Χαλέπι: η τοπογραφία του υπερ-ιμπεριαλισμού.

Στο Χαλέπι γίνονται πολιτιστικά δρώμενα και ο πολιτισμός του δυτικού κόσμου δείχνει την ελαφρότητα της ζωής. 

Στο Χαλέπι ο δυτικός άνεμος φέρνει το γέλιο του πολέμου. Το γέλιο του πολέμου λέγεται και αρμονικός ιμπεριαλισμός. 

Στο Χαλέπι ένα ζεστό πρωί πρός μεσημέρι ακούστηκε η ιστορία του τόπου να σβήνει με δύναμη και βία. 

Στο Χαλέπι υπάρχει το προπύργιο του ΝΑΤΟ ή διαφορετικά του Ισλαμικού Κράτους. Εκεί στην καρδιά του θανάτου γίνονται φεστιβάλ χάλκινων πνευστών. Υπάρχει θερινό τουριστικό σινεμά. 

Στο Χαλέπι, στην ψυχή που βγαίνει η ψυχή, δεν μπορείς να σκοτωθείς αν είσαι πολιτισμένος. 

Στο Χαλέπι δημιουργείται ο κόσμος που θα υπερέχει κοινωνικά και πολιτισμικά. Τα αξιοθέατα της πόλης είναι η καταστροφή.

Στο Χαλέπι υπάρχει μια επιβλητική βιβλιοθήκη που βρίσκει κανείς μόνο γραπτά του πως μπορεί επιτέλους να τελειώσει ο αρμονικός πόλεμος. Όλα τα βιβλία έχουν τον ίδιο τίτλο: “Η υπερ-αρμονία του ουσιοκρατικού υπερ-ιμπεριαλισμού και η μεταφυσική εποπτεία της επανάστασης”. Η πλήρης αναφορά του βιβλίου για σωστή χρήση της δυτικής ακαδημαϊκής υπερ-διανόησης κερδίζεται στο πολιτικό καζαντί της σοβαρότητας. 

Στο Χαλέπι υπάρχει εν δυνάμει το “μια ζωή”.

Στο Χαλέπι μαθαίνει ο ευρωπαίος πολίτης πως να εκθέτει με καλλιτεχνικό τρόπο τον πολιτισμό του. 

Στο Χαλέπι διαμορφώνεται ένα πολιτιστικό εργαστήρι εκμάθησης της ελευθερίας.

Θέλω να πάω στο Χαλέπι να δω με τα μάτια μου το σωστό της υπερ-ιμπεριαλιστικής ανάλυσης.

Ιμπεριαλισμός = Τρομοκρατία

Για να δούμε λιγάκι την διαλεκτική καρικατούρα της ασφυκτιούσας πολιτικής κουλτούρας της ιμπεριαλιστικής δύσης αναφορικά με τη τρομοκρατία ως φαινόμενο:

Ο ιμπεριαλισμός είναι το ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού το οποίο γεννά τρομοκρατία. Η τρομοκρατία γίνεται το έδαφος εκείνο στο οποίο ο ιμπεριαλισμός θα αναγεννιέται σαν ενα νεκρό λούναπαρκ.

Ο ιμπεριαλισμός προσπαθεί να χτυπήσει την τρομοκρατία στο βαθμό που τον υποβοηθά να διατηρηθεί ως τρομοκρατία. Η τρομοκρατία στα χέρια του ιμπεριαλισμού γίνεται το τρομακτικό γεγονός ενός αόρατου εχθρού που ‘ναι ο ίδιος. Ο ιμπεριαλισμός κυνηγάει τ’ αόρατό του χέρι εμφανιζόμενο όμως από τον ίδιο ως μια εξωτερική τρομοκρατική ισχύς.

Η τρομοκρατία δεν μπορεί να καταδειχθεί από τους ιμπεριαλιστές συγκεκριμένα παρά μόνο με το να απονέμουν μια υπερ-τρομοκρατία ανα το παγκόσμιο η οποία συγκροτείται από οτιδήποτε που δεν είναι ακόμα υπό την κυριαρχία της κλούβιας ιμπεριαλιστικής μηχανής.

Τρομοκρατική επίθεση βαθμού οδύνης 10

Υπάρχουν 3 κατηγορίες καταδίκης των τρομοκρατικών επιθέσεων από την δυτική μπουρζουαζία με βάση βαθμών οδύνης και λύπης:

α) Βαθμός οδύνης 7 με 10: καταδικάζεται το αίμα που έχει χυθεί από αθώους ή μη των συμμαχικών χωρών της πολιτικο-οικονομικής και στρατιωτικής ευρωαντλαντικής συμμαχίας (ΕΕ, ΝΑΤΟ, ΗΠΑ) με συνοδεία πολιτικών αποφάσεων και στρατιωτικής εκδίκησης.

β) Βαθμός οδύνης 3.6 με 7: καταδικάζεται το αίμα που χύνεται από γειτονικές χώρες του δυτικού μπλοκ με περιοριστικούς εκφραστικούς μηχανισμούς και με πλούσιες ευχετικές προκηρύξεις για την απαιτούμενη συλλογική βοήθεια για την πάταξη της τρομοκρατίας που έχει έρθει εξ ουρανού. Εδώ συμπεριλαμβάνονται οι χώρες της Μέσης Ανατολής και οι αφρικανικές χώρες που βρέχονται από την Μεσόγειο θάλασσα μέχρι τα σύνορα του Ιράκ.

