Οι ψείρες της Κυπριακής αριστερής πρωτοπορείας

Η κινούμενη άμμος της Κυπριακής αριστεράς είναι η αριστερά που σε βουλιάζει, αφού επιλέξεις να γευτείς το μητρικό της γάλα. Σ’ αναθεματίζει στην μικροαστική συνειδησιακή υπο-ορθόδοξη μαρξιστική αντίληψη μιας παθητικής αναμονής στο μοιραίο και στην υπεραισιόδοξη ελαφρότητα της πετυχημένης αναγνωρισιμότητας.

Οι κύπριοι αριστεροί δεν είναι η κυπριακή αριστερά αλλά η τελευταία στιγματίζει τους πρώτους σαν την ζέση μιας απειλητικής αναγκαστικής ηλιοφάνειας. Η θεσμική κυπριακή αριστερά και οι κάθε λογής πρωτοπόροι δορυφόροι της χαρακτηρίζονται από την μικροαστική αυτοδυναμία του πολιτικά ορθού. Οικειοποιούνται τους αγώνες τις ιστορίας σαν μια μυθολογική αλήθεια που δεν πρόκειται να εισχωρήσει ποτέ ως πραγματικότητα στο πραγματικό. Η απόσταση του κύπριου αριστερού από την κυπριακή πρωτοπόρα αριστερά είναι τόσο βαθιά όσο η πληγή της αριστεράς που προκλήθηκε από την σοσιαλδημοκρατική ψείρα. Η κυπριακή αριστερά έχει εθιστεί στην υπερδιέγερση του κνησμού. Οι ψείρες εναποθέτουν την ιστορική ασφάλεια μιας πολιτικής μηχανής από την οποία θα παράγεται από την μια ο σχεδόν οργασμικός κνησμός και από την άλλη η παραγωγή της ψείρας. Η Κυπριακή αριστερή πρωτοπορεία καταφέρνει με επιτυχία να διαιωνίζει τον πολιτικό κνησμό, αφού προκαλεί το θεμιτό αποτέλεσμα της μη απειλούμενης διατήρησης στην πολιτική σκηνή των τεχνιτών κεφαλαιοκρατικών σεναρίων.

Η πολιτική λειτουργία της κυπριακής αριστεράς έγκειται στην αντι-διαλεκτική σχέση μιας παραγωγικής διαδικασίας ανακυκλωμένου προγράμματος αρχίζοντας και τελειώνοντας στο ίδιο σημείο. Ο σκοπός είναι λοιπόν το πολιτικά ευδιάκριτο της σοσιαλδημοκρατικής συνέχισης ως της μόνης αριστεράς. Η τυποποιημένη, με άλλα λόγια, ικανοποίηση με το να υπάρχει ως θεσμικό όργανο στον καπιταλιστικό παράδεισο. Το να διατηρείται η παρουσία στον πολιτικό χώρο είναι και το ζητούμενο για τον σοσιαλδημοκρατικό τρόπο πολιτικοποίησης.

Η μεταμοντέρνα κυπριακή αριστεροσύνη ή καλύτερα η μεταμοντέρνα ριζοσπαστική αριστερά εκφράζεται στην Κύπρο με πολλούς τρόπους αλλά πάντα κάτω από την αγκαλιά της θεσμοθετημένης κρατικής εξουσίας. Η κυπριακή αριστερά έχει αγαπήσει και αγαπάει τόσο τον μαρξισμό/λενινισμό όσο που η ιδεολογική πρακτικότητά του γίνεται το τυράκι που μόλις φαγώθηκε από το ποντίκι.

Η ρεαλιστικότητα της αριστεράς έγκειται στο ότι αφού το τυρί πάει πέταξε, το μόνο που μένει είναι ο συνειδησιακός αυνανισμός ως η ερασιτεχνική επαναληπτικότητα ενός σκληρού και συνάμα κρυφού παιχνιδιού ως το καμάρι της προοδευτικής σκέψης.

Η μικροαστική ασφάλεια του σπιτιού, μιας άκρως δελεαστικής τιμής, γίνεται η αιώνια στιγμή της ζωής. Πρέπει πρώτα να μπούν τα πράγματα στην θέση τους. Να φτιάξει η κατάσταση, και όταν ωριμάσουν οι συνθήκες πάμε να βρούμε το επαναστατικό κίνημα που δεν έχει σημασία αν δεν υφίσταται.

Το ζητούμενο για την μεταμοντέρνα επαναστατική σκέψη είναι η πετυχημένη αξιοποίηση της συγκεκριμένης φρασεολογίας απλά για να μη χάνεται η αγαπημένη αφηρημένη σύγκλιση των εννοιών με την ενημερωμένη και σύγχρονη ακαδημαϊκή κοινότητα των συμμετεχόντων στην εκπαιδευτική πράξη ενός άλλου κόσμου.

