Ἔτσι μὲ σύντριψε τὸ Φῶς, γιατὶ εἶδα πρὸς τὸ Φῶς
καὶ γιατὶ μέθυσ᾿ ἀπὸ Ζωή, μ᾿ ἔχει συντρίψει ἡ Ζωή.
Ἐπειδὴ στράφηκα κι ἐγώ, μ᾿ ὅλη μου τὴ πνοὴ
στὴ Μελῳδία, μὲ σύντριψε ἡ Μελῳδία: Κουφός!
Καὶ γιατὶ πῆγα στὴ Χαρά, μὲ σύντριψε ἡ Χαρὰ
κι οὔτ᾿ ἕνα τί κι οὔτ᾿ ἕνας ποιὸς καὶ δὲ μὲ θέν᾿ τὰ Ὕψη!
Γιατὶ μιλῶ πλατιά, σὰ Θεός, μὲ φθόνεσε καὶ ὁ Θεός.
Καὶ γιατὶ πῆγα στὴ Χαρά, μὲ σύντριψε κι ἡ Θλίψη…
1. Μια παραμορφωμένη πινελιά οδύνης
σε τσουχτερές αμοιβάδες
φτιάχνε ταξικά σουβενίρ
να ξανάρθουν οι μεγάλοι
ν’ αγοράσουνε κτήματα και δρόμους.
2. Έχουν τα σωθικά μας στερέψει από δημιουργία. Ζούμε σ’ ένα κλειστό κύκλωμα αισχρής παραγωγής και σε μια μανιακή αποβλάκωση καταναλωτικής δυστυχίας.
3. Θρονιασμένη θανατοπνοή ανάσες τρισκατάρατες
με σε φιλιά πνιγμένη ζωής
δεν αρέσει η ορθοστασία πάντα
ο εργάτης απειλείται από χρόνιες φοβίες.
4. Θανατικό προλεταριάτο
κέντησε τα βάσανα
μπροστάρικη ωραία επανάσταση
γιατί δεν μπορεί κι αλλιώς
ουδεμία σωτηρία τελική μορφή πυγμής
βρικολακιασμάτων σκεπτική
ουδεμία τέλος ψυκτικό πιάσιμο – η υπνωτική περάτωση.
5. Πλουταρχικά άσματα πολυφωνικού ρέκβιεμ
σε σαλόνια νεκρών μηχανών
υπερασπίζω τα σύνορα
ουραγών ζώων
φυτοφάγα τέρατα
δυόσμος και νερό
απέραντοι δεινοί
οδηγοί ευτυχισμένοι πρόσκοποι
φως σε οδοστρωτήρες
εργάτες με χειροπέδες
μεγάλης ποιότητας σχεδόν άσπρες
πολιτικές απειρότητες
συμπαντικού τέλους
και μια χρονική περιβάλλοντος – πιθήκου σκέψη.
Α. Πενέρης
Υπάρχει ελπίδα;
«Το είπα και στην αρχή. Η μόνη ελπίδα μας είναι να βγάλουμε την ψυχή μας από το “μπαούλο”. Μόνο έτσι θα μπει φρένο στο τρεχαλητό του μυαλού μας. Το μυαλό είναι ένα σκυλί που αν δεν το δέσεις από την ψυχή ικανοποιεί τις επιθυμίες του όπως τα ζώα. Αρα οδηγεί τον άνθρωπο με ιλιγγιώδη ταχύτητα στον θαυμαστό κόσμο των ζώων. Με ρωτήσατε αν υπάρχει ελπίδα… Ναι, υπάρχει ελπίδα, αρκεί να πονέσουμε ξανά»!
01. Ο ακέραιος κυρ Αλέξανδρος 00:00
02. Πέρ’ απ’ την κατανάλωση 01:07
03. Η άποψη της ηρεμίας 01:48
04. Ρομαντικός επίλογος 02:42
05. Ομορφαίνω τη μοίρα 04:17
06. Ο έρωτας 04:56
07. Λένιν και Μαχάτμα 05:46
08. Πώς να ονομάσω αυτό το γράψιμο 06:07
09. Σκάβοντας με την αξίνα του εφήμερου 07:25
ΝΙΚΟΣ ΚΑΡΟΥΖΟΣ
Νήσος 1, Άνοιξη 1983
Χαμογελάμε γιατί βρίσκουμε τη φλέβα που φτάνει στην καρδιά της άνοιξης.
