Η ανάδυση της μη αριστερής αριστεράς (J. Petras)

Η ανάδυση της μη αριστερής αριστεράς: Η δραστική αναδιάταξη της νοτιοευρωπαϊκής πολιτικής
του James Petras
Information Clearing House

Κατά τη διάρκεια της τελευταίας δεκαετίας έχουν λάβει χώρα ουσιώδεις αλλαγές στη Νότια Ευρώπη. Οι αλλαγές αυτές έφεραν τη ρήξη με προηγούμενους πολιτικούς προσανατολισμούς, φέρνοντας ως αποτέλεσμα την εξαφάνιση, σχεδόν, των παραδοσιακών αριστερών κομμάτων, την παρακμή των συνδικάτων και την ανάδυση του “μεσοαστικού ριζοσπαστισμού.”

Τα νέα πολιτικά κινήματα, που υποτίθεται ότι βρίσκονται στην αριστερά, δεν βασίζονται πια στους ταξικά συνειδητούς εργάτες, ούτε και αποτελούν κομμάτι της ταξικής πάλης. Παρομοίως, στα δεξιά, δίνεται μεγαλύτερη σημασία στην κλιμάκωση της οπισθοδρομικής δυνατότητας του κράτους παρά στην αναζήτηση οικονομικών αγορών.

Η ριζοσπαστικοποίηση της δεξιάς, περιλαμβανομένων των μαζικών περικοπών στις κοινωνικές δαπάνες, κατεδάφισε τα κοινωνικά προγράμματα. Η απαλλοτρίωση των νοικοκυριών έχει καταστρέψει τη συνοχή των κοινωνικών οργανώσεων που βασίζεται στη γειτονιά.

Στη θέση της παραδοσιακής, ταξικής αριστεράς, αναδύθηκαν “μη αριστερά αριστερά” κινήματα. Οι ηγέτες τους χαιρετίζουν τη “συμμετοχική δημοκρατία” αλλά η πολιτική τους πρακτική είναι καθετοποιημένη.

Στα δεξιά, η πολιτική δεν περιστρέφεται πλέον γύρω απ’ την συντήρηση των εθνικών οικονομικών προνομίων. Οι ηγέτες της δεξιάς υποτάσσουν αυτοβούλως την οικονομία και την κοινωνία σε ιμπεριαλιστικές σταυροφορίες, οι οποίες αδειάζουν κάθε νόημα απ’ την εθνική κυριαρχία, ενώ λεηλατούν τα εθνικά ταμεία.

Το δοκίμιο αυτό θα συζητήσει αυτές τις πολύπλοκες αλλαγές και το νόημά τους.

Η “μη αριστερή αριστερά” στη Νότια Ευρώπη

Η οικονομική κρίση, και κυρίως η επιβολή αυστηρών περικοπών στους μισθούς, τις συντάξεις και άλλα κοινωνικά προγράμματα από δεξιές και σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις, οδήγησε σε εξαπλωμένη δυσαρέσκεια, την οποία τα παραδοσιακά αριστερά κόμματα, που βασίζονται στο χώρο εργασίας, απέτυχαν να εκμεταλλευτούν, κινητοποιώντας έτσι και το λαό. Η παρατεταμένη και διαρκώς αυξανόμενη ανεργία, καθώς και η αύξηση της προσωρινής εργασίας, έχουν επιδράσει σε πάνω από το 50% των δυνάμεων της εργασίας.

Η εκπροσώπηση στα συνδικάτα έχει μειωθεί ραγδαία, αδυνατίζοντας περαιτέρω την παρουσία των παραδοσιακών αριστερών κομμάτων στα εργοστάσια.

Οι μεγάλης κλίμακας εξώσεις, τα “κόκκινα” στεγαστικά δάνεια και η απώλεια εργασίας που τα συνοδεύει έχουν οδηγήσει σε κινήματα και πάλη κατά των εξώσεων, που έχουν ως έδρα τις γειτονιές. Εκατομμύρια νέων εργαζομένων βασίζονται πια στις συντάξεις των παππούδων και γιαγιάδων τους και μένουν στο σπίτι των γονιών τους με άλλες δυο γενιές. Για τους νέους εργαζόμενους, η επιδείνωση της ποιότητας της καθημερινής ζωής, η απώλεια προσωπικής αυτονομίας και η ανικανότητα να ζήσουν αυτόνομα, οδήγησαν σε εξεγέρσεις στο όνομα της “αξιοπρέπειας.”

Παραδόξως, και παρά το γεγονός ότι η κρίση βαθαίνει ανάμεσα στους περισσότερους εργάτες, η παραδοσιακή αριστερά παρήκμασε. Ο προσανατολισμός της στο χώρο εργασίας και η γλώσσα της ταξικής πάλης δεν βρίσκουν απήχηση σε όσους δεν έχουν ούτε δουλειά ούτε προοπτικές. Για τη ριζοσπαστικοποιημένη μεσαία τάξη η παραδοσιακή αριστερά παραείναι ριζοσπαστική, εφόσον επιδιώκει την ανατροπή του καπιταλισμού, και είναι υπερβολικά μακριά απ’ την εξουσία για να πραγματοποιήσει αλλαγές.

Η ριζοσπαστικοποιημένη μεσαία τάξη περιλαμβάνει τους δημόσιους υπαλλήλους, επαγγελματίες και αυτοαπασχολούμενους οι οποίοι έχουν τη φιλοδοξία, και ως πρόσφατα και την εμπειρία, της ταξικής ανόδου, βρήκαν όμως τώρα το δρόμο τους κλειστό από τα προγράμματα λιτότητας τα οποία επέβαλλαν τα δεξιά και τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα.

Απογοητευμένη από την σοσιαλδημοκρατική προδοσία και αντιμέτωπη με την ταξική ολίσθιση προς τα κάτω, η ριζοσπαστικοποιημένη μεσαία τάξη είναι συγχυσμένη και κατακερματισμένη. Πολλοί μπήκαν σε άμορφες διαμαρτυρίες στο δρόμο· κάποιοι προσχώρησαν, τις περισσότερες φορές προσωρινά, στα εναλλακτικά δεξιά κόμματα, για να αντιμετωπίσουν όμως ακόμα πιο ωμές περικοπές στις θέσεις εργασίας, ανασφάλεια, και καθοδική ταξική πορεία.

Η μεσαία τάξη νιώθει μεγάλο θυμό για το γεγονός ότι στερείται, αυτή και τα παιδιά της, τη δυνατότητα να ανέβει στην κοινωνική κλίμακα. Νιώθει μεγάλο θυμό για την προδοσία των συμφερόντων της από τους πρώην “μετριοπαθώς προοδευτικούς” σοσιαλδημοκράτες ηγέτες της. Η βαθιά της εχθρότητα προς τις αρχές έχει τις ρίζες της στην απώλεια του προηγούμενου στάτους της, ως συνέπεια της κρίσης.

