Πέρα απ’ το καλό και το κακό

Διαβάζοντας σήμερα λίγο περισσότερο για το ζήτημα του “μιλιταριστικού Κεϋνσιανισμού”, δηλαδή, για να μην αφήνουμε τους νεολογισμούς να συσκοτίζουν την ουσία, της δημοσιονομικής πολιτικής του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, έπεσα πάνω σε ένα άρθρο της Heidi Garrett-Peltier για λογαριασμό του Political Economy Research Institute.

Αντιγράφω την εισαγωγική παράγραφο που με εντυπωσίασε για την αποκαλυπτική της καθαρότητα:

Είναι αλήθεια ότι οι στρατιωτικοί εξοπλισμοί δημιουργούν θέσεις εργασίας στην οικονομία, καθώς και ότι πολλές από αυτές τις θέσεις είναι καλά αμοιβόμενες. Όμως σε μια περίοδο που το ποσοστό ανεργίας είναι υψηλό, που οι υποδομές καταρρέουν και που η παγκόσμια κλιματολογική αλλαγή γίνεται επείγον ζήτημα, πρέπει να αναρωτηθούμε αν οι στρατιωτικοί εξοπλισμοί είναι πράγματι λύση για τα οικονομικά μας προβλήματα ή αν μπορούμε να δημιουργήσουμε περισσότερες θέσεις εργασίας σε παραγωγικούς τομείς που μπορεί να μας βοηθήσουν να πετύχουμε πιο μακροπρόθεσμους στόχους. Σε μια πρόσφατη εργασία που συνέγραψα με τον Robert Pollin είδαμε ότι αν το δούμε δολάριο για δολάριο, η καθαρή ενέργεια, η ιατρική περίθαλψη, και η παιδεία δημιουργούν περισσότερες θέσεις εργασίας από ό,τι ο στρατός.

Ό,τι με εντυπωσιάζει εδώ είναι ότι σε κανένα σημείο δεν τίθεται καν ως ερώτημα ποιος είναι ο σκοπός των στρατιωτικών εξοπλισμών, και συγκεκριμένα των στρατιωτικών εξοπλισμών των ΗΠΑ, τις οποίες αφορά οικονομικά το άρθρο· ούτε απασχολεί πουθενά τη συγγραφέα ποιο είναι το κόστος, σε ανθρώπινες ζωές, της γιγάντωσης αυτών των εξοπλισμών, που βεβαίως, κάπου πρέπει να χρησιμοποιηθούν, τουλάχιστο εν τμήματι· ούτε πού και σε ποιους πουλιούνται και με τι συνέπειες, τα εμπορεύματα που παράγονται μέσω “military spending” (ο πρωτότυπος όρος της συγγραφέως). Αν η συγγραφέας υπερασπίζεται επιχειρηματολογικά την στροφή του κράτους από τις ρουκέτες ή τις νάρκες στα σχολεία ή τα νοσοκομεία, αυτό δεν αφορά στο παραμικρό ότι τα σχολεία και τα νοσοκομεία είναι πιο ανθρώπινα και πολιτισμένα αγαθά από ό,τι οι ρουκέτες και οι νάρκες· αφορά, μας λέει, ότι “δολάριο για δολάριο” δημιουργούν περισσότερες θέσεις εργασίας.

Έχω εδώ και καιρό καταλήξει ότι η νιτσεϊκή “πρόκληση” μιας ηθικής “πέρα απ’ το καλό και το κακό” είναι στην πραγματικότητα η καθυστερημένη αντανάκλαση, στο πεδίο της φιλοσοφίας, του βασικού θεμελίου της αστικής πολιτικής οικονομίας από την γέννησή της, στον 18ο αιώνα: η πολιτική οικονομία είναι η πρώτη σφαίρα στην ιστορία της ανθρώπινης σκέψης όπου η ηθική έχει εξαλειφθεί ως διάσταση, η πρώτη ηθικά αδιάφορη ανθρώπινη επιστήμη, και ως εκ τούτου η πιο αμιγώς μοντέρνα επιστήμη, η επιστήμη που αντανακλά στο έπακρο τον θεμελιώδη μηδενισμό του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής: ο φιλοσοφικός “μηδενισμός” ωχριά μπροστά της, την απηχεί ως ένα μισοπομπώδες και μισοντροπαλό αντίγραφο του ρωμαλέου, χαρωπά ξεδιάντροπου μηδενισμού που αποτελεί τον πυρήνα της οικονομικής σκέψης ως αυτοστοχασμού του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής.

