Οι ψείρες της Κυπριακής αριστερής πρωτοπορείας

Η κινούμενη άμμος της Κυπριακής αριστεράς είναι η αριστερά που σε βουλιάζει, αφού επιλέξεις να γευτείς το μητρικό της γάλα. Σ’ αναθεματίζει στην μικροαστική συνειδησιακή υπο-ορθόδοξη μαρξιστική αντίληψη μιας παθητικής αναμονής στο μοιραίο και στην υπεραισιόδοξη ελαφρότητα της πετυχημένης αναγνωρισιμότητας.

Οι κύπριοι αριστεροί δεν είναι η κυπριακή αριστερά αλλά η τελευταία στιγματίζει τους πρώτους σαν την ζέση μιας απειλητικής αναγκαστικής ηλιοφάνειας. Η θεσμική κυπριακή αριστερά και οι κάθε λογής πρωτοπόροι δορυφόροι της χαρακτηρίζονται από την μικροαστική αυτοδυναμία του πολιτικά ορθού. Οικειοποιούνται τους αγώνες τις ιστορίας σαν μια μυθολογική αλήθεια που δεν πρόκειται να εισχωρήσει ποτέ ως πραγματικότητα στο πραγματικό. Η απόσταση του κύπριου αριστερού από την κυπριακή πρωτοπόρα αριστερά είναι τόσο βαθιά όσο η πληγή της αριστεράς που προκλήθηκε από την σοσιαλδημοκρατική ψείρα. Η κυπριακή αριστερά έχει εθιστεί στην υπερδιέγερση του κνησμού. Οι ψείρες εναποθέτουν την ιστορική ασφάλεια μιας πολιτικής μηχανής από την οποία θα παράγεται από την μια ο σχεδόν οργασμικός κνησμός και από την άλλη η παραγωγή της ψείρας. Η Κυπριακή αριστερή πρωτοπορεία καταφέρνει με επιτυχία να διαιωνίζει τον πολιτικό κνησμό, αφού προκαλεί το θεμιτό αποτέλεσμα της μη απειλούμενης διατήρησης στην πολιτική σκηνή των τεχνιτών κεφαλαιοκρατικών σεναρίων.

Η πολιτική λειτουργία της κυπριακής αριστεράς έγκειται στην αντι-διαλεκτική σχέση μιας παραγωγικής διαδικασίας ανακυκλωμένου προγράμματος αρχίζοντας και τελειώνοντας στο ίδιο σημείο. Ο σκοπός είναι λοιπόν το πολιτικά ευδιάκριτο της σοσιαλδημοκρατικής συνέχισης ως της μόνης αριστεράς. Η τυποποιημένη, με άλλα λόγια, ικανοποίηση με το να υπάρχει ως θεσμικό όργανο στον καπιταλιστικό παράδεισο. Το να διατηρείται η παρουσία στον πολιτικό χώρο είναι και το ζητούμενο για τον σοσιαλδημοκρατικό τρόπο πολιτικοποίησης.

Η μεταμοντέρνα κυπριακή αριστεροσύνη ή καλύτερα η μεταμοντέρνα ριζοσπαστική αριστερά εκφράζεται στην Κύπρο με πολλούς τρόπους αλλά πάντα κάτω από την αγκαλιά της θεσμοθετημένης κρατικής εξουσίας. Η κυπριακή αριστερά έχει αγαπήσει και αγαπάει τόσο τον μαρξισμό/λενινισμό όσο που η ιδεολογική πρακτικότητά του γίνεται το τυράκι που μόλις φαγώθηκε από το ποντίκι.

Η ρεαλιστικότητα της αριστεράς έγκειται στο ότι αφού το τυρί πάει πέταξε, το μόνο που μένει είναι ο συνειδησιακός αυνανισμός ως η ερασιτεχνική επαναληπτικότητα ενός σκληρού και συνάμα κρυφού παιχνιδιού ως το καμάρι της προοδευτικής σκέψης.

Η μικροαστική ασφάλεια του σπιτιού, μιας άκρως δελεαστικής τιμής, γίνεται η αιώνια στιγμή της ζωής. Πρέπει πρώτα να μπούν τα πράγματα στην θέση τους. Να φτιάξει η κατάσταση, και όταν ωριμάσουν οι συνθήκες πάμε να βρούμε το επαναστατικό κίνημα που δεν έχει σημασία αν δεν υφίσταται.

Το ζητούμενο για την μεταμοντέρνα επαναστατική σκέψη είναι η πετυχημένη αξιοποίηση της συγκεκριμένης φρασεολογίας απλά για να μη χάνεται η αγαπημένη αφηρημένη σύγκλιση των εννοιών με την ενημερωμένη και σύγχρονη ακαδημαϊκή κοινότητα των συμμετεχόντων στην εκπαιδευτική πράξη ενός άλλου κόσμου.

