BREXIT και μαντικές ικανότητες

Έχουμε ακούσει τους ΝΑΙνέκους του Ηνωμένου Βασιλείου να εκπροσωπούνται από ρατσιστές μέχρι αριστερούς. Τους έχουμε δει ως θύματα των ανθρώπων μιας εποχής που θέλει το μίσος να κυριαρχεί γιατί είπαν ΟΧΙ στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Έχουμε δει πορείες διαμαρτυρίας, και συλλογή υπογραφών με αίτημα την επιστροφή των καλών καιρών που είχαμε την συνειδησιακή απονεύρωση του Ευρωπαϊκού συνδρόμου ‘πας μη δυτικός βάρβαρος εστίν’.

Δημοσιογράφοι με φλύαρα λογύδρια, πολιτικοί με επαναστατικές διακηρυκτικές καρικατούρες, διανοούμενοι με αφηρημένα εννοιολογικά μπαλόνια, ακαδημαϊκοί με μαντικές ικανότητες έχουν να λένε για συμπεράσματα, για συμπεράσματα, συμπεράσματα, συμπεράσματα, συμπεράσματα…

Η Ευρωπαϊκή Αριστερά μαζί με τον Ευρωπαϊκό εθνικισμό αποφάσισαν την ίδια πορεία. Οι πολιτικές παραιτήσεις των εθνικιστών στο Ηνωμένο Βασίλειο αλλά και η ανημποριά των αριστερών να αναλάβουν την απόφαση του λαού τι αποτέλεσμα έχει; Τι συμπεράσματα βγάζουν οι προφεσόροι διανοούμενοι, πολιτικοί και δημοσιογράφοι που άλλο τίποτα παρά ακόμα και την συγκεκριμένη ιστορική απόφαση του βρετανικού λαού την διαβάζουν μέσα από το αιώνιο φίλτρο της παρατηρητικότητας;

Η φωνή του λαού, του 52%, από ποιο μικρόφωνο, ποια οθόνη, ποια αίθουσα θα μπορούσαν να εισακουστούν; Τι σκέφτεται αλήθεια ο βρετανικός λαός μια που η φωνή του δεν ακούγεται από κανένα επίσημο στόμα;

Τι άλλο άφησε το BREXIT πίσω του τελικά παρά την ανημποριά και την ανετοιμότητα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς να αλλάξει την Ευρωπαϊκή Ένωση από τα μέσα;

Τι άλλο άφησε αν όχι την απόδειξη ότι ο εθνικισμός είναι η άθλια υπαρξιακή οντότητα, η οποία ο πατριωτισμός του έγκειται στο ατομικίστικο συμφέρον;

Τι άλλο άφησε το BREXIT παρά την τυφλή ακαδημία να ψάχνει στις βιβλιογραφίες τι πήγε στραβά;

Brexit και η δικτατορία του προλεταριάτου

Η απόγνωση και η δυσαρέσκεια του βρετανικού λαού, μπροστά στην λαίλαπα της απατηλής Ευρωπαϊκής Ιδέας και της αντιλαϊκής πολιτικής της, είχε γίνει για τον λαό ένας κοινωνικοπολιτικός βραχνάς. Ο λαός ήθελε και θέλει κάτι “άλλο” αλλά αυτό το “άλλο” δεν είναι εδώ ούτε με συγκεκριμένη πολιτική μορφή και ούτε με οργανωμένη ταξική συγκρότηση.

Brexit και εθνικισμός

Απ’ το προχθεσινό Brexit προκλήθηκε ένα πολιτικό κενό στην καρδιά της ιμπεριαλιστικής Ευρωπαϊκής Ένωσης. Στη Βρετανία την “ιδέα” εξόδου την είχε ρητορικά καρπωθεί ο εθνικισμός. Η ιδέα όμως δεν προσδιορίζεται από το περιεχόμενο της πραγματικότητας. Σε μια τέτοια περίπτωση η ρητορικά εθνικιστική ιδέα του Brexit έγκειται στη κενού περιεχομένου σύσταση της ιδέας του, άρα και μιας αφηρημένης πραγματικότητας. Το Brexit δεν είναι εθνικιστικό αίτημα αλλά η δημοψηφική έκφραση του λαού για την αποδέσμευση από την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Ο εθνικισμός υπάρχει στην Βρετανία και η διατήρηση του έγκειται στον ευρωσκεπτικισμό του και στις εθνικιστικές πεποιθήσεις του. Η Ευρωπαϊκή Ένωση ενισχύει τον εθνικισμό και μέσα από τον ευρωσκεπτικισμό η Ένωση ενδυναμώνεται. Ο ευρωσκεπτικισμός έχει εθνικιστικές, ρατσιστικές και φασιστικές αντιλήψεις αλλά δεν είναι αντιτιθέμενες οντότητες με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Η Ευρωπαϊκή Ένωση στηρίζει υλικά αλλά και πολιτικά/θεσμικά τον εθνικισμό και το φασισμό. Οποιαδήποτε μορφή ευρωσκεπτικισμού που εκφράζει ο εθνικισμός δεν έγκειται σε τίποτε άλλο παρά σ’ ένα ευρωπαϊκό μανδύα προπαγανδιστικού περιεχομένου ώστε ν’ αποπροσανατολίζει την εγχώρια οργάνωση της εργατικής τάξης και μιας οργανωμένης διεθνιστικής κομμουνιστικής προοπτικής. Ο αντι-κομμουνισμός της ΕΕ είναι θεσμική πλέον διαδικασία που συμπεριλαμβάνεται στη λίστα των ευρωπαϊκών αξιών και της ελευθερίας.

 

Bremain και άγιος ο Θεός

Από την άλλη ένα Bremain υποσχόταν την ασφάλεια μιας ιμπεριαλιστικής Ευρωπαϊκής Ένωσης που θα διατηρούσε την απραξία και την μίζερη αποδοχή μιας κοινής στέγης. Ενός κοινού οικοδομήματος για το οποίο δεν θα επιτρεπόταν σε κανένα να το θέτει υπό αμφισβήτηση. Τα αντεργατικά/αντιλαϊκά μέτρα θα συνέχιζαν ως ο καλύτερος κοινωνικοπολιτικός τρόπος κοινωνικής επιβίωσης. Η εναλλακτική πολιτικοοικονομική πρακτική αρχίζει και τελειώνει στην επιτρεπόμενη πολιτικά αριστερή σοσιαλδημοκρατία.

