H ταξική πάλη στην Γαλλία

Το Γαλλικό «παράδοξο»

Παρακολουθούμε τους δύο τελευταίους μήνες στην Γαλλία μια σειρά από οξύτατους ταξικούς αγώνες, και μάλιστα με αναβαθμισμένες μορφές πάλης και εντός ενός κράτους που εξακολουθεί να βρίσκεται σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης μετά τις επιθέσεις του Νοέμβρη του ’15 στο Παρίσι και αλλού.

Αιτία για όλα αυτά, είναι ο νέος εργασιακός νόμος της υπουργού Μιριάμ Ελ Κομρί που δεν αφήνει πραγματικά λίθο επί λίθου στα εργασιακά-συνδικαλιστικά δικαιώματα του γαλλικού λαού.

Παρά το γεγονός πως ανάλογες νεοφιλελεύθερες «μεταρρυθμίσεις» γίνονται λίγο έως πολύ σε όλο το μήκος και πλάτος της ΕΕ (με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα την Ελλάδα των «μνημονίων», που βέβαια δεν εφαρμόζει κάτι άλλο, παρά ότι κάνουν και όλες οι υπόλοιπες χώρες της ΕΕ, με ή χωρίς «μνημόνια»), στην Γαλλία είναι η πρώτη φορά που η επίθεση του κεφαλαίου στην εργατική τάξη βρίσκει μια τόσο πεισματώδη και αποφασιστική αντίσταση.

-Ποιό είναι το «παράδοξο»;

Πως η αντίσταση αυτή λαμβάνει χώρα σε ένα μέρος του κόσμου, που το ΚΚ του είναι από δεκαετίες τώρα καρικατούρα του παλιού ένδοξου εαυτού του.

Το ακόμη πιο παράδοξο της ιστορίας αυτής είναι πως, της αντίστασης της Γαλλικής εργατικής τάξης ηγείται ακριβώς η συνδικαλιστική συνομοσπονδία CGT (ουσιαστικά το συνδικαλιστικό σκέλος του ΓΚΚ, παρότι δεν έχει οργανική σχέση μαζί του ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του ’90), μπροστάρηδες του αγώνα είναι πρώην ή και νυν μέλη του ΓΚΚ, ενώ η μόνη εφημερίδα που έχει πάρει ανοιχτά το μέρος των αγωνιζόμενων απεργών είναι το πρώην όργανο του ΓΚΚ, η «Ουμανιτέ».

Παρότι λοιπόν το Γαλλικό ΚΚ έκανε εδώ και δεκαετίες ότι μπορούσε προκειμένου να αυτοδιαλυθεί και σίγουρα είναι ανίκανο να καθοδηγήσει την ταξική πάλη, όχι μόνο είναι τελικά η όξυνση της ταξικής πάλης που (αντιστρόφως) παρασύρει το ΓΚΚ, αλλά ακόμη πιο παράδοξα βλέπουμε τους Γάλλους κομμουνιστές (όχι την ηγεσία τους βέβαια) να είναι παντού σε αυτό τον αγώνα, και μάλιστα στην πρώτη γραμμή του.

Και μάλιστα σε βαθμό που, κάποιος που θα κατέβαινε από άλλον πλανήτη και δεν ήξερε τι εστί ΓΚΚ, θα μπορούσε κάλιστα –με μια επιφανειακή ματιά- να πιστέψει πως πρόκειται για «κομμουνιστική εξέγερση» οργανωμένη από τα «κόκκινα συνδικάτα» της CGT, και υποστηριζόμενη από το «κόκκινο» έντυπο «Ουμανιτέ».

-Πως εξηγούνται οι παραπάνω αντιφάσεις;

Εδώ θα κάνουμε μια στάση να θυμηθούμε λίγο τον Ένγκελς:

«Η Γαλλία είναι η χώρα όπου περισσότερο από οπουδήποτε αλλού οι ταξικοί αγώνες έφταναν κάθε φορά ως την αποφασιστική μάχη και όπου, συνεπώς, διαγράφονταν με τον πιο ανάγλυφο τρόπο οι μεταβαλλόμενες πολιτικές μορφές που μέσα τους κινούνται οι ταξικοί αγώνες και όπου συνοψίζονται τ’ αποτελέσματά τους. Κέντρο της φεουδαρχίας στο μεσαίωνα, πρότυπο χώρας της ενιαίας φεουδαρχικής μοναρχίας ύστερα από την αναγέννηση, η Γαλλία τσάκισε στη μεγάλη επανάσταση το φεουδαρχισμό και εγκαθίδρυσε την καθαρή κυριαρχία της αστικής τάξης με τέτοια κλασική μορφή που δεν την έφτασε καμιά άλλη χώρα στην Ευρώπη. Κι ο αγώνας του προλεταριάτου που ανεβαίνει, ενάντια στην κυρίαρχη αστική τάξη εκδηλώνεται εδώ, στη Γαλλία, με τέτοια έντονη μορφή που είναι άγνωστη αλλού….»[1]

Στην Γαλλία λοιπόν υπάρχει μια εργατική τάξη με παραδοσιακά υψηλή ταξική συνείδηση, καθώς και με παραδοσιακά μαζική οργάνωση.