Ο κυπριακός λαός είναι εγκλωβισμένος στον κύκλο των γενεών που θέλει τον χειραφετητικό αγώνα να φιλτράρεται απ’ την θεσμική κατοχύρωση των πολιτικών επιδιώξεων. Ο φορέας του αγώνα για λαϊκή εξουσία, δεν υφίσταται. Ο φορέας μιας ανεπίσημης έστω μαρξιστικής προβληματικής που αγγίζει κριτικά σημαντικά θεσμικά κατεστημένα, δεν υφίσταται. Ο φορέας ο οποίος ελέγχει την κίνηση των πολιτικών σχηματισμών ή ομάδων για τυχόν αμφισβήτησή του όχι μόνο υφίσταται αλλά έχει και όνομα, και λέγεται ΑΚΕΛ.

Η κοινωνική και πολιτική αναζήτηση μιας άλλης αριστεράς αλλά εντός της ίδιας θεσμικής ισχύος, αντιστοιχεί με το να διαβάζουμε παραψυχολογικά την πρωινή άμεση αλλαγή του τρόπου λειτουργίας της συλλογιστικής μας. Με άλλα λόγια η ευτυχία της αλλαγής θα έρθει απο την βουλησιαρχική μας αμεσότητα να αναγνωρίζουμε όντας δυστυχισμένοι την φαντασιακή ευτυχία μας. Όλες οι προσπάθειες της αριστεράς να βρίσκει διεξόδους ανασυγκρότησης είτε με τις διαδικτυακές πλατφόρμες δημοκρατίας είτε με μια ιδεολογικο-εκπαιδευτική φαντασιακή φώτιση για ένα ταξικό ξημέρωμα πέφτουν στο πολιτικό κενό.

Αυτός που θέτει το ερώτημα του “τι κάνουμε” είναι η ίδια η πραγματικότητα. Η αριστερά της Κύπρου έχει απαντήσει επανειλημμένα. Η σοσιαλδημοκρατία είναι η απάντηση της κυπριακής αριστεράς και των δορυφόρων της. Δεν μπορεί να το θέσει διαφορετικά και πιο ξεκάθαρα. Ως εκ τούτου, όσοι ελπίζουν σε μια ανασυγκροτημένη νέα τύπου αριστερά που θα ανοίξει τον δρόμο μιας κινηματικής λαϊκής εξέγερσης απλά εθελοτυφλούν στην παραίτηση της ακαδημαϊκής τους παρατηρητικότητας και στον διανοουμενισμό της φαντασιακής τους αλλαγής. 

Ποιά είναι λοιπόν η πρωτοπορεία εκείνη η οποία θα μπορούσε να θέσει μπροστά στο λαό τα κοινωνικά και πολιτικά εχέγγυα για να μπορεί ο λαός να βρίσκει ένα φορέα στον οποίο να μπορεί να βλέπει τον εαυτό του ως κοινωνικό υποκείμενο; Ποια πρωτοπορεία είναι εκείνη, αν όχι η κομμουνιστική πρωτοπορεία, που θα αμφισβητήσει την σοσιαλδημοκρατική κατάντια της δήθεν κυπριακής αριστερής πρωτοπορείας;

 

ΑΚΕΛ: οπορτουνιστική αποφόρτιση

Τα δημοκρατικά ανοίγματα του ΑΚΕΛ, μετά τις εκλογές, περί της δυνατότητας να εκφραστούν όλοι και όλες όσον αφορά την πορεία του κόμματος, εκ πρώτης όψεως φαίνεται μια δημοκρατική προοδευτική κίνηση. Εντούτοις, ταυτόχρονα, ελλοχεύει να διατηρηθεί η ταξική ακινησία.

Πιο συγκεκριμένα λοιπόν το ΑΚΕΛ φαίνεται να θεματοποιεί την σχέση της ηγεσίας με φίλους του κόμματος και σε όσους ψηφοφόρους δεν ψήφισαν το κόμμα και γενικότερα απευθύνεται σε πολίτες που θέλουν να μεταφέρουν τις θέσεις τους για την πορεία του ΑΚΕΛ.