Ο κυπριακός λαός είναι εγκλωβισμένος στον κύκλο των γενεών που θέλει τον χειραφετητικό αγώνα να φιλτράρεται απ’ την θεσμική κατοχύρωση των πολιτικών επιδιώξεων. Ο φορέας του αγώνα για λαϊκή εξουσία, δεν υφίσταται. Ο φορέας μιας ανεπίσημης έστω μαρξιστικής προβληματικής που αγγίζει κριτικά σημαντικά θεσμικά κατεστημένα, δεν υφίσταται. Ο φορέας ο οποίος ελέγχει την κίνηση των πολιτικών σχηματισμών ή ομάδων για τυχόν αμφισβήτησή του όχι μόνο υφίσταται αλλά έχει και όνομα, και λέγεται ΑΚΕΛ.

Η κοινωνική και πολιτική αναζήτηση μιας άλλης αριστεράς αλλά εντός της ίδιας θεσμικής ισχύος, αντιστοιχεί με το να διαβάζουμε παραψυχολογικά την πρωινή άμεση αλλαγή του τρόπου λειτουργίας της συλλογιστικής μας. Με άλλα λόγια η ευτυχία της αλλαγής θα έρθει απο την βουλησιαρχική μας αμεσότητα να αναγνωρίζουμε όντας δυστυχισμένοι την φαντασιακή ευτυχία μας. Όλες οι προσπάθειες της αριστεράς να βρίσκει διεξόδους ανασυγκρότησης είτε με τις διαδικτυακές πλατφόρμες δημοκρατίας είτε με μια ιδεολογικο-εκπαιδευτική φαντασιακή φώτιση για ένα ταξικό ξημέρωμα πέφτουν στο πολιτικό κενό.

Αυτός που θέτει το ερώτημα του “τι κάνουμε” είναι η ίδια η πραγματικότητα. Η αριστερά της Κύπρου έχει απαντήσει επανειλημμένα. Η σοσιαλδημοκρατία είναι η απάντηση της κυπριακής αριστεράς και των δορυφόρων της. Δεν μπορεί να το θέσει διαφορετικά και πιο ξεκάθαρα. Ως εκ τούτου, όσοι ελπίζουν σε μια ανασυγκροτημένη νέα τύπου αριστερά που θα ανοίξει τον δρόμο μιας κινηματικής λαϊκής εξέγερσης απλά εθελοτυφλούν στην παραίτηση της ακαδημαϊκής τους παρατηρητικότητας και στον διανοουμενισμό της φαντασιακής τους αλλαγής. 

Ποιά είναι λοιπόν η πρωτοπορεία εκείνη η οποία θα μπορούσε να θέσει μπροστά στο λαό τα κοινωνικά και πολιτικά εχέγγυα για να μπορεί ο λαός να βρίσκει ένα φορέα στον οποίο να μπορεί να βλέπει τον εαυτό του ως κοινωνικό υποκείμενο; Ποια πρωτοπορεία είναι εκείνη, αν όχι η κομμουνιστική πρωτοπορεία, που θα αμφισβητήσει την σοσιαλδημοκρατική κατάντια της δήθεν κυπριακής αριστερής πρωτοπορείας;

 

ΑΚΕΛ: οπορτουνιστική αποφόρτιση

Τα δημοκρατικά ανοίγματα του ΑΚΕΛ, μετά τις εκλογές, περί της δυνατότητας να εκφραστούν όλοι και όλες όσον αφορά την πορεία του κόμματος, εκ πρώτης όψεως φαίνεται μια δημοκρατική προοδευτική κίνηση. Εντούτοις, ταυτόχρονα, ελλοχεύει να διατηρηθεί η ταξική ακινησία.

Πιο συγκεκριμένα λοιπόν το ΑΚΕΛ φαίνεται να θεματοποιεί την σχέση της ηγεσίας με φίλους του κόμματος και σε όσους ψηφοφόρους δεν ψήφισαν το κόμμα και γενικότερα απευθύνεται σε πολίτες που θέλουν να μεταφέρουν τις θέσεις τους για την πορεία του ΑΚΕΛ.

Η απόφαση αυτή του κόμματος σίγουρα δεν γεννήθηκε μετά το πέρας των εκλογών. Η απόφαση αυτή ήταν και είναι το σχέδιο Β μιας επικείμενης ήττας του ΑΚΕΛ στις εκλογές. Το ΑΚΕΛ πολύ πιθανόν να έχει εις γνώση του την ήττα του πριν ακόμα τις εκλογές. Λόγω όμως του οπορτουνιστικού του χαρακτήρα δεν μπορούσε να ληφθεί για παράδειγμα η απόφαση του ανοιχτού επικοινωνιακού διαλόγου πριν τις εκλογές και εν μέσω τελευταίου συνεδρίου έτσι ώστε το “νέο ΑΚΕΛ “να πορευτεί συλλογικά με τις αποφάσεις που θα λάμβανε. Ο οπορτουνισμός έγκειται συν τοις άλλοις στην στρατηγική του να αλλάζει κάθε φορά η πορεία αφού η εκλογική διαδικασία δεν του έκανε την χάρη να γίνει ο διαχειριστής του καπιταλιστικού συστήματος. Αν δηλαδή μετά την εκλογική διαδικασία έβρισκε το ΑΚΕΛ όχι τόσο στενάχωρα στο πολιτικό στερέωμα θα λάμβανε επίσης τις ίδιες αποφάσεις περί του τι μέλλει γενέσθαι;

Όσον αφορά την απόφαση του ανοικτού επικοινωνιακού διαλόγου με φίλους και γνωστούς έχω την πεποίθηση ότι αυτή έγκειται πραγματικά σε μια οπορτουνιστική τακτική. Δημιουργεί διόδους επικοινωνίας οι οποίες ενδέχεται να στοχεύουν στην αποφόρτιση των ταξικών ενστίκτων του λαού τα οποία το ΑΚΕΛ βλέπει να σχηματίζονται σταδιακά και ως συνεπακόλουθο να το απειλούν.

