Ο προλετάριος δεν παίρνει ανάσα

 

Φωτογραφία: Francesca Woodman

 

Ο Αλκίνοος Ιωαννίδης ζεί στο σήμερα. Σήμερα ο Αλκίνοος Ιωαννίδης παίρνει ανάσα όπως σίγουρα μαζί του μια μεγάλη μάζα που πληθυσμού. Οι πιο κάτω αποσπασματικές δηλώσεις του καλλιτέχνη έχουν παραχθεί κατά βάση από το αποτέλεσμα μιας αστικής εκλογικής διαδικασίας. Το παροντικό αστικό πολιτικό πλεόνασμα της ανάσας που δημιουργεί ο καλλιτέχνης με το επαναληπτικό όρο “σήμερα” καταδεικνύει την μεσσιανική του ευχετική στάση του να κρατήσει το σήμερα στο αύριο. Με άλλα λόγια η ανάσα του καλλιτέχνη εκφράζει μια πανηγυρική διάθεση που θέλει να εμμένει σε ένα αιώνιο παρόν. Σ’ ένα παρόν δηλαδή που παίρνει μόνο ανάσες εισπνοών, δεν υπάρχει ποτέ η εκπνοή της. Μια ανάσα που πνίγεται στο σήμερα μια που αύριο θα ‘ναι και πάλι σήμερα. Η λειτουργικότητα και το βασικό στοιχείο του αστικού κράτους γίνεται σαφές με την παροντική αυτή αιώνια ανάσα πνιγμού που παραχωρείται από το ίδιο το αστικό κράτος. Το αστικό κράτος μέσω της εκλογικής διαδικασίας εκπληρώνει απατηλά το πολυπόθητο ατέρμονο του πολιτικού συμβάντος, δηλαδή της ελευθερίας, που εκφράζεται μόνο από την προλεταριακή επανάσταση. Έτσι, η εκλογική διαδικασία φανερώνεται ως μια ανάσα, ελπίδα, χαρά, υπερηφάνεια, χαμόγελο, κραυγές, σωτηρία, αλλαγή κτλ. Η διαφορά είναι ότι ο προλετάριος στο επαναστατικό ιστορικό συμβάν πρωταρχικά δεν νιώθει και έχει ξεχάσει ότι υπάρχει. Αντιθέτως στο αστικό κράτος με το εκάστοτε αστικό πολιτικό εκλογικό αποτέλεσμα το άτομο πρωταρχικά νιώθει και απλά ελπίζει ότι θα υπάρξει.

Το πολιτικό πλεόνασμα που παραχωρείται από το αστικό κράτος είναι ακριβώς αυτό που εκφράζεται από τον καλλιτέχνη, την μια συνεχή ανάσα, την αιώνια εισπνοή. Αντιθέτως, η μαρξιστική επαναστατική ουσία της δικτατορίας του προλεταριάτου δεν έγκειται σε ανάσες αλλά στο πρωταρχικό πολιτικό δικαίωμα να ξεχάσεις ότι αναπνέεις διαφορετικά θα πνιγείς. Ο προλετάριος αυτό που επιβάλλει είναι η “πολιτική αμνησία” ότι υπάρχει για να καταφέρει να ζήσει με τους δικούς του όρους και όχι να βρίσκει κομμένες ανάσες ενός ερωτότροπου κεφαλαιοκρατικού πανικού.

 

 

Σήμερα νιώθω πως κερδίσαμε μια μεγάλη μάχη απέναντι στον φόβο…

Σήμερα ελπίζω πως θα γίνει σύντομα παρελθόν αυτό που κυρίως εκπροσώπησε τα όσα μ’ έδιωχναν απ’ τη χώρα μου…

Σήμερα χαίρομαι που όλα αυτά τα χρόνια απέφυγα κάθε κομματική ανάμιξη…

Σήμερα εγώ, ο εμμονικά ακομμάτιστος, εκθέτω τη συγκίνησή μου ευχαρίστως, κι ας μου βγει και σε κακό.

