H ταξική πάλη στην Γαλλία

Το Γαλλικό «παράδοξο»

Παρακολουθούμε τους δύο τελευταίους μήνες στην Γαλλία μια σειρά από οξύτατους ταξικούς αγώνες, και μάλιστα με αναβαθμισμένες μορφές πάλης και εντός ενός κράτους που εξακολουθεί να βρίσκεται σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης μετά τις επιθέσεις του Νοέμβρη του ’15 στο Παρίσι και αλλού.

Αιτία για όλα αυτά, είναι ο νέος εργασιακός νόμος της υπουργού Μιριάμ Ελ Κομρί που δεν αφήνει πραγματικά λίθο επί λίθου στα εργασιακά-συνδικαλιστικά δικαιώματα του γαλλικού λαού.

Παρά το γεγονός πως ανάλογες νεοφιλελεύθερες «μεταρρυθμίσεις» γίνονται λίγο έως πολύ σε όλο το μήκος και πλάτος της ΕΕ (με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα την Ελλάδα των «μνημονίων», που βέβαια δεν εφαρμόζει κάτι άλλο, παρά ότι κάνουν και όλες οι υπόλοιπες χώρες της ΕΕ, με ή χωρίς «μνημόνια»), στην Γαλλία είναι η πρώτη φορά που η επίθεση του κεφαλαίου στην εργατική τάξη βρίσκει μια τόσο πεισματώδη και αποφασιστική αντίσταση.

-Ποιό είναι το «παράδοξο»;

Πως η αντίσταση αυτή λαμβάνει χώρα σε ένα μέρος του κόσμου, που το ΚΚ του είναι από δεκαετίες τώρα καρικατούρα του παλιού ένδοξου εαυτού του.

Το ακόμη πιο παράδοξο της ιστορίας αυτής είναι πως, της αντίστασης της Γαλλικής εργατικής τάξης ηγείται ακριβώς η συνδικαλιστική συνομοσπονδία CGT (ουσιαστικά το συνδικαλιστικό σκέλος του ΓΚΚ, παρότι δεν έχει οργανική σχέση μαζί του ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του ’90), μπροστάρηδες του αγώνα είναι πρώην ή και νυν μέλη του ΓΚΚ, ενώ η μόνη εφημερίδα που έχει πάρει ανοιχτά το μέρος των αγωνιζόμενων απεργών είναι το πρώην όργανο του ΓΚΚ, η «Ουμανιτέ».

Παρότι λοιπόν το Γαλλικό ΚΚ έκανε εδώ και δεκαετίες ότι μπορούσε προκειμένου να αυτοδιαλυθεί και σίγουρα είναι ανίκανο να καθοδηγήσει την ταξική πάλη, όχι μόνο είναι τελικά η όξυνση της ταξικής πάλης που (αντιστρόφως) παρασύρει το ΓΚΚ, αλλά ακόμη πιο παράδοξα βλέπουμε τους Γάλλους κομμουνιστές (όχι την ηγεσία τους βέβαια) να είναι παντού σε αυτό τον αγώνα, και μάλιστα στην πρώτη γραμμή του.

Και μάλιστα σε βαθμό που, κάποιος που θα κατέβαινε από άλλον πλανήτη και δεν ήξερε τι εστί ΓΚΚ, θα μπορούσε κάλιστα –με μια επιφανειακή ματιά- να πιστέψει πως πρόκειται για «κομμουνιστική εξέγερση» οργανωμένη από τα «κόκκινα συνδικάτα» της CGT, και υποστηριζόμενη από το «κόκκινο» έντυπο «Ουμανιτέ».

-Πως εξηγούνται οι παραπάνω αντιφάσεις;

Εδώ θα κάνουμε μια στάση να θυμηθούμε λίγο τον Ένγκελς:

«Η Γαλλία είναι η χώρα όπου περισσότερο από οπουδήποτε αλλού οι ταξικοί αγώνες έφταναν κάθε φορά ως την αποφασιστική μάχη και όπου, συνεπώς, διαγράφονταν με τον πιο ανάγλυφο τρόπο οι μεταβαλλόμενες πολιτικές μορφές που μέσα τους κινούνται οι ταξικοί αγώνες και όπου συνοψίζονται τ’ αποτελέσματά τους. Κέντρο της φεουδαρχίας στο μεσαίωνα, πρότυπο χώρας της ενιαίας φεουδαρχικής μοναρχίας ύστερα από την αναγέννηση, η Γαλλία τσάκισε στη μεγάλη επανάσταση το φεουδαρχισμό και εγκαθίδρυσε την καθαρή κυριαρχία της αστικής τάξης με τέτοια κλασική μορφή που δεν την έφτασε καμιά άλλη χώρα στην Ευρώπη. Κι ο αγώνας του προλεταριάτου που ανεβαίνει, ενάντια στην κυρίαρχη αστική τάξη εκδηλώνεται εδώ, στη Γαλλία, με τέτοια έντονη μορφή που είναι άγνωστη αλλού….»[1]

Στην Γαλλία λοιπόν υπάρχει μια εργατική τάξη με παραδοσιακά υψηλή ταξική συνείδηση, καθώς και με παραδοσιακά μαζική οργάνωση.

Αυτό δεν άλλαξε (ούτε και θα μπορούσε να αλλάξει) από την μετάλλαξη του Γαλλικού ΚΚ, καθώς είναι η ταξική συνείδηση που είναι προαπαιτούμενο της πολιτικής και όχι το αντίστροφο, μια και η πολιτική συνείδηση είναι ανώτερη μορφή της ταξικής.

Κανένα «παράδοξο» λοιπόν δεν υπάρχει στην Γαλλία, παρά μόνο εάν προσπαθήσουμε να ερμηνεύσουμε το τι γίνεται εκεί, παίρνοντας σαν νόρμα το ελληνικό (άνευ εισαγωγικών) παράδοξο, του να υπάρχει πιο ανεπτυγμένη πολιτική παρά ταξική συνείδηση, για μια σειρά από ιστορικούς λόγους που αφορούν την χώρα μας (εμφύλιος, μετεμφυλιακό κράτος, χούντα, κλπ).

Κλείνοντας.

Μέχρι στιγμής η Γαλλική οργανωμένη εργατική τάξη έχει δείξει αξιοθάυμαστα δείγματα αγωνιστικότητας, έχοντας δύο μήνες στους δρόμους υπό καθεστώς σκληρής καταστολής, πολιτικής ωριμότητας καταφέρνοντας να εκτοπίσει τις γαλλικές «πλατείες» από το επίκεντρο της πολιτικής αντιπαράθεσης σχεδόν με το καλημέρα (ας συγκρίνουμε λίγο με τα δικά μας), καθώς και οργανωτικής συγκρότησης με γερά περιφρουρημένες απεργίες και κινητοποιήσεις, παρά τις προβοκάτσιες που διαδέχονται η μια την άλλη και εντός «κατάστασης έκτακτης ανάγκης».

Τι μέλλει γενέσθαι;

Παρά το γεγονός πως οι συνδικαλιστές της CGT έχουν ήδη ξεπεράσει τον εαυτό τους με όλα τα παραπάνω, η πολιτική αλλαγή –και με τον όρο εννούμε εδώ την αλλαγή της κυρίαρχης τάξης- δεν είναι ούτε μέσα στις δυνατότητες, ούτε στις αρμοδιότητες και του πιο αγωνιστικού και οργανωμένου συνδικαλιστικού κινήματος. Αυτό είναι πάντα δουλειά ενός επαναστατικού κομμουνιστικού κόμματος.

Έτσι λοιπόν, στην Γαλλία και αλλού θα παιχτεί ξανά το αποφασιστικό παιχνίδι. Το παιχνίδι ενός αντικειμενικού κινήματος που χρειάζεται την συμβολή του υποκειμενικού παράγοντα, του ταξικού κόμματος.[2]

Καλό σκάψιμο γέρο τυφλοπόντικα![3]
________________
[1]Από τον πρόλογο του Φ.Ένγκελς στην 3η γερμανική έκδοση της 18ης Μπρυμπαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη, του κ.Μαρξ
[2]Μάριο Μάφι, Underground,εκδ.Οδυσσέας 1982
[3] Αλλά η επανάσταση είναι συστηματική. Ακόμα ταξιδεύει μέσα στο καθαρτήριο. Κάνει τη δουλειά της μεθοδικά…Και όταν έχει ολοκληρώσει το δεύτερο μισό της προκαταρκτικής της εργασίας, η Ευρώπη θα αναπηδήσει απ’ το κάθισμά της και θα φωνάξει: έσκαψες καλά, γερο- τυφλοπόντικα!
Κ. Μαρξ, η 18η Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη

Πηγή: fadomduck2

Μήτσος Γαννακούρας ή Πέρδικας

Μια θρυλική μορφή του αντιστασιακού αγώνα, του ΕΛΑΣ και του δεύτερου αντάρτικου, ήταν αυτή του Μήτσου Γαννακούρα, ή Πέρδικα, από το χωριό Βάγκου της Αρκαδίας.
Στο δεύτερο αντάρτικο είχε μεγάλη δράση, επέδειξε ηγετικές ικανότητες και η φήμη του εξαπλώθηκε παντού. Ο Πέρδικας οπως και ο Άρης αρνήθηκαν να παραδώσουν το όπλα τους και συνέχισαν τον αγώνα.

Στις 16-8-1949, έπεσε μετά από προδοσία σε ενέδρα των κυβερνητικών στο Ραπούνι του Μαινάλου, πληγώθηκε και αυτοκτόνησε. Την επόμενη το πτώμα του μεταφέρθηκε στην Τρίπολη και εκτέθηκε σε δημόσια θέα στην πλατεία του Άρεως.
Για εκείνη την αποτρόπαια σκηνή, χαρακτηριστική είναι η προσωπική μαρτυρία του Σταμάτη Μακρή, εκπαιδευτικού από τη Μυγδαλιά Γορτυνίας, που μικρό παιδί τότε, βρέθηκε στην πλατεία:

“Περιμέναμε το νεκρό Πέρδικα. Κόσμος πολύς είχε παραταχθεί στους δρόμους και είχε πλημμυρίσει την πλατεία του Άρεως. Τον φέρανε και τον στήσανε στην πρώτη γωνία της πλατείας (νοτιοδυτική), μπροστά από τον κινηματογράφο Έσπερο, δεμένο σε μια πόρτα. Εγώ που τον ήξερα γίγαντα, όταν τον είδα σκιάχτρο δεν τον γνώρισα. Θέλεις γιατί είχε αλλάξει, θέλεις γιατί δεν ήθελα να το πιστέψω, ψιθύρισα: “Τι λέτε ρε; Δεν είναι ο Πέρδικας αυτός!…” Κάποιος από το πλήθος έσκυψε και μου είπε χαμηλόφωνα: “Μην το ξαναπεις αυτό μικρέ μου…”. Σίγουρα ήθελε να με προφυλάξει….”.

 

Η φωτογραφία του μνημείου από το προσκύνημά μου (της Μαρίας Σωκράτους) τον περσινό Αύγουστο τέτοιες μέρες, στον τόπο όπου έπεσε ο Πέρδικας στα βουνά του Μαιναλού…τιμη και δοξα!!

Από πόστ στο Facebook της συντρόφισσας Μαρίας Σωκράτους

Έρευνα σοκ!

Οι άνθρωποι παραείναι ανθεκτικοί, αυτό είναι το πρόβλημα. Είναι σε θέση να κάνουν υπερβολικά πολλά σε βάρος του εαυτού τους. Αντέχουν υπερβολικά πολύ.

Bertolt Brecht

Μαρξιστές ερευνητές ανακάλυψαν τον πρώτο ανθρώπινο πληθυσμό με φυσική και κοινωνική αντοχή στην ταξική εκμετάλλευση. Τα άτομα αυτά ζουν παγκοσμίως σε όλες τις γωνιές της γής και η ιδιαιτερότητά τους αποδίδεται στην μετάλλαξη της ταξικής τους συνείδησης σε μια πολυεπίπεδη αυτογωσία.

Σύμφωνα με την επιστημονικη έρευνα έχουν αναλυθεί δείγματα κοινωνικής και πολιτικής ζωής σε άτομα που είχαν γεννηθεί και ζήσει σε συγκεκριμένες περιοχές.

Η ανάλυση αποκάλυψε την προστατευτική μετάλλαξη της συνειδητότητας σε υψηλά επίπεδα αντοχής και υπομονής στην οποία οι κάτοικοι με τον χρόνο ενδυναμώνουν ακόμη πιο πολύ την αντοχή στην ταξική εκμετάλλευση.