Τι θα έχει ως στόχο άραγε όλη αυτή η ανοικτή επικοινωνιακή πλατφόρμα που θα δημιουργήσει το ΑΚΕΛ; Θα είναι άραγε η αποτίναξη του οπορτουνισμού εν μια νυκτί ή θα έχει ως στόχο την αποφόρτιση των θυμωμένων ψηφοφόρων σε μια κούρσα συσπείρωσης για τον επικείμενο προεδρικό θώκο;

ΕΛΑΜ: τι γέννησε η κάλπη

Οι βουλευτικές εκλογές του 2016 προαναγγέλλουν αναπνοές μιζέριας και σκευάσματα δεξιάς παρανόησης. Η ήδη χαμένη εποχή αφήνει πίσω της συντρίμμια και φαντασιακές αριστοκρατικές φιγούρες με σταυρούς και γαλανόλευκες κυματιστά προδοτικές.

Θα λεχθούν πολλά για την είσοδο του ΕΛΑΜ στη Κυπριακή βουλή και οι πλείστες αναλύσεις θα είναι κακές απομιμήσεις από την ελληνική πολιτική πραγματικότητα. Θα διαβάσουμε ότι φταίει η κοινωνία, η εκκλησία, η πολιτική, αυτός ή αυτή και μπορεί και τα μυστήρια. Το ΕΛΑΜ όμως είναι εδώ μέλος της νομοθετικής εξουσίας και τα ακαδημαϊκίστικα και κοινωνικοπολιτικά αναλυτικά προγράμματα περί τι είναι ο φασισμός τα καπνίζει η κοινωνία για να φτιάχνεται για να περιδιαβάζει ανενόχλητη τα ουράνια.

Είμαστε σχεδόν έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε το ΕΛΑΜ χαρούμενοι και με μία χαδιάρικη ερωτική αγωνία. Θα θυμηθούμε αντι-φασιστικά τσιτάτα, θα αρχίσει ένας αναμενόμενος πόλεμος με αντικαυλωτικά σπρέι, θα ανοιχτούν σκονισμένα βιβλία μπορεί και του Λένιν, μια που έπεσαν και όλα τ’ αγάλματα και τέλος θα κοιμώμαστε ήσυχοι γιατί η αριστερά θα κάνει αυτό που ξέρει να κάνει… να παλινδρομεί την φαγούρα της ιστορικής της κομμουνιστικής παράδοσης αλλά και να κοιτάει απαξιωτικά οποιαδήποτε αμφισβήτηση της αστικής κυριαρχίας.

Το βαθύ κράτος της δεξιάς δεν είναι πια βαθύ παρά η κορυφή ενός παγόβουνου που τρέφεται από την αλητεία και την υπεραξία. Ο ΔΗΣΥ είναι ο νικητής των εκλογών αν και έχασε ένα 4% και αυτό γιατί έχει μαζί του στην βουλή όλα του τα παιδιά. Η Θεοχάρους από την μια έτοιμη να εγχειρήσει οποιαδήποτε φωνή απελπισίας και από την αλλη το ΕΛΑΜ έτοιμο να πιεί ακόμα και το σπέρμα του αρχιεπισκόπου.

Τα υπόλοιπα κόμματα κάθε φορά κερδίζουν τις εκλογές και κάθε φορά αναμασάνε την βλακεία των δικηγορικών τους γραφείων. Έτοιμοι λοιπόν να συνεχίσουν ένα αγώνα υψηλού κινδύνου.

Η αριστερά τώρα έχει αρκετή δουλειά: από του να διαπαιδαγωγήσει τα πιτσιρίκια να μην αυνανίζονται με τις ΕΛΑΜίτισσες Ουρανίες αλλά και να ευγνωμονούν ταυτόχρονα και την παρούσα κατάσταση. Η ευγνωμοσύνη έγκειται στην ύπαρξη του ‘άλλου’ στο οποίο η αριστερά βλέπει τον εαυτό της να εναντιώνεται. Η ουσιαστική δουλειά όμως που έχει ο μηχανισμός της αριστεράς είναι η νέα αναζήτηση συμμαχιών για να επιτευχθεί ο στόχος του 27% άρα και της δικτατορίας του προλεταριάτου. Πάνω από όλα είναι η οικονομικίστικη πολιτική των αισθημάτων και των αρνητικών αριθμών.

Η αποχή απογαλακτήστηκε από τον έλεγχο των κομμάτων και γίνεται η δεξαμενή υγρών αποβλήτων και αδρανών υλικών που απαιτούνται για την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων. Αποχή σημαίνει ότι δεν κατέχουμε τα μέσα παραγωγής.

Τα υπόλοιπα μέσα τ’ αφήνουμε στα ΜΜΕ τα οποία είναι έτοιμα να αντλήσουν πληροφορίες και στοιχεία για ένα μέλλον αίσιο και σκοτεινό.