γ) Βαθμός οδύνης 2 με 3.5: καταδικάζεται με μια τυπική γενικολογία το αίμα που χύνεται από την αφρικανική ήπειρο, κυρίως από την υποσαχάρια Αφρική, και από τις χώρες της Ανατολής πέρα από τα Ιρακινά σύνορα. Αυτό το αίμα μέχρι να έρθει για διανοητική επεξεργασία περνάει από φίλτρα και υποφίλτρα και ως αποτέλεσμα έχουμε ήδη στεγνό αίμα μπροστά στις οθόνες μας. Πάλι καλά λέμε που άλλος κάνει την δουλειά για μας.

Ο βαθμός οδύνης και καταδίκης “ένα” είναι ο βαθμός εκείνος ο οποίος διαπερνάει όλους τους βαθμούς οδύνης και καταδίκης από τον δυτικό πολιτισμό για όλα τα γεωγραφικά πλάτη και μήκη του πλανήτη. Η μονάδα αυτή είναι η μονάδα εξ ονόματος της οποίας ο ιμπεριαλισμός γεννά τρομοκρατία και η τρομοκρατία ιμπεριαλισμό.

Αυτή η μονάδα είναι αυτός ο συνεχής τρόμος του να χάσεις την γη κάτω από τα πόδια σου. Αυτό το άδειασμα τρόμου μπορεί να εκφράζεται ως η τρομακτική αναμονή για τον φόβο μιας σφαίρας στο κεφάλι, μιας παντοδύναμης εκτόξευσης των οργάνων στο χώρο, μιας απρόσμενης απόλυσης, μιας ξαφνικής ασθένειας χωρίς ασφάλιση είτε ενός χρόνιου μαρασμού.

Hassiktir ο ιμπεριαλισμός…

Το “κυπριακό πρόβλημα” είναι δημιούργημα της πολιτικοοικονομικής πρακτικής της κυπριακής αστικής τάξης εκφράζοντας τις ενδοαστικές συγκρούσεις των αστικών τάξεων των δύο κοινοτήτων και όχι μόνο.

Το δημιούργημα όμως του “κυπριακού προβλήματος” δεν έγκειται σε μια αποκαλυπτική πολιτική παρθενογένεση αλλά ούτε και σε οποιαδήποτε κατηγορική ενοχή παντός και γενικού τύπου. Οι ενδοαστικές συγκρούσεις των δυο κοινοτήτων πηγάζουν από τις σχέσεις που έχουν με τις αστικές τάξεις των δυτικών δυνάμεων πάνω σε πολιτικοοικονομικά και κοινωνικά πλαίσια.

Με άλλα λόγια το “κυπριακό” είναι αποτέλεσμα μιας καθαρά αστικής διένεξης με κύριο άξονα τις ιμπεριαλιστικές επιδιώξεις των δυτικών δυνάμεων στην ευρύτερη Μέση Ανατολή. Ο ιμπεριαλισμός παράγει, συν τις κυριαρχικές πολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές μέθοδες και πολεμικές εντάσεις ή συρράξεις για να επιτυγχάνει τους στόχους του. Η Κύπρος σε αυτή την περίπτωση με το πρόβλημα που οικειοποιήθηκε έλυσε σε μεγάλο βαθμό τις ανησυχίες των ιμπεριαλιστικών δυτικών κύκλων των δεκαετιών 70′ και 80′ σχετικά με τον έλεγχο της Ανατολικής Μεσογείου.

Το “κυπριακό” δημιουργήθηκε από συγκεκριμένη πολιτική εξουσία και για συγκεκριμένο πολιτικό, γεωστρατηγικό και οικονομικό στόχο. Το “κυπριακό” ως τέτοιο δεν αποτελεί ουσιαστικά πρόβλημα για την αστική τάξη. Αν προκύψει ως πρόβλημα μόνο τότε θα “λυθεί” και θα λυθεί δια μαγείας. Το “κυπριακό πρόβλημα” δεν φράσσει καμιά κεφαλαιοκρατική διακίνηση και δεν αποτελεί καμία απειλή για καμία ιμπεριαλιστική κινητικότητα. Κάθε άλλο θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε: το “κυπριακό πρόβλημα” είναι ο έξοχος διακανονισμός των ιμπεριαλιστών για να επιτυγχάνουν τους ιμπεριαλιστικούς τους στόχους στην Μέση Ανατολή. Δέστε για παράδειγμα τώρα στην Συρία. Το ότι ο βρετανικός ιμπεριαλισμός έχει βάση στην Κύπρο και βομβαρδίζει Συρία και Ιράκ αυτό δεν είναι ούτε αυτονόητο αλλά ούτε αφήνει αμέτοχη την Κύπρο στην υπεράσπιση του ιμπεριαλισμού στην Μέση Ανατολή. Αν επιθυμούν οι ιμπεριαλιστές να τελειώνουν με το “κυπριακό πρόβλημα” δεν είναι γιατί ξαφνικά απέκτησαν το καλό πρόσωπο του ιμπεριαλιστή που διατείνεται για μια παγκόσμια καντιανή ειρήνη υπό το φως των πυραύλων. Άρα, όταν μιλάμε για “λύση”, δεν σημαίνει ακριβώς αυτό που εννοούμε αλλά θα πρέπει να τοποθετήσουμε το περιεχόμενο της λύσης πάντοτε μέσα στο πολιτικό πλαίσιο στο οποίο διακανονίζεται.

Συνεπώς το ”κυπριακό πρόβλημα” δεν συνεπάγεται ως πρόβλημα από τους ιμπεριαλιστές άρα δεν υπάρχει προοπτική ουσιατικής επίλυσης. Όσο η πολιτική εξουσία καθορίζει τις βάσεις της “λύσης” η λύση θα προκύπτει πάντα ως μια μορφή μη λύσης.

