BREXIT και μαντικές ικανότητες

Έχουμε ακούσει τους ΝΑΙνέκους του Ηνωμένου Βασιλείου να εκπροσωπούνται από ρατσιστές μέχρι αριστερούς. Τους έχουμε δει ως θύματα των ανθρώπων μιας εποχής που θέλει το μίσος να κυριαρχεί γιατί είπαν ΟΧΙ στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Έχουμε δει πορείες διαμαρτυρίας, και συλλογή υπογραφών με αίτημα την επιστροφή των καλών καιρών που είχαμε την συνειδησιακή απονεύρωση του Ευρωπαϊκού συνδρόμου ‘πας μη δυτικός βάρβαρος εστίν’.

Δημοσιογράφοι με φλύαρα λογύδρια, πολιτικοί με επαναστατικές διακηρυκτικές καρικατούρες, διανοούμενοι με αφηρημένα εννοιολογικά μπαλόνια, ακαδημαϊκοί με μαντικές ικανότητες έχουν να λένε για συμπεράσματα, για συμπεράσματα, συμπεράσματα, συμπεράσματα, συμπεράσματα…

Η Ευρωπαϊκή Αριστερά μαζί με τον Ευρωπαϊκό εθνικισμό αποφάσισαν την ίδια πορεία. Οι πολιτικές παραιτήσεις των εθνικιστών στο Ηνωμένο Βασίλειο αλλά και η ανημποριά των αριστερών να αναλάβουν την απόφαση του λαού τι αποτέλεσμα έχει; Τι συμπεράσματα βγάζουν οι προφεσόροι διανοούμενοι, πολιτικοί και δημοσιογράφοι που άλλο τίποτα παρά ακόμα και την συγκεκριμένη ιστορική απόφαση του βρετανικού λαού την διαβάζουν μέσα από το αιώνιο φίλτρο της παρατηρητικότητας;

Η φωνή του λαού, του 52%, από ποιο μικρόφωνο, ποια οθόνη, ποια αίθουσα θα μπορούσαν να εισακουστούν; Τι σκέφτεται αλήθεια ο βρετανικός λαός μια που η φωνή του δεν ακούγεται από κανένα επίσημο στόμα;

Τι άλλο άφησε το BREXIT πίσω του τελικά παρά την ανημποριά και την ανετοιμότητα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς να αλλάξει την Ευρωπαϊκή Ένωση από τα μέσα;

Τι άλλο άφησε αν όχι την απόδειξη ότι ο εθνικισμός είναι η άθλια υπαρξιακή οντότητα, η οποία ο πατριωτισμός του έγκειται στο ατομικίστικο συμφέρον;

Τι άλλο άφησε το BREXIT παρά την τυφλή ακαδημία να ψάχνει στις βιβλιογραφίες τι πήγε στραβά;

Βασικά προβλήματα του BREXIT

Ποιά είναι τα υποτιθέμενα βασικά προβλήματα του BREXIT:

α. Οι εμπορικές σχέσεις του Η.Β με τον υπόλοιπο κόσμο, αφού ο υπόλοιπος κόσμος είναι μόνο η ΕΕ.

β. Η αύξηση των ρατσιστικών πεποιθήσεων και επιθέσεων, αφού ο ρατσισμός εντός ΕΕ ήταν ανύπαρκτος μέχρι τότε.

γ. Η ανασφάλεια και η αβεβαιότητα του μέλλοντος, αφού η ΕΕ χαρακτηρίζεται από την ασφάλεια και την βεβαιότητα του μέλλοντος.

δ. Ο φόβος ενός ντόμινο το οποίο θα γίνει σοβαρή ένδειξη αποδόμησης του οικοδομήματος της ΕΕ, αφού μέχρι την περασμένη βδομάδα το οικοδόμημα ήτανε ισχυρό και αμετακίνητο.

ε. Η ανάδειξη του πολιτικού κενού, αφού πρίν το κενό η καλά μπρουρδουκλωμένη ΕΕ με τον ιμπεριαλισμό δεν ήταν ξεκάθαρη.

στ. Ο φόβος και ο τρόμος ενός ανοίγματος πολιτικού εδάφους για συγκρότηση ενός κομμουνιστικού κινήματος.

Brexit και η δικτατορία του προλεταριάτου

Η απόγνωση και η δυσαρέσκεια του βρετανικού λαού, μπροστά στην λαίλαπα της απατηλής Ευρωπαϊκής Ιδέας και της αντιλαϊκής πολιτικής της, είχε γίνει για τον λαό ένας κοινωνικοπολιτικός βραχνάς. Ο λαός ήθελε και θέλει κάτι “άλλο” αλλά αυτό το “άλλο” δεν είναι εδώ ούτε με συγκεκριμένη πολιτική μορφή και ούτε με οργανωμένη ταξική συγκρότηση.

