Angela Isadora Duncan (May 26 or 27, 1877 – September 14, 1927) was an American dancer. Born in California, she lived in Western Europe and the Soviet Union from the age of 22 until her death at age 50. She performed to acclaim throughout Europe.
“She was bisexual, and alluded to her communism during her last United States tour, in 1922–23; Duncan waved a red scarf and bared her breast on stage in Boston, proclaiming, “This is red! So am I!”.
To 1929 η Mary Desti φίλη της Isadora εκδίδει ένα βιβλίο στην Νέα Υόρκη για την Isadora Duncan γεμάτο από ανακρίβειες, παραπληροφορήσεις και γεγονότα κατά την διάρκεια της ζωής της στην Σοβιετική Ένωση. Βάσει του βιβλίου της Mary Desti εκδίδεται το 1958 μια σειρά νουβέλες στην εφημερίδα Borba με τίτλο Duncan and Esesin όπως και η ιταλική ταινία Isadora Duncan. Βασισμένη στην αντι-κομμουνιστική ιδεολογία της ιμπεριαλιστικής Δύσης η ζωή και το έργο της Isadora Duncan στην Σοβιετική Ένωση γίνεται ένας εφιάλτης.
Η ίδια γράφει στο βιβλίο της “My Life”: “On the way to Russia, I had the detached feeling of a soul after death making its way to another sphere. I thought I had left all the forms of European life behind me fir ever. I actually believed that the ideal state, such as Plato, Karl Marx and Lenin had dreamed it, had now by some miracle be created on earth. With all the energy of my being, disappointed in the attempts to realise any of my art visions in Europe, I was ready to enter the ideal domain of communism.”
Το βιβλίο της Ilya Ilyitch Schneider “Isadora Duncan, The Russian Years” αποκαθιστά την ζωή και το έργο της Isadora Duncan στην Σοβιετική Ένωση.
Isadora Duncan, The Russian Years, Ilya Ilyitch Schneider, Macdonald, London,1968.
Από τον πρόλογο του βιβλίου:
“Isadora Duncan was like a force of nature. She was a woman far in advance of her time who very early in life decided that her native America could not be expected either to contain or to understand her: “America is not really for what i have to give. It is still sleeping.”
“At sixteen she left the United States for Europe. To travel to revolutionary Russia was not a logical and longed-for progression, it was also, as ‘the queen of gesture’ must have been aware, the most splendid of gestures.”
“Η Ανατολή είναι η βάση που πάνω της ο ιμπεριαλισμός στηρίζει τα πλούτη του, είναι η πηγή απ’ όπου αντλεί δυνάμεις και όπου σκοπεύει να υποχωρήσει σε περίπτωση που θα τσακιστεί στη Δυτική Ευρώπη.” (1)
“Τη στιγμή που το επαναστατικό κίνημα της Ευρώπης βρίσκεται σε άνοδο, τη στιγμή που οι παλιοί θρόνοι και οι παλιές κορώνες γκρεμίζονται παραχωρώντας τη θέση τους στα επαναστατικά Σοβιέτ των εργατών και στρατιωτών, και οι κατεχόμενες περιοχές πετάν έξω από το έδαφος τους τους εγκάθετους του ιμπεριαλισμού, τα βλέμματα όλων στρέφονται, όπως είναι φυσικό, προς τη Δύση. Εκεί, στη Δύση, θα σπάσουν πρωτύτερα απ’ οποιοδήποτε άλλο μέρος οι αλυσίδες του ιμπεριαλισμού, που χαλκεύτηκαν στην Ευρώπη και πνίγουν όλο τον κόσμο. Εκεί, στη Δύση, θα αναβλύσει ερμητικά πρωτύτερα από κάθε άλλο μέρος η καινούργια σοσιαλιστική ζωή. Σε μια τέτοια στιγμή λες και «αυτόματα» εξαφανίζεται από το οπτικό πεδίο, ξεχνιέται η μακρινή Ανατολή με τις εκατοντάδες τα εκατομμύρια του υποδουλωμένου στον ιμπεριαλισμό πληθυσμού της.
