Φωτογραφία 9

Ενδοϊμπεριαλιστική πυραμίδα = Αποϊστορικοποίηση της πραγματικότητας

Φωτογραφία 8

Σήμερα η φρίκη είναι αδελφή της πασίγνωστης βαρβαρότητας. Χαϊδευτικά την φωνάζουν ειρήνη. Το κυπριακό πρόβλημα μ’ ένα ιμπεριαλιστικό χάδι γεννήθηκε. Τώρα δεξιοί, αριστεροί, κομμουνιστές και διανοούμενοι χτίζουν καριέρες και θεωρίες, γραφεία και κόμματα για να βρούν μια θέση αναγνώρισης στην πολυπόθητη τηλεϊστορία. 

Φωτογραφία 6

Η βαρβαρότητα ξέρει πολύ καλά να αναπτερώνει το ηθικό του κόσμου. 

Φωτογραφία 3

​Με την θεωρία της ιμπεριαλιστικής πυραμίδας δεν μπορεί να υπάρξει καμιά αιμορραγία στο σύστημα. 

Μια τέτοιου είδους πυραμίδα χαρακτηρίζεται από την ρομποτική της ιδιότητα και λειτουργία να διασφαλίζει ακόμα και στην πιο σκληρή διαλεκτική κριτική την αφηρημένη ουσιοκρατική μυσταγωγία της.

Φωτογραφία 2

Η εναντίωση στην μεταφυσική, δηλαδή η αντι-μεταφυσική προσέγγιση, γίνεται η ίδια μια μεταφυσική δραστηριότητα. 

Η μεταφυσική δραστηριότητα δεν είναι ανύπαρκτη σχέση μεταξύ του υποκειμένου και του αντικειμένου. Η μεταφυσική δραστηριότητα έχει υπαρκτή και υλική υπόσταση και δεν γίνεται κατ’ ανάγκην αποδεκτή από τις αισθήσεις. 

Το αφηρημένο είναι δημιούργημα της μεταφυσικής θεμελίωσης του κόσμου με φαντασιακές παραδοχές. Η φαντασία δεν σχετιζεται καθόλου σε αυτή την περίπτωση.

Ο αντι-μεταφυσικός τρόπος λειτουργίας δεν σημαίνει κατ’ ανάγκην υλιστική τοποθέτηση. Συνήθως τα “αντι” αυτόπροσδιορίζονται ως εκ του μηδενός εναντιώσεις. Με άλλα λόγια η αντι-μεταφυσική λαμβάνει την υπόσταση της από την μεταφυσική. Η αντι-μεταφυσική γίνεται απλά μια συμπληρωματική ασφαλιστική κάλυψη στην ίδια την κατηγορία που “αντιτίθεται”.

Το ίδιο σχήμα γίνεται προφανώς αναγνωρίσιμο για παράδειγμα στον σημερινό πολιτικό αριστερό ακτιβισμό του τύπου αντι-καπιταλιστικό, αντι-ιμπεριαλιστικό ή αντι-φασιστικό.

Το αντι-ιμπεριαλιστικό σύστημα πέφτει στην παγίδα της ιμπεριαλιστικής πυραμίδας που θέλει τον κοινωνικό δαρβινισμό να μεταφράζεται σε αυτή την περίπτωση ως ιμπεριαλιστικός δαρβινισμός. Με άλλα λόγια ο ιμπεριαλισμός γίνεται το ολοκληρωτικό σύστημα ενός “μη έξω” που ακόμα και ο αντι-ιμπεριαλισμός διαθέτει την ουσία της υπόθεσης. 

Στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα δεν υπάρχει ούτε είσοδος ούτε έξοδος από το οικοδόμημα. Αυτό λέγεται διαφορετικά και μεταφυσική δραστηριότητα.

Νυχτολόγιο 10: Η αριστερά ανθρωποφάγος

Η καύλα του ανθρωποφάγου δεν είναι κατ’ ανάγκην η ανθρωποφαγία. Μπορεί να είναι η χορτοφαγία. Η βασική αντιφατική γοητεία του πολιτισμένου ανθρωποφάγου έγκειται στην εικόνα του προσώπου την στιγμή που γευματίζει. Ο ανθρωποφάγος δεν χρησιμοποιεί μαχαιροπίρουνα αλλά μόνο οδοντογλυφίδες. 