Brexit και εθνικισμός

Απ’ το προχθεσινό Brexit προκλήθηκε ένα πολιτικό κενό στην καρδιά της ιμπεριαλιστικής Ευρωπαϊκής Ένωσης. Στη Βρετανία την “ιδέα” εξόδου την είχε ρητορικά καρπωθεί ο εθνικισμός. Η ιδέα όμως δεν προσδιορίζεται από το περιεχόμενο της πραγματικότητας. Σε μια τέτοια περίπτωση η ρητορικά εθνικιστική ιδέα του Brexit έγκειται στη κενού περιεχομένου σύσταση της ιδέας του, άρα και μιας αφηρημένης πραγματικότητας. Το Brexit δεν είναι εθνικιστικό αίτημα αλλά η δημοψηφική έκφραση του λαού για την αποδέσμευση από την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Ο εθνικισμός υπάρχει στην Βρετανία και η διατήρηση του έγκειται στον ευρωσκεπτικισμό του και στις εθνικιστικές πεποιθήσεις του. Η Ευρωπαϊκή Ένωση ενισχύει τον εθνικισμό και μέσα από τον ευρωσκεπτικισμό η Ένωση ενδυναμώνεται. Ο ευρωσκεπτικισμός έχει εθνικιστικές, ρατσιστικές και φασιστικές αντιλήψεις αλλά δεν είναι αντιτιθέμενες οντότητες με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Η Ευρωπαϊκή Ένωση στηρίζει υλικά αλλά και πολιτικά/θεσμικά τον εθνικισμό και το φασισμό. Οποιαδήποτε μορφή ευρωσκεπτικισμού που εκφράζει ο εθνικισμός δεν έγκειται σε τίποτε άλλο παρά σ’ ένα ευρωπαϊκό μανδύα προπαγανδιστικού περιεχομένου ώστε ν’ αποπροσανατολίζει την εγχώρια οργάνωση της εργατικής τάξης και μιας οργανωμένης διεθνιστικής κομμουνιστικής προοπτικής. Ο αντι-κομμουνισμός της ΕΕ είναι θεσμική πλέον διαδικασία που συμπεριλαμβάνεται στη λίστα των ευρωπαϊκών αξιών και της ελευθερίας.

 

Bremain και άγιος ο Θεός

Από την άλλη ένα Bremain υποσχόταν την ασφάλεια μιας ιμπεριαλιστικής Ευρωπαϊκής Ένωσης που θα διατηρούσε την απραξία και την μίζερη αποδοχή μιας κοινής στέγης. Ενός κοινού οικοδομήματος για το οποίο δεν θα επιτρεπόταν σε κανένα να το θέτει υπό αμφισβήτηση. Τα αντεργατικά/αντιλαϊκά μέτρα θα συνέχιζαν ως ο καλύτερος κοινωνικοπολιτικός τρόπος κοινωνικής επιβίωσης. Η εναλλακτική πολιτικοοικονομική πρακτική αρχίζει και τελειώνει στην επιτρεπόμενη πολιτικά αριστερή σοσιαλδημοκρατία.

 

Brexit και δικτατορία του προλεταριάτου

Το πολιτικό και κοινωνικό σοκ που προέκυψε με το αποτέλεσμα του Brexit γίνεται η απόδειξη ότι ακόμα και ο λαός, για ένα μέρος του συνειδητά, και για κάποιο άλλο ενστικτωδώς, αναγνώρισε το πολιτικό/ιστορικό κενό της εποχής. Ο λαός ανέμενε ενστικτωδώς μετά το Brexit μια εναλλακτική, άμεση κινητικότητα αλλά καμιά φωνή, καμιά ακρόαση, καμιά πρόταση. Ως εκ τούτου αποδεικνύεται ότι το Brexit δεν εκφράζει καμιά λύση κανενός προβλήματος. Αυτό το οποίο εμφανίζεται από το Brexit είναι η ανάγκη ενός ιστορικού συμβάντος. Με άλλα λόγια γίνεται φανερό το πραγματολογικό ιστορικό θραύσμα ως κενό αλλά ταυτόχρονα η ανάγκη της συγκεκριμένης λαϊκής/εργατικής ιστορικής διαμεσολαβημένης αναγκαιότητας. Το αναγκαίο ιστορικά προλεταριάτο πρέπει να απαντήσει και να προσδιορίσει το ιστορικό κενό που προέκυψε. Το κομμουνιστικό κίνημα είναι το πολιτικό ταξικό εγχείρημα που ο λαός ενστικτωδώς απαιτεί. Το πολιτικό και κοινωνικό επιθυμητικό διακινείται αυθορμήτως και άμορφα όταν δεν το έχει μπροστά στα μάτια του ως επιλογή. Εδώ έγκειται και η ανάγκη των Κομμουνιστικών Κομμάτων, κινημάτων να λάβουν δράση. Το Brexit δεν μπορεί να προσδιοριστεί ως κατάσταση εξαίρεσης εντός των πλαισίων των αστικών ορίων. Κατάσταση εξαίρεσης θα ήταν μόνο εάν η εργατική τάξη μπορούσε να οργανωθεί και εκμεταλλευτεί αυτό το ιστορικό/πολιτικό κενό στην Ευρωπαϊκή Ένωση και επιβάλει την δικτατορία της.

 