Αξίζει να σημειωθεί ότι εδώ και χιλιάδες χρόνια, σε ορισμένες περιοχές του κόσμου οι άνθρωποι εκτίθενται σε υψηλά επίπεδα ταξικής εκμετάλλευσης (με διαφορετικές μορφές), εξαιτίας ενός κοινωνικοπολιτικού και οικονομικού φαινομένου που συμβαίνει. Όταν η ταξική εκεμετάλλευση που βρίσκεται στο ηφαιστειακό βραχώδες υπόστρωμα του καπιταλισμού, απελευθερώνεται στα υπόγεια μπουντρούμια που εργάζονται οι μισθωτοί τότε η αντοχή πρέπει να είναι σε βαθμό που να αντέχει την εκμετάλλευση.

Λόγω της συνεχούς έκθεσης στην ταξική εκμετάλλευση, ο οργανισμός των κατοίκων έχει προσαρμοστεί, ώστε να ανέχεται την εκμετάλλευση, ουσία κατ’ εξοχήν επικίνδυνη για τα μικρά παιδιά και για τους ανθρώπους στο απόγειο της αναπαραγωγικής ηλικίας τους αλλά επικίδυνο είναι για όλα ανεξαρτήτως τα ζωντανά και τα πεθαμένα.

Ο προλετάριος δεν εκδικείται

Ακόμα, ακόμα… δεν είναι άνθρωποι, ακόμα…

> Στις σφαγές πολλών δεκάδων χωρικών στα περίχωρα της κωμόπολης Μπάγκα στη βορειοανατολική Νιγηρία επιδόθηκαν το τελευταίο 48ωρο μισθοφόροι της ισλαμικής ένοπλης εγκληματικής οργάνωσης «Μπόκο Χαράμ» που δρα από το 2009 με πρόσχημα την επιβολή ισλαμικού νόμου στη χώρα.

Σύμφωνα με αυτόπτες μάρτυρες, οι ένοπλοι της Μπόκο Χαράμ (που σημαίνει η «Δυτική Παιδεία είναι απαγορευμένη») εισέβαλαν ανενόχλητοι και έκαψαν τα σπίτια αμάχων, σφάζοντας ανελήεητα δεκάδες ανθρώπους κάθε ηλικίας. Πολλοί μίλησαν για πτώματα που γέμιζαν διάφορα σημεία δρόμων της μικρής πόλης και μικρά παιδιά που ζητούσαν έντρομα βοήθεια.

Η νέα επίθεση της Μπόκο Χαράμ, πέρα από την τρομοκράτηση του ντόπιου πληθυσμού, επιχειρεί την εδραίωσή της στην ευρύτερη περιοχή της βορειονατολικής Νιγηρίας αλλά και μεθοριακές περιοχές του Τσαντ και του Καμερούν, ενώ απομένει περίπου ένας μήνας πριν τις κρίσιμες προεδρικές νιγηριανές εκλογές της 14ης Φλεβάρη. Μόνον μέσα στο 2014 οι ένοπλοι της «Μπόκο Χαράμ» υπολογίζεται ότι έσφαξαν πάνω από 10.000 ανθρώπους… 902

> Οι εξελίξεις με επίκεντρο την τρομοκρατική δράση της «Μπόκο Χαράμ» παίρνουν, ολοένα και περισσότερο, χαρακτηριστικά περιφερειακής κρίσης, κάτι που αναμένεται να ενταθεί τις επόμενες βδομάδες, έως τουλάχιστον τη διεξαγωγή των κρίσιμων νιγηριανών προεδρικών εκλογών της 14ης Φλεβάρη. Ριζοσπάστης

Αυτοί είναι οι άνθρωποι ναι, αυτοί ναι…

> «Είμαστε όλοι Γάλλοι», φώναξαν τέσσερα εκατομμύρια άνθρωποι

> Το πρωτοσέλιδο του Charlie Hebdo, το πρώτο μετά την επίθεση που δέχτηκε, παρουσιάζει μια γελοιογραφία ενός δακρυσμένου Mohammad να κρατάει σε πλακάτ το σλόγκαν “Je suis Charlie” (Είμαι Charlie) και ως τίτλο του περιοδικού το: “Tout est pardonné” (Όλα συγχωρεμένα).