Διαβάζουμε λοιπόν τα εξης: 

Η εταιρεία “Αριστερά της Κύπρου” σας καλωσορίζει επίσημα στην ιστοσελίδα της για την ανάπτυξη της καπιταλιστικής ανάπτυξης και για την επίτευξη της σοσιαλιστικής επανάστασης. 

Επειδή εργαζόμαστε αποκλειστικά για την αντιμετώπιση των προβλημάτων της Κύπρου είμαστε όλοι μαζί στο αγώνα για ένα χειραφετημένο κεφάλαιο. Το κεφάλαιο αυτό είναι μη-κερδοσκοπικό αλλα κερδοσκοπικίζων το οποίο μπορεί να λειτουργεί στα πλαίσια της επαγγελματικής και τεχνοκρατικής κατάρτισης και των ίσων ευκαιριών. 

Η ιστορική αναδρομή σκοπεύει άσκοπα και ανέξοδα στην εικόνα μιας ψευδαίσθησης που θέλει να ανοίγει τα κρανία των εργαζομένων με πρόσχημα την καπιταλιστική ευελιξία. 

Η εταιρεία “Αριστερά της Κύπρου” υπόσχεται μια συμπληρωματική ασφάλεια ζωής σε μια τιμή γνωριμίας. Έχουμε αρκετές χιλιάδες πελάτες, οι οποίοι είναι όχι μόνο ικανοποιημένοι από τις υπηρεσίες μας αλλά πιστοί στις όποιες αναθεωρήσεις του εταιρικού μας φόρου και της υπεραξίας μας. 

Σήμερα το βράδυ ένα συσπειρωτικό φεστιβάλ χάλκινων άηχων πνευστών θα γίνει ο αποκλειστικός ήχος έλξεως των πιο αγαπημένων συντρόφων. Οι κοσμοσπάστες σύντροφοι μπορεί να μην είναι υπάλληλοι της εταιρείας αλλά είναι πιστά σκυλιά στην πρώτη γραμμή του αγωνιστικού πελατολογίου. 

Με επάρκεια, αμεσότητα και αντικειμενικότητα η εταιρεία “Αριστερά της Κύπρου” έχει ανοιχτούς λογαριασμούς μόνο με τις οδοντογλυφίδες του κεφαλαιοκρατικού συστήματος και της νοθείας καυσίμων. 

Η προσπάθεια να ενισχυθεί ο δρόμος αυτός που οδηγεί στην θεϊκή καταστροφή έχει αγκαλιάσει ολόκληρη την αριστερή διανόηση αφού ασφαλίζονται οι αγωνιστές για μια αγωνιστική καριέρα εφ όρου ζωής. 

Η εταιρεία “Αριστερά της Κύπρου” αγωνίζεται για την αντιμετώπιση επίσης του ιμπεριαλισμού. Ο ιμπεριαλισμός για την εταιρεία είναι ένας κλάδος που θα μπορούσε να γίνει μία συνήθεια γλυκιά. Χρειαζόμαστε κάθε ιμπεριαλισμό για να μπορούμε να κάνουμε την διαφορά στους εικονικούς μας αγώνες. Η τεχνολογία που διαθέτει η εταιρεία κάνει το επίπεδο της ιστορίας του πολιτισμού να μην έχει σημεία αμφισβήτησης. 
Ο ιμπεριαλισμός γίνεται για τον λαό μια συμπληρωματική πληροφορία σχετικά με την Ανατολή και τον ορίζοντα του δυτικού πολιτισμού. Χορεύοντας με τα ομόλογα και τα ακίνητα η εταιρεία θα δώσει τη λύση του μυστηρίου που ταλανίζει το Κυπριακό εδώ και κάποιες δεκαετίες. 

Ζήτω η εταιρεία…

Νυχτολόγιο 9: Το ποίημα

​Φέρτε έστω ένα ποίημα γεννημένο από την ακαδημία και θα μας χαριστεί μάλλον η αιωνιότητα. 