Το κυνήγι των ευθυνών

Το κυνήγι των ευθυνών για το Brexit κινείται ήδη σε μια μιντιακή ρητορεία για το ποιος ευθύνεται για την αναστάτωση στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Από την μια οι διανοούμενοι “επαναστατικοί” κύκλοι της Ένωσης προσδίδουν ευθύνες στην ακαδημία, δηλαδή στους διανοούμενους, σαν να η ακαδημία να ξέχασε το ταξικό της πρόταγμα ως τάχα μου οργανωμένο ταξικό σύνολο και να γελάστηκε στην δίνη μιας φαρσοκωμωδίας. Δεν αναγνωρίζεται ότι δεν είναι παρά ένας μηχανισμός της Νέας Αριστεράς από την δεκαετία του 60′ που αλλάζει κάθε φορά την οπορτουνιστική σοσιαλδημοκρατική του φύση υπέρ της αστικής τάξης. Ευθύνες επίσης προσδίδονται στην υπό έκπληξη ανοργάνωτη Ευρωπαϊκή Αριστερά ή στην Βρετανική Αριστερά. Δεν θυμούνται ότι μέχρι τώρα οι ίδιοι οι αριστεροί της Δύσης έψαχναν μέσα στα σκονισμένα δεφτέρια τα οντολογικά αφηρημένα αιτία της παρακμής τους. Μετά προσδίδονται ευθύνες στους ηλικιωμένους, στον εθνικισμό, στην επιθυμία. Παντού ευθύνες. Η υπερ-ευθυνολογία λοιπόν γίνεται το πρώτο στρώμα ενός αντι-δραστικού δημοσιογραφικού λαβυρίνθου. Το να αναζητούνται οι αιτίες ενός Brexit διακρίνεται ο πραγματολογικός πολιτικοκοινωνικός αστικός μηχανισμός να καλύψει με σύννεφα τον ουρανό που έριξε ένα κεραυνό εν αιθρία. Η απαραίτητη ανάγκη της πιο βαριάς ευθύνης είναι ένας ακόμα μηχανισμός άμυνας για την επιστροφή στην ασφάλεια της κοινής Ευρωπαϊκής στέγης μπροστά στην ζαλάδα του πολιτικού κενού της εποχής. Η απάντηση λοιπόν στους ευθυνολάτρεις διανοούμενους, δημοσιογράφους και αστούς πολιτικούς θα την δώσει μόνο αν ενδυναμωθεί μια ταξική/αντι-ιμπεριαλιστική πάλη. Μόνο έτσι κλείνει αυτό το κενό, με την διαμεσολαβημένη αμεσότητα του δραστικού και έμπρακτου κομμουνιστικού προτάγματος που θα δώσει τελικά στην ακαδημία το μάθημα που πρέπει να πάρει.

 

Σοσιαλδημοκρατία και η επαναθεμελιωμένη ΕΕ

Το συγκεκριμένο κενό πολιτικής που δημιουργείται με το Brexit δεν θα κινητοποιήσει θετικά τίποτε για το συμφέρον του λαού παρά θα συνεχίσει την ταξική πολιτική των αντεργατικών και αντιλαϊκών μέτρων και την εκμεταλλευτική πολιτική της αστικής τάξης έναντι της εργατικής. Τα Σοσιαλδημοκρατικά αριστερά σχήματα και κόμματα με τις πολιτικές που πρεσβεύουν γίνονται τ’ αρπαχτικά, τα οποία ήδη προσπαθούν να προσδώσουν στο Brexit είτε ένα εθνικιστικό παραλήρημα είτε μια αφηρημένη αιτιολογία με σκοπό να αποπροσανατολίζουν τον λαό προς την λαϊκή/εργατική οργάνωση και εξέγερση. Οι νεκρές αφηρημένες αναλύσεις της σοσιαλδημοκρατίας αρχίζουν ήδη να γεμίζουν το πολιτικό κενό με παράταση της δράσης και μιας θριαμβευτικής επανέναρξης μιας άλλης δημοκρατικής, δίκαιης και επαναθεμελιωμένης Ευρωπαϊκής Ένωσης.

This is not a Coup και η Νέα Αριστερά

Το ντοκιμαντέρ This is not a Coup προβλήθηκε ψες το βράδυ στο πανεπιστήμιο SOAS στο Λονδίνο. Ο σκηνοθέτης κ. Άρης Χατζηστεφάνου ήταν παρόν και βρέθηκε να προλογίζει όσο και να απαντάει ερωτήσεις μετά το τέλος του ντοκιμαντέρ. Το ντοκιμαντέρ έδειξε πραγματικά αρκετά ενδιαφέροντα στοιχεία για την πολιτική και οικονομική φύση της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η σκηνοθετική ματιά του ντοκιμαντέρ ήταν ικανοποιητική στο βαθμό που ο λόγος μαζί με την εικόνα προέκυψε να έχουν μια καλή σχέση.

Όσον αφορά το πολιτικό περιεχόμενο του ντοκιμαντέρ, ο Χατζηστεφάνου αφενός εισάγει και θίγει κάποια ερώτηματα τόσο για την συγκρότηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης όσο και κάποια καίρια ζητήματα για την λειτουργία της γύρω από τον άξονα που λέγεται Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα.

Πέραν όμως της καλής προσπαθείας και της καλής πρόθεσης, το ντοκιμαντέρ δημιουργεί κάποιες σχετικά ευδιάκριτες συγχύσεις μέχρι και βασικές παρατυπίες. Για παράδειγμα το αίτημα “έξω από την Ευρωπαϊκή Ένωση”, που εκφράζει εμμέσως πλην σαφώς το ντοκιμαντέρ καθόλη την διάρκειά του, δημιουργεί προβληματικά συμπεράσματα. Το συγκεκριμένο αίτημα φετιχοποιείται από τον δημιουργό χωρίς να συνδέεται ούτε με την λαϊκή κυριαρχία, ούτε με την αλλαγή των μέσων παραγωγής ούτε με καμία κομμουνιστική προοπτική. Με άλλα λόγια τίθεται το αίτημα χωρίς να μας απαντάει στο τι κάνουμε μετά. Το στοίχημα που δεν κέρδισε το ντοκιμαντέρ έγκειται στο να παραμένει στην φετιχοποίηση θέσεων χωρίς ν’ αναλύει και να παρουσιάζει την επόμενη μέρα.

