Στάλιν: Μη Ξεχνάτε την Ανατολή

“Η Ανατολή είναι η βάση που πάνω της ο ιμπεριαλισμός στηρίζει τα πλούτη του, είναι η πηγή απ’ όπου αντλεί δυνάμεις και όπου σκοπεύει να υποχωρήσει σε περίπτωση που θα τσακιστεί στη Δυτική Ευρώπη.” (1)

 

“Τη στιγμή που το επαναστατικό κίνημα της Ευρώπης βρίσκεται σε άνοδο, τη στιγμή που οι παλιοί θρόνοι και οι παλιές κορώνες γκρεμίζονται παραχωρώντας τη θέση τους στα επαναστατικά Σοβιέτ των εργατών και στρατιωτών, και οι κατεχόμενες περιοχές πετάν έξω από το έδαφος τους τους εγκάθετους του ιμπεριαλισμού, τα βλέμματα όλων στρέφονται, όπως είναι φυσικό, προς τη Δύση. Εκεί, στη Δύση, θα σπάσουν πρωτύτερα απ’ οποιοδήποτε άλλο μέρος οι αλυσίδες του ιμπεριαλισμού, που χαλκεύτηκαν στην Ευρώπη και πνίγουν όλο τον κόσμο. Εκεί, στη Δύση, θα αναβλύσει ερμητικά πρωτύτερα από κάθε άλλο μέρος η καινούργια σοσιαλιστική ζωή. Σε μια τέτοια στιγμή λες και «αυτόματα» εξαφανίζεται από το οπτικό πεδίο, ξεχνιέται η μακρινή Ανατολή με τις εκατοντάδες τα εκατομμύρια του υποδουλωμένου στον ιμπεριαλισμό πληθυσμού της.

Κι ωστόσο, δεν πρέπει να ξεχνάμε ούτε στιγμή την Ανατολή, έστω και μόνο γιατί αποτελεί «ανεξάντλητη» πηγή εφεδρειών και «πολύ σίγουρα» μετόπισθεν για τον παγκόσμιο ιμπεριαλισμό. Οι ιμπεριαλιστές θεωρούσαν πάντα την Ανατολή σαν βάση της ευημερίας τους. Μήπως τα αμέτρητα φυσικά πλούτη των χωρών της Ανατολής (βαμβάκι, πετρέλαιο, χρυσάφι, κάρβουνο και μεταλλεύματα), δεν ήταν το «μήλον της έριδος» για τους ιμπεριαλιστές όλων των χωρών;

Έτσι εξηγείται ουσιαστικά και το γεγονός ότι, πολεμώντας στην Ευρώπη και φλυαρώντας για τη Δύση, οι ιμπεριαλιστές ποτέ δεν έπαψαν να σκέφτονται την Κίνα, τις Ινδίες, την Περσία, την Αίγυπτο και το Μαρόκο γιατί, στην πραγματικότητα επρόκειτο πάντα για την Ανατολή. Έτσι εξηγείται κυρίως και ο ζήλος που δείχνουν για την τήρηση της «τάξης και του νόμου» στις χώρες της Ανατολής. Αλλιώς δε θα ήταν εξασφαλισμένα τα βαθιά μετόπισθεν του ιμπεριαλισμού. Για τούς ιμπεριαλιστές όμως δεν είναι απαραίτητα μόνο τα πλούτη της Ανατολής.