Κύπρος: ΠΑΣΥΝΟ – απεργία τέλος

Ο ταξικός πόλεμος που δέχεται η ΠΑΣΥΝΟ είναι τόσο σκληρός που ακόμα και η εκκλησία της Κύπρου διαμέσου του Αρχιεπισκόπου παρενέβη για να νουθετήσει τους απεργούς.

Ο Σωτήρης Κούμας πρόεδρος της Παγκύπριας Συντεχνίας Κυβερνητικών Ιατρών (ΠΑΣΥΚΙ) δήλωσε ότι: “οι γιατροί δεν μπορούν πλέον να εργαστούν υπό τέτοιες συνθήκες και τα πράγματα δυσκολεύουν”.

Ο Μάριος Κουλούμας πρόεδρος της Ομοσπονδίας Συνδέσμων Πασχόντων και Φίλων (ΠΟΣΠΦ) ισχυρίζεται ότι η ΠΑΣΥΝΟ: “έχει στόχο να εκβιάσει τον εργοδότη, χρησιμοποιώντας τη ζωή των ασθενών”.

Ο πρόεδρος του κλάδου νοσηλευτικού προσωπικού της ΠΑΣΥΔΥ, Πρόδρομος Αργυρίδης, τόνισε ότι αν δεν υπάρξουν λύσεις θα προταθεί συρρίκνωση Τμημάτων και μεταφορά ασθενών που νοσηλεύονται στον ιδιωτικό τομέα, ώστε να υπάρχει αξιοπρεπής φροντίδα αυτών που θα παραμείνουν.

Το ΑΚΕΛ “Καλεί αμφότερες τις πλευρές να αποφύγουν ενέργειες που κλιμακώνουν την όξυνση και περιπλέκουν ακόμη περισσότερο την κατάσταση και συνακόλουθα την προοπτική επίλυσης του προβλήματος.” Με άλλα λόγια η αριστερά στην Κύπρο προσπαθεί να γίνει ο πυροσβέστης μιας ταξικής σύγκρουσης. Οι εργαζόμενοι νοσηλευτές απεργούν περισσότερο από δύο βδομάδες, (17 μέρες) διάστημα στο οποίο κάνενας εκρπόσωπος της Κυπριακής αριστεράς δεν έδωσε το παρόν του στην απεργία. Απεναντίας, στο προχθεσινό πανηγύρι για τον αγώνα του Ακάμα η αριστερά στην Κύπρο, δηλαδή το ΑΚΕΛ, όχι μόνο κοκορευτηκε στα μέσα ενημέρωσής της μέσω του διαδικτυακού σάιτ “Διάλογος” για τη θερμή υποστηριξη που επέδειξε, αλλά επίσης παρευθρεθηκε οργανωμένα για να είναι κόντα δήθεν στα “κοινωνικά κινήματα”.

Τέλος, η ΠΑΣΥΝΟ αναστέλλει την κλιμάκωση των απεργιακών μέτρων από σήμερα με την απεργία όμως να συνεχίζεται. Η τελευταία ενημέρωση μετά την συνάντηση της ΠΑΣΥΝΟ στο προεδρικό είχε ως αποτέλεσμα την αναβολή της επ’ αόριστου απεργίας.

Ήδη από τις 19 Φεβρουαρίου 2016 οι συνδικαλιστικές οργανώσεις ΟΕΚΔΥ ΣΕΚ και ΠΑΣΥΕΚ ΠΕΟ – από το ωρομίσθιο προσωπικό στα κρατικά νοσηλευτήρια – είχαν αποφασίσει την αναστολή των απεργιακών μέτρων μετά την συνάντηση που είχαν με τον υπουργό Υγείας, Γιώργο Παμπορίδη.

Με αφορμή λοιπόν τις τελευταίες απεργιακές κινητοποιήσεις ο Αβέρωφ και η κυβέρνηση του Αναστασιάδη θα εκμεταλλευτούν το δικαιώματα των εργαζομένων στην απεργία, δηλαδή στην μόνη πολιτικά κατοχυρωμένη πολιτική έκφραση του εργαζομένου να διεκδικεί τα δικαιώματά του, με στόχο να ποινικοποιήσει την απεργία. Η απεργία για την φιλελεύθερη πολιτική πρακτική θέτει σε κίνδυνο την δημόσια ασφάλεια, την δημόσια υγεία και τις δημόσιες μεταφορές. Η λογική ότι ο εκάστοτε κίνδυνος διατάραξης της κοινωνικής συνοχής έχει ως αιτία την εκδήλωση απεργίας από τους εργαζομένους που διεκδικούν τα δικαιώματα τους είναι η ίδια λογική που θέλει τον εργαζόμενο να δουλεύει 10ωρα ανασφάλιστος και να λέει ευχαριστώ γιατί τουλάχιστον έχει εργασία.

