Φωτογραφία 4

Μια χούφτα διανοούμενοι “κομμουνιστές” μπορούν να χρησιμοποιηθούν για παρουσιαστές τηλεπαιχνιδιών. 

Μια προσφορά της ακαδημαϊκής πληρότητας. 

Νυχτολόγιο 8: Το κινούν ακίνητο

​Το ιστορικό συμβάν της κάθε φορά ιστορικής στροφής είναι η σχεσιακή αποκρυστάλλωση μιας συγκεκριμένης πολιτικής, οικονομικής, πολιτιστικής και κοινωνικής μορφής ζωής που φτάνει στη διαλεκτική κορύφωση μετεξέλιξης του μέλλοντος. Το ιστορικό συμβάν δεν είναι ακίνητο συμβάν αλλά η επιτομή της ιστορικής κίνησης της ύλης. 

Η Οκτωβριανή Επανάσταση για παράδειγμα είναι ένα ιστορικό συμβάν στο οποίο κορυφώνεται η μορφή ζωής η οποία φτάνει στην συνειδητότητα του κόσμου, της ελευθερίας και του πράγματος για μένα. 

Ο ιμπεριαλισμός από την άλλη είναι το αντιστρόφως ανάλογο ως προς την ισοπέδωση των ιστορικών εντάσεων. Ο ιμπεριαλισμός ισοπεδώνει την παράδοση μέχρι και το σήμερα, από την μέρα μέχρι το σκοτάδι. Ο ιμπεριαλισμός γίνεται η ιστορική γενίκευση μιας φυσικής κατάστασης που επικρατεί μεταφυσικά. Με αυτό τον τρόπο τον βρίσκει κανείς εύκολα και αντίδιαλεκτικά πανταχού παρόν.

Η ανακρίβεια στοιχίζει ζωές, ρώτησε ένα χειρουργό. Η ιστορική γενίκευση στοιχίζει την εξέλιξη, ρώτησε ένα νεκρό. 

Isadora Duncan: This is red! So am I!

Angela Isadora Duncan (May 26 or 27, 1877 – September 14, 1927) was an American dancer. Born in California, she lived in Western Europe and the Soviet Union from the age of 22 until her death at age 50. She performed to acclaim throughout Europe.

“She was bisexual, and alluded to her communism during her last United States tour, in 1922–23; Duncan waved a red scarf and bared her breast on stage in Boston, proclaiming, “This is red! So am I!”.

To 1929 η Mary Desti φίλη της Isadora εκδίδει ένα βιβλίο στην Νέα Υόρκη για την Isadora Duncan γεμάτο από ανακρίβειες, παραπληροφορήσεις και γεγονότα κατά την διάρκεια της ζωής της στην Σοβιετική Ένωση. Βάσει του βιβλίου της Mary Desti εκδίδεται το 1958 μια σειρά νουβέλες στην εφημερίδα Borba με τίτλο Duncan and Esesin όπως και η ιταλική ταινία Isadora Duncan. Βασισμένη στην αντι-κομμουνιστική ιδεολογία της ιμπεριαλιστικής Δύσης η ζωή και το έργο της Isadora Duncan στην Σοβιετική Ένωση γίνεται ένας εφιάλτης.

Η ίδια γράφει στο βιβλίο της “My Life”: “On the way to Russia, I had the detached feeling of a soul after death making its way to another sphere. I thought I had left all the forms of European life behind me fir ever. I actually believed that the ideal state, such as Plato, Karl Marx and Lenin had dreamed it, had now by some miracle be created on earth. With all the energy of my being, disappointed in the attempts to realise any of my art visions in Europe, I was ready to enter the ideal domain of communism.”

Το βιβλίο της Ilya Ilyitch Schneider “Isadora Duncan, The Russian Years” αποκαθιστά την ζωή και το έργο της Isadora Duncan στην Σοβιετική Ένωση.

Isadora Duncan, The Russian Years, Ilya Ilyitch Schneider, Macdonald, London,1968.

 

Από τον πρόλογο του βιβλίου:

“Isadora Duncan was like a force of nature. She was a woman far in advance of her time who very early in life decided that her native America could not be expected either to contain or to understand her: “America is not really for what i have to give. It is still sleeping.”

“At sixteen she left the United States for Europe. To travel to revolutionary Russia was not a logical and longed-for progression, it was also, as ‘the queen of gesture’ must have been aware, the most splendid of gestures.”