Το πολιτικό “κυπριακό πρόβλημα” είναι πρόβλημα μεσανατολικό και όχι ευρωπαϊκό και ούτε δυτικού τύπου πρόβλημα που θα λυθεί στα σαλόνια των τραπεζικών λόμπι αλλά ούτε και στις συναντήσεις κορυφής όπου στην κορυφή κυματίζει θριαμβευτικά το ΝΑΤΟ. Μεσανατολικό λοιπόν το πρόβλημα της Κύπρου όπως ακριβώς και το Παλαιστιανιακό, όπως ακριβώς και το Συριακό και το Ιρακινό και το Κουρδικό. Μεσανατολικό ζήτημα που σημαίνει πρόβλημα που γεννιέται από τους δυτικούς ιμπεριαλιστές, από την πολιτισμένη Ε.Ε. και το πολυφάνταστο Παρίσι, από την πολυκουλτουριάρικη Νέα Υόρκη και στο τίγκα στην υγρασία Λονδίνο.

Η Μέση Ανατολή καίγεται από τους δυτικούς ιμπεριαλιστές και η κυπριακή αστική τάξη θριαμβολογεί για την επικείμενη “λύση” του κυπριακού προβλήματος γιατί ακριβώς η “λύση” τώρα είναι ένας διακανονισμός των ιμπεριαλιστών. Από την άλλη διακρίνεται εύστοχα μια κακόμοιρη αριστερά (ΑΚΕΛ) που περιμένει σχεδόν μισό αιώνα για την αποκαλυπτική ιμπεριαλιστική “λύση” του κυπριακού για να αρχίσει μια δήθεν σοσιαλιστική επανάσταση.

Επειδή λοιπόν βρισκόμαστε στο μεταίχμιο όχι μιας νέας εποχής, ούτε μιας νέας ιστορίας αλλά ούτε ακόμα μια νέας μέρας, είναι ιστορικό καθήκον πλέον όχι για ένα καλύτερο μέλλον και τις όποιες μπουρδολογίες της ευρωπαϊκής αριστεράς που χρυσώνει το σκατό. Είναι λοιπόν καθήκον απλά και μόνο η αποκατάσταση του παρελθόντος, αυτών δηλαδή που ακόμα μες το χώμα πολεμάνε τον φασιστικό δυτικό ιμπεριαλισμό στη Συρία, στην Ουκρανία, στο Ισραήλ και όπου αλλού είτε με σπαθιά είτε με πέτρες είτε με βόμβες υδρογόνου. Αυτό είναι το πρωταρχικό χρέος των αγωνιστών, η συνέχεια του αγώνα που δεν έχει τελειώσει ποτέ.

 

Για το ζήτημα της Ρωσικής ανάμιξης στον πόλεμο στη Συρία

Ανακοίνωση του Κομμουνιστικού Εργατικού Κόμματος Ρωσίας (ΚΕΚΡ)

Ορίστε λοιπόν, που για πάνω από πέντε χρόνια μαίνεται ο πόλεμος στη Συρία. Ως αιτίες και πηγές αυτού του πολέμου ονομάζονται πολλές: σοβαρά λάθη της κυβέρνησης στην οικονομική σφαίρα, διαθρησκευτικές συγκρούσεις και στοιχεία εθνοτικών συγκρούσεων.

Αλλά η βασική και καθοριστική αιτία είναι αναμφίβολα η εξωτερική επίδραση των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων των ισχυρότερων παγκόσμια δυνάμεων· πρώτα και κύρια των ΗΠΑ και των συμμάχων τους στην Μέση Ανατολή: του Ισραήλ και μιας σειράς αραβικών μοναρχιών.

Στο επίκεντρο, όπως γίνεται πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις, βρίσκονται οικονομικά συμφέροντα. Η Συρία δεν είναι μόνο μια σημαντική πηγή πετρελαίου με δυνητικά αποθέματα πετρελαίου και φυσικού αερίου στην Μεσόγειο. Η Συρία είναι μια χώρα που χαίρει σεβασμού ως κυρίαρχη στον αραβικό κόσμο, κάτι που θεωρείται ιδιαιτερότητα ελαχίστων χωρών, που επέτρεψαν στον εαυτό τους να διενεργούν ανεξάρτητη από τις ΗΠΑ και το Ισραήλ κυβερνητική πολιτική. Στην πλήρη διαχείριση των ζητημάτων της περιοχής, μια τέτοια εθνική πολιτική όπως αυτή του καθεστώτος Μπάαθ του οποίου ηγείται ο Άσαντ, δεν μπορεί να γίνει ανεκτή από τον ιμπεριαλισμό. Οι ΗΠΑ εμφάνισαν τον Άσαντ σαν μεταμορφωμένο διάβολο και αιμοσταγή διχτάτορα και ζήτησαν την απομάκρυνση του και την εγκαθίδρυση δημοκρατίας στη χώρα. Για τον σκοπό αυτό έλαβαν πρωτοβουλίες και στήριξαν την ένοπλη πάλη της εσωτερικής αντιπολίτευσης, η οποία πολύ γρήγορα άρχισε να τροφοδοτείται από δυνάμεις εξωτερικές. Οι Αμερικανοί έχουν πλούσια πείρα σε τέτοιες βρώμικες δουλειές. Αρκεί να θυμηθούμε πως παρόμοιο ενδιαφέρον, συνδεδεμένο με την ακόρεστη δίψα για πετρέλαιο, οδήγησε στους αιματηρούς πολέμους στο Ιράκ και στη Λιβύη. Τότε επίσης είχε αποδειχθεί πως οι ηγεσίες αυτών των χωρών, όπως και της Συρίας, δεν ήταν αρκετά πιστές στο θέλημα των μεγάλων ιμπεριαλιστών και των δορυφόρων τους.

