ΕΣΣΔ; Τι είν’ αυτό;

Έχω ρωτήσει μαθητές σε διάφορα σχολεία του Λονδίνου σχετικά του ποιοί είναι αυτοί, όχι απλά που έχουν νικήσει τους Ναζιστές, αλλά ποιοί ήταν απλά ενάντια στη Ναζιστική Γερμανία.  Πήρα απαντήσεις από διάφορες χώρες, άλλες σωστές και άλλες λάθος, αλλά το βασικότερο που δεν ακούστηκε από κάνενα ήταν το: Σοβιετική Ένωση. Όταν τελικά ανέφερα την χώρα αυτή, τους κυρίεψε μια διερώτηση σχετικά με ποιά είναι αυτή η χώρα. Ούτε που είχαν άκουσει το όνομα αυτής της Ένωσης, δεν είχαν ιδέα ούτε κατά που πέφτει.

Σε μια εικοσαετία η ιστορική μνήμη θα έχει ξεχαστεί, όχι μόνο ως βιώμα, αλλά ως όρος επίσης. Η ιστορία θα έχει τόση επαφή με την πραγματικότητα όση έχει ο θάνατος με την αιωνιότητα. Η ιστορία ως εκπαιδευτικό μάθημα πάντα θα υπάρχει και ότι υπάρχει έγκειται μόνο εξαιτίας του χρόνου. Η διαφορά τώρα είναι ότι η ιστορία αναδιπλώνεται στο χρόνο όπου το κεφάλαιο έχει ήδη εισβάλει. Θες να αλλάξεις την ιστορία; Αυτό σημαίνει αλλάζω την ιστορία: όχι αλλάζω τα γεγονότα αλλά αλλάζω αυτό που αλλάζει τα γεγονότα.

The Great Patriotic War of 1941-1945. Banner of Victory over Berlin, 1945 (RIA Novosti / Haldei)

As little as 13 percent of Europeans think the Soviet Army played the leading role in liberating Europe from Nazism during WW2, a recent poll targeting over 3,000 people in France, Germany and the UK reveals.

The majority of respondents – 43 percent – said the US Army played the main role in liberating Europe. The survey, carried out from March 20 to April 9, 2015, was conducted by the British ICM Research agency for Sputnik News.

Over 50 percent of Germans and over 61 percent of French citizens believe their ancestors were liberated by the Americans. Nearly fifty percent of Britons think British forces actually played the key role in ending the Second World War. Only 8 percent of respondents in France and 13 percent in Germany credited the Soviet Army for the victory.

WW2 lasted from 1939 to 1945 and involved over 80 countries and regions. Up to 70 million people are believed to have lost their lives. However, the USSR suffered the biggest losses. At least 27 million Soviet citizens died during the war.

Russian, US diplomats honor WWII victory together

The US hoped to stay out, not taking part in WW2. Between 1935 and 1939 the US Congress passed a series of Neutrality Acts meant to prevent Americans becoming involved. President Harry S. Truman was quoted as saying by the New York Times in June 24, 1941: “If we see that Germany is winning, we ought to help Russia and if Russia is winning we ought to help Germany, and that way let them kill as many as possible, although I don’t want to see Hitler victorious under any circumstances. Neither of them thinks anything of their pledged word.”

Various estimates say the Soviet Red Army liberated nearly half of Europe’s territory, which comprise 16 modern European countries. Allied forces liberated nine countries, while six more were freed by the Soviets and the Allies together, according to RIA Novosti’s count. The combined population of the territories, in which the Red Army beat back Hitler’s forces, was about 120 million people.

The Red Army also had to face the lion’s share of Nazi forces on the Eastern Front – about five million soldiers. The vast majority of Hitler’s military hardware was also concentrated in the East: 5,400 artillery pieces, 54,600 mortars and over 3,000 warplanes. Combined, it amounted to three-fourths of the heavy weapons at Hitler’s disposal. By the end of the war, the Soviets had destroyed over 70 percent of the enemy’s forces.

The Eastern Front was the widest, spanning four to six thousand kilometers, which is four times more than the North African, Italian and Western European frontlines combined. It was also the hottest, seeing 1,320 days of combat compared to North Africa’s 309 and Italy’s 49.

In mid-April 1945, the Soviet Army started the final offensive against the German capital, and on April 21, they entered Berlin. On April 27, the Red Army linked up with American troops at the River Elbe, cutting the German army in two. At the time, the commander of the US 12th Army Group, General Omar Bradley, praised the Soviet troops for their resolve in forcing the Germans out of Russia. On 2 May 1945, the Berlin garrison finally surrendered to the Soviet army. On 4 July 1945, US Independence Day, American troops officially took charge of their occupation sector in southwest Berlin.

In January, 1945, the Soviet Army liberated the Nazis’ biggest concentration camp at Auschwitz, in southwestern Poland, which was seen as a symbolic landmark.

Biker blacklist: Russia’s Night Wolves on WWII ride denied entry to Poland

Earlier this year, in January, Polish foreign minister Grzegorz Schetyna bluntly dismissed Russia’s role in the liberation of the Auschwitz death camp, claiming it was liberated by Ukrainians.

“Maybe it’s better to say … the First Ukrainian Front and Ukrainians liberated [Auschwitz], because Ukrainian soldiers were there, on that January day, and they opened the gates of the camp and they liberated the camp,”Schetyna said in an interview with Polskie Radio.

Russian Foreign Minister Sergey Lavrov called his comments “sacrilegious and cynical.”

“Auschwitz was liberated by the Red Army, which included Russians, Ukrainians, Chechens, Tatars and Georgians, among others,” Lavrov emphasized, calling Schetyna’s words a “mockery of history [that] needs to be stopped.”