Αυτό δεν άλλαξε (ούτε και θα μπορούσε να αλλάξει) από την μετάλλαξη του Γαλλικού ΚΚ, καθώς είναι η ταξική συνείδηση που είναι προαπαιτούμενο της πολιτικής και όχι το αντίστροφο, μια και η πολιτική συνείδηση είναι ανώτερη μορφή της ταξικής.

Κανένα «παράδοξο» λοιπόν δεν υπάρχει στην Γαλλία, παρά μόνο εάν προσπαθήσουμε να ερμηνεύσουμε το τι γίνεται εκεί, παίρνοντας σαν νόρμα το ελληνικό (άνευ εισαγωγικών) παράδοξο, του να υπάρχει πιο ανεπτυγμένη πολιτική παρά ταξική συνείδηση, για μια σειρά από ιστορικούς λόγους που αφορούν την χώρα μας (εμφύλιος, μετεμφυλιακό κράτος, χούντα, κλπ).

Κλείνοντας.

Μέχρι στιγμής η Γαλλική οργανωμένη εργατική τάξη έχει δείξει αξιοθάυμαστα δείγματα αγωνιστικότητας, έχοντας δύο μήνες στους δρόμους υπό καθεστώς σκληρής καταστολής, πολιτικής ωριμότητας καταφέρνοντας να εκτοπίσει τις γαλλικές «πλατείες» από το επίκεντρο της πολιτικής αντιπαράθεσης σχεδόν με το καλημέρα (ας συγκρίνουμε λίγο με τα δικά μας), καθώς και οργανωτικής συγκρότησης με γερά περιφρουρημένες απεργίες και κινητοποιήσεις, παρά τις προβοκάτσιες που διαδέχονται η μια την άλλη και εντός «κατάστασης έκτακτης ανάγκης».

Τι μέλλει γενέσθαι;

Παρά το γεγονός πως οι συνδικαλιστές της CGT έχουν ήδη ξεπεράσει τον εαυτό τους με όλα τα παραπάνω, η πολιτική αλλαγή –και με τον όρο εννούμε εδώ την αλλαγή της κυρίαρχης τάξης- δεν είναι ούτε μέσα στις δυνατότητες, ούτε στις αρμοδιότητες και του πιο αγωνιστικού και οργανωμένου συνδικαλιστικού κινήματος. Αυτό είναι πάντα δουλειά ενός επαναστατικού κομμουνιστικού κόμματος.

Έτσι λοιπόν, στην Γαλλία και αλλού θα παιχτεί ξανά το αποφασιστικό παιχνίδι. Το παιχνίδι ενός αντικειμενικού κινήματος που χρειάζεται την συμβολή του υποκειμενικού παράγοντα, του ταξικού κόμματος.[2]

Καλό σκάψιμο γέρο τυφλοπόντικα![3]
________________
[1]Από τον πρόλογο του Φ.Ένγκελς στην 3η γερμανική έκδοση της 18ης Μπρυμπαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη, του κ.Μαρξ
[2]Μάριο Μάφι, Underground,εκδ.Οδυσσέας 1982
[3] Αλλά η επανάσταση είναι συστηματική. Ακόμα ταξιδεύει μέσα στο καθαρτήριο. Κάνει τη δουλειά της μεθοδικά…Και όταν έχει ολοκληρώσει το δεύτερο μισό της προκαταρκτικής της εργασίας, η Ευρώπη θα αναπηδήσει απ’ το κάθισμά της και θα φωνάξει: έσκαψες καλά, γερο- τυφλοπόντικα!
Κ. Μαρξ, η 18η Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη

Πηγή: fadomduck2

Γαλλία: “Το Euro αναβάλλεται, έχουμε απεργία”

Μέρες αναταραχής “όμορφες” μέρες ζει η Γαλλία, καθώς οι εργαζόμενοι της χώρας με αιχμή του δόρατος τους νέους κινητοποιούνται με διάφορες μορφές ενάντια στις μεταρρυθμίσεις της κυβέρνησης.

Το alfavita από την αρχή των κινητοποιήσεων καλύπτει με ρεπορτάζ και live όλες τις κινητοποιήσεις, τα πάντα από την Γαλλία.

(UPD 26/05: Το CGT, ένα από τα πέντε μεγάλα της Γαλλίας, ανακοίνωσε πως οι εργαζόμενοι σε 16 από τις 19 πυρηνικές μονάδες της χώρας ψήφισαν για 24ωρη απεργία σήμερα Πέμπτη – ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ ΑΝΑΛΥΤΙΚΑ)

Τις τελευταίες ημέρες έχουν ξεσπάσει απργίες σε όλη την χώρα με τους εργαζόμενους να έχουν καταλάβει διυλιστήρια.

Λίγο πριν τη διεξαγωγή του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος Ποδοσφαίρου, η χώρα άρχισε να χρησιμοποιεί τα στρατηγικά αποθέματα πετρελαίου που διαθέτει.

Σήμερα Τέταρτη (25/5) οι εργαζόμενοι στο πυρηνικό εργοστάσιο Nogent-sur-Seine ανακοίνωσαν ότι προχωρούν επίσης σε 24ωρη απεργία ενάντια στις νέες εργασιακές μεταρρυθμίσεις, ενώ υπενθυμίζεται ότι η Γαλλία προμηθεύεται  περίπου το 75% της ηλεκτρικής της ενέργειας από πυρηνικά εργοστάσια.

