Έρευνα σοκ!

Οι άνθρωποι παραείναι ανθεκτικοί, αυτό είναι το πρόβλημα. Είναι σε θέση να κάνουν υπερβολικά πολλά σε βάρος του εαυτού τους. Αντέχουν υπερβολικά πολύ.

Bertolt Brecht

Μαρξιστές ερευνητές ανακάλυψαν τον πρώτο ανθρώπινο πληθυσμό με φυσική και κοινωνική αντοχή στην ταξική εκμετάλλευση. Τα άτομα αυτά ζουν παγκοσμίως σε όλες τις γωνιές της γής και η ιδιαιτερότητά τους αποδίδεται στην μετάλλαξη της ταξικής τους συνείδησης σε μια πολυεπίπεδη αυτογωσία.

Σύμφωνα με την επιστημονικη έρευνα έχουν αναλυθεί δείγματα κοινωνικής και πολιτικής ζωής σε άτομα που είχαν γεννηθεί και ζήσει σε συγκεκριμένες περιοχές.

Η ανάλυση αποκάλυψε την προστατευτική μετάλλαξη της συνειδητότητας σε υψηλά επίπεδα αντοχής και υπομονής στην οποία οι κάτοικοι με τον χρόνο ενδυναμώνουν ακόμη πιο πολύ την αντοχή στην ταξική εκμετάλλευση.

Αξίζει να σημειωθεί ότι εδώ και χιλιάδες χρόνια, σε ορισμένες περιοχές του κόσμου οι άνθρωποι εκτίθενται σε υψηλά επίπεδα ταξικής εκμετάλλευσης (με διαφορετικές μορφές), εξαιτίας ενός κοινωνικοπολιτικού και οικονομικού φαινομένου που συμβαίνει. Όταν η ταξική εκεμετάλλευση που βρίσκεται στο ηφαιστειακό βραχώδες υπόστρωμα του καπιταλισμού, απελευθερώνεται στα υπόγεια μπουντρούμια που εργάζονται οι μισθωτοί τότε η αντοχή πρέπει να είναι σε βαθμό που να αντέχει την εκμετάλλευση.

Λόγω της συνεχούς έκθεσης στην ταξική εκμετάλλευση, ο οργανισμός των κατοίκων έχει προσαρμοστεί, ώστε να ανέχεται την εκμετάλλευση, ουσία κατ’ εξοχήν επικίνδυνη για τα μικρά παιδιά και για τους ανθρώπους στο απόγειο της αναπαραγωγικής ηλικίας τους αλλά επικίδυνο είναι για όλα ανεξαρτήτως τα ζωντανά και τα πεθαμένα.

Μαρξισμός και ρεφορμισμός

 

Ο ρεφορμισμός αποτελεί αστική εξαπάτηση των εργατών, που θα μένουν πάντα μισθωτοί σκλάβοι, παρά τις επιμέρους βελτιώσεις, όσο θα κυριαρχεί το κεφάλαιο.

Η φιλελεύθερη αστική τάξη, δίνοντας με το ένα χέρι μεταρυθμίσεις, με το άλλο τις παίρνει πάντα πίσω, τις εκμηδενίζει, τις χρησιμοποιεί για να υποδουλώνει τους εργάτες, για να τους διαιρεί σε ξεχωριστές ομάδες, για να διαιωνίζει τη μισθωτή σκλαβιά των εργαζομένων. Γι’ αυτό ο ρεφορμισμός, ακόμη κι όταν είναι ολότελα ειλικρινής, στην πράξη μετατρέπεται σε όργανο αστικής διαφθοράς και εξασθένισης των εργατών. Η πείρα όλων των χωρών δείχνει ότι, όπου οι εργάτες έδωσαν εμπιστοσύνη στους ρεφορμιστές, βρέθηκαν πάντα γελασμένοι.

Αντίθετα, όπου οι εργάτες αφομοίωσαν τη διδασκαλία του Μαρξ, δηλ. κατάλαβαν ότι η μισθωτή σκλαβιά είναι αναπόφευκτη, όσο θα διατηρείται η κυριαρχία του κεφαλαίου, δεν αφήνουν να τους εξαπατήσουν με κανενός είδους αστικές μεταρυθμίσεις. Οι εργάτες που έχουν καταλάβει, πως σε συνθήκες διατήρησης του καπιταλισμού οι μεταρυθμίσεις δεν μπορούν να είναι ούτε σταθερές, ούτε σοβαρές, παλεύουν για βελτιώσεις και χρησιμοποιούν τις βελτιώσεις για να συνεχίσουν πιο επίμονη πάλη ενάντια στη μισθωτή σκλαβιά. Οι ρεφορμιστές προσπαθούν με ελευμοσύνες να διαιρέσουν και να εξαπατήσουν τους εργάτες, να τους αποτραβήξουν από την ταξική τους πάλη. Οι εργάτες που έχουν καταλάβει την απάτη του ρεφορμισμού, χρησιμοποιούν τις μεταρυθμίσεις για να αναπτύξουν και να πλατύνουν την ταξική τους πάλη.

Όσο πιο ισχυρή είναι η επιρροή των ρεφορμιστών στους εργάτες, τόσο πιο ανίσχυροι είναι οι εργάτες, τόσο πιο εξαρτημένοι από την αστική τάξη, τόσο πιο εύκολο είναι για την αστική τάξη να εκμηδενίζει με διάφορα τεχνάσματα τις μεταρυθμίσεις. Όσο πιο αυτοτελές και πιο βαθύ είναι το εργατικό κίνημα, όσο πιο πλατύτερους σκοπούς βάζει, όσο περισσότερο είναι απαλλαγμένο από την στενότητα του ρεφορμισμού, τόσο καλύτερα πετυχαίνουν οι εργάτες να κατοχυρώνουν και να χρησιμοποιούν τις επιμέρους βελτιώσεις.