 

Brexit και δικτατορία του προλεταριάτου

Το πολιτικό και κοινωνικό σοκ που προέκυψε με το αποτέλεσμα του Brexit γίνεται η απόδειξη ότι ακόμα και ο λαός, για ένα μέρος του συνειδητά, και για κάποιο άλλο ενστικτωδώς, αναγνώρισε το πολιτικό/ιστορικό κενό της εποχής. Ο λαός ανέμενε ενστικτωδώς μετά το Brexit μια εναλλακτική, άμεση κινητικότητα αλλά καμιά φωνή, καμιά ακρόαση, καμιά πρόταση. Ως εκ τούτου αποδεικνύεται ότι το Brexit δεν εκφράζει καμιά λύση κανενός προβλήματος. Αυτό το οποίο εμφανίζεται από το Brexit είναι η ανάγκη ενός ιστορικού συμβάντος. Με άλλα λόγια γίνεται φανερό το πραγματολογικό ιστορικό θραύσμα ως κενό αλλά ταυτόχρονα η ανάγκη της συγκεκριμένης λαϊκής/εργατικής ιστορικής διαμεσολαβημένης αναγκαιότητας. Το αναγκαίο ιστορικά προλεταριάτο πρέπει να απαντήσει και να προσδιορίσει το ιστορικό κενό που προέκυψε. Το κομμουνιστικό κίνημα είναι το πολιτικό ταξικό εγχείρημα που ο λαός ενστικτωδώς απαιτεί. Το πολιτικό και κοινωνικό επιθυμητικό διακινείται αυθορμήτως και άμορφα όταν δεν το έχει μπροστά στα μάτια του ως επιλογή. Εδώ έγκειται και η ανάγκη των Κομμουνιστικών Κομμάτων, κινημάτων να λάβουν δράση. Το Brexit δεν μπορεί να προσδιοριστεί ως κατάσταση εξαίρεσης εντός των πλαισίων των αστικών ορίων. Κατάσταση εξαίρεσης θα ήταν μόνο εάν η εργατική τάξη μπορούσε να οργανωθεί και εκμεταλλευτεί αυτό το ιστορικό/πολιτικό κενό στην Ευρωπαϊκή Ένωση και επιβάλει την δικτατορία της.

 

Το κυνήγι των ευθυνών

Το κυνήγι των ευθυνών για το Brexit κινείται ήδη σε μια μιντιακή ρητορεία για το ποιος ευθύνεται για την αναστάτωση στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Από την μια οι διανοούμενοι “επαναστατικοί” κύκλοι της Ένωσης προσδίδουν ευθύνες στην ακαδημία, δηλαδή στους διανοούμενους, σαν να η ακαδημία να ξέχασε το ταξικό της πρόταγμα ως τάχα μου οργανωμένο ταξικό σύνολο και να γελάστηκε στην δίνη μιας φαρσοκωμωδίας. Δεν αναγνωρίζεται ότι δεν είναι παρά ένας μηχανισμός της Νέας Αριστεράς από την δεκαετία του 60′ που αλλάζει κάθε φορά την οπορτουνιστική σοσιαλδημοκρατική του φύση υπέρ της αστικής τάξης. Ευθύνες επίσης προσδίδονται στην υπό έκπληξη ανοργάνωτη Ευρωπαϊκή Αριστερά ή στην Βρετανική Αριστερά. Δεν θυμούνται ότι μέχρι τώρα οι ίδιοι οι αριστεροί της Δύσης έψαχναν μέσα στα σκονισμένα δεφτέρια τα οντολογικά αφηρημένα αιτία της παρακμής τους. Μετά προσδίδονται ευθύνες στους ηλικιωμένους, στον εθνικισμό, στην επιθυμία. Παντού ευθύνες. Η υπερ-ευθυνολογία λοιπόν γίνεται το πρώτο στρώμα ενός αντι-δραστικού δημοσιογραφικού λαβυρίνθου. Το να αναζητούνται οι αιτίες ενός Brexit διακρίνεται ο πραγματολογικός πολιτικοκοινωνικός αστικός μηχανισμός να καλύψει με σύννεφα τον ουρανό που έριξε ένα κεραυνό εν αιθρία. Η απαραίτητη ανάγκη της πιο βαριάς ευθύνης είναι ένας ακόμα μηχανισμός άμυνας για την επιστροφή στην ασφάλεια της κοινής Ευρωπαϊκής στέγης μπροστά στην ζαλάδα του πολιτικού κενού της εποχής. Η απάντηση λοιπόν στους ευθυνολάτρεις διανοούμενους, δημοσιογράφους και αστούς πολιτικούς θα την δώσει μόνο αν ενδυναμωθεί μια ταξική/αντι-ιμπεριαλιστική πάλη. Μόνο έτσι κλείνει αυτό το κενό, με την διαμεσολαβημένη αμεσότητα του δραστικού και έμπρακτου κομμουνιστικού προτάγματος που θα δώσει τελικά στην ακαδημία το μάθημα που πρέπει να πάρει.

 

Σοσιαλδημοκρατία και η επαναθεμελιωμένη ΕΕ

Το συγκεκριμένο κενό πολιτικής που δημιουργείται με το Brexit δεν θα κινητοποιήσει θετικά τίποτε για το συμφέρον του λαού παρά θα συνεχίσει την ταξική πολιτική των αντεργατικών και αντιλαϊκών μέτρων και την εκμεταλλευτική πολιτική της αστικής τάξης έναντι της εργατικής. Τα Σοσιαλδημοκρατικά αριστερά σχήματα και κόμματα με τις πολιτικές που πρεσβεύουν γίνονται τ’ αρπαχτικά, τα οποία ήδη προσπαθούν να προσδώσουν στο Brexit είτε ένα εθνικιστικό παραλήρημα είτε μια αφηρημένη αιτιολογία με σκοπό να αποπροσανατολίζουν τον λαό προς την λαϊκή/εργατική οργάνωση και εξέγερση. Οι νεκρές αφηρημένες αναλύσεις της σοσιαλδημοκρατίας αρχίζουν ήδη να γεμίζουν το πολιτικό κενό με παράταση της δράσης και μιας θριαμβευτικής επανέναρξης μιας άλλης δημοκρατικής, δίκαιης και επαναθεμελιωμένης Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Proud to Be British (1973) aka England and Class

Η περιγραφή σχετικά για του μικρού μήκους ντοκιμαντέρ “Proud to Be British”:

“Racist, patriotic, and imperialistic, the subjects of Broomfield’s second film – in which citizens from across the class spectrum are asked for their views about being British and Britain in general – manage to hang themselves, without the need of any commentary, with their own arrogant, complacent views.

