ΑΚΕΛ ντροπή σου

Το ΑΚΕΛ θα παραμείνει αλληλέγγυο στους αγώνες του ελληνικού λαού ή Το ΑΚΕΛ θα παραμένει πιστό στους αγώνες για να συνεχίζει να βουλιάζει στην κινούμενη καπιταλιστική άμμο που επέλεξε να τρέφει κρατώντας και κόκκινες σημαίες.

Ντροπή σας γιατί βουλιάζετε και κρατάτε από το σβέρκο και το λαό.

Οι νάρκες που πρέπει να προσέξετε από το αριστερή έκφραση:

• Τώρα τον καπιταλισμό το λέμε “τιμωρητικές πολιτικές”.
• Πω πω, αυτό: “την δογματική προσκόλληση στον ακραίο νεοφιλελεύθερο συντηρητισμό”, αυτό μου φαίνεται να είναι και πιο περίπλοκο και από τον κομμουνιστικό ξύλινο λόγο.
• Για δες όμως εννοιολογικό πολιτικό επίπεδο: “νεοαποικιακού τύπου πρακτικές”.
• Εδώ σηκώνονται τα χέρια ψηλά από μόνα τους: “νοικοκυρεμένη οικονομική πολιτική, που θα στοχεύει στην ανάπτυξη και την ευημερία των Ευρωπαίων πολιτών.”
• “Σε παρατήρηση ότι ο Πρόεδρος Νίκος Αναστασιάδης που δέχθηκε κριτική στο παρελθόν, αυτή τη φορά φαίνεται πως ήταν αλληλέγγυος προς την Ελλάδα, ο Εκπρόσωπος Τύπου του ΑΚΕΛ είπε ότι έτσι έχει παρουσιαστεί μέσα από τα ΜΜΕ, θα περιμένουν επίσημη πληροφόρηση και ευχήθηκε όπως “έστω και την υστάτη η κυπριακή κυβέρνηση” ενήργησε με αυτό τον τρόπο και αυτό θα πρέπει να καταγραφεί θετικά, συμπλήρωσε.” – Τς τς τς… μια χαρά βρε η δεξιά με την αριστερά στην Κύπρο, υπάρχουν διαμεσολαβητικές γέφυρες, ειδικά όταν μας ενώνει το εθνικό μας μπλε.

Ο καπιταλισμός ως οι πρωτόγνωρες πιέσεις και εκβιασμοί

“Ο ελληνικός λαός άντεξε τις πρωτόγνωρες πιέσεις και εκβιασμούς που ασκήθηκαν πάνω του και έδωσε την απάντηση του.”

Οι πρωτόγνωρες πιέσεις και εκβιασμοί είναι ο καπιταλισμός και ιμπεριαλισμός της ΕΕ δεν χαρακτηρίζεται ως πρωτόγνωρο κ. Κυπριανού. Πρωτόγνωρο είναι ότι θεωρούμε πρωτόγνωρο κάτι που δεν είναι πρωτόγνωρο. Πρωτόγνωρα πράγματα!

“Ο κ.Κυπριανού εξέφρασε τη βεβαιότητα ότι αν δινόταν η δυνατότητα και σε άλλες χώρες οι λαοί να εκφράσουν με δημοψηφίσματα την άποψη τους για τις πολιτικές της ΕΕ θα αποφάσιζαν με παρόμοιο τρόπο.”

Τι ακριβώς άρεσε αλήθεια στον κ. Κυπριανού; Να αποφασίσει ο λαός για τις πολιτικές της ΕΕ ή η για την ύπαρξη της ΕΕ καθεαυτής; Ποιά είναι τα ερωτήματα εκείνα που θα τεθούν ως επιλογές στον λαό αν προκύψουν και άλλα δημοψηφίσματα; Στο τέλος θα έχουμε ντόμινο δημοψηφισμάτων για τις πολιτικές της ΕΕ που θα έχουν ως αποτέλεσμα μια απατηλή πολιτική ικανοποίηση ότι ο πολίτης της ΕΕ επιλέγει, διαμορφώνει και χαράσσει το μέλλον του απλά με το να ρίχνει χαρτάκια στην κάλπη. Εύκολο, γρήγορο, μπαμ και κάτω με άλλα λόγια. Ο κ. Κυπριανού ισχυρίζεται ότι το αποτέλεσμα είναι “μια κατεξοχήν πολιτική και όχι συναισθηματική τοποθέτηση”. Από που το συμπεραίνει αλήθεια αυτό;