Η φιλοσοφία είναι ψόφια, όχι νεκρή – η διαφορά στην μυρωδιά. Όλοι οι άνθρωποι δεν είναι φιλόσοφοι όπως όλοι δεν είναι ηλεκτρολόγοι. 

Οι δημοκρατικές ευαισθησίες και ανησυχίες των σοσιαλδημοκρατών, οι μαχητικοί οπορτουνιστές αντάρτες, οι ακαδημαϊκοί διανοούμενοι καριερο-μαρξιστές και οι πολιτικοποιημένοι λεφτάδες συνδικαλιστές είναι εχθροί του ποιήματος. 

Το ποίημα είναι επανάσταση που πνίγεται εσαεί στις λέξεις. 

ΝΑΤΟ: έργο πολιτισμού

​Το ΝΑΤΟ – ο ιμπεριαλισμός με άλλα λόγια – ως αισθητικό λειτουργικό σύστημα θα μπορούσε να στοιχειοθετηθεί με τα χαρακτηριστικά:

1. της ιδιαίτερης αρχής της έκπληξης

2. της αμεσότητας στον χρόνο 

3. της εκλεκτικότητας της στιγμής

4. της παραγωγής της συγκινητικής φόρμας

5. της αναπαραστασιακής επανάληψης

6. του συμφραζόμενου ως η μοναδική εμπειρία

7. της κυριαρχίας της μη καταβολής της αλήθειας

8. της ελιτιστικής παραδοχής της εποχής

9. της ιεραρχικής τάξης του ωραίου

10. της απόλαυσης του χαοτικού επέκεινα

11. της εφημερεύουσας αποκαλυπτικότητας

και τέλος της μεγαλειώδους προσθετικής παραπλανητικότητας.

Το ΝΑΤΟ ως έργο τέχνης, ως πολιτική εγγύηση, ως υπαρξιακή ενότητα, ως κυριαρχική δύναμη της λογικής. Το ΝΑΤΟ ως το έργο του πολιτισμού της ανθρωπότητας. Η λογική της εξουσίας που έμεινε τρομοκρατία και ιμπεριαλισμός και βέθηκε στην ιστορική εποχή της τρομοκρατικής εξιλέωσης. 

Αν μιλάμε για το ΝΑΤΟ τότε θα πρέπει να έχουμε κατά νου οτιδήποτε αντί-ΝΑΤΟϊκό πρέπει να συμπεριλαμβάνει το πολιτικό εγχείρημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και την δημοκρατικοποίηση των κεφαλαίων της. 

Η πολιτική δυτική σκέψη φτάνει στο απόγειο της κυριαρχίας της προόδου με την καθεστωτική ΝΑΤΟποίηση του πλανήτη για μια ασφαλέστερη ιμπεριαλιστική διεθνοποίηση κάτω από την σκιά των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων που ηγούνται της συμμαχίας. 

Νυχτολόγιο 4: 15 Ιουλίου και ένας θεός πορνοστάρ

​Η ιστορική εποχή της ανέραστης ζωής του πολιτισμένου ανθρώπου της δύσης έχει δοθεί σε μια χρονικότητα πίστης ενός ατυχούς αφηρημένου συμβάντος. Η πιο ριζοσπαστική δυτική μορφή ζωής συμπεριλαμβάνει εκτός απο μικροαστικές ψευδαισθήσεις και ένα μάτσο ελεύθερες εφαρμογές. Ο ριζοσπάστης της δύσης θα πρέπει να πληροί προδιαγραφές: Τα εφαρμοσμένα “αντί” γίνονται η υπαρξιακή ευθύτητα μιας αρκούδας που θα παλέψει επιδέξια με τον εχθρό, φτάνει όμως να υπάρχει διαιτητής. 