Χαμογελάμε γιατί βρίσκουμε τη φλέβα που έχετε χτυπήσει και αιμορραγεί.
Χαμογελάμε γιατί ξέρουμε ξεκάθαρα ποιοί είναι αυτοί που έχουν χτυπήσει την φλέβα.
Χαμογελάμε γιατί αγωνιζόμαστε να μπαλώσουμε την τρύπα της φλέβας.
Χαμογελάμε γιατί αυτά τα κόκκινα σημάδια στους τοίχους μπορούμε και τα διακρίνουμε.
Όποιος δεν διακρίνει αυτά τα σημάδια στους τοίχους, που μπορεί να ‘ναι κι από αίμα, είναι γιατί μπορεί να είναι είτε ο νόμινος αίτιος είτε ο καλοκάγαθος αδιάφορος.
Όποιος και να ‘ναι, είναι σίγουρο, ότι δεν χαμογελάει.
Ἤτανε ντάλα μεσημέρι κι ἔδειξε μεσάνυχτα.
Ἔλεγε ἡ μάνα τοῦ παιδιοῦ: «Καμάρι μου, κοιμήσου».
Ὅμως τὰ μάτια μείνανε τοῦ καθενὸς ὀρθάνοιχτα
τότε ποὺ ἡ ὥρα ζύγιαζε μὲ ἀτσάλι τὸ κορμί σου.
Λεφούσι ὁ ἄσπρος μέρμηγκας, σύννεφο ἡ μαύρη ἀκρίδα.
Ὅμοια μὲ τὶς Μανιάτισσες μοιρολογοῦν οἱ Σχόλες.
Λάκισε ὁ φίλος, ὁ ἀδερφός. Ποῦ μ᾿ εἶδες καὶ ποῦ σ᾿ εἶδα;
Φυλάει τὸ ἁλώνι ὁ Σφακιανὸς κι ὁ Ἀρίδα τὴν κορίδα.
Ποιὸς τό ῾λεγε, ποιὸς τό ῾λπιζε καὶ ποιὸς νὰ τὸ βαστάξει.
Ἀλάργα φεύγουν τὰ πουλιὰ καὶ χάσαν τὴ λαλιά τους.
Θερίζουν τοῦ προσώπου σου τὸ ἐβένινο μετάξι
νεράιδες καὶ τὸ ὑφαίνουνε νὰ δέσουν τὰ μαλλιά τους.
Πάνθηρας ἀκουρμάζεται, θωράει καὶ κοντοστέκει.
Γλείφει τὰ ρόδα ἀπ᾿ τὶς πληγές, μεθάει καὶ δυναμώνει.
Ξέρασε ἡ γῆ τὰ σπλάχνα της καὶ πήδησαν δαιμόνοι.
Σφυρὶ βαράει μὲ δύναμη, μένει βουβὸ τὸ ἀμόνι.
Πυγολαμπίδες παίζουνε στὰ μάτια τ᾿ ἀνοιχτά.
Στ᾿ ὄμορφο στόμα σου κοιμήθηκε ἕνας γρύλος.
Πέφτει ἀπ᾿ τὰ χείλη σου, ποὺ ἀκόμα εἶναι ζεστά,
ἕνα σβησμένο cigarillos.
Τ᾿ ὄνειρο πάει μὲ τὸν καπνὸ στὸν οὐρανό,
ἔσμιξε πιὰ μὲ τὸ καράβι τοῦ συννέφου.
Τὸ φῶς γεννιέται ἀπὸ παντοῦ μὰ εἶναι ἀχαμνὸ
καὶ τὰ σκοτάδια τὸ ξεγνέθουν καὶ σοῦ γνέφουν.
Χοσὲ Μαρτί, (Κόνδορας πάει καὶ χαμηλώνει,
περηφανεύεται, ζυγιάζεται, θυμᾶται.