Βέβαια, η εγγενής τάση της πολιτικής οικονομίας στην ανηθικότητα –στην απόλυτη αδιαφορία για την ηθική– δεν της δίνει και το στάτους της επιστήμης, αν με τον όρο νοήσουμε αυτό που υπερβαίνει την ιδεολογία. Η “κριτική της πολιτικής οικονομίας” (ο υπότιτλος του Κεφαλαίου) είναι εφικτή επειδή, παρόλο της τον κυνισμό, η πολιτική οικονομία παραμένει αφελής, ή μάλλον αποτελεί ένα πρωτόγνωρο στην ιστορία της ανθρώπινης σκέψης μείγμα απάνθρωπου κυνισμού και γελοίας αφέλειας: η κυρία Garrett-Peltier, για παράδειγμα, εξετάζει το ζήτημα του “στρατιωτικού κεϋνσιανισμού” ωσάν να αφορά απλώς το με ποιον τρόπο δημιουργούνται περισσότερες εργασίας, ξεχνώντας (;) ότι υπάρχουν φάσεις στην ιστορία του καπιταλισμού, καλή ώρα αυτή εδώ, όπου το ζητούμενο είναι μάλλον η καταστροφή εργατικής δύναμης ως μοναδική αποτελεσματική μέθοδος υπερκέρασης, μέσα στον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής, των μακροπόθεσμων συνεπειών (απ’ τα μέσα του 70) του νόμου της πτωτικής τάσης του κέρδους (τεχνικά ομιλώντας, η δια της βίας αποκατάσταση μιας σχετικής ισορροπίας στην οργανική σύνθεση του κεφαλαίου μετά από μια φάση όπου το σταθερό κεφάλαιο έχει αυξηθεί υπερβολικά στη σχέση του με το μεταβλητό).

Την εξυγιαντική για το κεφάλαιο καταστροφή εργατικής δύναμης (μη τεχνικά ομιλώντας, τη μαζική δολοφονία) δεν την φέρνουν φυσικά τα σχολεία και τα νοσοκομεία, αλλά τα πυροβόλα και οι βόμβες, που έτσι αναδεικνύονται σε πολύ πιο χρήσιμα εμπορεύματα από ό,τι τα πρώτα, καθώς μπορούν και να δημιουργήσουν θέσεις εργασίας και να καταστρέψουν υπεράριθμη και επιβαρυντική για την οικονομία εργατική δύναμη, όπως έκαναν, για παράδειγμα, κατά τον Β Παγκόσμιο Ιμπεριαλιστικό Πόλεμο. Τέτοιες σκέψεις ακόμα και οι αυθεντικοί μηδενιστές της αστικής πολιτικής οικονομίας ντρέπονται να τις εκφράσουν. Ευτυχώς, για αυτές τις περιπτώσεις, υπάρχουν οι πολιτικοί.

Πηγή: leninreloaded

Ο προλετάριος δεν εκδικείται

Ακόμα, ακόμα… δεν είναι άνθρωποι, ακόμα…

> Στις σφαγές πολλών δεκάδων χωρικών στα περίχωρα της κωμόπολης Μπάγκα στη βορειοανατολική Νιγηρία επιδόθηκαν το τελευταίο 48ωρο μισθοφόροι της ισλαμικής ένοπλης εγκληματικής οργάνωσης «Μπόκο Χαράμ» που δρα από το 2009 με πρόσχημα την επιβολή ισλαμικού νόμου στη χώρα.

Σύμφωνα με αυτόπτες μάρτυρες, οι ένοπλοι της Μπόκο Χαράμ (που σημαίνει η «Δυτική Παιδεία είναι απαγορευμένη») εισέβαλαν ανενόχλητοι και έκαψαν τα σπίτια αμάχων, σφάζοντας ανελήεητα δεκάδες ανθρώπους κάθε ηλικίας. Πολλοί μίλησαν για πτώματα που γέμιζαν διάφορα σημεία δρόμων της μικρής πόλης και μικρά παιδιά που ζητούσαν έντρομα βοήθεια.

Η νέα επίθεση της Μπόκο Χαράμ, πέρα από την τρομοκράτηση του ντόπιου πληθυσμού, επιχειρεί την εδραίωσή της στην ευρύτερη περιοχή της βορειονατολικής Νιγηρίας αλλά και μεθοριακές περιοχές του Τσαντ και του Καμερούν, ενώ απομένει περίπου ένας μήνας πριν τις κρίσιμες προεδρικές νιγηριανές εκλογές της 14ης Φλεβάρη. Μόνον μέσα στο 2014 οι ένοπλοι της «Μπόκο Χαράμ» υπολογίζεται ότι έσφαξαν πάνω από 10.000 ανθρώπους… 902

> Οι εξελίξεις με επίκεντρο την τρομοκρατική δράση της «Μπόκο Χαράμ» παίρνουν, ολοένα και περισσότερο, χαρακτηριστικά περιφερειακής κρίσης, κάτι που αναμένεται να ενταθεί τις επόμενες βδομάδες, έως τουλάχιστον τη διεξαγωγή των κρίσιμων νιγηριανών προεδρικών εκλογών της 14ης Φλεβάρη. Ριζοσπάστης