Δεν είμαστε ρεφορμιστές-έγραφαν οι λικβινταριστές της Πετρούπολης-γιατί δεν λέμε ότι οι μεταρυθμίσεις είναι το παν, ότι ο τελικός σκοπός δεν είναι τίποτα, εμείς λέμε:κίνηση προς τον τελικό σκοπό, με την πάλη για μεταρυθμίσεις[…]

Ο Σεντόφ έγραφε ότι από τα τρία ”κήτη” που προβάλλουν οι μαρξιστές τα δυο δεν είναι τώρα κατάλληλα για ζύμωση. Δεχόταν μόνο το 8ωρο, που θεωρητικά είναι πραγματοποιήσιμο σαν μεταρύθμιση. Παραμέριζε ή έβαζε σε δεύτερη μοίρα αυτό ακριβώς, που έβγαινε έξω από τα πλαίσια της μεταρύθμισης. Συνεπώς, έπεφτε στον πιο καθαρό οπορτουνισμό, εφαρμόζοντας ίσα-ίσα την πολιτική που εκφράζεται με τη διατύπωση ότι ο τελικός σκοπός δεν είναι τίποτε. Αυτό ακριβώς είναι ρεφορμισμός, όταν τον ”τελικό σκοπό” τον απομακρύνουν από τη ζύμωση.

[…]Από τη μια μεριά, μας βεβαιώνουν ότι για αυτούς οι μεταρυθμίσεις δεν είναι καθόλου το παν-και από την άλλη, κάθε ξεπε΄ρασμα των πλαισίων του ρεφορμισμού από την πρακτική δράση των μαρξιστών προκαλεί ή τις επιθέσεις ή την περιφρονητική στάση.

[…]Στην Ευρώπη, ρεφορμισμός σημαίνει στην πράξη άρνηση του  μαρξισμού και υποκατάσταση του με την αστική ”κοινωνική πολιτική’. Στη χώρα μας ο ρεφορμισμός δεν σημαίνει μόνο αυτό, αλλά επιπλέον σημαίνει και διάλυση της μαρξιστικής οργάνωσης και απάρνηση των δημοκρατικών καθηκόντων της εργατικής τάξη, υποκατάσταση τους με τη φιλελεύθερη εργατική πολιτική.

 

 

Β.Ι. Λένιν.  Άπαντα 5η έκδ. τόμ.  24ος, σελ. 1-4

Πηγή: Αγκάρρα

Μαρξισμός και Ισλάμ

                                                          Lev Borodulin

“Ας αποτολμήσουμε νά τό πούμε: ό μαρξισμός δέν είναι άφ’ εαυ­τού του πολιτισμικό υποκατάστατο. Είναι ένας κοινωνικός προ­σανατολισμός, ένας ηθελημένος ουμανισμός, ένας έξορθολογισμός. Άν κάποτε εφαρμοζόταν στο Ισλάμ, θά κατέληγε πολύ πιθανόν, σέ μιά συνύπαρξη, σέ μιά μοιρασιά, όπως έγινε στή Σοβιετική Ένωση, μεταξύ ρωσικού πολιτισμού καί μαρξισμού, στήν Κίνα, μεταξύ κι­νεζικού πολιτισμού καί μαρξισμού. Βεβαίως ό μαρξισμός εξέτρεψε σέ σημαντικό βαθμό καί τούς δυο αυτούς πολιτισμούς άπό τήν αρχι­κή τους κατεύθυνση, άλλά δέν κατάργησε οΰτε τόν ένα οΰτε τόν άλλον. Οΰτε καί τό επεδίωκε άλλωστε.

Βεβαίως ό Γ. Μουμπάρακ δέν έχει καθόλου άδικο όταν λέει ότι σέ περίπτωση μιάς τέτοιας δοκιμασίας «τό Ισλάμ θά είχε πολύ λι­γότερες αντιστάσεις άπό τόν χριστιανισμό απέναντι σέ μιά μαρξι­στική χειραγώγηση, γιατί δέν κάνει ακόμη σαφή διάκριση μεταξύ εγκόσμιου καί πνευματικού. Τό πνευματικό κινδυνεύει νά εξαφανι­στεί πιο εύκολα κάτω άπό τήν υλιστική επίδραση τής τεχνολογίας, μέσα σέ μιά μουσουλμανική κοινωνία πού θά έχει γίνει κομουνιστι­κή». Γιατί έχει δίκιο; Διότι, σέ τελική ανάλυση, ό χριστιανισμός είχε υποστεί παντού ή σχεδόν παντού τόν κλονισμό μιάς απότομης επιστημονικής προόδου, ορθολογιστικής καί έκκοσμικευμένης, πριν άπό τήν επίδραση μιάς βιομηχανικής Επανάστασης· διότι ή μακροχρόνια αυτή μύηση του τόν είχε βοηθήσει νά προσαρμοστεί, όχι χωρίς αντιστάσεις, άλλά διατηρώντας παρόλαταύτα τήν ισορ­ροπία του, καί εγκαταλείποντας καθ’ όδόν όλα όσα έπρεπε νά εγκα­ταλείψει. Καί τώρα είναι οπλισμένος απέναντι στήν τεχνολογία, απέναντι στον ορθολογισμό, ακόμη καί απέναντι στον μαρξισμό.”

Fernand Braudel, Γραμματική των Πολιτισμών, ΜΙΕΤ, 2002, (σελ. 187).