Οι σιίτες χωρίς όργανα

Οι Σιίτες του Ιράκ αν γινόντουσαν ευρωπαίοι πολίτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης ή μιας δυτικής πολιτισμένης χώρας και φόραγαν την κατάλληλη ενδυμασία επιτυχίας του πολιτισμένου ιστορικά ανθρωπισμού των Παρισιών και των Βρυξελλών τότε θα άξιζε μια στάλα ουσιαστικής αναφοράς. 

Αν για κάποια δευτερόλεπτα αυτό το ιστορικής φαντασίας σενάριο το βλέπαμε επί σκηνής, τότε μαζί του θα συνόδευε, σε μορφή χορού, ένας φαντασμαγορικός ηθικο/αξιακός μηχανισμός παραγωγής, σημαντικότητας για μια θέση στον κόσμο. 

Ο δυτικός ηθικο/αξιακός μηχανισμός είναι μια πυραμίδα που θέτει σε υπαρξιστική αξιολόγηση την θέση σου στον κόσμο. Η ιστορία σ’ αυτή την περίπτωση ή μάλλον η ιστορικότητα της ύπαρξης ενός λαού καλύτερα, έρχεται όχι σε δεύτερη μοίρα αλλά δεν εμφανίζεται καθόλου στην νοητική επεξεργασία της ερμηνείας.  

Η τραγωδία του δυτικού πολιτισμού σ’ αυτή την περίπτωση δεν εξιστορεί ούτε γεγονότα, ούτε σχετίζεται με την ιστορικότητα της εποχής. Το δυτικό πολιτισμένο υποκείμενο θεωρείται πολιτισμένο αν καταφέρνει να συμπεριλάβει οτιδήποτε συγκεκριμένο στην αφηρημένη αξιακού τύπου πυραμίδα. 

Μέσα από την παραγωγή του ύστερου καπιταλισμού με αποτέλεσμα την μεταμοντέρνα χαώδης πολιτική και πολιτιστική αταξία ανακαλύφθηκε το υπαρξιστικτό αδογμάτιστο και αφηρημένο “εγώ”. Ένα “εγώ” το οποίο ξεπέρασε το να σκέφτεται ώστε να υπάρχει αλλά βρίσκεται στην ιστορική του πορεία να ταξιθετεί λαούς, βιώματα και ιστορικά γεγονότα με μια αξιακού τύπου οντολογική πυραμίδα. 

Μια πυραμίδα εμπνευσμένη από χαϊντεγκεριανών εκστατικών χρόνων και ντελεζιανών μηχανών/σωμάτων δίχως όργανα. Αυτή είναι η ακαδημαϊκή κουλτούρα των πολιτικών επαναστάσεων που τις θέλει να συμβαίνουν χωρίς όργανα και χωρίς περιεχόμενο. 

Βρέθηκε το ατερμάτιστο της ευτυχίας μιας εποχής που μπορεί ν’ αντέξει τα πάντα, να δεχτεί άλλα τόσα, να υποστεί ακόμα περισσότερα γιατί τα πάντα μπορούν και τοποθετούνται με τάξη εντός της πυραμίδας στην μέση της ερήμου. Το συγκεκριμένο και η ολότητα χάνονται μπροστά στην αφηρημένη αποκρυστάλλωση του όμορφου χάους. Τα πάντα γίνονται ένα και το ένα τα πάντα και κάθεται αμίλητος ο δυτικός πολιτισμός να αλλοτριώνεται στην μοναξιά της ιμπεριαλιστικής ιστορίας του.

Ντομένικο Λοζούρντο: σταυροφορία εναντίον στο “φίλο-ισλαμισμό”

Η Δύση από την σταυροφορία ενάντια στο “αντισημιτισμό” στην σταυροφορία εναντίον στο “φίλο-ισλαμισμό”.

“Όπως ξέρουμε στη χώρα που βρίσκεται επικεφαλής της Δύσης το μοτίβο του ιερού πολέμου συνοδεύει όλα τα στάδια της ασυγκράτητης πορείας του περιούσιου λάου προς την οικοδόμηση της πλανητικής αυτοκρατορίας της. Προς ενίσχυση της ανοδικής αυτής πορείας χρησιμοποιείται σήμερα και το ιδεολόγημα της κοινής γενεαλογικής καταγωγής της ελληνο-ρωμαϊο-εβραιο-χριστιανικής Δύσης σε αντιδιαστολή με το βάρβαρο και ανατολίτικο Ισλάμ.