Σήμερα ελπίζω πως όσα έθρεψαν το ναζιστικό φίδι μπορούν να εξαλειφθούν.

Σήμερα χαίρομαι που ζω στην Ελλάδα.

Σήμερα νιώθω υπερήφανος που ανήκω σε μια χώρα που ξεκινά επιτέλους τον αγώνα της για δικαιοσύνη και ανθρωπιά…

Σήμερα ο τόπος μου από κακό παράδειγμα γίνεται πρόταση.

Σήμερα οι ξένοι φίλοι μου, καλλιτέχνες και μη, προοδευτικοί και μη, μας κοιτάνε αλλιώς.

Σήμερα μπορώ να ελπίζω…

Σήμερα νιώθω πως χαμογέλασαν, έστω και λειψά, τα νεκρά παιδιά του Βουνού…

Σήμερα εύχομαι να ακούσει κάποιος τα παιδιά μας που αγκομαχούν λυπημένα…

Σήμερα εύχομαι ο ασθενής, ο ορφανός, ο μετανάστης, ο φυλακισμένος, ο άνεργος και ο φτωχός να γίνουν οι πρωταγωνιστές της σκέψης και της έμπρακτης έγνοιας μας.

Σήμερα εύχομαι ο Πολιτισμός να πάψει να θεωρείται πολυτέλεια για αργόσχολους…

Σήμερα εύχομαι το ποδόσφαιρο να γίνει ξανά ένα άθλημα…

Σήμερα εύχομαι η Ευρώπη να γίνει Ευρωπαϊκή, κι εμείς κομμάτι της ουσίας της.

Σήμερα τα παιδιά μου, που πάλευα να φύγουν, να ζήσουν αλλού, μπορώ να τα ονειρεύομαι μεγάλα και δημιουργικά εδώ, στον τόπο τους.

Σήμερα επαναπατρίζω οριστικά τα όνειρα, τα σχέδια και τις προσδοκίες…

Σήμερα δέχομαι ευχαρίστως να πληρώσω όσα αναλογούν στην χρόνια ανοχή μου απέναντι σε διαφθορείς και διεφθαρμένους…

Σήμερα χαίρομαι που δεν ζήτησα και δεν πήρα τίποτα ιδιωτικά από τις προηγούμενες κυβερνήσεις…

Σήμερα μπορώ να ονειρεύομαι μια συλλογική διακυβέρνηση αντί για εξουσία.

Σήμερα μπορώ να ελπίζω πως σύντομα η σχέση Εκκλησίας-Κράτους θα τελειώσει.

Σήμερα εύχομαι η Κύπρος να αντιμετωπιστεί επιτέλους με τη σοβαρότητα, τη γνώση, τη συνέπεια και την αγάπη που της αξίζει.

Σήμερα ελπίζω πως μπορεί να ανεβεί επιτέλους το επίπεδο του πολιτικού λόγου.

Σήμερα ελπίζω πως η πολιτική μπορεί κάποτε να πάψει να αποτελεί βρισιά.

Σήμερα μαζεύω τα κομμάτια μου…

Σήμερα, επιτέλους, ελπίζω.

Και εύχομαι το σήμερα να κρατήσει στο αύριο.