 

Ο σοσιαλισμός οικοδομείται με την κάλπη

H σοσιαλιστική προοπτική και η οργάνωση της εργατικής λαϊκής τάξης για την εργατική εξουσία πρέπει στα αλήθεια να περιμένει την λύση του κυπριακού προβλήματος ή έπρεπε ήδη να έχει θέσει τις βάσεις ούτως ώστε ο αγώνας να μην είχε σταματήσει ποτέ; Εκ των πραγμάτων και ως θέση το αίτημα για σοσιαλισμό μπαίνει στην άκρη από την κυπριακή αριστερά με το πρόσχημα ότι αρχικά πρέπει να λυθεί το κυπριακό πρόβλημα και μετά ν’ αρχίσει ο αγώνας για ένα σοσιαλιστικό κράτος.

Με βάση λοιπόν αυτήν τη θέση προκύπτουν κάποια προβλήματα σχετικά με την προοπτική του σοσιαλισμού, δηλαδή την εφικτότητα αλλά και την αναγκαιότητα του σοσιαλισμού στο νησί όσο και με των προϋποθέσων για την υλοποίηση της σοσιαλιστικής αναγκαιότητας.

Αρχικά ας αναλύσουμε το δόγμα της υφιστάμενης κυπριακής αριστεράς/ΑΚΕΛ περί λύσης και μετά σοσιαλισμός. Διαβάζουμε λοιπόν αποσπάσματα από την “δική μας αντίληψη για το Σοσιαλισμό στα δεδομένα της Κύπρου”:

“O αγώνας για σοσιαλισμό θα στηριχθεί στην κατάκτηση της πολιτικής πλειοψηφίας του λαού εκφρασμένης μέσα από δημοκρατικές διαδικασίες και που θα επιτυγχάνεται με την καθημερινή πάλη για την προώθηση των συμφερόντων των ευρύτερων λαϊκών στρωμάτων και τη συνεχή διαφώτιση” – Με άλλα λόγια ο αγώνας για σοσιαλισμό, και όχι ο σοσιαλισμός, θα αναδυθεί μέσα από τις κάλπες. Η πλειοψηφία είναι αυτή που θα καθορίσει την εκάστοτε πολιτική πενταετία. Μια τέτοια όμως σοσιαλιστική προοπτική γίνεται μια διαχειριστική πολιτική του καπιταλιστικού μοντέλου αφού δεν αμφισβητείται ουσιαστικά. Ο αγώνας του κόμματος στερείται την σοσιαλιστική προοπτική επικεντρωνοντας τις ενεργειες του στη διατηρηση της πλειοψηφικής δύναμης.

“H κατάκτηση της πολιτικής πλειοψηφίας θα πραγματοποιηθεί μέσον της συνεργασίας και συμμαχίας όλων εκείνων των πολιτικών δυνάμεων, οι οποίες στον ένα ή στον άλλο βαθμό θα ενδιαφέρονται για την υλοποίηση του κοινωνικού μετασχηματισμού.” (…) “Συστατικό των κινητήριων δυνάμεων από άποψης εθνικής προέλευσης αποτελούν τόσο οι δυό κοινότητες της Kύπρου, E/K και T/K οσον και οι Aρμένηδες, Λατίνοι και Mαρωνίτες. Eίναι κι’ αυτός ενας επιπρόσθετος λόγος που επιβάλλει την ορθή επίλυση του εθνικού ζητήματος που προβάλλει σαν προϋπόθεση τόσο για το κοινωνικό μετασχηματισμό οσο και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού.” – Όπως προκύπτει το συστατικό των κινητήριων δυνάμεων είναι τύπου εκλογικής/πλειοψηφικής δυναμικής και όχι ταξικής βάσης. “Το πέρασμα προς το σοσιαλισμό θα γίνει με δημοκρατικές ειρηνικές μορφές στη βάση της πολιτικής κατάκτησης της πλειοψηφίας του λαού”. Δηλαδή το ότι επιβάλλεται πρώτα η “επίλυση του εθνικού ζητήματος” ως προϋπόθεση της οικοδόμησης του σοσιαλισμού μοιαζει σαν να επιβαλλεται μια ορθη λυση που στοχο έχει την διασφαλιση της πλειοψηφικής νίκης στα εκλογικά κέντρα ούτως ώστε να γίνεται αυτό η βασική προϋπόθεση για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού. Ως εκ τούτου το ΑΚΕΛ δηλώνει κατηγορηματικά ότι “η λύση του Kυπριακού τίθεται σε πρώτο πλάνο και υπερέχει του αγώνα για σοσιαλισμό.” – Με άλλα λόγια δεν διασαφηνίζεται η πολιτική φύση της προσπάθειας επίλυσης. Πως διακαιλογείται αλήθεια και τι είδους πολιτική ασκεί το ΑΚΕΛ για την επίλυση του προβλήματος εάν η προοπτική του σοσιαλισμού έρχεται σε δεύτερη μοίρα;