Στη ρωσική κοινή γνώμη, υπό την ισχυρή επίδραση των μέσων μαζικής χειραγώγησης, όλο αυτό το διάστημα ανταγωνίζονται δύο αντίθετες μεταξύ τους προσεγγίσεις: η συριακή κυβέρνηση και προσωπικά ο Άσαντ φταίνε για όλα και είναι διάβολοι ή η κυβέρνηση της Συρίας και προσωπικά ο Άσαντ δεν φταίνε σε τίποτα και είναι αθώα θύματα. Παρόλα αυτά, και οι δύο απλουστευμένες αυτές προσεγγίσεις είναι λανθασμένες και δεν μπορούν να αποτελέσουν βάση για τη λήψη αποφάσεων. Η ζωή είναι απείρως πολυπλοκότερη. Και εμείς και οι κομμουνιστές αδελφοί μας στην Συρία είμαστε πεπεισμένοι πως για τις εσωτερικές συγκρούσεις πρώτα από όλα πρέπει να αποφασίσει ο συριακός λαός. Πάντως αντικειμενικοί παρατηρητές έπαψαν εδώ και καιρό να έχουν αμφιβολίες πως οι λεγόμενες ένοπλες δυνάμεις της αντιπολίτευσης, και πάνω από όλα ο λεγόμενος “Ελεύθερος Στρατός της Συρίας”, χρηματοδοτούνται γενναιόδωρα από τους ιμπεριαλιστές των ΗΠΑ και τα πλούσια καθεστώτα των Αράβων μεγιστάνων του πετρελαίου. Στην πραγματικότητα, ούτε οι ίδιοι δεν κρύβουν τον αποφασιστικό τους ρόλο στην έναρξη και την όξυνση των συγκρούσεων.

Νέο χρώμα στη σύγκρουση έδωσε η εμφάνιση του λεγόμενου Ισλαμικού Κράτους του Ιράκ και του Λεβάντε (στη συνέχεια ΙΚ) το οποίο παρενέβηκε άμεσα στην σύγκρουση. Η ιστορία της πρόσφατης εμφάνισης του ΙΚ έχει επίσης ρίζες στην αμερικανική επιθετικότητα στο Ιράκ, όταν σημαντικές δυνάμεις του βομβαρδισμένου και ταπεινωμένου Ιρακινού στρατού αποδείχτηκαν “άνευ σημασίας”.

Οι δυνάμεις του ΙΚ ήταν σε θέση να επικεντρωθούν και να αναλάβουν δράση κατά των κυβερνητικών δυνάμεων του Ιράκ, όντας πολύ καλά εκπαιδευμένες και πολύ καλά οπλισμένες με αμερικανικά όπλα. Ο παλιός στρατός του Σαντάμ ήταν απλά καλά εκπαιδευμένος και είχε μεγάλη εμπειρία στη μάχη. Ως εκ τούτου, εύκολα έτρεψαν σε φυγή τα κυβερνητικά στρατεύματα και κατέλαβαν τα βουνά με όπλα – Αμερικανικά όπλα. Οι Αμερικανοί, εκμεταλλευόμενοι την αποκλειστική κυριαρχία τους στον αέρα, κατάφεραν με εναέριες επιδρομές να σταματήσουν την ανάπτυξη του ΙΚ στο Ιράκ ώστε να επανακατευθύνει την επίθεσή του στη Συρία, η οποία δεν ήθελε να υπακούσει, κάτι που αποδείχτηκε πολύ δυσκολότερο να καμφθεί από ό,τι με άλλους “υπάκουους”. Γι αυτό στο ΙΚ δραστηριοποιούνται διαφορετικές δυνάμεις, από σουνίτες φονταμενταλιστές και θρησκευτικά φανατικούς μέχρι κοινούς εγκληματίες. Αλλά και πάλι, την αποφασιστική επιρροή στη διαχείριση της διαδικασίας την έχουν τα χρήματα. Και άμεση επίδραση στα οικονομικά και στον εξοπλισμό έχει η διάθεση του πετρελαίου, το οποίο αποτελεί στοιχείο ευρείας διαπραγμάτευσης των ληστών του ΙΚ με “πολιτισμένα” καπιταλιστικά καθεστώτα που δεν το περιφρονούν για να αγοράσουν φθηνά. Κι εκείνοι οι οποίοι διαθέτουν τα οικονομικά μέσα είναι πάντα σε θέση να χρησιμοποιήσουν προς όφελός τους τον θρησκευτικό φανατισμό, το εθνοτικό μίσος και πολύ περισσότερο τα εγωϊστικά κίνητρα.