Ο μεσοσαστικός ριζοσπαστισμός περιορίζεται από την νοσταλγία για το παρελθόν. Ο ριζοσπαστισμός αυτός έχει τις ρίζες του στην προσπάθεια να αποκατασταθούν τα κοινωνικά επιδόματα και η αναπτυξιακή πολιτική της ΕΕ. Τα μεσαία στρώματα θυμούνται ένα πρόσφατο παρελθόν, με επίπεδο διαβίωσης και “κοινωνική πολιτική” που τώρα τα παιδιά τους δεν μπορούν να βρουν. Το όραμα αυτό καθοδηγεί τη ρητορική ότι τα προοδευτικά μεσαία στρώματα είχαν κερδίσει και απολάμβαναν τα αυξανόμενα εισοδήματά τους “με την αξία τους.”

Σήμερα, η ριζοσπαστικοποιημένη μεσαία τάξη αναζητά πρακτικές, συγκεκριμένες, και κυβερνητικά χρηματοδοτημένες  πολιτικές, ικανές να αποκαταστήσουν την προηγούμενή της ευμάρεια.  Ο στόχος της δεν είναι να “ισιώσει το γήπεδο” για όλους, αλλά να αποφευχθεί η δική της προλεταριοποίηση. Απορρίπτει την πολιτική της παραδοσιακής αριστεράς γιατί η ταξική πάλη και η εργατοκεντρική ιδεολογία δεν προωθούν τις δικές της κοινωνικές φιλοδοξίες.

Για το μεγαλύτερο μέρος των ακτιβιστών της ριζοσπαστικοποιημένης μεσαίας τάξης οι ένοχοι είναι η “λιτότητα”, οι απατεώνες των μεγάλων τραπεζών και οι πολιτικοί-κλεπτοκράτες. Αναζητούν κόμματα που να αναμορφώνουν ή να αποκαθιστούν ηθική στον καπιταλισμό και να αποκαθιστούν την “ατομική αξιοπρέπεια.” Θέλουν να εκδιώξουν τους διεφθαρμένους αξιωματούχους. Απαιτούν “συμμετοχική δημοκρατία” αντί για τον παραδοσιακό αριστερό στόχο της δημόσιας ιδιοκτησίας [των μέσων παραγωγής] υπό εργατικό έλεγχο.

Η μη αριστερή αριστερά (ΜΑΑ) αναδύθηκε σε όλη την Ευρώπη κάτω απ’ τις συγκεκριμένες συνθήκες που έφερε η σημερινή κοινωνική κρίση. Αυθόρμητη, “αναρχική”, εξωθεσμική και προσανατολισμένη “στο δρόμο”, η ΜΑΑ υιοθέτησε το ασεβές στυλ. Στις απαρχές της, η ΜΑΑ απέρριψε τα πολιτικά κόμματα, τα ξεκάθαρα προγράμματα και τα πειθαρχημένα στελέχη για χάρη του αυθόρμητου και της ασέβειας προς το “κατεστημένο”.

Καθώς μεγάλωνε η ελκυστικότητα της ΜΑΑ, οι άνεργοι, οι προσωρινά απασχολούμενοι, οι επισφαλείς και απροστάτευτοι, μη συνδικαλιστικά οργανωμένοι εργαζόμενοι και η ριζοσπαστικοποιημένη μεσαία τάξη πήγαν σε διαδηλώσεις και βρήκαν ασφάλεια στα πλήθη. Τους προσέλκυσαν τα καλέσματα απ’ “το δρόμο” να διώξουν τους υφιστάμενους κλεπτοκράτες.

Αναδυόμενα από αυτό το κίνημα που απευθύνθηκε στο θυμό της καθοδικά εξελισσόμενης μεσαίας τάξης, οι Ποδέμος στην Ισπανία, ο ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα και το Κίνημα των Πέντε Αστέρων στην Ιταλία απευθύνθηκαν σε όλους όσους είχαν αποσυνδεθεί από την εξουσία, υποσχόμενα αποκατάσταση “αξιοπρέπειας και σεβασμού.” Προέβησαν σε άμορφες εκκλήσεις για “τέλος στη λιτότητα” με μια θολή υπόσχεση μόνο ότι αυτό θα δημιουργήσουν θέσεις εργασίας.

Η ηγεσία όμως της ΜΑΑ επηρεάζεται πολύ ξεκάθαρα από τα μη ριζοσπαστικού χαρακτήρα απωθημένα της μεσαίας τάξης με καθοδική πορεία.

Δεν είχε ποτέ εμπειρία της ταξικής πάλης και έχει απορρίψει την ταξική ιδεολογία. Για τους ηγέτες της ΜΑΑ, η κοινωνική πόλωση είναι κατά κύριο λόγο μέσο για να χτιστεί μια εκλογική βάση. Η συμμετοχή τους σε μικρής κλίμακας τοπικά κινήματα παρουσιάστηκε ως “απόδειξη” ότι οι ηγέτες της ΜΑΑ απευθυνόντουσαν σε πραγματικές λαϊκές ελπίδες.

Η μετάβαση της Μη Αριστερής Αριστεράς: Απ’ το δρόμο στα δημόσια αξιώματα

Απ’ το δρόμο, η ΜΑΑ μετακινήθηκε πολύ γρήγορα στις εκλογές και από τις εκλογές προχώρησε σε συμμαχίες με παραδοσιακά κόμματα. Πάρθηκαν στρατηγικές αποφάσεις από μια μικρή κλίκα προσωποπαγών ηγετών: η “συμμετοχική δημοκρατία” επανακαθορίστηκε ώστε να αναφέρεται μόνο στον τοπικό ακτιβισμό και τα ζητήματα της γειτονιάς — και όχι εθνικά θέματα, που ήταν η σφαίρα “ειδικών.”

Ο ΣΥΡΙΖΑ, το πρώτο κόμμα ΜΑΑ το οποίο πήρε την εξουσία, αντανακλά το τεράστιο χάσμα ανάμεσα στη ριζοσπαστική πόζα των ηγετών του και την δουλοπρεπή τους συμμόρφωση προς την καθεστηκυία εξουσία (την Τρόικα: ΔΝΤ, Ευρωπαϊκή Κομισσιόν, Κεντρική Τράπεζα), από τη στιγμή που εκλέχθηκαν στην κυβέρνηση.

Ο ΣΥΡΙΖΑ ενσωματώνει τα απωθημένα της μεσαίας τάξης απέναντι στην ευρωτεχνοκρατική ελίτ των Βρυξελλών, την οποία εγκαλεί για την απώλεια της προηγούμενης ευμάρειας και εργασιακής ασφάλειας και για την διαρκή επιδείνωση της καθημερινής ζωής. Ο ΣΥΡΙΖΑ αποκήρυξε την Τρόικα ενώ έμεινε κάτω απ’ την καθοδήγησή της. Πέταξε μύδρους κατά της ελίτ της ΕΕ με ηθικολογικό στόμφο για το γεγονός ότι έκανε αυτό που της υπαγόρευαν τα ταξικά της συμφέροντα, δηλαδή ότι υπεράσπισε τους τραπεζίτες της ΕΕ, εκβίασε δανειακές δόσεις και απείλησε τους υποτελείς της. Στην πράξη, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν εφάρμοσε ποτέ ταξική ανάλυση στην πολιτική της Τρόικα, καθώς συνέχισε να αναφέρεται στους “εταίρους μας στην ΕΕ”, ακόμα και καθόσον επέβαλλαν τις ωμές τους απαιτήσεις.