 

 

Hollywood: η ταριχευμένη ιστορία των κομμουνιστών

Η τελευταία ταινία των Ιθαν και Τζόελ Κοέν, Hail, Caesar!, μπορεί να χαρακτηριστεί ως μια μετα-θεωρητική σατιρική κινηματογραφική απόπειρα κατάδειξης της καπιταλιστικής κινηματογραφικής παραγωγής της δεκαετίας του 1950 στην Αμερική. Μια εποχή στην οποία η κοινωνία βρίσκεται κάτω από τον Μακαρθισμό και οι διώξεις των κομμουνιστών για τις πεποιθήσεις τους ήταν θεσμική διαδικασία για την αμερικάνικη αστική τάξη.

Οι αδελφοί Κοέν καταφέρνουν και πλαισιώνουν με μια εξαίσια κινηματογραφική σατιρική διαλεκτική την πρόσφατη χολιγουντιανή παραγωγή συγκεκριμένων ταινιών πολιτικής υφής. Μια σειρά παραγωγής ταινιών η οποία έχει ως θεματολογία την Σοβιετική πολιτική κουλτούρα και την κομμουνιστική ιδεολογία.

Μερικές ταινίες για παράδειγμα που είναι πιο γνωστές και ικανοποιούν τον μηχανισμό προπαγάνδας των ΗΠΑ είναι: το Trumbo του Jay Roach, το Bridge of Spies του Steven Spielberg, το Youth του Paolo Sorrentino και η σειρά The Americans. Υπάρχουν πάμπολες ταινίες με την συγκεκριμένη θεματολογία που δεν μπορούμε να φανταστούμε.

Το Χόλιγουντ πάντοτε ήταν και εξακολουθεί να είναι ο κυριότερος και σημαντικότερος μηχανισμός προπαγάνδας της αμερικάνικης φιλελεύθερης συντηρητικής και αντικομμουνιστικής κουλτούρας. Σήμερα, το Χόλιγουντ θυμάται τον Μακαρθισμό και τις διώξεις των κομμουνιστών με μια νοσταλγική ενοχή του ηθικά ορθού ιδεαλιστή αλλά κατά τα άλλα του αφελή ρεαλιστή.

Η ταινία Hail, Caesar!, αντιθέτως αποδομεί με εκπληκτικό μετα-θεωρητικό κινηματογραφικό τρόπο την πρόσφατη αυτή χολιγουντιανή παραγωγή ταινιών που θυμάται την εποχή της ντετεκτοσοβιετίας, του Μακαρθισμού και της κομμουνιστικής αφήγησης ως μια εποχή ξεχασμένη και θεσμοθετημένη ως ηττημένη.

Οι πανταχού νεομαρξιστές ακαδημαϊκίσκοι και κάθε λογής σοβιετολάτρεις βλέπουν σ’ αυτές τις ταινίες την πολυπόθητη δικαίωση της ιστορίας. Το Χόλιγουντ πέτυχε να φράξει ένα κινηματογραφικό και δή ένα αισθητικό φακό, ένα χάσμα ή ένα κενό με άλλα λόγια, μέσα από τον οποίο θα φιλτράρεται η κομμουνιστική ιδεολογία, η ιστορία και η πολιτική θεωρία. Δεν είναι τυχαίο που οι κριτικές της συγκεκριμένης ταινίας των Κοέν είναι ως επί τω πλείστον αρνητικές. Επίσης δεν είναι τυχαίο που δεν έλαβε την ίδια αίγλη με τις άλλες ταινίες που έχουν την ίδια θεματολογία.

Η δομή του έργου είναι σχεδόν απούσα. Αυτό είναι σίγουρο ότι δεν έγκειται στην απειρία των αδελφών Κοέν αλλά ούτε στην μετα-μοντέρνα χαώδης ακατανοησία που φυσικά δεν τους διακρίνει. Η δομή είναι απούσα ακριβώς για να σατιρίσει την κινηματογραφική απουσία της σημερινής παραγωγής του Χόλιγουντ κοιτάζοντας πίσω μια εποχή και να την ταριχεύσει στην αιώνια νοσταλγία της ακινησίας. Η ιστορία της ταινίας διακρίνεται από την αποσπασματικότητά της και των αλμάτων που κάνει η μονταζιέρα των Κοέν. Τα γεγονότα της ταινίας όσο και οι αληθινοί χαρακτήρες αλλάζουν περιεχόμενο αφού το σενάριο των Κοέν είναι σχεδόν μια αναποδογυρισμένη σατιρική σειρά γεγονότων και χαρακτήρων.

