιδιαίτερη προσέγγιση στο να εξιστορεί κινηματογραφικά απεργίες. Για παράδειγμα το Angry Silence (1960)

Angry Silence (1960)

είναι μια ταινία για το πόσο τραυματικό είναι να είσαι απεργοσπάστης με την βρετανική βέβαια πινελιά της υποκειμενικότητας που θέλει να καταραστεί και τους εργαζομένους αλλά και τα αφεντικά. Στην ίδια λογική η ταινία I’m All Right Jack (1959) είναι μια κωμωδία με τον Peter Sellers η οποία παρουσιάζει τα αφεντικά και τους εργαζόμενους να είναι το ίδιο ηλίθιοι και αντιδραστικοί. Χωρίς καμία έκπληξη το ίδιο γίνεται και στη ταινία Carry On at Your Convenience (1971) μια κωμωδία για τις απεργίες του εργοστασίου αποχέτευσης στο WC Boggs’. Επιπλέον, μια άλλη ταινία η οποία κινείται σε διαφορετικό άξονα είναι το Occupy! (1976) η οποία χαρακτιρίζεται ως η έκφραση της πράξης της αλληλεγγύης σε μια απεργία στο εργοστάσιο Fisher-Bendix στο Kirkby. Η ταινία συμπεριλαμβάνει πραγματικές σκηνές από τους εργαζομένους κατά την διάρκεια του αγώνα και της κατάληψης του εργοστασίου όσο και τις πράξεις αλληλεγγύης που γίνονται διακριτές. Δεν μπορεί να μην αναφερθεί φυσικά και το ντοκιμαντέρ A Question of Leadership (1981) του Ken Loach

A Question of Leadership (1981)

το οποίο έγινε μέρος του ίδιου του αγώνα των ανθρακωρύχων, όταν το ITV αρνήθηκε να μεταδώσει την ταινία στην προβλεπόμενη ημερομηνία, αφού ήδη ανατέθηκε στο South Bank Show να την παρουσιάσει.

Κάτω από το γεγονότα της απεργίας των μεταλλωρύχων το 1984-85 προσφέρεται ένα ευχάριστο κινηματογραφικό σενάριο στην αρκετά καλή αλλά ελαφριά ταινία Billy Elliot (2000) όσο και το Brassed Off (1996). Και οι δυο ταινίες υποστηρίζουν του μεταλλωρύχους αλλά παραπέμπουν σε μια στερεοτυπική αντίληψη ότι η φτώχεια καλλιεργεί δυναμικές μεν κοινότητες με μια όμως αξιοπρέπεια στην ήττα. Η επική ταινία Germinal (1993) είναι βασισμένη στο μυθιστόρημα του Emile Zola. Με πρωταγωνιστή τον Gerard Depardieu η ταινία εξιστορεί την απεργία των μεταλλωρύχων του 19^ο αιώνα στην βόρεια Γαλλία. Βέβαια, η σουηδική ταινία Αdalen 31 (1969) σχετίζεται με την αντίδραση στο μακελειό των απεργών στο εργοτάξιο ξυλείας το 1931. Το Tout Va Bien (1973) είναι μια ταινία του Jean Luc Goddard σχετικά με την αγάπη, το μαρξισμό και μια ανεπίσημη απεργία σε ένα εργοστάσιο με λουκάνικα. Οι σκηνοθέτες και σεναριογράφοι της εξαιρετικής ταινίας Two Days, One Night (2014) Jean-Pierre Dardenne και Luc Dardenne δημιουργούν μια εκπληκτική αφήγηση μιας εργαζομένης η οποία φέρνει στην επιφάνεια τον βαθμό της ταξικής συνείδησης των συναδέλφων της. Η ταινία είναι ένα εξαιρετικό παράδειγμα των εργασιακών σχέσεων κάτω από τον φόβο του κεφαλαίου.

Two Days, One Night (2014)

Τέλος, υπάρχουν δύο μιούζικαλ σχετικά με απεργίες, το The Pajama Game (1957) της Doris Day

The Pajama Game (1957)

σχετικά με τη βιομηχανική δολιοφθορά, το χρόνο, τη κίνηση και την νίκη του αγώνα για αύξηση των μισθών των εργαζομένων. Το μιούζικαλ Newsies (1992) της Disney

Newsies (1992)

είναι και αυτό μια προσπάθεια σχετικά με εφημεριδοπώλες παιδιά που απεργούν το 1899. Και στις δύο περιπτώσεις οι εργαζόμενοι είναι οι πρωταγωνιστές νικητές και αυτός είναι πάντα ο λόγος για να τραγουδηθεί η νίκη τους.

43 ταινίες σχετικά με απεργίες εργαζομένων:

1. Sergei Eisenstein’s Strike (1925)

2. On the Waterfront (1954)

3. Salt of the Earth (1954)

4. The Garment Jungle (1957)

5. The Pajama Game (1957)

6. I’m All Right Jack (1959)

7. The Angry Silence (1960)

8. Adalen 31 (1969)

9. Carry On at Your Convenience (1971)

10. Tout Va Bien (1973)

11. Occupy! (1976)

12. Blue Collar (1978)

13. F.I.S.T. (1978)

14. Norma Rae (1979)

15. Man of Iron (1981)

16. Matewan (1987)

17. Hoffa (1992)

18. Newsies (1992)

19. Germinal (1993)

20. Brassed Off (1996)

21. Bread and Roses (2000)

22. Billy Elliot (2000)

23. Made in Dagenham (2010)

24. A Question of Leadership (1981)

25. La Commune (Paris, 1871) (2000)

26. Silkwood (1983)

27. 24 City (2008)

28. Two Days, One Night (2014)

29. Wal-Mart: The High Cost Of Low Price (2005)

30. Wall Street (1987)

31. Nine To Five (1980)

32. Potiche (2010)

33. Pride (2014)

34. The Organiser (1963)

35. The Navigators (2001)

36. The Life And Times Of Rosie The Riveter (1980)

37. The Grapes Of Wrath (1940)

38. Comrades (1987)

39. Business As Usual (1987)

40. Battleship Potemkin (1925)

41. Adalen ’31 (1969)

42. The Ballad Of Joe Hill (1971)

43. Strajk – Die Heldin von Danzig (2006)
Επίσης βλέπε εδώ 15 ταινίες για την αποξένωση στον κινηματογράφο.