Η σιωπή των Γάλλων

“Θα διευκρινίσω ότι ο γαλλικός λαός μπορεί να καταδικάζει γενικώς κάθε έγκλημα και βία «από όπου και αν προέρχεται» αλλά τα μέσα ενημέρωσης της καπιταλιστικής εξουσίας και του καπιταλιστικού – ιμπεριαλιστικού κράτους τους κατάφεραν να τους κάνουν να καταδικάζουν τελικά μόνο τη βία των άλλων εναντίον τους. Η χειραγώγηση των συνειδήσεων αυτού του λαού (όπως και άλλων πχ Γερμανών, Άγγλων κλπ) είναι τόσο μεγάλη ώστε, όταν το κράτος τους βομβαρδίζει άλλες χώρες η πλειοψηφία χειροκροτεί και ψηφίζει προέδρους που βομβαρδίζουν και όταν οι άλλοι δολοφονούν Γάλλους αγανακτούν και βγαίνουν στους δρόμους!” fadomduck2

Όταν η ταξική πάλη έναντια στο ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού δηλαδή του ιμπεριαλισμού δεν γίνεται με ταξικούς όρους αλλά με όρους ενότητας, τότε η εκδικητικότητα είναι το μόνο πολιτικό αποτέλεσμα. Η πολιτική εκδικητικότητα είναι στοιχείο του καπιταλισμού και η ουσιαστική βάση του φασισμού του. Ο ταξικός πόλεμος του πρελετάριου δεν έγκειται στην εκδίκηση έναντι της αστικής τάξης και των εκμεταλλευτών του αλλά μέσα από την πάλη του πολεμάει για την ελευθερία του, για την αξιοπρέπεια και την ζωή του. Ο προλετάριος δεν εκδικείται αλλά φτιάχνει συλλογικές ταξικές δυνάμεις για να διαλύσει την εκδίκηση. Η εκδίκηση είναι η μικροαστική ατομικότητα που χάνεται στην αφηρημένη έννοια της αστικοποιημένης ενότητας έναντια στα αφεντικά, στον δυνατό, στον λεφτά. Η αγανάκτηση του μικροαστού μετασχηματίζεται σε μια πολιτική εκδίκηση ή αλλιώς σε μια φασιστική λογική. Με άλλα λόγια αυτό που εκδικείται είναι το υποκείμενο εκείνο που δεν βρίσκει τις λέξεις και τις σκέψεις να μιλήσει, να διεκδικήσει και να παλέψει γιατί έμαθε να περιμένει τον από μηχανή θεό. Είναι το υποκείμενο εκείνο που η ταξική συλλογικότητα, ως η δέσμευση της ελευθερίας και της κοινωνικής χειραφέτησης, του παρουσιάζεται ως ο ξενικός κόσμος που δεν θα τον αφήσει να λιώνει στα σάβανα της λυτρωτικής του ονείρωξης.

The End of St Petersburg, V. Pudovkin, 1927

Απόσπασμα 2.30 λεπτών από την ταινία The End of St Petersburg από τον σοβιετικό σκηνοθέτη V. Pudovkin το 1927.

 

                                                      Σκηνή από την ταινία

Η συγκεκριμένη σκηνή της ταινίας, ανάμεσα σε πολλές άλλες, έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον όσον αφορά την ανάδειξη της αέναης σύγκρουσης των δύο τάξεων. Για 10 δευτερόλεπτα  παρακολουθούμε την μεγαλειώδη πολιτικοποιημένη ταξικά αισθητική σύλληψη του σκηνοθέτη. Ανάμεσα στις δύο τάξεις δεν μπορεί παρά να υπάρχει η φωτιά. Η φωτιά όμως που παράγεται από το προλεταριάτο και όχι από την αστική τάξη. Σ’ αυτή την σκηνή παρακολουθούμε την σθεναρή και ευθύγραμμη στάση του εργάτη, την σιγουριά του μπροστά στο εκμεταλλευτικό κεφάλαιο, το θάρρος μπροστά στο φόβο σε αντιδιαστολή με την ψεύτικη υπερηφάνεια, την γλειώδη ματιά και στάση, την πλαδαρότητα του ύφους του καπιταλιστή.