Τους χρειάζεται και το «υπάκουο» εκείνο «ανθρώπινο υλικό», που υπάρχει άφθονο στις αποικίες και στις μισοαποικίες της ανατολής. Τους χρειάζονται τα «βολικά» και φθηνά «εργατικά χέρια» των λαών της Ανατολής. Τους χρειάζονται εκτός απ’ αυτό και τα «υπάκουα» «νεαρά παλικάρια» των χωρών της Ανατολής, που μέσα από τις γραμμές τους στρατολογούν τα λεγόμενα «έγχρωμα» στρατεύματα, που δε θ’ αργήσουν να τα ρίξουν ενάντια «στους δικούς τους» επαναστάτες εργάτες. Να γιατί ονομάζουν τις χώρες της Ανατολής «ανεξάντλητη» εφεδρεία τους. Καθήκον του κομμουνισμού είναι να ξυπνήσει από τον προαιώνιο ύπνο τους καταπιεζόμενους λαούς της Ανατολής να εμποτίσει τους εργάτες και τους αγρότες αυτών των χωρών με το απελευθερωτικό πνεύμα της επανάστασης, να τους ξεσηκώσει στον αγώνα ενάντια στον ιμπεριαλισμό κι έτσι να αφαιρέσει από τον παγκόσμιο ιμπεριαλισμό τα «πολύ σίγουρα» μετόπισθεν του, τις «ανεξάντλητες» εφεδρείες του.

Χωρίς αυτό δε μπορεί ούτε σκέψη να γίνει για τον οριστικό θρίαμβο του σοσιαλισμού, για την ολοκληρωτικά νίκη κατά του ιμπεριαλισμού.

Πρώτη η επανάσταση της Ρωσίας ξεσήκωσε τους καταπιεζόμενους λαούς της Ανατολής στον αγώνα ενάντια στον ιμπεριαλισμό. Τα Σοβιέτ των βουλευτών στην Περσία, στις Ινδίες και στην Κίνα αποτελούν άμεσο μήνυμα ότι ο προαιώνιος ύπνος των εργατών και των αγροτών της Ανατολής αρχίζει να ανήκει στο παρελθόν.

Η επανάσταση της Δύσης θα δώσει αναμφισβήτητα, νέα ώθηση στο επαναστατικό κίνημα της Ανατολής, θα του εμπνεύσει θάρρος και πίστη στη νίκη.

Όχι λίγη βοήθεια στο έργο της επαναστατικοποίησης της Ανατολής θα προσφέρουν οι ίδιοι οι ιμπεριαλιστές με τις νέες προσαρτήσεις τους, που τραβούν νέες χώρες στον αγώνα ενάντια στον ιμπεριαλισμό και πλαταίνουν τη βάση της παγκόσμιας επανάστασης.

Καθήκον των κομμουνιστών είναι να επέμβουν στο αυθόρμητο κίνημα που φουντώνει στην Ανατολή και να το αναπτύξουν παραπέρα ως το συνειδητό αγώνα ενάντια στον ιμπεριαλισμό.

Από την άποψη αυτή η απόφαση της τελευταίας συνδιάσκεψης των μουσουλμάνων κομμουνιστών για το δυνάμωμα της προπαγάνδας στις χώρες της Ανατολής, στην Περσία, στις Ινδίες και στην Κίνα, έχει αναμφισβήτητα βαθιά επαναστατική σημασία. Ελπίζουμε ότι οι μουσουλμάνοι σύντροφοι μας θα πραγματοποιήσουν την εξαιρετικά σπουδαία απόφαση τους.

Γιατί πρέπει να χωνέψουμε μια για πάντα την αλήθεια, ότι όποιος θέλει το θρίαμβο του σοσιαλισμού δεν μπορεί να ξεχνάει την Ανατολή.” (2) “24 Νοεμβρίου 1918”

 

 

Αναφορές:

(1) Ι. Β. Στάλιν, Άπαντα 4 – Νοέμβρης 1917-1920, Εκδοτικό της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ 1952, (σελ: 317)

(2) Ι. Β. Στάλιν, Άπαντα 4 – Νοέμβρης 1917-1920, Εκδοτικό της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ 1952, (σελ: 192-195)

 

 

Στάλιν και Ταρζάν

 

 