Εντός του πλαισίου της μετα-θεωρητικής κριτικής που κάνουν οι σκηνοθέτες δεν μας επιτρέπετε παρά να δούμε την ταινία.

 

Ο υλισμός που αυτομόλησε

Ο δημοκρατικός υλισμός είναι η ιδεολογική αντιδιαλεκτική φαντασιακή πραγματικότητα η οποία παράγεται αποσπασματικά από την αστική διανόηση με την Εγελιανή Λογική να γίνεται η συνεχής πηγή της δημιουργίας του. Από την μια παραποιεί την Εγελιανή Λογική με σφοδρές επιθέσεις εναντίον της μαρξιστικής θεωρίας και από την άλλη θολώνει την πρακτική με μια χριστιανική θεοδικία. Ως εκ τούτου ο πυρήνας της Εγελιανής Λογικής και Διαλεκτικής γίνεται το χάος που η ελεύθερη οικονομία θέλει να αποκαταστήσει.

Ο δημοκρατικός υλισμός είναι ακριβώς η καπιταλιστική πραγματικότητα η οποία καταφέρνει να κυριαρχεί ως η φυσική τάξη των πραγμάτων. Ο υλισμός του δημοκρατικού αυτού τόξου είναι ο κεφαλαιοκρατικός τρόπος παραγωγής ο οποίος δημοκρατικοποιεί την παρουσία του με την πολιτική κυριαρχική τάξη των αστών.

Η πανουργία του Εγελιανού Λόγου ως το εξαιρετικό ρήγμα της ιστορίας γίνεται στον δημοκρατικό υλισμό η πανουργία η οποία βαπτίζει την πολλαπλότητα ως την κατηγορία εκείνη που δεν αφήνει τίποτα να εξαιρεθεί εντός του καπιταλιστικού συστήματος. Αυτή η κατηγορία συνιστά την πεμπτουσία της κοσμικής της απειλής ειδικά όταν η απειλή συνοδεύεται από την ταξική πάλη και δη από την κομμουνιστική προοπτική.

Αν και ο πυρήνας του Πνεύματος που αναδεικνύει την πανουργία του Λόγου ερμηνεύεται και ως θεολογικού τύπου θαυματοποιητική διαδικασία μπορεί όμως να ερμηνευτεί και διαφορετικά. Η διαφορετικότητα όμως δεν έγκειται στην μετα-εγελιανή αριστερίστικη ερμηνεία περί του μεταφυσικού-υλιστικού σωτήριου καθολικού Ενός αλλά στην ολοκληρωτική πολιτική καθεστωτική τάξη της αστικής δημοκρατίας ως το απόλυτο λευκό και απόλυτο Όλο.

Ακόμα δηλαδή και η θεολογική καταβολή της πανουργίας του Λόγου χαρακτηρίζεται από την εξαιρετική οντολογική υπαρκτικότητα του ίδιου του Εγελιανού Λόγου. Στον δημοκρατικό υλισμό όμως συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Αντί λοιπόν να περιλαμβάνει την εξαίρεση διατείνεται να υπηρετεί μία ψευδοελευθερία φαινομενικού κι αποκλειστικού τύπου.

Η αποκλειστικότητα που υπηρετεί έγκειται στον αποκλεισμό της κομμουνιστικής εξαίρεσης όχι απλά ως μιας επιπλέον πολιτικής προσέγγισης αλλά ως της μοναδικής αλήθειας που μπορεί ν’ ανατρέψει τον μανδύα της ψευδο-χειραφετημένης αστικής ελευθερίας.

Ήττες γλυκιές, ήττες ονειρεμένες, ήττες αριστερές και προδομένες

Ο φετιχισμός της επανάστασης ως μια υποκειμενική αντιδραστικότητα ή μια κατάσταση αναμέτρησης με την συμβατικότητα του σχεδόν γειτονικού περίγυρου, γίνεται η αυθόρμητη αυταπάτη μιας νίκης στον κλούβιο υπαρξιακό κόσμο του αριστερού μικροαστού.

