Οι ερωτικοί κομμουνιστές: Καβάζογλου – Μισιαούλης

Η αστική τάξη, λέει ο ποιητής και σκηνοθέτης Παζολίνι, “είναι ένα εύθραυστο οικοδόμημα που μόλις δεχτεί μια δυνατή γροθιά – παρέμβαση θα γκρεμιστεί. Και θα γκρεμιστεί γιατί η “σύνθεσή” της, ο τρόπος που ενώνονται τα μέλη της, η έλλειψη ισχυρών ηθικών αξιών που τη διακρίνει, προδικάζουν και τη συντριβή της.”

Ο Παζολίνι βρίσκεται στη καρδιά της διαμεσολαβητικής σχέσης μεταξύ του προβλήματος της αγιότητας (Χριστιανισμός) με αυτό της στράτευσης (Κομμουνισμός) και αυτό εκφράζεται με ένα πολύ πολύπλοκο σενάριο για τη ζωή του Απόστολου Παύλου. (περισσότερα εδώ και εδώ)

Με το πιο πάνω απόσπασμα από το ποίημά του “Η Πραγματικότητα” συνοψίζεται ο χειραφετητικός αγώνας του κομμουνιστή και ομοφυλόφιλου Παζολίνι:

“έχω κάτι μάλλον διαφορετικό να πω: όχι ως Μαρξιστής
πλέον, ή ίσως ναι, αλλά από αυτή τη στιγμή μόνο
–εφόσον η έκσταση των Συγγραφέων

της Αποκάλυψης μυθοποιείται
σε μια άχρονη φλόγα: Οι αγάπες μου–
θα φωνάξω–είναι όπλο τρομερό

γιατί δεν το χρησιμοποιώ; Τίποτε δεν είναι τρομερότερο
απ’ το να είσαι διαφορετικός. Εκτεθειμένος κάθε στιγμή
–φωναγμένο διαρκώς–ασταμάτητη εξαίρεση–”

 

Ο Παζολίνι δολοφονήθηκε και κακοποιήθηκε άγρια επειδή ακριβώς κατάφερε να δώσει γροθιά στην καρδιά του πραγματικού που είναι η Ιστορία. Το πραγματικό του Παζολίνι γίνεται ο συγκεκριμένος εκείνος αγώνας για την άρνηση. Έδωσε το πραγματικό μάθημα του Μαρξισμού όχι στα έδρανα και στα γραφεία, σχολιάζοντας ο ίδιος την ακαδημαϊκή του εμπειρία ως “ένα πανεπιστήμιο με δομή φασιστική”.

Στο μεγάλο ποίημα Vittoria (Νίκης) ο Παζολίνι γράφει κάπου στην μέση τους εξής στίχους:

“οπουδήποτε πάει ο εχθρός, οδηγούμενη από μια ιστορία

που είναι η ιστορία και των δυο, και τους κάνει, βαθιά κάτω,

διεστραμμένα, αδελφούς.”

Ο Παζολίνι τερματίζει το διορατικό του βλέμμα στο τέρμα της πραγματικότητας. Δεν έχει να στρέψει το βλέμμα κάπου άλλου αφού η όποια πολιτική ελπίδα κλειδώνεται στην απολυτότητα του αδύνατου ή στην πορεία με τα τέσσερα. 

Σαλό ή 120 Μέρες στα Σόδομα, Pier Paolo Pasolini

 

“Γιατί η ηθική
της κοινής λογικής, της παθητικής κοινότητας
χωρίς απομεινάρι πραγματικότητας, δεν είναι τίποτα”.

(στίχοι από το ποίημα “Η Πραγματικότητα”)

 

Η συνενοχή είναι το μέσο που μας οδηγεί “διεστραμμένα” να γίνουμε αδελφοί στο τέλμα της βαρβαρότητας. “Όπως γράφει ο Παζολίνι: αναγνωρίζουμε ότι πάμε ακριβώς εκεί που πάει ο εχθρός μας, “οδηγούμενοι από μια Ιστορία, που είναι η ιστορία και των δυο.” Κι είναι αδύνατη η πολιτική ελπίδα.”