Ο κριτικός κινηματογράφου Αντρέ Μπαζέν στο βιβλίο “Τι είναι ο κινηματογράφος;” (μεταφρασμένο το 1988 από τις Εκδόσεις Αιγόκερως) στο κεφάλαιο “Ο μύθος του Στάλιν στο Σοβιετικό Κινηματογράφο” καταφέρνει μέσω της ανάλυσης του άρθρου του να ταυτίζει συμπερασματικά τον Στάλιν με τον Ταρζάν στην βάση μιας λειτουργικής “υπεράνθρωπης” μορφής του μύθου. Επίσης αναγνωρίζει στον σοβιετικό κινηματογράφο την ιδιότητα του να παράγει είδωλα, όπως π.χ. την μυθική εικόνα του Στάλιν. Η ερμηνεία του Αντρέ Μπαζέν θα μπορούσε να αμφισβητηθεί ως προς το ότι αναλώνεται πάνω στην κριτική μιας τυπικής εξωτερικής μορφής χωρίς να εισβάλλει στο ουσιαστικό της σοβιετικής αισθητικής. Δεν μπορεί επίσης να μην διακρίνει κάποιος την υπερφίαλη ανάλυση του Μπαζέν στον σοβιετικό κινηματογράφο μια που η κριτική του δεν λαμβάνει υπόψιν το περιεχόμενο του αποτελέσματος της ζύμωσης πολιτικής και αισθητικής. Αν και η κριτική του αδυνατεί να επαναπροσδιορίσει την σοβιετική κινηματογραφική αισθητική  έγινε κατορθωτό να αναχθούν από το άρθρο, “Ο μύθος του Στάλιν στο Σοβιετικό Κινηματογράφο”, αποσπάσματα τα οποία έχουν σκοπό να καταδείξουν ότι οι βάσεις της κριτικής του Μπαζέν, χωρίς ο ίδιος μάλλον να τ’ αντιλαμβάνεται, αναδεικνύει κάποιες αντικειμενικές αλήθειες. Οι αλήθειες αυτές γίνονται εν τέλει η βάση ή το θεμέλειο πάνω στο οποίο ο Μπαζέν αφήνεται να κάνει κριτική στον σοβιετικό κινηματογράφο χωρίς όμως ν’ αντιλαμβάνεται ότι αναλώνεται σε μια προσπάθεια κριτικής και όχι κατάληξη αυτής. Μια κριτική στον σοβιετικό κινηματογράφο ο οποίος έχει την ιδιότητα κατά τον Μπαζέν, του είδους του κινηματογράφου που έχει ως πολιτικό στόχο την μουμιοποίηση του Στάλιν όσο και του Λένιν.

Αποσπάσματα:

“Δεν αποκλείεται η τόλμη αυτή του σοβιετικού κινηματογράφου να θεωρείται a priori ως η νόμιμη εφαρμογή μιας υλιστικής αντίληψης της ιστορίας. Μήπως τα ταμπού που διαπιστώσαμε ότι ισχύουν στη Δύση οφείλονται σ’ ένα είδος ιδεαλισμού, ή το λιγότερο σε κάποιον «περσοναλισμό» ο οποίος δεν τίθεται πλέον εδώ σ’ εφαρμογή εξαιτίας κάποιας χρονικής αβεβαιότητας όσον αφορά την ιστορία; Μήπως μ’ άλλα λόγια εξαρτούμε πολλά απ’ την προσωπικότητα και μας λείπει η ικανότητα να της καθορίσουμε μια θέση, εκτός αν έχει πλέον ο ρόλος της τερματισθεί; Στους Γάλλους σήμερα δε στοιχίζει και πολύ να κομπάζουν για τον Ναπολέοντα. Μεγάλος άνδρας για έναν κομουνιστή θεωρείται αυτός που εδώ και τώρα δημιουργεί ιστορία, τα δε όργανα που θα καθορίσουν κατά τρόπο αλάνθαστο τη σημασία της προσφοράς του υπάρχουν. Αυτά είναι το κόμμα, η διαλεκτική. Το μεγαλείο του παραμένει κατ’ αυτό τον τρόπο αντικειμενικό, δηλαδή σχετικό προς την εκτύλιξη της ιστορίας, της οποίας αποτελεί προϊόν και συνείδηση. Ο ήρωας, απ’ την άποψη του διαλεκτικού υλισμού, πρέπει να διατηρεί την ανθρώπινη διάσταση. Απ ‘ αυτήν αναδεικνύονται οι ιστορικές και ψυχολογικές εκείνες κατηγορίες που αποκλείουν τον τύπο του «υπεράνθρωπου»: χαρακτηριστικό της καπιταλιστικής μυστικοποίησης, με κορυφαίο μοντέλο τη μυθολογία της βεντέτας.”