Gathering numerous face-to-face interviews with residents of the conservative stronghold of Beaconsfield, Buckinghamshire, Broomfield paints an ironic portrait of racist parochial views. Spread throughout the community, from the working class patriot Mr Feltham, to the local MP Ronald Bell and even the vicar, we see a cast of regressive, hypocritical creatures.

Comes across as very much a transitional film, containing neither the visual lyricism of Who Cares nor the engaging narrative drive of Behind the Rent Strike.

Broomfield intended for Proud to be British and Behind the Rent Strike to be shown together in a stirring clash of class-consciousness. This certainly makes sense and would add emotional vigour, as Proud is rather flat and one-dimensional viewed on its own.”

Παρακαλουθήστε το ντοκιμαντέρ εδώ: Proud to Be British (1973) aka England and Class

 

Πηγή: surrealmoviez

“O Bansky ξαναχτυπά”… ε; και σιγά τα ωά!

“Η τελευταία του δουλειά έρχεται μετά από μια σειρά έργων που ασκεί σκληρή κριτική στη διαχείριση του θέματος των προσφύγων από την Ευρώπη. Είναι μια ηχηρή κραυγή απέναντι στην απόφαση της Γαλλίας να γκρεμίσουν μέρος της κατασκήνωσης του Καλαί (η οποία έχει κριθεί επικίνδυνη) και να απομακρύνουν περίπου 1.500 πρόσφυγες.”

Οι σκληρές κριτικές και οι ηχηρές κραυγές για τον δυτικό κόσμο αναλώνονται στο ηχόχρωμα του διαμεσολαβητικού στοιχείου της πληροφορίας προς την κοινωνία και μετά απλά χάνεται. Ακριβώς για αυτό το λόγο η αποδοχή ενός έργου όσο και η αποκαθήλωσή του στο δυτικό κόσμο λειτουργεί πέρα από την ουσιαστική δυναμική που θα μπορούσε να ασκήσει. Η αποκαθήλωση ενός έργου τέχνης όσο και η λογοκρισία έχει για τον δυτικό άνθρωπο την ίδια κοινωνική ισχύ διατηρούμενη όχι πέρα από μια διαμεσολαβητική κίνηση.

Σε αυτή την περίπτωση όταν “O Bansky ξαναχτυπά” αποκτά ενδιαφέρον μόνο το πως ο καλλιτέχνης κατάφερε να διαμεσολαβήσει για να μιλήσει στην κοινωνία. Το μήνυμα με άλλα λόγια του Bansky δεν μπορεί να ληφθεί από την κοινωνία επειδή παραμένει από την αρχή ως άλλος ένας τρόπος ενημέρωσης.

Η ενημέρωση για τον δυτικό πολιτισμό γίνεται η καθημερινή του αλλοτρίωση από τον κόσμο. Η ενημέρωσή του συνίσταται στην ταχύτητα των γεγονότων και όχι στο περιεχόμενό τους.

Τα δυτικά ΜΜΕ είναι η διαμεσολάβηση εκείνη που λειτουργεί ως μετρονόμος ενός επαναληπτικού “πήγαινε-έλα»”, κίνηση η οποία δεν έχει αρχή ούτε τέλος. Αυτή η εν τέλει μη διαμεσολαβητική κίνηση αλλά … θέλει να έχει το χαρακτηριστικό της αιωνιότητας, της αλήθειας και του αμόλυντου ακριβώς γιατί κατοικεί από την μια θα έλεγε κανείς αγγίζοντας σε κάποιο ξέφωτο Είναι και από την άλλη σε κάποια μεταφυσική ελευθερία.

Η φύση μιας τέτοιας “διαμεσολάβησης” καταργεί την λειτουργία της διαμεσολάβησης ως εργασίας. Την ίδια λειτουργία έχει και ο βασικός δυτικός καλλιτεχικός τρόπος παραγωγής. Το έργο τέχνης γίνεται με άλλα λόγια το αδιαμεσολάβητα “διαμεσολαβημένο”. ΜΜΕ και τέχνη μοιράζονται το να είναι τα μέσα αλλά όχι μια ενότητας αλλά μιας “διαμεσολάβησης” που αντιστέκεται να διαμεσολαβηθεί.

Το “ξαναχτυπά” του τίτλου είναι ακριβώς το χτύπημα των αυγών στους τοίχους εκφράζοντας έτσι όλη την ευρωπαϊκή ζωτική ορμή του δυτικού ανθρώπου… ε, τότε σιγά τα ώα.

Good Morning, Cyprus!!!

Μια ώρα δεν πέρασε μετά από την ψηφοφορία στην βουλή στο Λονδίνο και η RAF ήταν έτοιμη από προχθές για τις επιδρομές από την βάση του Ακρωτηρίου στην καρδία τώρα και της Συρίας.

Ο κύπριος σήμερα ξυπνάει κάνοντας κι άλλες πλάτες στους ιμπεριαλιστές. Πάντα όμως οι ιμπεριαλιστές ενημερώνουν τους πολίτες τους για όποια τυχόν επίσκεψη στο ειρηνικό νησί:

Terrorism in Cyprus

There is a general threat from terrorism. Attacks could be indiscriminate, including in places frequented by foreigners.

There is considered to be a heightened threat of terrorist attack globally against UK interests and British nationals, from groups or individuals motivated by the conflict in Iraq and Syria. You should be vigilant at this time.

Καλές διακοπές στα παιδιά της RAF.

Οι ένθερμοι οικοδεσπότες ιμπεριαλιστικών μηχανών.

 

Βαρουφάκιος μετακαπιταλισμός και μπουυυυυυυυυμ!!!

Δηλαδή για να καταλάβω γιατί είμαι και λίγο ηλίθιο… θα πληρώσω και 18 λιρούες για να πάω να ακούσω να μιλούν για την νέα ευρωπαϊκή αριστερά που είναι το μέλλον της Ευρώπης;

Δηλαδή θα μας πει ο Γιάννης (εν μπορώ ρε παιθκιά να το γράφω με ένα “ν” θεωρώ τον εαυτό μου βλάκα) ποιο είναι το τελευταίο 3D παίγνιο της αριστεράς με τον άλλο τον αρχιφιλελεύθερο που το κεφάλαιο νομίζει εν παγωτό σοκολάτα μιας μεταμοντέρνας φόρμας μπισκότο που παράγεται από μετακαπιταλιστικές ονειρώξεις νοητικού αυνανισμού;

Ακούτε τίτλο, που να με πάρει ο δαίμονας να με πάρει: “The new European left: A future for Europe?” Λαλεί τζαι πκιό κάτω ότι εννα μιλήσουσιν για το “future of the radical left”. Δηλαδή τι εν να πουν ακριβώς για το μέλλον της ριζοσπαστικής αριστεράς που πρέπει να πληρώσω για να ακούσω; Αν δεν είναι ο Ζιζέκ πάντως παρόν εν πάω με τίποτε, αν ήταν να ακούσουμε τζαι κανένα ανέκδοτο, αν έμαθεν κανένα νέο φυσικά.