 Η αντιπαράθεση γύρω από τη μεταρρύθμιση της εργασιακής νομοθεσίας επεκτείνεται και λαμβάνει πλέον διαστάσεις σύγκρουσης ανάμεσα στη σοσιαλιστική κυβέρνηση του Φρανσουά Ολάντ κι ένα από τα μεγαλύτερα συνδικάτα στη Γαλλία, το “CGT”. Πολλοί διαδηλωτές φωνάζουν “Το Euro αναβάλλεται, έχουμε απεργία”!

Όπως αναφέρει το CGT, το οποίο πρόσκειται στους κομμουνιστές και το FO, η Εργατική Δύναμη, έχουν μπλοκάρει από το πρωί 6 από τα 8 διυλιστήρια, απ’ όπου φεύγουν τα βυτία για τη διανομή καυσίμων ανά τη Γαλλία. Iσχυρή αστυνομική δύναμη με δακρυγόνα και εκτοξευτήρες νερού κατάφερε να λύσει χαράματα, το μπλόκο στο κομβικό διυλιστήριο στο λιμάνι Fos sur Μer πλησίον της Μασσαλίας. Τραυματίστηκαν 7 αστυνομικοί αλλά και ορισμένοι απεργοί.
Πέτρα του σκανδάλου ο εργασιακός νόμος

Ο Φιλίπ Μαρτινέζ, επικεφαλής του CGT αντέδρασε άμεσα το πρωί δηλώνοντας ότι η απάντηση θα είναι η γενίκευση της απεργίας σε όλους του τομείς. Ο εργασιακός νόμος παραμένει η πέτρα του σκανδάλου, σύμφωνα με τον Μαρτινέζ.
Από την πλευρά του ο γάλλος πρόεδρος Φρανσουά Ολάντ κατήγγειλε ότι δεν μπορεί μια μειοψηφία να παραλύει τη χώρα, ότι ο πρωθυπουργός δεν θα υποχωρήσει, όπως και ο υπουργός Οικονομίας Εμανουέλ Μακρόν, ο οποίος βρίσκεται πίσω από τον επίμαχο εργασιακό νόμο.
Σε κάθε περίπτωση πάντως, εν μέσω γενικευμένης κοινωνικής σύγχυσης, οι Γάλλοι έχουν αρχίσει να ανησυχούν και για το μεγάλο ραντεβού του Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος ποδοσφαίρου, που ξεκινάει στις 10 Ιουνίου. Η ασφάλεια των αγώνων παραμένει η μεγαλύτερη πρόκληση.

Ο πρωθυπουργός της Γαλλίας θεωρεί ότι «η CGT βρίσκεται σε αδιέξοδο» και «παίρνει όμηρο τη χώρα», αλλά θα λάβει μία σθεναρή απάντηση. Για τον γενικό γραμματέα της CGT, τον Φιλίπ Μαρτινές, αντίθετα, ο πρωθυπουργός «παίζει ένα επικίνδυνο παιγνίδι», που προσπαθεί «να φέρει σε αντιπαράθεση τη CGT με τους πολίτες».

«Η κοινή γνώμη παραμένει προσηλωμένη στην αμφισβήτηση του νομοσχεδίου», είπε ο Φιλίπ Μαρτινές, που τάσσεται ανοικτά υπέρ της κλιμάκωσης των απεργιακών κινητοποιήσεων.

«Ο Φιλίπ Μαρτινές αναγορεύει εαυτόν σε αρχηγό της αντιπολίτευσης», σχολίασε η Le Monde . «Αλλά, μπορεί η CGT να ακινητοποιήσει τη χώρα;», αναρωτιέται η Liberation, υπογραμμίζοντας ότι το συνδικάτο, που βγαίνει από μία διετή σοβαρή κρίση διαδοχής, «δεν διαθέτει αναγκαστικά τα μέσα που να ανταποκρίνονται στις φιλοδοξίες του».

Ο αποκλεισμός των πετρελαϊκών εγκαταστάσεων έχει προκαλέσει ελλείψεις καυσίμων στα πρατήρια, το 20% των οποίων έχει κλείσει ή συναντά μεγάλες δυσκολίες τροφοδοσίας.

Η ανησυχία αυξάνεται στις επιχειρήσεις και τα εμπορικά και βιομηχανικά επιμελητήρια κάλεσαν την κυβέρνηση «να άρει τους αποκλεισμούς που πλήττουν την οικονομία και τις γαλλικές επιχειρήσεις».

TOTAL

Ο πετρελαϊκός όμιλος Total, που διαθέτει πέντε διυλιστήρια που έχουν αποκλεισθεί, προειδοποίησε ότι θα αναθεωρήσει τα πλάνα επενδύσεων στη Γαλλία.

Η συνέχεια θα εξαρτηθεί από την απάντηση της κυβέρνησης, σημειώνει ο γαλλικός Τύπος, διότι «η σύγκλιση των κινητοποιήσεων» μοιάζει να αμβλύνεται: η κινητοποίηση των πανεπιστημίων έχει αρχίσει να εξασθενεί και το κίνημα Nuit Debout στην Πλας ντε λα Ρεπυμπλίκ φαίνεται προς το παρόν να σβήνει.