Η ασφάλεια είναι το ίδιο των λειτουργικών εφαρμοσμένων “αντί”. Από τα αντι-virus μέχρι και τον αντι-ιμπεριαλισμό η δυτική μορφή ζωής εξαντλείται στην πορνογραφία της επανάστασης για μια ασφαλέστερη και συχνότερη εκσπερμάτωση θεωρητικών αποκαλύψεων. Η θεσμική κατοχύρωση της επαναστατικής ευρεσιτεχνίας χρειάζεται την ναφθαλίνια επιβράβευση. Το πολιτικό υποκείμενο που αναζητεί την ελευθερία του εξαντλείται στις σχέσεις του με το κατεστημένο ως ο εκπαιδευτής και ο πατέρας της γενιάς του κόσμου. Η τοκάτα της ελεύθερης φόρμας με κομμάτια ασυμμετρίας και περίπλοκης λεπτομέρειας εγκλωβίστηκε στην μεταμοντέρνα αποσπασματικότητα μιας χαοτικής παραγωγικής διαδικασίας που η αλλαγή λειτουργεί ως ένας ενεργοποιημένος δημοκρατικός συναγερμός.  

Η πολιτική φούγκα μιας κομμουνιστικής δύναμης είναι η απάντηση στην προσευχή της εποχής που γουστάρει την εξομολόγηση γιατί πέρα από την ηθική απονεύρωση γίνεται ο απόλυτος εμβληματικός αυνανισμός που χρειάζεται το θεό ως πορνοστάρ.

Σήμερα ο επίτιμος διδάκτωρ χρόνος επιβάλλει πολιτικές αμνησίες και φασιστικές δικτατορίες. Το πραξικόπημα γίνεται κάθε 15 Ιουλίου, όχι για να το θυμόμαστε και να αυτομαστιγώνονται τα λάικ από αναρτήσεις γιατί το επιβάλλει μέρα. Γίνεται κάθε 15 Ιουλίου όχι γιατί το μάθαμε στο κατηχητικό ως μια κακιά ώρα. 

Γίνεται κάθε 15 Ιουλίου επειδή ο ιμπεριαλισμός βρήκε το δρόμο του γυρισμού. Με ενα θεό Οδυσσέα πορνοστάρ και παντοκράτορα τα τσιμπούκια του ιμπεριαλισμού γίνονται προσευχές με ντέφια και βιολιά που γλιστρούν σε ένα πένθιμο τέλος. 

Επιτραπέζιο Παιχνίδι

Η μικροαστική εφημεριδοποίηση των πολιτικών γεγονότων εκφράζει την ήρεμη τυποποιημένη υπόκλιση στην αδρανή συχνότητα του καθημερινού μόχθου. Η συγκεκριμένη συχνότητα οδεύει προς την κορυφή της υπερπλήρους αποδοχής της προκαθορισμένης κοσμικής αρμονίας χωρίς την παρουσία του υποκειμένου.

Το μεταμοντέρνο αδρανοποιημένο στοιχείο της συχνότητας του πολιτικά αφηρημένου απτού γίνεται ο μέσος όρος. Ένας μέσος όρος ο οποίος συσχετίζει την λογική της εξουσίας μαζί με την φιλελεύθερη δημοκρατία και την ευρωπαϊκή αριστερά.

Αυτό το οποίο συνδέει τον φιλελεύθερο με τον σοσιαλδημοκράτη ριζοσπάστη αριστερό και τον φασίστα έγκειται στο γεγονός ότι υπάρχει ένας μέσος όρος ή ένας κοινός χώρος που διαπερνά και τις τρεις πολιτικές υπάρξεις.

Η δύναμη της αστικής κυριαρχίας επιτρέπει αβασάνιστα την αστικοποιημένη ιδεολογία κάθε εκδοχής – η οποία δεν είναι κομμουνιστική – ακόμα και να αντιστέκεται στον ίδιο τον χώρο.

Μέσα σ’ αυτό ακριβώς το πολιτικό πλαίσιο χώρου, ο φιλελευθερισμός νικηφόρα διατείνεται για την πολιτική ελευθερία του υποκειμένου. Εντός αυτού του κοινού χώρου διακρίνεται επίσης και η σοσιαλδημοκρατία εκφράζοντας τις θεσμικές της επαναστάσεις. Σε αυτόν τον συγκεκριμένο πολιτικό χώρο ο φασισμός εκμεταλλεύεται την θεσμική του νομιμότητα να υπάρχει ως απαραίτητο λήμμα στην κρατική εξουσία.

