Καθώς εντείνεται το κύμα καταλήψεων και εκδηλώσεων αλληλεγγύης για τον Νίκο Ρωμανό, καθώς στο σώμα του παρατηρείται απώλεια της μυϊκής μάζας (και του καρδιακού μυ), καθώς έχει χάσει πάνω από το 10% του σωματικού του βάρους από τις πρώτες δέκα μέρες (13 κιλά μέχρι σήμερα), καθώς η κόπωση, οι τάσεις λιποθυμίας και οι ζαλάδες είναι καθημερινά φαινόμενα, καθώς η βραδυκαρδία και η πτώση της αρτηριακής πίεσης συνθλίβει την λειτουργία της καρδιάς, καθώς η ορθοστατική υπόταση κάνει μετα από 20 μέρες την εμφάνισή της, καθώς ο θυρεοειδής υπολειτουργεί, καθώς η υποθερμία και η δυσανεξία στο ψύχος, οι γαστρεντερικές διαταραχές και η δυσκοιλιότητα είναι εμφανείς στον απεργό σε μεγάλο βαθμό, καθώς βρίσκεται στα όρια μιας συνεχούς σοβαρής αφυδάτωσης, καθώς έχει παρατηρηθεί μη αναστρέψιμη πολυνευροπάθεια, καθώς η εμφάνιση εγκεφαλοπάθειας Wernicke είναι μια πιθανή επιπλοκή, καθώς η αιμορραγική διάθεση μπορεί να φτάσει έως την τύφλωση, καθώς το αποτέλεσμα ανοσολογικής ανεπάρκειας είναι εμφανές,
καθώς το σώμα εγκλωβίζεται από την ίδια την άμυνά του… οι αστοί εξοπλίζονται, το αστικό κράτος λαμβάνει μέτρα επιφυλακής:
“Η ΕΛ.ΑΣ έχει λάβει πρωτοφανή μέτρα ασφαλείας, τα οποία τέθηκαν από σήμερα σε εφαρμογή και οι διαθέσιμες αστυνομικές δυνάμεις ξεπερνούν ακόμα και το «μοντέλο Μέρκελ», όταν το κέντρο της Αθήνας είχε μετατραπεί σε φρούριο. Περίπου 8.000 αστυνομικοί απ’ όλες τις υπηρεσίες βρίσκονται ήδη επί ποδός, ενώ σε επιφυλακή έχει τεθεί το σύνολο των αστυνομικών και πυροσβεστικών δυνάμεων της Αττικής – περίπου 20.000 άτομα.”
Ο Ρωμανός έχασε σταδιακά το αίσθημα της πείνας και της δίψας… ο Ρωμανός δεν πεινάει πια αλλά πολεμάει, και δεν πολεμάει για να ζήσει αλλά ούτε για να σβήσει, γιατί δεν είναι ασθενής, αλλα πολεμάει για να αφήσει μια πληγή που οι σύντροφοι είναι υποχρεωμένοι να επουλώσουν. Η νιότη του ένα όραμα και “αν ο άνθρωπος είναι σκόνη, εκείνοι που διασχίζουνε τον κάμπο, είναι άνθρωποι”.
Θα μπορούσε να ειπωθεί, ανάμεσα σε άλλα, ότι η εκδικητικότητα με την οποία αντιμετωπίζεται το αναφαίρετο δικαίωμα του Νίκου Ρωμανού για να σπουδάσει είναι ακόμα μια πρωτοφανής επίθεση του αστικού κράτους προς κάθε αντιφρονούντα. Προς τι όμως η συζήτηση να αναλωθεί σε κάτι που είναι προφανές και παραμονεύει εδώ και καιρό για να καταστείλει κάθε φωνή αντίστασης; ‘H ακόμα να επισημανθεί ότι η “ανθρωπιστική” προσπάθεια των πολιτικών αστικών κομμάτων να προσεγγίσουν τον Ρωμανό ενδεχομένως να αποτελεί ακόμα μια στρατηγική τους ώστε να προσελκύσουν περισσότερους ψηφοφόρους, ή και γιατί όχι, να δείξουν το ανθρώπινο πρόσωπο τους στον απρόσιτο – μέχρι τώρα – χώρο των αναρχικών/αντιεξουσιαστών. Γιατί όμως η πρόδηλη ψηφοθηρία που χαρακτηρίζει τα αστικά κόμματα να θεματοποιηθεί τώρα, με τη περίπτωση Ρωμανού;
Προφανής, και άρα ακατάλληλη για να καταδειχθεί η σημασία της πράξης του Ρωμανού, είναι η υπερπροβολή της περίπτωσης του από τα ΜΜΕ, τα οποία επιχειρούν να την περιστείλουν ως μια ιδιάζουσα ατομική ηθική συνείδηση που αρνείται να υποταχτεί. Με αυτόν τον τρόπο, ο Ρωμανός ετεροπροσδιορίζεται ως μια μορφή ενός λαϊκού ήρωα που χάρη σε μια πεφωτισμένη εντολή – η οποία δεν είναι δυνατόν να προσεγγιστεί από τους υπόλοιπους – οδηγήθηκε μέχρι εδώ.