“‘Αλλοτε, όλες τις μεγάλες κλασικές σοβιετικές ταινίες χαρακτήριζε ένας ρεαλιστικός ανθρωπισμός απολύτως αντίθετος προς τον απατηλό δυτικό κινηματογράφο.”

“Το αίσθημα μιας απόλυτης σιγουριάς που αποπνέουν οι σοβιετικές ταινίες, υπονοεί κάτι περισσότερο: όχι τον ουσιαστικό θάνατο του αδριαντοποιημένου ζώντα Στάλιν, αλλά την αλλήλων αλήθεια: το τέλος της ιστορίας ή το λιγότερο, της διαλεκτικής της κίνησης, στα πλαίσια του σοσιαλιστικού κόσμου. (…) Αυτό σημαίνει ότι οι σχέσεις Στάλιν – σοβιετικής πολιτικής, δεν έχουν τίποτε το τυχαίο, το σχετικό, και για να συνοψίσουμε, αυτό που συνήθως αποκαλούν «ανθρώπινο», αλλά και το ασύμπτωτο μεταξύ ανθρώπου και Ιστορίας έχει ήδη ξεπεραστεί. Ο Στάλιν αποτελεί: Ιστορία ενσαρκωμένη.”

Ο λενινισμός είναι…

 

 

“Ο λενινισμός είναι ο μαρξισμός της εποχής του ιμπεριαλισμού και της προλεταριακής επαναστάσης. Ακριβέστερα: ο λενινισμός είναι η θεωρία και η τακτική της προλεταριακής επανάσταοης γενικά η θεωρία και η τακτική της δικτατορίας του προλεταριάτου ειδικά.”

Ι.Β.Στάλιν: Ζητήματα Λενινισμού, Ο Ορισμός του Λενινισμού, σελ 136, Εκδ. “Νέα Ελλάδα”, 1950.

Έμεινε η εργατική τάξη

Cover of the Publication “Architecture of VKhUTEMAS” (1927), Designed by El Lissitzky

 

«Η ιστορία δεν γράφεται από τα πρόσωπα. Δεν μπορούμε εμείς να προσεγγίσουμε τη σοσιαλιστική οικοδόμηση εξετάζοντας Λένιν, Στάλιν, Χρουστσόφ, Μπρέζνιεφ, Γκορμπατσόφ, κλπ. Προσεγγίζουμε ως εξής το θέμα: δεν είναι η περίοδος του Στάλιν… Υπερασπιζόμαστε όλοι εκείνη την περίοδο, όπου μπήκαν οι βάσεις της σοσιαλιστικής οικοδόμησης. Συμπίπτει να είναι ο Στάλιν. Εγώ σας λέω αν δεν ήταν ο Στάλιν και ήταν ένας άλλος, ίδια θα γινόταν η οικοδόμηση. Εμείς δεν έχουμε κανένα κόμπλεξ, ούτε να πούμε για τον ένα ή τον άλλο ηγέτη κάτι, αλλά δεν μπορούμε να την πούμε σταλινική περίοδο. Αλλά το λέω προκαταβολικά, από άλλο δρόμο ξεκινάνε αυτοί που λένε για τη σταλινική περίοδο και από άλλο δρόμο ξεκινάμε εμείς, δεν ξεκινάμε από την ίδια αφετηρία»

«Ριζοσπάστης» 19/1/2006, σελ. 8, Παπαρήγα.