Από την άλλη “ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΔΗΣΥ επισημαίνει ότι το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος ήταν κύρια συναισθηματικό.” Και ερωτώ και πάλι, από που συμπεραίνεται αλήθεια;

ΣΥΡΙΖΑ: “η κατεύθυνση προς την ανθρώπινη χειραφέτηση” και ο Ζιζέκ

Λίγα σχόλια με αφορμή το άρθρο του Κωνσταντίνου Στυλιανού Η καπιταλιστική ελευθερία και η ελευθερία επιλογής:

Ισχυρίζεται λοιπόν ο αρθρογράφος:

1. “Με όποιο φακό και αν κοιτάξει κανείς τις τελευταίες εξελίξεις στην Ελλάδα…” – Το θέμα είναι ότι μια μαρξιστική/λενινιστική ανάλυση των εξελίξεων δεν είναι απλά μια επιπρόσθετη ανάλυση αλλά αυτή που καταφέρνει λόγω της επιστημονικότητάς της να συνυπάρχει ταυτόχρονα με την αλήθεια μιας χειραφέτησης που δεν ασπάζεται καμιά άλλη πολιτική ιδεολογία.

2. “Έχουμε πάντοτε κατά νου εκείνους τους ανθρώπους και εκείνες τις κοινωνικές δυνάμεις που είναι με ειλικρίνεια προσανατολισμένοι προς την ριζοσπαστική κοινωνική αλλαγή και επομένως τους ενδιαφέρει πραγματικά πως μια τέτοια αλλαγή μπορεί να έρθει πιο κοντά. Για τους υπόλοιπους που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο βολεύονται με την υπάρχουσα κατάσταση και έχουν ταυτίσει τον καπιταλισμό με ότι καλύτερο μπορεί να φέρει η μοίρα της ανθρωπότητας, αυτό το κείμενο δεν θα είναι χρήσιμο γιατί δεν μιλά τη γλώσσα τους.” – Εδώ από ότι καταλαβαίνω υπάρχουνε οι άνθρωποι του “Όχι” και οι άνθρωποι του “Ναι”. Για τον αρθρογράφο οι άνθρωποι του “Όχι” αγωνίζονται για “ριζοσπαστική κοινωνική αλλαγή”.

3. Βασικές θέσεις του αρθρογράφου:

• “Η ελευθερία στον καπιταλισμό ξεκινά και τελειώνει στην ελευθερία της επιλογής μπροστά στο ράφι της υπεραγοράς.

• “Η καπιταλιστική ελευθερία εξαντλείται στην καπιταλιστική σφαίρα της κυκλοφορίας.”

• “Για να υπάρχει η καπιταλιστική κυκλοφορία προϋποτίθεται η καπιταλιστική παραγωγή, είναι διαλεκτικά δεμένο ζευγάρι.”

• “Η «ελευθερία» της κυκλοφορίας πρέπει απαραίτητα να συνυπάρχει μαζί με την ανελευθερία της παραγωγής.”

Οι θέσεις αυτές δεν είναι ξεκάθαρες όσον αφορά το περιεχόμενό τους αλλά και ως προς την συμπερασματική δυναμική τους. Για παράδειγμα, η μόνη αλλοιωμένη μορφή ελευθερίας που μπορεί να υπάρξει εντός του καπιταλισμού αναφέρεται στην ασυδοσία του κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής, ο οποίος δημιουργεί επίπλαστες ανάγκες στους αγοραστές, τους οποίους προσκαλεί να μετέχουν σε μια ξέφρενη αγορά προϊόντων που καμιά σχέση δεν έχουν με την ελευθερία της επιλογής την οποία διατείνεται ο κ. Στυλιανού. Επίσης πως εξαντλείται η καπιταλιστική ελευθεριά αφού οι ίδιες οι αγορές είναι απελευθερωμένες και άρα η διανομή αγαθών δεν σταματά ποτέ; Από την στιγμή που υφίσταται ο καπιταλισμός πως γίνεται να εξαντλείται κάπου ταυτόχρονα; Η ουσία του καπιταλισμού είναι η συνεχής και ασταμάτητη παραγωγική εκμεταλλευτική αρχή που δεν σταματάει ή εξαντλείται εντός του συστήματος. Ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής είναι η καθολικότητα του αφηρημένου. Ο νόμος του κέρδους είναι η καθολικότητα που διακρίνεται ως αφηρημένη ιδιότητα. Ο καπιταλισμός όμως δεν έχει “τυφλούς νόμους” αλλά ο νόμος του είναι ο νόμος του κέρδους που δεν είναι ούτε αυτός αφηρημένος αλλά είναι νόμος που επιβάλλεται από αυτούς που κατέχουν τα βασικά μέσα παραγωγής και αυτοί που εκμεταλλεύονται τη μισθωτή εργασία.