Η ιστορία της Δύσης είναι και ιστορία των γενεαλογικών μύθων που αυτή δημιουργούσε για να εξυπηρετήσει τις εκάστοτε πολιτικές και γεωπολιτικές τις ανάγκες. Ξεκινώντας από την ανακάλυψη-κατάκτηση της Αμερικής, η Δύση και ιδιαίτερα οι πουριτανοί παρομοίαζαν τους εαυτούς τους με τον περιούσιο λαό της Παλαιάς Διαθήκης και τους λαούς των αποικιών με τους ειδωλολάτρες εθνικούς. Για να τονίσουν την διαφορά ανάμεσα στον servant, το μισθωτό εργάτη της μητρόπολης (που υπακούει στον αφέντη μόνο όσο διαρκεί η σύμβαση του) και στον slave, δηλαδή τον σκλάβο τον αποικιών, ο Λοκ αναφέρεται συχνά στους νόμους της Παλαιάς Διαθήκης που επέτρεπαν στους Εβραίους να έχουν μόνο ειδωλολάτρες-εθνικούς σκλάβους. Το δίπολο Εβραίοι/εθνικοί ξαναδιαβάζετε έτσι ως το δίπολο λευκοί/μαύροι δηλαδή Ευρωπαίοι/βάρβαροι. Ακόμη πιο τραγική είναι η τύχη των Ινδιάνων τους οποίους στο νέο Ισραήλ ταυτίζει με τους Χαναναίους που ήταν προορισμένοι να εξοντωθούν για να αντικατασταθούν από τον περιούσιο λαό που είχε την θεία φώτιση και ήταν φορέας του αυθεντικού πολιτισμού. Την περίοδο εκείνη ο μύθος περί της κοινής Εβραίο-χριστιανικής καταγωγής που ήταν διαδεδομένος κυρία ανάμεσα στους αγγλοσάξονες και τους πουριτανούς, προκαλούσε φοβερές διακρίσεις σε βάρος εκείνων που ήταν καταδικασμένοι να γίνουμε σκλάβοι ή να εξοντωθούν. 

Αφοσιωμένη στον πόλεμο ενάντια στην οθωμανική αυτοκρατορία, η Ευρώπη του 17ου και 18ου αιώνα, τον διεξάγει και το βιώνει ως πόλεμο ενάντια στον ανατολίτικου δεις φωτισμό των βάρβαρων, ερμηνεύοντας ανάλογα και τον πόλεμο της αρχαίας Ελλάδας κατά των Περσών (όπως και αυτόν της αρχαίας Ρώμης κατά των βάρβαρων). Όταν εξαλείφθηκε το δουλοκτητικό καθεστώς που άνθιζε στην Ελλάδα και στη Ρώμη, καθώς του ρατσισμός κατά το μαύρο που επικρατούσε σε χώρες σαν την Ισπανία και την Αγγλία, η Ευρώπη και είδηση χαρακτήριζαν τον εαυτό τους ως την μοναδική νησίδα ελευθερίας που έχοντας κληρονομήσει και τον ελληνορωμαϊκό κόσμο και την res publica Christiana, αντιμετωπίζει την αμετανόητα δεσποτική ανατολή από η Περσία που πολεμά ενάντια στους Έλληνες μέχρι το Ισλάμ που πολεμά ενάντια στους Ευρωπαίους και τους χριστιανούς. Πρόκειται για ένα γενεαλογικό λίθο που κυριαρχεί τη χρυσή εποχή του αποικιοκρατικού επεκτατισμού και αφήνει τους Εβραίους εκτεθειμένους, στο περιθώριο του πολιτισμού. Ο ναζισμός θα αναθεωρήσει αυτό τον γενεαλογικό μύθο για να τον προσαρμόσει στις ανάγκες του. Ο επιφανής Γερμανός φιλόσοφος εβραϊκής καταγωγής που αναφέραμε πριν ερμηνεύει έτσι την άποψη του Χίτλερ: “για εκείνον σημείο εκκίνησης είναι η Ελλάδα στην οποία εισέβαλαν φυλές του Βορρά. Η Ιερουσαλήμ καταστράφηκε και η Ελλάδα γερμανοποιήθηκε”. Κατεξοχήν εκφραστής της δύσης αυτής, που διεκδικεί την ελληνική κληρονομιά και από την οποία αποκλείονται οι Εβραίοι (που ανήκουν στον βάρβαρο κόσμο της Ανατολής), είναι το Τρίτο Ράιχ που δικαιούται νόμιμα να διεκδικήσει την ηγεμονία.