Ο αριστερός του 21αιώνα είναι ο αριστερός που λατρεύει με παθιασμένη μιζέρια την ήττα της πολιτικοποιημένης χειραφετητικής κοινωνικής συλλογικότητας. Με την προθετική λατρεμένη ήττα του διακινδυνεύει να χάσει το ιστορικό επαναστατικό συλλογικό υποκείμενο του 20αιώνα. Το συλλογικό αυτό υποκείμενο κατάφερε με την Οκτωβριανή Επανάσταση του 1917 ν’ αλλάξει την πολιτικοκοινωνική και οικονομική πραγματικότητα με αποτέλεσμα να αλλάζει για πάντα τα φώτα της ιστορικότητας της ίδιας της ιστορίας.

Η ιστοριογραφία όσο και η ανέραστη ακαδημία ακόμα και σήμερα τρέμει στην ιδέα να κοιτάξει με τα μάτια της γνώσης και το θάρρος της δημιουργικότητας το ιστορικό συμβάν της Οκτωβριανής Επανάστασης. Τρέμουν τα υπαρξιακά κύτταρα του αριστερού αγωνιστικού παρελθόντος γιατί θα χάσει την διαρκή παρουσία του στο παρόν ως η ηττημένη γλυκάδα της αιώνιας επικείμενης ανάστασης νεκρών.

Η επανεκκίνηση του κομμουνιστικού εγχειρήματος χρειάζεται την πολιτικοποιημένη αποθεματοποίηση μιας δραματοποιημένης θεατρικότητας του παρελθόντος που αναλώνεται σε ένα παρόν νοσταλγικών αφηγημάτων και παραδειγματικών προτροπών.

Ο ρομαντισμός της ήττας και της προσμονής του υπαρξιακού τέλους δεν σταμάτησε ποτέ ν’ αφρίζει ως συμβάν μέσα στην πληγή της ιστορίας. Η δημιουργική του ανθεκτικότητα γίνεται ο σύμμαχος του μηδενιστικού συλλογικού που ο καπιταλισμός το κατάντησε κατάθλιψη. Από την άλλη το στερητικό σύνδρομο της νίκης με μια βύθιση στο τέλμα της γλυκιάς αγωνιστικής ήττας βρίσκει το απαντητικό του φάντασμα του πλανιέται πάνω από τον κόσμο, το φάντασμα του κομμουνισμού ή το φάντασμα της νίκης.

Η καταφατική “αισιοδοξία” της αριστεράς

Experimental Portrait 2 – Jukka Siikala

Η αριστερά εκφράζει την έλλογη υπευθυνότητα και την αποδοτικότερη επιλογή μιας εποχής που ανέχεται την απροκάλυπτη απέχθεια της απόλυτης καθολικής κατάφασης. Η κατάφαση αυτή διακηρύττει την επιβολή μιας πολιτικής πραγματικότητας της οποίας η προτεραιότητα είναι το αισιόδοξο σύνθημα του τύπου: “μαζί μπορούμε”, “η αλλαγή έρχεται”, “ναι στο μέλλον”. Με ένα μεταμοντέρνο “ναι” δηλαδή που εισχωρεί σε κάθε τύπου αίτημα, σε κάθε σκέψη, σε κάθε πρακτική.

Η καταφατική αυτή αριστερά έγκειται στην καθολική αισιοδοξία του διαφωτισμού. Η πολιτική αισιοδοξία της αριστεράς έχει την δυνατότητα ακόμη και όταν είσαι μέχρι τα ρουθούνια στα σκατά να επιμένεις σε μυρωδάτα λουλούδια. Η καταφατική “αισιοδοξία” επικαλείται την ανοργασμική ψευδαίσθηση. Η “αισιοδοξία” του διαφωτισμού έχει τις ρίζες του στην ερμηνευτική βία του “καλύτερου δυνατού κόσμου” του Λάιμπνιτς. Η ανάγκη να εκλογικευτεί μεταφυσικά η καταγωγή του κακού και να εκκοσμικευτεί ως ηθική εκφράζεται σήμερα με την πολιτικοποιημένη “αισιόδοξη” αριστερά.

Η “αισιοδοξία” της αριστεράς χρειάζεται ένα κοινό που βρίσκεται το χείλος του κόλπου της παραγωγής. Μπροστά στο χείλος βρίσκεται το τέλος της ιστορίας και μπροστά στο τέλος της ιστορίας ο τελευταίος άνθρωπος. Ο τελευταίος άνθρωπος είναι που ξεφύτρωσε από τις φαινομενολογικές εντός των παρενθέσεων εποχές και από την καταγωγή μιας ιστορίας που βρίσκει τα αίτια στην γενεαλογία της ηθικής. Από την άλλη υπάρχει ήδη η απαντητική υλιστική δόση που σπάζει κυριολεκτικά τις δομές του κατεστημένου πολιτικού υπάρχοντος. Η κυριότητα της άρνησης φωνάζει ένα “όχι” που αρνείται μέχρι το μεδούλι την βαρβαρότητα.