Πηγή: rt

Historical Outline USSR – Φωτογραφικό υλικό

“Information USSR”, Vol. I, Robert Maxwell, 1962, Chapter Historical Outline:

Chapter: Historical Outline (page 161)

 

Chapter: Historical Outline (page 188)

 

Chapter: Historical Outline (page 192)

Chapter: Historical Outline (page 194)

Chapter: Historical Outline (page 208)

Chapter: Historical Outline (page 209)

Chapter: Historical Outline (page 210)

Chapter: Historical Outline (page 245)

 

 

η αποδόμηση της ιστορίας ή αλλιώς… χιπστορία

Από τον ιστορικό υλισμό στον χιπστορικό μεταμοντερνισμό…

ένα τσιγάρο χάος.

 

Οι ξεπερασμένοι αγώνες της Παρισινής Κομμούνας;

                                    Η πλύστρα, Ντωμιέ

Στο “Παράθυρο” του Πολίτη ο Ντίνος Θεοδότου καταπιάνεται με την σημαντικότητα της Παρισινής Κομμούνας και διακρίνονται από το κείμενο τα εξής:

1. “Μπορεί σήμερα οι στόχοι και οι διεκδικήσεις για τις οποίες αγωνίστηκε η Κομμούνα να έχουν σε μεγάλο βαθμό κατακτηθεί και να θεωρούνται ξεπερασμένες…”

2. “Δεν ήταν προϊόν σχεδιασμού ή οργανωμένης δράσης αλλά αποτέλεσμα αυθόρμητης

αντίδρασης του παρισινού λαού.”

Ας αφιερώσουμε όμως λίγα λεπτά να διαβάσουμε το παρακάτω απόσπασμα, “Η Κομμούνα και

το έργο της”, από άρθρο του Ριζοσπάστη, έτσι ώστε να κατανοήσουμε αν πραγματικά

ήταν “αποτέλεσμα αυθόρμητης αντίδρασης του παρισινού λαού“.

Όσο για το αν σήμερα έχουν κατακτηθεί οι διεκδικήσεις της Κομμούνας προκύπτει το

ερώτημα πως είναι δυνατή, την ίδια στιγμή, να θεωρούνται αυτές οι διεκδικήσεις

ξεπερασμένες. Ότι κατακτιέται πρέπει να τιμάται και να μην ξεχνιέται και όχι να θεωρείται

ξεπερασμένο επείδη ακριβώς κατακτήθηκε. Επίσης, το ερώτημα τι ακριβώς απέμεινε από τις

όποιες κατακτήσεις κάνει ακριβώς τους αγώνες της Παρισινής Κομμούνας όχι

ξεπερασμένους αλλά επίκαιρους.

Η Κομμούνα και το έργο της

Πριν ιδρυθεί η Παρισινή Κομμούνα, είχε προηγηθεί ένας μακροχρόνιος αγώνας της εργατικής τάξης της Γαλλίας ενάντια στην πολιτική αντίδραση και στην καπιταλιστική εκμετάλλευση. Από τον Ιούνη του 1848, οι εργάτες είχαν ρίξει το σύνθημα της κοινωνικής δημοκρατίας σε αντιπαράθεση με τη δημοκρατία του κεφαλαίου. Το 1865 ιδρύθηκαν στη Γαλλία τα πρώτα τμήματα της Α` Διεθνούς, που βοήθησαν το προλεταριάτο να ανεβάσει την ταξική του συνείδηση και οργάνωση, να απελευθερωθεί από την πολιτική κηδεμονία του αστικοδημοκρατικού κινήματος, να οριοθετηθεί απέναντι στις μικροαστικές τάσεις που αναπτύσσονταν στις γραμμές του. Ο γαλλοπρωσικός πόλεμος όξυνε ακόμη περισσότερο την ταξική πάλη στη Γαλλία, ενώ οι προδοσίες των αστοτσιφλικάδων ωρίμασαν ακόμη περισσότερο τις προλεταριακές μάζες.

Για να αντιμετωπίσουν την αστοτσιφλικάδικη αντίδραση που είχε συσπειρωθεί γύρω από την κυβέρνηση του Θιέρσιου, οι εργάτες και οι μικροαστοί του Παρισιού ίδρυσαν το Φλεβάρη – Μάρτη του 1871 μια μαζική πολιτική οργάνωση, τη «Δημοκρατική Ομοσπονδία της Εθνοφρουράς του Τμήματος του Σηκουάνα» με δύναμη 215 τάγματα που συγκροτήθηκαν στις εργατικές και σε άλλες δημοκρατικές συνοικίες. Η Κεντρική Επιτροπή της Οργάνωσης αυτής, με επικεφαλής επιφανείς δημοκράτες και σοσιαλιστές (ανάμεσά τους και μέλη της Διεθνούς), έγινε το έμβρυο της νέας λαϊκής εξουσίας που ξεπηδούσε μέσα από το λαό^.

Στις 18 Μάρτη του 1871, κυβερνητικά στρατεύματα εισέβαλαν στις εργατικές συνοικίες του Παρισιού, στο Μπελβίλ και αλλού, περικύκλωσαν τη Μονμάρτη και απαίτησαν την παράδοση των όπλων της Εθνοφρουράς. Οι εθνοφρουροί με την υποστήριξη του λαού προέβαλαν αντίσταση, οι στρατιώτες διατάχθηκαν να επιτεθούν, αλλά λίγοι από αυτούς υπάκουσαν. Δύο στρατηγοί, ο Λεκόντ και ο Τομά, συνελήφθησαν από τους στρατιώτες τους και τουφεκίστηκαν. Η ΚΕ της Εθνοφρουράς πέρασε στην επίθεση. Ετσι ξεκίνησε η εξέγερση. Οι εξεγερμένοι κατέλαβαν το Δημαρχείο, ενώ η εξουσία πέρασε στα χέρια της Κεντρικής Επιτροπής της Εθνοφρουράς. Στις 20 Μάρτη έγιναν προσπάθειες εξέγερσης και σε άλλες πόλεις, που όμως απέτυχαν. Εν τω μεταξύ, η κυβέρνηση της Γαλλίας μεταφέρθηκε στις Βερσαλλίες (17 με 18 χλμ. δυτικά του Παρισιού), που οι Γερμανοί είχαν, στο μεταξύ, εκκενώσει.

