Η απόδειξη γίνεται η τελική αυθεντία και η καθαρή εξιστόρηση της ιστορίας.
Η αμφιβολία δεν χωράει στην φόρμα του τελικού αποτελέσματος, το προστατεύει η βρώμα. Το πρωτόκολλο αποδίδει την αυθεντία και την πληρότητα σε μια παραδεισένια μεταφυσική καθαρότητα τυλιγμένη με σάβανο.
Όταν αρχίσει ο επιστήμονας να ψάχνει με το ακαδημαϊκό φανάρι στα σκοτάδια της ιστορίας βλέπει μόνο όπου γυρίζει το χέρι του. Αυτή είναι η ακαδημία που βαθμολογεί την χειραφέτηση. Βλέπει μόνο αυτό που φωτίζει.
Τα ριζοσπαστικά ίχνη της κοινωνίας ξεκινούν και τελειώνουν σε μια ιδέα. Η γλυκιά αγκαλιά της ιδέας, ένα αυτόφωτο που τυφλώνει την σχέση. Αυτό το φανάρι – το σιγουράκι – του προφεσόρου γίνεται το προβλέψιμο τέλος ενός έργου. Ένα εμβληματικό ‘εύρηκα – εύρηκα’ γίνεται η οργανική απόδειξη ότι δεν έχουν χρησιμοποιηθεί καθόλου μπαταρίες.
Φέρτε έστω ένα ποίημα γεννημένο από την ακαδημία και θα μας χαριστεί μάλλον η αιωνιότητα.
Η φιλοσοφία είναι ψόφια, όχι νεκρή – η διαφορά στην μυρωδιά. Όλοι οι άνθρωποι δεν είναι φιλόσοφοι όπως όλοι δεν είναι ηλεκτρολόγοι.
Οι δημοκρατικές ευαισθησίες και ανησυχίες των σοσιαλδημοκρατών, οι μαχητικοί οπορτουνιστές αντάρτες, οι ακαδημαϊκοί διανοούμενοι καριερο-μαρξιστές και οι πολιτικοποιημένοι λεφτάδες συνδικαλιστές είναι εχθροί του ποιήματος.
Το ποίημα είναι επανάσταση που πνίγεται εσαεί στις λέξεις.
Η ευπρέπεια της λεπτότητας του πολιτισμού, η ορθότητας της ζωής, η συνέπεια της λογικής, η επαγγελματικότητα του εξωκόσμου, η ιερότητα του πολιτισμού, η αλήθεια της ευγενικής αγωγής, η ασφάλεια μπουρίνι γίνονται τα νευραλγικά συστατικά μιας παθητικής ακρόασης για την αντιμετώπιση της κρίσης του εξωκόσμου. Δεν χρειάζεται τίποτα παρά μόνο το φως του σκότους, μια διανυσματική μπαρόκ κορνίζα, ένα γεωμετρικό σχέδιο με μολύβι. Ένα τηλεοπτικό δελτίο ειδήσεων. Λίγο αλάτι και πιπέρι. Μια ζωή εγώ. Μια κρυστάλλινη ποιότητα λογικής. Ένα καθαρόαιμο άλογο. Μια τόσο δα βρώμα που δεν πρέπει να είναι ούτε άξια απορίας. Ζούμε στον επιδερμικά άσυλο κόσμο. Άλλοι με λίγο ιώδιο καθαρίζουν άλλοι χρειάζονται αφαίμαξη κι άλλοι παραμένουν βρώμικοι. Η αλήθεια, για να κλείσω μια για πάντα, βρωμάει… έχω ηττηθεί από την κρυστάλλινη αλήθεια της γνώσης. Καληνύχτα φως.
Υπάρχει όμως το πείσμα που δεν έχει δοθεί σε τιμή ευκαιρίας. Υπάρχει τρόπος να σκοτώσεις το μέλλον. Υπάρχουν και άλλοι τρόποι πληρωμής των λουλουδιών. Περισσότερα εδώ. Συγγνώμη περισσότερα εκεί. Συγγνώμη περισσότερα παραπέρα, συγγνώμη περισσότερα πιο δεξιά, συγγνώμη περισσότερα πιο αριστερά. Συγγνώμη περισσότερα πιο μετά. Περισσότερα περισσότερα περισσότερα περισσότερα περισσότερα περισσότερα περισσότερα περισσότερα περισσότερα περισσότερα περισσότερα περισσότερα περισσότερα περισσότερα περισσότερα περισσότερα περισσότερα περισσότερα περισσότερα περισσότερα περισσότερα περισσότερα περισσότερα περισσότερα περισσότερα περισσότερα περισσότερα περισσότερα.