Απ’ τη στιγμή που πήραν την εξουσία, οι ηγέτες του ΣΥΡΙΖΑ δεν κινητοποίησαν ποτέ ούτε μια μαζική διαμαρτυρία και δεν απείλησαν ποτέ με γενική απεργία απέναντι στις αποικιακές απαιτήσεις της ΕΕ.

Ο προσωποπαγής ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας διόρισε δεξιά στελέχη προηγούμενων καθεστώτων σε θέσεις-κλειδιά. Διαπραγματεύτηκε με την Τρόικα και υποχώρησε σε όλα τα στρατηγικά θέματα που αφορούν τις πληρωμές χρέους, τη λιτότητα και τις ιδιωτικοποιήσεις. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έθεσε ποτέ την πιθανότητα να “απευθυνθεί στο λαό.” Η “ηθική του σταυροφορία” ενάντια στον καπιταλισμό ολοκληρώθηκε με την παράδοση στον καπιταλισμό και το αποικιακό σύστημα της ευρωζώνης.

Η έλλειψη ταξικής ανάλυσης του ΣΥΡΙΖΑ, όπως και η έλλειψη ταξικής πάλης και ταξικής κινητοποίησης,  αλλά και ολική του αφοσίωση στη συνεργασία με έναν ηθικοποιημένο καπιταλισμό και την ευρωζώνη ώστε να αποκατασταθεί το στάτους και η ασφάλεια της μεσαίας τάξης, έχουν φέρει τον πιο φρικτό κομφμορμισμό και παράδοση, πασπαλισμένο με την ξεδιάντροπη γελοιότητα ορισμένων ηγετικών του στελεχών.

Στο τέλος, ο ΣΥΡΙΖΑ παραδόθηκε στις απαιτήσεις των υψηλών δυνάμεων της Τρόικα και των υποστηρικτών της ευρωζώνης, αλλά όχι πριν αδειάσει τα ταμεία. Οι ηγέτες του συνδύασαν ό,τι χειρότερο για τη χώρα: μια χρεοκοπημένη εθνική οικονομία, ένα “διαμαρτυρόμενο” αλλά ουσιαστικά αποικιακό καθεστώς και μια απογοητευμένη εκλογική βάση.

Εκεί που πέτυχε εντυπωσιακά ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν να περιθωριοποιήσει την παραδοσιακή αριστερά (το ΚΚΕ). Επιβεβαίωσε την ιστορική τάση: αιωρούμενα κινήματα της στιγμής καταλήγουν να διευθύνονται από προσωποπαγείς ηγέτες που αναλαμβάνουν να μιλούν για “το λαό” ενώ κλίνουν το γόνυ στους διεθνείς τους αφέντες.

Πηγή: Anti-Imperialist Perspectives, ολόκληρο το άρθρο εδώ James Petras.

Πηγή: Αγκάρρα

Πως πειθαρχήσαμε στο σύστημα της μισθωτής εργασίας

ΑΙΜΑΤΗΡΗ ΝΟΜΟΘΕΣΙΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΥΣ ΑΠΑΛΛΟΤΡΙΩΜΕΝΟΥΣ ΑΠΟ ΤΑ ΤΕΛΗ ΤΟΥ 15ου ΑΙΩΝΑ. ΝΟΜΟΙ ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΤΕΒΑΣΜΑ ΤΟΥ ΜΙΣΘΟΥ ΕΡΓΑΣΙΑΣ