Στις 26 Μάρτη, εκλέγεται η Παρισινή Κομμούνα και στις 28 ανακηρύχτηκε πανηγυρικά και επίσημα σε κυβέρνηση. «Το Παρίσι – γράφει ο Remi Gossez¹² – άνοιγε μια λευκή σελίδα στο βιβλίο της Ιστορίας και έγραφε το πανίσχυρο όνομά του. Διακόσιες χιλιάδες ελεύθεροι άνθρωποι συγκεντρώθηκαν για να διακηρύξουν την ελευθερία τους και να διαδηλώσουν μέσα στο θόρυβο των κανονιών τη δημιουργία ενός νέου θεσμού… Τι γράψανε, όμως, στη λευκή σελίδα, οι εκλεκτοί του λαού; Την αντίληψη μιας νέα κοινωνίας. Την αντίληψη αυτή έμελλε να την κληρονομήσει, τελικά, η εργατική τάξη του Παρισιού».

Η Κομμούνα έπεσε στις 28 Μάη του 1871, αλλά μέχρι τότε πήρε μια σειρά ιστορικές αποφάσεις, εκ των οποίων τις σημαντικότερες αξίζει να αναφέρουμε εν συντομία. Συγκεκριμένα:

Κατάργησε την υποχρεωτική στρατιωτική θητεία και τον τακτικό στρατό και στη θέση του δημιούργησε την Εθνοφρουρά, που αποτελείτο από «όλους τους ικανούς άνδρες». Κατάργησε τα τυχερά παιχνίδια. Θεσμοθέτησε το χωρισμό της Εκκλησίας από το κράτος – κατάργησε τον εκκλησιαστικό προϋπολογισμό – εθνικοποίησε τα εκκλησιαστικά ακίνητα. Κατέστρεψε δημόσια τη λαιμητόμο και καθιέρωσε το μέτρο των αντιποίνων ενάντια στους αντεπαναστάτες. Απελευθέρωσε όσους κρατούμενους κρατούνταν χωρίς κατηγορία. Κατάργησε τις διώξεις για διαμαρτυρία γραμματίων. Καθιέρωσε τη δημοσιότητα των συνεδριάσεών της. Θεσμοθέτησε τη δημιουργία επιτροπής για την καταγραφή των επιχειρήσεων που εγκατέλειψαν οι ιδιοκτήτες τους και για την αποκατάσταση της λειτουργίας τους, σε συνεργασία με τους εργαζόμενους. Θέσπισε την ολοκληρωτική κατάργηση των προνομίων των δημοσίων υπαλλήλων, θεσμοθέτησε την εκλογή και την ανακλητότητά τους, καθόρισε νόμιμη αμοιβή τους. Διόρισε επιτροπή για τη δημιουργία «Ελεύθερων Πανεπιστημίων». Διόρισε επιτροπή για την αναδιοργάνωση των πολιτικών δικαστηρίων με βάση το καθολικό εκλογικό δικαίωμα. Προώθησε ολοκληρωτική κατάργηση ποινικής και αστικής δικαιοδοσίας των επιχειρηματιών στους τόπους δουλιάς. – Κατάργηση δικαιώματος προστίμων. – Επιστροφή όσων είχαν εισπραχθεί. Καθιέρωσε την ασυλία των ξένων ενάντια στις κατασχέσεις. Διόρισε επιτροπή για την αναδιοργάνωση της εκπαίδευσης. – Καθιέρωσε τη δωρεάν παιδεία. Κατάργησε την αστυνομία και την αντικατέστησε με την Πολιτοφυλακή κλπ.

Η “Αριστερά” και το ΑΚΕΛ

Ο όρος “αριστερά” έχει ενδιαφέρον για τρείς λόγους: 

1. Δεν είναι επιστημονικός όρος αλλά ένας όρος εμφανιζόμενος κατά την Γαλλική Επανάσταση ο οποίος αναφερόταν στις θέσεις που συνήθιζαν να κάθονται οι εκπρόσωποι της Εθνοσυνέλευσης

2. Από τότε επιτυγχάνει να διατηρείται στην πολιτική σκηνή λόγω και μόνο της σχετικότητας της ουσίας της, ένα χωρίς δηλαδή πολιτικό και φιλοσοφικό περιεχόμενο

3. έχει ενδιαφέρον ως προς την παλινδρομική ιστορική δυναμική της να κατορθώνει δηλαδή να προσδιορίζει κόμματα, πολιτικές και οικονομικές πρακτικές αποκλειστικά μεταρρυθμιστικού τύπου για ένα πιο δίκαιο κράτος, για μια άλλη τύπου δημοκρατία και για μια πιο δίκαιη οικονομία που πάντοτε έχει χαρακτήρα ενάντια στην δικτατορία του προλεταριάτου και στην κοινωνικοποιήση των μέσων παραγωγής.