Ένα δεύτερο προβληματικό στοιχείο του ντοκιμαντέρ που γίνεται διακριτό και από τον πιο πολιτικά αφελή είναι η δημοκρατικο-λαγνεία του. Στο ντοκιμαντέρ ο όρος “δημοκρατία” και “δημοκρατικός έλεγχος” γίνονται οι άξονες πάνω στους οποίους γίνεται κριτική στην Ευρωπαϊκή Ένωση όσο και στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Ο όρος”δημοκρατία” ακόμη μια φορά γίνεται το μεταφυσικό και εννοιολογικό πλαίσιο μιας υποκειμενικής πολιτικής ηθικολογίας μέσα από την οποία φιλτράρεται χωρίς κανένα προσδιοριστικό και συγκεκριμένο πολιτικό πρόταγμα.

Το ντοκιμαντέρ τελειώνει κάπως παράδοξα με μια διλημματική θέση η οποία γίνεται ο φάρος της Νέας Αριστεράς: “ή με τον Ευρωπαϊκό Πολιτισμό ή με την Ευρωπαϊκή Ένωση”. Τι ακριβώς όμως υπαινίσσεται ο δημιουργός και τι σκοπεύει να μας προπαγανδίσει; Αλήθεια, δεν ξέρει ο δημιουργός τι σημαίνει Ευρωπαϊκός Πολιτισμός και πως έχει εδραιώσει την κυριαρχία του μέσα στην ιστορία;

Μετά το τέλος του ντοκιμαντέρ ο Χατζηστεφάνου έδωσε στον λόγο στο κοινό να θέσουν κάποιες ερωτήσεις. Με τις ερωτήσεις του κοινού έγινε διακριτός ένας τρόμος ο οποίος πλανιέται πάνω από τα κεφάλια όχι βεβαίως μόνο των παρευρισκομένων. Ο φόβος και ο τρόμος ακόμα και σ’ ένα υποθετικό σενάριο εξόδου από την Ευρωπαϊκή Ένωση συμπεριλάμβανε το πνεύμα σχεδόν όλων των ερωτήσων. Η ανησυχία της επόμενης μέρας είναι δικαιολογημένη ειδικά όταν παρουσιάζεται η συγκεκριμένη θέση εξόδου χωρίς κανένα υποστηρικτικό πολιτικό επιχείρημα και πολιτικό σχεδιασμό.

Προσπαθώντας ο δημιουργός να απαντήσει στα ερωτήματα των παρευρισκομένων δυστυχώς έπεφτε σε πολιτικά σφάλματα μέχρι και σε εννοιολογικά ανόητα. Ο δημιουργός υπερασπίστηκε την προσωπική του θεώρηση της θεωρίας των σταδίων λέγοντας ότι η επόμενη μέρα δεν θα έχει χαρακτηριστικά σοσιαλισμού αλλά κάποιου είδους απροσδιόριστα στάδια.

Επίσης, αυτό που ξάφνιασε σχεδόν έως πολύ με αντιφατικό άρωμα ήταν όταν ειπώθηκε από τον δημιουργό η θέση να “ξαναεφεύρουμε την πραγματική αριστερά”. Με την Νέα Αριστερά και μόνο τότε θα γίνει και ο πολυπόθητος για τον δημιουργό αναρχίζων ταξικός πόλεμος ο οποίος όμως δεν πρέπει να έχει κανένα ιδεολογικό περιεχόμενο και φυσικά χωρίς την συμβολή κανενός πολιτικού κόμματος.

ΑΚΕΛ: οπορτουνιστική φυγή και φιλάκια στην ΕΕ

Στις 23 Ιουνίου θα διεξαχθεί στο Ηνωμένο Βασίλειο το δημοψήφισμα αν θα συνεχίσει η χώρα την συγκεκριμένη μορφή σχέσης με το Ευρωενωσιακό κεφάλαιο ή αν θα συνεχίσει να διεξάγεται με άλλους όρους πάντα όμως με τον ίδιο ιμπεριαλιστικό παρονομαστή. Με άλλα λόγια το ακριβές ερώτημα τίθεται ως εξής: “Should the United Kingdom remain a member of the European Union or leave the European Union?”

Οι Κύπριοι του Ηνωμένου Βασιλείου έχουν το δικαίωμα να λάβουν μέρος σ’ αυτό το δημοψήφισμα λόγω του ότι η Κυπριακή Δημοκρατία είναι μέλος της εθελοντικής – ελεύθερης ένωσης 53 ανεξάρτητων κρατών, τα οποία είναι πρώην αποικίες της Βρετανικής Αυτοκρατορίας ή αλλιώς της Κοινοπολιτείας των Εθνών.

Η κάθε πολιτική, κοινωνική και οικονομική οργάνωση μορφή των Κυπρίων του Ηνωμένου Βασιλείου, από την επίσημη εκκλησιαστική διοίκηση, τις τοπικές οργανώσεις, την Πρεσβεία της Κύπρου αλλά και την εφ’ όλης της ύλης διπλωματική αντιπροσωπεία μέχρι και των επιχειρηματικών ομίλων και συνδέσμων τάχθηκαν εναντίον του BREXIT.

Εναντίον του BREXIT έχουν ταχθεί με ανακοινώσεις και τα πολιτικά κόμματα της Κύπρου, άλλα εμμέσως και άλλα άμεσα, αφού είναι αναγκαία η διαφώτιση του ζητήματος όσον αφορά τους ψηφοφόρους τους.