“Tο σοσιαλιστικό μέλλον των δύο κοινοτήτων δεν συνάδει με την ένωση, απόσχιση ή διπλή ένωση, αλλά είναι συνυφασμένο με μια ενωμένη Kύπρο. H σοσιαλιστική ομοσπονδία πρέπει να βασίζεται στον αυστηρό σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ελευθεριών, καθώς και των δικαιωμάτων των δύο κοινοτήτων στα πλαίσια της πολιτικής τους ισότητας. Mέσα στο σοσιαλιστικό κράτος θα επιδιωχθεί η δημιουργία συνθηκών, όπου οι χωριστικές επιδιώξεις θα αντικρύζονται από τον κυπριακό λαό σαν αναχρονισμός και όπου αναζητούνται λύσεις για τις εκκρεμότητες στις σχέσεις των δυο κοινοτήτων.” – Το ΑΚΕΛ μιλάει για ένα ομοσπονδιακό κράτος, για μια ενωμένη Κύπρο και αμέσως μετά για μια σοσιαλιστική ομοσπονδία. Σε αυτό το σημείο διακρίνεται ένα μπέρδεμα όσον αφορά την ενωμένη Κύπρο και την σοσιαλιστική ομοσπονδία. Για το ΑΚΕΛ μάλλον η μη σοσιαλιστική επίλυση του κυπριακού είναι μια καλύτερη σοσιαλιστική επίλυση που θα μας οδηγήσει σε ομοσπονδιακό σοσιαλιστικό κράτος αλλά χωρίς να μας προσδιορίζει το πως παρά να μας προσφέρει ένα φαντασιακό άλμα της οικοδόμησης του σοσιαλισμού.

Εάν η εργατική τάξη δεν διαπαιδαγωγήθηκε τόσα χρόνια για μια σοσιαλιστική προοπτική, εάν δεν έχει μπει στην ημερήσια διάταξη η σοσιαλιστική προοπτική και οικοδόμηση, εάν δεν έγινε για το λαό μια καθημερινή απαίτηση που να εκφράζεται συλλογικά στους χώρους εργασίας τότε πως και γιατί να γίνει αυτόματα η στροφή από το κόμμα του εργαζόμενου λαού και από τον ίδιο τον λαό για μια σοσιαλιστική οικοδόμηση; Όταν δεν έχει συζητηθεί η αναγκαιότητα του σοσιαλισμού στο κομματικό μηχανισμό του ΑΚΕΛ πως είναι δυνατόν να διαπεράσει η ιδέα στα λαϊκά στρώματα της κοινωνίας όσο και η εφικτότητα ενός τέτοιου πολιτικού αιτήματος. Εάν δεν έχει δημιουργηθεί από το 1974 καμιά ουσιαστική ταξικά κινηματική εναντίωση στην αστική τάξη η οποία διέλυσε τις εργατικές και λαϊκές αντιστάσεις τότε πως θα ανασυγκροτηθεί η λαϊκή αντίσταση όταν η επίλυση του προβλήματος επισκιάζει τις προϋποθέσεις που θα έπρεπε να διαφωτίσει; Ένα τέτοιο δόγμα του πρώτου πλάνου επίλυσης και μετά σοσιαλισμού γίνεται αναπόφευκτος και ο συμβιβασμός με το κεφάλαιο και η αδιαμφισβήτητη εξάρτηση από αυτό. 

“Για το AKEΛ μοναδική πηγή εξουσίας είναι η κυρίαρχη θέληση του λαού. Tο σοσιαλιστικό κράτος δικαίου στο οποίο προσβλέπουμε είναι ασυμβίβαστο με τη δικτατορία οποιασδήποτε τάξης.” – Δεν είναι λοιπόν τόσο περίεργο που το ΑΚΕΛ επιδιώκει πρώτα την επίλυση του προβλήματος και μετά τις προϋποθέσεις για τον αγώνα για σοσιαλισμό. Ο σοσιαλισμός για το ΑΚΕΛ είναι θέμα πλειοψηφικό, εκλογικό δηλαδή, και όχι ταξικά προσδιορισμένο. Η δικτατορία του προλεταριάτου δεν είναι σοσιαλισμός για το ΑΚΕΛ αλλά το ασυμβίβαστο του ολοκληρωτισμού.

Η πολιτική λογική “πρώτα εθνική ανεξαρτησία και μετά σοσιαλισμός” πρέπει σίγουρα και αρχικά να εξηγηθεί από το ΑΚΕΛ έτσι ώστε να γίνει κατανοητό και να μην παραμένει απλό αξίωμα. Επίσης πρέπει να εξηγηθεί πως βαση αυτής της συλλογιστικής τα εργατικά-λαϊκά στρώματα δεν έχουν απομακρυνθει από την ταξική οργάνωση και την πάλη.

Φιλελέ ειρήνη και γιατί υπάρχει η κυπριακή αριστερά

Η αριστερά υπάρχει για να έχουν οι φιλελέδες ένα πολιτικά “εικονικό” αντίπαλο για να αυτοανακηρύσσονται νικητές.

Η αριστερά υπάρχει για να επιβεβαιώσει το δίκαιο της δεξιάς ότι με την ασφάλεια του ΝΑΤΟ και της ΕΕ μπορούμε να ζήσουμε ειρηνικά Ε/Κ και Τ/Κ στο όμορφο νησί της Κύπρου.

Η αριστερά υπάρχει για να εισχωρεί τις πολιτικές θέσεις και αποφάσεις της δεξιάς που δεν μπορούν να εισχωρήσουν στην εργατική τάξη μόνο από την δεξιά.

Η αριστερά υπάρχει για να υπόσχεται ότι θα συνεχίσει να υπάρχει για να υπόσχεται ότι θα συνεχίσει να υπάρχει: ο υπαρξιστικός χαρακτήρας της κυπριακής αριστεράς.