Η κινητοποίηση των οδηγών φορτηγών που ξεκίνησε πριν από μία εβδομάδα μοιάζει επίσης να βρίσκεται σε αποκλιμάκωση έπειτα από τις εγγυήσεις που προσέφερε η κυβέρνηση για τις υπερωριακές αμοιβές, ενώ στους σιδηροδρόμους, η συμμετοχή στην απεργία της Δευτέρας στο δίκτυο της γαλλικής πρωτεύουσας και στα προάστια ήταν μικρή.

Πηγή: alfavita

Η Κομμούνα (LA COMMUNE, PARIS 1871)

«Το Παρίσι των εργατών με την Κομμούνα του θα γιορτάζεται πάντα»

Καρλ Μαρξ

Η «Κομμούνα» του Γουότκινς μιλά στη γλώσσα της Κομμούνας του 1871

Η ταινία του Πίτερ Γουότκινς από το 2000, γυρισμένη σε φιλμ 16mm, ασπρόμαυρη, στην αυθεντική, ολοκληρωμένη της μορφή των 345 λεπτών .Το έργο ζωής του αντισυμβατικού και ριζοσπάστη βρετανού σκηνοθέτη Πίτερ Γουότκινς αγγίζει σχεδόν τις έξι ώρες και ανασυνθέτει τα ιστορικά γεγονότα της παρισινής «Κομμούνας».

Η περιπέτεια της ταινίας ξεκίνησε το 1998, µαζί µε τον Γάλλο παραγωγό Πωλ Σααντούν (µεταξύ άλλων  συµπαραγωγό στο Satantango και τις «Αρµονίες του Βερκµάιστερ» του Μπέλα Ταρ, ενώ η παρέµβασή του πρακτικά  έσωσε και τον «Άνθρωπο από το Λονδίνο» του Ούγγρου σκηνοθέτη). Η χρηµατοδότηση του εγχειρήµατος  (ως συνήθως όταν πρόκειται για τον Watkins) υπήρξε το πιο δύσκολο κοµµάτι. Οι περισσότεροι µεγάλοι τηλεοπτικοί σταθµοί αρνήθηκαν οποιαδήποτε ανάµειξη (ο υπεύθυνος χρηµατοδοτήσεων του BBC απλά δήλωσε πως «δεν µ΄ αρέσουν οι ταινίες του Watkins»). Τελικά, το Μουσείο του Ορσύ που εκείνη την εποχή ετοίµαζε  µια έκθεση για την Παρισινή Κοµµούνα διέθεσε τα απαιτούµενα κεφάλαια.

Μία τόσο δυνατή καλλιτεχνικά και πολιτικά παραγωγή δε θα μπορούσε παρά να αντιμετωπίσει εμπόδια. Έτσι, το γαλλικό κανάλι LA SEPT ARTE που είχε αναλάβει την παραγωγή της, αρνήθηκε  την προώθησή της γιατί ο Watkins δεν ήταν διατεθειμένος να την λογοκρίνει, όπως του ζητήθηκε. Η ταινία  δεν βρήκε το δρόμο προς τις κινηματογραφικές αίθουσες παρά το ότι, ή …μάλλον διότι, «αφορά σε μια πολύ  σημαντική σελίδα της ευρωπαϊκής εργατικής τάξης».

Τα γυρίσµατα έγιναν σε ένα παλιό εργοστάσιο του Μοντρέιγ, στο Ανατολικό Παρίσι. Εκεί βρίσκονταν παλιότερα τα στούντιο του Ζωρζ Μελιές, Οι χώροι χρησιµοποιούνταν από την θεατρική κολλεκτίβα «La parole errante» που παρουσίαζε τις δηµιουργίες του Γάλλου δραµατουργού και ποιητή Αρµάν Γκατί.

Η κινηματογραφική έκφραση του εξεγερσιακού πνεύματος που πήρε σάρκα και οστά στο Παρίσι από τον Μάρτιο ως τον Μάη του 1871, δε θα ήταν δυνατή μέσω της συμβατικής ηθοποιίας. Η επιλογή των 220 ηθοποιών, ή καλύτερα συμμετεχόντων στην ταινία ανάμεσα από ανθρώπους χωρίς καμία προηγούμενη εμπειρία υποκριτικής (60% συμμετεχόντων), μεταναστών, επαρχιωτών και ανθρώπων με συντηρητικές πολιτικές ιδέες δεν ήταν καθόλου τυχαία αφού συνέβαλε καθοριστικά στην τελική διαμόρφωση του αποτελέσματος. Οι συμμετέχοντες συνδιαμόρφωσαν την ταινία αφού συμμετείχαν ενεργά στη διαδικασία της προετοιμασίας, κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων και μετά την ολοκλήρωσή της η διαδικασία συνεχίστηκε με δικιά τους πρωτοβουλία με τη δημιουργία ομάδων /οργανώσεων όπως η “Rebond pour la Commune” που δραστηριοποιείται στη Γαλλία.