 

αν σταματήσω, σταματάει

 

Καθώς εντείνεται το κύμα καταλήψεων και εκδηλώσεων αλληλεγγύης για τον Νίκο Ρωμανό, καθώς στο σώμα του παρατηρείται απώλεια της μυϊκής μάζας (και του καρδιακού μυ), καθώς έχει χάσει πάνω από το 10% του σωματικού του βάρους από τις πρώτες δέκα μέρες (13 κιλά μέχρι σήμερα), καθώς η κόπωση, οι τάσεις λιποθυμίας και οι ζαλάδες είναι καθημερινά φαινόμενα, καθώς η βραδυκαρδία και η πτώση της αρτηριακής πίεσης συνθλίβει την λειτουργία της καρδιάς, καθώς η ορθοστατική υπόταση κάνει μετα από 20 μέρες την εμφάνισή της, καθώς ο θυρεοειδής υπολειτουργεί, καθώς η υποθερμία και η δυσανεξία στο ψύχος, οι γαστρεντερικές διαταραχές και η δυσκοιλιότητα είναι εμφανείς στον απεργό σε μεγάλο  βαθμό, καθώς βρίσκεται στα όρια μιας συνεχούς σοβαρής αφυδάτωσης, καθώς έχει παρατηρηθεί μη αναστρέψιμη πολυνευροπάθεια, καθώς η εμφάνιση εγκεφαλοπάθειας Wernicke είναι μια πιθανή επιπλοκή, καθώς η αιμορραγική διάθεση μπορεί να φτάσει έως την τύφλωση, καθώς το αποτέλεσμα ανοσολογικής ανεπάρκειας είναι εμφανές,

καθώς το σώμα εγκλωβίζεται από την ίδια την άμυνά του… οι αστοί εξοπλίζονται, το αστικό κράτος λαμβάνει μέτρα επιφυλακής:

“Η ΕΛ.ΑΣ έχει λάβει πρωτοφανή μέτρα ασφαλείας, τα οποία τέθηκαν από σήμερα σε εφαρμογή και οι διαθέσιμες αστυνομικές δυνάμεις ξεπερνούν ακόμα και το «μοντέλο Μέρκελ», όταν το κέντρο της Αθήνας είχε μετατραπεί σε φρούριο. Περίπου 8.000 αστυνομικοί απ’ όλες τις υπηρεσίες βρίσκονται ήδη επί ποδός, ενώ σε επιφυλακή έχει τεθεί το σύνολο των αστυνομικών και πυροσβεστικών δυνάμεων της Αττικής – περίπου 20.000 άτομα.”

Ο Ρωμανός έχασε σταδιακά το αίσθημα της πείνας και της δίψας… ο Ρωμανός δεν πεινάει πια αλλά πολεμάει, και δεν πολεμάει για να ζήσει αλλά ούτε για να σβήσει, γιατί δεν είναι ασθενής, αλλα πολεμάει για να αφήσει μια πληγή που οι σύντροφοι είναι υποχρεωμένοι να επουλώσουν. Η νιότη του ένα όραμα και “αν ο άνθρωπος είναι σκόνη, εκείνοι που διασχίζουνε τον κάμπο, είναι άνθρωποι”.

Θα μπορούσε να ειπωθεί, ανάμεσα σε άλλα, ότι η εκδικητικότητα με την οποία αντιμετωπίζεται το αναφαίρετο δικαίωμα του Νίκου Ρωμανού για να σπουδάσει  είναι ακόμα μια πρωτοφανής επίθεση του αστικού κράτους προς κάθε αντιφρονούντα. Προς τι όμως η συζήτηση να αναλωθεί σε κάτι που είναι προφανές και παραμονεύει εδώ και καιρό για να καταστείλει κάθε φωνή αντίστασης; ‘H ακόμα να επισημανθεί ότι η “ανθρωπιστική” προσπάθεια των πολιτικών αστικών κομμάτων να προσεγγίσουν τον Ρωμανό ενδεχομένως να αποτελεί ακόμα μια στρατηγική τους ώστε να προσελκύσουν περισσότερους ψηφοφόρους, ή και γιατί όχι, να δείξουν το ανθρώπινο πρόσωπο τους στον απρόσιτο – μέχρι τώρα – χώρο των αναρχικών/αντιεξουσιαστών. Γιατί όμως η πρόδηλη ψηφοθηρία που χαρακτηρίζει τα αστικά κόμματα  να θεματοποιηθεί τώρα, με τη περίπτωση Ρωμανού;

Προφανής, και άρα ακατάλληλη για να καταδειχθεί η σημασία της πράξης του Ρωμανού, είναι η υπερπροβολή της περίπτωσης του από τα ΜΜΕ, τα οποία επιχειρούν να την περιστείλουν ως μια ιδιάζουσα ατομική ηθική συνείδηση που αρνείται να υποταχτεί. Με αυτόν τον τρόπο, ο Ρωμανός ετεροπροσδιορίζεται ως μια μορφή ενός λαϊκού ήρωα που χάρη σε μια πεφωτισμένη εντολή – η οποία δεν είναι δυνατόν να προσεγγιστεί από τους υπόλοιπους –  οδηγήθηκε μέχρι εδώ.