Κι ωστόσο, δεν πρέπει να ξεχνάμε ούτε στιγμή την Ανατολή, έστω και μόνο γιατί αποτελεί «ανεξάντλητη» πηγή εφεδρειών και «πολύ σίγουρα» μετόπισθεν για τον παγκόσμιο ιμπεριαλισμό. Οι ιμπεριαλιστές θεωρούσαν πάντα την Ανατολή σαν βάση της ευημερίας τους. Μήπως τα αμέτρητα φυσικά πλούτη των χωρών της Ανατολής (βαμβάκι, πετρέλαιο, χρυσάφι, κάρβουνο και μεταλλεύματα), δεν ήταν το «μήλον της έριδος» για τους ιμπεριαλιστές όλων των χωρών;
Έτσι εξηγείται ουσιαστικά και το γεγονός ότι, πολεμώντας στην Ευρώπη και φλυαρώντας για τη Δύση, οι ιμπεριαλιστές ποτέ δεν έπαψαν να σκέφτονται την Κίνα, τις Ινδίες, την Περσία, την Αίγυπτο και το Μαρόκο γιατί, στην πραγματικότητα επρόκειτο πάντα για την Ανατολή. Έτσι εξηγείται κυρίως και ο ζήλος που δείχνουν για την τήρηση της «τάξης και του νόμου» στις χώρες της Ανατολής.Αλλιώς δε θα ήταν εξασφαλισμένα τα βαθιά μετόπισθεν του ιμπεριαλισμού. Για τούς ιμπεριαλιστές όμως δεν είναι απαραίτητα μόνο τα πλούτη της Ανατολής.
Τους χρειάζεται και το «υπάκουο» εκείνο «ανθρώπινο υλικό», που υπάρχει άφθονο στις αποικίες και στις μισοαποικίες της ανατολής. Τους χρειάζονται τα «βολικά» και φθηνά «εργατικά χέρια» των λαών της Ανατολής. Τους χρειάζονται εκτός απ’ αυτό και τα «υπάκουα» «νεαρά παλικάρια» των χωρών της Ανατολής, που μέσα από τις γραμμές τους στρατολογούν τα λεγόμενα «έγχρωμα» στρατεύματα, που δε θ’ αργήσουν να τα ρίξουν ενάντια «στους δικούς τους» επαναστάτες εργάτες. Να γιατί ονομάζουν τις χώρες της Ανατολής «ανεξάντλητη» εφεδρεία τους. Καθήκον του κομμουνισμού είναι να ξυπνήσει από τον προαιώνιο ύπνο τους καταπιεζόμενους λαούς της Ανατολής να εμποτίσει τους εργάτες και τους αγρότες αυτών των χωρών με το απελευθερωτικό πνεύμα της επανάστασης, να τους ξεσηκώσει στον αγώνα ενάντια στον ιμπεριαλισμό κι έτσι να αφαιρέσει από τον παγκόσμιο ιμπεριαλισμό τα «πολύ σίγουρα» μετόπισθεν του, τις «ανεξάντλητες» εφεδρείες του.
Χωρίς αυτό δε μπορεί ούτε σκέψη να γίνει για τον οριστικό θρίαμβο του σοσιαλισμού, για την ολοκληρωτικά νίκη κατά του ιμπεριαλισμού.
Πρώτη η επανάσταση της Ρωσίας ξεσήκωσε τους καταπιεζόμενους λαούς της Ανατολής στον αγώνα ενάντια στον ιμπεριαλισμό. Τα Σοβιέτ των βουλευτών στην Περσία, στις Ινδίες και στην Κίνα αποτελούν άμεσο μήνυμα ότι ο προαιώνιος ύπνος των εργατών και των αγροτών της Ανατολής αρχίζει να ανήκει στο παρελθόν.
Η επανάσταση της Δύσης θα δώσει αναμφισβήτητα, νέα ώθηση στο επαναστατικό κίνημα της Ανατολής, θα του εμπνεύσει θάρρος και πίστη στη νίκη.
Όχι λίγη βοήθεια στο έργο της επαναστατικοποίησης της Ανατολής θα προσφέρουν οι ίδιοι οι ιμπεριαλιστές με τις νέες προσαρτήσεις τους, που τραβούν νέες χώρες στον αγώνα ενάντια στον ιμπεριαλισμό και πλαταίνουν τη βάση της παγκόσμιας επανάστασης.
Καθήκον των κομμουνιστών είναι να επέμβουν στο αυθόρμητο κίνημα που φουντώνει στην Ανατολή και να το αναπτύξουν παραπέρα ως το συνειδητό αγώνα ενάντια στον ιμπεριαλισμό.