Η απόφαση αυτή του κόμματος σίγουρα δεν γεννήθηκε μετά το πέρας των εκλογών. Η απόφαση αυτή ήταν και είναι το σχέδιο Β μιας επικείμενης ήττας του ΑΚΕΛ στις εκλογές. Το ΑΚΕΛ πολύ πιθανόν να έχει εις γνώση του την ήττα του πριν ακόμα τις εκλογές. Λόγω όμως του οπορτουνιστικού του χαρακτήρα δεν μπορούσε να ληφθεί για παράδειγμα η απόφαση του ανοιχτού επικοινωνιακού διαλόγου πριν τις εκλογές και εν μέσω τελευταίου συνεδρίου έτσι ώστε το “νέο ΑΚΕΛ “να πορευτεί συλλογικά με τις αποφάσεις που θα λάμβανε. Ο οπορτουνισμός έγκειται συν τοις άλλοις στην στρατηγική του να αλλάζει κάθε φορά η πορεία αφού η εκλογική διαδικασία δεν του έκανε την χάρη να γίνει ο διαχειριστής του καπιταλιστικού συστήματος. Αν δηλαδή μετά την εκλογική διαδικασία έβρισκε το ΑΚΕΛ όχι τόσο στενάχωρα στο πολιτικό στερέωμα θα λάμβανε επίσης τις ίδιες αποφάσεις περί του τι μέλλει γενέσθαι;

Όσον αφορά την απόφαση του ανοικτού επικοινωνιακού διαλόγου με φίλους και γνωστούς έχω την πεποίθηση ότι αυτή έγκειται πραγματικά σε μια οπορτουνιστική τακτική. Δημιουργεί διόδους επικοινωνίας οι οποίες ενδέχεται να στοχεύουν στην αποφόρτιση των ταξικών ενστίκτων του λαού τα οποία το ΑΚΕΛ βλέπει να σχηματίζονται σταδιακά και ως συνεπακόλουθο να το απειλούν.

Τι θα έχει ως στόχο άραγε όλη αυτή η ανοικτή επικοινωνιακή πλατφόρμα που θα δημιουργήσει το ΑΚΕΛ; Θα είναι άραγε η αποτίναξη του οπορτουνισμού εν μια νυκτί ή θα έχει ως στόχο την αποφόρτιση των θυμωμένων ψηφοφόρων σε μια κούρσα συσπείρωσης για τον επικείμενο προεδρικό θώκο;

Ο σοσιαλισμός οικοδομείται με την κάλπη

H σοσιαλιστική προοπτική και η οργάνωση της εργατικής λαϊκής τάξης για την εργατική εξουσία πρέπει στα αλήθεια να περιμένει την λύση του κυπριακού προβλήματος ή έπρεπε ήδη να έχει θέσει τις βάσεις ούτως ώστε ο αγώνας να μην είχε σταματήσει ποτέ; Εκ των πραγμάτων και ως θέση το αίτημα για σοσιαλισμό μπαίνει στην άκρη από την κυπριακή αριστερά με το πρόσχημα ότι αρχικά πρέπει να λυθεί το κυπριακό πρόβλημα και μετά ν’ αρχίσει ο αγώνας για ένα σοσιαλιστικό κράτος.

Με βάση λοιπόν αυτήν τη θέση προκύπτουν κάποια προβλήματα σχετικά με την προοπτική του σοσιαλισμού, δηλαδή την εφικτότητα αλλά και την αναγκαιότητα του σοσιαλισμού στο νησί όσο και με των προϋποθέσων για την υλοποίηση της σοσιαλιστικής αναγκαιότητας.

Αρχικά ας αναλύσουμε το δόγμα της υφιστάμενης κυπριακής αριστεράς/ΑΚΕΛ περί λύσης και μετά σοσιαλισμός. Διαβάζουμε λοιπόν αποσπάσματα από την “δική μας αντίληψη για το Σοσιαλισμό στα δεδομένα της Κύπρου”:

“O αγώνας για σοσιαλισμό θα στηριχθεί στην κατάκτηση της πολιτικής πλειοψηφίας του λαού εκφρασμένης μέσα από δημοκρατικές διαδικασίες και που θα επιτυγχάνεται με την καθημερινή πάλη για την προώθηση των συμφερόντων των ευρύτερων λαϊκών στρωμάτων και τη συνεχή διαφώτιση” – Με άλλα λόγια ο αγώνας για σοσιαλισμό, και όχι ο σοσιαλισμός, θα αναδυθεί μέσα από τις κάλπες. Η πλειοψηφία είναι αυτή που θα καθορίσει την εκάστοτε πολιτική πενταετία. Μια τέτοια όμως σοσιαλιστική προοπτική γίνεται μια διαχειριστική πολιτική του καπιταλιστικού μοντέλου αφού δεν αμφισβητείται ουσιαστικά. Ο αγώνας του κόμματος στερείται την σοσιαλιστική προοπτική επικεντρωνοντας τις ενεργειες του στη διατηρηση της πλειοψηφικής δύναμης.