Υπάρχει όμως ενδιαφέρον η θέση του εργατικού κόμματος της Κύπρου, του ΑΚΕΛ όσον αφορά το δημοψήφισμα. Με το να λάβει πολιτική θέση ως το κόμμα του λαού σ’ αυτό το ερώτημα αφορά τόσο τους ακελικούς ψηφοφόρους όσο και κόσμο που περιμένει συνέπεια και ετοιμότητα για θέματα επίκαιρα και ουσιαστικά που αφορούν το αύριο.

Η θέση λοιπόν του ΑΚΕΛ σ’ αυτήν την περίπτωση είναι ανύπαρκτη. Το ΑΚΕΛ δεν ανακοινώνει ούτε την θέση ότι οι ψηφοφόροι του θα μπορούσαν να ψηφίσουν κατά βούληση.

Έχει πολιτικό ενδιαφέρον η συγκεκριμένη στάση του ΑΚΕΛ επειδή ακριβώς κινείται σε δύο οπορτουνιστικούς άξονες. Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι το μαρξιστικό/λενινιστικό κόμμα της Κύπρου υποστηρίζει αύριο το ΟΧΙ στο BREXIT. Με τέτοια θέση γίνεται ξεκάθαρο το συμπέρασμα οτι το ΑΚΕΛ ακυρώνει ακόμα μια φορά και περίτρανα, χωρίς υπεκφυγές και αστικές μανούβρες, την κρυφή αλλά εκθαμβωτική Ευρωενωσιακή του λαγνεία με ανοικτά ερωτικά ψηφοδέλτια/ραβασάκια στην ΕΕ άρα και στον ιμπεριαλισμό.

Απο τήν άλλη αν υποθέσουμε την υποστήριξη ενος BREXIT τότε είναι ακόμα πιο ξεκάθαρη και αποκαλυπτική η πολιτική φύση του εργατικού λαϊκού κόμματος της Κύπρου. Αν λοιπόν υποστηρίζει με ανακοίνωση αύριο το BREXIT, τότε ταυτόχρονα αγκαλιάζει και φανερώνει ανοικτά πλέον την κρυφή σχέση με το Ευρωενωσιακό κεφάλαιο και την σχέση που προκύπτει με τον ιμπεριαλισμό.

Επίσης, προκύπτει ακόμα ένα πολιτικό ζήτημα με την υποστήριξη του BREXIT το πιο μεταφέρεται αυτόματα στην κυπριακή πραγματικότητα. Η σημαντικότητα έγκειται στο γιατί το ΑΚΕΛ τότε δεν εγείρει θέμα και για ενα CYEXIT;

Το ΑΚΕΛ ακριβώς για να αποφύγει αυτή την διελκυστίνδα που δεν οδηγεί πουθενά παρά στην ανοικτή του οπορτουνιστική φύση, αποφασίζει να μην το λάβει καθόλου υπόψιν.

Το δημοψήφισμα του Ηνωμένου Βασιλείου στις 23 του Ιουνίου για το ΑΚΕΛ είναι ένα πολιτικό γεγονός που δεν υπάρχει.

Με αυτήν λοιπόν την απολιτίκ προσέγγιση και ανάλυση το κόμμα επιβεβαιώνει διπλά την οπορτουνιστική του πολιτική κατάντια και την τελειωμένη σχέση με τον μαρξισμό/λενινισμό που σπασμωδικά επιθυμεί να διασώσει με τα δημοκρατίστικα πλατειακού τύπου διαδικτυακά ανοίγματα.

ΚΚΕ: Εκδήλωση για τις πολιτικές εξελίξεις και το δημοψήφισμα στη Βρετανία με ομιλητή τον Γ. Μαρίνο

“Αυτός είναι ο ρόλος της σοσιαλδημοκρατίας και της κεντροαριστεράς, αυτό αποδεικνύει η πείρα της Γαλλίας, της Ιταλίας, της Κύπρου, της Πορτογαλίας, της Βραζιλίας και άλλων κρατών“.

Με μεγάλη επιτυχία πραγματοποιήθηκε το Σάββατο στο Λονδίνο η πολιτική εκδήλωση των ΚΟ Βρετανίας του ΚΚΕ με ομιλητή τον Γιώργο Μαρίνο, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ. Το θέμα της εκδήλωσης ήταν «Οι πολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα, το βρετανικό δημοψήφισμα για την ΕΕ και οι θέσεις του ΚΚΕ». Μεγάλος ήταν ο αριθμός Ελλήνων μεταναστών, καθώς και Βρετανών που παραβρέθηκαν στην εκδήλωση.

Στην εισηγητική του ομιλία ο Γιώργος Μαρίνος, αναφέρθηκε στην αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ και σημείωσε ότι : «Η πολιτική διαδρομή αυτής της κυβέρνησης επιβάλλεται να καταδικαστεί στις λαϊκές συνειδήσεις, αυτό είναι προϋπόθεση για την ανάπτυξη της ταξικής πάλης και την αντιμετώπιση των ψεύτικων διλημμάτων που ευνοούν τον κάλπικο διπολισμό ανάμεσα στο ΣΥΡΙΖΑ και τη ΝΔ […]

Το κεφάλαιο διψάει για κέρδη για να καλύψει απώλειες που είχε στη διάρκεια της κρίσης και να βγει εξοπλισμένο, με νέα εφόδια για να ενισχύσει τη θέση του στις συνθήκες της ανάκαμψης που τα επιτελεία του συστήματος εκτιμούν ότι θα είναι ασταθής κι ασθενική.