Το ΙΚ, σε αντίθεση με τον Ελεύθερο Συριακό Στρατό, παρουσιάζεται σαν σοβαρότερη δύναμη και σοβαρότερο κίνδυνο για τον άμαχο πληθυσμό της Συρίας και άλλων χωρών. Οι μαχητές του δεν σταματούν μπροστά στις πιο βάναυσες μεθόδους, στις σφαγές αμάχων των κατεχόμενων περιοχών, καταστρέφουν ιστορικά μνημεία του κόσμου. Η γρήγορη επιτυχία αυτής της νέας δύναμης εντυπωσιάζει και προκαλεί φόβο στην κοινή γνώμη ακόμη και στις ισχυρές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Στις κυβερνήσεις των δυνάμεων αυτών η δράση του ΙΚ προκαλεί αμφιθυμία: ικανοποίηση, αφού υπολογίζουν πως το ΙΚ είναι επιτέλους μια πραγματική δύναμη ενάντια στην κυβέρνηση και τον λαό της Συρίας, και φόβο μήπως το ΙΚ ξεφύγει από τον έλεγχο και παίξει τα δικά του παιχνίδια. Να σημειώσουμε και την εξής λεπτομέρεια: η Δύση στα λόγια αγανακτεί για τους βανδαλισμούς του ΙΚ, αλλά στην πράξη και στα μουλωχτά μέσω “ιδιωτικών προσώπων” εξαγοράζει τη λεηλατημένη αρχαιολογική περιουσία.

Και να που παρουσιάζεται στο θέατρο των πολεμικών επιχειρήσεων ένας νέος παίχτης – η Ρωσική Ομοσπονδία! Πολλοί το χαρακτήρισαν έκπληξη. Στην πραγματικότητα, ο πόλεμος συνεχίζεται για έκτη χρονιά. Για την Ρωσική Ομοσπονδία από την αρχή του πολέμου, υπήρχε ενεργή συμφωνία για την παροχή αμυντικού οπλισμού στη Συρία, κυρίως σύγχρονων συστημάτων αεράμυνας. Ωστόσο η ρωσική κυβέρνηση, λόγω εξωτερικών πιέσεων και με διάφορες προφάσεις, αρνήθηκε να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της στην παροχή του εξοπλισμού, καταδικάζοντας έτσι τον συριακό λαό στον θάνατο από τους βομβαρδισμούς των Αμερικανικών και Ισραηλινών πολεμικών αεροσκαφών. Οι διπλωματικές κινήσεις της Ρωσίας ήταν ασυνεπείς και άτολμες. Και ξαφνικά, τόσο γρήγορες και αποφασιστικές στρατιωτικές κινήσεις…σαν του BBC! Έτσι, ξαφνικά! Κι όμως, η Ρωσία δεν επέδειξε μια τέτοια αποφασιστικότητα για να βοηθήσει το αγωνιζόμενο Ντονμπάς και να υπερασπιστεί τον λαό του, παρόλο που υπήρχε ψήφισμα του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου για τη χρήση βίας και παρόλο που οι πολεμικές ανακοινώσεις της άρχιζαν με το “Οι Ρώσοι τους δικούς τους δεν τους πετάνε..”, “Ας τολμήσουν…” και άλλα τέτοια παρόμοια. Αλλά επίσημα απεσταλμένα ρωσικά αεροσκάφη στον ουρανό του Ντονμπάς και του Λουγκάνσκ δεν είδαμε ούτε μια φορά. Οι ρωσικές αρχές γνωρίζουν πολύ καλά την αδυναμία τους απέναντι στους καρχαρίες του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού, καταλαβαίνουν τον κίνδυνο της εμπλοκής τους στις εστίες πολέμου.

Τί έγινε, λοιπόν; Η Ρωσία έγινε ξαφνικά κατά πολύ ισχυρότερη; Σίγουρα, όχι. Αντίθετα, η κρίση και οι κυρώσεις έχουν εξασθενίσει περαιτέρω την οικονομία της και κατά συνέπεια το στρατιωτικό δυναμικό της.

Δεν έχουμε τις παραμικρές αυταπάτες για τα “ευγενή” κίνητρα της Ρωσικής κυβέρνησης. Αυτές οι κινήσεις είναι καιροσκοπικές. Που σημαίνει πως, ανά πάσα στιγμή, αυτή η κυβέρνηση μπορεί να τα “γυρίσει”, να γυρίσει την πλάτη στον συριακό λαό. Ωστόσο αναγνωρίζουμε πως εφόσον οι δράσεις της ρωσικής κυβέρνησης έχουν αναληφθεί σε συμφωνία με τις νόμιμες αρχές της Συρίας, αντικειμενικά κινούνται προς όφελος του πολύπαθου συριακού λαού, βοηθούν στον αγώνα του για ζωή και ελευθερία. Και το αποτέλεσμα αυτό κάθε τίμιος άνθρωπος μπορεί μόνο να το χαιρετίσει.

Ταυτόχρονα γνωρίζουμε πως για την ίδια την αστική ρωσική ηγεσία, τα συμφέροντα του συριακού λαού, το πρόβλημα των προσφύγων, το δικαίωμα του λαού για ειρηνική ζωή και ελευθερία, δεν βρίσκονται σε πρώτη προτεραιότητα. Με λίγα λόγια, συμβαίνει όπως και με τα συμφέροντα του δικού της λαού. Παρόλα αυτά, είναι σημαντικό να κατανοήσουμε ποιά ακριβώς κίνητρα ώθησαν την Ρωσική Ομοσπονδία να πάει στη Συρία, γιατί από αυτό εξαρτώνται πιθανές μελλοντικές κινήσεις της Ρ.Ο και των εταίρων της στον αναδυόμενο συνασπισμό. Με ακρίβεια και λεπτομέρειες δεν το γνωρίζουμε, αλλά μπορούμε να υποθέσουμε πως αυτό είναι ένα στοιχείο διαπραγμάτευσης. Σημειώστε πως αυτές οι δράσεις έχουν αναληφθεί αμέσως μετά την συνάντηση Πούτιν – Ομπάμα στην Νέα Υόρκη.