Η αριστερά υπάρχει για να δημιουργεί την ελπίδα μιας μη κομμουνιστικής ελπίδας.

Η αριστερά υπάρχει για να μην υπάρχει κομμουνιστικό κόμμα που θα αμφισβητήσει την αριστερά που υπάρχει.

Η αριστερά υπάρχει για να επιβεβαιώνει την πραγματολογική αλήθεια ότι η κομμουνιστική προοπτική είναι αδύνατη.

Η αριστερά υπάρχει για να μαστιγώνει ότι προσπαθεί να την αμφισβητήσει.

Η αριστερά υπάρχει για να αφήνει γραμμές επικοινωνίας με ότι πρωτοποριακό για να το αποβλακώνει.

Η αριστερά υπάρχει για να εκπαιδεύει να βλέπουμε το ιμπεριαλιστικό πλαίσιο ως η μόνη προοπτική.

Η αριστερά υπάρχει για ν’ αναμασούμε την θριαμβευτική ιστορία ως μια καραμέλα πάντα γλυκιά.

Η αριστερά υπάρχει για να μην αλλάξει όνομα το ΑΚΕΛ.

Η αριστερά υπάρχει γιατί δεν μπορεί να μην υπάρχει έτσι όπως υπάρχει.

Η αριστερά υπάρχει για να αποστειρώνει το κυπριακό πρόβλημα από την ολότητα της πραγματικότητας του κόσμου: η φαινομενολογική προσέγγιση της αριστεράς.

Η αριστερά υπάρχει για να μας σερβίρει την φιλελέ ειρήνη της ΕΕ και του ΝΑΤΟ ως προοδευτική λύση.

Η αριστερά υπάρχει για να ξεχνάμε τον μαρξισμό/λενινισμό ως πολιτική προοπτική.

Η αριστερά υπάρχει για να βαφτίζουμε την επανάσταση ουτοπικό συμβάν.

Η αριστερά υπάρχει ως γλυφιντζούρι

Η αριστερά υπάρχει γι’ αυτό και δεν υπάρχει κάτι άλλο.

Η αριστερά υπάρχει ως ο αναπνευστήρας της μικροαστικής χαζοελπίδας

μιας τύπου σιγουριάς που διατηρεί την αριστερά να υπάρχει.

Η αριστερά υπάρχει για να γαργαλάει την αδυναμία της επανάστασης και να αφήνει παγιδευμένους άλλους να την αναλύουν.

ΑΚΕΛ: σαπουνόφουσκες και πιθηκισμοί

Στο παρόν κείμενο δεν θα αναλυθούν οι λόγοι γιατί το ΑΚΕΛ έφτασε στην πλήρη αστικοποιημένη του οντότητα. Οι ιστορικές, οικονομικές και πολιτικές αιτίες είναι πολλές και καμία φορά δυσδιάκριτες αλλά κάποιες άλλες φορές ξεκάθαρες και ευδιάκριτες. Παρόλο που οι ευδιάκριτες αιτίες είναι μπροστά στα μάτια μας υπάρχουν πάντα οι συγκυρίες εκείνες που μας κάνουν να μην τις βλέπουμε. Από την μια υπάρχει η άρνηση αποδοχής τους και από την άλλη η απατηλή πεποίθηση ότι είναι αποτέλεσμα συνειδητής τακτικής και πολιτικής προσέγγισης.

Αρχικά λοιπόν είναι αναγκαία μια ανάλυση για το πως το ΑΚΕΛ καταφέρνει από την μια να μην στηρίζει το εργατικό κίνημα και το σοσιαλιστικό πρόταγμα αλλά από την άλλη να διατηρείται στην ιστορική και πολιτική θέση που δεν του αρμόζει (είτε σε θεωρητικό είτε σε πρακτικό επίπεδο) και να αποπροσανατολίζει την εργατική τάξη.

Όλες οι αναφορές στο παρόν κείμενο είναι από το βιβλίο του Λένιν “Ο Αριστερισμός, παιδική αρρώστια του κομμουνισμού”.

Εργατική τάξη και ΑΚΕΛ

Το ΑΚΕΛ είναι ο μοναδικός άξονας γύρω από τον οποίο το κυπριακό εργατικό κίνημα έχει την πρόσβαση, τα μέσα αλλά και τον κομματικό μηχανισμό να στηριχτεί, να καθοδηγηθεί, να διαπαιδαγωγηθεί και τέλος να επαναστατικοποιηθεί. Σκοπός και στόχος λοιπόν του κομματικού μηχανισμού του ΑΚΕΛ είναι η ταξικά προσδιορισμένη πάλη με πρόταγμα την δικτατορία του προλεταριάτου και η επιβολή της λαϊκής εξουσίας.