Grinberg Alexander 1885 – 1979 – Σοβιετική φωτογραφία

Ο σοβιετικός φωτογράφος Grinberg Alexander

 

Students Brotherhood. Moscow, 1907-1910

The Herrmitage Theate, 1920

Students Brotherhood. Moscow, 1907-1910

Actors, 1920s

Actor Ilyinskiy, 1920s

The Trinity Lavra of St. Sergius, 1920-1930

Students Brotherhood. Moscow, 1907-1910

Russian Village, 1907-1910

Russian Village, 1907-1910

Russian Village, 1907-1910

Grinberg Alexander – ‘The Trinity Lavra of St. Sergius’

Sergei Eizenshtein:

Eizenshtein, 1920s

Eizenshtein, 1920s

Eisenstein, 1926

Eisenstein, 1928

Eisenstein, 1928

Eisenstein, 1928

Πορτραίτα:

Portrait, 1920s

Portrait, 1920s

Portrait, 1920s

Portrait, 1920s

Portrait, 1910-1915

Portrait, 1920s

Portrait, 1920s

Portrait, 1920s

Portrait, 1920s

Portrait, 1920s

The First World War I. Musters, 1914

Γυμνό:

Nu, 1915-1930

Nu, 1915-1930

Nu, 1915-1930

Nu, 1915-1930

Nu, 1915-1930

Nu, 1915-1930

Nu, 1915-1930

Nu, 1915-1930

Nu, 1915-1930

Nu, 1915-1930

Nu, 1915-1930

Nu, 1915-1930

 Η Τέχνη του Συμβολισμού:

The Art of Symbolism, 1920s

The Art of Symbolism, 1920s

The Art of Symbolism, 1920s

The Art of Symbolism, 1920s

The Art of Symbolism, 1920s

Η Τέχνη της Κίνησης:

The Art of Movement, 1920s

The Art of Movement, 1920s

The Art of Movement, 1920s

The Theatre of Meyerhold, 1920s

The Theatre of Meyerhold, 1920s

The Theatre of Meyerhold, 1920s

The Theatre of Meyerhold, 1920s

The Theatre of Meyerhold, 1920s

The Theatre of Meyerhold, 1920s

 

Περισσότερες φωτογραφίες εδώ

 

 

 

 

 

 

Rachmaninoff Piano Concerto No.3 in D minor

Θάρρος η ζωή μας θέλει

Τράβα μπρος και μη σε μέλλει
Θάρρος η ζωή μας θέλει
Κι είναι πάντοτε ωραία
Η ελπίδα για παρέα

Η καρδιά σου να μη βάζει
Ούτε πίκρα ούτε μαράζι
Τράβα μπρος και μη σε μέλλει
Τράβα μπρος και μη σε νοιάζει

Τράβα μπρος
Κι όσα έρθουν κι όσα πάνε
Τράβα μπρος
Και του κεφαλιού σου κάνε
Τράβα μπρος
Πριν η νιότη σου να φύγει
Τράβα μπρος
Η ζωή μας είναι λίγη

Τράβα μπρος και μη σε νοιάζει
Μια νυχτώνει μια χαράζει
Και ο κόσμος είναι σφαίρα
Που γυρίζει νύχτα μέρα

Μη λυπάσαι δεν αξίζει
Τίποτα μη σε φοβίζει
Τράβα μπρος και μη σε νοιάζει
Σφαίρα είναι η γυρίζει

ρήγμα στον καπιταλισμό

Είναι βολικό για την εξουσία της αστικής τάξης οι εργάτες να μη στρατεύονται ενάντιά της, να μην παλεύουν με στόχο την κοινωνική ιδιοκτησία των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής, αλλά να εγκλωβίζονται σε απομονωμένες και απέλπιδες πολλές φορές προσπάθειες επαναλειτουργίας χρεοκοπημένων καπιταλιστικών επιχειρήσεων με στόχο να επιβιώσουν στη ζούγκλα του καπιταλιστικού ανταγωνισμού, να βρουν μια προσωρινή διέξοδο από την ακραία φτώχια, την ώρα που στους στρατηγικούς κλάδους της παραγωγής κυριαρχούν μεγάλοι μονοπωλιακοί όμιλοι και η εργατική τάξη εξακολουθεί να υφίσταται την πιο άγρια εκμετάλλευση. Είναι βολικό για το σύστημα της εκμετάλλευσης να μην αμφισβητείται ριζικά ως τέτοιο, αλλά να καλλιεργείται μαζικά η άποψη ότι ο εργάτης μπορεί να γίνει συλλογικός εργοδότης.