Αυτή τη δίψα του κεφαλαίου για κέρδη μετατρέπουν σε πολιτικές αποφάσεις , σε νόμους, τα σοσιαλδημοκρατικά, φιλελεύθερα η νεοαριστερά κόμματα. […]

Η λεγόμενη αριστερή κυβέρνηση δοκιμάστηκε και επιβεβαίωσε με την πολιτική της αυτό που τόνισε εξ αρχής το ΚΚΕ, ότι κυβερνήσεις αστικής διαχείρισης που φοράνε τη μάσκα της αριστεράς για να εγκλωβίζουν λαϊκές δυνάμεις υπηρετούν τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου, κάνουν μεγάλη ζημιά στο εργατικό κίνημα και προσπαθούν να το μετατρέψουν σε εργαλείο ταξικής συνεργασίας και στήριξης της καπιταλιστικής ανάπτυξης.

Αυτός είναι ο ρόλος της σοσιαλδημοκρατίας και της κεντροαριστεράς, αυτό αποδεικνύει η πείρα της Γαλλίας, της Ιταλίας, της Κύπρου, της Πορτογαλίας, της Βραζιλίας και άλλων κρατών»

Όσον αφορά στο χαρακτήρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης τόνισε: «Οι Συνθήκες της ΕΕ και οι στρατηγικές των ευρωενωσιακών οργάνων στοχεύουν στη θωράκιση της ανταγωνιστικότητας και την αύξηση της κερδοφορίας των μονοπωλίων για να ανταπεξέλθουν στο διεθνή ανταγωνισμό και να αυξήσουν τη δύναμη τους. Όλα αυτά τα χρόνια προχωρά η απελευθέρωση των αγορών σε στρατηγικής σημασίας κλάδους και τομείς της οικονομίας, επεκτείνονται οι ελαστικές μορφές απασχόλησης με μόνιμο στόχο την αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης. […]

Η ΕΕ από την γέννηση της μέχρι σήμερα, (ως μετεξέλιξη της ΕΟΚ), είναι διακρατική ιμπεριαλιστική συμμαχία που εκφράζει και υπηρετεί τα συμφέροντα των μονοπωλιακών ομίλων, κατά της εργατικής τάξης, κατά της φτωχής αγροτιάς και των άλλων λαϊκών στρωμάτων της Ευρώπης.

Κι αυτή η πορεία διαψεύδει και εκθέτει τις δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας και του οπορτουνισμού που προσπαθούν να καρφώσουν στο μυαλό των εργαζομένων ότι η ΕΕ ήταν καλή, φιλολαϊκή και δήθεν χάλασε στην πορεία».

Σχετικά με το βρετανικό δημοψήφισμα για την ΕΕ που θα πραγματοποιηθεί στις 23 Ιούνη και τις καμπάνιες που έχουν διαμορφωθεί, ανάμεσα σε άλλα, σημείωσε: «Το ένα τμήμα της βρετανικής αστικής τάξης που υποστηρίζει το ΝΑΙ εκτιμά ότι έχει τη δύναμη και την αντοχή να ανταποκριθεί στον ευρωενωσιακό ανταγωνισμό και ταυτίζει τα συμφέροντα του με την παραμονή στην ΕΕ, αξιοποιώντας τις διαχρονικές εξαιρέσεις, επιλέγοντας να διεκδικήσει καλύτερη θέση στον διεξαγόμενο ανταγωνισμό με τη Γερμανία, σε συμμαχία με τις ΗΠΑ.

Το άλλο τμήμα της αστικής τάξης που επιλέγει το ΟΧΙ εκτιμά ότι μειονεκτεί από την ισχυρή παρουσία της Γερμανίας και εμποδίζεται από το νομοθετικό πλαίσιο των περιορισμών και των ελέγχων της ΕΕ. Προσδοκά στη διαμόρφωση νέων όρων για να διατηρήσει τις αγορές που έχει κατακτήσει και να κερδίσει νέες αγορές στις χώρες των BRICS αλλά και ευρύτερα. Ενώ προσβλέπει ακόμα και στην συγκρότηση κέντρου στα πλαίσια της Βρετανικής Κοινοπολιτείας η οποία περιλαμβάνει την Ινδία, την Αυστραλία, τη Νότια Αφρική και άλλα κράτη πρώην Βρετανικές αποικίες. […]

Εκτιμούμε που ένα μεγάλο τμήμα της εργατικής τάξης λέει ΟΧΙ στην ΕΕ.

…Το κομμουνιστικό κίνημα έχει υποχρέωση να αξιοποιεί τις αντιθέσεις του ιμπεριαλιστικού στρατοπέδου, με την ενίσχυση της αυτοτελούς ιδεολογικής και πολιτική πάλης που θα τροφοδοτείται, θα παίρνει δύναμη από την πάλη για την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων. […]

Πολλά κράτη δεν είναι μέλη της ΕΕ, πολλές αστικές κυβερνήσεις κάθε απόχρωσης δοκίμασαν τη μια ή την άλλη διαχειριστική εκδοχή αλλά ο κοινός παρονομαστής σε όλες τις ηπείρους είναι η συσσώρευση του πλούτου από τη μια και της φτώχειας από την άλλη, η διατήρηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.

Με τέτοια πλούσια πείρα, με την πείρα που δίνει το δημοψήφισμα στη Βρετανία και το μοίρασμα των μονοπωλιακών ομίλων στο ΝΑΙ ή στο ΟΧΙ, για τα δικά τους συμφέροντα, μπορεί να αντιμετωπιστεί αποφασιστικά η αυταπάτη ότι η έξοδος από την ΕΕ ή το ευρώ μπορεί να αποτελέσει βήμα ή σκαλοπάτι ριζικών αλλαγών, ανατροπών, χωρίς να τίθενται οι όροι που συνδέουν την αναγκαία καταδίκη της ΕΕ και την αποδέσμευση με την πάλη για την ανατροπή του καπιταλισμού, για την εργατική εξουσία.

