Category Archives: Θέατρο

Βρωμάει εδώ…

​- Κάτι βρωμάει εδώ!

– Ναί, έχεις δίκαιο.

– Ναι, ναι… κάτι σου έρχεται στη μύτη, αλήθεια.

– Πω… Δεν αντέχεις να μείνεις εδώ ούτε λεπτό, απλά σου έρχεται εσένα;

– Ποιός να μείνει εδώ; Εδώ δεν μπορείς να ζήσεις πιά. 

– Κάτι περίεργο βρωμάει…

– Σαν νεκρό, λάσπη… σκατά με όργανα.

– Σαν ψόφιο… Με την ζέστη κιόλας! Τα σκουλήκια που δεν έχουν πάρε δώσε με την φθορά διαμαρτύρονται βλέπεις.

– Τι κάνουμε που βρωμάει τόσο;

– Εγώ νομίζω θα συνηθίσουμε με τον καιρό.

– Εγώ πάλι πιστεύω πως θα φύγει η βρώμα από ψοφίμια και θα μείνει μόνο των σκατών.

– Μα και των σκατών δεν είναι και τόσο ανεκτό. Έχει μια ιδιαίτερη μορφή η βρώμα από την έκθεση των λουλουδιών. 

– Τα έντερα βρωμάνε εύκολα αλλά και εύκολα κατανοούνται ανεξάρτητα από τον καιρό. 

 – Τα σκουλήκια δεν είναι η φθορά του χρόνου. Τα σκουλήκια είναι οι λυτρωτικοί αντάρτες. 

– Άσε, η βρώμα δεν φαίνεται, δέχτηκε να γίνει μια συνήθεια γλυκιά που δεν φτάνει να την βλέπεις. Η βρώμα έχει άμεση παράδοση στο σώμα. 

– Το θέαμα από την άλλη δεν βρωμάει.

– Βρωμάει.

– Άγγιξε με τα χέρια σου την μύτη σου και θα το δεις. 

Οι σιίτες χωρίς όργανα 

Οι Σιίτες του Ιράκ αν γινόντουσαν ευρωπαίοι πολίτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης ή μιας δυτικής πολιτισμένης χώρας και φόραγαν την κατάλληλη ενδυμασία επιτυχίας του πολιτισμένου ιστορικά ανθρωπισμού των Παρισιών και των Βρυξελλών τότε θα άξιζε μια στάλα ουσιαστικής αναφοράς. 

Αν για κάποια δευτερόλεπτα αυτό το ιστορικής φαντασίας σενάριο το βλέπαμε επί σκηνής, τότε μαζί του θα συνόδευε, σε μορφή χορού, ένας φαντασμαγορικός ηθικο/αξιακός μηχανισμός παραγωγής, σημαντικότητας για μια θέση στον κόσμο. 

Ο δυτικός ηθικο/αξιακός μηχανισμός είναι μια πυραμίδα που θέτει σε υπαρξιστική αξιολόγηση την θέση σου στον κόσμο. Η ιστορία σ’ αυτή την περίπτωση ή μάλλον η ιστορικότητα της ύπαρξης ενός λαού καλύτερα, έρχεται όχι σε δεύτερη μοίρα αλλά δεν εμφανίζεται καθόλου στην νοητική επεξεργασία της ερμηνείας.  

Η τραγωδία του δυτικού πολιτισμού σ’ αυτή την περίπτωση δεν εξιστορεί ούτε γεγονότα, ούτε σχετίζεται με την ιστορικότητα της εποχής. Το δυτικό πολιτισμένο υποκείμενο θεωρείται πολιτισμένο αν καταφέρνει να συμπεριλάβει οτιδήποτε συγκεκριμένο στην αφηρημένη αξιακού τύπου πυραμίδα. 

Μέσα από την παραγωγή του ύστερου καπιταλισμού με αποτέλεσμα την μεταμοντέρνα χαώδης πολιτική και πολιτιστική αταξία ανακαλύφθηκε το υπαρξιστικτό αδογμάτιστο και αφηρημένο “εγώ”. Ένα “εγώ” το οποίο ξεπέρασε το να σκέφτεται ώστε να υπάρχει αλλά βρίσκεται στην ιστορική του πορεία να ταξιθετεί λαούς, βιώματα και ιστορικά γεγονότα με μια αξιακού τύπου οντολογική πυραμίδα. 

Μια πυραμίδα εμπνευσμένη από χαϊντεγκεριανών εκστατικών χρόνων και ντελεζιανών μηχανών/σωμάτων δίχως όργανα. Αυτή είναι η ακαδημαϊκή κουλτούρα των πολιτικών επαναστάσεων που τις θέλει να συμβαίνουν χωρίς όργανα και χωρίς περιεχόμενο. 

Βρέθηκε το ατερμάτιστο της ευτυχίας μιας εποχής που μπορεί ν’ αντέξει τα πάντα, να δεχτεί άλλα τόσα, να υποστεί ακόμα περισσότερα γιατί τα πάντα μπορούν και τοποθετούνται με τάξη εντός της πυραμίδας στην μέση της ερήμου. Το συγκεκριμένο και η ολότητα χάνονται μπροστά στην αφηρημένη αποκρυστάλλωση του όμορφου χάους. Τα πάντα γίνονται ένα και το ένα τα πάντα και κάθεται αμίλητος ο δυτικός πολιτισμός να αλλοτριώνεται στην μοναξιά της ιμπεριαλιστικής ιστορίας του.

Samuel Beckett, Περιμένοντας τον Γκοντό, 1948

waiting-for-godot

 

Βλαδίμηρος: Θα κρεμαστούμε αύριο. (Πάυση) Εκτός αν έρθει ο Γκοντό.

Έστραγκον: Κι αν έρθει;

Βλαδίμηρος: Σωθήκαμε. (Ο Βλαδίμηρος βγάζει το καπέλο του, του Λάκυ, κοιτάζει στο εσωτερικό του, χώνει μέσα το χέρι του και ψάχνει, το τινάζει, το χτυπάει στον τέπε, το ξαναφοράει.)

Έστραγκον: Λοιπόν, φεύγουμε;

Βλαδίμηρος: Ανέβασε τα βρακιά σου.

Έστραγκον: Ε;

Βλαδίμηρος: Ανέβασε τα βρακιά σου.

Έστραγκον: Να κατεβάσω τα βρακιά μου;

Βλαδίμηρος: Να ΑΝΕβάσεις τα βρακιά σου.

Έστραγκον: (βλέποντας πως το παντελόνι του είναι πεσμένο.) Α ναι. (Ανεβάζει το παντελόνι του. Σιωπή.)

Βλαδίμηρος: Λοιπόν, φεύγουμε;

Έστραγκον: Πάμε.

Δε σαλεύουν.

ΑΥΛΑΙΑ

Samuel Beckett, Περιμένοντας τον Γκοντό, 1948