Νυχτολόγιο 4: 15 Ιουλίου και ένας θεός πορνοστάρ

​Η ιστορική εποχή της ανέραστης ζωής του πολιτισμένου ανθρώπου της δύσης έχει δοθεί σε μια χρονικότητα πίστης ενός ατυχούς αφηρημένου συμβάντος. Η πιο ριζοσπαστική δυτική μορφή ζωής συμπεριλαμβάνει εκτός απο μικροαστικές ψευδαισθήσεις και ένα μάτσο ελεύθερες εφαρμογές. Ο ριζοσπάστης της δύσης θα πρέπει να πληροί προδιαγραφές: Τα εφαρμοσμένα “αντί” γίνονται η υπαρξιακή ευθύτητα μιας αρκούδας που θα παλέψει επιδέξια με τον εχθρό, φτάνει όμως να υπάρχει διαιτητής. 

Η ασφάλεια είναι το ίδιο των λειτουργικών εφαρμοσμένων “αντί”. Από τα αντι-virus μέχρι και τον αντι-ιμπεριαλισμό η δυτική μορφή ζωής εξαντλείται στην πορνογραφία της επανάστασης για μια ασφαλέστερη και συχνότερη εκσπερμάτωση θεωρητικών αποκαλύψεων. Η θεσμική κατοχύρωση της επαναστατικής ευρεσιτεχνίας χρειάζεται την ναφθαλίνια επιβράβευση. Το πολιτικό υποκείμενο που αναζητεί την ελευθερία του εξαντλείται στις σχέσεις του με το κατεστημένο ως ο εκπαιδευτής και ο πατέρας της γενιάς του κόσμου. Η τοκάτα της ελεύθερης φόρμας με κομμάτια ασυμμετρίας και περίπλοκης λεπτομέρειας εγκλωβίστηκε στην μεταμοντέρνα αποσπασματικότητα μιας χαοτικής παραγωγικής διαδικασίας που η αλλαγή λειτουργεί ως ένας ενεργοποιημένος δημοκρατικός συναγερμός.  

Η πολιτική φούγκα μιας κομμουνιστικής δύναμης είναι η απάντηση στην προσευχή της εποχής που γουστάρει την εξομολόγηση γιατί πέρα από την ηθική απονεύρωση γίνεται ο απόλυτος εμβληματικός αυνανισμός που χρειάζεται το θεό ως πορνοστάρ.

Σήμερα ο επίτιμος διδάκτωρ χρόνος επιβάλλει πολιτικές αμνησίες και φασιστικές δικτατορίες. Το πραξικόπημα γίνεται κάθε 15 Ιουλίου, όχι για να το θυμόμαστε και να αυτομαστιγώνονται τα λάικ από αναρτήσεις γιατί το επιβάλλει μέρα. Γίνεται κάθε 15 Ιουλίου όχι γιατί το μάθαμε στο κατηχητικό ως μια κακιά ώρα. 

Γίνεται κάθε 15 Ιουλίου επειδή ο ιμπεριαλισμός βρήκε το δρόμο του γυρισμού. Με ενα θεό Οδυσσέα πορνοστάρ και παντοκράτορα τα τσιμπούκια του ιμπεριαλισμού γίνονται προσευχές με ντέφια και βιολιά που γλιστρούν σε ένα πένθιμο τέλος. 

Ιμπεριαλισμός: “γαργαλάει την ανυπαρξία με τα φτερά της υπεραξίας” (Νυχτολόγιο 2)

Ο Ευρωπαϊκός πολιτισμός κατέχει την παραποιημένη τέχνη της μαγείας που έκλεψε ένα απόγευμα απ’ τον Μεφίστο. Μια περίεργη μαγεία που έμαθε να βγάζει το πύον από τις πληγές της προόδου σε καθ’ εξομολόγηση… ο ύπνος ειδικά το βράδυ απαιτείται να είναι καθαρός και κατάλληλος για την ηθική δικαίωση.