4. “η νεωτερικότητα (βλέπε ο καπιταλισμός) δημιούργησε ιστορικά τέτοιες συνθήκες κάτω από τις οποίες δεν υπάρχει κανένας άλλος τρόπος για την διατήρηση των ανθρώπων στη ζωή.” – Και όμως η κομμουνιστική θεωρία ήταν εντός της νεωτερικότητας μια απάντηση στην αλλοτρίωση του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής. Η κομμουνιστική θεωρία γεννήθηκε εντός της νεωτερικότητας και εκφράζει τον άλλο τρόπο. Και επίσης: ο καπιταλισμός δεν δημιούργησε κάτι ο ίδιος ως να είναι μια αφηρημένη οντότητα. Η εκμετάλλευση του καπιταλισμού έρχεται από τον δουλοκτητικό τρόπο παραγωγής και μετά από τον φεουδαρχικό. Αυτό που παραμένει και στα τρία είναι η οργανωτική εκμεταλλευτική τους αρχή.

“Γιατί ένας τέτοιος άνθρωπος, που πρακτικά δεν έχει πλέον τίποτε να χάσει, να βρίσκει την απόφαση της ελληνικής κυβέρνησης λανθασμένη; “ – Το ερωτηματικό συμπέρασμα του αρθρογράφου είναι με άλλα λόγια το εξής: η απόφαση της ελληνικής κυβέρνησης είναι σωστή επειδή προτάσσει “ένα όραμα και μια κατεύθυνση προς την ανθρώπινη χειραφέτηση”.

Ο Ζιζέκ, ο μεγάλος φιλόσοφος, μας λέει εμμέσως πλην σαφώς το ίδιο πράγμα όπως ακριβώς ο αρθρογράφος Κ. Στυλιανού:

Ζιζέκ: “Αυτή είναι η θέση μας σήμερα για την Ευρώπη: μόνο μια νέα «αίρεση» (που αυτή τη στιγμή αντιπροσωπεύεται από το ΣΥΡΙΖΑ) μπορεί να περισώσει αυτό που αξίζει να σωθεί από την ευρωπαϊκή κληρονομιά: δημοκρατία, εμπιστοσύνη στο λαό και ισότιμη αλληλεγγύη.”

Κ. Στυλιανού: “Επιστρέφοντας στα συγκεκριμένα, μπούμε να δούμε χαρακτηριστικά πως λειτουργεί αυτός ο φόβος για το άγνωστο στην περίπτωση που περισσότερο ενδιαφέρει την αριστερά, τον άνθρωπο που χτυπήθηκε πραγματικά από την κρίση. Που έμεινε άνεργος, ή δουλεύει μερική απασχόληση. Που του μείωσαν το μισθό ή τον πληρώνουν με κουπόνια. Που το σπίτι του θα το πάρει οσονούπω η Τράπεζα. Γιατί ένας τέτοιος άνθρωπος, που πρακτικά δεν έχει πλέον τίποτε να χάσει, να βρίσκει την απόφαση της ελληνικής κυβέρνησης λανθασμένη;”

Κάλεσμα για διαδικτυακό διάλογο/υποβολή κειμένων

”Κίνημα και αριστερά στην Κύπρο: το παρόν και το μέλλον”

Κάλεσμα για διαδικτυακό διάλογο/υποβολή κειμένων

Mε σκοπό την εμβάθυνση των σκέψεων και προβληματισμων όσον αφορά το παρόν και το μέλλον της αριστεράς στην Κύπρο καλούμε φίλους/ες με παρόμοιες ανησυχίες να συμβάλλουν με τον τρόπο τους στην προσπάθεια αυτή.