Πολλούς µήνες πριν τα γυρίσµατα, οι ηθοποιοί ερεύνησαν εξαντλητικά ό,τι στοιχείο υπήρχε διαθέσιµο σχετικά µε την Κοµµούνα. Από τα Ιστορικά γεγονότα ως τον ρόλο των γυναικών και της Εκκλησίας, τα προβλήµατα ύδρευσης και αποχέτευσης της εποχής, ντοκουµέντα συζητήσεων και διαφωνιών στις συνελεύσεις κ.ο.κ. Στη συνέχεια οι ηθοποιοί σχηµάτισαν οµάδες ανάλογα µε τους ρόλους τους (στρατιώτες, εργάτες κλπ.)και συζητούσαν για τους χαρακτήρες που ερµήνευαν αλλά και τη σύνδεση της Κοµµούνας µε τη σηµερινή κοινωνία.Ουσιαστικά αναφέρονταν στις δικές τους προσωπικές ιστορίες κι αυτή η µέθοδος αποτέλεσε κεντρικό άξονα του φιλµ.

Το σετ, µια σειρά από δωµάτια και διαδρόµους, αναπαράστησε το 11ο διαµέρισµα, µια φτωχική Παριζιάνικη συνοικία. Ο σχεδιασµός ισορροπούσε ανάµεσα στον ρεαλισµό και την θεατρικότητα. Οι λεπτοµέρειες στα ρούχακαι στις πατίνες των τοίχων προσέχθηκαν ιδιαίτερα, από την άλλη, τα τελειώµατα των σκηνικών και οι γυµνοί τοίχοι ήταν ορατά, κρεµαστά φώτα νέον χρησιµοποιήθηκαν έτσι ώστε η κίνηση της κάµερας ανάµεσα σε ανθρώπους και σκηνικά να µη συναντά εµπόδια. Έτσι, ο διευθυντής φωτογραφίας Οντ Γκάιρ µπορούσε απερίσπαστος να πετύχει τα µεγάλα µονοπλάνα µε διαρκή κίνηση που απαιτούσε ο Γουότκινς.

Τα γυρίσµατα ήταν ακόµα µια συλλογική εµπειρία. Συζητήσεις, διαφωνίες, αντιδράσεις, φιλµάρονται σε µεγάλες λήψεις, Οι ηθοποιοί αυτοσχεδιάζουν , φορές αλλάζουν γνώµη αλληλεπιδρούν, εγκαταλείποντας την πόζα και την τεχνική, φτάνοντας σε καθαρά προσωπικά ερωτηµατικά για τη σηµερινή κοινωνία, αυτός ήταν ο στόχος εξαρχής.µετά το τέλος των γυρισµάτων, πολλά µέλη του καστ συνέχισαν να συναντιούνται και να συζητούν για την Κοµµούνα, τα σύγχρονα κοινωνικά ζητήµατα υπό το πρίσµα της εµπειρίας που βίωσαν.

Η διάρκεια είχε υπολογιστεί στις 2 ώρες. Η µέθοδος του Γουότκινς και οι αλληλεπιδράσεις κατά τη διάρκεια των γυρισµάτων δηµιούργησαν µια νέα δυναµική. Ο Γουότκινς επιλέγει τον δύσκολο δρόµο, γνωρίζοντας τους κινδύνους µιας εκ νέου περιθωριοποίησης της δουλειάς του. Πράγµατι, το ARTE, µετά από ατέλειωτες ώρες διαφωνιών µε το στυλ, την αισθητική, την φόρµα της «Κοµµούνας» πραγµατοποιεί µια και µόνη προβολή που τελειώνει στις 4 το πρωί. Το φιλµ δείχνει χαµένο, πέρα από σποραδικές ειδικές προβολές. Η αναγνώριση του Peter Watkins, κυρίως µέσα από τις προσπάθειες του Scott Macdonald και του Joseph Gomez, ξαναφέρνειστο προσκήνιο την «Κοµµούνα» όπως και όλο το έργο του κι έτσι µόλις στα τέλη της δεκαετίας του 2000 η «Κοµµούνα» βρίσκει τον δρόµο της προς το µεγαλύτερο κοινό.

Η «La Commune» αποτελεί ένα πειραματισμό και συνεχίζει την παράδοση των φιλμ του Αϊζενστάιν όπου στο επίκεντρο του σκηνοθετικού ενδιαφέροντος δεν είναι τα μεμονωμένα άτομα αλλά οι μάζες τις στιγμές που «αλλάζουν τα πεπρωμένα τους».

ΓΙΑΤΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΦΙΛΜ, ΤΩΡΑ;

«Διανύουµε µια εξαιρετικά ζοφερή περίοδο της ανθρώπινης Ιστορίας. Ο συνδυασµός του µεταµοντέρνου κυνισµού (που αποκλείει κάθε ουµανιστική και κριτική σκέψη από το εκπαιδευτικό σύστηµα), της καθαρής απληστίας που εκτρέφει η καταναλωτική κοινωνία και της ανθρωπιστικής, οικονοµικής και περιβαλλοντικής καταστροφής µε την µορφή της παγκοσµιοποίησης, αύξησαν δραµατικά τις συµφορές και την εκµετάλλευση των ανθρώπων  που ανήκουν στον αποκαλούµενο «Τρίτο Κόσµο». Επίσης, ο αποβλακωτικός κοµφορµισµός και η προτυποποίηση που προκαλεί η κυριαρχία του οπτικοακουστικού στον πλανήτη, συνεργούν στη δηµιουργία ενός κόσµου όπου η ηθική, οι αρχές, η συλλογικότητα και η αφοσίωση (εκτός αυτής προς τον οπορτουνισµό) θεωρούνται  «παλιοµοδίτικα». Η κατάχρηση και η οικονοµική εκµετάλλευση αποτελούν πλέον τον κανόνα (ο οποίος διδάσκεται ακόµα και στα παιδιά). Σ’ έναν κόσµο σαν κι αυτόν, τα γεγονότα του 1871 στο Παρίσι, αντιπροσωπεύουν ακόµα την ιδέα της αφοσίωσης σε έναν αγώνα για έναν καλύτερο κόσµο, την ανάγκη για µια κάποια µορφή  συλλογικής Ουτοπίας – κάτι που ΕΜΕΙΣ χρειαζόµαστε απελπισµένα όπως ο ηµιθανής χρειάζεται αίµα. Έτσι γεννήθηκε η σκέψη για ένα φιλµ που θα έδειχνε αυτή την αφοσίωση.