Από την άποψη αυτή η απόφαση της τελευταίας συνδιάσκεψης των μουσουλμάνων κομμουνιστών για το δυνάμωμα της προπαγάνδας στις χώρες της Ανατολής, στην Περσία, στις Ινδίες και στην Κίνα, έχει αναμφισβήτητα βαθιά επαναστατική σημασία. Ελπίζουμε ότι οι μουσουλμάνοι σύντροφοι μας θα πραγματοποιήσουν την εξαιρετικά σπουδαία απόφαση τους.
Γιατί πρέπει να χωνέψουμε μια για πάντα την αλήθεια, ότι όποιος θέλει το θρίαμβο του σοσιαλισμού δεν μπορεί να ξεχνάει την Ανατολή.” (2) “24 Νοεμβρίου 1918”
Αναφορές:
(1)Ι. Β. Στάλιν, Άπαντα 4 – Νοέμβρης 1917-1920, Εκδοτικό της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ 1952, (σελ: 317)
(2)Ι. Β. Στάλιν, Άπαντα 4 – Νοέμβρης 1917-1920, Εκδοτικό της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ 1952, (σελ: 192-195)
Προς τους αναγνώστες του Νέου μας Πρώτου Απροσδόκητου.
Εμείς μόνοι είμαστε το πρόσωπο της Εποχής μας. Μέσα από μας το σάλπισμα του χρόνου φυσά στην τέχνη της λέξης.
Το παρελθόν είναι πάρα πολύ περιοριστικό. Η Ακαδημία και ο Πούσκιν είναι λιγότερο κατανοητοί και από ιερογλυφικά.
Πετάξτε στη θάλασσα από το Πλοίο της Μοντερνικότητας τον Πούσκιν, τον Ντοστογιέφσκι, τον Τολστόι κλπ., κλπ.
Αυτός που δεν ξεχνά την πρώτη του αγάπη, δε θα γνωρίσει την τελευταία του.
Ποιος, μ’ εμπιστοσύνη, θα έστρεφε την τελευταία του αγάπη προς την αρωματισμένη λαγνεία του Μπάλμοντ; Είναι αυτή η αντανάκλαση της σημερινής ανδρικής ψυχής;
Ποιος, λιγόψυχα, θα φοβόταν να σκίσει από το μαύρο σμόκιν του πολεμιστή Μπριουσόφ τη χάρτινη πανοπλία; Ή μήπως λάμπει απ’ αυτό η αυγή άγνωστων ομορφιών;
Πλύντε τα χέρια Σας που άγγιξαν τη βρώμικη λάσπη των βιβλίων που έγραψαν όλοι αυτοί οι αναρίθμητοι Λεονίντ Αντρέγιεφ.
Όλοι αυτοί οι Μαξίμ Γκόρκυ, Κουπρίν, Μπλοκ, Σολογκούμπ, Ρέμιζοβ, Αβερτσένκο, Τσέρνι, Κουζμίν, Μπούνιν κλπ., χρειάζονται μόνο μια ντάτσα στο ποτάμι. Τέτοια είναι η ανταμοιβή που δίνει η μοίρα στους ράφτες.
Από τα ύψη των ουρανοξυστών ατενίζουμε την ασημαντότητά τους!…
Διατάσσουμε να γίνουν σεβαστά τα δικαιώματα των ποιητών:
Να διευρύνουν τον ορίζοντα του ποιητικού λεξιλογίου με αυθαίρετες και παράγωγες λέξεις (καινοφανής-Λέξη)
Να νιώθουν ένα ανυπέρβλητο μίσος για τη γλώσσα που υπήρχε πριν την εποχή τους.
Να διώξουν με φρίκη από το περήφανο μέτωπό τους το Στεφάνι της φτηνής δόξας που Έχετε φτιάξει από σκουπότριχες.
Να σταθούν στο βράχο της λέξης «εμείς» στο μέσο μιας θάλασσας σφυριγμάτων και προσβολής.
Και αν αυτή τη στιγμή τα βρώμικα στίγματα Σας της “Κοινής Αίσθησης” και του “καλού γούστου” υπάρχουν ακόμα στις γραμμές μας, οι ίδιες αυτές γραμμές για πρώτη φορά ήδη λάμπουν αμυδρά με το Καλοκαιρινό Φως της Νέας Ομορφιάς που Έρχεται από την Αυτάρκη (αυτό-κεντρη) Λέξη.