Μὲ τὰ φτερά του θὰ σκοτείνιαζ᾿ ἕνα ἁλώνι.)
ἀπόψε οἱ δύο συντροφιαστοὶ θὰ πιεῖτε μᾶτε.
Φτάνει ὁ Μπολίβαρ καβαλώντας τὸ σαϊτάρι.
Παραμονεύει ὀρθὴ κουλέμπρα γκαστρωμένη.
Βότανα τρίβει ἡ Περουβάνα σὲ μορτάρι
καὶ μασουλάει φαρμακωμένο μανιτάρι.
Τοῦ Λόρκα ἡ κόκκινη φοράδα χλιμιντράει,
μ᾿ αὐτὸς μπλεγμένος στὰ μετάξινα δεσμά του.
Μακρὺ κιβούρι μὲ τὸν πέτρινο κασμᾶ του
σενιάρει ὁ Φίλος καὶ στὸ μπόι σου τὸ μετράει.
Γέροντας ναύτης μὲ τὰ μοῦτρα πισσωμένα
βάρκα φορτώνει μὲ τὴν πιὸ φτηνὴ πραμάτεια.
Ἔχει τὰ χέρια ἀπὸ καιρὸ ψηλὰ κομμένα.
Κι ἤθελε τόσο νὰ σοῦ σφάλαγε τὰ μάτια.
Νίκος Καββαδίας Ἔφεσος 1972
Φοβέκσταση της απειλής,
Φοβέκσταση της απειλής
Δως μου δύο να τα κάνω τέσσερα ψεύτικα…
Και τάχα αγωνίζομαι
Το θάρρος δεν είναι κοφτερό
Και η δειλία μια κολυμβήθρα από ζαχαρωτά
Πέφτεις…
Μοναδικά
Περιμένεις… Περιμένεις…
Τίποτα. Μόνο το δέντρο.
Μια αποστομωτική απάντηση της αποκλειστικότητας αδυνατεί να μην υπάρχει.
Αυτό το αιώνιο είναι μια πλάκα των φιλοσόφων.
Μην ακούσει για σιωπή η σιωπή, τρελαίνεται.
Η τρέλα της είναι ο κόσμος, όχι ως μεταφυσική μυθολογία, αλλά…
Εργασία, η περιφρόνητικη θανάτου, της θανατοποιητικής αποξένωσης.
Δεν υπάρχουν περιθώρια, το γέλιο είναι που θα αποδεσμεύσει τον κόσμο από την λαίλαπα του δράματος, ενός δράματος που καθαρίζει κάθε φορά όποια βρωμιά… Η βρωμιά του γέλιου είναι η προέκταση μιας επαναστατικής διαδικασίας που περιφρονεί τον θάνατο.
Αχ, η χρονικότητα της υστερίας χασμουρητά, η βαρεμάρα του κλειστού παραθύρου.
Η γλώσσα δεν γεννήθηκε στα σαλόνια, αλλά μπορεί να τελειώσει σ’ αυτά.
“The function of music is to create soul,
by creating conditions for myth,
the root of all soul.
Where there is no soul,
music creates it.
Where there is soul,
music sustains it”
ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΘΛΙΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ – Ν. Καρούζος
Η κότα έκανε τ ’ αβγό
ή το αβγό την κότα;
Είτε-είτε;
Ούτε-ούτε.
Η μη-κότα έκανε το μη-αβγό
ή το μη-αβγό τη μη-κότα;
Είτε-είτε;
Ούτε-ούτε.
Η κότα έκανε το μη-αβγό
ή τ’ αβγό τη μη-κότα;
Είτε-είτε;
Ούτε-ούτε.
Η μη-κότα έκανε τ ’ αβγό
ή το μη-αβγό την κότα;
Είτε-είτε;
Ούτε-ούτε.
Η κότα-μη-κότα έκανε τ ’ αβγό
ή το αβγό-μη-αβγό την κότα;
Είτε-είτε;
Ούτε-ούτε.
Η κότα-μη-κότα έκανε το μη-αβγό
ή το αβγό-μη-αβγό τη μη-κότα;
Είτε-είτε;
Ούτε-ούτε.