—

Η νίκη της εργατικής τάξης ως το γεγονός του σοσιαλιστικού συστήματος προϋποθέτει μια διαρκή αγωνιστική περίοδο με πάντα την κλεμένη ματιά στο μέλλον, το ανθρώπινο μέλλον. Με άλλα λόγια το γεγονός του σοσιαλιστικού συστήματος είναι το μέλλον του ανθρώπου στο να μπορεί να υπάρχει, να ζεί. Τώρα, όταν διαβάζεται το πιο κάτω απόσπασμα το μόνο που εμφανίζεται είναι ο λαβύρινθος που κατακλύζει με το βάρος της καπιταλιστικής του προσαρμοστικότητας την “ευτυχία” της επιβίωσης, επειδή αυτό που διαβάζεται είναι το μέλλον που έχει ο καπιταλισμός σφραγίσει σε ένα τάχα ολοκληρωτικό παρελθόν. Όταν διαβάζονται οι παρακάτω γραμμές κατανοεί κανείς ότι ο καπιταλισμός έχει αποκλείσει το μέλλον του ανθρώπου του να είναι ελεύθερος. Όταν φτάσαμε στην ιστορία να λέμε ότι “η ολοκληρωτική νίκη του σοσιαλιστικού συστήματος σ’ όλες τις σφαίρες της λαϊκής οικονομίας είναι σήμερα γεγονός” αλλά να μην υφίσταται στο παρόν τότε αυτό που ζούμε σήμερα πρέπει ν΄ ανατραπεί. Όταν υπήρξε η ιστορική στιγμή να λέμε “ότι καταργήθηκε, εξαλείφθηκε η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο” τότε αυτό που βιώνουμε σήμερα πρέπει να τσακιστεί. Όταν μετά απο ταξικούς αγώνες φτάσαμε στο ιστορικό επίπεδο μια κοινωνία που λέγεται σοσιαλιστική να μην “γνωρίζει κρίσεις και ανεργία, που δε γνωρίζει αθλιότητα και καταστροφές και που δίνει στους πολίτες όλες τις δυνατότητες για μια εύπορη και πολιτισμένη ζωή”, τότε αυτό που επιβάλλεται να γίνει σήμερα είναι και πάλι ο ταξικός αγώνας.

“Έτσι η ολοκληρωτική νίκη του σοσιαλιστικού συστήματος σ’ όλες τις σφαίρες της λαϊκής οικονομίας είναι σήμερα γεγονός. Και τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι καταργήθηκε, εξαλείφθηκε η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και οτι η σοσιαλιστική ιδιοκτησία πάνω στα εργαλεία και στα μέσα παραγωγής στερεώθηκε σαν ατράνταχτη βάση της σοβιετικής μας κοινωνίας. Σαν αποτέλεσμα όλων αυτών των αλλαγών στον τομέα της λαϊκής οικονομίας της ΕΣΣΔ έχουμε τώρα μια νέα σοσιαλιστική οικονομία, που δε γνωρίζει κρίσεις και ανεργία, που δε γνωρίζει αθλιότητα και καταστροφές και που δίνει στους πολίτες όλες τις δυνατότητες για μια εύπορη και πολιτισμένη ζωή. Αυτές είναι βασικά oι αλλαγές, που συντελέστηκαν στον τομέα της οικονομίας μας στην περίοδο που μεσολάβησε από το 1924 ως το 1936. Σύμφωνα μ’ αυτές τις αλλαγές στον τομέα της οικονομίας της ΕΣΣΔ άλλαξε και η ταξική διάρθρωση της κοινωνίας μας. Όπως είναι γνωστό, σαν αποτέλεσμα του νικηφόρου τέλους του εμφυλίου πολέμου, η τάξη των τσιφλικάδων είχε πια εξαλειφθεί. Κι’ όσο για τις άλλες εκμεταλλεύτριες τάξεις, συμμερίστηκαν την τύχη της τάξης των τσιφλικάδων. Εξαφανίστηκε η τάξη των καπιταλιστών απ’ τον τομέα της βιομηχανίας. Εξαφανίστηκε η τάξη των κουλάκων απ’ τον τομέα της αγροτικής οικονομίας. Εξαφανίστηκαν οι έμποροι και οι κερδοσκόποι απ’ τον τομέα της εμπορευματικής κυκλοφορίας. Έτσι εξαλείφθηκαν όλες οι εκμεταλλεύτριες τάξεις.

Έμεινε η εργατική τάξη.

Έμεινε η τάξη των αγροτών.

Έμειναν οι διανοούμενοι.”