Experimental portrait iii – Jukka Siikala

Αυτό το “όχι” απαντά στην τερατώδη κατάφαση του καπιταλισμού που γεννά όλες τις χρωματιστές αισιοδοξίες και επαναστάσεις. Κομμουνισμός… έτσι λέγεται αυτό το “όχι” που πηγάζει από τα σκοτεινά περιθώρια της ιστορίας κι αναπνέει μόνο γιατί διαμορφώνει την πραγματικότητα με το οικείο πολιτικό, το αφαιρετικό ποιητικό και το συγκεκριμένο εννοιολογικό πλαίσιο. Η αφαίρεση και η δημιουργική διαδικασία δεν εμπίπτουν στην επικινδυνότητα της μεταφυσικής καθολικότητας αλλά πηγάζουν από την εμπειρία και την παρατήρηση. Το συγκεκριμένο και το καθολικό είναι παιδιά του επαναστατικού μαρξισμού σε αντίθεση με κάθε αριστερά που εναποθέτει την εξέγερση σε ένα φαντασιακό πανδαιμόνιο ελπίδας.

Το νόημα της αλλαγής και του αισιόδοξου “ναι” που κινείται από τα δεξιά στα αριστερά και τανάπαλιν έχει τον χαρακτήρα της φαντασιακής εξέγερσης. Η φαντασιακή εξέγερση δεν έγκειται στην καταστροφική διαδικασία ή σε μια εκμηδενιστική λειτουργία, αλλά χαρακτηρίζεται από μια τύπου αποσυναρμολόγηση και διαμελισμό. Ο συγκεκριμένος διαμελισμός δεν είναι τίποτα περισσότερο από τον ντερριντιανό όρο της déconstruction.

O Ντεριντά εισάγει την “νέα γραφή” ως η γραφή η οποία γίνεται το διαμεσολαβητικό εργαλείο μεταξύ του αδιάσκεπτου ή του ανείπωτου με το αισθητό. Αυτό το διαμεσολαβητικό εργαλείο μεταφράζεται πολιτικά ως ο αισιόδοξος διαμελισμός μιας φαντασιακής εξέγερσης η οποία γίνεται το κέντρο της αφομοίωσης η οποία διατηρείται αφού φτάνει να υπάρχει η αριστερά που λέει “ναι μπορούμε”.
Η déconstruction είναι η πολιτική εργαλειοθήκη που δίνει σε ακαδημία και κοινωνία, σχολεία και κόμματα τα εργαλεία εκείνα που έχουν ως σκοπό να χρησιμοποιηθούν πισώπλατα όποτε και όταν πρέπει ενάντια στον επαναστατικό μαρξισμό. Αφενός δημιουργείται από τα κατάλοιπα της ιστορίας της οντολογίας μια “νέα μεταφυσική” η οποία διαμελίζει τα δεδομένα και αφετέρου επιστρέφει στην αιώνια επανάληψη της μεταφυσικής μιζέριας.

 

Francis Bacon, Portrait de Michel Leiris, circa 1976

Από το 1927 όταν το “Είναι και Χρόνος” κάνει την επίσημη εμφάνισή του προμηνύει την βία που έρχεται. Από την μια προμηνύει την βία του φασισμού και από την άλλη την βία της ερμηνείας. Τα πάντα συντρίβονται με την déconstruction ώσπου το κείμενο να εξαφανιστεί, ώσπου ο άνθρωπος να κερδίσει την αιωνιότητα περιπλανώμενος στην ιστορία πάντα κάτω από την δικτατορία της ερμηνείας. Η βία της φιλοσοφικής ερμηνευτικής déconstruction οδηγεί τα ερωτήματα στις εκ των προτέρων δοσμένες απαντήσεις. Η ερμηνευτική βία γεννημένη ουσιαστικά από το 1927 και καλλιεργημένη ήδη από τον Βίλχελμ Ντίλταϋ, επιδιώκει παντού να αναγνωρίζει τον εαυτό της.
Η ερμηνευτική βια του Μάρτιν Χάιντεγκερ ή διαφορετικά το ξεγύμνωμα της φασιστικής δομής της απόκτησης γνώσης γίνεται το επίσημο εκπαιδευτικό και παιδαγωγικό σύστημα παραγωγής γνώσης, ιστορίας και ποίησης. Οι ποιητές του δυτικού άξονα και της σημερινής ευρωπαϊκής κουλτούρας βαφτίστηκαν από τα μουστάκια του Γερμανού οραματιστή για την τόσο πολυπόθητη αυθεντικότητα του Dasein.

