Φωτογραφία 7

“Χαῖρε, ἀστήρ ἐμφαίνων τὸν  Ἥλιον· χαῖρε, γαστὴρ ἐνθέου σαρκώσεως…”

Για δες, μέχρι και τα χριστιανόπουλα βρήκανε μια σταλιά υλισμό έτσι για να μην πέφτουνε κάθε Χριστούγεννα και Πάσχα ουρανόθεν.

Νικητήριες ωδές για τον τόσο δα σταλιά υλισμό που περικυκλώθηκε από τον απόρρητο μεταφυσικό ιδεαλισμό για να κρατήσει τα όρια στην νοητική αφηρημένη εποπτεία:

“Τῇ ὑπερμάχῳ στρατηγῷ τὰ νικητήρια,

Ὡς λυτρωθεῖσα τῶν δεινῶν εὐχαριστήρια,

Ἀναγράφω σοι ἡ Πόλις σου Θεοτόκε.

Ἀλλ᾿ ὡς ἔχουσα τὸ κράτος ἀπροσμάχητον,

Ἐκ παντοίων με κινδύνων ἐλευθέρωσον,

Ἵνα κράζω σοι· Χαῖρε, Νύμφη ἀνύμφευτε.”

Ο μαρξισμός από την άλλη ο οποίος βυθίζεται στον υλισμό βρίσκει σήμερα οάσεις μεταφυσικής μοναξιάς για να μπορεί να διαχειρίζεται την πολιτική πραγματικότητα. 

Ντομένικο Λοζούρντο: σταυροφορία εναντίον στο “φίλο-ισλαμισμό”

Η Δύση από την σταυροφορία ενάντια στο “αντισημιτισμό” στην σταυροφορία εναντίον στο “φίλο-ισλαμισμό”.

“Όπως ξέρουμε στη χώρα που βρίσκεται επικεφαλής της Δύσης το μοτίβο του ιερού πολέμου συνοδεύει όλα τα στάδια της ασυγκράτητης πορείας του περιούσιου λάου προς την οικοδόμηση της πλανητικής αυτοκρατορίας της. Προς ενίσχυση της ανοδικής αυτής πορείας χρησιμοποιείται σήμερα και το ιδεολόγημα της κοινής γενεαλογικής καταγωγής της ελληνο-ρωμαϊο-εβραιο-χριστιανικής Δύσης σε αντιδιαστολή με το βάρβαρο και ανατολίτικο Ισλάμ.

Η ιστορία της Δύσης είναι και ιστορία των γενεαλογικών μύθων που αυτή δημιουργούσε για να εξυπηρετήσει τις εκάστοτε πολιτικές και γεωπολιτικές τις ανάγκες. Ξεκινώντας από την ανακάλυψη-κατάκτηση της Αμερικής, η Δύση και ιδιαίτερα οι πουριτανοί παρομοίαζαν τους εαυτούς τους με τον περιούσιο λαό της Παλαιάς Διαθήκης και τους λαούς των αποικιών με τους ειδωλολάτρες εθνικούς. Για να τονίσουν την διαφορά ανάμεσα στον servant, το μισθωτό εργάτη της μητρόπολης (που υπακούει στον αφέντη μόνο όσο διαρκεί η σύμβαση του) και στον slave, δηλαδή τον σκλάβο τον αποικιών, ο Λοκ αναφέρεται συχνά στους νόμους της Παλαιάς Διαθήκης που επέτρεπαν στους Εβραίους να έχουν μόνο ειδωλολάτρες-εθνικούς σκλάβους. Το δίπολο Εβραίοι/εθνικοί ξαναδιαβάζετε έτσι ως το δίπολο λευκοί/μαύροι δηλαδή Ευρωπαίοι/βάρβαροι. Ακόμη πιο τραγική είναι η τύχη των Ινδιάνων τους οποίους στο νέο Ισραήλ ταυτίζει με τους Χαναναίους που ήταν προορισμένοι να εξοντωθούν για να αντικατασταθούν από τον περιούσιο λαό που είχε την θεία φώτιση και ήταν φορέας του αυθεντικού πολιτισμού. Την περίοδο εκείνη ο μύθος περί της κοινής Εβραίο-χριστιανικής καταγωγής που ήταν διαδεδομένος κυρία ανάμεσα στους αγγλοσάξονες και τους πουριτανούς, προκαλούσε φοβερές διακρίσεις σε βάρος εκείνων που ήταν καταδικασμένοι να γίνουμε σκλάβοι ή να εξοντωθούν. 