Solomon Nikritov was born in Chernigov. In 1915-16 he attended art lessons at the private studios of M. Leblan and L. Pasternak in Moscow. In 1917 he attended lessons in the studios of A. Yakovlev, M. Dobuzhinsky and E. Lanceray in Petrograd, and in 1918 he took lessons at Alexandra Exter‘s studio in Kiev. In 1921-22 he attended VkHUTEMAS (Higher Arts and Crafts studios) classes in Moscow, conducted by Wassily Kandinsky and the head of the IZO department of the Public Commissariat of Education, David Shterenberg.
Like many other avant-garde artists, Nikritin himself was involved in the Proletkult workshops in Moscow in 1921. The same year he founded the latest group of avant-garde fine arts in Russia, called Projectionists (or the Method). A year later he founded the Studio of Projection Theatre. In 1924 he took part in the First Discussional Exhibition of the Associations of Active Revolutionary Art. From 1925-29 Nikritin was president of the Art Research Council of the Museum of Painterly Culture (MPC) and the head of its Analytical Cabinet, were he led experimental research work. MPC was the only State-funded museum intended to collect works of the avant-garde. The MPC collection was the biggest in Russia. As of 1930 Nikritin was the main designer at Moscow Polytechnic Museum, and from the mid 1930s until 1941 he was the designer of the All-Union Agricultural Exhibition in Moscow.
From 1932-34 Nikritin was the head of the Department for Visual Art at Moscow Polytechnic Museum. He joined the Methodology Bureau and the Exhibition Commission, taking part in reconstruction work. He was among the first to create a method for exhibition design whereby each exposition has a script of its content and stylistic direction.
In the early 1930s, during the epoch of Socialist Realism, the Moscow Union of Artists accused Nikritin of formalism. After that his paintings had never been exhibited in Russia. Most of the works and writings from his private archive ended up in the collections of Georgy Kostakis and Igor Savitsky and were divided between the State Tretyakov Gallery in Moscow, the Museum of Modern Art in Thessaloniki and the Karakalpakstan State Museum of Art in Nukus (Uzbekistan). Nowadays Solomon Nikritin is mainly recognized as an avant-garde painter and draughtsman; his art criticism and philosophical theories as well as his experiments in the field of theatrical culture related to the biomechanics of movement and sound are almost entirely forgotten.
“In the realm of art this dialectic principle of dynamics is embodied in CONFLICT as the fundamental principle for the existence of every work and art form. For art is always conflict: 1. according to its social mission, 2. according to its nature, 3. according to its methodology”. Sergej Eisenstein (1929)
Ακούστε μερικά από τα πιανιστικά κομμάτια από το διπλό άλμπουμ: Soviet Avant-Garde: Lourié, Mossolov, Polovinkin, Roslavetz – Pianist: Steffen Schleiermacher
Mosolov – 2 Nocturnes, Op.15
Alexander Mossolov – Three Pieces op. 23a (1927)
Arthur Lourié – Formes en l’air (1915) No 1
Alexander Mossolov : 5. Sonate (1925) I. Lento Grave-Allegro Affanato
Εδώ σχετικά με το περιεχόμενο του πρώτου άλμπουμ και εδώ για το δεύτερο.
Ακολουθούν οι επεξηγηματικές σημειώσεις του άλπουμ στα αγγλικά όπως
το βρίσκει κανείς στο πρώτο δίσκο με τίτλο American Imperialist και αμέσως μετά όλα τα animation:
• Black and White
• Mister Twister
• Someone Else’ s V oice
• A ve Maria
• The Millionaire
• Shooting Range
• Mr. Wolf
1. Black and White, 1933, directed by I. Ivanov-Vano and L. Amalrik. Mezrabpomfilm.
Based on “Black and White,” a poem by Vladimir Mayakovsky. Mayakovsky is often called the loudspeaker of the Bolshevik Revolution. Yet he was also a most talented poet, whose works are widely quoted even today. As a graphic artist, he was one of the founders of the Okna Rosta (Rosta Windows) a massive media publicity blitz which used posters to spread word of the Revolution via the Russian telegraphic agency.
The animation in “Black and White” is based on his drawings.
In 1922, Mayakovsky received special permission to travel to America. En route he stopped in Cuba where Americans controlled the sugar and tobacco industries. “Black and White” tells the story of Willie, the shoe shine boy, who makes the fatal mistake of asking the White Sugar King Mister Bragg, “Why should white sugar be made by a black man?”