Αυτοί είναι οι άνθρωποι ναι, αυτοί ναι…

> «Είμαστε όλοι Γάλλοι», φώναξαν τέσσερα εκατομμύρια άνθρωποι

> Το πρωτοσέλιδο του Charlie Hebdo, το πρώτο μετά την επίθεση που δέχτηκε, παρουσιάζει μια γελοιογραφία ενός δακρυσμένου Mohammad να κρατάει σε πλακάτ το σλόγκαν “Je suis Charlie” (Είμαι Charlie) και ως τίτλο του περιοδικού το: “Tout est pardonné” (Όλα συγχωρεμένα).

Η σιωπή των Γάλλων

“Θα διευκρινίσω ότι ο γαλλικός λαός μπορεί να καταδικάζει γενικώς κάθε έγκλημα και βία «από όπου και αν προέρχεται» αλλά τα μέσα ενημέρωσης της καπιταλιστικής εξουσίας και του καπιταλιστικού – ιμπεριαλιστικού κράτους τους κατάφεραν να τους κάνουν να καταδικάζουν τελικά μόνο τη βία των άλλων εναντίον τους. Η χειραγώγηση των συνειδήσεων αυτού του λαού (όπως και άλλων πχ Γερμανών, Άγγλων κλπ) είναι τόσο μεγάλη ώστε, όταν το κράτος τους βομβαρδίζει άλλες χώρες η πλειοψηφία χειροκροτεί και ψηφίζει προέδρους που βομβαρδίζουν και όταν οι άλλοι δολοφονούν Γάλλους αγανακτούν και βγαίνουν στους δρόμους!” fadomduck2

Όταν η ταξική πάλη έναντια στο ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού δηλαδή του ιμπεριαλισμού δεν γίνεται με ταξικούς όρους αλλά με όρους ενότητας, τότε η εκδικητικότητα είναι το μόνο πολιτικό αποτέλεσμα. Η πολιτική εκδικητικότητα είναι στοιχείο του καπιταλισμού και η ουσιαστική βάση του φασισμού του. Ο ταξικός πόλεμος του πρελετάριου δεν έγκειται στην εκδίκηση έναντι της αστικής τάξης και των εκμεταλλευτών του αλλά μέσα από την πάλη του πολεμάει για την ελευθερία του, για την αξιοπρέπεια και την ζωή του. Ο προλετάριος δεν εκδικείται αλλά φτιάχνει συλλογικές ταξικές δυνάμεις για να διαλύσει την εκδίκηση. Η εκδίκηση είναι η μικροαστική ατομικότητα που χάνεται στην αφηρημένη έννοια της αστικοποιημένης ενότητας έναντια στα αφεντικά, στον δυνατό, στον λεφτά. Η αγανάκτηση του μικροαστού μετασχηματίζεται σε μια πολιτική εκδίκηση ή αλλιώς σε μια φασιστική λογική. Με άλλα λόγια αυτό που εκδικείται είναι το υποκείμενο εκείνο που δεν βρίσκει τις λέξεις και τις σκέψεις να μιλήσει, να διεκδικήσει και να παλέψει γιατί έμαθε να περιμένει τον από μηχανή θεό. Είναι το υποκείμενο εκείνο που η ταξική συλλογικότητα, ως η δέσμευση της ελευθερίας και της κοινωνικής χειραφέτησης, του παρουσιάζεται ως ο ξενικός κόσμος που δεν θα τον αφήσει να λιώνει στα σάβανα της λυτρωτικής του ονείρωξης.

προχθές, το μακελειό… υπερβολές

                        The French Wolf and the Siamese Lamb

Αγαπητοί μου,

είμαι ο Γαλλικός Ιμπεριαλισμός δηλαδή το γαλλικό μονοπωλιακό στάδιο του καπιταλισμού και συγκρούομαι με διεθνείς μονοπωλιακές ενώσεις και η εξαγωγή κεφαλαίων είναι το καλύτερό μου. Επίσης, το εδαφικό μοίρασμα είναι αναγκαίο στοιχείο της φύσης μου και ευχαριστώ το ΝΑΤΟ που το κατανοεί. Τώρα αυτό που έγινε προχθές, το μακελειό… υπερβολές, στην πρωτεύουσά μου, Παρίσι νομίζω λέγεται, έχει άμεση σχέση με την γαλλική ιμπεριαλιστική μου φύση αλλά τα κατάφερα να μην το παίρνει είδηση κανείς. Υπάρχουν κάτι κομμουνιστές που μυρίζονται την κατάσταση και τα λένε από ‘δώ κι από ‘κέι άλλα ποιός τους ακούει. Ο φασισμός μου, είναι ότι καλύτερο για να έλεγχει την κατάσταση. Λίγο άγριοι αλλά σιγά σιγά το κανα και μόδα χα χα. Α, να μην ξεχάσω και τα αστικά ΜΜΕ, αυτοί κάνουν πολύ καλή δουλεία.
Ευχαριστώ για την συμπαράσταση και την κατανόησή σας.
Τα λέμε
Ο Γαλλικός Ιμπεριαλισμός