“Αριστερά” και φως

Ένας παραλληλισμός της κίνησης της “αριστεράς” και η εξάρτησή της από τον σχετικισμό καταφαίνεται στην ακριβώς  ίδια κίνηση των θετικώς και αρνητικώς φωτοτροπικών οργανισμών (οι φωτοτροπικοί οργανισμοί είναι αυτοί που έλκονται ή αποθούνται από το φως, για παράδειγμα βλέπουμε τα έντομα που έλκονται από αυτό να κάνουν γύρους γύρω από λάμπες φωτός). Οι θετικώς φωτοτροπικοί οργανισμοί ευθυγραμμίζουν τα σώματά τους σε μια συγκεκριμένη γωνία με την πηγή του φωτός με αποτέλεσμα να καταλήγουν να κάνουν κύκλους γύρω από την πηγή. Οι αρνητικώς φωτοτροπικοί οργανισμοί από την άλλη κρύβονται από την πηγή του φωτός όντας απειλή. Επίσης, τα θετικώς φωτοτροπικά έντομα όταν διακρίνουν μια πηγή φωτός χωρίς εμπόδια και έτσι ο δρόμος προς την πηγή του φωτός είναι καθαρός πετούν κατευθείαν προς την πηγή. Γι’ αυτό μάλλον μερικά έντομα ορμούν προς τις λάμπες.

Αυτό θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι η «αριστερά», μια θετικώς δηλαδή αλλά πότε πότε και μια αρνητικώς φωτοτροπική πολιτική λογική. Χωρίς την διατήρηση της πηγή του καπιταλιστικού συστήματος είναι χαμένη στο σκοτάδι.

“Αριστερά” και ΑΚΕΛ  

Ο όρος “αριστερά” σε σχέση με το ΑΚΕΛ είναι τόσο συνδεδεμένος ο οποίος δεν προσδιορίζει το κόμμα μόνο ως χαρακτήρα αλλά και σχετικοποιεί την ίδια την κατ’ ανάγκην μεταρρυθμιστική πολιτική του με αναφορικό άξονα την μη αμφισβήτηση του καπιταλιστικού συστήματος. Η “αριστερα” προσδιορίζει το πολιτικό πρόγραμμά της πάντα σε σχέση με κάτι άλλο το οποίο γίνεται η βάση πάνω στην οποία θα οικοδομηθεί όποια κριτική. Αυτή η βάση είναι το καπιταλιστικό σύστημα. Η “αριστερά” διατηρεί τον άξονα προσδιορισμού της με μια κενότητα περιεχομένου, παράγωγο του ίδιου του κεφαλαίου. Αυτό αντανακλάται και από την στάση του στο κείμενο “Η δική μας αντίληψη για τον Σοσιαλισμό” στο οποίο παρότι αυτοχαρακτηρίζεται ως Μαρξιστικό-Λενινιστικό κόμμα [κάτι που οργανωτικά είναι], εντούτοις δηλώνει ότι αποτάσσει το κεντρικό χαρακτηριστικό των ΜΛ κομμάτων που είναι η δικτατορία του προλεταριάτου, η σοσιαλιστική μορφή δημοκρατίας [όπως επίσης και αποδοχής μικτής οικονομίας και χρήση της αγοράς σαν εργαλείο ανάπτυξης]. Διαβάζουμε στο “Η δική μας αντίληψη για τον Σοσιαλισμό”: “Tο σοσιαλιστικό κράτος δικαίου στο οποίο προσβλέπουμε είναι ασυμβίβαστο με τη δικτατορία οποιασδήποτε τάξης […] H ομαλή λειτουργία της αγοράς στα πλαίσια του σοσιαλισμού αποτελεί κατά συνέπεια αναγκαιότητα, για την εξασφάλιση της οποίας επιβάλλεται η διασφάλιση ολων των απαραίτητων προϋποθέσεων. Tο οικονομικό σύστημα του ανανεωμένου σοσιαλισμού που θα συνδυάζει τον προγραμματισμό και την ελεύθερη αγορά πρέπει να εξασφαλίζει τη διαλεκτική ενότητα”.

Έτσι λοιπόν το ΑΚΕΛ Αριστερά Νέες Δυνάμεις όταν χαρακτηρίζεται ως “αριστερό” κόμμα δεν είναι η ενσάρκωση μιας “αριστερής” ρεφορμιστικής πολιτικής κενής περιεχομένου η οποία κάνει κύκλους επί κύκλων γύρω από την πηγή του φωτός από το οποίο έλκεται; Αν και γυρίζει γύρω από την λάμπα και χτυπά πάνω σε αυτήν υπάρχει η δυνατότητα η λάμπα να σπάσει ποτέ;

“Αριστερά” και Συνέδρια του ΑΚΕΛ 

Ο όρος “αριστερά” χρησιμοποιείται στο 5ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΟΥ ΑΚΕΛ 13-15 Σεπτεμβρίου το 1947 εφτά φορές οι οποίες έχουν αποκλειστικά σχέση με την ανάπτυξη του τύπου μετά την μόλις 2 χρόνια αυτοδιάλυση του ΚΚΚ στο ΑΚΕΛ όπου είχε μια πορεία ήδη από το 1941. Η μετάβαση από ΚΚΚ σε ΑΚΕΛ ήταν περίεργη όσον αφορά την ταξική γραμμή των κομμουνιστών σε σχέση με την γέννηση και την χρήση του όρου, αφού εκ των πραγμάτων είχε προκύψει:

1. ένα άνοιγμα σοσιαλδημοκρατίζουσας αντίληψης σε συνδυασμό με ένα αστικό πόλεμο εκ των έσω που σιγά σιγά φέρνει το ΚΚΚ να χάνει την κομμουνιστική του ισχύ, για παράδειγμα: ο Α. Αλέκου γράφει: “Ενόψει των επερχόμενων δημοτικών εκλογών του 1946, το ΑΚΕΛ άρχισε να στρέφεται και προς άλλες κατευθύνσεις για ακόμα πιο πλατύ μέτωπο… όμως περιλάμβανε και παράγοντες της αστικής τάξης” (1948, Ο Ελληνικός Εμφύλιος και η Κύπρος σελ.  65). Επίσης μια άλλου είδους αντίληψη προκύπτει ότι το ΚΚΚ ήταν σεχταριστικό όπως ερμηνεύεται από κύκλους της “αριστεράς” και σήμερα: “Ο Σέρβας με βάση τη γερή μαρξιστική του παιδεία και μόρφωση, αναδείχθηκε σε βασικό στέλεχος του κυπριακού κομμουνιστικού κινήματος και ως ο τελευταίος Γενικός Γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος Κύπρου προσπάθησε να το μετατρέψει από σκληροπυρηνικό σεχταριστικό κόμμα σε ένα νόμιμο κόμμα με ευρύτερη βάση που θα ανταγωνιζόταν για την πολιτική ηγεσία με την Εθναρχία, θέτοντας τα θεμέλια στην κυπριακή κοινωνία για την ίδρυση του ΑΚΕΛ.”

(Η Κυπριακή Αριστερά στην Πρώτη Περίοδο της Βρετανικής Αποικιοκρατίας Προμηθέας, Εκδόσεις Ταξιδευτής, 2012, σελ. 82).

1. η κούραση της αντίστασης στην παρανομία με την αγγλοκρατία να πολεμάει το ΚΚΚ με όλες της δυνάμεις, για παράδειγμα διαβάζουμε: “Από την Κύπρο έφυγε μικρός αριθμός (για τον Ισπανικό εμφύλιο) λόγω των αυταρχικών περιοριστικών μέτρων που είχαν επιβληθεί μετά την εξέγερση του 1931 και των αδυναμιών του ΚΚΚ μετά την εξορία της ηγεσίας του και τη σύλληψη πολλών στελεχών του” (Η Κυπριακή Αριστερά στην Πρώτη Περίοδο της Βρετανικής Αποικιοκρατίας, σελ. 154).
2. διείσδυση αστικών πολιτικών αντιλήψεων, για παράδειγμα στο History of the Communist Party in Cyprus του Γ. Κατσουρίδη διευκρινίζει ότι κατά την μετάβαση από ΚΚΚ σε ΑΚΕΛ “the communists were the majority in the 17-member committee” με το ερώτημα που προκύπτει να είναι: αφού υπήρχαν και άλλοι που δεν ήταν κομμουνιστές τι πολιτικές αντιπροσώπευαν; Επίσης “Another 100 non-party persons also attended the congress”. Στη συνέχεια ο Γ. Κατσουρίδης με σαφήνεια ισχυρίζεται ότι “The other side endorsed the view that AKEL was not sufficiently mature and there was the danger of ‘rightist’, petit-bourgeois’ if the CPC were dissolved.”
3. η ήττα του ΔΣΕ (μεταφέρεται ο όρος με αρνητικό πρόσημο στη Κύπρο κατά καποιον τρόπο αλλά στην Eλλάδα ο όρος δεν εδραιώνεται λόγω της παρανομίας).
4. και τέλος γεγονός ήταν ότι από το 1930 μέχρι και τα μέσα της δεκαετίας του 1940 το εργατικό κίνημα έδωσε σκληρούς εργατκούς αγώνες. Μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο άρχισε ένας διακριτός αγωνιστικός ταξικός μαρασμός (το 1948 ήταν η τελευταία μεγάλη εργατική απεργία). Η ίδρυση του ΑΚΕΛ εθνικοποιήσε το κυπριακό και αποδυναμώθηκε έτσι η ταξική αγωνιστικότητα των εργατών σε μεγάλο βαθμό.

Στο 8ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΟΥ ΑΚΕΛ 5-7 Μαρτίου 1954 διαβάζουμε τον όρο “αριστερά” μα μην διακρίνεται από την δεξιά. Η περίπτωση αυτή είναι η μοναδική και δεν την βρίσκει κανείς σε κανένα άλλο συνέδριο του ΑΚΕΛ. Η χρήση αυτή δεν αντικατοπτρίζει φυσικά μια συνειδητή πολιτική στάση του ΑΚΕΛ να εναντιώνεται στις πολιτικές θέσεις ως προς την αντίθεση του περιεχομένου των κομμουνιστικών και “αριστερών” όρων/θέσεων.

“Οπλισμένοι οι Ακελιστές μ’ αυτά τα δυο προγράμματα, κτυπώντας αποτελεσματικά κάθε μορφή σεχταρισμού στη δουλειά τους, επαγρυπνώντας και αποφεύγοντας κάθε παρεκλιση, δεξιά ή αριστερά, μπορούν και πρέπει ν’ αναπτύξουν τη δράση τους με βάση τα καθημερινά προβλήματα του λαού, για να επισπεύσουν τη συγκρότηση του πλατύτερου δυνατού πατριωτικού μετώπου πάλης.”

Απόδειξη της μη πολιτικής συνειδητής χρήσης των όρων “δεξιά ή αριστερα” το 1954, έγκειται στην ιστορική παράλληλη γέννηση του όρου “αριστερά” στην Ελλάδα. “Η  “αριστερά” γεννιέται κάτω από συνθήκες κρατικής καταστολής ως αμυντική παρονομασία και αυτοπροστατευτική ψευδεπιγραφή” από το 1950 και μετά. Αυτό δίνει φυσικά το έδαφος να [αστικο-] “δημοκρατικοποιηθούν” πολιτικές, τακτικές και στρατηγικές. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο θα μπορούσε να υποστηριχθεί ότι ο όρος “αριστερά” μεταφέρεται και στην Κύπρο εδραιώνεται με το 7ο Συνέδριο το 1951. Στη συνέχεια χρησιμοποείται ο όρος ως βασική έννοια πολιτικής διαχείρισης μέχρι και σήμερα.