“H κατάκτηση της πολιτικής πλειοψηφίας θα πραγματοποιηθεί μέσον της συνεργασίας και συμμαχίας όλων εκείνων των πολιτικών δυνάμεων, οι οποίες στον ένα ή στον άλλο βαθμό θα ενδιαφέρονται για την υλοποίηση του κοινωνικού μετασχηματισμού.” (…) “Συστατικό των κινητήριων δυνάμεων από άποψης εθνικής προέλευσης αποτελούν τόσο οι δυό κοινότητες της Kύπρου, E/K και T/K οσον και οι Aρμένηδες, Λατίνοι και Mαρωνίτες. Eίναι κι’ αυτός ενας επιπρόσθετος λόγος που επιβάλλει την ορθή επίλυση του εθνικού ζητήματος που προβάλλει σαν προϋπόθεση τόσο για το κοινωνικό μετασχηματισμό οσο και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού.” – Όπως προκύπτει το συστατικό των κινητήριων δυνάμεων είναι τύπου εκλογικής/πλειοψηφικής δυναμικής και όχι ταξικής βάσης. “Το πέρασμα προς το σοσιαλισμό θα γίνει με δημοκρατικές ειρηνικές μορφές στη βάση της πολιτικής κατάκτησης της πλειοψηφίας του λαού”. Δηλαδή το ότι επιβάλλεται πρώτα η “επίλυση του εθνικού ζητήματος” ως προϋπόθεση της οικοδόμησης του σοσιαλισμού μοιαζει σαν να επιβαλλεται μια ορθη λυση που στοχο έχει την διασφαλιση της πλειοψηφικής νίκης στα εκλογικά κέντρα ούτως ώστε να γίνεται αυτό η βασική προϋπόθεση για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού. Ως εκ τούτου το ΑΚΕΛ δηλώνει κατηγορηματικά ότι “η λύση του Kυπριακού τίθεται σε πρώτο πλάνο και υπερέχει του αγώνα για σοσιαλισμό.” – Με άλλα λόγια δεν διασαφηνίζεται η πολιτική φύση της προσπάθειας επίλυσης. Πως διακαιλογείται αλήθεια και τι είδους πολιτική ασκεί το ΑΚΕΛ για την επίλυση του προβλήματος εάν η προοπτική του σοσιαλισμού έρχεται σε δεύτερη μοίρα;

“Tο σοσιαλιστικό μέλλον των δύο κοινοτήτων δεν συνάδει με την ένωση, απόσχιση ή διπλή ένωση, αλλά είναι συνυφασμένο με μια ενωμένη Kύπρο. H σοσιαλιστική ομοσπονδία πρέπει να βασίζεται στον αυστηρό σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ελευθεριών, καθώς και των δικαιωμάτων των δύο κοινοτήτων στα πλαίσια της πολιτικής τους ισότητας. Mέσα στο σοσιαλιστικό κράτος θα επιδιωχθεί η δημιουργία συνθηκών, όπου οι χωριστικές επιδιώξεις θα αντικρύζονται από τον κυπριακό λαό σαν αναχρονισμός και όπου αναζητούνται λύσεις για τις εκκρεμότητες στις σχέσεις των δυο κοινοτήτων.” – Το ΑΚΕΛ μιλάει για ένα ομοσπονδιακό κράτος, για μια ενωμένη Κύπρο και αμέσως μετά για μια σοσιαλιστική ομοσπονδία. Σε αυτό το σημείο διακρίνεται ένα μπέρδεμα όσον αφορά την ενωμένη Κύπρο και την σοσιαλιστική ομοσπονδία. Για το ΑΚΕΛ μάλλον η μη σοσιαλιστική επίλυση του κυπριακού είναι μια καλύτερη σοσιαλιστική επίλυση που θα μας οδηγήσει σε ομοσπονδιακό σοσιαλιστικό κράτος αλλά χωρίς να μας προσδιορίζει το πως παρά να μας προσφέρει ένα φαντασιακό άλμα της οικοδόμησης του σοσιαλισμού.

Εάν η εργατική τάξη δεν διαπαιδαγωγήθηκε τόσα χρόνια για μια σοσιαλιστική προοπτική, εάν δεν έχει μπει στην ημερήσια διάταξη η σοσιαλιστική προοπτική και οικοδόμηση, εάν δεν έγινε για το λαό μια καθημερινή απαίτηση που να εκφράζεται συλλογικά στους χώρους εργασίας τότε πως και γιατί να γίνει αυτόματα η στροφή από το κόμμα του εργαζόμενου λαού και από τον ίδιο τον λαό για μια σοσιαλιστική οικοδόμηση; Όταν δεν έχει συζητηθεί η αναγκαιότητα του σοσιαλισμού στο κομματικό μηχανισμό του ΑΚΕΛ πως είναι δυνατόν να διαπεράσει η ιδέα στα λαϊκά στρώματα της κοινωνίας όσο και η εφικτότητα ενός τέτοιου πολιτικού αιτήματος. Εάν δεν έχει δημιουργηθεί από το 1974 καμιά ουσιαστική ταξικά κινηματική εναντίωση στην αστική τάξη η οποία διέλυσε τις εργατικές και λαϊκές αντιστάσεις τότε πως θα ανασυγκροτηθεί η λαϊκή αντίσταση όταν η επίλυση του προβλήματος επισκιάζει τις προϋποθέσεις που θα έπρεπε να διαφωτίσει; Ένα τέτοιο δόγμα του πρώτου πλάνου επίλυσης και μετά σοσιαλισμού γίνεται αναπόφευκτος και ο συμβιβασμός με το κεφάλαιο και η αδιαμφισβήτητη εξάρτηση από αυτό. 