Πίτερ Γουότκινς.

Ένας σύγχρονος “αγκιτ-προπ” κινηματογραφιστής και η Κομμούνα του ¨Μέσα στα όνειρα αρχίζει η ευθύνη”πολιτικά στρατευμένο Αγγλο δημιουργό, τον Πίτερ Γουότκινς. Εναν δημιουργό, που οι ταινίες του συνάντησαν και συναντούν δυσκολίες στη διανομή, αφού είναι όλες σχεδόν «επικίνδυνα αντικαπιταλιστικές» και «επικίνδυνα ανατρεπτικές».Με ένα δημιουργό που όλα του σχεδόν τα έργα (45 χρόνια κινηματογραφιστής) γυρίστηκαν και κλείστηκαν για μεγάλα διαστήματα (ή για πάντα;) στα συρτάρια, αφού ήταν τόσο τολμηρά που δεν έβρισκε διανομή! Η θητεία του Βρετανού Πίτερ Γουότκινς στην τηλεόραση του BBC είναι καταφανής σ’ όλες τις ταινίες του, ιδιαίτερα σ’ αυτή την εκπληκτική, μοναδική στο είδος της, «Κομμούνα», από τα πιο μεγάλα σε διάρκεια έργα του: ντοκιμαντεριστικό στιλ, κάμερα στο χέρι, συνεντεύξεις, αποστασιοποίηση του ηθοποιού από το ρόλο.Κάτι που πρόβαλε για πρώτη φορά ο Ντζίγκα Βέρτοφ και αργότερα οι σκηνοθέτες της νουβέλ βαγκ με επικεφαλής τον Γκοντάρ, αλλά και το σινεμά-βεριτέ, καθώς και ο Μπρεχτ στο θέατρο. Μέχρι πριν µερικά χρόνια, το όνοµα του Peter Watkins ήταν σχεδόν αδύνατο να βρεθεί ακόµα και στα πιο αξιόπιστα κινηµατογραφικά αλµανάκ. «Η περιθωριοποίηση του Peter Watkins» αποτελεί ένα από τα µεγαλύτερα αίσχη της σύγχρονης κριτικής» ανέφερε στο έργο του για τον µεγάλο δηµιουργό ο κριτικός Scott Macdonald.

Η κατά µέτωπο σύγκρουση του Watkins µε τα µεγάλα στούντιο, την κυρίαρχη αισθητική, τα δαιµόνια που εισήγαγε σε ταραγµένες εποχές, η επιµονή του για µια διαλεκτική, δηµιουργική κι αντικοµφορµιστική αντιµετώπιση της Ιστορίας, τον οδήγησαν στην πλήρη περιθωριοποίηση µε το έργο του να µένει δυσεύρετ «στα κουτιά», Χρειάστηκαν κάποια µεγάλα αφιερώµατα της σινεµατέκ του Οντάριο, του Φεστιβάλ της Λαροσέλ, και επίµονες προσπάθειες θεωρητικών όπως ο John Gianvito, ο Joseph Gomez και ο Sxott Macdonald, έτσι ώστε το ευρύτερο κοινό αλλά και οι επαγγελµατίες του χώρου να ανακαλύψουν έναν από τους πιο ανήσυχους και παραγωγικούς δηµιουργούς των τελευταίων 40 χρόνων.

Ο Πίτερ Γουότκινς δεν είναι ιδιαίτερα συμπαθής στους εκφραστές της κυρίαρχης αντίληψης. Ούτε της Ιστορίας αλλά ούτε και του κινηματογράφου. Είναι ένας σκηνοθέτης ο οποίος δεν ασκεί κριτική αλλά εφορμά κατά μέτωπον, κάνει πολεμική.

Φιλμογραφία «Punishment Park», «The Word Game», «ΗΚομμούνα», «The Freethinker»

«The Privilege», «The Gladiators», «Edvard Munch», «Culloden»,«Eveningland»

«Diary of an Unknown Soldier»,«Forgoten Faces»,«The Universal Clock»

Διπλή η ευχαρίστηση για όποιον μπει στον κόπο (και πιστέψτε με, αξίζει τον κόπο και με το παραπάνω) να παρακολουθήσει το 6ωρο saga του πρωτοπόρου Γουότκινς, το τελευταίο του έργο, που γύρισε το 2000.

 

Πηγή: redflecteur

“O Bansky ξαναχτυπά”… ε; και σιγά τα ωά!