Η μικροαστική εφημεριδοποίηση των πολιτικών γεγονότων εκφράζει την ήρεμη τυποποιημένη υπόκλιση στην αδρανή συχνότητα του καθημερινού μόχθου. Η συγκεκριμένη συχνότητα οδεύει προς την κορυφή της υπερπλήρους αποδοχής της προκαθορισμένης κοσμικής αρμονίας χωρίς την παρουσία του υποκειμένου.
Το μεταμοντέρνο αδρανοποιημένο στοιχείο της συχνότητας του πολιτικά αφηρημένου απτού γίνεται ο μέσος όρος. Ένας μέσος όρος ο οποίος συσχετίζει την λογική της εξουσίας μαζί με την φιλελεύθερη δημοκρατία και την ευρωπαϊκή αριστερά.
Αυτό το οποίο συνδέει τον φιλελεύθερο με τον σοσιαλδημοκράτη ριζοσπάστη αριστερό και τον φασίστα έγκειται στο γεγονός ότι υπάρχει ένας μέσος όρος ή ένας κοινός χώρος που διαπερνά και τις τρεις πολιτικές υπάρξεις.
Η δύναμη της αστικής κυριαρχίας επιτρέπει αβασάνιστα την αστικοποιημένη ιδεολογία κάθε εκδοχής – η οποία δεν είναι κομμουνιστική – ακόμα και να αντιστέκεται στον ίδιο τον χώρο.
Μέσα σ’ αυτό ακριβώς το πολιτικό πλαίσιο χώρου, ο φιλελευθερισμός νικηφόρα διατείνεται για την πολιτική ελευθερία του υποκειμένου. Εντός αυτού του κοινού χώρου διακρίνεται επίσης και η σοσιαλδημοκρατία εκφράζοντας τις θεσμικές της επαναστάσεις. Σε αυτόν τον συγκεκριμένο πολιτικό χώρο ο φασισμός εκμεταλλεύεται την θεσμική του νομιμότητα να υπάρχει ως απαραίτητο λήμμα στην κρατική εξουσία.
Η περίπτωση αυτού του κοινού πολιτικού πλαισίου δεν αντιστοιχεί στην χρηστική του λειτουργία, όπως για παράδειγμα ένα μαχαίρι με το οποίο γίνεται δυνατό να σκοτώσεις αλλά και να κόψεις ένα κομμάτι ψωμί. Η Χαϊντεγκεριανή οντολογική ουσία της χρήσης, που εκφράζεται στο Είναι και Χρόνος, αυτοδιαλύεται σε αυτό το πολιτικό πλαίσιο. Ο συγκεκριμένος αυτός πολιτικός χώρος δεν προσδιορίζεται ως εργαλείο για σωστή ή κακή χρήση. Ακόμα και το βιβλίο χρήσης του για παράδειγμα – το σύνταγμα – είναι και εκφράζει την κυριαρχία μιας κοινωνικής τάξης πάνω σε μιαν άλλη.
Μέσα σε αυτόν τον χωρικό πολιτικό ιστορικό προσδιορισμό της κρατικής κυριαρχίας φτάνει από την μια στο πολυπόθητο ανώτατο στάδιο της ίδιας, ως ιμπεριαλιστική δύναμη, και από την άλλη εκφράζονται οι υπόλοιποι κυριαρχικοί χώροι ως δίοδοι εμπιστοσύνης της ιμπεριαλιστικής δύναμης.