“Για το AKEΛ μοναδική πηγή εξουσίας είναι η κυρίαρχη θέληση του λαού. Tο σοσιαλιστικό κράτος δικαίου στο οποίο προσβλέπουμε είναι ασυμβίβαστο με τη δικτατορία οποιασδήποτε τάξης.” – Δεν είναι λοιπόν τόσο περίεργο που το ΑΚΕΛ επιδιώκει πρώτα την επίλυση του προβλήματος και μετά τις προϋποθέσεις για τον αγώνα για σοσιαλισμό. Ο σοσιαλισμός για το ΑΚΕΛ είναι θέμα πλειοψηφικό, εκλογικό δηλαδή, και όχι ταξικά προσδιορισμένο. Η δικτατορία του προλεταριάτου δεν είναι σοσιαλισμός για το ΑΚΕΛ αλλά το ασυμβίβαστο του ολοκληρωτισμού.

Η πολιτική λογική “πρώτα εθνική ανεξαρτησία και μετά σοσιαλισμός” πρέπει σίγουρα και αρχικά να εξηγηθεί από το ΑΚΕΛ έτσι ώστε να γίνει κατανοητό και να μην παραμένει απλό αξίωμα. Επίσης πρέπει να εξηγηθεί πως βαση αυτής της συλλογιστικής τα εργατικά-λαϊκά στρώματα δεν έχουν απομακρυνθει από την ταξική οργάνωση και την πάλη.

Ο ταριχευμένος μικροαστός λέει:

Διαβάζουμε εδώ το παρακάτω τίτλο του άρθρου στην βρετανική εφημερίδα Guardian: Lenin, mum and me – my communist childhood – Ο Λένιν, η μαμά μου και εγώ – η κομμουνιστική μου παιδική ηλικία.

Διαβάζουμε την αποκρυστάλλωση του νοήματος σ’ ένα απόσπασμα μερικών προτάσεων: “I had those stories, too, but for me the dream was dead. I was a realist, not a romanticist. I’d always been a truth-teller, and the fact of the matter was, capitalism had triumphed and that was that. So I got out my credit card and went shopping.”

Μετάφραση: “… αλλά για μένα το όνειρο ήταν νεκρό. Ήμουν μια ρεαλίστρια, όχι μια ρομαντικιά. Ήμουν πάντα μια αληθινή αφηγητής, και ήταν γεγονός ότι ο καπιταλισμός είχε θριαμβεύσει και αυτό ήταν. Έτσι πήρα την πιστωτική μου κάρτα και πήγα για ψώνια”.

Η Jo McMillan έχει γράψει το βιβλίο “Motherland”

Εξ αφορμής λοιπόν του νεκρού ονείρου που ταξιδεύει από τον ρομαντισμό στον ρεαλισμό και στις πιστωτικές καρτες ξυπνάμε σε μια πραγματικότητα στο περίμενε… αυτό είναι και το μελαγχολικό σπασμένο, νεκρό όνειρο των αριστερών ριζοσπαστών. Έχουν ηττηθεί στον αγώνα τους αλλά κατάφεραν και διαμόρφωσαν μια γοητευμένη ηττημένη νίκη. Είναι οι μοιρολάτρες που παράγουν την μεταφυσική της μελαγχολίας η οποία στην υλική της πραγματολογική διάσταση είναι ο μεταμοντέρνος κινηματικός και επ’ ουδενί η ταξική πάλη. Η ταξική πάλη έγινε η φαντασιακή δευτέρα παρουσία της λύτρωσης των μετανοημένων αριστερών που τώρα αντί να κρατούν γροθιά τουναντίον κρατούν τις πιστωτικές κάρτες και εξαγοράζουν τον αγώνα εύκολα γιατί ο φόβος παράγει το “μια ζωή την έχουμε”. Ο μικροαστικός φόβος του τίποτα είναι το υπαρξιακό είναι των μικροαστών που δεν υπάρχει λόγος ν’ ασχολείσαι. Λιωμένοι μέσα σ’ αυτό, έχουν την εντύπωση ότι αποδιοργανώνουν το σύστημα. Αρνούνται ότι απειλεί την μελαγχολία τους, με την παρηγοριά που βρίσκουν στις σελίδες της ιστορίας γίνονται ταριχευμένοι αγωνιστές που φοβούνται να φοβηθούν. Η καταδίκη της βίας από όπου και αν προέρχεται είναι το εκφραστικό τους πρόταγμα για δικαιοσύνη πεπεισμένοι ότι μπορούν να αφομοιώσουν τα πάντα γιατί έχουν ανοίξει τα φτερά της αποδοχής και της κατανόησης. Είναι οι απελπισμένοι δόκιμοι της παρανοϊκής εποχής όπου η επανάσταση γίνεται η χαρά του επικήδειου.