Αφοσιωμένη στον πόλεμο ενάντια στην οθωμανική αυτοκρατορία, η Ευρώπη του 17ου και 18ου αιώνα, τον διεξάγει και το βιώνει ως πόλεμο ενάντια στον ανατολίτικου δεις φωτισμό των βάρβαρων, ερμηνεύοντας ανάλογα και τον πόλεμο της αρχαίας Ελλάδας κατά των Περσών (όπως και αυτόν της αρχαίας Ρώμης κατά των βάρβαρων). Όταν εξαλείφθηκε το δουλοκτητικό καθεστώς που άνθιζε στην Ελλάδα και στη Ρώμη, καθώς του ρατσισμός κατά το μαύρο που επικρατούσε σε χώρες σαν την Ισπανία και την Αγγλία, η Ευρώπη και είδηση χαρακτήριζαν τον εαυτό τους ως την μοναδική νησίδα ελευθερίας που έχοντας κληρονομήσει και τον ελληνορωμαϊκό κόσμο και την res publica Christiana, αντιμετωπίζει την αμετανόητα δεσποτική ανατολή από η Περσία που πολεμά ενάντια στους Έλληνες μέχρι το Ισλάμ που πολεμά ενάντια στους Ευρωπαίους και τους χριστιανούς. Πρόκειται για ένα γενεαλογικό λίθο που κυριαρχεί τη χρυσή εποχή του αποικιοκρατικού επεκτατισμού και αφήνει τους Εβραίους εκτεθειμένους, στο περιθώριο του πολιτισμού. Ο ναζισμός θα αναθεωρήσει αυτό τον γενεαλογικό μύθο για να τον προσαρμόσει στις ανάγκες του. Ο επιφανής Γερμανός φιλόσοφος εβραϊκής καταγωγής που αναφέραμε πριν ερμηνεύει έτσι την άποψη του Χίτλερ: “για εκείνον σημείο εκκίνησης είναι η Ελλάδα στην οποία εισέβαλαν φυλές του Βορρά. Η Ιερουσαλήμ καταστράφηκε και η Ελλάδα γερμανοποιήθηκε”. Κατεξοχήν εκφραστής της δύσης αυτής, που διεκδικεί την ελληνική κληρονομιά και από την οποία αποκλείονται οι Εβραίοι (που ανήκουν στον βάρβαρο κόσμο της Ανατολής), είναι το Τρίτο Ράιχ που δικαιούται νόμιμα να διεκδικήσει την ηγεμονία.

Σύμφωνα με την κυρίαρχη ιδεολογία, η Δύση παρουσιάζεται σήμερα ως κληρονόμος της “ελληνο-ρωμαϊο-εβραιο-χριστιανικής” παράδοσης. Η ενσωμάτωση των Εβραίων συνοδεύεται από τον αποκλεισμό των ισλαμιστών. Με το ναζισμό, ο αποκλεισμός του εβραϊσμού από τη Δύση είχε ως αποτέλεσμα τους νόμους της Νυρεμβέργης, την άρνηση της πολιτικής ιθαγένειας στους γερμανοεβραίους και την μετατροπή τους σε αλλοδαπούς κατοίκους: Ποιος θα είναι οι συνέπειες της άποψης που ισχυρίζεται πως εκατομμύρια μουσουλμάνοι που εγκαταστάθηκαν στην Ευρώπη και τις Ηνωμένες Πολιτείες είναι εντελώς ξένοι με τις παραδόσεις και την “ψυχή” της Δύσης; Μήπως οδεύουμε προς μία επανέκδοση των νόμων της Νυρεμβέργης; Ο νομοτελειακά και παραδοσιακά ορκισμένος εχθρός απέναντι στον οποίο ποτέ δεν πρέπει να εφησυχάζει “το υγιές ένστικτο τον χριστιανο-ευρωπαϊκών λαών”, δεν είναι πια ιουδαϊσμός, όπως έγραφε το ψήφισμα του πρώτου διεθνούς αντί ιουδαϊκού συνεδρίου του 1882 αλλά η πίστη του Μωάμεθ. Έτσι η κατηγορία περί “φίλο-ισλαμισμού”, που σήμερα απαγγέλλεται ενάντια σε όσους δεν ενστερνίζονται την ισλαμοφοβία, αντικαθιστά την κατηγορία περί “φίλο-εβραϊσμού” η “φίλο-σημιτισμού” που παλιότερα στρέφονταν ενάντια στους εχθρούς του αντισημιτισμού.”