Η κότα-μη-κότα έκανε τ ’ αβγό-μη-αβγό
ή το αβγό-μη-αβγό την κότα-μη-κότα;
Είτε-είτε;
Ούτε-ούτε.
Σε τι χρησιμεύει ακόμα η φιλοσοφία;
Πάνω απ’ όλα δεν μπορεί κανείς να περιμένει τίποτα καλύτερο από κάποιον, που δουλειά του είναι να διδάσκει φιλοσοφία, που η αστική του ύπαρξη έξαρταται ακριβώς από το να συνεχίσει να διδάσκεται, και που θίγει τα ίδια του τα χειροπιαστά συμφέροντα τη στιγμή που θα εκφρασθεί αρνητικά. 9
Μια φιλοσοφία που ανταποκρίνεται σ’ αυτό που θέλει η ίδια να είναι και που δεν σέρνεται παιδιαρίζοντας πίσω απ’ τη δική της ιστορία και την ιστορία των πραγμάτων, έχει πηγή ζωής της την αντίσταση ενάντια στην επικρατούσα σημερινή στάση κι ενάντια σ’ αύτο που υπηρετεί, ενάντια στη δικαιολόγηση του σήμερα υπάρχοντος. 12
Μια φιλοσοφία, που θα είχε την πρόθεση να παρουσιασθεί και τώρα ως καθολική, ως σύστημα, θα γινόταν σύστημα παρανοϊκό. Αν όμως παραιτηθεί από την αξίωση απολυτότητας αν δεν αξιώνει πια την ανάπτυξη, από μέσα της, του όλου, που θα αποτελεί την αλήθεια, έρχεται σε σύγκρουση με το σύνολο της ίδιας της της παράδοσης. Αυτό είναι το τίμημα που πρέπει να καταβάλει για το οτι, με το να ιαθεί από το δικό της παρανοϊκό σύστημα, δίνει όνομα στο σύστημα της πραγματικότητας. (…) Μια φιλοσοφία, όπως θα ήταν σήμερα η μόνη δυνατή υπεύθυνη, δεν πρέπει να ισχυρίζεται πως κατέχει το απόλυτο, θα πρέπει μάλιστα ν’ απαγορεύσει στον εαυτό της κάθε σκέψη πάνω σ’ αυτό, ακριβώς για να μη το προδώσει, και παρ’ όλα αυτά να μην αφήσει να απαλλοτριωθεί τίποτε από την εμφατική έννοια της αλήθειας. Αυτή η αντίφαση είναι το στοιχείο της. Την καθορίζει ως αρνητική. (12,13)
Αν η φιλοσοφία είναι ακόμη αναγκαία, τότε είναι μόνο με τον τρόπο που ήταν πάντα, δηλαδή ως κριτική, ως αντίσταση ενάντια στην αυξανόμενη ετερονομία, ως ενίσχυση έστω προσπάθεια της σκέψης να παραμείνει κυρία του, εαυτού της και να εξελέγξει τόσο την αντεστραμμένη μυθολογία, όσο και την τυφλά ηττοπαθή προσαρμογή με το μέτρο της ίδιας τους της αναλήθειας. (…) Όχι βέβαια πως μπορούμε να ελπίζουμε, ότι η φιλοσοφία είναι σε θέση να υπερνικήσει τις πολιτικές τάσεις που σ’ όλο τον κόσμο, απ’ τα μέσα κι απ’ τα έξω, στραγγαλίζουν την ελευθερία και που η βία που ασκούν φτάνει ως βαθειά μέσα στις φιλοσοφικές αλληλουχίες επιχειρημάτων. Ο,τι εκτυλίσσεται στο εσωτερικό της έννοιας, αντικατοπτρίζει κάτι από την κίνηση της πραγματικότητας. (17-18)