Το “φωναγμένο διαρκώς” και η “ασταμάτητη εξαίρεση” ταυτοχρόνως δολοφονείται. Και επειδή ακριβώς δολοφονείται και επειδή ακριβώς αγγίζει με αγένεια τα αχαμνά του καλογεννημένου δυτικού πολιτισμού είναι αναγκαία η επιμονή να γίνουνε κομμάτια.

Σαν κινηματογραφική σκηνή του Παζολίνι λοιπόν η φωτογραφία των δολοφονημένων από τους φασίστες Καβάζογλου – Μισιαούλη.

 

 

Νά τι σκότωσαν οι φασίστες και νά τι εξακολουθούν να σκοτώνουν οι φασίστες: το κάθε φορά “φωναγμένο διαρκώς” και την αιώνια “ασταμάτητη εξαίρεση”.

 

 

Η φωτογραφία των δολοφονημένων κομμουνιστών ακόμα και όταν τα σώματα πέφτουν, πέφτουν ερωτικά, για προσέξτε καλύτερα, σαν τις κινηματογραφικές ποιητικές σκηνές του Παζολίνι ή σαν τις ερωτικές πινελιές του άλλου κομμουνιστή, του Πικάσο.

 

Figures at the Seaside, 1931 Pablo Picasso

 

Ο αγώνας της χειραφέτησης δεν επικυρώνει καμιά εξαγρίωση των σωμάτων αλλά ούτε σκύβει το κεφάλι στο δημοκρατικό πέπλο της κυριαρχίας παρά οφείλουμε “να μάθουμε κάτι από τη μηδενιστική υποκειμενικότητα”.

 

 

“Σκίστε τον κόσμο των καλογεννημένων σε κομμάτια!
Μόνο ένα λουτρό αίματος μπορεί να σώσει τον κόσμο
από τα αστικά του όνειρα, που είναι βέβαιο

ότι τον κάνουν όλο και πιο ψευδή!
Μόνο μια επανάσταση που σφαγιάζει
τους νεκρούς αυτούς άνδρες μπορεί να αποκαθηλώσει το κακό τους!”

Μόνο όταν ειπωθεί ή φωναχτεί αυτό
θα μπορέσει η μοίρα μου να λευτερωθεί
και να αρχίσει τον λόγο μου για την πραγματικότητα.” (απόσπασμα από το ποίημά του “Η Πραγματικότητα”)

Πότε “ανέβασμα” πότε “κατέβασμα”

Η disdaimona σε σχόλιο της στο facebook με τίτλο: “Η λογοκρισία ως καταστολή και η λογοκρισία ως τέχνασμα” αποκωδικοποιεί και αναλύει έξοχα το “κατέβασμα” των φωτογραφιών της έκθεσης υπό τον τίτλο “Διόρθωση” της Πάολας Ρεβενιώτη στη Λευκωσία. Συγκεκριμένα, σ’ ένα απόσπασμα της ανάλυσης της αναφέρει πως είναι «μέθοδος του κατεστημένου να σε καθίσει σε ένα τραπέζι διαπραγμάτευσης γιατί σε ένα τραπέζι διαπραγμάτευσης θα έχει κερδίσει ήδη το δικαίωμα “λόγου” και άρα το δικαίωμα να αποκτήσει δίκαιο λόγου το άδικο.»

“Καλλιτέχνες και πολίτες της Κύπρου” απεναντίας έχουν συντάξει μια “ανοικτή επιστολή διαμαρτυρίας” με στόχο να μαζευτούν υπογραφές για την μη λογοκρισία της τέχνης.

Διαβάζουμε στην δήλωση διαμαρτυρίας:

“Ελπίζουμε ότι το περιστατικό θα αποτελέσει αφορμή για ανοιχτή συζήτηση και υπεύθυνη στάση όσον αφορά τα ακόλουθα θέματα:

-Τι είναι αισχρό και ανήθικο; Πως αυτό προσβάλλει και απειλεί την κοινωνία; Άρα, ποιες αναπαραστάσεις του γυμνού ανθρώπινου σώματος θεωρούνται αποδεκτές;

-Πότε και πως προσβάλλεται ο δημόσιος χώρος; Πως μπορούμε να στηρίξουμε το δικαιώμα των τρανς ατόμων (αλλά και άλλων κοινωνικών ομάδων) να διεκδικούν το δημόσιου χώρο και λόγο;

-Ποιος είναι ο ρόλος της Τέχνης; Μπορεί να νοείται Τέχνη αυτή που περιορίζεται;