• Ερρίκος Η ‘ 1530: Στους γέρους καί ανίκανους γιά εργασία ζητιά­νους δίνεται άδεια επαιτείας. Αντίθετα, οί σωματικά γεροί αλήτες μα­στιγώνονται καί φυλακίζονται. Σύμφωνα με τό νόμο τους δένουν πίσω άπ’ ένα κάρο καί τους μαστιγώνουν ώς ποΰ νά τρέξει αίμα άπό τό κορμί τους, έπειτα τους βάζουν καί ορκίζονται πώς θά επιστρέψουν στόν τόπο που γεννήθηκαν, ή έκεί όπου κατοικούσαν τά τελευταία τρία χρόνια, γιά «νά δουλέψουν» (to put himself to labour). Τί φριχτή ειρωνεία! Μέ τό νόμο 27 τοΰ Ερρίκου Η ‘ έπαναλαβαίνεται αυτός ό νόμος, μόνο που γίνεται αυστηρότερος μέ συμπληρωματικές διατάξεις. Όταν συλληφθεί κανείς γιά δεύτερη φορά ν’ αλητεύει, τό μαστίγω­μα έπαναλαβαίνεται καί τοΰ κόβουν τό μισό άφτί. Σέ περίπτωση όμως νέας υποτροπής χαρακτηρίζεται μεγάλος εγκληματίας καί εχθρός τής κοινωνίας καί εκτελείται.
• Εδουάρδος Στ’: “Ενας νόμος τοΰ πρώτου έτους τής βασιλείας του, 1547, ορίζει πώς, άν κάποιος αρνιέται νά εργαστεί, πρέπει νά δίνεται σκλάβος στό πρόσωπο που τόν κατάγγειλε σάν αργόσχολο. Ό αφέντης πρέπει νά τρέφει τό σκλάβο του μέ ψωμί καί νερό, μέ αδύ­νατα ποτά καί μέ ό,τι άπορίμματα κρεάτων κρίνει αυτός κατάλληλα. “Εχει τό δικαίωμα νά τόν βάζει νά κάνει οποιαδήποτε εργασία, όσο αηδιαστική κι άν είναι, μαστιγώνοντας κι αλυσοδένοντάς τον. “Αν ο σκλάβος λείψει 15 μέρες, πρέπει νά καταδικαστεί σέ ίσόβια σκλα­βιά καί μέ πυρακτωμένο σίδερο νά χαραχτεί στό μέτωπο ή στό μά­γουλο, του τό γράμμα «S», άν φύγει γιά τρίτη φορά, εκτελείται σάν ένοχος εσχάτης προδοσίας. Ό αφέντης του μπορεί νά τόν πουλήσει, νά τόν κληροδοτήσει καί νά τόν εκμισθώσει σάν δούλο, απαράλλαχτα όπως καί κάθε άλλο κινητό αγαθό ή ζώο. Οί σκλάβοι εκτελούνται έπίσης, άν επιχειρήσουν κάτι ενάντια στόν αφέντη τους. Οί ειρηνο­δίκες έχουν υποχρέωση, μόλις πληροφορηθούν ότι δραπέτευσαν σκλά­βοι, νά ψάχνουν νά τους βρουν. Άν αποδειχτεί πώς ένας τους άλήτεψε τρεις μέρες, πρέπει νά μεταφερθεί στόν τόπο που γεννήθηκε, νά του χαράξουν μέ καυτό σίδερο τό σημάδι «V» στό στήθος καί νά χρησιμοποιείται αλυσοδεμένος σέ δουλιές τοΰ δρόμου ή καί σέ άλλες εργασίες. Άν ό αλήτης δηλώσει ψεύτικο τόπο γέννησης, γιά τιμωρία του γίνεται ισόβιος σκλάβος τοΰ τόπου αύτοΰ, τών κατοίκων ή τής συντεχνίας του καί στιγματίζεται μέ τό γράμμα «S». Ό καθένας έχει τό δικαίωμα νά παίρνει τά παιδιά τών αλητών καί νά τά χρήσιμοποιεί σάν μαθητευόμενους, τούς νέους ώς 24 χρονών και τά κορί­τσια ώς 20. Άν δραπετεύσουν, υποχρεώνονται ώς αυτή τήν ηλικία νά είναι σκλάβοι τών μαστόρων τους πού έχουν τό δικαίωμα νά τους άλυσοδένουν, νά τους μαστιγώνουν κλπ. κατά βούληση. Κάθε μάστο­ρας έχει τό δικαίωμα νά περνάει ένα σιδερένιο χαλκά στό λαιμό, στά χέρια ή στά πόδια τοϋ σκλάβου του, γιά νά μπορεί νά τόν γνωρίζει πιό εύκολα καί γιά νά τόν κρατάει πιό σίγουρα. Τό τελευταίο μέ­ρος τούτου τοΰ νόμου προβλέπει πώς ορισμένοι φτωχοί πρέπει νά χρησιμοποιούνται άπό τόν τόπο ή άπό πρόσωπα πού τούς ταΐζουν, τους ποτίζουν καί τους βρίσκουν δουλιά. Τέτοιου είδους σκλάβοι τών ενοριών διατηρήθηκαν στήν Αγγλία ώς τά μέσα τοΰ 19ου αιώνα μέ τό όνομα roundsmen (περιφερόμενοι).
• Νόμος τής Ελισάβετ, 1572: οί ζητιάνοι πού δέν έχουν άδεια επαιτείας καί είναι πάνω άπό 14 χρονών μαστιγώνονται σκληρά καί καυτηριάζονται στό αριστερό άφτί, άν δέν υπάρχει κανένας πού νά θέλει νά τους πάρει στήν υπηρεσία του γιά δυό χρόνια. Σέ περίπτω­ση υποτροπής, κι άν είναι πάνω άπό 18 χρονών, έκτελοΰνται, άν δέν υπάρχει κανένας ποΰ νά θέλει νά τους πάρει στήν υπηρεσία του γιά δυό χρόνια. Σέ περίπτωση όμως νέας υποτροπής, εκτελούνται χωρίς οίκτο σάν ένοχοι εσχάτης προδοσίας. Παρόμοιες διατάξεις περιέχει ό νόμος 18, κεφ. 13, τής Ελισάβετ καί ό νόμος τοΰ 1597.
• Ιάκωβος Α’: “Ενας άνθρωπος ποΰ περιπλανιέται καί ζητιανεύει θεωρείται αλήτης καί μπαγαπόντης. Οί ειρηνοδίκες τών Petty Sessions [τοπικών δικαστηρίων] είναι εξουσιοδοτημένοι νά διατάζουν τή δημόσια μαστίγωση του καί νά τόν κλείνουν 6 μήνες στή φυλακή στην πρώτη έπαυτοφώρω σύλληψη του καί δυό χρόνια στή δεύτερη σύλληψη του. Στή διάρκεια τής φυλάκισης του πρέπει νά μαστιγώνε­ται όσες φορές καί όσο κρίνουν οί ειρηνοδίκες… Τους αδιόρθωτους καί επικίνδυνους αλήτες πρέπει νά τούς χαράζουν μέ καυτό σίδερο τό γράμμα “R” στόν αριστερό ώμο καί νά τους στέλνουν σέ καταναγκα­στικά έργα, κι άν τούς ξαναπιάσουν έπαυτοφώρω νά ζητιανεύουν νά τους έκτελοΰν χωρίς οίκτο. Οί διατάξεις αυτές τών νόμων ίσχυαν ώς τίς αρχές τοΰ 18ου αιώνα καί ακυρώθηκαν μόνο μέ τό νόμο 12 της “Αννας.
• Παρόμοιοι νόμοι υπήρχαν καί στή Γαλλία, όπου στά μέσα τοΰ 17ου αίώνα είχε ιδρυθεί στό Παρίσι ένα βασίλειο αλητών (royaume des truands). Στίς αρχές ακόμα τής βασιλείας τοΰ Λουδοβίκου ΙΣτ’ (ordonnance [διάταγμα] τής 13 τοΰ Ιοΰλη 1777) κάθε σωματικά υγιής άνθρωπος άπό 16 ώς 60 χρονών στέλνονταν στά κάτεργα, άν δέν είχε μέσα συντήρησης καί δέν άσκοΰσε κανένα επάγγελμα! Τά ίδια θέσπιζε γιά τίς Κάτω Χώρες ό νόμος τοΰ Καρόλου Ε’ ποΰ εκ­δόθηκε τόν Όχτώβρη τοΰ 1537, τό πρώτο διάταγμα τών κρατών και τών πόλεων τής Όλλανδίας τής 19 τοϋ Μάρτη 1614, τό Plakat [Διακήρυξη] τών Ενωμένων Επαρχιών τής 25 τοϋ Ιούνη 1649 κλπ.

Στήν παραπέρα πορεία τής κεφαλαιοκρα­τικής παραγωγής αναπτύσσεται μιά εργατική τάξη, πού άπό αγωγή, παράδοση καί συνήθεια αναγνωρίζει σάν αυτονόητους φυσικούς νό­μους τίς απαιτήσεις τού κεφαλαιοκρατικοϋ τρόπου παραγωγής. (…)

Η κεφαλαιοκρατία πού γεννιόταν χρειά­ζεται καί χρησιμοποιεί τήν κρατική εξουσία γιά νά «ρυθμίζει» τό μισθό τής εργασίας, δηλ. γιά νά τόν στριμώχνει μέσα στά όρια πού ευνοούν τήν παραγωγή κέρδους, γιά νά παρατείνει τήν εργάσιμη ήμε­ρα, καί γιά νά κρατάει τόν ίδιο τόν εργάτη σέ κανονικό βαθμό εξάρ­τησης. Αυτό είναι ενα ουσιαστικό στοιχείο τής λεγόμενης πρωταρχι­κής συσσώρευσης. (…)

Άπό τό 14ο αίώνα ώς τό 1825, τό χρόνο πού κα­ ταργήθηκαν οί νόμοι ενάντια στό δικαίωμα τοΰ συνεταιρίζεσθαι, τι­μωρούνταν σάν βαρύ έγκλημα ή οργάνωση εργατών. (…)

Το Κεφάλαιο, Τόμος Ι, Κ. Μαρξ, Σύγχρονη Εποχή, 2002,  (σελ: 758 – 767)

Μια φωνή από την Κούβα: Celina González

Η γνωστή Κουβανή τραγουδίστρια Celina Gonzalez θεωρείται η βασίλισσα της κουβανέζικης μουσικής. Απεβίωσε στην Αβάνα μόλις πριν μια βδομάδα, στις 4 Φεβρουαρίου, σύμφωνα με την δήλωση του Κουβανικού Ινστιτούτου Μουσικής, σε ηλικία 85 ετών. Η Celina Gonzalez ήταν υποψήφια για το Latin Grammy το 2001 και κέρδισε το Εθνικό Βραβείο Μουσικής της Κούβας το 2002. Η δυναμική φωνή της Gonzalez έγινε ακόμα πιο γνωστή μετά την συνεργασία που είχε με τον σύζυγό της, τον κοθαρίστα Reutilio Domínguez.