Only fragments of the film were found, without restorable sound. It was decided to underscore the fragments with excerpts from “Sometimes I feel like a Motherless Child,” recorded by Paul Robeson in 1949 at the Tchaikovsky Theatre in Moscow. The son of an American slave, Robeson was an athlete, actor, singer, cultural scholar, author, and political activist. He spoke fluent Russian. Although he never officially joined the Communist party, he supported the USSR politically which brought him to the attention of the House Un-American Activities Committee, and ultimately probably cost him his American career. In 1952 Robeson was awarded the Stalin Peace Prize. He translated the Soviet national anthem into English. His rendition, also recorded in Moscow in 1949, underscores the end credits of this episode.
Oleg Vidov (actor/producer): “The Soviet propaganda machine glorified Robeson almost as an achievement of the International Revolution. But for the Soviet people who attended his concerts or heard him on radio, he was a good friend from America, the country which helped us to defeat the Nazis. During a time of oppression and Stalin terror, here came this good-spirited, free person from the United States. Unlike us, he could travel freely and bring us songs in English. He also taught us to sing ‘Ole Man River’ in Russian.
Total Running time: 2:27 min.
2. Mister Twister, 1963, A. Karanovitch, Soyuzmultfilm Studio.
Based on the popular children’s poem written in 1933 by Samuel Marshak who is also credited with writing the script, “Mister Twister” tells the story of a wealthy American who travels with his family to Leningrad for a vacation. When he learns there are “guests of color” at the Angleterre hotel, he cancels his reservation. The concierge calls ahead to all other hotels in Leningrad and advises them not to give the American racist and his family a room. Mr. Twister returns to the Angleterre, and after spending the night in the lobby decides he has overcomes his prejudices. During the USSR school children regularly memorized the Marshak poem.
Sonia Marshak. M.D. (Scientist): My great grandfather was a poet, satirist, and outstanding translator of English literature — Shakespeare, Burns, Keats, Blake, Wordsworth, and Kipling among others. He founded, in 1920, one of the first children’s theaters in the Soviet Union, and wrote plays for it. Highly effective in persuading gifted writers and artists to write for children, he also headed the Children’s Section of the State Publishing house. During the years of the Stalin terror, the Section came under attack for its alleged bourgeois leanings. Members the group were accused of being associated with “Samuel Marshak, Enemy of the People.” They were interrogated, killed, and sent to labor camps in Siberia and the Arctic.
Julian Lowenfeld (translator): The animated film, made in the 60s, differs from the original poem, written in the 30s, in several curious ways. First of all, in the original poem, little Susan announces:
I’m going to eat nothing but caviar black, And catch real live sturgeons in handfuls! On the banks of the Volga
I’ll ride in a troika
I’ll run round collective farms
With nothing but raspberries heaped in my arms!
Although Marshak is credited with the screenplay, we do not know why Susie’s motives for visiting Russia were omitted from the film. Did the censors in Brezhnev’s “era of stagnation” feel that an American millionaire’s daughter supposedly wanting to visit the Soviet Union to pick raspberries at a collective farm sound so absurd it would seem satirical?
Another curious twist to the Mr. Twister Film is the behavior of the concierge of the Angleterre. In the film, he plays an active part in teaching Mr. Twister a lesson about proletarian solidarity and the costs of intolerance, by phoning all the other hotels in town and telling them not to give Mr. Twister a room (even though rooms are available). But in the original poem, the concierge does no such thing–rooms truly are unavailable anywhere else, because Leningrad is full of foreign tourists in town for
an international congress.
Total Running time: 15:33 min.
3. Someone Else’s Voice. 1949. I. Ivanov-Vano. Soyuzmultfilm.
Written by Sergei Mihalkov, a popular children’s poet who also wrote the lyrics to the Soviet National Anthem. Jazz was an early victim of the Cold War, condemned as “an enemy of the people.” In this film for children, a Soviet bird returns home from abroad and gives a concert. When she sings jazz, a new kind of music she learned on her travels, the Soviet birds boo and hiss and drive her from the forest.
Note: Whatever the official policy, jazz was popular in the USSR and was used in the score of many later films in this series.
Total running time: 9:23 min.