Είναι πιθανότερο ότι ο ίδιος ο Ρωμανός θα απευχόταν να περιχαρακώσουμε τον αγώνα που διάγει εντός συγκεκριμένων πλαισίων απ’ όπου θα μπορούσαν να συναχθούν ασφαλή συμπεράσματα για τις αιτίες και τους λόγους που τον έφεραν μέχρι εδώ. Ο Ρωμανός δεν επιδιώκει μέσα από την απεργία του να μας υποδείξει τη δική του ιστοριογραφία ή τις δικές του τωρινές επιδιώξεις ώστε εμείς, οι αμερόληπτοι ψυχολόγοι των κοινωνικού γίγνεσθαι, να εντοπίσουμε τα περιστατικά (θάνατος Γρηγορόπουλου, μέλος μεγαλοαστικής οικογένειας, ταγμένος αναρχικός κλπ), που τον μετασχημάτισαν μέσα στο χρόνο και επέφεραν, ως συνεπακόλουθο, τη σημερινή κατάσταση στην οποία βρίσκεται. Απεναντίας, ο Ρωμανός πράττει στο παρόν. Και πράττει ως ένας άσημος σαλπιγκτής. Ο ήχος της σάλπιγγας του, ή αν προτιμάτε πιο κυνικά, τα κοιλιακά βουητά λόγω ασιτίας, απευθύνονται σε όσα αυτιά είναι εναρμονισμένα με αυτά τα ακούσματα, καλώντας σε ‘εξέγερση’ τους συν-«δράστες των γεγονότων που διαμορφώνουν την εξέλιξη της ιστορίας». Όμως ο Ρωμανός δεν σταματάει εκεί. Προσδοκεί, μέσα από τα σαλπίσματα του, να διαπεράσει τη βουή των τηλεοράσεων όπου οι «θεατές σε απομονωμένες πολυθρόνες μιας ευνουχισμένης ζωής», ενημερώνονται και εξημερώνονται βάση των αυτοματοποιημένων ερεθισμάτων του καπιταλιστικού τρόπου ζωής. Αυτός είναι ο Ρωμανός. Ένας σαλπιγκτής και όχι ένας στρατηγός που θα καταστρώσει τα σχέδια του, θα δώσει συγκεκριμένες θέσεις μάχης και αναλόγως θα διατάξει επίθεση ή υποχώρηση. Δεν προσφέρει συγκεκριμένη πρόταση, αλλά ούτε και προσμένει στη προσωπική του δικαίωση μέσα από το αίτημα του για σπουδές. Ο Ρωμανός είναι ο σαλπιγκτής της μάχης στην οποία ήδη έπρεπε να έχουμε ριχτεί. Και παρά το ότι δίνει το έναυσμα σε όλους μας, αφημένος στη συνέχεια στο πεδίο της μάχης, θα σμίξει με μας, τους υπόλοιπους συντρόφους του, εμπρός στο κοινό αγώνα για την κατάπνιξη και της τελευταίας εστίας εκμετάλλευσης.
Ο δρόμος, Octavio Paz
Είν’ ένας δρόμος μακρύς και σιωπηλός.
Βαδίζω στο σκοτάδι και παραπατώ και πέφτω
και σηκώνομαι και με πόδια τυφλά πατώ
πέτρες βουβές και ξερά φύλλα
και κάποιος πίσω-μου κάνει το ίδιο:
αν σταματήσω, σταματάει,
αν τρέξω, τρέχει. Στρέφομαι: κανείς.
Τα πάντα σκοτεινά και δίχως έξοδο
και στρίβω και ξαναστρίβω σε γωνιές
που πάντα βγάζουμε στο δρόμο
όπου κανένας δε με περιμένει, δε μ’ ακολουθεί
όπου εγώ ακολουθώ κάποιονε που παραπατά
και που σηκώνεται και λέει βλέποντας-με: κανείς
fristuti 