Μαζί, Gonzalez και Domínguez, αφοσιώθηκαν αποκλειστικά στη διατήρηση της μουσικής Guajira, ισπανικοκουβανική ακουστική μουσική της οποίας οι ποιητικοί στίχοι είναι εμπνευσμένοι από την αγροτική ζωή. Η Gonzalez εισήγαγε επίσης ένα αφρο-κουβανικό ηχόχρωμα στην μουσική της. Είναι ίσως περισσότερο γνωστή για το τραγούδι της Santa Barbara (ονομάζεται επίσης “Que Viva Chango”), ένα μουσικό αφιέρωμα στον δημοφιλή αφρο-κουβανικό θεό-πολεμιστή της φωτιάς και προστάτη και πατέρα των κρουστών, του οποίου το Καθολικό alter-ego του είναι η Αγία Βαρβάρα. Το τραγούδι αργότερα ηχογραφήθηκε επίσης και από την Celia Cruz.

Η Celina Gonzalez γεννήθηκε στην Matanzas και μεγάλωσε στο Santiago de Cuba, μια ανατολική πόλη γνωστή και ως το λίκνο της λαϊκής μπαλάντας του νησιού και για την ισχυρή αφρο–κουβανέζικη κουλτούρα του. Μετακόμισε με τον σύζυγό της στην Αβάνα για να προωθήσουν την δουλειά τους. Το δίδυμο εμφανίστηκε στην ταινία Rincón Criollo του 1950, μαζί με άλλους δημοφιλείς καλλιτέχνες συμπεριλαμβανομένων των Trio Los panchos και Celia Cruz. Στη Νέα Υόρκη είχε τραγουδήσει με δύο από τις μεγαλύτερες Κουβανές καλλιτέχνες όλων των εποχών: Beny Moré και Barbarito Diez.

Το 1980 κέρδισε Disco de Plata βραβείο EGREM για το άλμπουμ Celina. Αυτό ήταν το πρώτο από τα πολλά βραβεία. Το 1984 τιμήθηκε με το Vanguardia Nacional για την καλλιτεχνική δουλειά της και κέρδισε ένα ταξίδι στη Σοβιετική Ένωση και τη Βουλγαρία με το γιο της. Το 1984 κέρδισε το βραβείο για την καλύτερη τραγουδίστρια στο 27ο Διεθνές Φεστιβάλ Μουσικής στο Cali της Κολομβίας και μετά από μια επιτυχημένη περιοδεία στην Ευρώπη το 1988 ηχογράφησε μουσική της για το BBC. Το μεγαλύτερο βραβείο της ήρθε μόλις πριν από δύο χρόνια όταν έλαβε το μετάλλιο Golden Picasso από την UNESCO.

 

Μαρξισμός και ρεφορμισμός

 

Ο ρεφορμισμός αποτελεί αστική εξαπάτηση των εργατών, που θα μένουν πάντα μισθωτοί σκλάβοι, παρά τις επιμέρους βελτιώσεις, όσο θα κυριαρχεί το κεφάλαιο.

Η φιλελεύθερη αστική τάξη, δίνοντας με το ένα χέρι μεταρυθμίσεις, με το άλλο τις παίρνει πάντα πίσω, τις εκμηδενίζει, τις χρησιμοποιεί για να υποδουλώνει τους εργάτες, για να τους διαιρεί σε ξεχωριστές ομάδες, για να διαιωνίζει τη μισθωτή σκλαβιά των εργαζομένων. Γι’ αυτό ο ρεφορμισμός, ακόμη κι όταν είναι ολότελα ειλικρινής, στην πράξη μετατρέπεται σε όργανο αστικής διαφθοράς και εξασθένισης των εργατών. Η πείρα όλων των χωρών δείχνει ότι, όπου οι εργάτες έδωσαν εμπιστοσύνη στους ρεφορμιστές, βρέθηκαν πάντα γελασμένοι.

Αντίθετα, όπου οι εργάτες αφομοίωσαν τη διδασκαλία του Μαρξ, δηλ. κατάλαβαν ότι η μισθωτή σκλαβιά είναι αναπόφευκτη, όσο θα διατηρείται η κυριαρχία του κεφαλαίου, δεν αφήνουν να τους εξαπατήσουν με κανενός είδους αστικές μεταρυθμίσεις. Οι εργάτες που έχουν καταλάβει, πως σε συνθήκες διατήρησης του καπιταλισμού οι μεταρυθμίσεις δεν μπορούν να είναι ούτε σταθερές, ούτε σοβαρές, παλεύουν για βελτιώσεις και χρησιμοποιούν τις βελτιώσεις για να συνεχίσουν πιο επίμονη πάλη ενάντια στη μισθωτή σκλαβιά. Οι ρεφορμιστές προσπαθούν με ελευμοσύνες να διαιρέσουν και να εξαπατήσουν τους εργάτες, να τους αποτραβήξουν από την ταξική τους πάλη. Οι εργάτες που έχουν καταλάβει την απάτη του ρεφορμισμού, χρησιμοποιούν τις μεταρυθμίσεις για να αναπτύξουν και να πλατύνουν την ταξική τους πάλη.

Όσο πιο ισχυρή είναι η επιρροή των ρεφορμιστών στους εργάτες, τόσο πιο ανίσχυροι είναι οι εργάτες, τόσο πιο εξαρτημένοι από την αστική τάξη, τόσο πιο εύκολο είναι για την αστική τάξη να εκμηδενίζει με διάφορα τεχνάσματα τις μεταρυθμίσεις. Όσο πιο αυτοτελές και πιο βαθύ είναι το εργατικό κίνημα, όσο πιο πλατύτερους σκοπούς βάζει, όσο περισσότερο είναι απαλλαγμένο από την στενότητα του ρεφορμισμού, τόσο καλύτερα πετυχαίνουν οι εργάτες να κατοχυρώνουν και να χρησιμοποιούν τις επιμέρους βελτιώσεις.

Δεν είμαστε ρεφορμιστές-έγραφαν οι λικβινταριστές της Πετρούπολης-γιατί δεν λέμε ότι οι μεταρυθμίσεις είναι το παν, ότι ο τελικός σκοπός δεν είναι τίποτα, εμείς λέμε:κίνηση προς τον τελικό σκοπό, με την πάλη για μεταρυθμίσεις[…]

Ο Σεντόφ έγραφε ότι από τα τρία ”κήτη” που προβάλλουν οι μαρξιστές τα δυο δεν είναι τώρα κατάλληλα για ζύμωση. Δεχόταν μόνο το 8ωρο, που θεωρητικά είναι πραγματοποιήσιμο σαν μεταρύθμιση. Παραμέριζε ή έβαζε σε δεύτερη μοίρα αυτό ακριβώς, που έβγαινε έξω από τα πλαίσια της μεταρύθμισης. Συνεπώς, έπεφτε στον πιο καθαρό οπορτουνισμό, εφαρμόζοντας ίσα-ίσα την πολιτική που εκφράζεται με τη διατύπωση ότι ο τελικός σκοπός δεν είναι τίποτε. Αυτό ακριβώς είναι ρεφορμισμός, όταν τον ”τελικό σκοπό” τον απομακρύνουν από τη ζύμωση.