-Ποια είναι τα όρια και τα κριτήρια της λογοκρισίας, και ποιους στοχοποιεί; Ποιος/ποια είναι σε θέση να λογοκρίνει, και με ποια ιδιότητα;”

Αυτά είναι τα ερωτήματα και τα θέματα που καλλιτέχνες και πολίτες της Κύπρου θέτουν να συζητηθούν. Στον ίδιο ακριβώς άξονα θέτει και τον προβληματισμό και το Παράθυρο της εφημερίδας Πολίτης που ισχυρίζεται τα εξής: “Τέλος, αυτή η κατάσχεση δεν μπορεί παρά να ανοίγει έναν δημόσιο διάλογο για τα όρια της τέχνης, της πολιτικής τέχνης και του γυμνού σε μια σύγχρονη κοινωνία όπως θέλουμε να θεωρείται η δική μας.”

Τα ερωτήματα ως τέτοια έχουν αναμφισβήτητα ένα ακαδημαϊκό ενδιαφέρον. Το ουσιαστικό όμως σε αυτήν την περίπτωση, γιατί είναι προφανές ότι δεν βρισκόμαστε σε ακαδημαϊκό περιβάλλον, είναι το ότι δεν έγινε αντιληπτή “η λογοκρισία ως τέχνασμα” του κατεστημένου με κίνδυνο να «έχει κερδίσει ήδη το δικαίωμα “λόγου” και άρα το δικαίωμα να αποκτήσει δίκαιο λόγου το άδικο.»

Η Accept-ΛΟΑΤ Κύπρου με την ανακοίνωσή της “καταγγέλλει το γεγονός ως καθαρή λογοκρισία και πιστεύει πως έχει στοχοποιηθεί η ίδια και η δράση της, ενώ η κατάσχεση εναντιώνεται σε κάθε καλλιτεχνική έκφραση που δεν εμπίπτει σε απαρχαιωμένες ιδέες αστυνομίας και κράτους για το τί είναι τέχνη.”  Το ερώτημα δηλαδή για το τι είναι τέχνη θα διαπραγματευθεί ώστε στη συνέχεια να ληφθεί απόφαση από τα συμπεράσματα του διάλογου που θα προκύψουν από το κράτος και με τους καλλιτέχνες;  Αν το γεγονός του “κατεβάσματος” της έκθεσης είναι μια καθαρή λογοκρισία, η οποία είναι, και ότι η  Accept-ΛΟΑΤ Κύπρου έχει στοχοποιηθεί η ίδια και η δράση της, τότε δεν είναι πρόδηλη η απορία που προκύπτει αναφορικά με τη διάθεση της να καθίσει στο ίδιο τραπέζι διαλόγου με τα αστικά όργανα καταστολής και το αστικό κράτος και να συζητήσει το τι είναι τέχνη;

Μια αντιστοίχηση του πιο πάνω περιστατικού, μπορεί να γίνει με το φεστιβάλ Gay Pride στην Λευκωσία που έγινε υπό την αιγίδα του αστικού κράτους. Το πολιτιστικό κεφάλαιο είναι αυτό που αρχικά προσφέρει την δυνατότητα να ριζοσπαστικοποιηθεί οποιοδήποτε κίνημα τέχνης ή κοινωνικής αποδοχής με τη αίγλη του θεσμικού κύρους άρα και της νομιμότητας, άρα και της αποδοχής από τον κοινωνικό ιστό. Το Gay Pride στην Λευκωσία για παράδειγμα διεξήχθη με βάσει αυτούς τους όρους. Ήταν μια ελεγχόμενη θεσμοποιημένη κίνηση με την αστική τάξη να χορηγεί το κίνημα άρα και εν τέλει να το ελέγχει.