Λοιπόν ο μετακαπιταλισμός του Παύλου εν το ίδιο πράμα με τα παιχνίθκια του Γιαννή. Βασικά έχουν να πούν πολλά: που την μια εν οι Podemos που την άλλη ο ΣΥΡΙΖΑ τζαι λλίο πκιο δα ο Jeremy Corbyn… πεεεεεεεεεεεεε αριστερά ποδά, αριστερά ποτζί εν ξέρουμε που εννα σταθούμε πκιον.

Ανατινάξετε μας καλλίτερα τζαι κανεί να ησυχάσει το φλαντζί μας.

Καπιταλισμός – ‘The Jungle’ camp

Μετανάστες από το Καλέ (Calais)

 

 

 

 

 

 

 

 

Ο καπιταλισμός κύριε Κ. είναι ένα σύστημα στο οποίο ο άνθρωπος ως άνθρωπος μπορεί να θεωρηθεί παράνομος αλλά και να ζεί ως τέτοιος. Στο ‘The Jungle’ στρατόπεδο συγκέντρωσης στο Καλέ της Γαλλίας είναι ένα από τα πολλά επιτεύματα του δυτικού πολιτισμού. Κύριε Κ., βιώνουμε μια εποχή όπου ο καπιταλισμός πρέπει να ανατραπεί, ως ιστορική ανάγκη. Επειδή όμως η ιστορία δεν είναι μια προκαθορισμένη μεταφυσική είναι αναγκαία μια προλεταριακή επανάσταση.

Το δίλημμα λοιπόν είναι: οργάνωση ή θάνατος.

 

Εκλογές στο Ην. Βασίλειο: η σοσιαλδημοκρατία “έκρουσεν”, το μέλλον είναι ανάμνηση του παρελθόντος

Πολλοί τις έχουν χαρακτηρίσει εκλογές ρετρό, για το φαινομενικά παρόμοιο σκηνικό με αυτό του 1992.

Σε αρκετό κόσμο μπορεί να αποτελεί έκπληξη το αποτέλεσμα των εκλογών της 7ης Μαίου στο Ηνωμένο Βασίλειο, με τους συντηρητικούς να θεωρούνται οι μεγάλοι νικητές σε συνδυασμό με την εξαφάνιση των Εργατικών στην Σκωτία όπου το Εθνικό Κόμμα της Σκωτίας πήρε σχεδόν όλη την χώρα. Για πολλές βδομάδες οι δημοσκοπήσεις έδειχναν συντηρητικούς και εργατικούς σε μια μάχη μέχρι τελικής πτώσεως, με όλα τα αποτελέσματα πιθανά…και με ένα μικρό, ίσως για μερικούς, προβάδισμα για τους εργατικούς, κυρίως λόγω αντιπολίτευσης. Τι λοιπόν έφταιξε για την μεγάλη αυτή διαφορά μεταξύ των δημοσκοπήσεων και των αποτελεσμάτων των εκλογών; Ένας συνδυασμός από γεγονότα.

Κατ’ αρχήν η εξήγηση για την μεγάλη διαφορά στα ποσοστά μεταξύ συντηρητικών μπορεί να παρουσιαστεί με δύο τρόπους, έναν αντικειμενικό και έναν υποκειμενικό. Ο αντικειμενικός τρόπος είναι βεβαίως ο τρόπος καταμέτρησης των εκλογικών αποτελεσμάτων, με το σύστημα first-past-the-post. Επειδή το σύστημα εκλογών του Ην. Βασιλείου καταγράφει περιοχές (constituencies) και όχι ποσοστά συνολικά της χώρας, είναι δυνατόν κόμματα με μεγάλη συγκέντρωση ψηφοφόρων (όπως για παράδειγμα το Εθνικό Κόμμα Σκωτίας) να βγάλουν περισσότερους βουλευτές παρά κόμματα με μεγαλύτερο μεν ποσοστό σε όλη την χώρα, που δεν μπόρεσαν όμως να κερδίσουν περιοχές (όπως οι Lib Dems και το UKIP).

Ο υποκειμενικός παράγοντας έχει ερμηνευθεί ποικιλοτρόπως, ανάλογα με τις εσωτερικές αντιθέσεις στα εσωτερικά του κόμματος. Να θυμίσουμε ότι εντός των γραμμών του Εργατικού κόμματος υπάρχει μια πολύ μεγάλη μερίδα Μπλαιρικών οι οποίοι ερμηνεύουν την ήττα χάρη στις πιο “αριστερές” θέσεις του Έντ Μίλιμπαντ (είχε μετακινηθεί λίγο αριστερότερα του κεντρώου χώρου), όπως για παράδειγμα την αποστασιοποίηση του από τον μακελλάρη Μπλαίρ στο ζήτημα του Ιράκ. Οι Μπλαιρικοί διατείνονται ότι κανένα κόμμα δεν μπορεί να αναλάβει εξουσία εαν οι θέσεις του δεν είναι αρκετά υπερ του επειχηρηματικού περιβάλλοντος, συγκλίνοντας προς τους Συντηρητικούς. Αυτή όμως η ερμηνεία δεν μπορεί να συμπεριλάβει και την μεγάλη εκλογική νίκη του Εθνικού Κόμματος Σκωτίας, που αν μη τι άλλο είναι ένα κόμμα καθαρά σοσιαλδημοκρατικό το οποίο έχει συσπειρώσει δεξιά και αριστερά στοιχεία πατώντας στην δυναμική που είχε δημιουργήσει η παρουσία του κατά το δημοψήφισμα λίγους μήνες πρίν.