[…]Από τη μια μεριά, μας βεβαιώνουν ότι για αυτούς οι μεταρυθμίσεις δεν είναι καθόλου το παν-και από την άλλη, κάθε ξεπε΄ρασμα των πλαισίων του ρεφορμισμού από την πρακτική δράση των μαρξιστών προκαλεί ή τις επιθέσεις ή την περιφρονητική στάση.

[…]Στην Ευρώπη, ρεφορμισμός σημαίνει στην πράξη άρνηση του  μαρξισμού και υποκατάσταση του με την αστική ”κοινωνική πολιτική’. Στη χώρα μας ο ρεφορμισμός δεν σημαίνει μόνο αυτό, αλλά επιπλέον σημαίνει και διάλυση της μαρξιστικής οργάνωσης και απάρνηση των δημοκρατικών καθηκόντων της εργατικής τάξη, υποκατάσταση τους με τη φιλελεύθερη εργατική πολιτική.

 

 

Β.Ι. Λένιν.  Άπαντα 5η έκδ. τόμ.  24ος, σελ. 1-4

Πηγή: Αγκάρρα

ρήγμα στον καπιταλισμό

Είναι βολικό για την εξουσία της αστικής τάξης οι εργάτες να μη στρατεύονται ενάντιά της, να μην παλεύουν με στόχο την κοινωνική ιδιοκτησία των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής, αλλά να εγκλωβίζονται σε απομονωμένες και απέλπιδες πολλές φορές προσπάθειες επαναλειτουργίας χρεοκοπημένων καπιταλιστικών επιχειρήσεων με στόχο να επιβιώσουν στη ζούγκλα του καπιταλιστικού ανταγωνισμού, να βρουν μια προσωρινή διέξοδο από την ακραία φτώχια, την ώρα που στους στρατηγικούς κλάδους της παραγωγής κυριαρχούν μεγάλοι μονοπωλιακοί όμιλοι και η εργατική τάξη εξακολουθεί να υφίσταται την πιο άγρια εκμετάλλευση. Είναι βολικό για το σύστημα της εκμετάλλευσης να μην αμφισβητείται ριζικά ως τέτοιο, αλλά να καλλιεργείται μαζικά η άποψη ότι ο εργάτης μπορεί να γίνει συλλογικός εργοδότης.

Εν ολίγοις, αυτές οι δυνάμεις βαφτίζουν «ρήγμα στον καπιταλισμό», «έμπρακτη αμφισβήτηση του καπιταλισμού», ακόμα και «απαρχή της υπέρβασής του», αυτό που τα αστικά κόμματα και οι ιμπεριαλιστικοί οργανισμοί προωθούν ως αναγκαία και βιώσιμη μορφή επιχειρηματικής δραστηριότητας δίπλα στο καπιταλιστικό -κρατικό και ιδιωτικό- κεφάλαιο. Ανεξάρτητα από τον ιδεολογικό μανδύα με τον οποίο εμφανίζονται αυτά τα εγχειρήματα, στην πραγματικότητα όχι μόνο δε θίγουν τα θεμέλια του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής και του σημερινού του μονοπωλιακού σταδίου, αλλά, όπως θα γίνει πιο καθαρό στη συνέχεια, υπάγονται και υποτάσσονται στις νομοτέλειες αυτού του τρόπου παραγωγής.

Η σύγχρονη σοσιαλδημοκρατία του ΣΥΡΙΖΑ, γνωρίζοντας το αδύνατο των εκτεταμένων κρατικοποιήσεων σε αυτήν τη φάση της καπιταλιστικής ανάπτυξης, προβάλλει ως νέο δήθεν φιλεργατικό εγχείρημα την ίδρυση συνεταιρισμών στο πλαίσιο της γενικότερης προώθησης της «κοινωνικής οικονομίας». Προχωρεί σε πραγματικά εμπόριο ελπίδας, καλλιεργώντας την αναμονή στους εργάτες για μια «αριστερή» κυβέρνηση που θα νομοθετήσει, θα κατοχυρώσει θεσμικά και θα στηρίξει οικονομικά αντίστοιχα εγχειρήματα. Βέβαια, όπως ήδη έχουμε αναφέρει, τέτοιου είδους νομοθετικές πρωτοβουλίες παίρνουν παγκοσμίως πολλές αστικές κυβερνήσεις, είτε αυτοαποκαλούνται «αριστερές» είτε «φιλελεύθερες» είτε όπως αλλιώς λέγονται.

η συνέχεια στην ΚΟΜΕΠ

The End of St Petersburg, V. Pudovkin, 1927

Απόσπασμα 2.30 λεπτών από την ταινία The End of St Petersburg από τον σοβιετικό σκηνοθέτη V. Pudovkin το 1927.

 

                                                      Σκηνή από την ταινία

Η συγκεκριμένη σκηνή της ταινίας, ανάμεσα σε πολλές άλλες, έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον όσον αφορά την ανάδειξη της αέναης σύγκρουσης των δύο τάξεων. Για 10 δευτερόλεπτα  παρακολουθούμε την μεγαλειώδη πολιτικοποιημένη ταξικά αισθητική σύλληψη του σκηνοθέτη. Ανάμεσα στις δύο τάξεις δεν μπορεί παρά να υπάρχει η φωτιά. Η φωτιά όμως που παράγεται από το προλεταριάτο και όχι από την αστική τάξη. Σ’ αυτή την σκηνή παρακολουθούμε την σθεναρή και ευθύγραμμη στάση του εργάτη, την σιγουριά του μπροστά στο εκμεταλλευτικό κεφάλαιο, το θάρρος μπροστά στο φόβο σε αντιδιαστολή με την ψεύτικη υπερηφάνεια, την γλειώδη ματιά και στάση, την πλαδαρότητα του ύφους του καπιταλιστή.

 

Ανακοίνωση της Ευρωπαϊκής Κομμουνιστικής Πρωτοβουλίας για τη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ

Σε ανακοίνωση που εξέδωσε για τη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ η Ευρωπαϊκή Κομμουνιστική Πρωτοβουλία επισημαίνει τα εξής:

«Η Σύνοδος Κορυφής της ΕΕ, στις 18 και 19 Δεκέμβρη 2014 και οι αποφάσεις της συνιστούν κλιμάκωση της επίθεσης ΕΕ, κυβερνήσεων και μονοπωλίων ενάντια στην εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα σε όλα τα κράτη μέλη της ΕΕ.

1. Η ασθενική καπιταλιστική ανάκαμψη, καθώς και η πιθανότητα εκδήλωσης νέας κρίσης στην Ευρωζώνη και την ΕΕ ενισχύουν τις δυσκολίες της αστικής διαχείρισης και οξύνουν στο έπακρο τις αντιθέσεις στο εσωτερικό της ΕΕ, όσο και με τα άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα και ισχυρές καπιταλιστικές χώρες σε διεθνές επίπεδο.