Ο δήμος Λευκωσίας όπως και τότε στο Gay Pride αλλά και τώρα με την παραχώρηση άδειας ν’ “ανεβεί” η έκθεση “Διόρθωση” της Πάολας Ρεβενιώτη είναι ο ίδιος θεσμός που ευθύνεται για το “κατέβασμά” της έκθεσης. Με άλλα λόγια το “ανέβασμα” και το “κατέβασμα” της έκθεσης είναι ακριβώς η αντιστρόφως ανάλογη πρακτική του κεφαλαίου. Το “κατέβασμα” της έκθεσης είναι το ίδιο πολιτικό αστικό κατεστημένο που “κατεβάζει” την έκθεση. Είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Το πολιτιστικό κεφάλαιο, όμως και το κεφάλαιο εν γένει, έχει την δυνατότητα να “κατεβάζει” και “ανεβάζει” όχι μόνο εκθέσεις αλλά και ολόκληρες κυβερνήσεις. Ο δήμος Λευκωσίας, για να μην ξεχνάμε, είναι αυτός που με τις πολιτικές του έχει εμπορευματοποιήσει την παλιά πόλη της Λευκωσίας, όπου το σχέδιο να “καθαρίσει” την πόλη έχει επιτευχθεί αφού οι μετανάστες έχουν ξεσπιτωθεί και γκετοποιηθεί ως παρεκκλίνουσες παρουσίες εντός του ‘αναθεωρημένου’ κέντρου. Είναι ο  δήμος Λευκωσίας ο οποίος οργανώνει αστυνομικές επιδρομές εις βάρος των μεταναστών. Είναι αυτός που με το επίσημο αστικό κράτος διεξάγει το Gay Pride, αλλά και αυτός που παράλληλα παρείχε την άδεια για την έκθεση “Διόρθωση” της Πάολας Ρεβενιώτη.

Για παραδειγμα, ο Χρίστος Χριστοφίδης υποστηρίζει ότι “Το ότι οι διοργανωτές είχαν εξασφαλίσει άδεια από το Δημαρχείο είναι για τους ιθύνοντες μια άσχετη λεπτομέρεια…“. Δεν είναι όμως άξιο απορίας πως εύκολα ο αρθρογράφος διαχωρίζει το Δημαρχείο από τους ιθύνοντες; Τι και για ποιούς συμφέροντα εξυπηρετεί το Δημαρχείο Λευκωσίας και οι ιθύνοντες;

Συζητήσεις αν “η Κύπρος χρειάζεται μια τέτοια διοργάνωση σήμερα” (όσον αφορά το Gay Pride ) με συντονιστή για παράδειγμα τον κ. Μιχάλη Περσιάνη, δημοσιογράφο της εφημερίδας “Η Καθημερινή” αλλά και ομιλητές όπως η Ζέλια Γρηγορίου, Επίκουρη καθηγήτρια Φιλοσοφίας & Θεωρίας της Εκπαίδευσης στο  Πανεπιστήμιο Κύπρου, η οποία είχε δηλώσει την μέρα που διεξαγόταν το Gay Pride ότι: “Είναι χυδαίο όμως όταν αυτοί/ές που κάνουν την κριτική την κάνουν όχι από ενδιαφέρον για το κίνημα αλλά λόγω μιας ιδεολογικά μακάβριας αγωνίας ότι αυτό που θεωρούν ως Αριστερά, αυτό που μονοπωλούν (και κακοποιούν) ως Αριστερή σκέψη, θα σταματήσει να διεκδικεί την υπερούσια θέση του θύματος. Σήμερα είναι η μέρα του Pride. Aύριο κάντε αν θέλετε parade για την Αριστερά, καταγγείλετε, όπως λέτε θέλετε να κάνετε, για hate speech, όσες/όσους μιλάνε για σταλινισμό. Αλλά λάβετε υπόψη το ακόλουθο. Τα πραγματικά αντικομφορμιστικά κινήματα κάνουν “Politics of Shame”. Ιδού λοιπόν πεδίο δόξης λαμπρό. Ξεκινάτε με ένα Parade of Shame για την κατάντια της Αριστεράς στην Κύπρο. Αυτό θα έχει ελπίδες να είναι αριστερό (τουλάχιστον αυτό θα έλεγαν πολλοί σύγχρονοι αριστεροί διανοούμενοι). Από αύριο όμως. Σήμερα, όπως γράφει και ο Antonis Georgiou, είναι μέρα του Gay Pride Parade. Κι αυτοί/αυτές/εμείς ξέρουν και από shame και από περιθώριο. Ειδικά σήμερα, μην προσπαθήσετε να κάνετε μάθημα στους καταπιεζομενους για την καταπίεση”.