Το Εθνικό Κόμμα της Σκωτίας* που πήρε 4.8% και εξαφάνισε κυριολεκτικά το Εργατικό κόμμα στην Σκωτία (όπου η Σκωτία παραδοσιακά ήταν Εργατική) ήταν αποτέλεσμα της έντονης εσωκομματικής διαμάχης για όλα σχεδόν τα ζητήματα της χώρας, από το μεταναστευτικό και την οικονομία μέχρι και την εξωτερική και εσωτερική πολιτικη. Δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός πως πολλές από τις ομιλίες νέων βουλευτών με το συγκεκριμένο κόμμα είχαν χροιά “Εργατικών” πρίν από το άνοιγμα του τρίτου δρόμου του Μπλαίρ, γεγονός που ανάγκασε πολλούς παρουσιαστές και αναλυτές εκλογών να τονίσουν την σημασία της δεξιάς στροφής του Εργατικού Κόμματος, και του όπως φάνηκε ιστορικού λάθους του Μιλιμπαντ να στηρίξει τους Συντηρητικούς στην καμπάνια για την μη ανεξαρτητοποίηση της Σκωτίας. Αξιοσημείωτο το γεγονός πως το Εργατικό Κόμμα είχε μάλιστα στο μεταναστευτικό “δανειστεί” σλόγκαν από το ακροδεξιό UKIP σε μια προσπάθεια επανασυσπείρωσης ψηφοφόρων που είχαν “αλληθωρήσει” για το ζήτημα αυτό.

Η μεγάλη έκπληξη, αν μπορούμε να την πούμε ως τέτοια, έρχεται μαλλον από πλευράς των φιλελευθέρων Lib Dems και ακροδεξιών του UKIP. Παρά το γεγονός ότι οι ακροδεξιοί του UKIP ξεπέρασαν το 12% των ψήφων σε όλη τη χώρα, εντούτοις κατάφεραν να αποσπάσουν μόλις δύο θέσεις στο κοινοβούλιο, χάνοντας μάλιστα και τον αρχηγό του κόμματος Νάιτζελ Φάρατζ. Από την άλλη οι φιλελεύθεροι που έχουν καταφέρει να αποσπάσουν ένα ποσοστό γύρω στο 7.9%, κατάφεραν να εκλέξουν μόλις 8 βουλευτές, την ίδια στιγμή που το Εθνικό Κόμμα Σκωτίας έχει εκλέξει 56 βουλευτές μέσα από 4.8% των ψηφοφόρων. Σε ένα σενάριο εξήγησης της πιο πάνω περίεργης αναλογίας ψήφων, ο δημοσιογράφος Paul Mason διατείνεται πως πολλοί ψηφοφόροι των δύο πιο πάνω κομμάτων έχουν κάνει ιστορική τακτική ψήφο προς τους Συντηρητικούς του Κάμερον σε μια προσπάθεια απεσόβησης μιας ενδεχόμενης κυβέρνησης των Εργατικών με το Εθνικό Κόμμα της Σκωτίας. Όπως και να έχουν τα πράγματα όμως, ο κανιβαλισμός των Φιλελευθέρων από τους Συντηρητικούς είναι εμφανής (από 22.1% έπεσαν όπως είπαμε στο 7.9) ακόμη και χωρίς την πιο πάνω εξήγηση, για διάφορους λόγους αλλά με ουσιαστικό λόγο την επιλογή των Συντηρητικών στο ζήτημα της οικονομίας.

Το Εργατικό κόμμα στην Βρεττανία δεν κατάφερε όχι μόνο να παρουσιάσει μια εναλλακτική εξήγηση στον κόσμο της εργασίας για την οικονομία, αλλά ούτε να φτιάξει μια πολιτική πρόταση που να πείσει πολλούς ψηφοφόρους για το υλοποιήσιμό τους. Είναι αρκούντως παραδειγματικό το γεγονός ότι πολλοί “αριστεροί” ακαδημαικοί και διανοούμενοι κυρίως όπως ο Owen Jones φαντάζονται ένα Εργατικό κόμμα που θα επιστρέψει “στις ρίζες” του, ένα Εργατικό κόμμα που θα μπορούσε να εμπνευστεί από τον ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα και το Podemos στην Ισπανία. Αυτός ο ορίζοντας σκέψης, που αρχίζει και τελιώνει με τον κυβερνητισμό σε μια αστική εξουσία για “αποτροπή των χειρότερων” δείχνουν  μια κοινωνία που έχει αποδεχτεί την καπιταλιστική μιζέρια, δεν θεωρεί ότι αξίζει τον κόπο να παλέψει και να δώσει ενέργεια για ένα πολιτικό πρότζεκτ που στην τελική δεν έχει δουλέψει κιόλας για τον κόσμο της εργασίας. Όπως χαρακτηριστικά αντιπαραθέτει ο Mark Fischer, η πολιτική της ελπίδας είναι άμεσα συνδεδεμένη με την πολιτική του φόβου; δεν μπορείς να έχεις το ένα χωρίς το άλλο. Η πολιτική της ελπίδας έτσι όπως εκφράστηκε και από το πολιτικό πρότζεκ των δημοκρατικών στην Αμερική μέσα από τον Ομπάμα αλλά και μέσα από την “αριστερή λαικιστική” (left populist) στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ και των άλλων κομμάτων τέτοιου τύπου, είναι η αποδοχή της ιδέας ότι με την ψήφο μπορεί να αλλάξει κάτι πραγματικά, είναι το συναίσθημα που γυρεύει κάποιος όταν έχει αναθέσει την τύχη του σε κάποιον άλλο.

Λέγοντας όλα τα πιο πάνω, μια από τις πιο ενδιαφέρουσες εξελίξεις ήταν η τρομακτική άνοδος του Εθνικού Κόμματος Σκωτίας με ταυτόχρονο ακαριαίο θάνατο των Εργατικών στην Σκωτία αλλά και το Εργατικό κόμμα σε αναζήτηση ταυτότητας μέσα σε σε ένα πολιτικό πλαίσιο ολοένα και πιο στενό.Η αποκαλούμενη συντριπτική νίκη των Συντηρητικών δεν είναι και τόσο νίκη όσο τεράστια ήττα των από κάτω στο Ην. Βασίλειο πέραν από τους Εργατικούς. Μεγάλη ήττα διότι παρά την μιζέρια που έχει επιφέρει η πολιτική του Κάμερον τα τελευταία χρόνια το πιο πειστικό επιχείρημα εναντίων τους είναι το πρόστυχο πλέον “να φύγουν οι Tories” (ελληνιστί να φύγουν οι Δεξιοί για Κύπρο και να φύγουν οι Σαμαροβενιζέλοι για Ελλάδα), διότι ουσιαστικά δεν υπάρχει καμιά μεγάλη διαφορά στο πλαίσιο μέσα στο οποίο πολιτεύονται. Οι Συντηρητικοί έχουν υποσχεθεί περισσότερο από μιζέρια, που θα καταγράψει θετικούς αριθμούς στα μπλοκάκια του κέρδους των εταιριών και των μεγαλοβιομηχάνων, κάτι που ο κυνισμός της εποχής το έκανε να ακουστεί καθαρά και σχεδόν σαδομαζοχιστικά ελκυστικό. Η απουσία ταξικής πολιτικής στη Βρεττανία είναι κάτι που σε αριστερά πηγαδάκια μπορεί να προβληματίζει (η λεγόμενη αριστερά γενικά στη Βρεττανία είναι πεισματικά κλεισμένη στην δική της φούσκα), εντούτοις σε ένα ευρύτερο πλάνο δεν φαίνεται να υπάρχει ένα όχημα που θα φέρει αυτή την πολιτική πρόταση στα αυτιά της εργατικής τάξης με σκοπό να την ενεργοποιήσει.