2. Οι ανταγωνισμοί τους δεν έχουν καμία σχέση με τα λαϊκά συμφέροντα. Εκφράζουν τη σφοδρή διαπάλη συμφερόντων ανάμεσα σε αστικές τάξεις των κρατών μελών της ΕΕ και σε τμήματα τους.

3.Η ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ εκφράζει ιδιαίτερα την ανησυχία της στην ολοένα και μεγαλύτερη ιμπεριαλιστική επιθετικότητα της ΕΕ στα ανατολικά σύνορά της, με επίκεντρο την Ουκρανία, καθώς και τις άλλες χώρες που περιλαμβάνονται στην “Ανατολική Εταιρική Σχέση” – Μολδαβία, Γεωργία, Αζερμπαϊτζάν, σε αντιπαράθεση με την καπιταλιστική Ρωσία. Οι πάνω από 20 αποστολές της ΕΕ σ’ ολόκληρο τον κόσμο, στη Ν.Α. Μεσόγειο, τη Μέση Ανατολή και την Αφρική, η όξυνση των αντιθέσεων με τις άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις με επίκεντρο τους ενεργειακούς πόρους και τους διαύλους μεταφοράς τους αυξάνουν τους κινδύνους γενικευμένου ιμπεριαλιστικού πολέμου, απειλούν με αιματοκύλισμα τους λαούς. Πυλώνας της στρατιωτικής επιθετικής πολιτικής της ΕΕ συνεχίζει να αποτελεί το ΝΑΤΟ και η παραπέρα ανάπτυξη της στρατηγικής συνεργασίας τους. Η ΕΕ επεκτείνει τις στρατιωτικές της δυνατότητες με νέους μηχανισμούς και σώματα με κάθε πρόσφορο πρόσχημα επιδιώκοντας να αποτελέσει, όπως λένε, οι αποφάσεις της “παγκόσμιο παίκτη”.

4. Είτε με συνέχιση της ονομαζόμενης δημοσιονομικής προσαρμογής, είτε με μια λιγότερο περιοριστική εκδοχή κοινός παρονομαστής τους είναι:

-Η συνέχιση των θυσιών του εργαζόμενου λαού, η μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης στο βωμό της λεγόμενης ανταγωνιστικότητας, ζώντας ανάμεσα στην ανεργία και στην ελαστική εργασία.

-Η προώθηση των αντιλαϊκών μεταρρυθμίσεων που κατεδαφίζουν όσα δικαιώματα έχουν απομείνει, εργασιακά, ασφαλιστικά, στην παιδεία, την υγεία και πρόνοια.

-Η πιστή τήρηση των αντιλαϊκών δεσμεύσεων που έχουν συμφωνηθεί από την ΕΕ και τις κυβερνήσεις για όλα τα κράτη-μέλη της ΕΕ, σχετικά με τη δημοσιονομική πολιτική, την “απελευθέρωση” των αγορών (ιδίως ενέργειας, τηλεπικοινωνιών, ψηφιακών τεχνολογιών, μεταφορών) και τις ιδιωτικοποιήσεις σε τομείς στρατηγικής σημασίας.

-Ένταση των αντιλαϊκών μέτρων για να φορτωθούν οι λαοί την πληρωμή του κρατικού χρέους που ούτε το δημιούργησαν, ούτε ωφελήθηκαν το παραμικρό από τη διόγκωσή του.

-Ενίσχυση της καταστολής, των μέτρων περιορισμού του δικαιώματος στην απεργία, τις διώξεις σε βάρος συνδικαλιστών κι άλλων αγωνιστών, τους μαζικούς πνιγμούς μεταναστών και προσφύγων, τον εγκλεισμό τους σε απαράδεκτα στρατόπεδα συγκέντρωσης.

5. Η ενίσχυση της λεγόμενης “ευρωπαϊκής οικονομικής διακυβέρνησης” περιλαμβάνει το “ευρωπαϊκό εξάμηνο”, τις “συστάσεις ανά χώρα”, τον έλεγχο των προϋπολογισμώντων κρατών μελών, αναβαθμισμένες διαδικασίες ελέγχου, συμμόρφωσης και κυρώσεων στα κράτη μέλη που ανταποκρίνονται στους στόχους του Συμφώνου Σταθερότητας και της αντιλαϊκής Στρατηγικής ΕΕ-2020. Διαμορφώνει ένα μηχανισμό “διαρκών μνημονίων” και επιτήρησης σε όλα τα κράτη μέλη για την απρόσκοπτη επιβολή των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων που είναι αναγκαίες για την διασφάλιση της κερδοφορίας των μονοπωλιακών επιχειρηματικών ομίλων, την ενίσχυση της θέσης τους στον παγκόσμια μονοπωλιακό ανταγωνισμό.

6. Το λεγόμενο επενδυτικό πακέτο των 300 δισ. ευρώ, που παρουσίασε η Ευρωπαϊκή Επιτροπή προορίζεται για να προσφέρει επιπλέον κεφάλαια στους επιχειρηματικούς ομίλους, για πραγματοποίηση επενδύσεων με κρατική χρηματοδότηση, για την ενίσχυση της κερδοφορία τους. Ο λαός θα συνεχίσει να ματώνει για τη χρηματοδότηση των μονοπωλίων, με μεγαλύτερης έκτασης λεηλασία του εισοδήματός του και νέες θυσίες.

7. Οδυνηρές είναι οι συνέπειες και για τη φτωχομεσαία αγροτιά που πληρώνει ακριβά την πολιτική της ΕΕ. Η νέα ΚΑΠ που αφορά την περίοδο 2014-2020 δίνει τη χαριστική βολή για το ξεκλήρισμα της φτωχής αγροτιάς γιατί ενισχύει τη συγκέντρωση της αγροτικής παραγωγής σε λίγα χέρια και την πλήρη απελευθέρωση των αγορών.

Η καπιταλιστική ανάπτυξη για την οποία πασχίζουν τα κόμματα που στηρίζουν την ΕΕ και την κερδοφορία του κεφαλαίου, ανεξάρτητα από τις διαφορετικές παραλλαγές διαχείρισης, θα σημάνει ακόμη μεγαλύτερα βάσανα και δυστυχία για τους λαούς. Η ΕΕ δεν μεταρρυθμίζεται, δεν μπορεί να γίνει φιλολαϊκή. Διέξοδος και ελπίδα για τους εργαζόμενους είναι να βάλουν αυτοί τη σφραγίδα τους στις εξελίξεις.

Η Ευρωπαϊκή Κομμουνιστική Πρωτοβουλία εκφράζει την αλληλεγγύη της και χαιρετίζει τις μαζικές απεργιακές κι άλλες εργατικές λαϊκές κινητοποιήσεις που βρίσκονται σε εξέλιξη σε αρκετές ευρωπαϊκές χώρες Βέλγιο, Ελλάδα, Ιταλία κ.ά.