Ο πρόσφυγας κουβαλάει μαζί του τόσο την αιτία της προσφυγιάς του όσο και τον φόβο του θανάτου και το χάσιμο της ψυχής. Ο πρόσφυγας δεν εμπίπτει στο πολιτικό πλαίσιο του προγράμματος σπουδών του Ευρωπαίου. Η προσφυγιά μπορεί ν’ αναφέρεται αλλά ως ένας όρος που εκφράζει την εικόνα της φυσικής κατάστασης του κόσμου.

Η προσφυγιά είναι αναπόσπαστο σκοτάδι του δυτικού πολιτισμού. Χωρίς την προσφυγιά, την εκρίζωση δηλαδή της ζωής από τον χώρο και τον βιασμό του χρόνου, δεν θα μπορούσε ο δυτικός πολιτισμός να εκσπερματώνει τα μανιφέστα των δικαιωμάτων του ανθρώπου.

Τι μπορεί να γεννά την προσφυγιά και την φτώχεια; Τι μπορεί να είναι αυτό που δεν έχει να επιδείξει αυτοπειθαρχία αλλά να γαργαλάει την ανυπαρξία με τα φτερά της υπεραξίας;

Πέρα απ’ το καλό και το κακό

Διαβάζοντας σήμερα λίγο περισσότερο για το ζήτημα του “μιλιταριστικού Κεϋνσιανισμού”, δηλαδή, για να μην αφήνουμε τους νεολογισμούς να συσκοτίζουν την ουσία, της δημοσιονομικής πολιτικής του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, έπεσα πάνω σε ένα άρθρο της Heidi Garrett-Peltier για λογαριασμό του Political Economy Research Institute.

Αντιγράφω την εισαγωγική παράγραφο που με εντυπωσίασε για την αποκαλυπτική της καθαρότητα:

Είναι αλήθεια ότι οι στρατιωτικοί εξοπλισμοί δημιουργούν θέσεις εργασίας στην οικονομία, καθώς και ότι πολλές από αυτές τις θέσεις είναι καλά αμοιβόμενες. Όμως σε μια περίοδο που το ποσοστό ανεργίας είναι υψηλό, που οι υποδομές καταρρέουν και που η παγκόσμια κλιματολογική αλλαγή γίνεται επείγον ζήτημα, πρέπει να αναρωτηθούμε αν οι στρατιωτικοί εξοπλισμοί είναι πράγματι λύση για τα οικονομικά μας προβλήματα ή αν μπορούμε να δημιουργήσουμε περισσότερες θέσεις εργασίας σε παραγωγικούς τομείς που μπορεί να μας βοηθήσουν να πετύχουμε πιο μακροπρόθεσμους στόχους. Σε μια πρόσφατη εργασία που συνέγραψα με τον Robert Pollin είδαμε ότι αν το δούμε δολάριο για δολάριο, η καθαρή ενέργεια, η ιατρική περίθαλψη, και η παιδεία δημιουργούν περισσότερες θέσεις εργασίας από ό,τι ο στρατός.

Ό,τι με εντυπωσιάζει εδώ είναι ότι σε κανένα σημείο δεν τίθεται καν ως ερώτημα ποιος είναι ο σκοπός των στρατιωτικών εξοπλισμών, και συγκεκριμένα των στρατιωτικών εξοπλισμών των ΗΠΑ, τις οποίες αφορά οικονομικά το άρθρο· ούτε απασχολεί πουθενά τη συγγραφέα ποιο είναι το κόστος, σε ανθρώπινες ζωές, της γιγάντωσης αυτών των εξοπλισμών, που βεβαίως, κάπου πρέπει να χρησιμοποιηθούν, τουλάχιστο εν τμήματι· ούτε πού και σε ποιους πουλιούνται και με τι συνέπειες, τα εμπορεύματα που παράγονται μέσω “military spending” (ο πρωτότυπος όρος της συγγραφέως). Αν η συγγραφέας υπερασπίζεται επιχειρηματολογικά την στροφή του κράτους από τις ρουκέτες ή τις νάρκες στα σχολεία ή τα νοσοκομεία, αυτό δεν αφορά στο παραμικρό ότι τα σχολεία και τα νοσοκομεία είναι πιο ανθρώπινα και πολιτισμένα αγαθά από ό,τι οι ρουκέτες και οι νάρκες· αφορά, μας λέει, ότι “δολάριο για δολάριο” δημιουργούν περισσότερες θέσεις εργασίας.