Εν ολίγοις, αυτές οι δυνάμεις βαφτίζουν «ρήγμα στον καπιταλισμό», «έμπρακτη αμφισβήτηση του καπιταλισμού», ακόμα και «απαρχή της υπέρβασής του», αυτό που τα αστικά κόμματα και οι ιμπεριαλιστικοί οργανισμοί προωθούν ως αναγκαία και βιώσιμη μορφή επιχειρηματικής δραστηριότητας δίπλα στο καπιταλιστικό -κρατικό και ιδιωτικό- κεφάλαιο. Ανεξάρτητα από τον ιδεολογικό μανδύα με τον οποίο εμφανίζονται αυτά τα εγχειρήματα, στην πραγματικότητα όχι μόνο δε θίγουν τα θεμέλια του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής και του σημερινού του μονοπωλιακού σταδίου, αλλά, όπως θα γίνει πιο καθαρό στη συνέχεια, υπάγονται και υποτάσσονται στις νομοτέλειες αυτού του τρόπου παραγωγής.

Η σύγχρονη σοσιαλδημοκρατία του ΣΥΡΙΖΑ, γνωρίζοντας το αδύνατο των εκτεταμένων κρατικοποιήσεων σε αυτήν τη φάση της καπιταλιστικής ανάπτυξης, προβάλλει ως νέο δήθεν φιλεργατικό εγχείρημα την ίδρυση συνεταιρισμών στο πλαίσιο της γενικότερης προώθησης της «κοινωνικής οικονομίας». Προχωρεί σε πραγματικά εμπόριο ελπίδας, καλλιεργώντας την αναμονή στους εργάτες για μια «αριστερή» κυβέρνηση που θα νομοθετήσει, θα κατοχυρώσει θεσμικά και θα στηρίξει οικονομικά αντίστοιχα εγχειρήματα. Βέβαια, όπως ήδη έχουμε αναφέρει, τέτοιου είδους νομοθετικές πρωτοβουλίες παίρνουν παγκοσμίως πολλές αστικές κυβερνήσεις, είτε αυτοαποκαλούνται «αριστερές» είτε «φιλελεύθερες» είτε όπως αλλιώς λέγονται.

η συνέχεια στην ΚΟΜΕΠ

Στάλιν και Ταρζάν

 

 

Ο κριτικός κινηματογράφου Αντρέ Μπαζέν στο βιβλίο “Τι είναι ο κινηματογράφος;” (μεταφρασμένο το 1988 από τις Εκδόσεις Αιγόκερως) στο κεφάλαιο “Ο μύθος του Στάλιν στο Σοβιετικό Κινηματογράφο” καταφέρνει μέσω της ανάλυσης του άρθρου του να ταυτίζει συμπερασματικά τον Στάλιν με τον Ταρζάν στην βάση μιας λειτουργικής “υπεράνθρωπης” μορφής του μύθου. Επίσης αναγνωρίζει στον σοβιετικό κινηματογράφο την ιδιότητα του να παράγει είδωλα, όπως π.χ. την μυθική εικόνα του Στάλιν. Η ερμηνεία του Αντρέ Μπαζέν θα μπορούσε να αμφισβητηθεί ως προς το ότι αναλώνεται πάνω στην κριτική μιας τυπικής εξωτερικής μορφής χωρίς να εισβάλλει στο ουσιαστικό της σοβιετικής αισθητικής. Δεν μπορεί επίσης να μην διακρίνει κάποιος την υπερφίαλη ανάλυση του Μπαζέν στον σοβιετικό κινηματογράφο μια που η κριτική του δεν λαμβάνει υπόψιν το περιεχόμενο του αποτελέσματος της ζύμωσης πολιτικής και αισθητικής. Αν και η κριτική του αδυνατεί να επαναπροσδιορίσει την σοβιετική κινηματογραφική αισθητική  έγινε κατορθωτό να αναχθούν από το άρθρο, “Ο μύθος του Στάλιν στο Σοβιετικό Κινηματογράφο”, αποσπάσματα τα οποία έχουν σκοπό να καταδείξουν ότι οι βάσεις της κριτικής του Μπαζέν, χωρίς ο ίδιος μάλλον να τ’ αντιλαμβάνεται, αναδεικνύει κάποιες αντικειμενικές αλήθειες. Οι αλήθειες αυτές γίνονται εν τέλει η βάση ή το θεμέλειο πάνω στο οποίο ο Μπαζέν αφήνεται να κάνει κριτική στον σοβιετικό κινηματογράφο χωρίς όμως ν’ αντιλαμβάνεται ότι αναλώνεται σε μια προσπάθεια κριτικής και όχι κατάληξη αυτής. Μια κριτική στον σοβιετικό κινηματογράφο ο οποίος έχει την ιδιότητα κατά τον Μπαζέν, του είδους του κινηματογράφου που έχει ως πολιτικό στόχο την μουμιοποίηση του Στάλιν όσο και του Λένιν.

