Φωτογραφία 4

Μια χούφτα διανοούμενοι “κομμουνιστές” μπορούν να χρησιμοποιηθούν για παρουσιαστές τηλεπαιχνιδιών. 

Μια προσφορά της ακαδημαϊκής πληρότητας. 

Νυχτολόγιο 10: Η αριστερά ανθρωποφάγος

Η καύλα του ανθρωποφάγου δεν είναι κατ’ ανάγκην η ανθρωποφαγία. Μπορεί να είναι η χορτοφαγία. Η βασική αντιφατική γοητεία του πολιτισμένου ανθρωποφάγου έγκειται στην εικόνα του προσώπου την στιγμή που γευματίζει. Ο ανθρωποφάγος δεν χρησιμοποιεί μαχαιροπίρουνα αλλά μόνο οδοντογλυφίδες. 

Διαβάζουμε λοιπόν τα εξης: 

Η εταιρεία “Αριστερά της Κύπρου” σας καλωσορίζει επίσημα στην ιστοσελίδα της για την ανάπτυξη της καπιταλιστικής ανάπτυξης και για την επίτευξη της σοσιαλιστικής επανάστασης. 

Επειδή εργαζόμαστε αποκλειστικά για την αντιμετώπιση των προβλημάτων της Κύπρου είμαστε όλοι μαζί στο αγώνα για ένα χειραφετημένο κεφάλαιο. Το κεφάλαιο αυτό είναι μη-κερδοσκοπικό αλλα κερδοσκοπικίζων το οποίο μπορεί να λειτουργεί στα πλαίσια της επαγγελματικής και τεχνοκρατικής κατάρτισης και των ίσων ευκαιριών. 

Η ιστορική αναδρομή σκοπεύει άσκοπα και ανέξοδα στην εικόνα μιας ψευδαίσθησης που θέλει να ανοίγει τα κρανία των εργαζομένων με πρόσχημα την καπιταλιστική ευελιξία. 

Η εταιρεία “Αριστερά της Κύπρου” υπόσχεται μια συμπληρωματική ασφάλεια ζωής σε μια τιμή γνωριμίας. Έχουμε αρκετές χιλιάδες πελάτες, οι οποίοι είναι όχι μόνο ικανοποιημένοι από τις υπηρεσίες μας αλλά πιστοί στις όποιες αναθεωρήσεις του εταιρικού μας φόρου και της υπεραξίας μας. 

Σήμερα το βράδυ ένα συσπειρωτικό φεστιβάλ χάλκινων άηχων πνευστών θα γίνει ο αποκλειστικός ήχος έλξεως των πιο αγαπημένων συντρόφων. Οι κοσμοσπάστες σύντροφοι μπορεί να μην είναι υπάλληλοι της εταιρείας αλλά είναι πιστά σκυλιά στην πρώτη γραμμή του αγωνιστικού πελατολογίου. 

Με επάρκεια, αμεσότητα και αντικειμενικότητα η εταιρεία “Αριστερά της Κύπρου” έχει ανοιχτούς λογαριασμούς μόνο με τις οδοντογλυφίδες του κεφαλαιοκρατικού συστήματος και της νοθείας καυσίμων. 

Η προσπάθεια να ενισχυθεί ο δρόμος αυτός που οδηγεί στην θεϊκή καταστροφή έχει αγκαλιάσει ολόκληρη την αριστερή διανόηση αφού ασφαλίζονται οι αγωνιστές για μια αγωνιστική καριέρα εφ όρου ζωής. 

Η εταιρεία “Αριστερά της Κύπρου” αγωνίζεται για την αντιμετώπιση επίσης του ιμπεριαλισμού. Ο ιμπεριαλισμός για την εταιρεία είναι ένας κλάδος που θα μπορούσε να γίνει μία συνήθεια γλυκιά. Χρειαζόμαστε κάθε ιμπεριαλισμό για να μπορούμε να κάνουμε την διαφορά στους εικονικούς μας αγώνες. Η τεχνολογία που διαθέτει η εταιρεία κάνει το επίπεδο της ιστορίας του πολιτισμού να μην έχει σημεία αμφισβήτησης. 
Ο ιμπεριαλισμός γίνεται για τον λαό μια συμπληρωματική πληροφορία σχετικά με την Ανατολή και τον ορίζοντα του δυτικού πολιτισμού. Χορεύοντας με τα ομόλογα και τα ακίνητα η εταιρεία θα δώσει τη λύση του μυστηρίου που ταλανίζει το Κυπριακό εδώ και κάποιες δεκαετίες. 

Ζήτω η εταιρεία…

Επιτραπέζιο Παιχνίδι

Η μικροαστική εφημεριδοποίηση των πολιτικών γεγονότων εκφράζει την ήρεμη τυποποιημένη υπόκλιση στην αδρανή συχνότητα του καθημερινού μόχθου. Η συγκεκριμένη συχνότητα οδεύει προς την κορυφή της υπερπλήρους αποδοχής της προκαθορισμένης κοσμικής αρμονίας χωρίς την παρουσία του υποκειμένου.

Το μεταμοντέρνο αδρανοποιημένο στοιχείο της συχνότητας του πολιτικά αφηρημένου απτού γίνεται ο μέσος όρος. Ένας μέσος όρος ο οποίος συσχετίζει την λογική της εξουσίας μαζί με την φιλελεύθερη δημοκρατία και την ευρωπαϊκή αριστερά.