Ο ταριχευμένος μικροαστός λέει: “είμαστε τα πάντα, θα παραμείνουμε έτσι.”

Το επαναστατικό προλεταριάτο λέει: “είμαστε τίποτα, θα γίνουμε τα πάντα.”

 

Σοσιαλιστική επανάσταση, σφαίρα της φαντασίας και λύση του Κυπριακού

Ο κ. Μιχάλης Μιχαήλ, ένας αξιόλογος δημοσιογράφος και συγγραφέας, κατά τη διάρκεια μιας συζήτησης στο facebook εξ αφορμής το ποστ που είχε αναρτήσει σχετικά με την Διακίνηση προς τα κατεχόμενα χωρίς διατυπώσεις ισχυρίζεται το εξής σχετικά με την λύση του Κυπριακού:

Έχει πολιτικό αλλά και θεωρητικό ενδιαφέρον ότι ο πολιτικός ρεαλισμός κατά τον κ. Μ. Μιχαήλ δεν μπορεί να συσχτιστεί με την σοσιαλιστική επανάσταση.

Πάντως από το 1955 δεν το έχει βάλει κανείς το Κυπριακό πρόβλημα ως ταξικό ζήτημα, και γι’ αυτό για τον κ. Μ. Μιχαήλ δεν πρέπει να τεθεί; Εγώ θα έλεγα να μπεί και ως ζήτημα στο συνέδριο του ΑΚΕΛ τον Ιούνιο. Θα μπορούσε να κρατήσει τέτοια πολιτική ιστορική ευθύνη το κόμμα του εργαζόμενου λαού;

Επίσης, ένα εξαιρετικό άρθρο του κ. Λ. Σαββίδη είναι ένα παράδειγμα, κατά τον κ. Μιχαήλ, που κινείται στην σφαίρα της φαντασίας, “Σκέψεις για το Κυπριακό: Ιμπεριαλισμός, σταθερότητα, λύση και η Αριστερά”, το οποίο καταδεικνύει ακριβώς το Κυπριακό πρόβλημα ως ταξικό ζήτημα και αξίζει να διαβαστεί ή και να διαβαστεί ξανά:

“Η θεώρηση ότι πάμε για μια λύση στηρίζοντας δεξιές και φιλελεύθερες πρωτοβουλίες απλά στο Κυπριακό, μόνο προβλήματα μπορεί να προκαλέσει στο εργατικό κίνημα και τους συμμάχους του. Η ταξική πάλη δεν είναι κάτι το οποίο ξεκινά με ένα κουμπί που θα πατήσουμε όταν και εφόσον ολοκληρωθεί η πολιτική λύση…“

ΑΚΕΛ ή ΑΛΕΚ

ΑΚΕΛ Αριστερά Νέες Δυνάμεις

ή

ΑΛΕΚ Αρσιατρέ Νέςε Δνυάμιες;

Άλλο η δράση της διαχείρησης άλλο η δράση της επανάστασης

Στο γκρούπ του facebook η ομάδα Δίκτυο Αλληλεγγύης Ελλήνων πολιτών Κύπρου “έχει ως αντικείμενο την ανάπτυξη ποικίλων μορφών κοινωνικής δράσης με σκοπό την έμπρακτη στήριξη των Ελλήνων που έχουν μεταναστεύσει στην Κύπρο εξαιτίας της ανθρωπιστικής πολιτικής και οικονομικής κρίσης που πλήττει τα τελευταία χρόνια την Ελλάδα.”

Η ομάδα Δίκτυο Αλληλεγγύης Ελλήνων πολιτών Κύπρου διοργανώνει εκδήλωση αλληλεγγύης και συμπαράστασης την ώρα του Γιούρογκρουπ σήμερα Τετάρτη 11/02 και Δευτέρα 15/02 έξω από το από το κτίριο της αντιπροσωπείας της Ευρωπαϊκής Ένωσης στη Λευκωσία.