 

Ντομένικο Λοζούρντο, Λεξικό της Αμερικάνικης Ιδεολογίας, Η Γλώσσας της Αυτοκρατορίας, Εκδόσεις Α/συνέχεια, 2010, (σελ: 305-307).

 

Τα μυστήρια της Χριστιανοσύνης και ο εγκρατής οργασμός του αριστερού

Francesca Woodman Untitled, Boulder, Colorado, 1972-75 Courtesy George and Betty Woodman

Η αριστερά έχει αποκομίσει από την μικροαστική κουλτούρα τους ουσιαστικούς τις χυμούς και η τελευταία τυγχάνει να θηλάζεται από την αριστερά με υπέρμετρη πονηράδα. Η συνουσία αυτή δημιουργεί το αριστερό μικροαστικό υποκείμενο που τον χαρακτηρίζει στην ψυχολογία του:

• ο ψυχαναγκαστικός έρωτας του δήθεν απρόσμενου τέλους του άλλου που πηγάζει απο την τυραννία της εκκρεμότητας
• η ψυχρότητα στην οδύνη ως η νικηφόρα αντοχή που αποκτήθηκε από την ιστορία της καπιταλιστικής παραγωγής
• η κενότητα του συναισθήματος στην οποία καθρεφτίζεται η ακαταμάχητη μεταμοντέρνα απάντηση στην βαρβαρότητα με ένα πίνακα χωρίς λεζάντα ενός διάσημου ανώνυμου

ως κοινωνικό υποκείμενο λειτουργεί ως:

• μια αναμενόμενη αλλά μοναδική ύπαρξη μιας παγκόσμιας ιστορίας που γίνεται θύμα μιας διασκεδαστικής αποδόμησης για να καταφέρει εν τέλει να ζήσει ως ο βασιλειάς στο βασίλειο της απονέκρωσης των συλλογιστικών ενστίκτων
• η καρικατούρα της κοινωνικής συνείδησης της οποίας το κοινωνικό της στοιχείο έγκειται μόνο στην επικοινωνιακή διάθεση. Τα ΜΜΕ γίνονται ο εκφραστικός χώρος αυτής της επικοινωνιακής διάθεσης εξ ου και η ανάγκη των ζωντανών κοινωνικών εκπομπών που διαδραματίζουν ένα καθαρό υποκειμενικό επικοινωνιακό όργιο αναψυχής
• μια μοναχική ύπαρξη που ψάχνει κατανόηση στο κοινωνικά μεταμοντέρνο οτιδήποτε βαφτισμένο από μαρξιστικά προσκείμενο μέχρι και φασιστικά διανεμημένο. Η φαγούρα του να βλέπει κανείς με τα μάτια του άλλου κι ας είναι και τυφλά

‘HORIZONTALE’ (PROVIDENCE, RHODE ISLAND) by Francesca Woodman

ως πολιτική προσωπικότητα καθορίζεται ως:

• η προοδευτικότητα της προσωπικής αποδοχής του άλλου ως διαφορετική ύπαρξη σε συνδυασμό με την παραδοχή μιας πολιτικής ισότητας που εμμένει σταθερά στην απόλυτη ήττα μιας μη διαφορετικής πραγματικότητας
• το πολιτικό ον το οποίο δημιουργείται από την αποσπασματικότητα της ιστορίας σε σχέση με την πολιτική οικονομία ή διαφορετικά πως το κεφάλαιο καταφέρνει να γίνεται το “αόρατο κάτι” ενός πολιτικού κόσμου που λειτουργεί με αυτοματικές φυσικές τυφλές διαδικασίες προς την πρόοδο
• η θυματοποίηση του πολιτικού υποκειμένου η οποία γίνεται η αφορμή της ατομικής λύτρωσης τύπου προσωπικών επαναστάσεων

