Η κυπριακή πραγματικότητα στο σύνολό της δεν είναι ένα είδος πραγματικότητας που υπάρχει ως μια ξέχωρη κατάσταση μοιρολατρικού περιεχομένου ενός δηλαδή amor fati σαν να είναι έξω από την ολότητα που μας οριοθετεί.
Αν συμβαίνει αυτό, που συμβαίνει, είναι χαρακτηριστικό της δυτικής κουλτούρας. Οι ερμηνείες περί ττόπουζου κυπραίου είναι μικροαστικού τύπου ερμηνείες που έχουν την υπαρξιακή ανάγκη να οικειοποιούνται την οποιαδήποτε μοναδικότητα έστω και αν είναι αρνητική. Η μιζέρια του μικροαστού τον θέλει να είναι από κάτι μέχρι το οτιδήποτε απλά για να μπορεί να απαντήσει το βράδυ πριν πάει για ύπνο στο ερώτημα “ποιος είμαι;”
Η δυτική κουλτούρα παράγει μια υποκειμενικού τύπου υπαρξιστική ιδιοσυγκρασία η οποία εκφράζεται στην καθημερινότητα, στις κοινωνικές σχέσεις και στις σχέσεις παραγωγής. Από την άλλη αυτό εκφράζεται και σε ένα εθνικό επίσης πλαίσιο με τις πολιτικές, κοινωνικές και πολιτισμικές τους προεκτάσεις.
Το amor fati της δυτικής μορφής ζωής είναι το αποκορύφωμα της συνειδητής αποβλάκωσης και της θεσμοθετημένης αστικής κυριαρχίας να επιβεβαιώνει καθημερινά την απόλυτη αιώνια επανάληψη της κυριαρχίας της. Ευχαριστούμε λοιπόν τον θεμελιωτή της αιώνιας επανάληψης που η μιζέρια του τότε αστού έπρεπε να εκφραστεί ναι μεν διανοητικά αλλά και με αισθητικές δόσεις διονυσιακής τρέλας. Από την μια δηλαδή έβρισκε τα μέσα για να ενθουσιάσει με μηδενιστικές εφηβικές βιογραφικές σκηνές τύπου Ζαρατούστρα και από την άλλη να προβληματίσει με απολλώνιες ενέσεις μιας δήθεν κριτικής στην διαλεκτική.
Η κάθε πραγματικότητα μοιράζεται κάτι κοινό που την κάνει να μοιάζει μοναδική και αυτοτροφοδοτούμενη μα που στην ουσία δεν είναι τέτοια παρά η σχέση που έχει με την κοινή προσδιοριστική αρχή της.
Με απλά λόγια η δυτική πολιτική και φιλοσοφική σκέψη κορυφώνεται σε πραγματικούς όρους στο όνομα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Επειδή όμως και αυτή δεν υπάρχει ως καθεαυτότητα αλλά ως σχέση με κάτι άλλο αυτό που συμβαίνει είναι ότι διαμεσολαβείται από αυτό που της δίνει νόημα και περιεχόμενο να υφίσταται ως μια σχέση.
Ιμπεριαλισμός λοιπόν. Έτσι λέγεται ο διαμεσολαβητικός σχεσιακός τύπος που κάνει την Ευρωπαϊκή Ένωση να έχει το ιστορικό δικαίωμα να θριαμβεύει. Η ευρωπαϊκή σκέψη και ο εννοιολογικός της διανοητικός κόσμος δεν είναι κάτι περισσότερο από τον ιμπεριαλιστικό τέρας που δημιούργησαν.
Ο Λεβιάθαν του Thomas Hobbes είναι ήδη ένα τιθασευμένο τερατάκι μπροστά στην ευρωαντλαντική συμμαχία που σπέρνει εγγυήσεις, ασφάλεια και ειρήνη. Ούτε ακόμα να προβάλλαμε τα αφηρημένα υποκείμενα που θα συγκροτούσαν την τέλεια κοινωνία δεν θα καταφέρνανε να αντισταθούν παρά να έτρεφαν εν τέλει τα ιμπεριαλιστικά κέντρα. Από τους υπεράνθρωπους στα αυθεντικά Dasein και από τις αναμφισβήτητα σκεπτόμενες υπάρξεις μέχρι και τα αξιωματικά ηθικά όντα ο ιμπεριαλισμός θα γινόταν το ζεστό σπιτάκι που δεν κατάφεραν να έχουν στην πραγματικότητα. Τώρα, χάρη στην αιώνια επανάληψη έχουν βρει το ζεστό σπιτάκι τους κι όλα τα υποκείμενα της ιστορίας της φιλοσοφίας έχουν ένα και μοναδικό εχθρό: την εργατική τάξη.
Όταν λοιπόν αυνανίζεται η υπαρκτική μας εθνική ιδιοσυγκρασία είτε ως το κέντρο του κόσμου είτε ως η χυδαία μηδαμινότητα δεν είναι τίποτα άλλο παρά το αποτέλεσμα ενός πολιτικού και πολιτισμικού βόθρου που δοκιμάζουμε καθημερινά να τον εμπλουτίζουμε με όποια μέσο μας δοθεί.
Το Κυπριακό πρόβλημα λοιπόν δεν αποσυνδέεται από την ιμπεριαλιστική αγκαλιά γιατί δεν μπορεί να αποχωριστεί από την ίδια την πραγματικότητα. Όποιος δεν αντιλαμβάνεται την ιμπεριαλιστική πραγματικότητα που το κυπριακό πρόβλημα έχει εισέλθει βρίσκεται στο έλεος του καταστροφικού μέλλοντος. Αγαπάμε τόσο πολύ την μοιρά μας λοιπόν που το εθνικό ζήτημα, δημιουργία της αστικής κυριαρχίας, έχει γίνει ζήτημα αστικού τύπου ψυχαναγκαστικής παθολογίας. Η αστική λύση δηλαδή δεν θα μπορούσε να αποφευχθεί με τίποτα. Οι αντιστάσεις έχουν πιάσει πάτο που το κυπριακό εκφράζεται πλέον ως παθολογικό πρόβλημα. Είναι αποκλειστικά δικό μας πρόβλημα, διαχωρισμένο από τον υπόλοιπο κόσμο και όποιο μέσο μας δοθεί πρέπει να το εκμεταλλευτούμε. Η συγκεκριμένη μέθοδος είναι η μέθοδος της τελικής αποσύνθεσης.
Έχει θεσμοθετηθεί το πρόβλημα ως μια κατάσταση πολιτικού ανεξαίρετου και μιας ενιαίας πηγής αυτοκαθορισμού. Οι ανοιχτές αγκάλες στον ιμπεριαλισμό αυτή τη στιγμή είναι η μόνη λύση για την αστική τάξη της Κύπρου… γι’ αυτό AMOR FATI διαφορετικά AMOR FATI .
fristuti 