Το πολιτικό υποκείμενο σε αυτήν την περίπτωση γίνεται το μεταμοντέρνο αφηρημένο υπερ-κείμενο. Η οντότητα του υποκειμένου ως υπερ-κειμένου, μιας δηλαδή ανάγνωσης της ερμηνευτικής αποδόμησης του κειμένου σε υπαρξιστική τύπου αναγνωστική οντολογία, αντιστοιχεί απόλυτα με την Ντεριντιανή ερμηνεία της αποδομητικής ανάγνωσης που βρήκε όαση στο Ντελεζιανό σώμα χωρίς όργανα. Από την ερμηνευτική φαινομενολογία της αποδόμησης του εννοιολογικού κειμένου μεταφερόμαστε στο κενό περιεχομένου υποκείμενο το οποίο δύναται να λειτουργεί ως αυτοματοποιημένη μηχανική αλλοτρίωση.
Η αποδόμηση γίνεται ο οριζόντιος πολιτικός χώρος που μπορεί να εκχωρεί με μία αέναη ροή την απόλυτη εκεχειρία μπροστά στην καπιταλιστική παραγωγή. Η κυριαρχική δύναμη των μη ορίων σε μια κρυστάλλινη ομίχλη δημοκρατικής κοινωνίας φαίνεται να είναι ο οίκος ανοχής του υποκειμένου. Ένας οίκος του κόσμου και των παραισθήσεων που το κορμί γίνεται το μέσο για την αντιμετώπιση της κρίσης και της νοθείας των πολιτικών καυσίμων. Δεν υπάρχει υποκείμενο ούτε σε σχέση με το αντικείμενο αλλά ούτε σε σχέση με τον εαυτό του. Το υποκείμενο εξατμίζεται καθέτως για να μην μπορεί να εξαπλώνεται.
Το πολιτικό υποκείμενο έχει αποδομηθεί στην απεραντοσύνη της εκδημοκρατικοποίησης ως μια ατομικότητα ενοχικής τρομοκρατίας. Το συλλογικό δεν επιτρέπεται και το ατομικό γεύεται την λατρεμένη αποδόμηση ως ελευθερία.
Βιώνουμε την εποχή της εξολοκλήρου καταστροφής. Φτάσαμε στο ιστορικό κέντρο του κόσμου που τα πάντα έχουν τελειώσει και απλά αναμένεται ο τελευταίος κραδασμός του τέλους. Όταν ο μηδενισμός γίνεται στα χέρια της κρατικής εξουσίας επιτραπέζιο παιχνίδι τότε εισέρχεται η ιστορία στην κυκλική της θανάτωση.
Η διαλεκτική ενότητα των αντιθέτων δεν μπορεί να καταδειχθεί με καμιά χρωματοληπτική απόχρωση. Δεν μπορεί, γιατί ακριβώς η διαλεκτική σύνθεση των αντιθέτων δεν έγκειται σε καμιά προσθετική εξίσωση και σίγουρα σε καμιά ανακύκλωση.
Με άλλα λόγια, δεν είναι δυο ή περισσότερα πράγματα που συνθέτουν το ενιαίο ένα. Η ενότητα δεν έγκειται ούτε σε πάντρεμα υλικών, ούτε σε καμιά αποδοχή.
Δεν χαρακτηρίζεται από καμιά συγκατάθεση ή συγκατοίκηση. Δεν είναι ούτε η ειρηνική συνύπαρξη αλλά ούτε η πολεμική βαρβαρότητα. Τα αντίθετα δεν υπάρχουν ως ενότητα σμίξης ούτε ως σημείο στίξης.
Η ενότητα των αντιθέτων δεν είναι αρμονία, δεν είναι καθαρότητα και δεν είναι ένα αφηρημένο διάνυσμα. Η ενότητα των αντιθέτων δεν είναι μυστηριακό νεφέλωμα ένωσης ψυχών ούτε και σωμάτων. Δεν είναι το παράγωγο καμιάς πολιτικής, αισθητικής, ιστορικής και ερωτικής συνεύρεσης.
Οι Σιίτες του Ιράκ αν γινόντουσαν ευρωπαίοι πολίτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης ή μιας δυτικής πολιτισμένης χώρας και φόραγαν την κατάλληλη ενδυμασία επιτυχίας του πολιτισμένου ιστορικά ανθρωπισμού των Παρισιών και των Βρυξελλών τότε θα άξιζε μια στάλα ουσιαστικής αναφοράς.
Αν για κάποια δευτερόλεπτα αυτό το ιστορικής φαντασίας σενάριο το βλέπαμε επί σκηνής, τότε μαζί του θα συνόδευε, σε μορφή χορού, ένας φαντασμαγορικός ηθικο/αξιακός μηχανισμός παραγωγής, σημαντικότητας για μια θέση στον κόσμο.