Untitled, Rome, 1977-1978 by Francesca Woodman

και τέλος ο μικροαστός αριστερός έχει μια συγκεκριμένη υπαρξιακή πολιτική θέση όσον αφορά την σεξουαλικότητα, εκφραζόμενη ως:

• μια μυστικιστική θρησκόληπτη τσόντα που ενέχει τον εγκρατή οργασμό
• μια γυναικεία σεξιστική αντικειμενοποίηση ενός φαλλοκρατικού κρατικού καπιταλισμού
• την ερωτική πράξη η οποία τοποθετείται στην μεταφυσική πυραμίδα δίπλα από τα μυστήρια της Χριστιανοσύνης

ελλειμματικοί άνθρωποι και οι κομμουνιστές

Fragment of an Empire 1929

Ο αρθρογράφος Κ. Κωνσταντίνου του Πολίτη με τίτλο  Το ισλάμ είναι το χειρότερο. Αλλά το θέμα δεν είναι το ισλάμ γράφει:

“(…) Κι αυτό το τελευταίο ισχύει ακόμη περισσότερο για το ισλάμ, την πλέον τοξική δυστυχώς από όλες τις μονοθεϊστικές θρησκείες, η οποία προσφέρει το πιο πρόσφορο έδαφος ακραίων ερμηνειών ειδικά για την κατηγορία των ανθρώπων οι οποίοι ορθώς περιγράφονται πλέον διεθνώς ως «religiously motivated psychopaths». Ψυχοπαθείς θρησκευτικών κινήτρων δηλαδή. Άλλως εξτρεμιστές, φανατικοί κ.τ.λ. Όχι μόνο στο ισλάμ. (…) Οι άνθρωποι έχουν δικαιώματα. Οι ιδέες ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ. Είτε είναι θρησκευτικές, πολιτικές ή ιδεολογικές. Είναι ιδέες. Τίποτα άλλο. (…) Αυτή η διαδικασία, την οποία ελλειμματικοί άνθρωποι – οπαδοί πολλών από τις μέχρι σήμερα γνωστές ιδέες, από τον χριστιανισμό και το ισλάμ, μέχρι τον κομουνισμό και τον φασισμό προσπαθούν να εκτρέψουν αποκαλώντας την «προσβολή», είναι η πιο υγιής πράξη του ανθρώπινου μυαλού. Ονομάζεται αμφισβήτηση.”

Τι σημαίνει αμφισβήτηση για τον κ. Κ. Κωνσταντίνου:

1. η βεβαιότητα ότι το Ισλάμ είναι μια τοξική μονοθεϊστική θρησκεία

2. η βεβαιότητα ότι οι ισλαμιστές, εξτρεμιστές και φανατικοί παντώς τύπου είναι ψυχοπαθείς

3. η βεβαιότητα ότι οι άνθρωποι έχουν δικαιώματα αλλά οι ιδέες ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ

4. η βεβαιότητα ότι οι ελλειμματικοί άνθρωποι είναι χριστιανοί, ισλαμιστές, κομμουνιστές και φασίστες

Τι αποκαλύπτεται από τις 4 βεβαιότητες της αμβισβήτησης του Κ. Κωνσταντίνου;

1. η Ισλαμοφοβία

2. ο ψυχολογισμός ως υποκειμενική ερμηνεία αντικειμενικών πολιτικών γεγονότων

3. η κατάργηση των ιδεολογιών

4. η θεωρία των δύο άκρων

Όσο φορά τον τίτλο του άρθρου “Το ισλάμ είναι το χειρότερο. Αλλά το θέμα δεν είναι το ισλάμ” καταδεικνύει την αντιδιαλεκτική του λογική αφήνοντας ψεγάδια βεβαιότητων και αξιωμάτων. Μια τέτοιου είδους “κατα βαρβάρων” αμβισβήτηση τίθεται ειλικρινά υπό αμφισβήτηση.