Καλούμε λοπον όποιον/α επιθυμεί και έχει την διαθεση να μας στείλει κείμενο στην ιστοσελίδα με σκοπό την δημοσίευσή του στα πλαίσια μιας σειράς κειμένων που θα δημοσιευτούν στα πλαίσια αυτού του διαλόγου. Το θέμα είναι: ”Κίνημα και αριστερά στην Κύπρο: το παρόν και το μέλλον΄΄. Είστε ευπρόσδεκτοι να στείλετε το δικό σας κείμενο ανεξαρτήτως επιπέδου γραφής (π.χ. δεν είναι ανάγκη να είναι ακαδημαικής υφής), αρκεί να είναι εντός θέματος και να μοιράζεται τους προβληματισμούς μας. Μπορεί να είναι από 400 μέχρι 1500 λέξεις και μπορεί να σταλεί εντός δύο εβδομάδων.

Μπορείτε να στείλετε τα κείμενα σας στο info@agkarra.com

Αγκάρρα

Για ένα ταξικό περιεχόμενο της ΛΟΑΤ κοινότητας

Μόλις χτές πραγματοποιήθηκε στο κέντρο της Λευκωσίας, για δεύτερη φορά στην χώρα μας, η παρέλαση υπερηφάνειας της ΛΟΑΤ κοινότητας Κύπρου.

Η μαρξιστική θεωρία και η κομμουνιστική της πολιτική προέκταση, οι αρχές της με άλλα λόγια δεν διακρίνουν τον άνθρωπο με βάση την σεξουαλικότητά του η με όποια άλλη ταυτοτική κατηγορία. Η όποια καταπίεση των ΛΟΑΤΙ ατόμων και όχι μονο έγκειται στον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής. Ο καπιταλισμός και μόνο αυτός γεννάει αυτές τις ανισότητες, την καταπίεση, την εκμετάλλευση. Ο ομοφυλόφιλος της εργατικής τάξης και ο ομοφυλόφιλος της αστικής τάξης δεν τους ενώνει ότι είναι ομοφυλόφιλοι αλλά αντιθέτως τους χωρίζει ένα χάος απολυτότητας. Ο ετεροφυλόφιλος της εργατικής τάξης και ο ετεροφυλόφιλος της αστικής τάξης δεν τους ενώνει ότι είναι ετεροφυλόφιλοι αλλά αντιθέτως τους χωρίζει ένας χάος απολυτότητας. (Fristuti)

Αντίστοιχο παράδειγμα συγκεκριμένης μειονότητας να απολαύσει τα υφιστάμενα δικαιώματα σε μια παλαιότερη εποχή, είναι αυτό των γυναικών, οι οποίες  ορθώς  αγωνιστήκαν ώστε να εξασφαλίσουν το δικαίωμα στη ψήφο. Εντούτοις, και ενώ το δικαίωμα ψήφου κατακτήθηκε με αγώνες και θυσίες, δεν πρέπει να λησμονείται ότι απλά απετέλεσε ένα άλλο επεισόδιο επίλυσης των αντιφάσεων που γεννά κατά καιρούς το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα. Η επιδίωξη του καπιταλισμού, να εντάξει στο παραγωγικό του σύστημα πρόσθετα εργατικά χέρια απαιτούσε την εξίσωση των γυναικών με τους άντρες, ως την απαραίτητη κοινωνική παραχώρηση του συστήματος αναφορικά με την αύξηση του κέρδους. Παρομοίως, το σύγχρονο καπιταλιστικό σύστημα μέσω του πολιτικού του εκπροσώπου, δηλαδή της αστικής τάξης, επικροτεί σήμερα τους τοπικούς και μεμονωμένους αγώνες αυτοδιάθεσης, ως μια άλλη κεκαλυμμένη επιθετική της ενέργεια που οδηγεί στον αυτοεγκλωβισμό των μειονοτήτων εντός του περιεχόμενου του αγώνα τους. Παρά το ότι κάθε μειονότητα και κάθε καταπιεζόμενη ομάδα αναμφίβολα οφείλει να είναι συνεπής στον αγώνα για απελευθέρωση της από κάθε λογής δεσμά, εντούτοις, κατά παρόμοιο τρόπο οφείλει να αντιλαμβάνεται το ιστορικοκοινωνικό πλαίσιο εντός του οποίου λαμβάνουν χώρα οι αγώνες που διενεργεί.