Με το 14ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΟΥ ΑΚΕΛ 25-28 Μαΐου το 1978 κάνει εγγράφως την πρώτη εμφάνισή της ως πολιτική έννοια ο συγκεχυμένος όρος “αριστερά” με την παρακάτω θέση:

“Στην Ευρώπη οι δημοκρατικές δυνάμεις και ειδικά οι δυνάμεις της Αριστεράς βρίσκονται σε άνοδο και σημειώνουν σημαντική πρόοδο. Στην Πορτογαλία και την Ισπανία κατάρρευσαν και τα τελευταία διχτατορικά φασιστικά καθεστώτα που καταδυνάστευαν για δεκαετίας τους λαούς των χωρών τους. Η κατάρρευση τους οδήγησε στην αποκατάσταση της δημοκρατίας, δημιούργησε ευνοϊκές προϋποθέσεις και συνθήκες για δημοκρατική πολιτική ζωή και ανέλιξη, για την οποία παλεύουν αποφασιστικά τα Κομμουνιστικά Κόμματα και άλλες πατριωτικές δυνάμεις αυτών των χωρών.”

Από το 14ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ μέχρι και το τελευταίο συνέδριο του ΑΚΕΛ ο όρος “αριστερά” όλο και πλατιάζει στο δημόσιο, πολιτικό και θεωρητικό λόγο. Ο όρος “αριστερά” έγινε ο εννοιολογικός άξονας πάνω στον οποίο μπορεί να στηριχτούν και να χαράξουν πορεία πολιτικές θέσεις οι οποίες δεν θα μπορούσαν ποτέ να χαρακτηριστούν ούτε μαρξιστικές αλλά ούτε και κομμουνιστικές. Ο όρος τότε βρήκε την καταλληλότητα της χρήσης του. Το παράδοξο αυτού του όρου συνίσταται στό ότι ως πολιτικός όρος δεν έχει τις θεωρητικές και δη τις φιλοσοφικές προϋποθέσεις να είναι πολιτικός αλλά παραμένει να είναι με κάποιο ιδιαίτερο τρόπο τέτοιος. Πάνω σ’ αυτήν την βάση λοιπόν της παραδοξότητας του μη υποστασιοποιημένου πολιτικού όρου εμφανίζεται την ίδια στιγμή ως πολιτικός όρος. Αυτή η αντιδιαλεκτική σχέση του θεωρητικού όρου με τις πολιτικές πρακτικές χαρακτηρίζεται με διεύρυνση της χρήσης του την δεκαετία του 60 και 70 στην Ευρώπη περιγράφοντας μια μεγάλη γκάμα κινημάτων.

Η “αριστερά” αλλά και το “αριστερό” ως πολιτικός όρος δεν είναι η αιτία μιας μετατόπισης της ταξικά επαναστατικής προλεταριακής λογικής σε μια αστική διαχειριστική λογική του καπιταλισμού αλλά ως το παράγωγο της ήδη αποδοχής και διάχυσης της κομμουνιστικής αντίστασης στην αστική ιδεολογία και στην διαχειριστική πολιτική του καπιταλισμού. Η κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής είναι το αίτημα των κομμουνιστών αλλά ποτέ της “αριστεράς” και ποτέ του “αριστερού” ως πολιτικού όρου.

Το ζήτημα των συνεργασιών

Για να μην χαρακτηριστεί το παρόν άρθρο ως απλά μια ιδεαλιστική συνθηκολόγηση μιας τάχατες “καθαρής επανάστασης”, πρέπει να σημειωθεί  ότι ουδεμία σχέση έχει με την ανάλυση της ουσίας της αριστεράς. Αυτό, διότι όπως και οι Μπολσεβίκοι στην επανάσταση του 1917, όσο και στις επαναστάσεις σε Κούβα και Κίνα αλλά και στο κίνημα του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ και στο επαναστατικό κίνημα του ΔΣΕ, οι κομμουνιστές δεν ακολούθησαν απομονωτική στρατηγική αλλά αντιθέτως έκαναν σημαντικές λαικές συμμαχίες. Δεν φετιχοποιήθηκε η παρανομία αλλά ούτε και ο κοινοβουλευτισμός. Μαζί με την ανάγκη του ΑΚΕΛ να παρουσιαστεί στο ευρύτερο Κυπριακό κοινό ως αριστερό και λιγότερο κομμουνιστικό κόμμα [για πολλούς και διάφορους λόγους], φετιχοποίησε τον κοινοβουλευτισμό σε τόσο απόλυτο βαθμό που δείχνει και στα γραπτά του την ανάγκη να απολογηθεί εκ των προτέρων και να δώσει εξετάσεις νομιμοφροσύνης στο αστικό σύστημα. Διαβάζουμε στο κείμενο “η δική μας αντίληψη για τον Σοσιαλισμό”:

”O αγώνας για σοσιαλισμό θα στηριχθεί στην κατάκτηση της πολιτικής πλειοψηφίας του λαού εκφρασμένης μέσα από δημοκρατικές διαδικασίες και που θα επιτυγχάνεται με την καθημερινή πάλη για την προώθηση των συμφερόντων των ευρύτερων λαϊκών στρωμάτων και τη συνεχή διαφώτιση. H κατάκτηση της πολιτικής πλειοψηφίας θα πραγματοποιηθεί μέσον της συνεργασίας και συμμαχίας όλων εκείνων των πολιτικών δυνάμεων, οι οποίες στον ένα ή στον άλλο βαθμό θα ενδιαφέρονται για την υλοποίηση του κοινωνικού μετασχηματισμού”