“Η τελευταία του δουλειά έρχεται μετά από μια σειρά έργων που ασκεί σκληρή κριτική στη διαχείριση του θέματος των προσφύγων από την Ευρώπη. Είναι μια ηχηρή κραυγή απέναντι στην απόφαση της Γαλλίας να γκρεμίσουν μέρος της κατασκήνωσης του Καλαί (η οποία έχει κριθεί επικίνδυνη) και να απομακρύνουν περίπου 1.500 πρόσφυγες.”

Οι σκληρές κριτικές και οι ηχηρές κραυγές για τον δυτικό κόσμο αναλώνονται στο ηχόχρωμα του διαμεσολαβητικού στοιχείου της πληροφορίας προς την κοινωνία και μετά απλά χάνεται. Ακριβώς για αυτό το λόγο η αποδοχή ενός έργου όσο και η αποκαθήλωσή του στο δυτικό κόσμο λειτουργεί πέρα από την ουσιαστική δυναμική που θα μπορούσε να ασκήσει. Η αποκαθήλωση ενός έργου τέχνης όσο και η λογοκρισία έχει για τον δυτικό άνθρωπο την ίδια κοινωνική ισχύ διατηρούμενη όχι πέρα από μια διαμεσολαβητική κίνηση.

Σε αυτή την περίπτωση όταν “O Bansky ξαναχτυπά” αποκτά ενδιαφέρον μόνο το πως ο καλλιτέχνης κατάφερε να διαμεσολαβήσει για να μιλήσει στην κοινωνία. Το μήνυμα με άλλα λόγια του Bansky δεν μπορεί να ληφθεί από την κοινωνία επειδή παραμένει από την αρχή ως άλλος ένας τρόπος ενημέρωσης.

Η ενημέρωση για τον δυτικό πολιτισμό γίνεται η καθημερινή του αλλοτρίωση από τον κόσμο. Η ενημέρωσή του συνίσταται στην ταχύτητα των γεγονότων και όχι στο περιεχόμενό τους.

Τα δυτικά ΜΜΕ είναι η διαμεσολάβηση εκείνη που λειτουργεί ως μετρονόμος ενός επαναληπτικού “πήγαινε-έλα»”, κίνηση η οποία δεν έχει αρχή ούτε τέλος. Αυτή η εν τέλει μη διαμεσολαβητική κίνηση αλλά … θέλει να έχει το χαρακτηριστικό της αιωνιότητας, της αλήθειας και του αμόλυντου ακριβώς γιατί κατοικεί από την μια θα έλεγε κανείς αγγίζοντας σε κάποιο ξέφωτο Είναι και από την άλλη σε κάποια μεταφυσική ελευθερία.

Η φύση μιας τέτοιας “διαμεσολάβησης” καταργεί την λειτουργία της διαμεσολάβησης ως εργασίας. Την ίδια λειτουργία έχει και ο βασικός δυτικός καλλιτεχικός τρόπος παραγωγής. Το έργο τέχνης γίνεται με άλλα λόγια το αδιαμεσολάβητα “διαμεσολαβημένο”. ΜΜΕ και τέχνη μοιράζονται το να είναι τα μέσα αλλά όχι μια ενότητας αλλά μιας “διαμεσολάβησης” που αντιστέκεται να διαμεσολαβηθεί.

Το “ξαναχτυπά” του τίτλου είναι ακριβώς το χτύπημα των αυγών στους τοίχους εκφράζοντας έτσι όλη την ευρωπαϊκή ζωτική ορμή του δυτικού ανθρώπου… ε, τότε σιγά τα ώα.

Μπα, ακόμα ένα ε;

Ο απαιτούμενος πανικός, η απαιτούμενη προσευχή, το απαιτούμενο δάκρυ, οι αναγκαίες διαβουλεύσεις, τα αναγκαία μέτρα, οι απαιτούμενοι οπλισμοί, οι απαιτούμενες αναλύσεις, τα αναγκαία άρθρα, οι πληρωμένες κηδείες, οι γραμμένες ευχές, τα εκατομμύρια τουίτς, οι νυχτερινές εξάψεις, οι προσωπικές πεποιθήσεις, τα γραμμένα ποιήματα, οι αναγκαίοι βομβαρδισμοί, η αναγκαία ασφάλεια, ο καλός στρατός, η καλή δύση, η μεταφυσική τρομοκρατία, οι άνθρωποι είναι κι αυτοί μετανάστες γαμώτο, το ISIS που πρέπει να εξαληφθεί, το ΝΑΤΟ που πρέπει να επέμβει, η ιμπεριαλιστική Ρωσία βεβαίως βεβαίως, τα αναπόφευκτα μπάμ και μπούμ, το αναγκαίο κλείσιμο των συνόρων, το αναγκαίο ακόμα ένα, ο αναγκαίος καπιταλισμός, ο αναγκαίος ιμπεριαλισμός, ο απαραίτητος πόλεμος, ο δυναμικός αντι-κομμουνισμός, η καλή θρησκεία, ο ήσυχος ύπνος……. καληνύχτα. 

Ο προλετάριος δεν εκδικείται

Ακόμα, ακόμα… δεν είναι άνθρωποι, ακόμα…

> Στις σφαγές πολλών δεκάδων χωρικών στα περίχωρα της κωμόπολης Μπάγκα στη βορειοανατολική Νιγηρία επιδόθηκαν το τελευταίο 48ωρο μισθοφόροι της ισλαμικής ένοπλης εγκληματικής οργάνωσης «Μπόκο Χαράμ» που δρα από το 2009 με πρόσχημα την επιβολή ισλαμικού νόμου στη χώρα.