Στο κάλεσμα για στήριξη της ελληνικής Κυβέρνησης αλλά και του ελληνικού λαού ανταποκρίθηκαν χθες θετικά σχεδόν όλα τα κοινοβουλευτικά κόμματα: το ΑΚΕΛ το οποίο “καλεί τους πολίτες να συμμετάσχουν μαζικά στις δυο εκδηλώσεις συμπαράστασης προς την αγωνιζόμενη Ελλάδα”, η ΕΔΕΚ, η οποία “θα μεταβεί εν σώματι στο χώρο όπου θα πραγματοποιηθεί η συγκέντρωση συμπαράστασης στην Ελλάδα σε ένδειξη υποστήριξης της Ελληνικής Κυβέρνησης και του Έλληνα Πρωθυπουργού στις προσπάθειες τους για αλλαγή της οικονομικής πολιτικής της Ευρωπαϊκής Ένωσης αλλά και τη μάχη κατά των μνημονίων”. Η Συμμαχία Πολιτών “θέλοντας να δοθεί μαζικό παρόν στις εκδηλώσεις στήριξης της προσπάθειας της Ελληνικής Κυβέρνησης, καλεί ξανά όλους τους πολίτες να δώσουν αύριο το παρών τους στην εκδήλωση που διοργανώνει το «Δίκτυο Αλληλεγγύης Ελλήνων Κύπρου»”, το ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ ΚΟΜΜΑ “εκφράζει τη συμπαράσταση του στον ελληνικό λαό και στην ελληνική κυβέρνηση. Υπάρχει ένα παράθυρο ευκαιρίας ώστε η Ευρώπη να μετριάσει την αυστηρή λιτότητα με πολιτικές ανάπτυξης. Αυτό το παράθυρο επιχειρεί να ανοίξει η ελληνική κυβέρνηση. Σε αυτή την προσπάθεια της, η Κύπρος είναι συνοδοιπόρος και συμπαραστάτης”. Οι Οικολόγοι σε ανακοίνωσή τους τονίζουν πως στηρίζουν την προσπάθεια της νέας Ελληνικής κυβέρνησης ενάντια στις μνημονιακές πολιτικές και στα μέτρα ισοπεδωτικής λιτότητας. Επίσης την στήριξη των εκδηλώσεων αλληλεγγύης προς τον ελληνικό λαό ανακοίνωσε χθες και το τουρκοκυπριακό κόμμα Νέα Κύπρος. Επίσης η ΠΕΟ εκφράζοντας την αλληλεγγύη της προς τον αγώνα του Ελληνικού λαού και ιδιαίτερα των ελλήνων εργαζομένων, ενάντια στις πολιτικές των μνημονίων και της λιτότητας, καλεί τους εργαζόμενους της Κύπρου να δώσουν δυναμικά το παρών τους στις εκδηλώσεις συμπαράστασης προς την αγωνιζόμενη Ελλάδα. Τέλος, Πανεπιστημιακοί, επιστήμονες, πνευματικοί άνθρωποι στηρίζουν την Ελλάδα: “Οι Ευρωπαίοι ηγέτες πρέπει να αναγνωρίσουν την αποφασιστική δημοκρατική επιλογή του ελληνικού λαού μέσα σε αυτές τις εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες, πρέπει να προχωρήσουν σε μια ρεαλιστική αξιολόγηση της κατάστασης και να δεσμευθούν για μια λογική διαπραγμάτευση.”

Το κάλεσμα δράσης για να βγεί ο κόσμος στο δρόμο δεν αρκεί για να χαρακτηριστεί ως πάλη και ως δράση. Αν το κάλεσμα δράσης δεν έχει ταξικό περιεχόμενο αν δηλαδή δεν ανασυγκροτεί το εργατικό λαϊκό κίνημα τότε οι όποιες λαϊκές διεκδικήσεις πέφτουν στο κενό γιατί απλά είναι κενές περιεχομένου. Το ΚΚΕ με την συγκεκριμένη δήλωσή του (πιο κάτω)  κάνει σαφές το περιεχόμενο της δράσης αυτών των εκδηλώσεων έχοντας ως σκοπό την επέμβαση των εσωτερικών πολιτικών εξελίξων και την στάση του εργατικού κινήματος μέσα στην Ελλάδα. Αν η δράση είχε ταξικό περιεχόμενο, με ταξικά δηλαδή κριτήρια, τότε το ΚΚΕ δεν θα έκφαζε αυτή την θέση. Είναι σημαντικό ακόμα ότι το ΚΚΕ στην δήλωσή του για την φύση των εκδηλώσεων κάνει εμφανές την αναφορά του στο ΑΚΕΛ: “Σ’ αυτήν την κατεύθυνση κινήθηκε με τη χθεσινή δήλωσή του και ο εκπρόσωπος του ΑΚΕΛ, Γιώργος Λουκαΐδης, που κάλεσε «στο πλαίσιο της αλληλεγγύης του προς τον ελληνικό λαό, τους πολίτες να συμμετάσχουν μαζικά στις δυο εκδηλώσεις συμπαράστασης προς την αγωνιζόμενη Ελλάδα“

Μεγάλη ευθύνη αναλαμβάνουν όσοι στηρίζουν την παραπλάνηση του λαού!