Ο δυτικός ηθικο/αξιακός μηχανισμός είναι μια πυραμίδα που θέτει σε υπαρξιστική αξιολόγηση την θέση σου στον κόσμο. Η ιστορία σ’ αυτή την περίπτωση ή μάλλον η ιστορικότητα της ύπαρξης ενός λαού καλύτερα, έρχεται όχι σε δεύτερη μοίρα αλλά δεν εμφανίζεται καθόλου στην νοητική επεξεργασία της ερμηνείας.
Η τραγωδία του δυτικού πολιτισμού σ’ αυτή την περίπτωση δεν εξιστορεί ούτε γεγονότα, ούτε σχετίζεται με την ιστορικότητα της εποχής. Το δυτικό πολιτισμένο υποκείμενο θεωρείται πολιτισμένο αν καταφέρνει να συμπεριλάβει οτιδήποτε συγκεκριμένο στην αφηρημένη αξιακού τύπου πυραμίδα.
Μέσα από την παραγωγή του ύστερου καπιταλισμού με αποτέλεσμα την μεταμοντέρνα χαώδης πολιτική και πολιτιστική αταξία ανακαλύφθηκε το υπαρξιστικτό αδογμάτιστο και αφηρημένο “εγώ”. Ένα “εγώ” το οποίο ξεπέρασε το να σκέφτεται ώστε να υπάρχει αλλά βρίσκεται στην ιστορική του πορεία να ταξιθετεί λαούς, βιώματα και ιστορικά γεγονότα με μια αξιακού τύπου οντολογική πυραμίδα.
Μια πυραμίδα εμπνευσμένη από χαϊντεγκεριανών εκστατικών χρόνων και ντελεζιανών μηχανών/σωμάτων δίχως όργανα. Αυτή είναι η ακαδημαϊκή κουλτούρα των πολιτικών επαναστάσεων που τις θέλει να συμβαίνουν χωρίς όργανα και χωρίς περιεχόμενο.
Βρέθηκε το ατερμάτιστο της ευτυχίας μιας εποχής που μπορεί ν’ αντέξει τα πάντα, να δεχτεί άλλα τόσα, να υποστεί ακόμα περισσότερα γιατί τα πάντα μπορούν και τοποθετούνται με τάξη εντός της πυραμίδας στην μέση της ερήμου. Το συγκεκριμένο και η ολότητα χάνονται μπροστά στην αφηρημένη αποκρυστάλλωση του όμορφου χάους. Τα πάντα γίνονται ένα και το ένα τα πάντα και κάθεται αμίλητος ο δυτικός πολιτισμός να αλλοτριώνεται στην μοναξιά της ιμπεριαλιστικής ιστορίας του.
Ποιά είναι τα υποτιθέμενα βασικά προβλήματα του BREXIT:
α. Οι εμπορικές σχέσεις του Η.Β με τον υπόλοιπο κόσμο, αφού ο υπόλοιπος κόσμος είναι μόνο η ΕΕ.
β. Η αύξηση των ρατσιστικών πεποιθήσεων και επιθέσεων, αφού ο ρατσισμός εντός ΕΕ ήταν ανύπαρκτος μέχρι τότε.
γ. Η ανασφάλεια και η αβεβαιότητα του μέλλοντος, αφού η ΕΕ χαρακτηρίζεται από την ασφάλεια και την βεβαιότητα του μέλλοντος.
δ. Ο φόβος ενός ντόμινο το οποίο θα γίνει σοβαρή ένδειξη αποδόμησης του οικοδομήματος της ΕΕ, αφού μέχρι την περασμένη βδομάδα το οικοδόμημα ήτανε ισχυρό και αμετακίνητο.
ε. Η ανάδειξη του πολιτικού κενού, αφού πρίν το κενό η καλά μπρουρδουκλωμένη ΕΕ με τον ιμπεριαλισμό δεν ήταν ξεκάθαρη.
στ. Ο φόβος και ο τρόμος ενός ανοίγματος πολιτικού εδάφους για συγκρότηση ενός κομμουνιστικού κινήματος.
fristuti 