 

Ι.Β.Στάλιν: Ζητήματα Λενινισμού, Για το σχέδιο του Συντάγματοςτης ΕΣΣΔ 1936, σελ 676, Εκδ. “Νέα Ελλάδα”, 1950.

Τι σημαίνει διαλεκτική μέθοδος;

               Still from Battleship Potemkin, Sergei Eisenstein, (1925)

“Τι σημαίνει διαλεχτική μέθοδος; Λένε οτι η κοινωνική ζωή βρίσκεται σε κατάσταση αδιάκοπης κίνησης και ανάπτυξης. Και είναι σωστό: τη ζωή δεν πρέπει να τη θεωρούμε σαν κάτι το αμετάβλητο και κοκαλιασμένο, η ζωή ποτέ δε μένει στο ίδιο σημείο, βρίσκεται σε αέναη κίνηση, σε αέναο προτσές καταστροφής και δημιουργίας. Γι’ αυτό στη ζωή υπάρχει πάντα κάτι το νέο και κάτι το παλιό, κείνο που αναπτύσσεται και κείνο που πεθαίνει, το επαναστατικό και το αντεπαναστατικό. (…) Από δώ βγήκε και η γνωστή θέση της διαλεχτικής: κείνο που πραγματικά υπάρχει, δηλαδή κείνο που αναπτύσσεται μέρα με τη μέρα, είναι λογικό και κείνο που αποσυντίθεται μέρα με τη μέρα είναι παράλογο, και συνεπώς δε θα αποφύγει την καταστροφή.”

Ι.Β. ΣΤΑΛΙΝ, ΑΠΑΝΤΑ, ΤΟΜΟΣ 1 1901-1907, Εκδοτικό της Κεντρικής του ΚΚΕ, 1952, (σελ. 326-28).

Ακομματισμός

Untitled, Varvara Stepanova (1920)

“Η ακομματική προοδευτικότητα έγινε της μόδας.”

“Η συγκάλυψη των ταξικών αντιθέσεων, η αποσιώπηση της πάλης των τάξεων, η έλλειψη φυσιογνωμίας, η πάλη ενάντια στο πρόγραμμα, η τάση πρός το χάος και το μπέρδεμα των συμφερόντων, αυτός είναι ο ακομματισμός.”

“Τι επιδιώκει ο ακομματισμός; Να συνενώσει αυτά που δε μπορούν να συνενωθούν, να πραγματοποιήσει τα απραγματοποίητα. Να συνενώσει τους κεφαλαιοκράτες με τους προλετάριους, να συνδέσει τους τσιφλικάδες με τους αγρότες, να κινήσει το αμάξι με τη βοήθεια του κύκνου, του κάβουρα και του λούτσου, να τι επιδιώκει ο ακομματισμός. Ο ακομματισμός νιώθει την αδυναμία του να συνενώσει αυτά που δε μπορούν να συνενωθούν και γι’ αυτό λέει αναστενάζοντας: “Αχ, αν δεν υπήρχε αυτό το αν, θα ‘ρχόταν το φαϊ έτοιμο στο στόμα!”. Το φαϊ όμως δεν έρχεται έτοιμο στο στόμα και ο ακομματισμός μένει πάντα στα κρύα του λουτρού και γελιοποιείται. Ό ακομματισμός είναι άνθρωπος χωρίς κεφάλι ή πιό σωστά με μια κολοκύθα ανάμεσα στους ώμους στη θέση του κεφαλιού.”

Ι.Β. ΣΤΑΛΙΝ, ΑΠΑΝΤΑ, ΤΟΜΟΣ 2 1907-1913, Εκδοτικό της Κεντρικής του ΚΚΕ, 1952 (σελ. 259-261).