Αυτό το οποίο συνδέει τον φιλελεύθερο με τον σοσιαλδημοκράτη ριζοσπάστη αριστερό και τον φασίστα έγκειται στο γεγονός ότι υπάρχει ένας μέσος όρος ή ένας κοινός χώρος που διαπερνά και τις τρεις πολιτικές υπάρξεις.

Η δύναμη της αστικής κυριαρχίας επιτρέπει αβασάνιστα την αστικοποιημένη ιδεολογία κάθε εκδοχής – η οποία δεν είναι κομμουνιστική – ακόμα και να αντιστέκεται στον ίδιο τον χώρο.

Μέσα σ’ αυτό ακριβώς το πολιτικό πλαίσιο χώρου, ο φιλελευθερισμός νικηφόρα διατείνεται για την πολιτική ελευθερία του υποκειμένου. Εντός αυτού του κοινού χώρου διακρίνεται επίσης και η σοσιαλδημοκρατία εκφράζοντας τις θεσμικές της επαναστάσεις. Σε αυτόν τον συγκεκριμένο πολιτικό χώρο ο φασισμός εκμεταλλεύεται την θεσμική του νομιμότητα να υπάρχει ως απαραίτητο λήμμα στην κρατική εξουσία.

Η περίπτωση αυτού του κοινού πολιτικού πλαισίου δεν αντιστοιχεί στην χρηστική του λειτουργία, όπως για παράδειγμα ένα μαχαίρι με το οποίο γίνεται δυνατό να σκοτώσεις αλλά και να κόψεις ένα κομμάτι ψωμί. Η Χαϊντεγκεριανή οντολογική ουσία της χρήσης, που εκφράζεται στο Είναι και Χρόνος, αυτοδιαλύεται σε αυτό το πολιτικό πλαίσιο. Ο συγκεκριμένος αυτός πολιτικός χώρος δεν προσδιορίζεται ως εργαλείο για σωστή ή κακή χρήση. Ακόμα και το βιβλίο χρήσης του για παράδειγμα – το σύνταγμα – είναι και εκφράζει την κυριαρχία μιας κοινωνικής τάξης πάνω σε μιαν άλλη.

Μέσα σε αυτόν τον χωρικό πολιτικό ιστορικό προσδιορισμό της κρατικής κυριαρχίας φτάνει από την μια στο πολυπόθητο ανώτατο στάδιο της ίδιας, ως ιμπεριαλιστική δύναμη, και από την άλλη εκφράζονται οι υπόλοιποι κυριαρχικοί χώροι ως δίοδοι εμπιστοσύνης της ιμπεριαλιστικής δύναμης.

Το πολιτικό υποκείμενο σε αυτήν την περίπτωση γίνεται το μεταμοντέρνο αφηρημένο υπερ-κείμενο. Η οντότητα του υποκειμένου ως υπερ-κειμένου, μιας δηλαδή ανάγνωσης της ερμηνευτικής αποδόμησης του κειμένου σε υπαρξιστική τύπου αναγνωστική οντολογία, αντιστοιχεί απόλυτα με την Ντεριντιανή ερμηνεία της αποδομητικής ανάγνωσης που βρήκε όαση στο Ντελεζιανό σώμα χωρίς όργανα. Από την ερμηνευτική φαινομενολογία της αποδόμησης του εννοιολογικού κειμένου μεταφερόμαστε στο κενό περιεχομένου υποκείμενο το οποίο δύναται να λειτουργεί ως αυτοματοποιημένη μηχανική αλλοτρίωση. 

Η αποδόμηση γίνεται ο οριζόντιος πολιτικός χώρος που μπορεί να εκχωρεί με μία αέναη ροή την απόλυτη εκεχειρία μπροστά στην καπιταλιστική παραγωγή. Η κυριαρχική δύναμη των μη ορίων σε μια κρυστάλλινη ομίχλη δημοκρατικής κοινωνίας φαίνεται να είναι ο οίκος ανοχής του υποκειμένου. Ένας οίκος του κόσμου και των παραισθήσεων που το κορμί γίνεται το μέσο για την αντιμετώπιση της κρίσης και της νοθείας των πολιτικών καυσίμων. Δεν υπάρχει υποκείμενο ούτε σε σχέση με το αντικείμενο αλλά ούτε σε σχέση με τον εαυτό του. Το υποκείμενο εξατμίζεται καθέτως για να μην μπορεί να εξαπλώνεται. 

Το πολιτικό υποκείμενο έχει αποδομηθεί στην απεραντοσύνη της εκδημοκρατικοποίησης ως μια ατομικότητα ενοχικής τρομοκρατίας. Το συλλογικό δεν επιτρέπεται και το ατομικό γεύεται την λατρεμένη αποδόμηση ως ελευθερία.

Βιώνουμε την εποχή της εξολοκλήρου καταστροφής. Φτάσαμε στο ιστορικό κέντρο του κόσμου που τα πάντα έχουν τελειώσει και απλά αναμένεται ο τελευταίος κραδασμός του τέλους. Όταν ο μηδενισμός γίνεται στα χέρια της κρατικής εξουσίας επιτραπέζιο παιχνίδι τότε εισέρχεται η ιστορία στην κυκλική της θανάτωση. 

BREXIT και μαντικές ικανότητες

Έχουμε ακούσει τους ΝΑΙνέκους του Ηνωμένου Βασιλείου να εκπροσωπούνται από ρατσιστές μέχρι αριστερούς. Τους έχουμε δει ως θύματα των ανθρώπων μιας εποχής που θέλει το μίσος να κυριαρχεί γιατί είπαν ΟΧΙ στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Έχουμε δει πορείες διαμαρτυρίας, και συλλογή υπογραφών με αίτημα την επιστροφή των καλών καιρών που είχαμε την συνειδησιακή απονεύρωση του Ευρωπαϊκού συνδρόμου ‘πας μη δυτικός βάρβαρος εστίν’.