Η εγγύηση της αριστεροσυνης με άλλα λόγια, είναι ακριβώς το πάγωμα ή σκότωμα της ταξικής πολιτικής. Η επιλογή του ΑΚΕΛ να αποδεχθεί τους όρους ενός αόριστου αριστερού προτάγματος, το έφερε να αναζητά επικοινωνιακές συνεργασίες που δεν αντανακλώνται σε καμιά περίπτωση στην πραγματικότητα της εργατικής τάξης και των λαικών στρωμάτων. Μάλλον προσπαθεί να καθυσυχάζει τις ανησυχίες των μαζών που έχουν ήδη αποδεχθεί και ασπαστεί την αστική ιδεολογία, και μικροαστικές παραλλαγές της. Αυτό είχε διπλό αποτέλεσμα, από την μια να αποξενώσει όσους ένιωθαν πιο αριστεροί από το υπάρχον σύστημα [όσους θεωρούσαν δηλαδή ότι το κόμμα συμβιβάστηκε και έχασαν κάθε ελπίδα], αλλά και να δημιουργήσει περισσότερη έχθρα ανάμεσα σε μερίδα της εργατικής τάξης είναι εγκλωβισμένη στα πλοκάμια της ακροδεξιάς και της εθναρχίας [με την εντύπωση που βοήθησε φυσικά και το κατεστημένο να δημιουργηθεί ότι “δεν είναι αρκετό που είναι κομμουνιστές, είναι και συμβιβασμένοι κιόλας”].

Ο Μαρξισμος-Λενινισμός δεν διεκδικεί το αλάθητο και την μοναδική σκοπιά από την οποία μπορεί κάποιος να δει την πραγματικότητα. Είναι όμως μια συνεκτική θεωρία, λόγω του μονισμού μεταξύ κοινωνίας και πράξης, διαλεκτικής σύνδεσης θεωρίας και πράξης. Λέγοντας αυτά, ο Μαρξισμός-Λενινισμός ως η επιστημονική θεωρία του προλεταριάτου, δεν να αναλύεται από το επίσημο ΑΚΕΛ ως αυτό που είναι αλλά συνδυάζεται και χρησιμοποιείται πολλές φορές έξω από το περιεχόμενό του για χάριν συνεργασιών. Οι συνεργασίες σε ταξικό επίπεδο περιλαμβάνουν δουλειά πολλή σε προσωπικό επίπεδο, στους χώρους δουλειάς, στα άμεσα προβλήματα ενώ οι κοινοβουλευτικές με επικοινωνιακά τεχνάσματα, με κοινές διακυρήξεις για πλειοψηφείες στο αστικό κοινοβούλιο με συγκεκριμένες λέξεις που θα καλύπτουν και τις δύο πλευρές. Η μια περίπτωση είναι διαλεκτική, κτίζει δηλαδή πάνω στο λαό, του δίνει την δυνατότητα να πιστέψει στις δυνατότητες του να αναλάβει εξουσία, και η άλλη κτίζει πάνω στην άγνοια του λαού με το να καθυσηχάζει και να λειτουργεί με όρους “οικονομικών ντήλ”. Με ταξική πολιτική λοιπόν εννοoύμε τους ελιγμούς του κινήματος με σκοπό όχι απλά βραχυπρόθεσμα οφέλη [ή μικρά οφέλη που μπορεί να προκύψουν σαν αποτέλεσμα της απόταξης της ταξικής πάλης], αλλά που να μπορούν να προσανατολιστούν σε μια διαδικασία οικοδόμησης του Σοσιαλισμού. Προπαντός, είναι σημαντικό να αναγνωρισθεί η θεωρητικοποίηση μικροαστικών ρευμάτων σκέψης που έχουν ενσωμάτωθεί στο πρόγραμμα ως τάχα διαλεκτικά με την πρόφαση της προσάρμοση του Μαρξισμού-Λενινισμού στα δεδομένα της εποχής. Οι συνεργασίες δηλαδή να είναι απλά αυτό, συνεργασίες ή [διαταξικές]-συμφωνίες όπου είναι απαραίτητο για να καλυτερεύσει η θέση του ταξικού κινήματος στην πάλη. Ο ταξικός πόλεμος όμως δεν αναβάλλεται με τις συμφωνίες κάτι που φάνηκε πολλές φορές και που έχει πληρώσει το ΑΚΕΛ και οργανωτικά αλλα και εκλογικά.

ΑΚΕΛ και ταξικό κίνημα    

Η αυταπάτη του όρου “αριστερά” συνιστά μόνο την μορφή της, αφού το περιεχόμενο της είναι κενό ως πολιτικό κομμουνιστικό ρήγμα. Το ΑΚΕΛ Αριστερά Νέες Δυνάμεις με την συνεχως αυξανόμενη μεταρρυθμιστική πτέρυγά του συνιστά ομολογουμένος ένα “αριστερό” κόμμα που λησμονεί τον εργαζόμενο λαό γιατί έχει ήδη λησμονήσει την κομμουνιστική του προέλευση. Η μακρόχρονη σοσιαλδημοκρατοποίηση του ΑΚΕΛ εν γένει είναι η απόδειξη ότι η αστική τάξη κυριαρχεί αφήνοντας λαϊκά στρώματα στο έλεος το κεφαλαίου. Με την πτώση Χριστόφια, το πλειοψηφικό σοσιαλδημοκρατικό ΑΚΕΛ αποδιοργανώνεται από τον στόχο του να συγκροτήσει ένα δυναμικό “αριστερό” προγράμμα με την σχεδόν συνοδευτική τελειωτική αποκοπή από κάθε ταξικό πολιτικό περιεχόμενο θέσεων και αγώνων.  Χαρακτηριστική ήταν η προσπάθεια της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς κατά την διάρκεια της πτώσης Χριστόφια και της “αριστερής κυβέρνησης” να δημιουργήσει τις προοπτικές μιας “εναλλακτικής αριστερής πολιτικής” η οποία κατέλειξε εν τέλει ως ένα πυροτέχνημα, ένα πυροτέχνημα που οδήγησε ακριβώς στην απογύμνωση του όρου “αριστερά” με την αοριστία που τον χαρακτηρίζει.