αρμονίας συμφερόντων

                  Line Construction, Aleksandr Rodchenko (1920)

Line Construction, Aleksandr Rodchenko (1920)

“Το βασικό ζήτημα για τη νεαρή αστική τάξη είναι η αγορά. Σκοπός της είναι να πουλά τα εμπορεύματά της και να βγεί νικήτρια στο συναγωνισμό με την κεφαλαιοκρατία της άλλης εθνότητας. Από ‘δώ προέρχεται και η επιθυμία της να εξασφαλίσει για τον εαυτό της τη «δική» της, την «πάτρια» αγορά. Η αγορά είναι το πρώτο σχολείο όπου η αστική τάξη διδάσκεται τον εθνισμό.”

“Η πολιτική όμως των εθνικιστικών καταπιεστικών μέτρων είναι επικίνδυνη για την υπόθεση του προλεταριάτου κι από μιαν άλλη πλευρά. Αποσπά την προσοχή των πλατιών στρωμάτων από τα κοινωνικά ζητήματα, από τα ζητήματα της ταξικής πάλης, και τη στρέφει στα εθνικά ζητήματα, στα «κοινά» για το προλεταριάτο και την αστική τάξη ζητήματα. Κι αυτό δημιουργεί ευνοϊκό έδαφος για το απατηλό κήρυγμα της «αρμονίας των συμφερόντων», για τη συγκάλυψη των ταξικών συμφερόντων του προλεταριάτου, για την πνευματική υποδούλωση των εργατών. (…) Οι εργάτες όμως ενδιαφέρονται για την πλέρια συγχώνευση όλων των συντρόφων τους σ’ ένα διεθνικό στρατό για τη γρήγορη και οριστική απελευθέρωση τους απ’ τον πνευματικό ζυγό της κεφαλαιοκρατιας, για να ξετυλιχτούν πλέρια και ολόπλευρα οι πνευματικές δυνάμεις των συναδέλφων τους, αδιάφορο σε ποιό έθνος ανήκουν.”

Ι.Β. ΣΤΑΛΙΝ, ΑΠΑΝΤΑ, ΤΟΜΟΣ 2 1907-1913, Εκδοτικό της Κεντρικής του ΚΚΕ, 1952 (σελ. 344, 347-348).

Η εξέγερση είναι αναπόφευχτη

                                                                      May Day, Moscow, Diego Rivera, 1928

“Τι σήμαινε να σηκώσεις εξέγερση σε μια τέτοια στιγμή; Να σηκώσεις εξέγερση μέσα σε τέτοιες συνθήκες σήμαινε να τα παίζεις όλα γιά όλα. Ο Λένιν όμως δε φοβόταν να ριψοκινδυνεύει, γιατί ήξερε, έβλεπε με το διορατικό του μάτι, ότι η εξέγερση είναι αναπόφευχτη, ότι η εξέγερση θα νικήσει, ότι η εξέγερση στη Ρωσία θα προετοιμάσει το τέλος του ιμπεριαλιστικού πολέμου, ότι η εξέγερση στη Ρωσία θ’ αναταράξει τις βασανισμένες μάζες της Δύσης, ότι η εξέγερση στη Ρωσία θα μετατρέψει τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο σε εμφύλιο πόλεμο, ότι η εξέγερση θα φέρει τη Δημοκρατία των Σοβιέτ, ότι η Δημοκρατία των Σοβιέτ θα χρησιμεύσει σαν προπύργιο για το επαναστατικό κίνημα όλου του κόσμου. Είναι γνωστό ότι η επαναστατική αυτή πρόβλεψη του Λένιν πραγματοποιήθηκε αργότερα με πρωτοφανέρωτη ακρίβεια.

Ι.Β. ΣΤΑΛΙΝ, ΑΠΑΝΤΑ, ΤΟΜΟΣ 6 1924, Εκδοτικό της Κεντρικής του ΚΚΕ, 1952 (σελ. 71).