Οι ερωτικοί κομμουνιστές: Καβάζογλου – Μισιαούλης

Η αστική τάξη, λέει ο ποιητής και σκηνοθέτης Παζολίνι, “είναι ένα εύθραυστο οικοδόμημα που μόλις δεχτεί μια δυνατή γροθιά – παρέμβαση θα γκρεμιστεί. Και θα γκρεμιστεί γιατί η “σύνθεσή” της, ο τρόπος που ενώνονται τα μέλη της, η έλλειψη ισχυρών ηθικών αξιών που τη διακρίνει, προδικάζουν και τη συντριβή της.”

Ο Παζολίνι βρίσκεται στη καρδιά της διαμεσολαβητικής σχέσης μεταξύ του προβλήματος της αγιότητας (Χριστιανισμός) με αυτό της στράτευσης (Κομμουνισμός) και αυτό εκφράζεται με ένα πολύ πολύπλοκο σενάριο για τη ζωή του Απόστολου Παύλου. (περισσότερα εδώ και εδώ)

Με το πιο πάνω απόσπασμα από το ποίημά του “Η Πραγματικότητα” συνοψίζεται ο χειραφετητικός αγώνας του κομμουνιστή και ομοφυλόφιλου Παζολίνι:

“έχω κάτι μάλλον διαφορετικό να πω: όχι ως Μαρξιστής
πλέον, ή ίσως ναι, αλλά από αυτή τη στιγμή μόνο
–εφόσον η έκσταση των Συγγραφέων

της Αποκάλυψης μυθοποιείται
σε μια άχρονη φλόγα: Οι αγάπες μου–
θα φωνάξω–είναι όπλο τρομερό

γιατί δεν το χρησιμοποιώ; Τίποτε δεν είναι τρομερότερο
απ’ το να είσαι διαφορετικός. Εκτεθειμένος κάθε στιγμή
–φωναγμένο διαρκώς–ασταμάτητη εξαίρεση–”

 

Ο Παζολίνι δολοφονήθηκε και κακοποιήθηκε άγρια επειδή ακριβώς κατάφερε να δώσει γροθιά στην καρδιά του πραγματικού που είναι η Ιστορία. Το πραγματικό του Παζολίνι γίνεται ο συγκεκριμένος εκείνος αγώνας για την άρνηση. Έδωσε το πραγματικό μάθημα του Μαρξισμού όχι στα έδρανα και στα γραφεία, σχολιάζοντας ο ίδιος την ακαδημαϊκή του εμπειρία ως “ένα πανεπιστήμιο με δομή φασιστική”.

Στο μεγάλο ποίημα Vittoria (Νίκης) ο Παζολίνι γράφει κάπου στην μέση τους εξής στίχους:

“οπουδήποτε πάει ο εχθρός, οδηγούμενη από μια ιστορία

που είναι η ιστορία και των δυο, και τους κάνει, βαθιά κάτω,

διεστραμμένα, αδελφούς.”

Ο Παζολίνι τερματίζει το διορατικό του βλέμμα στο τέρμα της πραγματικότητας. Δεν έχει να στρέψει το βλέμμα κάπου άλλου αφού η όποια πολιτική ελπίδα κλειδώνεται στην απολυτότητα του αδύνατου ή στην πορεία με τα τέσσερα. 

Σαλό ή 120 Μέρες στα Σόδομα, Pier Paolo Pasolini

 

“Γιατί η ηθική
της κοινής λογικής, της παθητικής κοινότητας
χωρίς απομεινάρι πραγματικότητας, δεν είναι τίποτα”.

(στίχοι από το ποίημα “Η Πραγματικότητα”)

 

Η συνενοχή είναι το μέσο που μας οδηγεί “διεστραμμένα” να γίνουμε αδελφοί στο τέλμα της βαρβαρότητας. “Όπως γράφει ο Παζολίνι: αναγνωρίζουμε ότι πάμε ακριβώς εκεί που πάει ο εχθρός μας, “οδηγούμενοι από μια Ιστορία, που είναι η ιστορία και των δυο.” Κι είναι αδύνατη η πολιτική ελπίδα.”