Αποσπάσματα:

“Δεν αποκλείεται η τόλμη αυτή του σοβιετικού κινηματογράφου να θεωρείται a priori ως η νόμιμη εφαρμογή μιας υλιστικής αντίληψης της ιστορίας. Μήπως τα ταμπού που διαπιστώσαμε ότι ισχύουν στη Δύση οφείλονται σ’ ένα είδος ιδεαλισμού, ή το λιγότερο σε κάποιον «περσοναλισμό» ο οποίος δεν τίθεται πλέον εδώ σ’ εφαρμογή εξαιτίας κάποιας χρονικής αβεβαιότητας όσον αφορά την ιστορία; Μήπως μ’ άλλα λόγια εξαρτούμε πολλά απ’ την προσωπικότητα και μας λείπει η ικανότητα να της καθορίσουμε μια θέση, εκτός αν έχει πλέον ο ρόλος της τερματισθεί; Στους Γάλλους σήμερα δε στοιχίζει και πολύ να κομπάζουν για τον Ναπολέοντα. Μεγάλος άνδρας για έναν κομουνιστή θεωρείται αυτός που εδώ και τώρα δημιουργεί ιστορία, τα δε όργανα που θα καθορίσουν κατά τρόπο αλάνθαστο τη σημασία της προσφοράς του υπάρχουν. Αυτά είναι το κόμμα, η διαλεκτική. Το μεγαλείο του παραμένει κατ’ αυτό τον τρόπο αντικειμενικό, δηλαδή σχετικό προς την εκτύλιξη της ιστορίας, της οποίας αποτελεί προϊόν και συνείδηση. Ο ήρωας, απ’ την άποψη του διαλεκτικού υλισμού, πρέπει να διατηρεί την ανθρώπινη διάσταση. Απ ‘ αυτήν αναδεικνύονται οι ιστορικές και ψυχολογικές εκείνες κατηγορίες που αποκλείουν τον τύπο του «υπεράνθρωπου»: χαρακτηριστικό της καπιταλιστικής μυστικοποίησης, με κορυφαίο μοντέλο τη μυθολογία της βεντέτας.”

“‘Αλλοτε, όλες τις μεγάλες κλασικές σοβιετικές ταινίες χαρακτήριζε ένας ρεαλιστικός ανθρωπισμός απολύτως αντίθετος προς τον απατηλό δυτικό κινηματογράφο.”