Ίσως αυτό (οι κινήσεις της Ρ.Ο) να είναι ήδη το αποτέλεσμα της διαπραγμάτευσης. Τέτοια σοβαρά βήματα η Ρ.Ο, υπό συνθήκες ισχυρών ανταγωνισμών, σίγουρα δεν θα έκανε χωρίς την έγκριση, αν όχι, την συγκατάθεση των ισχυρότερων αρπαχτικών. Και έτσι απλά, για τα όμορφα μάτια, τέτοια συγκατάθεση δεν δίνεται. Είναι πάντα το αποτέλεσμα διαπραγματεύσεων. Οι ρωσικές αρχές έχουν τώρα μεγάλη ανάγκη από ένα μικρό νικηφόρο πόλεμο. Το θέμα είναι πως ο ενθουσιασμός της ρωσικής κοινωνίας για την επανένωση με την Κριμαία και η τεχνητά παραγόμενη πατριωτική ρητορική άρχισε να ξεφουσκώνει. Η οικονομική κατάσταση της χώρας είναι κοντά στην καταστροφή, οι άνθρωποι φτωχαίνουν, ο πληθωρισμός καλπάζει. Είναι αλήθεια πως οι “παχιές γάτες” γίνονται όλο και παχύτερες. Όμως, αυτό ερεθίζει περαιτέρω τον λαό. Οι άνθρωποι δεν θέλουν να υπομείνουν περαιτέρω κακουχίες για χάρη φανταστικών στόχων, που αποδείχτηκαν κατάφωρη εξαπάτηση. Η συνταγή ενός μικρού νικηφόρου πολέμου έχει γραφτεί ακριβώς για τέτοιες περιπτώσεις στις αρχές του περασμένου αιώνα (όχι μόνο στη Ρωσία) και δούλευε πάντοτε τέλεια. Δουλεύει και τώρα. Βλέπουμε ήδη την υπερπατριωτική ευφορία να σαρώνει στα ρωσικά ΜΜΕ.

Το τί θα πληρώσει ακριβώς η Ρωσία για την συγκατάθεση των καρχαριών του ιμπεριαλισμού για τις κινήσεις της, δεν το γνωρίζουμε. Ίσως κάποιες παραχωρήσεις για το Ντονμπάς (συνέπεσαν περίεργα η Ρωσική παρέμβαση και η συνάντηση στο Παρίσι για το Ντονμπάς και η απόφαση για μετάθεση των εκλογών του Φεβρουαρίου – Μαρτίου ). Ή μπορεί και κάτι άλλο. Είναι πιθανόν αυτό να αποτελεί ανεξάρτητο επιχείρημα για τις διαπραγματεύσεις. Σε κάτι τέτοιο παραπέμπει, ειδικά μετά την ρίψη των πυραύλων από την Κασπία θάλασσα και από απόσταση πάνω από χίλια μέτρα. Σε αυτή την διαπραγμάτευση οι ρωσικές αρχές λειτουργούν με την κληρονομιά των σοβιετικών πολεμικών δυνάμεων και θέλουν να κερδίσουν πιο ευνοϊκή μεταχείριση της Δύσης για το ζήτημα της Κριμαίας και την ελάφρυνση των κυρώσεων. Πρέπει να ληφθεί υπόψιν πως τα χρηματοοικονομικά της Ρ.Ο στις ΗΠΑ μπορούν να αναπτυχθούν και άρα οι διαπραγματεύσεις αφορούν τα πάντα. Ας θυμόμαστε επίσης πως ο πόλεμος και οι πολεμικές επιχειρήσεις αποφέρουν τεράστια κέρδη στους καπιταλιστές των αντιμαχόμενων πλευρών. Στο τέλος της μέρας, όπως πάντα, θα υποφέρει ο εργαζόμενος λαός. Στη Συρία, στη Ρωσία, στην Ουκρανία, στο Ντονμπάς, ακόμα και στις ΗΠΑ.

Στη συγκεκριμένη δε σημερινή ιστορική κατάσταση, δεν πρέπει να συγχέουμε το γεγονός πως, για την βοήθεια του λαού της Συρίας χρησιμοποιούνται ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις. Σε αυτή την περίπτωση, αυτό δεν γίνεται μάταια: για τον λαό της Συρίας ήδη τα πράγματα έγιναν ευκολότερα. Μεταξύ άλλων για τους εργαζόμενους, την εργατική τάξη αυτής της χώρας. Αυτή την βοήθεια χαιρετίζει το Κομμουνιστικό Κόμμα Συρίας και καταδικάζουν τα αντιδραστικά καθεστώτα. Ξεκινάμε από την αδελφική προλεταριακή αλληλεγγύη στους εργαζόμενους και κομμουνιστές της Συρίας και για τα συμφέροντά τους σαν διεθνιστές είμαστε πραγματικά έτοιμοι να στηρίξουμε τις προσπάθειες της Ρωσίας να στηρίξει την συριακή κυβέρνηση στον αγώνα της κατά των τρομοκρατών. Ταυτόχρονα, ούτε για μια στιγμή δεν σταματάμε να επαγρυπνούμε, έχοντας κατά νου, ότι ανά πάσα στιγμή τα αποτελέσματα των συναλλαγών μπορεί να είναι άλλα και η αστική εξουσία να προδώσει και τη Συρία και το Ντονμπάς. Με λίγα λόγια, μπορεί να υπάρξει και μια τέτοια έκπληξη.