Σύμφωνα με την κυρίαρχη ιδεολογία, η Δύση παρουσιάζεται σήμερα ως κληρονόμος της “ελληνο-ρωμαϊο-εβραιο-χριστιανικής” παράδοσης. Η ενσωμάτωση των Εβραίων συνοδεύεται από τον αποκλεισμό των ισλαμιστών. Με το ναζισμό, ο αποκλεισμός του εβραϊσμού από τη Δύση είχε ως αποτέλεσμα τους νόμους της Νυρεμβέργης, την άρνηση της πολιτικής ιθαγένειας στους γερμανοεβραίους και την μετατροπή τους σε αλλοδαπούς κατοίκους: Ποιος θα είναι οι συνέπειες της άποψης που ισχυρίζεται πως εκατομμύρια μουσουλμάνοι που εγκαταστάθηκαν στην Ευρώπη και τις Ηνωμένες Πολιτείες είναι εντελώς ξένοι με τις παραδόσεις και την “ψυχή” της Δύσης; Μήπως οδεύουμε προς μία επανέκδοση των νόμων της Νυρεμβέργης; Ο νομοτελειακά και παραδοσιακά ορκισμένος εχθρός απέναντι στον οποίο ποτέ δεν πρέπει να εφησυχάζει “το υγιές ένστικτο τον χριστιανο-ευρωπαϊκών λαών”, δεν είναι πια ιουδαϊσμός, όπως έγραφε το ψήφισμα του πρώτου διεθνούς αντί ιουδαϊκού συνεδρίου του 1882 αλλά η πίστη του Μωάμεθ. Έτσι η κατηγορία περί “φίλο-ισλαμισμού”, που σήμερα απαγγέλλεται ενάντια σε όσους δεν ενστερνίζονται την ισλαμοφοβία, αντικαθιστά την κατηγορία περί “φίλο-εβραϊσμού” η “φίλο-σημιτισμού” που παλιότερα στρέφονταν ενάντια στους εχθρούς του αντισημιτισμού.”

 

Ντομένικο Λοζούρντο, Λεξικό της Αμερικάνικης Ιδεολογίας, Η Γλώσσας της Αυτοκρατορίας, Εκδόσεις Α/συνέχεια, 2010, (σελ: 305-307).

 

Μαρξισμός και Ισλάμ

                                                          Lev Borodulin

“Ας αποτολμήσουμε νά τό πούμε: ό μαρξισμός δέν είναι άφ’ εαυ­τού του πολιτισμικό υποκατάστατο. Είναι ένας κοινωνικός προ­σανατολισμός, ένας ηθελημένος ουμανισμός, ένας έξορθολογισμός. Άν κάποτε εφαρμοζόταν στο Ισλάμ, θά κατέληγε πολύ πιθανόν, σέ μιά συνύπαρξη, σέ μιά μοιρασιά, όπως έγινε στή Σοβιετική Ένωση, μεταξύ ρωσικού πολιτισμού καί μαρξισμού, στήν Κίνα, μεταξύ κι­νεζικού πολιτισμού καί μαρξισμού. Βεβαίως ό μαρξισμός εξέτρεψε σέ σημαντικό βαθμό καί τούς δυο αυτούς πολιτισμούς άπό τήν αρχι­κή τους κατεύθυνση, άλλά δέν κατάργησε οΰτε τόν ένα οΰτε τόν άλλον. Οΰτε καί τό επεδίωκε άλλωστε.

Βεβαίως ό Γ. Μουμπάρακ δέν έχει καθόλου άδικο όταν λέει ότι σέ περίπτωση μιάς τέτοιας δοκιμασίας «τό Ισλάμ θά είχε πολύ λι­γότερες αντιστάσεις άπό τόν χριστιανισμό απέναντι σέ μιά μαρξι­στική χειραγώγηση, γιατί δέν κάνει ακόμη σαφή διάκριση μεταξύ εγκόσμιου καί πνευματικού. Τό πνευματικό κινδυνεύει νά εξαφανι­στεί πιο εύκολα κάτω άπό τήν υλιστική επίδραση τής τεχνολογίας, μέσα σέ μιά μουσουλμανική κοινωνία πού θά έχει γίνει κομουνιστι­κή». Γιατί έχει δίκιο; Διότι, σέ τελική ανάλυση, ό χριστιανισμός είχε υποστεί παντού ή σχεδόν παντού τόν κλονισμό μιάς απότομης επιστημονικής προόδου, ορθολογιστικής καί έκκοσμικευμένης, πριν άπό τήν επίδραση μιάς βιομηχανικής Επανάστασης· διότι ή μακροχρόνια αυτή μύηση του τόν είχε βοηθήσει νά προσαρμοστεί, όχι χωρίς αντιστάσεις, άλλά διατηρώντας παρόλαταύτα τήν ισορ­ροπία του, καί εγκαταλείποντας καθ’ όδόν όλα όσα έπρεπε νά εγκα­ταλείψει. Καί τώρα είναι οπλισμένος απέναντι στήν τεχνολογία, απέναντι στον ορθολογισμό, ακόμη καί απέναντι στον μαρξισμό.”

Fernand Braudel, Γραμματική των Πολιτισμών, ΜΙΕΤ, 2002, (σελ. 187).