4. Ave Maria, 1972, I. Ivanov-Vano. Soyuzmultfilm.
Also known as “Against American Aggression in Vietnam,” this film is as anti-war as anti-American and portrays the Church as an actively malignant social influence. Underscored by Schubert’s “Ave Maria.” Ivanov-Vano, who worked as an animator on some of the animation films made in the 20s such as “China in Flames,” went on to become the USSR’s foremost director of animated films for children.
Vladimir Paperny (writer and cultural historian): I think that propaganda goals of the 70s and the 30s and the 40s were quite different. In the 40s and the 30s, and even before, the idea was to project the Soviet Union as a very powerful, very invincible warrior, something that doesn’t compromise and just fights to the very end, something very menacing, aggressive and something that everybody should fear. In the 70s, the Soviet Union was presented as the defender of humanitarian values, as a fortress of the
fight against barbarism. You can see it in “Ave Maria.” The sound track is Schubert’s “Ave Maria,” a religious song, and the imagery is icons, paintings of the Madonna with a child. The official Soviet ideology was atheism and despite this, those religious images were supposed to present the Soviet Union as the new defender of humanity and humanitarian bounds.
Total Running time: 9:34 min.
5. The Millionaire, 1963, V. Bordzilovsky and Y. Prytkov, Soyuzmultfilm.
Also based on a poem for children by Sergei Mihalkov. A rich American woman leaves a million dollars to her beloved bulldog. The theme is that in America, money can buy anything; the bulldog becomes rich and powerful and eventually a member of the U.S. Congress.
Total running time: 9:57 min.
6. Shooting Range, 1979, V. Tarasov. Soyuzmultfilm.
Based on a play by V. Slatkin. An unemployed American gets a job in a shooting gallery as a live target; the greedy capitalist owner charges patrons double for the chance to shoot at a human being. Tarasov, a fan of J.D. Salinger’s “The Catcher in the Rye,” modeled the film’s hero on Holden Caulfield. An artist as well as an animation director, Tarasov combed through back issues of “America,” a magazine published by the U.S. government during the Cold War, and American comic books, to lovingly create the film’s fabulous New York City back drop. The attention to detail is amazing (and sometimes off base), from the graffiti on the buildings to the brand name on the back of the hero’s tennis shoes.
Total running time: 19:14 min.
7. Mr. Wolf, 1949, directed by V. Gromov. Soyuzmultfilm.
Based on the drawings of renowned political caricaturist Boris Yefimov who is interviewed in Part 4 of this series. A wealthy American retires with his family to the “Island of Peace.” All is well until oil is discovered and greed trumps Mr. Wolf’s peaceful attitudes. In the end the U.S. military arrives to protect Mr. Wolf’s private island and his oil.
Total Running time: 10:04 min.
OVERVIEW COMMENTATRS:
• Igor Kokarev, Professor of Film Sociology, Russian State Film
School
• Vladimir Tarasov, director/ artist “Shooting Gallery”
• Dr. Sofia Marshak, PhD, great-granddaughter of children’s poet
Samuel Marshak
The brothers Arkady and Boris Strugatsky (alternate spellings: Strugatskiy, Strugatski, Strugatskii) are Soviet Russian science fiction authors who collaborated on their fiction.
The Strugatsky brothers, as they are usually called, are perhaps the best-known Soviet science fiction writers with a well developed fan base. Their early work was influenced by Ivan Yefremov. Their famous novel Piknik na obochine has been translated into English as Roadside Picnic in 1977 and was filmed by Andrei Tarkovsky under the title Stalker.
Several other of their works were translated into German, French, English, and Italian but did not receive the same magnitude of the critical acclaim granted them by their Russian audiences. The Strugatsky brothers, however, were and still are popular in many countries, including Poland, Hungary, Bulgaria, and Germany, where most of their works were available in both East and West Germany.
The brothers were Guests of Honour at the 1987 World Science Fiction Convention, held in Brighton, England.
Several of the books written by the Strugatsky brothers take part in the same universe, known as The World of Noon; another unofficial and perhaps less-known title is the Wanderers Universe. The name is derived from the title of one of their texts, Noon: 22nd Century. The main characteristics of the Noon Universe are: a very high level of social, scientific, and technological development; the creativity of the general population; and the very significant level of societal maturity compared to the modern world. For instance, this world knows no monetary stimulation (indeed, money does not exist), and every person is engaged in a profession that interests him or her. The Earth of the Noon Universe is governed by a global technocratic council composed of the world’s leading scientists and philosophers.