Το “φωναγμένο διαρκώς” και η “ασταμάτητη εξαίρεση” ταυτοχρόνως δολοφονείται. Και επειδή ακριβώς δολοφονείται και επειδή ακριβώς αγγίζει με αγένεια τα αχαμνά του καλογεννημένου δυτικού πολιτισμού είναι αναγκαία η επιμονή να γίνουνε κομμάτια.

Σαν κινηματογραφική σκηνή του Παζολίνι λοιπόν η φωτογραφία των δολοφονημένων από τους φασίστες Καβάζογλου – Μισιαούλη.

 

 

Νά τι σκότωσαν οι φασίστες και νά τι εξακολουθούν να σκοτώνουν οι φασίστες: το κάθε φορά “φωναγμένο διαρκώς” και την αιώνια “ασταμάτητη εξαίρεση”.

 

 

Η φωτογραφία των δολοφονημένων κομμουνιστών ακόμα και όταν τα σώματα πέφτουν, πέφτουν ερωτικά, για προσέξτε καλύτερα, σαν τις κινηματογραφικές ποιητικές σκηνές του Παζολίνι ή σαν τις ερωτικές πινελιές του άλλου κομμουνιστή, του Πικάσο.

 

Figures at the Seaside, 1931 Pablo Picasso

 

Ο αγώνας της χειραφέτησης δεν επικυρώνει καμιά εξαγρίωση των σωμάτων αλλά ούτε σκύβει το κεφάλι στο δημοκρατικό πέπλο της κυριαρχίας παρά οφείλουμε “να μάθουμε κάτι από τη μηδενιστική υποκειμενικότητα”.

 

 

“Σκίστε τον κόσμο των καλογεννημένων σε κομμάτια!
Μόνο ένα λουτρό αίματος μπορεί να σώσει τον κόσμο
από τα αστικά του όνειρα, που είναι βέβαιο

ότι τον κάνουν όλο και πιο ψευδή!
Μόνο μια επανάσταση που σφαγιάζει
τους νεκρούς αυτούς άνδρες μπορεί να αποκαθηλώσει το κακό τους!”

Μόνο όταν ειπωθεί ή φωναχτεί αυτό
θα μπορέσει η μοίρα μου να λευτερωθεί
και να αρχίσει τον λόγο μου για την πραγματικότητα.” (απόσπασμα από το ποίημά του “Η Πραγματικότητα”)

Κομμουνιστικό ρήγμα στην Κύπρο;

Με την πεινασμένη ανάγκη των καιρών και τ’ ώριμο λαρύγγι του λαού, την πρωτοπορία συνάμα ν’ αφρίζει από το ρίγος της ζωντάνιας ας ξεπηδήσει ένα κομμουνιστικό θραύσμα στη Κύπρο.

Η χειραφετημένη κοινωνία, η πολιτική και οικονομική ελευθερία και η λύση του κυπριακού αν δεν στιγματίζεται από το κομμουνιστικό πρόταγμα και την δικτατορία του προλεταριάτου τότε το μέλλον θα παραμένει στην μέγγενη της εκμετάλλευσης και της ανελευθερίας.

Το κομμουνιστικό ρήγμα εκφράζει την απόλυτη πράξη της απόλυτης ιδέας ενός εμπράγματος “δογματισμού” που ακυρώνει από την μια την θρησκευτική αφηρημένη μορφή ζωής και από την άλλη καλλιεργεί τις απαραίτητες ταξικές και πολιτικές μεθοδεύσεις για να κερδηθεί ο αγώνας για μια χειραφετημένη μορφή κοινωνικής ζωής.

Η αντι-μαρξιστική/λενινιστική θεωρία εκφρασμένη πολιτικά με την σοσιαλδημοκρατία και τον οπορτουνισμό είναι εξαιρετικά διαθέσιμη και εύκαμπτη μπροστά στην κυριαρχία του κεφαλαίου αλλά και του ιμπεριαλισμού. Η ιδεολογία της σοσιαλδημοκρατίας και της ευρωπαϊκής αριστεράς όπως διαμορφώνεται δεν συνιστά καμιά σημαντική συμβολή στην ταξική πάλη ή στην οργάνωση της εργατικής τάξης. Από την άλλη η ιδεολογία του τέλους των ιδεολογιών και ο φετιχισμός της εξάλειψης κάθε ιδεολογίας είναι παρόμοιος με την θρησκευτική αφηρημένη αντίληψη της πτώσης του πρώτου ανθρώπου από την αιωνιότητα του παραδείσου.