Η πολιτική των από κάτω δεν εκπροσωπήθηκε στις εκλογές αυτές, και είναι μάλλον απίθανο να εκπροσωπείται στο άμεσο μέλλον.Οι εκλογές στη Βρεττανία έχουν καταγράψει μεγάλη νίκη της αστικής τάξης όχι τόσο εκλογικά αλλά κυρίως ιδεολογικά. Το μέλλον για τους από κάτω στο Ην. Βασίλειο φαντάζει να είναι στον πάγο εδώ και πολλά χρόνια, μοιάζουν να έχουν βαλτώσει στην καπιταλιστική βαρβαρότητα ενός αιώνιου τώρα. Η ιστορική κίνηση όμως δεν σταματά ποτέ.

—————————————————————————

Σημειώσεις:

* Το Εθνικό Κόμμα Σκωτίας είναι ένα κόμμα συνοθύλευμα πολλών εκφάνσεων της Σοσιαλδημοκρατίας που έχει καταφέρει να συσπειρώσει κόσμο μέσα από πραγματικά αντιφατικά επιχειρήματα και προτάσεις. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα πως πολλές προτάσεις για την οικονομία της Σκωτίας, μέσα από καπιταλιστική οικονομία όπως την αποδέχεται το εν λόγω κόμμα, δεν μπορούν να υλοποιηθούν με την βασική του πρόταση, την ανεξαρτησία της χώρας από το Ηνωμένο Βασίλειο. Έχει καταφέρει μέσα από την στήριξη μερίδας του κεφαλαίου να συσπειρώσει πραγματικά σε βάση εθνική και όχι ταξικά, όπως ακριβώς ένα κλασικό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα με εθνικό ζήτημα.

 

Πηγή: Αγκάρρα

Εκλογές Μ.Βρετανία: Τα αποτελέσματα της ευελιξίας στην αγορά εργασίας κρίνονται στην κάλπη

Οι συμβάσεις μηδενικού ωραρίου αποτελούν την πιο ακραία μορφή ευέλικτης εργασίας. Έχουν συμβάλει ωστόσο στην αύξηση των θέσεων εργασίας στη Βρετανία. Η εκπομπή reporter διερευνά ένα μείζον ζήτημα για τους Βρετανούς ψηφοφόρους που αφορά το μέλλον των εργασιακών σχέσεων. Οι Βρετανοί καλούνται να επιλέξουν αν επιθυμούν περισσότερη ευελιξία στις εργασιακές σχέσεις ή διασφάλιση των εργασιακών δικαιωμάτων.

Ο ανοιξιάτικος ήλιος δύει στο Λίβερπουλ καθώς ο Γουίλιαμ κουβαλάει τη βαριά σκιά της εργασιακής αβεβαιότητας: θα έχει δουλειά την επόμενη μέρα;

Θα μας μιλήσει για τις θολές εργασιακές συνθήκες των συμβάσεων μηδενικών ωρών. Εργάζεται σε ένα εργοστάσιο μπισκότων στο οποίο μπορεί να το καλέσουν για δουλειά 7 ώρες τη βδομάδα ή 20 ώρες ή… και καθόλου…

Το γραφείο εύρεσης προσωρινής εργασίας τον στέλνει στο ίδιο εργοστάσιο επί χρόνια. Έχει όμως πια παραιτηθεί από την ιδέα μιας σύμβασης αορίστου χρόνου.

Το “Γουίλιαμ” δεν είναι το πραγματικό του όνομα. Φοβάται πως αν τον αναγνωρίσουν, μπορεί να μην έχει πια καθόλου δουλειά. Πρόσφατα απέκτησε μια κόρη αλλά οι ώρες που δουλεύει δεν επαρκούν για να καλύψει τις ανάγκες και των δυο τους. Και φαγητό για το μωρό και τσιγάρα για τον ίδιο, δεν γινόταν. Οπότε έκοψε το κάπνισμα…

Ο Γουίλιαμ περιμένει καθημερινά ένα γραπτό μήνυμα από το γραφείο εργασίας. Τι θα γίνει όμως αν μια μέρα είναι άρρωστος;

«Άδεια ασθενείας; Αν αρρωστήσεις δεν τις πληρώνεσαι τις μέρες ασθενείας. Αν δουλέψεις, πληρώνεσαι. Δεν δεν δουλέψεις, δεν πληρώνεσαι. Είναι τόσο απλό… Όταν γεννήθηκε η κόρη μου ζήτησα γονεϊκή άδεια πατρότητας, όπως είχα δικαίωμα. Πήγα στο γραφείο και τους ρώτησα: έχω κάποιο πρόβλημα να πάρω άδεια πατρότητας; Συμπλήρωσα όλα τα έντυπα. Και πήρα δύο εβδομάδες άδεια. Άλλα όταν κοίταξα τον λογαριασμό μου στην τράπεζα δεν είχα πληρωθεί τίποτα. Πήγα στο γραφείο να ζητήσω εξηγήσεις και μου είπαν πως δεν δικαιούμουν άδεια επειδή δεν είχα συμπληρώσει έξι μήνες στη δουλειά. Εγώ όμως ήμουν εκεί ένα εξάμηνο…» λέει Ο “Γουίλιαμ” εργαζόμενος με σύμβαση μηδενικού ωραρίου στο Λίβερπουλ.

Με τις συμβάσεις μηδενικών ωρών εργασίας υποκαθίσταται το μόνιμο προσωπικό και παραβιάζονται τα εργασιακά δικαιώματα των εργαζομένων. Σε ορισμένες αλυσίδες καταστημάτων όπως το “Sports Direct” το 90% των θέσεων εργασίας καλύπτονται από προσωπικό που συνάπτει εξαιρετικά ευέλικτες συμβάσεις. Στα δικαστήρια σωρεύονται πολλές αμφιλεγόμενες υποθέσεις: το μόνιμο και το προσωρινό προσωπικό θα έπρεπε να τυγχάνει της ίδιας αντιμετώπισης όμως προφανώς αυτό δεν ισχύσει ούτε στο “Sports Direct” ούτε στο εργοστάσιο μπισκότων όπου εργάζεται ο Γουίλιαμ.