“Το αίσθημα μιας απόλυτης σιγουριάς που αποπνέουν οι σοβιετικές ταινίες, υπονοεί κάτι περισσότερο: όχι τον ουσιαστικό θάνατο του αδριαντοποιημένου ζώντα Στάλιν, αλλά την αλλήλων αλήθεια: το τέλος της ιστορίας ή το λιγότερο, της διαλεκτικής της κίνησης, στα πλαίσια του σοσιαλιστικού κόσμου. (…) Αυτό σημαίνει ότι οι σχέσεις Στάλιν – σοβιετικής πολιτικής, δεν έχουν τίποτε το τυχαίο, το σχετικό, και για να συνοψίσουμε, αυτό που συνήθως αποκαλούν «ανθρώπινο», αλλά και το ασύμπτωτο μεταξύ ανθρώπου και Ιστορίας έχει ήδη ξεπεραστεί. Ο Στάλιν αποτελεί: Ιστορία ενσαρκωμένη.”

Λένιν Λένιν Λένιν

Lenin esplanade, Artek, Crimea, Ukraine, 2005. © Nicolas Grospierre

Ακόμα περισσότερες φωτογραφίες εδώ

– έτσι πρέπει ν’ αρχίσεις – Τα χόμπυ μου είναι…

 

“Η ιδέα του χόμπυ, της «διασκέδασης», του «κεφιού», δεν εκφράζει καμία απολύτως λύπη για την εξαφάνιση του αντικειμενικού Λόγου και την απογύμνωση της πραγματικότητας από κάθε ενυπάρχον «νόημα». Ο άνθρωπος που ενδίδει σ’ ένα χόμπυ ούτε καν προσποιείται ότι έχει κάποια σχέση με την τελική αλήθεια. Όταν καλείσαι σ’ ένα ερωτηματολόγιο να δηλώσεις το χόμπυ σου, γράφεις γκολφ, βιβλία, φωτογραφία ή τα παρόμοια, τόσο ασυλλόγιστα όσο θα έγραφες το βάρος σου. Ως αναγνωρισμένες, εκλογικευμένες προτιμήσεις που θεωρούνται αναγκαίες για να διατηρήσουν τους ανθρώπους σε καλή διάθεση, τα χόμπυ έχουν γίνει θεσμός. Ακόμη κι η στερεότυπη καλή διάθεση, που δεν είναι τίποτε καλύτερο από μία ψυχολογική προϋπόθεση της αποτελεσματικότητας, μπορεί να ξεθωριάσει μαζί με όλα τ’ άλλα συναισθήματα μόλις χάσουμε το τελευταίο ίχνος ενθύμησης ότι κάποτε σχετιζόταν με την ιδέα του θείου. Εκείνοι που «συνεχίζουν να χαμογελούν» αρχίζουν να φαίνονται λυπημένοι και ίσως ακόμη και απελπισμένοι.”

“(…) οι καλοί καλλιτέχνες δεν υπηρετούν την αλήθεια καλύτερα από καλούς δεσμοφύλακες ή τραπεζίτες ή υπηρέτριες. Αν επιχειρούσαμε να ισχυριστούμε ότι η απασχόληση του καλλιτέχνη είναι ευγενέστερη, θα μας έλεγαν ότι ο ισχυρισμός δεν έχει νόημα – ότι ενώ η αποτελεσματικότητα δύο υπηρετριών μπορεί να συγκριθεί με βάση τη σχετική τους καθαριότητα, τιμιότητα, δεξιοτεχνία και τα λοιπά, δεν υπάρχει τρόπος να συγκρίνουμε μία υπηρέτρια με έναν καλλιτέχνη. Όμως, μία προσεκτική ανάλυση θα έδειχνε ότι στη σύγχρονη κοινωνία υπάρχει ένα άρρητο κριτήριο για την τέχνη καθώς και για την ανειδίκευτη εργασία, συγκεκριμένα ο χρόνος, διότι η αξία με την έννοια μιας ορισμένης αποδοτικότητας είναι μία συνάρτηση του χρόνου.”