Σήμερα βρισκόμαστε κάτω από ένα αποδιοργανωμένο, συγχυσμένο και απελπισμένο ταξικό κίνημα, σε μια πολιτική ακινησία αφού το ΑΚΕΛ με την ρεφορμιστική του πτέρυγα και τη  προσπάθεια να συμβιβάσει τα ασυμβίβαστα δεν μπορεί να εξυπηρετεί τα ταξικά συμφέροντα του λαού και την έλλειψη μιας εναλλακτικής πρότασης. Ο ιστορικός ρόλος του ΑΚΕΛ που είναι η οργάνωση ενός ταξικού κινήματος που σήμερα εκ των πραγμάτων δεν διακρίνεται. Την ίδια στιγμή ωριμάζουν οι καιροί της οργάνωσης ενός ταξικού μετώπου το οποίο θα μπορούσε να συγκροτηθεί με πρωτοβουλία της πτέρυγας του κομμουνιστικού ΑΚΕΛ σε συνδυασμό με την έτσι και αλλιώς ανάγκη των εργαζόμενων μαζών για μια ριζική αλλαγή της πραγματικότητας τους ή ο λαός θα δημιουργήσει νέους τρόπους πολιτικής δραστηριότητας που δεν εγγυάται κανείς ότι δεν θα είναι προς την αντίθετη κατεύθυνση. Η ευθύνη βαραίνει όλους όσοι νιώθουν άνετα στην ακινησία ή από την άλλη κείτονται ακόμη μετέωροι στο δίλημμα εργασία ή κεφάλαιο.

Αγκάρρα

Μικροαστός

                      Potomok Chingis-Khana (1928) aka Storm over Asia, Vsevolod Pudovkin

Ο μικροαστός έχει την αυταπάτη ότι τα συμφέροντά του εξασφαλίζονται όταν εξασφαλίζει τα συμφέροντά της η αστική τάξη. Η μικροαστική αντίληψη της χειραφάτησης είναι μια ψυχολογίστικη υποκειμενικού χαρακτήρα ερμηνεία περί θεραπείας της ψυχής. Στην μικροαστική άβυσσο δεν υπάρχει τίποτα το διαλεκτικό μεταξύ της χειραφέτησης και της πολιτικής. Η πολιτική για τον μικροαστό είναι κάτι που δεν τον ενδιαφέρει αν και τον επηρεάζει. Η αδιαφορία του έγκειται στο σκοτάδι του υποκειμενικού εκλεκτικισμού του. Το συλλογικό έχει γίνει απειλή ως μηδενικότητα που μπορεί να τον σκοτώσει. Η μικροαστική αντίδραση της εργατικής συλλογικότητας για αγώνες έγκειται στον φόβο του τέλους της υποκειμενικοποιημένης εκλεκτικότητάς του. Ο μικροαστός είναι ο υποκειμενικός εκλεκτός του κόσμου ενός φαντασιακού υποκειμενικού σκοπού. Το τέλος της ιστορικότητάς του ως υποκειμένου, αυτό είναι που βιώνει ο μικροαστός γι’ αυτό και δεν μπορεί να δεί πέρα από το σήμερα. Το μικροαστικό υποκείνεμο ως τάξη δεν έχει την ταξική πάλη ως την μηδενιστική πράξη δημιουργίας ενός άλλου κόσμου αλλά έχει μια δική της πάλη που είναι ενάντια στην εργατική τάξη, ενάντια δηλαδή ενός κόσμου που αγωνίζεται για μια κομμουνιστική κοινωνία. Εξ ου και η ΕΣΣΔ, για την μικροαστική τάξη είναι μια χρονική σκοτεινή περίοδος η οποία δεν της ταιριάζει γιατί ακριβώς δεν της μοιάζει. Οι μικροαστοί θιασώτες της δημοκρατίας των αστών τρέφονται με φαντασιακές ευτυχίες, επιτυχημένες ελπίδες και προσμονητικές διασφαλίσεις. Ο μικροαστός δεν ζεί ούτε σε χρονικότητα κι ούτε σε ιστορικότητα αλλά σε ένα περιθώριο παροντικής αμνησίας. Η αρχαιότητα για τον μικροαστό είναι μια σαγηνευτική εφεύρεση και από την άλλη η ιστορία μια παρελθοντική απόμακρη σειρά γεγονότων με αρχή μέση και τέλος σαν να διαβάζεις ένα βιογραφικό.

Η ιστορία δεν κάνει τίποτε…

                                                    The Man with the Movie Camera, Dziga Vertov, 1929.

“Η ιστορία δεν κάνει τίποτε, «δεν κατέχει κανέναν απέραντο πλούτο», «δεν πολεμάει σε καμιά μάχη»! Δεν είναι η «ιστορία», αλλά ακριβώς ο άνθρωπος, ο πραγματικός, ο ζωντανός άνθρωπος — να ποιός τα κάνει όλα αυτά, ποιός τα κατέχει όλα και αγωνίζεται για όλα. Η «ιστορία» δεν είναι κάποια ιδιαίτερη προσωπικότητα, που χρησιμοποιεί τον άνθρωπο σαν μέσο για την επίτευξη των δικών της σκοπών. Η ιστορία δεν είναι τίποτε άλλο παρά η δραστηριότητα του άνθρωπου που επιδιώκει δικούς της σκοπούς.”

Λένιν, Άπαντα Τόμος 29, Φιλοσοφικά Τετράδια, Σύγχρονη Εποχή, 1977 (σελ. 22-23).