Δυναμώνει η επιδίωξη των αστικών ΜΜΕ να μετατρέψουν τους εργαζόμενους σε «νεροκουβαλητές» στο «μύλο» της διαπραγμάτευσης, που έχει αναλάβει να προωθήσει η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Μιας διαπραγμάτευσης, που, όπως ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ διακηρύσσει, θα πρέπει να καταλήξει σε ένα νέο «πρόγραμμα», σε συμφωνία με τους δανειστές, που σημαίνει αποπληρωμή των δανείων από το λαό. Ενός «προγράμματος γέφυρας», όπως το αποκαλεί η κυβέρνηση, που πράγματι θα ‘ναι για τους επιχειρηματίες «γέφυρα» προς το «ζεστό χρήμα», αλλά θα αποτελεί μια νέα «τάφρο» στην οποία οδηγούνται οι εργατικές – λαϊκές διεκδικήσεις.

Πρόκειται για μια διαπραγμάτευση που αποτελεί τμήμα της γενικότερης διαπραγμάτευσης ανάμεσα στις αστικές τάξεις της ΕΕ για τη διαχείριση των υπερχρεωμένων κρατών καθώς και για το συνολικότερο μέλλον της Ευρωζώνης.

Τα διεθνή αστικά ΜΜΕ, ανάλογα με την πλευρά που στηρίζουν, κρύβοντας αυτήν την ουσία, επιδιώκουν να παρουσιάσουν την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ πότε ως «ταραξία» και «αποσταθεροποιητή» της Ευρώπης και πότε δήθεν ως «απελευθερωτή» της. Από την άλλη στη χώρα μας διάφοροι κύκλοι «οικοδομούν» τη στήριξη προς την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ μέσα σ’ ένα πνεύμα δήθεν «εθνικής ενότητας και αξιοπρέπειας».

Η προσπάθεια αυτή επιδιώκεται να στηριχτεί και από το εξωτερικό με εκδηλώσεις με τον ψευδεπίγραφο τίτλο της «αλληλεγγύης στην Ελλάδα». Σ’ αυτήν την προσπάθεια ενεργά συμμετέχουν διάφορες ομάδες και κόμματα ανά την Ευρώπη, επεμβαίνοντας στις εσωτερικές πολιτικές εξελίξεις και στη στάση του εργατικού κινήματος, υποδεικνύοντας μάλιστα και ποια στάση πρέπει να έχει το εργατικό λαϊκό κίνημα μέσα στην Ελλάδα απέναντι στη διαπραγμάτευση και στην πολιτική της κυβέρνησης. Σ’ αυτήν την κατεύθυνση κινήθηκε με τη χθεσινή δήλωσή του και ο εκπρόσωπος του ΑΚΕΛ, Γιώργος Λουκαΐδης, που κάλεσε «στο πλαίσιο της αλληλεγγύης του προς τον ελληνικό λαό, τους πολίτες να συμμετάσχουν μαζικά στις δυο εκδηλώσεις συμπαράστασης προς την αγωνιζόμενη Ελλάδα».

Κι αυτά όταν είναι πασίγνωστες οι δεσμεύσεις του ΣΥΡΙΖΑ προς την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, προς την ανταγωνιστικότητα των επιχειρηματικών ομίλων.

Οι εργαζόμενοι και πρώτα απ’ όλα τα Κομμουνιστικά και Εργατικά Κόμματα των άλλων χωρών δεν μπορεί να γίνουν χειροκροτητές μιας διαπραγμάτευσης ξένης προς τα συμφέροντα των εργαζομένων της Ελλάδας. Μιας καμπάνιας τα νήματα της οποίας κινούν οι δυνάμεις του «Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς» κι άλλα «ναυάγια» της ταξικής πάλης. Είναι οι ίδιες δυνάμεις που πριν μερικά χρόνια πανηγύριζαν για την εκλογή Ολάντ στη Γαλλία, που δήθεν θα έφερνε «νέο άνεμο» στην Ευρώπη, και πιο πριν του Ομπάμα, που δήθεν θα σταματούσε τους πολέμους των ΗΠΑ.

Οι εργαζόμενοι στις άλλες χώρες πρέπει να σταθούν αλληλέγγυοι στο ταξικό εργατικό λαϊκό κίνημα, που  καλεί σε πάλη για την ανάκτηση όλων όσα έχασαν οι εργαζόμενοι και τα άλλα λαϊκά στρώματα την περίοδο της κρίσης, για τη διασφάλιση των σύγχρονων δικαιωμάτων κι αναγκών τους, για να διαμορφωθούν οι προϋποθέσεις ώστε να αλλάξει τάξη στην εξουσία.

902