“(…) ο άνθρωπος εξαρτάται σταδιακά λιγώτερο από απόλυτα πρότυπα συμπεριφοράς, οικομενικώς δεσμευτικά ιδεώδη. Πιστεύει ότι είναι τόσο ολοκληρωτικά ελεύθερος ώστε να μην χρειάζεται πρότυπα άλλα από τα δικά του. Παραδόξως όμως αυτή η αύξηση ανεξαρτησίας οδήγησε σε μια παράλληλη αύξηση παθητικότητας. Όσο έξυπνοι κι αν έχουν γίνει οι υπολογισμοί του ανθρώπου όσον αφορά τα μέσα του, η επιλογή του σκοπών, η οποία άλλοτε συνδεόταν με πίστη σε μια αντικειμενική αλήθεια, έχει γίνει βλακώδης: το άτομο, εξαγνισμένο από κάθε κατάλοιπο μυθολογιών, συμπεριλαμβανομένης της μυθολογίας του αντικειμενικού Λόγου, αντιδρά αυτόματα σύμφωνα με γενικά πρότυπα προσαρμογής.”

Max Horkheimer, Η Έκλειψη του Λόγου

Bolshevik Festivals, 1917-1920

 

 

L. Petukhov, poster, May Day 1917 (V. P. Lapshin, Khudozhestvennaia zhizn’ Moskvy i Petrograda v 1917 godu, Moscow, 1983).

E. Kruglikova, poster, Liberty Bond Campaign, May 1917 (V. P. Lapshin, Khudozhestvennaia zhizn’ Moskvy i Petrograda v 1917 godu, Moscow, 1983).

Circus arena-stage for a production of Macbeth in Petrograd, 1918 (Istoriia sovetskogo teatra, Leningrad, 1933; image has been computer-enhanced).

Cover of Kerzhentsev’s Creative Theater (P. Kerzhentsev, Tvorcheskii teatr, Moscow, 1923).

V. Fidman, Smolny, engraving (A. A. Sidorov, Russkaia grafika za gody revoliutsii, Moscow, 1923).

Poster for Meyerhold’s production of Mystery-Bouffe, 1918 (Mikhail German, ed., Serdtsem slushaia revoliutsiiu. iskusstvo pervykh let oktiabria, Leningrad, 1980).

Costume sketches by Mayakovsky for the “clean” and the “unclean,” Mystery-Bouffe, 1918 (Mikhail German, ed., Serdtsem slushaia revoliutsiiu. Iskusstvo pervykh let oktiabria, Leningrad, 1980). Photos courtesy of Aurora Publishers.

Monument to Taras Shevchenko, Moscow, built as part of Lenin’s monument plan (Mikhail German, ed., Serdtsem slushaia revoliutsiiu. Iskusstvo pervykh let oktiabria, Leningrad, 1980).

Grigory Zinoviev (top photo, standing in car) addressing the May Day 1918 parade on the Field of Mars, Petrograd. The lower photograph shows the same celebration from a more revealing angle ( Plamia, 12 May 1918, pp. 8, 9).

Emblem of the Mobile-Popular Theater, Petrograd (P. P. Gaideburov, Literaturnoe nasledie, Moscow, 1977).

Holiday fireworks display, Moscow, 1744 (A. F. Nekrylova, Russkie narodnye gorodskie prazdniki, uveseleniaa i zrelischa: Konets XVIII-nachalo XIX veka, Leningrad 1984).

Lithograph of the carnival on St. Petersburg’s Field of Mars, 1825 (A. F. Nekrylova, Russkie narodnye gorodskie prazdniki, uveseleniia i zrelishcha: Konets XVIII-nachalo XIX veka , Leningrad, 1984)

Mariinsky Palace, Petrograd, November 7, 1918 (I. M. Bibikova and N. I. Levchenko, comps., Agitatsionno-massovoe iskusstvo: Oformlenie prazdnestv , Moscow, 1984).