Ως εκ τούτου, ούτε για μια στιγμή δεν σταματάμε την ταξική μας πάλη ενάντια στην αστική κυβέρνηση της Ρωσίας – όπως ακριβώς και οι κομμουνιστές της Συρίας και κάθε χώρας – για την απελευθέρωση της εργατικής τάξης από την αστική δικτατορία.

Προλετάριοι όλων των χωρών, ενωθείτε!

Γραμματέας Κ.Ε ΚΕΚΡ – ΚΚΣΣ

Β. Τούλκιν

Ι.Φερμπέρωφ

Πηγή: Αγκάρρα

Νατοϊκή λύση ή διχοτόμηση

Ο συντάκτης της Αγκάρρα (WCD) γράφει το εξής άρθρο: “Ο “Πολίτης” πιέζει το ΑΚΕΛ για ΝΑΤΟικές εγγυήσεις” το οποίο είναι εξαιρετικά αποκαλυπτικό ως προς τις πιέσεις που δέχεται το ΑΚΕΛ όσον αφορά τις Νατοϊκές εγγυήσεις.

Διαβάζουμε ένα απόσπασμα: “Η δεδομένη κατάσταση είναι επίσης μια πρόκληση για το ΑΚΕΛ και το εργατικό κίνημα να αναλάβει τις ευθύνες του και να κινητοποιηθεί με όλες του τις δυνάμεις για να μην έρθουν τα πράγματα στο σημείο του να διαλέξει ο λαός μεταξύ μιας ΝΑΤΟικής “λύσης” ή διχοτόμησης, διότι σε ένα ενδεχόμενο νατοικής επιλογής δεν θα πρόκειται περί λάθους πλέον αλλά για ουσιαστικά μετάλλαξη του σε καθαρά αστικό, σοσιαλδημοκρατικό κόμμα και πέταμα στον κάλαθο των αχρήστων της ιστορίας του όπως επίσης και του λόγου ύπαρξης του.”

Στο πιο πάνω απόσπασμα διακρίνεται αρχικά η θέση της Αγκάρρα ως προς το τι θα έπρεπε να κάνει πολιτικά το ΑΚΕΛ αλλά αναφέρεται και στην πολιτική προσπάθεια που πρέπει να καταβάλει το κόμμα ώστε να μην φέρει τα πράγματα στο τελικό δίλημμα: Νατοϊκή λύση ή διχοτόμηση. Η Αγκάρρα με το άρθρο της εναποθέτει στο ΑΚΕΛ το πλέον σημαντικό ζητήμα: να μην φτάσει ο κυπριακός λαός ούτε καν σ’ αυτό το δίλημμα.

Εάν φτάσει ο κυπριακός λαός μπροστά σ’ αυτό το δίλημμα τότε η πολιτική του ΑΚΕΛ “δεν θα πρόκειται περί λάθους πλέον αλλά για ουσιαστικά μετάλλαξη του σε καθαρά αστικό, σοσιαλδημοκρατικό κόμμα και πέταμα στον κάλαθο των αχρήστων της ιστορίας του όπως επίσης και του λόγου ύπαρξης του.”

Αυτή η δήλωση είναι σημαντική και θα πρέπει κατά την γνώμη μου να την λάβουν πολύ σοβαρά όχι μόνο οι ακελικοί και το ΑΚΕΛ αλλά και ο κυπριακός λαός στο σύνολό του.

Αυτή μάλλον είναι και η τελική πολιτική δοκιμασία του κόμματος να αποδείξει τον πραγματικό ρόλο του ως κόμμα των εργαζομένων μια που το κυπριακό πρόβλημα είναι το έσχατο και πιο βαθύ πολιτικοκοινωνικό και οικονομικό ζήτημα που αφορά τον κάθε κύπριο.

Το μόνο που μπορούμε να ρωτήσουμε στους εαυτούς μας εκ των προτέρων είναι αν υπάρχει η εμπιστοσύνη στο ΑΚΕΛ να μην φέρει τον κυπριακό λαό μπροστα σε αυτό το δίλημμα.

άλλο ιμπεριαλισμός, άλλο ιμπεριαλισμός

Ο ‘Αντρος Κυπριανού στο Crash:

“Αποδεικνύεται λοιπόν γι’ ακόμα μια φορά αυταπάτη η άποψη της κυβέρνησης Αναστασιάδη ότι μπορούμε να φανούμε πιο χρήσιμοι στους δυτικούς από ό,τι η Τουρκία. Στο παιχνίδι των συμφερόντων δεν μπορούμε να κερδίσουμε την Τουρκία. Γι’ αυτό χρειάζεται να στηρίξουμε τις διεκδικήσεις μας σε αρχές και στο Διεθνές και Ευρωπαϊκό Δίκαιο».

Το Ευρωπαϊκό Δίκαιο είναι ανεξάρτητο από το ιμπεριαλιστικό δικαϊκό σύστημα επιβολής των αστικών οικονομικών και πολιτικών σκοπών;

“Η Τουρκία προκάλεσε την κρίση και αυτή οφείλει να την εκτονώσει. Το ζητούμενο αυτή τη στιγμή είναι να βρεθεί τρόπος ανάκλησης των προκλητικών ενεργειών”.