Η περίπτωση αυτού του κοινού πολιτικού πλαισίου δεν αντιστοιχεί στην χρηστική του λειτουργία, όπως για παράδειγμα ένα μαχαίρι με το οποίο γίνεται δυνατό να σκοτώσεις αλλά και να κόψεις ένα κομμάτι ψωμί. Η Χαϊντεγκεριανή οντολογική ουσία της χρήσης, που εκφράζεται στο Είναι και Χρόνος, αυτοδιαλύεται σε αυτό το πολιτικό πλαίσιο. Ο συγκεκριμένος αυτός πολιτικός χώρος δεν προσδιορίζεται ως εργαλείο για σωστή ή κακή χρήση. Ακόμα και το βιβλίο χρήσης του για παράδειγμα – το σύνταγμα – είναι και εκφράζει την κυριαρχία μιας κοινωνικής τάξης πάνω σε μιαν άλλη.

Μέσα σε αυτόν τον χωρικό πολιτικό ιστορικό προσδιορισμό της κρατικής κυριαρχίας φτάνει από την μια στο πολυπόθητο ανώτατο στάδιο της ίδιας, ως ιμπεριαλιστική δύναμη, και από την άλλη εκφράζονται οι υπόλοιποι κυριαρχικοί χώροι ως δίοδοι εμπιστοσύνης της ιμπεριαλιστικής δύναμης.

Το πολιτικό υποκείμενο σε αυτήν την περίπτωση γίνεται το μεταμοντέρνο αφηρημένο υπερ-κείμενο. Η οντότητα του υποκειμένου ως υπερ-κειμένου, μιας δηλαδή ανάγνωσης της ερμηνευτικής αποδόμησης του κειμένου σε υπαρξιστική τύπου αναγνωστική οντολογία, αντιστοιχεί απόλυτα με την Ντεριντιανή ερμηνεία της αποδομητικής ανάγνωσης που βρήκε όαση στο Ντελεζιανό σώμα χωρίς όργανα. Από την ερμηνευτική φαινομενολογία της αποδόμησης του εννοιολογικού κειμένου μεταφερόμαστε στο κενό περιεχομένου υποκείμενο το οποίο δύναται να λειτουργεί ως αυτοματοποιημένη μηχανική αλλοτρίωση. 

Η αποδόμηση γίνεται ο οριζόντιος πολιτικός χώρος που μπορεί να εκχωρεί με μία αέναη ροή την απόλυτη εκεχειρία μπροστά στην καπιταλιστική παραγωγή. Η κυριαρχική δύναμη των μη ορίων σε μια κρυστάλλινη ομίχλη δημοκρατικής κοινωνίας φαίνεται να είναι ο οίκος ανοχής του υποκειμένου. Ένας οίκος του κόσμου και των παραισθήσεων που το κορμί γίνεται το μέσο για την αντιμετώπιση της κρίσης και της νοθείας των πολιτικών καυσίμων. Δεν υπάρχει υποκείμενο ούτε σε σχέση με το αντικείμενο αλλά ούτε σε σχέση με τον εαυτό του. Το υποκείμενο εξατμίζεται καθέτως για να μην μπορεί να εξαπλώνεται. 

Το πολιτικό υποκείμενο έχει αποδομηθεί στην απεραντοσύνη της εκδημοκρατικοποίησης ως μια ατομικότητα ενοχικής τρομοκρατίας. Το συλλογικό δεν επιτρέπεται και το ατομικό γεύεται την λατρεμένη αποδόμηση ως ελευθερία.

Βιώνουμε την εποχή της εξολοκλήρου καταστροφής. Φτάσαμε στο ιστορικό κέντρο του κόσμου που τα πάντα έχουν τελειώσει και απλά αναμένεται ο τελευταίος κραδασμός του τέλους. Όταν ο μηδενισμός γίνεται στα χέρια της κρατικής εξουσίας επιτραπέζιο παιχνίδι τότε εισέρχεται η ιστορία στην κυκλική της θανάτωση.