Τα κόμματα που συμμετέχουν στην Πρωτοβουλία δίνουν όλες τους τις δυνάμεις για την ανάπτυξη της ταξικής πάλης, για να χειραφετηθούν οι λαοί, να σπάσουν τα δεσμά της ΕΕ και των μονοπωλίων, με τη δική τους εξουσία οι ίδιοι να απολαμβάνουν τον πλούτο που παράγουν».

902

800.000 εργαζόμενοι έχουν πληγεί από τον τυφώνα Hagupit

Η Διεθνής Οργάνωση Εργασίας (ILO) εκτιμά ότι 800.000 εργαζόμενοι έχουν πληγεί από τον τυφώνα Hagupit, γνωστό ως Ruby, όπου είτε καταστράφηκαν είτε έχουν υποστεί ζημιές οι πηγές βιοπορισμού τους κατά την διάρκεια μιας νύχτας. Περίπου 370.000 από τους πληγέντες εργαζόμενους ήταν σε ευάλωτη κατάσταση εργασιακής απασχόλησης, αφού ζούν σε συνθήκες φτώχειας ως διαθέσιμοι να εργαστούν οπουδήποτε. (…)

Η Ανατολική Visayas αντιπροσωπεύει το μεγαλύτερο ποσοστό των πληγέντων εργαζομένων από τον τυφώνα Ruby όπου οι περισσότεροι απ’ αυτούς προσπαθούν ακόμα ν΄ αναπληρώσουν τις απώλειες εισοδήματος από το Super Τυφώνας Χαϊγιάν τον Νοέμβριο του 2013. Με μέσο όρο 20 τυφώνες το χρόνο, οι Φιλιππίνες είναι η τρίτη πιο επιρρεπής σε φυσικές καταστροφές χώρες στον κόσμο. (…)

Η ILO είναι έτοιμη να διαθέσει 1.500.000 δολάρια στηρίζοντας την κυβέρνηση μέσω της έκτακτης απασχόλησης και βιώσιμων συνθηκών διαβίωσης ως απάντηση του αντίκτυπου του τυφώνα Hagupit. Το πρόγραμμα έκτακτης απασχόλησης εγγυάται τον ελάχιστο μισθό, την επέκεταση της κοινωνικής ασφάλισης, την ασφαλιστική κάλυψη της υγείας και των ατυχημάτων, την διασφάλιση της ασφάλειας στην εργασία μέσω ιατρικής υποστήριξης και την παροχή προστατευτικού ατομικού εξοπλισμού, όπως μάσκα, καπέλο, γάντια, μπότες και προστατευτική ενδυμασία.

Ο Lawrence Jeff Johnson, Διευθυντής της ILO για τις Φιλιππίνες, δήλωσε ότι: “Δεν βάζουμαι απλά μετρητά σε αυτές τις περιοχές αλλά να βοηθήσουμε τους εργαζομένους που έχουν πληγεί με σκοπό να αναπτύξουν νέες δεξιότητες, να κερδίσουν έναν αξιοπρεπή μισθό και να αποκτήσουν πρόσβαση σε καλύτερες συνθήκες εργασίας συμπεριλαμβανομένης της κάλυψης της κοινωνικής προστασίας. Αυτά δεν είναι μόνο τα δικαιώματα των εργαζομένων, αλλά και τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα, τα οποία πρέπει να ληφθούν υπόψη σε περιόδους κρίσης και καταστροφών”.

Η ILO ως πρώτη γραμμή στη ανάκαμψη θα υποστηρίξει τους εταίρους και σε στενή συνεργασία με την κυβέρνηση, τις εργοδοτικές και εργατικές οργανώσεις και την Ανθρωπιστική Ομάδα της χώρας θα βοηθήσει τις πληγείσες περιοχές εξασφαλίζοντας αξιοπρεπής εργασία και οικονομικούς πόρους.  

Μικροαστός

                      Potomok Chingis-Khana (1928) aka Storm over Asia, Vsevolod Pudovkin

Ο μικροαστός έχει την αυταπάτη ότι τα συμφέροντά του εξασφαλίζονται όταν εξασφαλίζει τα συμφέροντά της η αστική τάξη. Η μικροαστική αντίληψη της χειραφάτησης είναι μια ψυχολογίστικη υποκειμενικού χαρακτήρα ερμηνεία περί θεραπείας της ψυχής. Στην μικροαστική άβυσσο δεν υπάρχει τίποτα το διαλεκτικό μεταξύ της χειραφέτησης και της πολιτικής. Η πολιτική για τον μικροαστό είναι κάτι που δεν τον ενδιαφέρει αν και τον επηρεάζει. Η αδιαφορία του έγκειται στο σκοτάδι του υποκειμενικού εκλεκτικισμού του. Το συλλογικό έχει γίνει απειλή ως μηδενικότητα που μπορεί να τον σκοτώσει. Η μικροαστική αντίδραση της εργατικής συλλογικότητας για αγώνες έγκειται στον φόβο του τέλους της υποκειμενικοποιημένης εκλεκτικότητάς του. Ο μικροαστός είναι ο υποκειμενικός εκλεκτός του κόσμου ενός φαντασιακού υποκειμενικού σκοπού. Το τέλος της ιστορικότητάς του ως υποκειμένου, αυτό είναι που βιώνει ο μικροαστός γι’ αυτό και δεν μπορεί να δεί πέρα από το σήμερα. Το μικροαστικό υποκείνεμο ως τάξη δεν έχει την ταξική πάλη ως την μηδενιστική πράξη δημιουργίας ενός άλλου κόσμου αλλά έχει μια δική της πάλη που είναι ενάντια στην εργατική τάξη, ενάντια δηλαδή ενός κόσμου που αγωνίζεται για μια κομμουνιστική κοινωνία. Εξ ου και η ΕΣΣΔ, για την μικροαστική τάξη είναι μια χρονική σκοτεινή περίοδος η οποία δεν της ταιριάζει γιατί ακριβώς δεν της μοιάζει. Οι μικροαστοί θιασώτες της δημοκρατίας των αστών τρέφονται με φαντασιακές ευτυχίες, επιτυχημένες ελπίδες και προσμονητικές διασφαλίσεις. Ο μικροαστός δεν ζεί ούτε σε χρονικότητα κι ούτε σε ιστορικότητα αλλά σε ένα περιθώριο παροντικής αμνησίας. Η αρχαιότητα για τον μικροαστό είναι μια σαγηνευτική εφεύρεση και από την άλλη η ιστορία μια παρελθοντική απόμακρη σειρά γεγονότων με αρχή μέση και τέλος σαν να διαβάζεις ένα βιογραφικό.

Το απόλυτο ΝΑΙ και ΟΧΙ

                                                                March of the Weavers, Käthe Kollwitz, 1931

– Η όξυνση της ταξικής πάλης και η οργανωτική δεινότητα της λαϊκής εργατικής τάξης θα μας δώσει ένα και μόνο αποτέλεσμα, είτε την δικτατορία της αστικής τάξης, είτε την δικτατορία της εργατικής τάξης.

– Καλά, δεν υπάρχει και τρίτο αποτέλεσμα;

– Όχι.

– Τόσο απόλυτο δηλαδή;

– Ναι.