Σύμφωνα με αυτόπτες μάρτυρες, οι ένοπλοι της Μπόκο Χαράμ (που σημαίνει η «Δυτική Παιδεία είναι απαγορευμένη») εισέβαλαν ανενόχλητοι και έκαψαν τα σπίτια αμάχων, σφάζοντας ανελήεητα δεκάδες ανθρώπους κάθε ηλικίας. Πολλοί μίλησαν για πτώματα που γέμιζαν διάφορα σημεία δρόμων της μικρής πόλης και μικρά παιδιά που ζητούσαν έντρομα βοήθεια.

Η νέα επίθεση της Μπόκο Χαράμ, πέρα από την τρομοκράτηση του ντόπιου πληθυσμού, επιχειρεί την εδραίωσή της στην ευρύτερη περιοχή της βορειονατολικής Νιγηρίας αλλά και μεθοριακές περιοχές του Τσαντ και του Καμερούν, ενώ απομένει περίπου ένας μήνας πριν τις κρίσιμες προεδρικές νιγηριανές εκλογές της 14ης Φλεβάρη. Μόνον μέσα στο 2014 οι ένοπλοι της «Μπόκο Χαράμ» υπολογίζεται ότι έσφαξαν πάνω από 10.000 ανθρώπους… 902

> Οι εξελίξεις με επίκεντρο την τρομοκρατική δράση της «Μπόκο Χαράμ» παίρνουν, ολοένα και περισσότερο, χαρακτηριστικά περιφερειακής κρίσης, κάτι που αναμένεται να ενταθεί τις επόμενες βδομάδες, έως τουλάχιστον τη διεξαγωγή των κρίσιμων νιγηριανών προεδρικών εκλογών της 14ης Φλεβάρη. Ριζοσπάστης

Αυτοί είναι οι άνθρωποι ναι, αυτοί ναι…

> «Είμαστε όλοι Γάλλοι», φώναξαν τέσσερα εκατομμύρια άνθρωποι

> Το πρωτοσέλιδο του Charlie Hebdo, το πρώτο μετά την επίθεση που δέχτηκε, παρουσιάζει μια γελοιογραφία ενός δακρυσμένου Mohammad να κρατάει σε πλακάτ το σλόγκαν “Je suis Charlie” (Είμαι Charlie) και ως τίτλο του περιοδικού το: “Tout est pardonné” (Όλα συγχωρεμένα).

Η σιωπή των Γάλλων

“Θα διευκρινίσω ότι ο γαλλικός λαός μπορεί να καταδικάζει γενικώς κάθε έγκλημα και βία «από όπου και αν προέρχεται» αλλά τα μέσα ενημέρωσης της καπιταλιστικής εξουσίας και του καπιταλιστικού – ιμπεριαλιστικού κράτους τους κατάφεραν να τους κάνουν να καταδικάζουν τελικά μόνο τη βία των άλλων εναντίον τους. Η χειραγώγηση των συνειδήσεων αυτού του λαού (όπως και άλλων πχ Γερμανών, Άγγλων κλπ) είναι τόσο μεγάλη ώστε, όταν το κράτος τους βομβαρδίζει άλλες χώρες η πλειοψηφία χειροκροτεί και ψηφίζει προέδρους που βομβαρδίζουν και όταν οι άλλοι δολοφονούν Γάλλους αγανακτούν και βγαίνουν στους δρόμους!” fadomduck2

Όταν η ταξική πάλη έναντια στο ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού δηλαδή του ιμπεριαλισμού δεν γίνεται με ταξικούς όρους αλλά με όρους ενότητας, τότε η εκδικητικότητα είναι το μόνο πολιτικό αποτέλεσμα. Η πολιτική εκδικητικότητα είναι στοιχείο του καπιταλισμού και η ουσιαστική βάση του φασισμού του. Ο ταξικός πόλεμος του πρελετάριου δεν έγκειται στην εκδίκηση έναντι της αστικής τάξης και των εκμεταλλευτών του αλλά μέσα από την πάλη του πολεμάει για την ελευθερία του, για την αξιοπρέπεια και την ζωή του. Ο προλετάριος δεν εκδικείται αλλά φτιάχνει συλλογικές ταξικές δυνάμεις για να διαλύσει την εκδίκηση. Η εκδίκηση είναι η μικροαστική ατομικότητα που χάνεται στην αφηρημένη έννοια της αστικοποιημένης ενότητας έναντια στα αφεντικά, στον δυνατό, στον λεφτά. Η αγανάκτηση του μικροαστού μετασχηματίζεται σε μια πολιτική εκδίκηση ή αλλιώς σε μια φασιστική λογική. Με άλλα λόγια αυτό που εκδικείται είναι το υποκείμενο εκείνο που δεν βρίσκει τις λέξεις και τις σκέψεις να μιλήσει, να διεκδικήσει και να παλέψει γιατί έμαθε να περιμένει τον από μηχανή θεό. Είναι το υποκείμενο εκείνο που η ταξική συλλογικότητα, ως η δέσμευση της ελευθερίας και της κοινωνικής χειραφέτησης, του παρουσιάζεται ως ο ξενικός κόσμος που δεν θα τον αφήσει να λιώνει στα σάβανα της λυτρωτικής του ονείρωξης.