Είναι πιθανότερο ότι ο ίδιος ο Ρωμανός θα απευχόταν να περιχαρακώσουμε τον αγώνα που διάγει εντός συγκεκριμένων πλαισίων απ’ όπου θα μπορούσαν να συναχθούν ασφαλή συμπεράσματα για τις αιτίες και τους λόγους που τον έφεραν μέχρι εδώ. Ο Ρωμανός δεν επιδιώκει μέσα από την απεργία του να μας υποδείξει τη δική του ιστοριογραφία ή τις δικές του τωρινές επιδιώξεις ώστε εμείς, οι αμερόληπτοι ψυχολόγοι των κοινωνικού γίγνεσθαι, να εντοπίσουμε τα περιστατικά (θάνατος Γρηγορόπουλου, μέλος μεγαλοαστικής οικογένειας, ταγμένος αναρχικός κλπ), που τον μετασχημάτισαν μέσα στο χρόνο και επέφεραν, ως συνεπακόλουθο, τη σημερινή κατάσταση στην οποία βρίσκεται. Απεναντίας, ο Ρωμανός πράττει στο παρόν. Και πράττει ως ένας άσημος σαλπιγκτής. Ο ήχος της σάλπιγγας του, ή αν προτιμάτε πιο κυνικά, τα κοιλιακά βουητά λόγω ασιτίας, απευθύνονται σε όσα αυτιά είναι εναρμονισμένα με αυτά τα ακούσματα, καλώντας σε ‘εξέγερση’ τους συν-«δράστες των γεγονότων που διαμορφώνουν την εξέλιξη της ιστορίας». Όμως ο Ρωμανός δεν σταματάει εκεί.  Προσδοκεί, μέσα από τα σαλπίσματα του, να διαπεράσει τη βουή των τηλεοράσεων όπου οι «θεατές σε απομονωμένες πολυθρόνες μιας ευνουχισμένης ζωής», ενημερώνονται και εξημερώνονται βάση των αυτοματοποιημένων ερεθισμάτων του καπιταλιστικού τρόπου ζωής. Αυτός είναι ο Ρωμανός. Ένας σαλπιγκτής και όχι ένας στρατηγός που θα καταστρώσει τα σχέδια του, θα δώσει συγκεκριμένες θέσεις μάχης και αναλόγως θα διατάξει επίθεση ή υποχώρηση.  Δεν προσφέρει συγκεκριμένη πρόταση, αλλά ούτε και προσμένει στη προσωπική του δικαίωση μέσα από το αίτημα του για σπουδές.  Ο Ρωμανός είναι ο σαλπιγκτής της μάχης στην οποία ήδη έπρεπε να έχουμε ριχτεί.  Και παρά το ότι δίνει το έναυσμα σε όλους μας, αφημένος στη συνέχεια στο πεδίο της μάχης, θα σμίξει με μας, τους υπόλοιπους συντρόφους του, εμπρός στο κοινό αγώνα για την κατάπνιξη και της τελευταίας εστίας εκμετάλλευσης.

 

 

Ο δρόμος, Octavio Paz

 Είν’ ένας δρόμος μακρύς και σιωπηλός.

Βαδίζω στο σκοτάδι και παραπατώ και πέφτω

και σηκώνομαι και με πόδια τυφλά πατώ

πέτρες βουβές και ξερά φύλλα

και κάποιος πίσω-μου κάνει το ίδιο:

αν σταματήσω, σταματάει,

αν τρέξω, τρέχει. Στρέφομαι: κανείς.

Τα πάντα σκοτεινά και δίχως έξοδο

και στρίβω και ξαναστρίβω σε γωνιές

που πάντα βγάζουμε στο δρόμο

όπου κανένας δε με περιμένει, δε μ’ ακολουθεί

όπου εγώ ακολουθώ κάποιονε που παραπατά

και που σηκώνεται και λέει βλέποντας-με: κανείς

Τότε δεν βλέπεις τίποτα

                      Compos­ition, Lazlo Moholy-Nagy, 1921

– Εγώ και ‘σύ είμαστε σε πόλεμο!

– Δεν το βλέπω έτσι.

– Τότε δεν βλέπεις τίποτα.