Σταδιακά αλλά αναπόφευκτα, η χειραφέτηση των ΛΟΑΤ Κύπρου πέφτει στην παγίδα του κεφαλαίου και του αστικού συντηρητισμού/φιλελευθερισμού. Όταν επίσης αυτός ο αγώνας για χειραφέτηση χαιρετίζεται από την σύσσωμη αστική τάξη και το κεφάλαιο με τον Κωνσταντίνο Γιωρκάτζη, Δήμαρχο Λευκωσίας, την Αλεξάνδρα Ατταλίδου, Αν. Επικεφαλής Γραφείου Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στη Κύπρο και τον Γεώργιο Μαρκοπουλιώτη, Επικεφαλής Αντιπροσωπείας της Ευρωπαϊκής Επιτροπής στην Κύπρο, τότε οι ΛΟΑΤ, καλό θα είναι να αντιληφθούν πως οι ίδιοι που επιτρέπουν, μπορούν επίσης και να απαγορεύσουν. Αυτοί είναι που έχουν και την κατασταλτική δύναμη αλλά και το αστικό δικαϊκό σύστημά στο πλευρό τους ώστε να “κατεβάζουν” και να “ανεβάζουν” ότι πολιτιστικό αγαθό τους εξυπηρετεί. Το σθένος και η θέληση της αστικής τάξης να ηγηθεί της πρώτης διεξαγωγής του Gay Pride Parade, καταδεικνύει ποιοί ήταν πραγματικά οι πολιτικοί του στόχοι.

Επίσης, πάνω στον ίδιο άξονα εκφράζεται και ο επιμελητής της έκθεσης κ. Χρήστος Κυριακίδης όπου υποστηρίζει τα ακόλουθα: “Επιπρόσθετα, η σύγκρουση των αντιλήψεων, γιατί περί αυτής πρόκειται, ξεφεύγει από τον «διάλογο» που σημείωσε επίσης ο Κυριακίδης, ότι δηλαδή «το προσωπικό στοιχείο βρίσκεται σε ανοικτό διάλογο με το κοινωνικό περιβάλλον» και καταλήγει σε επίθεση που δέχεται το προσωπικό, από το κοινωνικό περιβάλλον”. Αυτό που προκύπτει ως ερώτημα είναι ποιό είναι το περιεχόμενο της “σύγκρουσης αντιλήψεων” και γιατί να υπάρχει ανάγκη ενός “διαλόγου” με την αστική κουλτούρα; Ποιό ακριβώς είναι αυτό “το προσωπικό στοιχείο” όσον αφορά την έκθεση αφού έχει ένα καθαρά χειραφετητικό περιεχόμενο; Επίσης, ο “ανοικτός διάλογος” με ποιούς διεξάγεται; και τέλος “το κοινωνικό περιβάλλον” ποιές τάξεις ακριβώς συμπεριλαμβάνει; Αν η Πάολα Ρεβενιώτη βρίσκεται «μεταξύ πολιτικών μηνυμάτων και πορνογραφίας, κοινωνικής αφύπνισης, διαμαρτυριών και ηδονής» όπως ισχυρίζεται στο επιμελητικό του σημείωμα ο κ. Χρήστος Κυριακίδης, τότε πως αυτή η ερμηνεία εξυπηρετεί μια κοινωνική χειραφετητική κίνηση ενάντια στην αστική τάξη που την προκαλεί; Ένας τέτοιος ερμηνευτικός ισχυρισμός είναι το αποκρυστάλλωμα της αποπολιτικοποίησης των δικαιωμάτων των ΛΟΑΤ Κύπρου και η σπασμωδική αποστροφή σε ότι ταξικό διαμορφωμένο. Ο πόλεμος που δέχεται η Accept-ΛΟΑΤ Κύπρου προέρχεται από την αστική τάξη η οποία συνάμα έχει προσφέρει τις υπηρεσίες της για την παρουσία της Accept-ΛΟΑΤ Κύπρου στην Κύπρο. Η Accept-ΛΟΑΤ Κύπρου, όπως και κάθε χειραφετητικό κοινωνικό κίνημα, πέφτει στην παγίδα του κεφαλαίου που μασκαρεύεται ως προοδευτικό και σύγχρονο αλλά το αληθινό του πρόσωπο έγκειται στο να μην προλεταριοποιηθούν τέτοια κινήματα με εργατικές και λαϊκές μάζες, αφού μόνο τότε η απειλή θα είναι ταξική και άρα πραγματική.