Δημοσιογράφοι με φλύαρα λογύδρια, πολιτικοί με επαναστατικές διακηρυκτικές καρικατούρες, διανοούμενοι με αφηρημένα εννοιολογικά μπαλόνια, ακαδημαϊκοί με μαντικές ικανότητες έχουν να λένε για συμπεράσματα, για συμπεράσματα, συμπεράσματα, συμπεράσματα, συμπεράσματα…

Η Ευρωπαϊκή Αριστερά μαζί με τον Ευρωπαϊκό εθνικισμό αποφάσισαν την ίδια πορεία. Οι πολιτικές παραιτήσεις των εθνικιστών στο Ηνωμένο Βασίλειο αλλά και η ανημποριά των αριστερών να αναλάβουν την απόφαση του λαού τι αποτέλεσμα έχει; Τι συμπεράσματα βγάζουν οι προφεσόροι διανοούμενοι, πολιτικοί και δημοσιογράφοι που άλλο τίποτα παρά ακόμα και την συγκεκριμένη ιστορική απόφαση του βρετανικού λαού την διαβάζουν μέσα από το αιώνιο φίλτρο της παρατηρητικότητας;

Η φωνή του λαού, του 52%, από ποιο μικρόφωνο, ποια οθόνη, ποια αίθουσα θα μπορούσαν να εισακουστούν; Τι σκέφτεται αλήθεια ο βρετανικός λαός μια που η φωνή του δεν ακούγεται από κανένα επίσημο στόμα;

Τι άλλο άφησε το BREXIT πίσω του τελικά παρά την ανημποριά και την ανετοιμότητα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς να αλλάξει την Ευρωπαϊκή Ένωση από τα μέσα;

Τι άλλο άφησε αν όχι την απόδειξη ότι ο εθνικισμός είναι η άθλια υπαρξιακή οντότητα, η οποία ο πατριωτισμός του έγκειται στο ατομικίστικο συμφέρον;

Τι άλλο άφησε το BREXIT παρά την τυφλή ακαδημία να ψάχνει στις βιβλιογραφίες τι πήγε στραβά;

Οι ψείρες της Κυπριακής αριστερής πρωτοπορείας

Η κινούμενη άμμος της Κυπριακής αριστεράς είναι η αριστερά που σε βουλιάζει, αφού επιλέξεις να γευτείς το μητρικό της γάλα. Σ’ αναθεματίζει στην μικροαστική συνειδησιακή υπο-ορθόδοξη μαρξιστική αντίληψη μιας παθητικής αναμονής στο μοιραίο και στην υπεραισιόδοξη ελαφρότητα της πετυχημένης αναγνωρισιμότητας.

Οι κύπριοι αριστεροί δεν είναι η κυπριακή αριστερά αλλά η τελευταία στιγματίζει τους πρώτους σαν την ζέση μιας απειλητικής αναγκαστικής ηλιοφάνειας. Η θεσμική κυπριακή αριστερά και οι κάθε λογής πρωτοπόροι δορυφόροι της χαρακτηρίζονται από την μικροαστική αυτοδυναμία του πολιτικά ορθού. Οικειοποιούνται τους αγώνες τις ιστορίας σαν μια μυθολογική αλήθεια που δεν πρόκειται να εισχωρήσει ποτέ ως πραγματικότητα στο πραγματικό. Η απόσταση του κύπριου αριστερού από την κυπριακή πρωτοπόρα αριστερά είναι τόσο βαθιά όσο η πληγή της αριστεράς που προκλήθηκε από την σοσιαλδημοκρατική ψείρα. Η κυπριακή αριστερά έχει εθιστεί στην υπερδιέγερση του κνησμού. Οι ψείρες εναποθέτουν την ιστορική ασφάλεια μιας πολιτικής μηχανής από την οποία θα παράγεται από την μια ο σχεδόν οργασμικός κνησμός και από την άλλη η παραγωγή της ψείρας. Η Κυπριακή αριστερή πρωτοπορεία καταφέρνει με επιτυχία να διαιωνίζει τον πολιτικό κνησμό, αφού προκαλεί το θεμιτό αποτέλεσμα της μη απειλούμενης διατήρησης στην πολιτική σκηνή των τεχνιτών κεφαλαιοκρατικών σεναρίων.

Η πολιτική λειτουργία της κυπριακής αριστεράς έγκειται στην αντι-διαλεκτική σχέση μιας παραγωγικής διαδικασίας ανακυκλωμένου προγράμματος αρχίζοντας και τελειώνοντας στο ίδιο σημείο. Ο σκοπός είναι λοιπόν το πολιτικά ευδιάκριτο της σοσιαλδημοκρατικής συνέχισης ως της μόνης αριστεράς. Η τυποποιημένη, με άλλα λόγια, ικανοποίηση με το να υπάρχει ως θεσμικό όργανο στον καπιταλιστικό παράδεισο. Το να διατηρείται η παρουσία στον πολιτικό χώρο είναι και το ζητούμενο για τον σοσιαλδημοκρατικό τρόπο πολιτικοποίησης.