Στο βαθμό που κοινωνίες διατηρούν τις σεξουαλικές διακρίσεις και γεννάται ανισότητα και καταπίεση είναι μια απόδειξη αδυναμίας του να ξεπεράσει η κοινωνία τις αστικές και μικροαστικές αντιλήψεις της εποχής ή προηγούμενων περιόδων της καπιταλιστικής νεωτερικότητας. Κανείς και ποτέ δεν μπορεί να μην αναγνωρίσει τα δικαιώματα και τις σημαντικές κατακτήσεις όποιων κινημάτων, και συγκεκριμένα τώρα της ΛΟΑΤ κοινότητας της Κύπρου, που αγωνίζονται για ισότητα. Αυτό όμως που δεν πρέπει να παραγνωρίζουμε είναι ότι η ουσιαστική εφαρμογή των δικαιωμάτων που κατακτιούνται δεν μπορούν να διαφυλακτούν όταν ο αγώνας παραμένει εγκλωβισμένος στα αστικά πλαίσια.

Ο φιλελεύθερος λόγος που μπορεί να συνοδεύεται με το κίνημα της ΛΟΑΤ κοινότητας της Κύπρου όπως ακριβώς και ο συνδυασμός μιας μικροαστικής έως και μιας καθαράς υψηλής αστικοποιημένης κουλτούρας και αντίληψης περί του αγώνα για χειραφέτηση εν τέλει καταφέρνει να χειραφετήσει κάποιους ήδη προνομιούχους οικονομικά ανθρώπους από το στίγμα αλλά όχι την πλειοψηφεία της κοινότητας. Αυτό προκύπτει γιατί ο αγώνας για χειραφέτηση με φιλελεύθερο λόγο που παρουσιάζει φαινομενικά αντιεξουσιαστική υφή έχει ένα απροσδιόριστο πολιτικά περιεχόμενο. Επιχειρείται να εξισωθεί ένα ζήτημα κοινωνικό σε θέμα ατομικής προτίμησης, μια που ο συνδυασμός των μικροαστικών αντιλήψεων περι της ατομικής χειραφέτησης και όχι σε μια κοινωνική αγωνιστική βάση.

Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα το ζήτημα να γίνεται βορά της αστικής κουλτούρας, των μεγάλων οικονομικών ομίλων με το να μην αφήνεται να χαρακτεί στο εσωτερικό ένα ταξικό περιεχόμενο. Η εκμετάλλευση του κινήματος από την αστική ταξη είναι τόσο ταξικά ενοχλητική που το κίνημα των ΛΟΑΤ δεν αντιστέκεται στους εκμεταλλευτές του ανθρώπου δηλαδή τους καπιταλιστες που μας έφεραν ως εδώ, αυτούς που για χρόνια αναπαρήγαγαν αυτούς τους σεξουαλικούς διαχωρισμούς και προκαταλήψεις. Αν και το κίνημα δεν φαίνεται να έχει ακόμα αυτό το ταξικό περιεχόμενο δεν σημαίνει ότι οι κομμουνιστές είναι εναντίον αλλά απεναντίας προσπαθούν με το δικό τους αγώνα για ενσωμάτωση του ΛΟΑΤ αγώνα μέσα σε ταξικό περιεχόμενο όπου θα απαντάει στο πρόβλημα από τη ρίζα του. Να αποκτήσει δηλαδή το περιεχόμενο που αρμόζει στα κινήματα για να γίνουν ακόμα πιο σθεναρά απέναντι στον ταξικό εχθρό που δημιούργησε και αναπαρήγαγε αυτή την προκατάληψη και κατ’ επέκταση ανισότητες.

Υπάρχουν φωνές που λένε: αφού η ίδια πολιτεία διακρίνει σεξουαλικά τους πολίτες της τότε θα πρέπει να πολεμήσω για το αντίθετο. Γιατί όμως να αποδεχτούμε εκ των προτέρων και εξ ορισμού ότι η πολιτεία έχει το δικαίωμα να το κάνει αυτό; Γιατί, με άλλα λόγια, να μην διαμαρτυρηθούμε στην οικονομικοπολιτική αιτία του να υπάρχει σεξουαλική διακριση και να προσπαθούμε ν’ αναγνωριστούμε στην πολιτεία που δεν μας αναγνωρίζει;