Γιατί αυτός είναι ο απαραίτητος όρος για να κοινωνικοποιηθούν, να γίνουν περιουσία του λαού, τα μέσα παραγωγής, τα εργαλεία της οικονομικής ανάπτυξης, ο ορυκτός πλούτος, η ενέργεια, οι τηλεπικοινωνίες, οι μεταφορές, η γη, το εμπόριο, να αναπτυχθούν με κεντρικό επιστημονικό σχεδιασμό και να υπηρετήσουν την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών, καταργώντας τη βάση που γεννάει το καπιταλιστικό κέρδος και την εκμετάλλευση. […]

Το κομμουνιστικό κίνημα θα πολλαπλασιάσει τη δύναμη του και τη δυναμική της ταξικής πάλης στο βαθμό που ανασυγκροτείται σε επαναστατική βάση και βάζει τη σφραγίδα του στην ανάπτυξη της αντιμονοπωλιακής – αντικαπιταλιστικής πάλης, σε κάθε χώρα, κατακτώντας την ικανότητα να συγκεντρώνει δυνάμεις για την ανατροπή του παλιού, του καπιταλισμού και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού.

Η αποδέσμευση από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ με Εργατική Εξουσία στην Ελλάδα και σε κάθε χώρα της Ευρώπης θα είναι προσφορά στη διεθνιστική πάλη των λαών, θα βάζει θεμέλια για την Ευρώπη του σοσιαλισμού και θα ανοίγει ο δρόμος για την κατάργηση της εκμετάλλευσης, για την εξάλειψη της ανεργίας και της φτώχειας για τη λαϊκή ευημερία».

 

Πηγή: 902

Νυχτολόγιο 1

Όταν καθημερινά διασχίζεις τις μεγαλεπίβολες λονδρέζικες εισόδους των Nasdaq, UBS, RBS, Bloomberg, Moody’s, Deutsche Bank, HSBC και άλλα δεκάδες καπιταλιστικά “εργοστάσια” τότε ηθελημένα ή μη επιβεβαιώνεται αβίαστα η ανυπαρξία σου.

Η καθημερινή σχέση με τον εξωτερικό χώρο, με τις μικρές πλατείες τριγύρω, το ανοιξιάτικο τερτίπι στην πλατεία με τον ξεχασμένο ήλιο απένατι από το Bloomberg, διακρίνεται σχεδόν απρόθετα ακόμα και στον πιο αφελή τουρίστα η διαλεκτική κυρίου και δούλου. Από την μια διακρίνεται μια “εργοστασιακή” ατμόσφαιρα αλλά μ’ ένα γκλαμουράτο παρουσιαστικό και ένα πιο πιστευτό βάδισμα στην φτέρνα. 

Από την άλλη διακρίνεται η υπαλληλική αριστοκρατία των χρυσών παιδιών που μπορούν περήφανα να σου δείχνουν με το δάκτυλο ότι κάπου εκεί ανάμεσα στον 25ο και 30ο όροφο βρίσκεται το γραφείο αστέρι στο κοσμικό καπιταλιστικό στερέωμα.

Δεν ξέρω κατά πόσον είναι αλήθεια το συμβάν ως θαύμα ή η αθανασία της ψυχής ως αιωνιότητα – δηλαδή ένα παρατραβηγμένο συμβάν – αλλά η αρχιτεκτονική των καπιταλιστικών ναών αποδεικνύει την αλήθεια και των δυο συμβάντων. 

Όταν λοιπόν η υπαλληλική αριστοκρατία χάσκει μπροστά στην ηλιόλουστη νικηφόρα της έκταση για μια απολαυστική διαλειμματική ώρα ανεμελιάς και επίδειξης τότε η χειραφέτηση λιώνει σαν παγωτό πίσω από τις “πλατείες διάλειμμα”, εκεί που βρίσκονται τα σκουπίδια. 

Η εργασία γίνεται μέσον για την νικηφόρα ανέλιξη στον κοσμικό χρόνο και χώρο του κεφαλαιοκρατικού εκθαμβωτικού σύμπαντος. Αυτό είναι το σύμπαν που μπορεί να σου πάρει ίντερβιου γιατί το άλλο χέστηκε για την εκλεκτικότητα και για την στρατηγική σου. Το σύπμαν, αυτό το δικό σας σύμπαν, δεν έχει φτιά, ούτε μάτια, ούτε γλώσσα, παρά γεννητικά όργανα που συσσωρεύουν κεφάλαιο. Το σύμπαν αυτό έχει την δικιά του σκοτεινή ύλη – την υπεραξία. 

Οι εκλεκτοί πετυχημένοι υπαλληλίσκοι που την καταβρίκανε σε μια ζωή ρολόι, που τίποτα δεν μπορεί να χαλαστεί γιατί το σύμπαν έχει συνωμοτήσει στην αιώνια ασφάλειά τους γίνονται τα παραδείγματα της πανεπιστημιακής δεοντολογίας, της διανοουμενίστικης αριστοκρατίας, της θρησκευτικής εσχατολογίας, της εργασιακής ψυχολογίας και της υπαρξιακής αθείας.