Αυτή είναι η αρχή του καπιταλισμού

                                                            Lipa Rojter, 1968

“Η καπιταλιστική βαρβαρότητα είναι ισχυρότερη από κάθε πολιτισμό. ‘Οπου και αν στραφείς, σε κάθε σου βήμα συναντάς προβλήματα, που η ανθρωπότητα είναι απόλυτα σε θέση να τα λύσει αμέσως. Εμποδίζει ο καπιταλισμός. Έχει συγκεντρώσει σωρούς από πλούτη και έκανε τους ανθρώπους σκλάβους του πλούτου αυτού (…) Ο πολιτισμός, η ελευθερία και ο πλούτος στις συνθήκες του καπιταλισμού φέρνουν στο νου τον παραχορτασμένο πλούσιο, που σαπίζει ζωντανός και δεν αγήνει να ζήσει ότι είναι καινούργιο.”

“Τα πλούτη μεγαλώνουν στην καπιταλιστική κοινωνία με αφάνταστη ταχύτητα παράλληλα με την εξαθλίωση των εργατικών μαζών”

“Η ατομική ιδιοκτησία είναι ιερή: κανείς δεν μπορεί να ανακατεύεται στις υποθέσεις του ιδιοκτήτη. Αυτή είναι η αρχή του καπιταλισμού.”

Λένιν, Για τον ιμπεριαλισμό και τους ιμπεριαλιστες, Σύγχρονη Εποχή. (σελ. 25-26, 20, 22)

άλλο ιμπεριαλισμός, άλλο ιμπεριαλισμός

Ο ‘Αντρος Κυπριανού στο Crash:

“Αποδεικνύεται λοιπόν γι’ ακόμα μια φορά αυταπάτη η άποψη της κυβέρνησης Αναστασιάδη ότι μπορούμε να φανούμε πιο χρήσιμοι στους δυτικούς από ό,τι η Τουρκία. Στο παιχνίδι των συμφερόντων δεν μπορούμε να κερδίσουμε την Τουρκία. Γι’ αυτό χρειάζεται να στηρίξουμε τις διεκδικήσεις μας σε αρχές και στο Διεθνές και Ευρωπαϊκό Δίκαιο».

Το Ευρωπαϊκό Δίκαιο είναι ανεξάρτητο από το ιμπεριαλιστικό δικαϊκό σύστημα επιβολής των αστικών οικονομικών και πολιτικών σκοπών;

“Η Τουρκία προκάλεσε την κρίση και αυτή οφείλει να την εκτονώσει. Το ζητούμενο αυτή τη στιγμή είναι να βρεθεί τρόπος ανάκλησης των προκλητικών ενεργειών”.

Το ότι “η Τουρκία προκάλεσε την κρίση” επαναλαμβάνεται από τον Γ.Γ του ΑΚΕΛ άλλες τρείς φορές στη συγκεκριμένη συνέντευξη. Αλήθεια όμως, στο ιμπεριαλιστικό παιχνίδι της Ανατολικής Μεσογείου παίζει μόνο η Τουρκία; η Κυπριακή Δημοκρατία θα μπορούσε δηλαδή να διαχειριστεί, εντός των ιμπεριαλιστικών διεκδικήσεων, κάτι καλύτερο παρά ένταση και πόλεμο; Πώς θα βρεθεί τρόπος ανάκλησης όποιων ενεργειών μια που η Κυπριακή Δημοκρατία είναι πέρα για πέρα στο βυθό των ιμπεριαλιστικών διεκδικήσεων;  

“Πιστεύουμε ότι η Κύπρος δεν θα είχε τίποτε να κερδίσει από την ένταξή της σε μηχανισμούς που εξαπολύουν ιμπεριαλιστικές επιθέσεις προς όφελος των συμφερόντων των ΗΠΑ.”

Υποθετικό ερώτημα: Αν δηλαδή αύριο η Κυπριακή Δημοκρατία θα είχε με κάποιο τρόπο να κερδίσει από την ένταξή της σε μηχανισμούς που εξαπολύουν ιμπεριαλιστικές επιθέσεις προς όφελος των συμφερόντων των ΗΠΑ θα άλλαζε καθόλου η στάση του ΑΚΕΛ;

Μια από τα ίδια, ψευδαισθήσεις, πραγματικότητες και ασάφειες…