«Δουλεύω δίπλα δίπλα με ανθρώπους που κερδίζουν πολύ περισσότερα από ό,τι εγώ και κάνουμε ακριβώς την ίδια δουλειά. Πολλές φορές οι εργαζόμενοι από γραφείο εργασίας δουλεύουν δυο φορές σκληρότερα για να αποδείξουν την αξία τους αλλά και για να καταφέρουν να αποσπάσουν μια σύμβαση αορίστου χρόνου. Είναι αποκαρδιωτικό. Δεν μπορώ να ξέρω αν θα δουλέψω αρκετές ώρες την εβδομάδα ώστε να πληρώσω το νοίκι, τους λογαριασμούς, το φαγητό… Η ζωή είναι δύσκολη. Δεν επιβιώνεις… απλώς υπάρχεις,» λέει ο “Γουίλιαμ”.

Τα αποτελέσματα της ευελιξίας στην αγορά εργασίας

Οι Συντηρητικοί στόχευαν στη δημιουργία δύο εκατομμυρίων θέσεων εργασίας από το 2010 χάρη σε αυτό που ονόμασαν “ευέλικτη αγορά εργασίας”, την ώρα που οι Εργατικοί υπόσχονται να καταργήσουν τις συμβάσεις μηδενικού ωραρίου.

Ένα γραφείο ευρέσεως εργασίας καταγγέλλει αυτές τις τακτικές. Οι εργαζόμενοι δέχονται πιέσεις να απεμπολήσουν τα δικαιώματά τους για ίσες αμοιβές, να αποδέχονται συμβόλαια με ανούσιες ασφαλιστικές καλύψεις, να αποκηρύττουν τις άδειες μετ’ αποδοχών.

«Χρειάζεται μεταρρύθμιση επειδή η εκμετάλλευση και η διαφθορά στα πρακτορεία προσωρινής εργασίας έχει πάρει πλέον ενδημικό χαρακτήρα. Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι εργάζονται σε καθεστώς προσωρινής εργασίας και βιώνουν καθημερινή απώλεια των δικαιωμάτων τους. Υπάρχει μια καταχρηστική διάταξη που ονομάζεται “σύστημα ταξιδιωτικής διαβίωσης”. Αντί όμως να δίνονται φοροαπαλλαγές στους εργαζόμενους, τα γραφεία καρπώνονται το μεγαλύτερο μέρος ή και όλο των φορολογικών ελαφρύνσεων. Η απώλεια για το Κράτος εξαιτίας του λανθασμένου συστήματος υπολογίζεται στο 1 δισεκατομμύριο λίρες το χρόνο,» εξηγεί ο Έιντριαν Γκρέγκορι, ιδιοκτήτης του γραφείου “Extraman”.

Για εργαζόμενους από χώρες της ανατολικής και της νότιας Ευρώπης ο “τροχός της τύχης” εξακολουθεί να γυρίζει στο Λονδίνο που αποτελεί πόλο έλξης για ανθρώπους όπως ο Νίκολα που εγκατέλειψε την Ιταλία εξαιτίας της μεγάλης ανεργίας των νέων.
Οι ευέλικτες συμβάσεις μηδενικών ωρών εργασίας που ισχύουν στη Βρετανία του έδωσαν την ευκαιρία να βρει γρήγορα μια δουλειά. Εργάζεται ως μπάρμαν σε μια αθλητική λέσχη.

«Αναγνωρίζω πως η κατάσταση στην αγορά εργασίας εδώ στο Λονδίνο είναι τελείως διαφορετική από ό,τι στην Ιταλία. Αν θέλεις να αλλάξεις δουλειά, δεν υπάρχει πρόβλημα: το πολύ σε μια βδομάδα θα έχεις βρει άλλη,» λέει ο Νίκολα Πάγιο Φιορέτι, Ιταλός εργαζόμενος στο Λονδίνο.

Ο Νίκολα εργάζεται στην ίδια λέσχη εδώ και δύο χρόνια. Αν κερδίσουν τις εκλογές οι Εργατικοί θα μπορούσε ίσως θα βρει μια μόνιμη θέση εργασίας καθώς σύμφωνα με τις εξαγγελίες των Εργατικών, έπειτα από τρίμηνη εργασία οι συμβάσεις μηδενικών ωρών θα μπορούν να μετατρέπονται σε συμβάσεις με περισσότερες εξασφαλίσεις.

«Είμαι τυχερός που δουλεύω 40 ώρες την εβδομάδα. Από την άλλη πλευρά, η σύμβασή μου δεν καλύπτει ούτε ασθένεια ούτε διακοπές. Αν θέλω να λείψω για δύο εβδομάδες, αυτό σημαίνει πως θα χάσω δύο εβδομάδες δουλειάς και σε αυτό το διάστημα δεν θα βγάλω καθόλου χρήματα,» εξηγεί την κατάσταση του ο Νίκολα Πάγιο Φιορέτι.

Οι ευέλικτες συμβάσεις συμβάλουν στην οικονομική ανάπτυξη και δεν θα έπρεπε να δαιμονοποιούνται. Αυτή είναι η άποψη του Βρετανικού Συνδέσμου Βιομηχανιών ενώ τα εργατικά συνδικάτα προειδοποιούν πως η Βρετανία δημιουργεί μια νέα υπό-τάξη χαμηλά αμειβομένων που είναι έτοιμοι να τα κάνουν όλα αναβιώνοντας στην πράξη θλιβερές εργασιακές συνθήκες της βικτωριανής εποχής…

«Στη Βρετανία τουλάχιστον 700.000 άνθρωποι εργάζονται με τέτοιες συμβάσεις. Γνωρίζουμε πως έχει υπάρξει μια πολύ απότομη αύξηση αυτών των συμβάσεων τα τελευταία χρόνια. Μας προβληματίζει ότι σε μεγάλο ποσοστό οι νέες θέσεις εργασίας που δημιουργούμε δεν είναι απλώς εξαιρετικά χαμηλά αμειβόμενες αλλά και εξαιρετικά επισφαλείς,» λέει η Νίκολα Σμιθ, επικεφαλής του οικονομικού τομέα του TUC.