Η Ιστορία ταυτίζεται με την ιστορία της ταξικής πάλης υποστηρίζει ο Μαρξ. Αυτό κάνει την ιδέα του κομμουνιστικού θραύσματος να απολυτοποιείται για μια οριοθετημένη γεωγραφική αναφορά μέχρι και για μια οριοθετούμενη κοινωνιολογική αλλά και πολιτική δράση.  Όταν ο Μαρξ διακηρύσσει ότι οι προλετάριοι δεν έχουν πατρίδα κατανέμει ακριβώς στο απόλυτο την ιδέα του κομμουνισμού – της δικτατορίας του προλεταριάτου – σε μια διαλεκτική οριοθέτηση της πολιτικής δράσης με μια μορφή κρατικού μαρασμού. Ο μαρξικός χειραφετητικός πολιτικός χώρος είναι ο απόλυτος χώρος του κρατικού μαρασμού ή της νικήτριας επαναστατικής προλεταριακής δικτατορίας.

Η κομμουνιστική απολυτότητα της ιδέας είναι θραύσμα του ιστορικού γίγνεσθαι. Γίνεται η ιδεολογική προβολή του επικείμενου κομμουνιστικού ρήγματος που με την βοήθεια του τυχαίου αφομοιώνεται σε μια ευρύτερη αναγκαιότητα που πρέπει να πραγματωθεί. Το κομμουνιστικό ρήγμα ή θραύσμα αν και εκτίθεται αρχικά αναγκαία ως εξαίρεση έχει ήδη οικειοποιημένη την δυνατότητα της διαθεσιμότητας σε όλους.

Ποίηση: η όμορφη σκατόλαγνη ή το Κομμουνιστικό Κόμμα

“…η 21η Μαρτίου ανακηρύχθηκε Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης. Το σκεπτικό της απόφασης ανέφερε: «Η Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης θα ενισχύσει την εικόνα της ποίησης στα ΜΜΕ, ούτως ώστε η ποίηση να μην θεωρείται πλέον άχρηστη τέχνη…”

Καταργείστε την ποίηση που θέλει να ομορφαίνει την πραγματικότητα. Η ποίηση είναι η άχρηστη τέχνη ακριβώς γιατί δεν μπορεί να σε αποδεσμεύσει από την πραγματικότητα. Σε καθορίζει σε μια βιωματική εμμενή απειροποίηση. Η αχρηστία της ποίησης κρατάει αιώνες, ερήμην του γέρο Πλάτωνα, και θα συνεχίσει να κρατάει το άρωμα της ασκήμιας όσο είναι άχρηστη για την ιμπεριαλιστική επιστημονική κοινότητα της δύσης. Η ακαδημία βρωμάει ασκήμια και ιμπεριαλισμό γι’ αυτό και η ποίηση μέσα στα μπουντρούμια των χαλιών και των αθόρυβων παραθύρων θα γίνεται πάντα το παράρτημα προς καταστροφή. 

Από την άλλη μεριά του σκότους η αντισυστημική χρήση της ποίησης γίνεται μια καθαρά μεταφυσικίζουσα υποκειμενικοποιητική μηχανή αποξένωσης φορώντας τις μάσκες του νιτσεο-χαϊντεγγεριανού ψευδο-ρομαντικού Διόνυσου και του Απολλώνιου αρλεκίνου που δεν βλέπει γύρα του παρά ένα σολιψιστικό είναι-προς-θάνατο και την πουτάνα ομορφονιά και σκατόλαγνη θέληση για δύναμη.

Η σκατόλαγνη θέληση για δύναμη

Η ποίηση είναι η επιστημονικοποιητική διαμεσολαβητική σχέση μεταξύ της πραγματικότητας και του κομμουνισμού. Με πολιτικούς όρους μεταφράζεται ως να είναι ένα Κομμουνιστικό Κόμμα. 

Η μέρα ποίησης λοιπόν ας γιορτάζεται για το κάθε Κομμουνιστικό Κόμμα πάνω στη γη διαφορετικά καταργείστε και την ποίηση.