Ο καπιταλισμός λύνει τα προβλήματα και βρίσκεται ως δημοκρατία μέσα από την μικρή αισχρή σχισμή του φασιστικού χάους – ενός κουτιού με άλλα λόγια. Λοιπόν, καλή επιτυχία στις εκλογικές σας εξωρμήσεις και στην θρησκευτική πίστη της λύσης του κυπριακού. Ο ιμπεριαλισμός δεν σηκώνει να αναφερθεί στο γλυκό μας κείμενο όσο ακριβώς δηλαδή δεν σηκώνει να θεωρηθεί η οποια λύση του κυπριακόυ ως ιμπεριαλιστική λύση αν δεν λυθεί με τις προϋποθέσεις μιας λαϊκής σοσιαλιστικής εξουσίας. 

Ο ρομαντισμός που ξενέρωσε

“Μια χούφτα ανθρώπων που αγωνίζονται στο έλεος του ωκεανού, αντιμέτωποι με την οργή της φύσης και έχοντας ως πυξίδα την ελπίδα. Προδομένοι από την πατρίδα τους που βιώνει έναν ανείπωτο τρόμο λόγω του πολέμου, οι Σύροι πρόσφυγες μάχονται για τη ζωή τους. Επιλέγουν τη ΖΩΗ πριν έρθει ο ΘΑΝΑΤΟΣ.”

Όταν η τέχνη γίνεται η εκφραστική της άμεσης ματιάς της πραγματικότητας και εγκλωβίζεται σε μια μυθιστορηματική “ρομαντική” υπόθεση περιπέτειας, που αύριο θα το απολαύσουμε και κινηματογραφικά, τότε δεν το αποκαλούμε τέχνη αλλά μια αυθόρμητη χειρονομία απόγνωσης με συνοδευτικά αποσπασματικής ενημέρωσης.

Ο ιμπεριαλισμός που έγινε περήφανη παπαρούνα

Έφερε και έβαλε το The Royal British Legion (RBL) μισθωμένους στρατιώτες του Royal Navy, του Army και της RAF που πάνε στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους να πουλήσουν τα poppies στους πολυάσχολους Λονδρέζους

ν’ αναζωογονήσουν την εθνική τους περηφάνια ώστε στις καρέκλες που κάθονται στα πολυώροφα κτίρια να τα ζεσταίνει η καύλα και η κλανιά. Άσε που είναι υποχρεωμένοι όσοι επίσημα εμφανίζονται δημόσια να φοράνε τα poppies στα γιλέκα, στα φουστάνια, στα φορέματα, στα καπέλα όπου βρούνε. Εις μνήμη λένε των πεσόντων του ιμπεριαλιστικού μακελειού του πρώτου παγκοσμίου πολέμου. Σε κεντρικότερους σταθμούς έφεραν μπάντες και μασκότες poppy.

Το βασικότερο, όταν ρίχνεις τον όβολο σου μπορεί και σε βγάζουν με τα παιδιά σου φωτογραφίες. Συν τοις άλλοις να μαζευτούν χρήματα για Ο άγιος Βασίλης βασικά μιας μνήμης που έμεινε παράλυτη και γεννήθηκε το φασιστικό poppy. Γιορτινό το Λονδίνο γεμάτο από poppies και ‘μεις γιορτάζουμε που γιορτάζουν.

Σημερινή φωτογραφία σε σταθμό, η μπάντα

Σημερινή φωτογραφία σε σταθμό, το μασκότα poppy

Η προπαγάνδα της αγγλοσαξονικής αυτοκρατορίας μέχρι την περηφάνια του ιμπεριαλιστικού βρετανικού κεφαλαίου παράγει μια χιπστερική κιτσαρία που αν δεν χοροπηδήσει στα βράχια άλλων χωρών δεν λέει να πάρει αύξηση.

Α, κοιτάξτε τι πανηγύρι έγινε και πέρσι… εκσπερμάτωνε ιμπεριαλιστικό αίμα ο Tower of London με την βασίλισσα να πλέει μες τα μπλέ.

 

 

Ο δωδεκάλογος του υπαρξισμού στο καπιταλιστικό Λονδίνο

Τα υπαρξιακά ερωτήματα της μικροαστικής τάξης του Λονδίνου:

1. Απαγορεύεται ο χώρος στάθμευσης ή όχι; Πως ζω χωρίς κίτρινες γραμμές;
2. Τα πεντάλεπτα στοιχίζουν, τα δίλεπτα τι; Τα δευτερόλεπτα μάλλον σε μια άλλη συζήτηση;
3. Οι αποφάσεις είναι δείγμα εγωισμού;
4. Η ειλικρίνεια γίνονται θερμίδες μετά την δουλειά;
5. Το χρήμα είναι ευτυχία ή δυστυχία;
6. Ο χρόνος είναι χρήμα, να προσθέσουμε ώρες στο εικοσιτετράωρο;

Τα λυμένα υπαρξιακά της μικροαστικής τάξης του Λονδίνου:

7. Κάνε ασφάλεια ζωής στο “είμαι αντικειμενικός” και τότε μπορείς να απολαύσεις την υποκειμενικότητά σου.
8. Η “τρέλα” είναι διαθέσιμη τα σαββατοκυρίακα και τις αργίες.
9. Να είσαι υγειής για να είσαι νόμιμος.
10. Δεν κοιτάω δίπλα μου για να μην παραπέσω αλλά δεν κοιτάω ποτέ μπροστά μου για να μην με αρπάξουν από πίσω.
11. Ο έλεγχος είναι το ασφαλές κλειδί της αιωνιότητας.
12. Η στενότητα του χώρου, δεν υπάρχει άλλη παρά μόνο στο σύμπαν, κατέκτησε το σύμπαν.