Ένας στους τέσσερις στην εκπαίδευση εργάζεται με σύμβαση μηδενικού ωραρίου

Το Μπαρνστάπλ στο Ντέβον είναι μια ήσυχη κωμόπολη. Η Σέσιλι Μπλάιθερ εργάζεται εδώ και επτά χρόνια ως δασκάλα σε τάξεις ενισχυτικής διδασκαλίας βοηθώντας μαθητές με ειδικές ανάγκες. Ένας στους τέσσερις εργαζομένους στην εκπαίδευση εργάζεται με συμβάσεις μηδενικών ωρών, όπως η Σέσιλι. Έχει κάνει όλες τις ενέργειες για να αποκτήσει σύμβαση αορίστου χρόνου. Η απάντηση είναι όχι:

«Από τον Ιούλιο μέχρι τον Σεπτέμβριο δεν έχω κανένα εισόδημα για να ζήσω. Τα δύο τελευταία χρόνια απέκτησα χρέη και χρειάστηκε να με βοηθήσει η μητέρα μου. Ορισμένοι δάσκαλοι εργάζονται σε σούπερ μάρκετ μέχρι να μπορέσουν να επιστρέψουν στην εργασία τους τον Σεπτέμβριο.»

Στον φορολογικό παράδεισο του Τζέρσεϊ: δύο πολύ διαφορετικές απόψεις

Ο Τζεφ Σάουθερν, από το Μάντσεστερ, ζει στο Τζέρσεϊ, το μεγαλύτερο από τα αγγλονορμανδικά νησιά της Μάγχης: έναν φορολογικό παράδεισο. Αρχικά εργάστηκε ως δάσκαλος και στη συνέχεια ως κοινωνικός λειτουργός σε υπηρεσίες υποστήριξης αστέγων. Στο παρελθόν ίδρυσε το αριστερό κόμμα “Μεταρρύθμιση στο Τζέρσεϊ” και αγωνίζεται για την κατάργηση των συμβάσεων μηδενικών ωρών:

«Το εργατικό δίκαιο προβλέπει πως η σύμβαση που έχεις αποτυπώνει τις συνθήκες εργασίας έπειτα από έναν μήνα. Το πρόβλημα όμως είναι πως δεν υπάρχει έλεγχος… Στην πραγματικότητα χρησιμοποιούμε τα γραφεία εργασίας για να παρακάμψουμε τη νομοθεσία… Γνωρίζω πλήρως καταρτισμένους λογιστές και διαχειριστές μεγάλων fund οι οποίοι εργάζονται μέσω γραφείων και σε πολλές περιπτώσεις δεν έχουν καν συνταξιοδοτικά δικαιώματα ενώ άλλοι εργαζόμενοι που κάθονται στο διπλανό γραφείο έχουν.»

Ο Τζίνο Ριζόλι, ιδιοκτήτης πολλών μικρών καφέ μας δίνει την επιχειρηματική οπτική.
Θα ήθελε να πετάξει την εργατική νομοθεσία στον κάλαθο των αχρήστων. Πρώτη του προτεραιότητα είναι η πλήρης απελευθέρωση των απολύσεων. Πιστεύει πως μια ανθηρή οικονομία χρειάζεται ελευθερία για τις επιχειρήσεις και αυτό σημαίνει: απόλυτη ευελιξία.

«Τα συμβόλαια μηδενικού ωραρίου σχεδιάστηκαν από εργοδότες προκειμένου να παρακάμψουν για μια μικρή περίοδο τις προβλέψεις της εργατικής νομοθεσίας και για μια περίοδο έξι ή δώδεκα μηνών να μπορούν να απολύουν κάποιον από την εταιρεία εφόσον δεν τους ταιριάζει. Σας παρακαλώ πολύ μη μου ζητάτε αποζημιώσεις, μη μου ζητάτε πληρωμένες άδειες μητρότητας. Επιχείρηση έχω,» λέει απερίφραστα ο Τζίνο Ριζόλι.

Προς πια κατεύθυνση πρέπει να κινηθεί η Βρετανία ώστε να αποφύγει το περαιτέρω άνοιγμα της ψαλίδας μεταξύ πλούσιων και φτωχών; Χρειάζονται λιγότερες ρυθμίσεις στην αγορά εργασίας, σύμφωνα με τη φιλελεύθερη αντίληψη του επιχειρηματία Τζίνο Ριζόλι ή περισσότερες όπως ζητά ο Έιντριαν Γκρέγκορι, ιδιοκτήτης γραφείου ευρέσεως εργασίας;

«Θα πρέπει να εφαρμοστούν αυστηροί όροι για τις απολύσεις, θα πρέπει να εξασφαλίζεται η αποζημίωση μέσω μιας εποπτικής αρχής, να υπάρχει ένας διαμεσολαβητής. Μια τέτοια αρχή θα πρέπει να έχει τη δύναμη όχι απλώς να βάλει τέλος στην εκμετάλλευση αλλά και να αποφέρει με τις ενέργειές της κέρδη για τα κρατικά ταμεία. Αν τη νύχτα πηγαίνω για ύπνο ξέροντας πως η δουλειά μου είναι να εκμεταλλεύομαι χαμηλά αμειβόμενους εργαζόμενους θα επέλεγα να κάνω κάτι άλλο.»

Η αγορά εργασίας στη Βρετανία διέπεται από μεγάλη ελαστικότητα. Χρειάζεται ωστόσο περισσότερη ρύθμιση στις εργασιακές σχέσεις; Σε αυτό το ερώτημα καλούνται να απαντήσουν οι Βρετανοί ψηφοφόροι.

Πηγή: euronews

Η Daily και Sunday Express δίνει ένα εκατομμύριο λίρες στο UKIP

Richard Desmond, whose publishing company owns the Daily and Sunday Express, has donated £1m to UKIP.

Mr Desmond said UKIP was “not run by elitists” and was a party for “good, ordinary British people”.

UKIP leader Nigel Farage said the money would help “significantly” in its fight “against the big battalions”.

Mr Desmond, owner of Northern and Shell Media Group, donated £300,000 to the party late last year.

As well as the Daily and Sunday Express, the group publishes OK! and Now! magazines, as well as the Daily Star and Daily Star Sunday.

Mr Desmond said UKIP, which campaigns for the UK’s exit from the European Union, did not have “a massive party machine or highly paid public relations people” and was “struggling to have a voice”.

Explaining his donation on the Express website, Mr Desmond said: “They are human; they are not perfect and they do not pretend to be. But what they believe in is the best for the British people.

“They are the sort of people who will stand up for people who are struggling.”

Mr Desmond donated £100,000 to the Labour Party in 2001, around the time of Northern and Shell’s takeover of the Express.

 

Πηγή: BBC