The Universe was described by the authors as the world in which they would like to live and work. It became highly influential for at least a generation of Soviet people, e.g. a person could quote the Strugatsky books and be sure of being understood. At first the authors thought that the Noon Universe would become reality “by itself”, but then they realized that the only way to achieve it is by inventing the High Theory of Upbringing, making the upbringing of each person a unique deed.
One of the important story arcs of those books is how the advanced human civilization covertly steers the development of those considered less advanced. Agents of humans are known as Progressors. At the same time, some humans suspect that a very advanced spacefaring race called Wanderers exists and is ‘progressing’ humanity itself.
Filmography
1. ‘Hukkunud Alpinisti’ hotell (1979) aka The Dead Mountaineer Hotel
2. Stalker (1979)
3. Charodei (1982) aka The Sorcerer
4. Egymilliárd évvel a világ vége elött (1983)
5. Pisma myortvogo cheloveka (1986) aka Dead Man’s Letters
6. Dni zatmeniya (1988) aka Days of Eclipse
7. Es ist nicht leicht ein Gott zu sein (1989) aka Hard to be a God
8. Iskushenie B. (1990) aka The Temptation of B.
9. Nesmluvená Setkání (1994)
10. Prin to telos tou kosmou (1996)
11. Gadkie lebedi (2006) aka Ugly Swans
12. Obitaemyy ostrov (2008) aka The Inhabited Island
13. Obitaemyy ostrov: Skhvatka (2009) aka The Inhabited Island 2
14. Trudno byt bogom (2013) aka Hard to be a God
Το Soyuzmultfilm ήταν ένα στούντιο κινουμένων σχεδίων της Σοβιετικής Ένωσης. Με την πάροδο των ετών έχει αποκτήσει διεθνή αναγνώριση και σεβασμό, συγκεντρώνοντας πολλά βραβεία τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό. Έχει στην υπηρεσία του ένα ιστορικό μιας μεγάλης ποικιλίας από κινηματογραφικά στυλ. Το στούντιο έχει δημιουργήσει 1530 ταινίες κατά τη διάρκεια της χρυσής ύπαρξής του από το 1942 μέχρι και το 1988. Το Studio ιδρύθηκε στις 10 Ιουνίου του 1936 με την επωνυμία Soyuzdetmultfilm. Το όνομα άλλαξε σε Soyuzmultfilm στις 20 του Αυγούστου 1937. Κατά τη διάρκεια της χρυσής σοβιετικής εποχής στο στούντιο εργάζονταν πάνω από 700 ειδικευμένοι εργάτες και κυκλοφορούσε κατά μέσο όρο 20 ταινίες κάθε χρόνο (ο μεγαλύτερος αριθμός ήταν 47, το 1973).
Η ποικιλία των μορφών των animation ήταν πρωτοφανής μια που η καλλιτεχνική ελευθερία που παραχωρούσε η σοβιετική κουλτούρα έκανε το στούντιο Soyuzmultfilm ίσως το πιο αξιοθαύμαστο στούντιο κινουμένων σχεδίων του κόσμου. Το Soyuzmultfilm τροφοδοτούνταν από τη σοσιαλιστική οικονομία της Σοβιετικής Ένωσης, η οποία δεν είχε στόχο την κερδοφορία. Οι σκηνοθέτες πληρώνονταν από την Ακαδημία Κινηματογράφου, ανεξάρτητα από το πόσο καλά ή πόσο άσχημα τα προϊόντα τους διαδίδονταν (διαδίδονταν και δεν πωλούνταν) ήταν ελεύθεροι να συνεχίσουν την καλλιτεχνική τους δημιουργικότητα χωρίς να έχουν στο μυαλό τους τα οικονομικά.
Η κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης έφερε το τέλος της χρυσής εποχής του Soyuzmultfilm. Νέες οικονομικές πραγματικότητες κατέστησαν αδύνατο για την κυβέρνηση να στηρίξει το στούντιο. Το 1989, το Soyuzmultfilm έγινε μια κερδοφόρα επιχείρηση και αναγκάστηκε να μπεί στην καπιταλιστική αγορά. Έχασε σχεδόν το 90% του προσωπικού και δημιουργούσε πλέον μόνο λίγες ταινίες.
Σήμερα το Soyuzmultfilm συνεχίζει την κινηματογραφική του παρουσία σίγουρα όμως όχι στον ίδιο βαθμό όπως την σοβιετική χρυσή εποχή.
fristuti 