Η μεταμοντέρνα κυπριακή αριστεροσύνη ή καλύτερα η μεταμοντέρνα ριζοσπαστική αριστερά εκφράζεται στην Κύπρο με πολλούς τρόπους αλλά πάντα κάτω από την αγκαλιά της θεσμοθετημένης κρατικής εξουσίας. Η κυπριακή αριστερά έχει αγαπήσει και αγαπάει τόσο τον μαρξισμό/λενινισμό όσο που η ιδεολογική πρακτικότητά του γίνεται το τυράκι που μόλις φαγώθηκε από το ποντίκι.

Η ρεαλιστικότητα της αριστεράς έγκειται στο ότι αφού το τυρί πάει πέταξε, το μόνο που μένει είναι ο συνειδησιακός αυνανισμός ως η ερασιτεχνική επαναληπτικότητα ενός σκληρού και συνάμα κρυφού παιχνιδιού ως το καμάρι της προοδευτικής σκέψης.

Η μικροαστική ασφάλεια του σπιτιού, μιας άκρως δελεαστικής τιμής, γίνεται η αιώνια στιγμή της ζωής. Πρέπει πρώτα να μπούν τα πράγματα στην θέση τους. Να φτιάξει η κατάσταση, και όταν ωριμάσουν οι συνθήκες πάμε να βρούμε το επαναστατικό κίνημα που δεν έχει σημασία αν δεν υφίσταται.

Το ζητούμενο για την μεταμοντέρνα επαναστατική σκέψη είναι η πετυχημένη αξιοποίηση της συγκεκριμένης φρασεολογίας απλά για να μη χάνεται η αγαπημένη αφηρημένη σύγκλιση των εννοιών με την ενημερωμένη και σύγχρονη ακαδημαϊκή κοινότητα των συμμετεχόντων στην εκπαιδευτική πράξη ενός άλλου κόσμου.

Ο κυπριακός λαός είναι εγκλωβισμένος στον κύκλο των γενεών που θέλει τον χειραφετητικό αγώνα να φιλτράρεται απ’ την θεσμική κατοχύρωση των πολιτικών επιδιώξεων. Ο φορέας του αγώνα για λαϊκή εξουσία, δεν υφίσταται. Ο φορέας μιας ανεπίσημης έστω μαρξιστικής προβληματικής που αγγίζει κριτικά σημαντικά θεσμικά κατεστημένα, δεν υφίσταται. Ο φορέας ο οποίος ελέγχει την κίνηση των πολιτικών σχηματισμών ή ομάδων για τυχόν αμφισβήτησή του όχι μόνο υφίσταται αλλά έχει και όνομα, και λέγεται ΑΚΕΛ.

Η κοινωνική και πολιτική αναζήτηση μιας άλλης αριστεράς αλλά εντός της ίδιας θεσμικής ισχύος, αντιστοιχεί με το να διαβάζουμε παραψυχολογικά την πρωινή άμεση αλλαγή του τρόπου λειτουργίας της συλλογιστικής μας. Με άλλα λόγια η ευτυχία της αλλαγής θα έρθει απο την βουλησιαρχική μας αμεσότητα να αναγνωρίζουμε όντας δυστυχισμένοι την φαντασιακή ευτυχία μας. Όλες οι προσπάθειες της αριστεράς να βρίσκει διεξόδους ανασυγκρότησης είτε με τις διαδικτυακές πλατφόρμες δημοκρατίας είτε με μια ιδεολογικο-εκπαιδευτική φαντασιακή φώτιση για ένα ταξικό ξημέρωμα πέφτουν στο πολιτικό κενό.

Αυτός που θέτει το ερώτημα του “τι κάνουμε” είναι η ίδια η πραγματικότητα. Η αριστερά της Κύπρου έχει απαντήσει επανειλημμένα. Η σοσιαλδημοκρατία είναι η απάντηση της κυπριακής αριστεράς και των δορυφόρων της. Δεν μπορεί να το θέσει διαφορετικά και πιο ξεκάθαρα. Ως εκ τούτου, όσοι ελπίζουν σε μια ανασυγκροτημένη νέα τύπου αριστερά που θα ανοίξει τον δρόμο μιας κινηματικής λαϊκής εξέγερσης απλά εθελοτυφλούν στην παραίτηση της ακαδημαϊκής τους παρατηρητικότητας και στον διανοουμενισμό της φαντασιακής τους αλλαγής. 

Ποιά είναι λοιπόν η πρωτοπορεία εκείνη η οποία θα μπορούσε να θέσει μπροστά στο λαό τα κοινωνικά και πολιτικά εχέγγυα για να μπορεί ο λαός να βρίσκει ένα φορέα στον οποίο να μπορεί να βλέπει τον εαυτό του ως κοινωνικό υποκείμενο; Ποια πρωτοπορεία είναι εκείνη, αν όχι η κομμουνιστική πρωτοπορεία, που θα αμφισβητήσει την σοσιαλδημοκρατική κατάντια της δήθεν κυπριακής αριστερής πρωτοπορείας;

 

This is not a Coup και η Νέα Αριστερά

Το ντοκιμαντέρ This is not a Coup προβλήθηκε ψες το βράδυ στο πανεπιστήμιο SOAS στο Λονδίνο. Ο σκηνοθέτης κ. Άρης Χατζηστεφάνου ήταν παρόν και βρέθηκε να προλογίζει όσο και να απαντάει ερωτήσεις μετά το τέλος του ντοκιμαντέρ. Το ντοκιμαντέρ έδειξε πραγματικά αρκετά ενδιαφέροντα στοιχεία για την πολιτική και οικονομική φύση της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η σκηνοθετική ματιά του ντοκιμαντέρ ήταν ικανοποιητική στο βαθμό που ο λόγος μαζί με την εικόνα προέκυψε να έχουν μια καλή σχέση.