Έχω εδώ και καιρό καταλήξει ότι η νιτσεϊκή “πρόκληση” μιας ηθικής “πέρα απ’ το καλό και το κακό” είναι στην πραγματικότητα η καθυστερημένη αντανάκλαση, στο πεδίο της φιλοσοφίας, του βασικού θεμελίου της αστικής πολιτικής οικονομίας από την γέννησή της, στον 18ο αιώνα: η πολιτική οικονομία είναι η πρώτη σφαίρα στην ιστορία της ανθρώπινης σκέψης όπου η ηθική έχει εξαλειφθεί ως διάσταση, η πρώτη ηθικά αδιάφορη ανθρώπινη επιστήμη, και ως εκ τούτου η πιο αμιγώς μοντέρνα επιστήμη, η επιστήμη που αντανακλά στο έπακρο τον θεμελιώδη μηδενισμό του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής: ο φιλοσοφικός “μηδενισμός” ωχριά μπροστά της, την απηχεί ως ένα μισοπομπώδες και μισοντροπαλό αντίγραφο του ρωμαλέου, χαρωπά ξεδιάντροπου μηδενισμού που αποτελεί τον πυρήνα της οικονομικής σκέψης ως αυτοστοχασμού του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής.

Βέβαια, η εγγενής τάση της πολιτικής οικονομίας στην ανηθικότητα –στην απόλυτη αδιαφορία για την ηθική– δεν της δίνει και το στάτους της επιστήμης, αν με τον όρο νοήσουμε αυτό που υπερβαίνει την ιδεολογία. Η “κριτική της πολιτικής οικονομίας” (ο υπότιτλος του Κεφαλαίου) είναι εφικτή επειδή, παρόλο της τον κυνισμό, η πολιτική οικονομία παραμένει αφελής, ή μάλλον αποτελεί ένα πρωτόγνωρο στην ιστορία της ανθρώπινης σκέψης μείγμα απάνθρωπου κυνισμού και γελοίας αφέλειας: η κυρία Garrett-Peltier, για παράδειγμα, εξετάζει το ζήτημα του “στρατιωτικού κεϋνσιανισμού” ωσάν να αφορά απλώς το με ποιον τρόπο δημιουργούνται περισσότερες εργασίας, ξεχνώντας (;) ότι υπάρχουν φάσεις στην ιστορία του καπιταλισμού, καλή ώρα αυτή εδώ, όπου το ζητούμενο είναι μάλλον η καταστροφή εργατικής δύναμης ως μοναδική αποτελεσματική μέθοδος υπερκέρασης, μέσα στον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής, των μακροπόθεσμων συνεπειών (απ’ τα μέσα του 70) του νόμου της πτωτικής τάσης του κέρδους (τεχνικά ομιλώντας, η δια της βίας αποκατάσταση μιας σχετικής ισορροπίας στην οργανική σύνθεση του κεφαλαίου μετά από μια φάση όπου το σταθερό κεφάλαιο έχει αυξηθεί υπερβολικά στη σχέση του με το μεταβλητό).

Την εξυγιαντική για το κεφάλαιο καταστροφή εργατικής δύναμης (μη τεχνικά ομιλώντας, τη μαζική δολοφονία) δεν την φέρνουν φυσικά τα σχολεία και τα νοσοκομεία, αλλά τα πυροβόλα και οι βόμβες, που έτσι αναδεικνύονται σε πολύ πιο χρήσιμα εμπορεύματα από ό,τι τα πρώτα, καθώς μπορούν και να δημιουργήσουν θέσεις εργασίας και να καταστρέψουν υπεράριθμη και επιβαρυντική για την οικονομία εργατική δύναμη, όπως έκαναν, για παράδειγμα, κατά τον Β Παγκόσμιο Ιμπεριαλιστικό Πόλεμο. Τέτοιες σκέψεις ακόμα και οι αυθεντικοί μηδενιστές της αστικής πολιτικής οικονομίας ντρέπονται να τις εκφράσουν. Ευτυχώς, για αυτές τις περιπτώσεις, υπάρχουν οι πολιτικοί.

Πηγή: leninreloaded