Η διαλεκτική δεν είναι μια τρίτη άποψη, αλλά η προσπάθεια να κάνει με εμμενή κριτική τις διάφορες φιλοσοφικές απόψεις να ξεπεράσουν τον εαυτό τους και την αυθαιρεσία του σκέπτεσθαι με απόψεις. Απέναντι στην απλοϊκότητα της αυθαίρετης συνείδησης, που θεωρεί ως απεριόριστο ό,τι περιορισμένο της είναι δεδομένο, φιλοσοφία είναι η δεσμευτική προσήλωση στην μη απλοϊκότητα. Σ’ έναν κόσμο, ο όποιος όντας πέρα για πέρα κοινωνικά καθορισμένος είναι τόσο πιο ισχυρός απέναντι στα μεμονωμένα άτομα που σχεδόν δεν μένει σ’ αυτά τίποτε άλλο απ’ το να τον δεχθούν όπως παρουσιάζεται, μια τέτοια απλοϊκότητα αναπαράγεται αμείωτα και ολέθρια. Αυτό που τους επιβάλλει με βία ενα άμετρο σύστημα, που το αποτελούν τα ίδια και στο όποιο βρίσκοντας μπλεγμένα, κι αυτό που αποκλείει δυνάμει στοιχεία που υπάρχουν φύσει, λειτουργεί γι’ αυτά σαν να ήταν το ίδιο φύση. Η εμπραγματωμένη συνείδηση είναι τέλεια απλοϊκή και, ως έμπραγμάτωση, τέλεια μη άπλοϊκή. Η φιλοσοφία θα είχε καθήκον να διαλύσει τόσο το φαινομενικά αυτονόητο όσο και το φαινομενικά ακατανόητο. (21-22)
Theodor W. Adorno, Σε τι χρησιμεύει ακόμα η φιλοσοφία; Εκδόσεις Εράσμος, 1979.
ΕΞΟΒΕΛΙΖΩ ΝΙΚΟΤΙΝΗ
ροχαλίζοντας.
ΟΠΤΙΚΗ
Το πρωινό λυκόφως έμοιαζε
με κέλυφος από ερυθρότητα.
Ο ήλιος επίκειται
καινούργια θραύση.
ΠΑΝΙΚΟΣ ΚΑΙ ΤΑΧΥΤΗΤΑ ΤΗΣ ΑΝΤΙΛΟΠΗΣ
ΜΑΗΑ
ΜΕΓΑΣ
ΜΑΟGNUS
ΜΑCΗΤ
ΜΕ ΑΠΑΝΤΑ ΦΩΤΟΣ
η δογματίλα…
ΞΕΦΡAΓΟ ΕΙΝ’ ΤΟ ΑΠΕΙΡΟ
στο διπλανό μου σκύλο λέω πάντοτε
μαζί δυστυχούμε.
ΛΙΟΚΑΥΤΟ ΤΟΥ ΙΟΥΛΗ
Φυλλώματα χαράς και. έρωτα ο κόσμος·
ένα σύγνεφο ξηλώνει τα ουράνια.
Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΑΜΕΤΑΠΕΙΣΤΟΣ
Ένα λεφτό! ένα λεφτό!
Φλόγες μεγάλης ερυθρότητας.
ΣΕ ΕΡΓΑΣΙΜΗ ΟΡΑΣΗ
κι ανακαινίζω τ ’ ουρανού το γάλα.
ΒΑΡΥΑΥΛΟΣ
Ό,τι και να πεις μένει στο στόμα σου,
δεν προέρχεται ούτε πάει αστειεύομαι
πάλι.
Η ΘΑΝΑΣΙΜΗ ΔΙΑΤΥΠΩΣΗ
Ζωή > Ποίηση
Ζωή < Ποίηση
Χάρισε τον εαυτό σου στην απροσπάθεια
/46/ ο πρόεδρος Μάο την έσκισε
την Πείνα
αιώνια δόξα
ΚΡΑΣΠΕΔΟΝ
Όποιος λέει πως είναι νικητής
διαπράττει ένα ανιαρό λάθος
όποιος λέει πως είναι νικημένος
διαπράττει ένα σπαραχτικό λάθος.
ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΟΛΩΣΔΙΟΛΟΥ ΚΑΝΟΝΙΚΟΣ
— Δε σε βλέπω απόψε καλά, τι έχεις;
—Έχω ύπαρξη. —
Ν. Καρούζος
fristuti 