Ευτυχώς υπήρξαν και εκδηλώσεις με πιο κριτική, ταξική διάθεση και με δικοινοτικές αξιώσεις παρόλο που η έμφαση σε πολιτικές ταυτότητας στέκεται σε προβληματική βάση. Η Accept πέρνει ένα δρόμο ανώδυνης πολιτιστικοποίησης με την πρόσχαρη στήριξη οντοτήτων όπως η ΗΠΑ (πέρσι και το Ισραήλ) που κάνουν ότι μπορούν για να ξεπλυθούν (pinkwashing), οδηγώντας σε ανάδειξη του ζητήματος σαν μια ετήσια φιέστα για επίδειξη προοδευτικότητας για όσους τους λιγοστεύει σε άλλα θέματα (π.χ. Στην Αγγλία το Pride θέλησε να συμπεριλάβει ακόμα και το UKIP). Το παράδειγμα των ανθρακορύχων και των ομοφυλοφίλων στην Αγγλία της εποχής Θάτσερ και της σύνδεσης των αγώνων με τα κοινά ταξικά συμφέροντα που προώθησε ταυτόχρονα και αιτήματα των ΛΟΑΤ είναι παράδειγμα που οφείλουμε να λάβουμε υπόψην.

Το να υπερασπίζεται κάποιος το συλλογικό ταξικό του συμφέρον δεν είναι οπισθοδρόμηση αλλά η βασική προτεραιότητα του ανθρώπου για να μπορέσει να υπάρχει και να είναι άνθρωπος, η μόνη προυπόθεση για να μπορέσει να δημιουργήσει καταφατικά την ίδια την ατομική ταυτότητα.

Πηγή: Αγκάρρα

Η Λιλληκίκια “φυγή” και η “ευστροφία” του Νίκου

Η πρόεδρος της ΓΟΔΗΣΥ, Ξένια Κωνσταντίνου, υποστήριξε πως το θέμα δεν ήταν ο λόγος που έφυγε ο κ. Λιλλήκας «αλλά η ευστροφία με την οποία χειρίστηκε τη “φυγή” ο Αναστασιάδης». Για να λάβει την απάντηση ευχή «ο Πρόεδρος να χειρίζεται με ευστροφία τα σημαντικά θέματα» του τόπου.

Εν ξεκάθαρο ότι ένα που τα σημαντικά προβλήματα του τόπου είναι και ο Λιλλήκας… το φυσικό αέριο, η οικονομική κρίση και ο Λιλλήκας.

Σχεδόν σαν χτυπημένη από κωμήτη ποίηση που κάνει: “αλλά η ευστροφία με την οποία χειρίστηκε τη “φυγή”…” ε κάνει την “φυγή” του φευγάτου Λιλλήκα.

Τζαι αππίεισεν η άλλη που την “φυγή” στα σηματικά θέματα του τόπου… μα με έτσι λογική που εννα μας λύσει τζαι το κυπριακό τζαι έχουμε τζαι αριστερούς που μας λαλούν, τζαι περίμενε να δούμε έχει καλές προθέσεις. Μα εν προθέσεις που εννα θωρούμε δαμέ οξά συμφέροντα.

Τέλος πάντων άλλοι έχουν άλλα ταλέντα ας πούμε ο άλλος το μοντέλο έχει μέσα του την παραγωγή της δημιουργικής ασάφειας και ότι καταφέρνει να φοάται αλλά να μεν είναι φοβισμένος. Εν σαν να λαλούμε διψώ αλλά εν είμαι διψασμένος.

 

Διδακτέα ύλη;

“Σε ανακοίνωση που εξέδωσε, μετά από πολύωρη συνεδρίαση, αποφασίστηκε από κοινού να διορθωθούν τα γραπτά των μαθητών με βάση όσα προβλέπουν από τη μια η ύλη και από την άλλη στο κομμάτι παραγωγής λόγου (έκθεση) να ληφθεί υπόψη η συνδυαστική σκέψη των μαθητών, η εμπεριστατωμένη επιχειρηματολογία και η κριτική τους σκέψη”

Τι είναι η ύλη δηλαδή; Η όποια αναφορά στην ύλη ως διδακτέα ύλη είναι πέρα για πέρα η πιο ανόητη αναφορά της έννοιας ύλη που χρησιμοποιείται. Δεν υπάρχει κανένα νοήμα να λέμε διδακτέα ύλη. Ας μας απαντήσουν οι φιλόλογοι σ’ αυτό, που ακόμα και αν δικαιολογηθούν οι λόγοι δεν σταματάει η ανόητη χρήση της.