Όσον αφορά το πολιτικό περιεχόμενο του ντοκιμαντέρ, ο Χατζηστεφάνου αφενός εισάγει και θίγει κάποια ερώτηματα τόσο για την συγκρότηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης όσο και κάποια καίρια ζητήματα για την λειτουργία της γύρω από τον άξονα που λέγεται Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα.

Πέραν όμως της καλής προσπαθείας και της καλής πρόθεσης, το ντοκιμαντέρ δημιουργεί κάποιες σχετικά ευδιάκριτες συγχύσεις μέχρι και βασικές παρατυπίες. Για παράδειγμα το αίτημα “έξω από την Ευρωπαϊκή Ένωση”, που εκφράζει εμμέσως πλην σαφώς το ντοκιμαντέρ καθόλη την διάρκειά του, δημιουργεί προβληματικά συμπεράσματα. Το συγκεκριμένο αίτημα φετιχοποιείται από τον δημιουργό χωρίς να συνδέεται ούτε με την λαϊκή κυριαρχία, ούτε με την αλλαγή των μέσων παραγωγής ούτε με καμία κομμουνιστική προοπτική. Με άλλα λόγια τίθεται το αίτημα χωρίς να μας απαντάει στο τι κάνουμε μετά. Το στοίχημα που δεν κέρδισε το ντοκιμαντέρ έγκειται στο να παραμένει στην φετιχοποίηση θέσεων χωρίς ν’ αναλύει και να παρουσιάζει την επόμενη μέρα.

Ένα δεύτερο προβληματικό στοιχείο του ντοκιμαντέρ που γίνεται διακριτό και από τον πιο πολιτικά αφελή είναι η δημοκρατικο-λαγνεία του. Στο ντοκιμαντέρ ο όρος “δημοκρατία” και “δημοκρατικός έλεγχος” γίνονται οι άξονες πάνω στους οποίους γίνεται κριτική στην Ευρωπαϊκή Ένωση όσο και στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Ο όρος”δημοκρατία” ακόμη μια φορά γίνεται το μεταφυσικό και εννοιολογικό πλαίσιο μιας υποκειμενικής πολιτικής ηθικολογίας μέσα από την οποία φιλτράρεται χωρίς κανένα προσδιοριστικό και συγκεκριμένο πολιτικό πρόταγμα.

Το ντοκιμαντέρ τελειώνει κάπως παράδοξα με μια διλημματική θέση η οποία γίνεται ο φάρος της Νέας Αριστεράς: “ή με τον Ευρωπαϊκό Πολιτισμό ή με την Ευρωπαϊκή Ένωση”. Τι ακριβώς όμως υπαινίσσεται ο δημιουργός και τι σκοπεύει να μας προπαγανδίσει; Αλήθεια, δεν ξέρει ο δημιουργός τι σημαίνει Ευρωπαϊκός Πολιτισμός και πως έχει εδραιώσει την κυριαρχία του μέσα στην ιστορία;

Μετά το τέλος του ντοκιμαντέρ ο Χατζηστεφάνου έδωσε στον λόγο στο κοινό να θέσουν κάποιες ερωτήσεις. Με τις ερωτήσεις του κοινού έγινε διακριτός ένας τρόμος ο οποίος πλανιέται πάνω από τα κεφάλια όχι βεβαίως μόνο των παρευρισκομένων. Ο φόβος και ο τρόμος ακόμα και σ’ ένα υποθετικό σενάριο εξόδου από την Ευρωπαϊκή Ένωση συμπεριλάμβανε το πνεύμα σχεδόν όλων των ερωτήσων. Η ανησυχία της επόμενης μέρας είναι δικαιολογημένη ειδικά όταν παρουσιάζεται η συγκεκριμένη θέση εξόδου χωρίς κανένα υποστηρικτικό πολιτικό επιχείρημα και πολιτικό σχεδιασμό.

Προσπαθώντας ο δημιουργός να απαντήσει στα ερωτήματα των παρευρισκομένων δυστυχώς έπεφτε σε πολιτικά σφάλματα μέχρι και σε εννοιολογικά ανόητα. Ο δημιουργός υπερασπίστηκε την προσωπική του θεώρηση της θεωρίας των σταδίων λέγοντας ότι η επόμενη μέρα δεν θα έχει χαρακτηριστικά σοσιαλισμού αλλά κάποιου είδους απροσδιόριστα στάδια.

Επίσης, αυτό που ξάφνιασε σχεδόν έως πολύ με αντιφατικό άρωμα ήταν όταν ειπώθηκε από τον δημιουργό η θέση να “ξαναεφεύρουμε την πραγματική αριστερά”. Με την Νέα Αριστερά και μόνο τότε θα γίνει και ο πολυπόθητος για τον δημιουργό αναρχίζων ταξικός πόλεμος ο οποίος όμως δεν πρέπει να έχει κανένα ιδεολογικό περιεχόμενο και φυσικά χωρίς την συμβολή κανενός πολιτικού κόμματος.

Ιμπεριαλισμός: αντεργατική οντολογία

Το κεφάλαιο και η αστική τάξη του δυτικού κόσμου που το υπηρετεί με τον εγγενή ιμπεριαλιστικό του χαρακτήρα είχε ως στόχο την οποιαδήποτε μορφή μόλυνσης της Σοβιετικής Ένωσης και του σοσιαλισμού όπως ακριβως αναπτυσσόταν τον 20ον αιώνα.