Οι εργαζόμενες γυναίκες

                                George Annenkov, Portrait of the dancer Elena Annenkov (1917)

“Στην ιστορία της ανθρωπότητας ούτε ένα από τα μεγάλα κινήματα των καταπιεζομένων δεν τα ‘βγαλε πέρα χωρίς τη συμμετοχή των εργαζομένων γυναικών. Οι εργαζόμενες γυναίκες, οι πιο καταπιεζόμενες απ’ όλους τους καταπιεζόμενους, δεν έμειναν ποτέ ούτε μπορούσαν να μείνουν παράμερα από το μεγάλο δρόμο του απελευθερωτικού κινήματος. Το απελευθερωτικό κίνημα των σκλάβων, όπως είναι γνωστό, ανέδειξε εκατοντάδες και χιλιάδες μεγαλομάρτυρες και ηρωίδες. Στις γραμμές των αγωνιστών για την απελευθέρωση των δουλοπάροικων βρίσκονταν δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενες γυναίκες. Δεν είναι εκπληχτικό ότι το επαναστατικό κίνημα της εργατικής τάξης, το πιο ισχυρό απ’ όλα τα απελευθερωτικά κινήματα των καταπιεζομένων μαζών, τράβηξε κάτω από τη σημαία του εκατομμύρια εργαζόμενες γυναίκες. Η διεθνής ήμερα της γυναίκας είναι ένας δείχτης για το ακατανίκητο και προάγγελος για το μεγάλο μέλλον του απελευθερωτικού κινήματος της εργατικής τόξης. Οι εργαζόμενες γυναίκες, οι εργάτριες και οι αγρότισσες, αποτελούν την πιο μεγάλη εφεδρεία της εργατικής τάξης. Εφεδρεία αυτή αποτελώ το μισό πληθυσμό. Από το αν η εφεδρεία των γυναικών θα είναι υπέρ της εργατικής τάξης η ενάντια της, απ’ αυτό εξαρτιέται η τύχη του προλεταριακού κινήματος, η νίκη είτε η ήττα της προλεταριακής επανάστασης, η νίκη είτε η ήττα της προλεταριακής εξουσίας. Γι’ αυτό, το πρώτο καθήκον του προλεταριάτου και της εμπροσθοφυλακής του, του κομμουνιστικού κόμματος, είναι να διεξάγει αποφασιστικό αγώνα για την απελευθέρωση των γυναικών, των εργατριών και των αγροτισσών από την επιρροή της αστικής τάξης, για την πολιτική διαφώτιση και οργάνωση των εργατριών και των αγροτισσών κάτω από τη σημαία του προλεταριάτου. Η διεθνής ήμερα της γυναίκας είναι ένα μέσο για να καταχτηθεί η εφεδρεία των εργαζομένων γυναικών με το μέρος του προλεταριάτου. Όμως οι εργαζόμενες γυναίκες δεν είναι μόνο εφεδρεία. Μπορούν και πρέπει, με τη σωστή πολιτική της εργατικής τάξης, να γίνουν μια πραγματική στρατιά της εργατικής τάξης που να δρα ενάντια στην αστική τάξη. Να σφυρηλατήσει από την εφεδρεία των εργαζομένων γυναικών μια στρατιά εργατριών και αγροτισσών που να δρα στο πλευρό της μεγάλης στρατιάς του προλεταριάτου, αυτό είναι το δεύτερο και αποφασιστικό καθήκον της εργατικής τάξης. Η διεθνής ήμερα της γυναίκας πρέπει να γίνει το μέσο για να μετατραπούν οι εργάτριες και οι αγρότισσες από εφεδρεία της εργατικής τάξης σε δρώσα στρατιά του απελευθερωτικού κινήματος του προλεταριάτου. Ζήτω η διεθνής ήμερα της γυναίκας!”

Ι.Β. ΣΤΑΛΙΝ, ΑΠΑΝΤΑ, ΤΟΜΟΣ 7 1925, Εκδοτικό της Κεντρικής του ΚΚΕ, 1952 (σελ. 52-53).

Η πνευματική ζωή της κοινωνίας…

          The Human Eye and a Fish, The Latter Petrified, Johannes Theodor Baargeld, (1920)

“Η πνευματική ζωή της κοινωνίας είναι η αντανάκλαση της αντικειμενικής πραγματικότητας, του ίδιου δηλαδή του είναι.”

Ο Στάλιν για την τέχνη και τον πολιτισμό, Α. Ρεβιάκιν, Τα Νέα Βιβλία, Αθήνα, 1946 (σελ. 8).