Demonstration in Red Square, November 7, 1918 (I. M. Bibikova and N. I. Levchenko, comps., Agitatsionno-massovoe iskusstvo: Oformlenie prazdnestv , Moscow, 1984).

Decoration of Hunters’ Row, Moscow, November 1918 (I. M. Bibikova and N. I. Levchenko, comps., Agitatsionno-massovoe iskusstvo: Oformlenie prazdnestv , Moscow, 1984).

Tribune covering Pavel Trubetskoi’s equestrian statue, Uprising Square, Petrograd, May Day 1919 (I. M. Bibikova and N. I. Levchenko, comps., Agitatsionno-massovoe iskusstvo: Oformlenie prazdnestv , Moscow, 1984).

Boris Kustodiev, Celebration for the Second Congress of the Third International , Petrograd, July 1920 (Mikhail German, ed., Serdtsem slushaia revoliutsiiu. Iskusstvo pervykh let oktiabria , Leningrad, 1980).

Toward a World Commune , mass spectacle, Stock Exchange, Petrograd, July 1920 (Mikhail German, ed., Serdtsem slushaia revoliutsiiu . Iskusstvo pervykh let oktiabria , Leningrad, 1980).

Vladimir Tatlin, Monument to the Third International , Petrograd, 1920 (Camilla Gray-Prokofieva, The Russian Experiment in Art, 1863–1922, London, 1971).

he Red stage, Storming of the Winter Palace , mass spectacle, Petrograd, November 1920 (I. M. Bibikova and N. I. Levchenko, comps., Agitatsionno-massovoe iskusstvo: Oformlenie prazdnestv, Moscow, 1984).

he Red stage, Storming of the Winter Palace , mass spectacle, Petrograd, November 1920 (I. M. Bibikova and N. I. Levchenko, comps., Agitatsionno-massovoe iskusstvo: Oformlenie prazdnestv, Moscow, 1984).

Mikhail Blokh, The Metalworker, monumental sculpture, Petrograd, July 1920 (Mikhail German, ed., Serdtsem slushaia revoliutsiiu. Iskusstva pervykh let oktiabria, Leningrad, 1980). Photo courtesy of Aurora Publishers.

Amphitheater, Rock Island, Petrograd (Istoriia sovetskogo teatra, Leningrad, 1933; image is computer-enhanced).

Stereotypical Polish nobleman of Civil War posters (Mikhail German, ed., Serdtsem slushaia revoliutsiiu. Iskusstvo pervykh let oktiabria, Leningrad, 1980). Photo courtesy of Aurora Publishers.

The Bolsheviks claimed the heritage of the Paris Commune, as illustrated by this poster, captioned “The martyrs of the Paris Commune were resurrected under the red banner of the Soviets” (1921).

Graphic representations of the Third International, 1919 and 1920 (Mikhail German, ed., Serdtsem slushaia revoliutsiiu. Iskusstvo pervykh let oktiabria , Leningrad, 1980). Photo (right) courtesy of Aurora Publishers.

Layout of Palace Square, Petrograd, for the November 1920 mass spectacle; image computer-enhanced (Istoriia sovetskogo teatra, Leningrad, 1933).

 

Όλες οι φωτογραφίες, έργα τέχνης και σχεδιαγράμματα είναι από το βιβλίο Bolshevik Festivals 1917-1920

Emmanuil Evzerikhin (1911-1984)

Girl with oar. Moscow, 30’s

Children’s Khorovod during the aftermath of the Battle of Stalingrad.

A musician saving his instrument during the Battle of Stalingrad, 1942-1943.

Untitled

Gas defense in a design office. Moscow, late 1930s

Untitled (Young Athletes)

The Fire of War and Peaceful Flames World War II

Belarus – Summer, Stay Till Death, 1944

Exercises at a forest school for Young Pioneers, 1935.

Paratrooper preparation to an Air Force Parade in Tushino, 1940

Bikers.1950s