Το ότι “η Τουρκία προκάλεσε την κρίση” επαναλαμβάνεται από τον Γ.Γ του ΑΚΕΛ άλλες τρείς φορές στη συγκεκριμένη συνέντευξη. Αλήθεια όμως, στο ιμπεριαλιστικό παιχνίδι της Ανατολικής Μεσογείου παίζει μόνο η Τουρκία; η Κυπριακή Δημοκρατία θα μπορούσε δηλαδή να διαχειριστεί, εντός των ιμπεριαλιστικών διεκδικήσεων, κάτι καλύτερο παρά ένταση και πόλεμο; Πώς θα βρεθεί τρόπος ανάκλησης όποιων ενεργειών μια που η Κυπριακή Δημοκρατία είναι πέρα για πέρα στο βυθό των ιμπεριαλιστικών διεκδικήσεων;  

“Πιστεύουμε ότι η Κύπρος δεν θα είχε τίποτε να κερδίσει από την ένταξή της σε μηχανισμούς που εξαπολύουν ιμπεριαλιστικές επιθέσεις προς όφελος των συμφερόντων των ΗΠΑ.”

Υποθετικό ερώτημα: Αν δηλαδή αύριο η Κυπριακή Δημοκρατία θα είχε με κάποιο τρόπο να κερδίσει από την ένταξή της σε μηχανισμούς που εξαπολύουν ιμπεριαλιστικές επιθέσεις προς όφελος των συμφερόντων των ΗΠΑ θα άλλαζε καθόλου η στάση του ΑΚΕΛ;

Μια από τα ίδια, ψευδαισθήσεις, πραγματικότητες και ασάφειες…

Ψευδαισθήσεις, πραγματικότητες και ασάφειες

Ο Στέφανος Στεφάνου συμπεραίνει:

“Συμπέρασμα πρώτο: Η αντίληψη ότι η ένταξη της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση και η ανακάλυψη υδρογονανθράκων αυτόματα ενισχύει τη γεωστρατηγική θέση της χώρας μας, είναι ψευδαίσθηση. Η αναβάθμιση του γεωστρατηγικού ρόλου της χώρας μας μπορεί να επιτευχθεί με συγκεκριμένο σχεδιασμό και κατάλληλο πολιτικό χειρισμό που θα αξιοποιεί ανάλογα τις δύο πιο πάνω σημαντικές εξελίξεις.”

Ερώτημα πρώτο: Το πρόβλημα δηλαδή ως ψευδαίσθηση δεν έγκειται στην ένταξη της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση και ούτε στην ανακάλυψη υδρογονανθράκων αλλά ο “αυτοματισμός” της διαχείρησής τους. Ποιός είναι ο συγκεκριμένος και κατάλληλος πολιτικός σχεδιασμός που θα “αξιοποιεί ανάλογα τις δύο πιο πάνω σημαντικές εξελίξεις” σε σχέση με τον αυτοματισμό διαχείρησης που ισχυρίζεται ο Σ. Στεφάνου. Ποιός είναι αυτός ο αυτοματισμός; Πως είναι δυνατόν “αυτόματα” να ενισχύεται η στρατηγική θέση μιας χώρας και ταυτόχρονα ο αυτοματισμός να είναι και ψευδαίσθηση; Μήπως ο “αυτοματισμός” του Σ. Στεφάνου έχει δομές ιμπεριαλιστικού καπιταλιστικού χαρακτήρα αλλά δεν τις ονομάζει έτσι; Ο κατάλληλος δηλαδή πολιτικός σχεδιασμός του Σ. Στεφάνου δεν θα είναι αυτόματος άρα δεν θα είναι ούτε ιμπεριαλιστικού καπιταλιστικού χαρακτήρα;

Ερώτημα δεύτερο: Μετά δηλαδή από το συμπέρασματα 2, 3 και 4 με την κριτική του Σ. Στεφάνου στην ΝΑΤΟϊκή ενταξιακή εξωτερική πολιτική της κυβέρνησης κατεδαφίζεται όλο το σκεπτικό μιας αντιΝΑΤΟϊκής ενταξιακής πορείας με βάση το πέμπτο συμπέρασμα: “Αυτή η πολιτική (προηγούμενης κυβέρνησης) αξιοποιούσε την ευρωπαϊκή ιδιότητα της χώρας μας, καθώς και τις παραδοσιακά πολύ καλές σχέσεις που έχει με τα αραβικά κράτη. Παράλληλα, ανέπτυξε πολύ καλές σχέσεις με το Ισραήλ, καθώς και με όλα τα μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας. Η πολιτική που τώρα ακολουθεί η κυβέρνηση για συνεργασία με κράτη της περιοχής, ελπίζουμε να μην είναι προσωρινή, αλλά ουσιαστική αλλαγή πλεύσης. Το ίδιο ελπίζουμε και για την προσπάθειά της να αναθερμάνει τις σχέσεις της με τη Ρωσική Ομοσπονδία που έχουν πληγεί από την κυβερνητική στροφή προς τη Δύση.”

Το ερώτημα που προκύπτει από το πέμπτο συμπέρασμα του Σ. Στεφάνου είναι αναφορικά με το ποιές είναι οι διαφορές των πολιτικών του Ισραήλ και της ΕΕ με τις αντίστοιχες πολιτικές του ΝΑΤΟ; Γιατί με τις πρώτες να υπάρχει η δυνατότητα να αξιοποιηθούν οι σχέσεις μαζί τους και με τις δεύτερες όχι; Επίσης, αυτό που δεν μας λέει ο κ. Σ. Στεφάνου είναι το περιεχόμενο των σχέσεων που θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν με το Ισραήλ και την ΕΕ.

Οι ασάφειες των θέσεων του άρθρου είναι έκδηλες και αναλώνονται σε κενές περιεχομένου θέσεις χωρίς καμιά αμφισβήτηση των πολιτικών της ΕΕ και του Ισραήλ και την κοινή οικονομική και πολιτική σχέση που έχουν με το ΝΑΤΟ.