Όταν η μεταπολεμική δυτική μηχανή του ΝΑΤΟ και της Ευρώπης κατασκεύασαν τον λεγόμενο ‘Ψυχρό Πόλεμο’ για να μπορέσουν να δημιουργήσουν το τέρας του κομμουνισμού, ο δυτικός πολιτισμός έβαζε τα θεμέλια της μεταμοντέρνας τέχνης προσπαθώντας να εκσφενδονίσει την ιστορία στην ανυπολόγιστη κοσμική αταξία. 

Ο αντικομμουνισμός παρέμεινε στην πρώτη γραμμή μετά και την νικηφόρα μάχη του δυτικού ιμπεριαλιστικού κόσμου έναντι της ΕΣΣΔ. Από τότε η σύγχρονη αντικομμουνιστική προπαγάνδα γίνεται η θεσμική διαδικασία των προοδευτικών αρχών του δημοκρατικού πολιτεύματος.

Σήμερα ο αντι-κομμουνισμός δεν έχει την ΕΣΣΔ έτσι ώστε να φτάνουν τα πυρά του. Σήμερα οι επιθέσεις συγκεντρώνονται στην μορφή της ταξικής πάλης, στο εργατικό κίνημα και στην μαρξιστική/λενινιστική ιδεολογία.

Η μορφή αντίστασης και πάλης απο τα οπορτουνιστικά κόμματα εγινε διαχειριστική πολιτική εξανθρωπισμού του καπιταλισμού είτε με την θεωρια των σταδίων είτε με την εκλογίκευση μέσα στο παράλογο.

Η αποθέωση του κοινοβουλευτισμού και η διαχειριστική πολιτική της σοσιαλδημοκρατίας από τα νεο-αριστερά κόμματα με σκοπό να λύσει το πρόβλημα της εθνικής κυριαρχίας είναι ακριβώς ο σύγχρονος πόλεμος της αστικής τάξης με άλλα μέσα για να αποτελειώσει τις όποιες ταξικές οργανωτικές κινηματικές εκλάμψεις που παρέμειναν εν ζωή.

Ο ιμπεριαλισμός δεν εκφράζεται μόνο σαν ένας οικονομικός μηχανισμός υπεροχής αλλά αληθεύει να έχει ανεξάντλητα αποθέματα πολιτικής αντεργατικής οντολογίας.

ΕΛΑΜ: τι γέννησε η κάλπη

Οι βουλευτικές εκλογές του 2016 προαναγγέλλουν αναπνοές μιζέριας και σκευάσματα δεξιάς παρανόησης. Η ήδη χαμένη εποχή αφήνει πίσω της συντρίμμια και φαντασιακές αριστοκρατικές φιγούρες με σταυρούς και γαλανόλευκες κυματιστά προδοτικές.

Θα λεχθούν πολλά για την είσοδο του ΕΛΑΜ στη Κυπριακή βουλή και οι πλείστες αναλύσεις θα είναι κακές απομιμήσεις από την ελληνική πολιτική πραγματικότητα. Θα διαβάσουμε ότι φταίει η κοινωνία, η εκκλησία, η πολιτική, αυτός ή αυτή και μπορεί και τα μυστήρια. Το ΕΛΑΜ όμως είναι εδώ μέλος της νομοθετικής εξουσίας και τα ακαδημαϊκίστικα και κοινωνικοπολιτικά αναλυτικά προγράμματα περί τι είναι ο φασισμός τα καπνίζει η κοινωνία για να φτιάχνεται για να περιδιαβάζει ανενόχλητη τα ουράνια.

Είμαστε σχεδόν έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε το ΕΛΑΜ χαρούμενοι και με μία χαδιάρικη ερωτική αγωνία. Θα θυμηθούμε αντι-φασιστικά τσιτάτα, θα αρχίσει ένας αναμενόμενος πόλεμος με αντικαυλωτικά σπρέι, θα ανοιχτούν σκονισμένα βιβλία μπορεί και του Λένιν, μια που έπεσαν και όλα τ’ αγάλματα και τέλος θα κοιμώμαστε ήσυχοι γιατί η αριστερά θα κάνει αυτό που ξέρει να κάνει… να παλινδρομεί την φαγούρα της ιστορικής της κομμουνιστικής παράδοσης αλλά και να κοιτάει απαξιωτικά οποιαδήποτε αμφισβήτηση της αστικής κυριαρχίας.

Το βαθύ κράτος της δεξιάς δεν είναι πια βαθύ παρά η κορυφή ενός παγόβουνου που τρέφεται από την αλητεία και την υπεραξία. Ο ΔΗΣΥ είναι ο νικητής των εκλογών αν και έχασε ένα 4% και αυτό γιατί έχει μαζί του στην βουλή όλα του τα παιδιά. Η Θεοχάρους από την μια έτοιμη να εγχειρήσει οποιαδήποτε φωνή απελπισίας και από την αλλη το ΕΛΑΜ έτοιμο να πιεί ακόμα και το σπέρμα του αρχιεπισκόπου.

Τα υπόλοιπα κόμματα κάθε φορά κερδίζουν τις εκλογές και κάθε φορά αναμασάνε την βλακεία των δικηγορικών τους γραφείων. Έτοιμοι λοιπόν να συνεχίσουν ένα αγώνα υψηλού κινδύνου.