“από τη μια η ύλη, και από την άλλη στο κομμάτι παραγωγής λόγου”: τι από την μια και από την άλλη; για να γίνει παραγωγή λόγου χρειάζεσαι εφόδια, πως θα μπορούσε διαφορετικά να παραχθεί ο λόγος;

“συνδυαστική σκέψη”: δηλαδή η σκέψη που λέει το ριγέ πουκάμισο ταιριάζει με τα καφε παπούτσια;

“η εμπεριστατωμένη επιχειρηματολογία και η κριτική τους σκέψη”: θα μπορούσε να υπάρξει εμπεριστατωμένη επιχειρηματολογία χωρίς κριτική σκέψη; Δεν είναι και κριτική σκέψη η αμφισβήτηση αυτού που διαβάζω; 

Α, και το καλύτερο:
Καδής: “Όλοι οι υποψήφιοι θα αντιμετωπιστούν δίκαια“: πως είναι δυνατόν να αξιολογηθεί ο λόγος και η σκέψη πάνω στην βάση μιας δίκαιης αντιμετώπισης;

ΑΚΕΛ: ρεαλισμός και μακριά ο σοσιαλισμός

Αυτή είναι η βάση πάνω στην οποία θα γίνει το 22ο Συνέδριο του ΑΚΕΛ:

“… το όραμα του ΑΚΕΛ και οι κριτικές διαπιστώσεις μας, ενώ επικεντρωνόμαστε στην κατάθεση συγκεκριμένων ρεαλιστικών προτάσεων για το κάθε θέμα που πραγματευόμαστε.”

“Δεν πρόκειται για μια πρόταση σοσιαλιστικής οικοδόμησης, δεδομένο που εξ αντικειμένου σημαίνει ότι οι προτάσεις που καταθέτουμε έχουν σαφείς περιορισμούς ως προς τη δυνατότητά τους να οδηγήσουν σε τελικές-οριστικές λύσεις εντός του υφιστάμενου κοινωνικο-οικονομικού καπιταλιστικού συστήματος.”

 

 

Σοσιαλιστική επανάσταση, σφαίρα της φαντασίας και λύση του Κυπριακού

Ο κ. Μιχάλης Μιχαήλ, ένας αξιόλογος δημοσιογράφος και συγγραφέας, κατά τη διάρκεια μιας συζήτησης στο facebook εξ αφορμής το ποστ που είχε αναρτήσει σχετικά με την Διακίνηση προς τα κατεχόμενα χωρίς διατυπώσεις ισχυρίζεται το εξής σχετικά με την λύση του Κυπριακού:

Έχει πολιτικό αλλά και θεωρητικό ενδιαφέρον ότι ο πολιτικός ρεαλισμός κατά τον κ. Μ. Μιχαήλ δεν μπορεί να συσχτιστεί με την σοσιαλιστική επανάσταση.

Πάντως από το 1955 δεν το έχει βάλει κανείς το Κυπριακό πρόβλημα ως ταξικό ζήτημα, και γι’ αυτό για τον κ. Μ. Μιχαήλ δεν πρέπει να τεθεί; Εγώ θα έλεγα να μπεί και ως ζήτημα στο συνέδριο του ΑΚΕΛ τον Ιούνιο. Θα μπορούσε να κρατήσει τέτοια πολιτική ιστορική ευθύνη το κόμμα του εργαζόμενου λαού;

Επίσης, ένα εξαιρετικό άρθρο του κ. Λ. Σαββίδη είναι ένα παράδειγμα, κατά τον κ. Μιχαήλ, που κινείται στην σφαίρα της φαντασίας, “Σκέψεις για το Κυπριακό: Ιμπεριαλισμός, σταθερότητα, λύση και η Αριστερά”, το οποίο καταδεικνύει ακριβώς το Κυπριακό πρόβλημα ως ταξικό ζήτημα και αξίζει να διαβαστεί ή και να διαβαστεί ξανά:

“Η θεώρηση ότι πάμε για μια λύση στηρίζοντας δεξιές και φιλελεύθερες πρωτοβουλίες απλά στο Κυπριακό, μόνο προβλήματα μπορεί να προκαλέσει στο εργατικό κίνημα και τους συμμάχους του. Η ταξική πάλη δεν είναι κάτι το οποίο ξεκινά με ένα κουμπί που θα πατήσουμε όταν και εφόσον ολοκληρωθεί η πολιτική λύση…“

Ανακοίνωση της Κ.Ο Κύπρου του ΚΚΕ για το θάνατο προσφύγων στη Μεσόγειο

Η νέα τραγωδία, με το θάνατο εκατοντάδων προσφύγων στη Μεσόγειο, είναι μια ακόμη απόδειξη για το ότι η πολιτική της ΕΕ και άλλων χωρών, όπως οι ΗΠΑ, που ευθύνονται για τους πολέμους στην περιοχή της Αν. Μεσογείου, της Μ. Ανατολής, της Β. Αφρικής, για την προσφυγιά και το θάνατο χιλιάδων κατατρεγμένων, έχει πάρει χαρακτηριστικά εγκλήματος κατά της ανθρωπότητας.

Τα “δάκρυα” της ΕΕ και των κυβερνήσεών της γι’ αυτή τη νέα τραγωδία είναι ψεύτικα και αποτελούν πρόκληση για τους λαούς. Είναι η ίδια η ΕΕ, μαζί με τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ που πρωταγωνίστησαν σε ιμπεριαλιστικούς πολέμους και επεμβάσεις κατά χωρών όπως η Συρία, η Λιβύη, το Ιράκ, το Αφγανιστάν, που δημιούργησαν το τέρας των “τζιχαντιστών”. Είναι η ίδια η ΕΕ που με την πολιτική της πνίγει χιλιάδες πρόσφυγες στη Μεσόγειο, αφού τα κύματα των απελπισμένων ανθρώπων, εξαιτίας της φτώχειας, των πολέμων και των αντιδραστικών καθεστώτων, δεν μπορούν να τα σταματήσουν ούτε οι “φράχτες”, ούτε η Frontex, ούτε άλλα μέτρα καταστολής. Όλα αυτά απλά και μόνο αυξάνουν τον αριθμό των νεκρών και την τιμή των δουλεμπόρων.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ αναλαμβάνει τεράστια ευθύνη. Η Ελλάδα δεν πρέπει να έχει συμμετοχή σ’ αυτό το έγκλημα, πρέπει να το εμποδίσει.

Η απειθαρχία στον Κανονισμό του Δουβλίνου και στη Σένγκεν είναι μονόδρομος για την αντιμετώπιση του προσφυγικού και μεταναστευτικού προβλήματος. Η κυβέρνηση πρέπει, εδώ και τώρα, να εξασφαλίσει ανθρώπινους χώρους προσωρινής φιλοξενίας για τους πρόσφυγες και μετανάστες που φτάνουν στη χώρα. Να πάρει όλα τα απαραίτητα μέτρα για τη γρήγορη και δίκαιη απονομή ασύλου στους πρόσφυγες, καθώς και για τη χορήγηση ταξιδιωτικών εγγράφων για να φτάσουν στις χώρες του πραγματικού προορισμού τους. Ταυτόχρονα με αυτά, τώρα χρειάζεται άμεση αποχώρηση όλων των ελληνικών στρατευμάτων από ιμπεριαλιστικές αποστολές. Καμία συμμετοχή στις νέες επεμβάσεις που προετοιμάζονται με πρόσχημα τους “τζιχαντιστές”, που θα πολλαπλασιάσουν τα κύματα των προσφύγων.

Κανένας εργαζόμενος, κανένας νέος, κανένας άνθρωπος καλής θέλησης δεν μπορεί να μείνει αδιάφορος απέναντι σ’ αυτά τα εγκλήματα. Ο πόνος και η οργή για τον τραγικό θάνατο χιλιάδων ανθρώπων, ανάμεσά τους και μικρών παιδιών, πρέπει να στραφεί ενάντια στους υπεύθυνους αυτών των εγκλημάτων, που είναι η ΕΕ, το ΝΑΤΟ και οι κυβερνήσεις τους, το ίδιο το σάπιο καπιταλιστικό σύστημα. Πρέπει να μετουσιωθεί σε αλληλεγγύη για “της Γης τους κολασμένους” σε αγώνα για να εκλείψουν οι αιτίες αυτής της τραγωδίας.

Πηγή: lenin reloaded