Η αριστερά τώρα έχει αρκετή δουλειά: από του να διαπαιδαγωγήσει τα πιτσιρίκια να μην αυνανίζονται με τις ΕΛΑΜίτισσες Ουρανίες αλλά και να ευγνωμονούν ταυτόχρονα και την παρούσα κατάσταση. Η ευγνωμοσύνη έγκειται στην ύπαρξη του ‘άλλου’ στο οποίο η αριστερά βλέπει τον εαυτό της να εναντιώνεται. Η ουσιαστική δουλειά όμως που έχει ο μηχανισμός της αριστεράς είναι η νέα αναζήτηση συμμαχιών για να επιτευχθεί ο στόχος του 27% άρα και της δικτατορίας του προλεταριάτου. Πάνω από όλα είναι η οικονομικίστικη πολιτική των αισθημάτων και των αρνητικών αριθμών.

Η αποχή απογαλακτήστηκε από τον έλεγχο των κομμάτων και γίνεται η δεξαμενή υγρών αποβλήτων και αδρανών υλικών που απαιτούνται για την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων. Αποχή σημαίνει ότι δεν κατέχουμε τα μέσα παραγωγής.

Τα υπόλοιπα μέσα τ’ αφήνουμε στα ΜΜΕ τα οποία είναι έτοιμα να αντλήσουν πληροφορίες και στοιχεία για ένα μέλλον αίσιο και σκοτεινό.

Ήττες γλυκιές, ήττες ονειρεμένες, ήττες αριστερές και προδομένες

Ο φετιχισμός της επανάστασης ως μια υποκειμενική αντιδραστικότητα ή μια κατάσταση αναμέτρησης με την συμβατικότητα του σχεδόν γειτονικού περίγυρου, γίνεται η αυθόρμητη αυταπάτη μιας νίκης στον κλούβιο υπαρξιακό κόσμο του αριστερού μικροαστού.

Ο αριστερός του 21αιώνα είναι ο αριστερός που λατρεύει με παθιασμένη μιζέρια την ήττα της πολιτικοποιημένης χειραφετητικής κοινωνικής συλλογικότητας. Με την προθετική λατρεμένη ήττα του διακινδυνεύει να χάσει το ιστορικό επαναστατικό συλλογικό υποκείμενο του 20αιώνα. Το συλλογικό αυτό υποκείμενο κατάφερε με την Οκτωβριανή Επανάσταση του 1917 ν’ αλλάξει την πολιτικοκοινωνική και οικονομική πραγματικότητα με αποτέλεσμα να αλλάζει για πάντα τα φώτα της ιστορικότητας της ίδιας της ιστορίας.

Η ιστοριογραφία όσο και η ανέραστη ακαδημία ακόμα και σήμερα τρέμει στην ιδέα να κοιτάξει με τα μάτια της γνώσης και το θάρρος της δημιουργικότητας το ιστορικό συμβάν της Οκτωβριανής Επανάστασης. Τρέμουν τα υπαρξιακά κύτταρα του αριστερού αγωνιστικού παρελθόντος γιατί θα χάσει την διαρκή παρουσία του στο παρόν ως η ηττημένη γλυκάδα της αιώνιας επικείμενης ανάστασης νεκρών.

Η επανεκκίνηση του κομμουνιστικού εγχειρήματος χρειάζεται την πολιτικοποιημένη αποθεματοποίηση μιας δραματοποιημένης θεατρικότητας του παρελθόντος που αναλώνεται σε ένα παρόν νοσταλγικών αφηγημάτων και παραδειγματικών προτροπών.

Ο ρομαντισμός της ήττας και της προσμονής του υπαρξιακού τέλους δεν σταμάτησε ποτέ ν’ αφρίζει ως συμβάν μέσα στην πληγή της ιστορίας. Η δημιουργική του ανθεκτικότητα γίνεται ο σύμμαχος του μηδενιστικού συλλογικού που ο καπιταλισμός το κατάντησε κατάθλιψη. Από την άλλη το στερητικό σύνδρομο της νίκης με μια βύθιση στο τέλμα της γλυκιάς αγωνιστικής ήττας βρίσκει το απαντητικό του φάντασμα του πλανιέται πάνω από τον κόσμο, το φάντασμα του κομμουνισμού ή το φάντασμα της νίκης.

Η καταφατική “αισιοδοξία” της αριστεράς

Experimental Portrait 2 – Jukka Siikala

Η αριστερά εκφράζει την έλλογη υπευθυνότητα και την αποδοτικότερη επιλογή μιας εποχής που ανέχεται την απροκάλυπτη απέχθεια της απόλυτης καθολικής κατάφασης. Η κατάφαση αυτή διακηρύττει την επιβολή μιας πολιτικής πραγματικότητας της οποίας η προτεραιότητα είναι το αισιόδοξο σύνθημα του τύπου: “μαζί μπορούμε”, “η αλλαγή έρχεται”, “ναι στο μέλλον”. Με ένα μεταμοντέρνο “ναι” δηλαδή που εισχωρεί σε κάθε τύπου αίτημα, σε κάθε σκέψη, σε κάθε πρακτική.

Η καταφατική αυτή αριστερά έγκειται στην καθολική αισιοδοξία του διαφωτισμού. Η πολιτική αισιοδοξία της αριστεράς έχει την δυνατότητα ακόμη και όταν είσαι μέχρι τα ρουθούνια στα σκατά να επιμένεις σε μυρωδάτα λουλούδια. Η καταφατική “αισιοδοξία” επικαλείται την ανοργασμική ψευδαίσθηση. Η “αισιοδοξία” του διαφωτισμού έχει τις ρίζες του στην ερμηνευτική βία του “καλύτερου δυνατού κόσμου” του Λάιμπνιτς. Η ανάγκη να εκλογικευτεί μεταφυσικά η καταγωγή του κακού και να εκκοσμικευτεί ως ηθική εκφράζεται σήμερα με την πολιτικοποιημένη “αισιόδοξη” αριστερά.

Η “αισιοδοξία” της αριστεράς χρειάζεται ένα κοινό που βρίσκεται το χείλος του κόλπου της παραγωγής. Μπροστά στο χείλος βρίσκεται το τέλος της ιστορίας και μπροστά στο τέλος της ιστορίας ο τελευταίος άνθρωπος. Ο τελευταίος άνθρωπος είναι που ξεφύτρωσε από τις φαινομενολογικές εντός των παρενθέσεων εποχές και από την καταγωγή μιας ιστορίας που βρίσκει τα αίτια στην γενεαλογία της ηθικής. Από την άλλη υπάρχει ήδη η απαντητική υλιστική δόση που σπάζει κυριολεκτικά τις δομές του κατεστημένου πολιτικού υπάρχοντος. Η κυριότητα της άρνησης φωνάζει ένα “όχι” που αρνείται μέχρι το μεδούλι την βαρβαρότητα.

Experimental portrait iii – Jukka Siikala

Αυτό το “όχι” απαντά στην τερατώδη κατάφαση του καπιταλισμού που γεννά όλες τις χρωματιστές αισιοδοξίες και επαναστάσεις. Κομμουνισμός… έτσι λέγεται αυτό το “όχι” που πηγάζει από τα σκοτεινά περιθώρια της ιστορίας κι αναπνέει μόνο γιατί διαμορφώνει την πραγματικότητα με το οικείο πολιτικό, το αφαιρετικό ποιητικό και το συγκεκριμένο εννοιολογικό πλαίσιο. Η αφαίρεση και η δημιουργική διαδικασία δεν εμπίπτουν στην επικινδυνότητα της μεταφυσικής καθολικότητας αλλά πηγάζουν από την εμπειρία και την παρατήρηση. Το συγκεκριμένο και το καθολικό είναι παιδιά του επαναστατικού μαρξισμού σε αντίθεση με κάθε αριστερά που εναποθέτει την εξέγερση σε ένα φαντασιακό πανδαιμόνιο ελπίδας.

Το νόημα της αλλαγής και του αισιόδοξου “ναι” που κινείται από τα δεξιά στα αριστερά και τανάπαλιν έχει τον χαρακτήρα της φαντασιακής εξέγερσης. Η φαντασιακή εξέγερση δεν έγκειται στην καταστροφική διαδικασία ή σε μια εκμηδενιστική λειτουργία, αλλά χαρακτηρίζεται από μια τύπου αποσυναρμολόγηση και διαμελισμό. Ο συγκεκριμένος διαμελισμός δεν είναι τίποτα περισσότερο από τον ντερριντιανό όρο της déconstruction.

O Ντεριντά εισάγει την “νέα γραφή” ως η γραφή η οποία γίνεται το διαμεσολαβητικό εργαλείο μεταξύ του αδιάσκεπτου ή του ανείπωτου με το αισθητό. Αυτό το διαμεσολαβητικό εργαλείο μεταφράζεται πολιτικά ως ο αισιόδοξος διαμελισμός μιας φαντασιακής εξέγερσης η οποία γίνεται το κέντρο της αφομοίωσης η οποία διατηρείται αφού φτάνει να υπάρχει η αριστερά που λέει “ναι μπορούμε”.
Η déconstruction είναι η πολιτική εργαλειοθήκη που δίνει σε ακαδημία και κοινωνία, σχολεία και κόμματα τα εργαλεία εκείνα που έχουν ως σκοπό να χρησιμοποιηθούν πισώπλατα όποτε και όταν πρέπει ενάντια στον επαναστατικό μαρξισμό. Αφενός δημιουργείται από τα κατάλοιπα της ιστορίας της οντολογίας μια “νέα μεταφυσική” η οποία διαμελίζει τα δεδομένα και αφετέρου επιστρέφει στην αιώνια επανάληψη της μεταφυσικής μιζέριας.

 

Francis Bacon, Portrait de Michel Leiris, circa 1976

Από το 1927 όταν το “Είναι και Χρόνος” κάνει την επίσημη εμφάνισή του προμηνύει την βία που έρχεται. Από την μια προμηνύει την βία του φασισμού και από την άλλη την βία της ερμηνείας. Τα πάντα συντρίβονται με την déconstruction ώσπου το κείμενο να εξαφανιστεί, ώσπου ο άνθρωπος να κερδίσει την αιωνιότητα περιπλανώμενος στην ιστορία πάντα κάτω από την δικτατορία της ερμηνείας. Η βία της φιλοσοφικής ερμηνευτικής déconstruction οδηγεί τα ερωτήματα στις εκ των προτέρων δοσμένες απαντήσεις. Η ερμηνευτική βία γεννημένη ουσιαστικά από το 1927 και καλλιεργημένη ήδη από τον Βίλχελμ Ντίλταϋ, επιδιώκει παντού να αναγνωρίζει τον εαυτό της.
Η ερμηνευτική βια του Μάρτιν Χάιντεγκερ ή διαφορετικά το ξεγύμνωμα της φασιστικής δομής της απόκτησης γνώσης γίνεται το επίσημο εκπαιδευτικό και παιδαγωγικό σύστημα παραγωγής γνώσης, ιστορίας και ποίησης. Οι ποιητές του δυτικού άξονα και της σημερινής ευρωπαϊκής κουλτούρας βαφτίστηκαν από τα μουστάκια του Γερμανού οραματιστή για την τόσο πολυπόθητη αυθεντικότητα του Dasein.