Εάν λοιπόν το ΑΚΕΛ ως ο κομματικός μηχανισμός που θα έπρεπε να στηρίζει, να διαπαιδαγωγεί και να επαναστατικοποιεί το εργατικό κίνημα δεν υλοποιεί τα καθήκοντά του τότε υπάρχει μια προβληματική σχέση μεταξύ του κόμματος και του εργατικού κινήματος όπως και με την εργατική τάξη στο σύνολό της. Είναι λοιπόν αληθές ότι το ΑΚΕΛ διαπράττει ένα ιστορικό λάθος και το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι η μη αναγνώριση του προβλήματος ως ιστορικής έλλειψης ανάλυσης της αντικειμενικής πραγματικότητας. Όταν λοιπόν “η στάση ενός πολιτικού κόμματος απέναντι στα λάθη του είναι ένα από τα σπουδαιότερα και ασφαλέστερα κριτήρια για τη σοβαρότητα του κόμματος και για την εκπλήρωση στην πράξη από μέρους του των υποχρεώσεων του απέναντι στην τάξη του και στις εργαζόμενες μάζες εφόσον δεν καταπιάνονται με εξαιρετική προσοχή, επιμέλεια και περίσκεψη με τη μελέτη του ολοφάνερου λάθους τους, μ’ αυτό ακριβώς αποδείχνουν πως δεν είναι κόμμα της τάξης, αλλά ένας όμιλος, δεν είναι κόμμα των μαζών, αλλά μια ομάδα διανοουμένων και λίγων εργατών που αντιγράφουν τις χειρότερες πλευρές του διανοουμενισμού.” (κεφ. 7)

Ιστορική παρέκκλιση του ΑΚΕΛ

Η ιστορική θέση του ΑΚΕΛ χαρακτηρίζεται από μια ιστορική παρέκκλιση από τις απαιτήσεις της πραγματικότητας. Η ιστορική παρέκκλιση ως αδυναμία “να αναγνωρίζει ανοιχτά το λάθος του, να βρίσκει τις αίτιες του λάθους, να αναλύει την κατάσταση που το γέννησε, να εξετάζει προσεκτικά τα μέσα για τη διόρθωση του λάθους – αυτό είναι το γνώρισμα ενός σοβαρού κόμματος, αυτό θα πει εκπλήρωση από μέρους του των υποχρεώσεων του, αυτό θα πει διαπαιδαγώγηση και μόρφωση της τάξης και έπειτα και της μάζας…”

Οι υλικές προϋποθέσεις της ανατροπής της πολιτικής ελεύθερης πτώσης του ΑΚΕΛ είναι ανύπαρκτες, όπου ένα μαρξιστικό/λενινιστικό κόμμα θα έπρεπε ακόμα να διαθέτει ένα μαρξιστικό ένστικτο αυτοσυντήρησης. Το να αρνείται να θέσει τόσο προγραμματικά και στρατηγικά όσο και τακτικά την ενδυνάμωση της επαναστατικότητας της εργατικής τάξης, την οργάνωση και την υλική προετοιμασία της, αυτό δεν χαρακτηρίζεται παρακμή αλλά προδοσία. Αντιθέτως λοιπόν όλη η υλική προσπάθεια του κόμματος αναλώνεται στην ενδυνάμωση της αστικής της παρουσίας στην πολιτική αρένα του καπιταλιστικού συστήματος και το πως θα διαχειριστεί καλύτερα το κεφάλαιο. Παραμένει σε μια τραγικοκωμική εικονική θεωρητική ελπίδα ότι η εργατική τάξη θα συνειδητοποιήσει την εκμετάλλευση που δέχεται από τούς καπιταλιστές και εκ του θαύματος θα εγκαθιδρύσει λαϊκή εξουσία.

Ο κυπριακός λαός και ο κάθε λαός δεν θέλει να καταλάβει τόσο σε θεωρητικό βαθμό το πως το θαύμα θα μας επισκεφτεί εξ ουρανού παρά να βιώσει στην καθημερινότητά του την στήριξη, να αναγνωρίσει την δουλειά και να δει με τα μάτια του την αφοσίωση από το κόμμα ότι εργάζεται για ένα καλύτερο αύριο με αντίσταση και σθένος έναντι στο καπιταλιστικό σύστημα.

Πως ακριβώς το ΑΚΕΛ θεμελιώνει στην ιστορική του παρουσία ως ένα κόμμα μαρξιστικό και λενινιστικό όταν ο ίδιος ο Λένιν μας υπενθυμίζει ότι “η νίκη ενάντια στην αστική τάξη είναι αδύνατη χωρίς μακρόχρονο, επίμονο, απεγνωσμένο πόλεμο ζωής ή θανάτου, πόλεμο που απαιτεί αντοχή, πειθαρχία, σταθερότητα, αδιαλλαξία και ενότητα θέλησης” και πως ακριβώς μπορεί το ΑΚΕΛ να σηκώσει το κεφάλι του όταν έχει γυρίσει 180 μοίρες και βλέπει μόνο αυτό που θέλει να βλέπει ξεχνώντας ότι “η απόλυτη συγκεντροποίηση και η πιο αυστηρή πειθαρχία του προλεταριάτου είναι ένας από τους βασικούς όρους για τη νίκη ενάντια στην αστική τάξη”; (κεφ. 2)

Ιμπεριαλισμός και ΑΚΕΛ

Ο Λένιν στο “Ο Αριστερισμός, παιδική αρρώστια του κομμουνισμού” μεταξύ άλλων υποστηρίζει ότι “η δικτατορία του προλεταριάτου είναι ο πιο γεμάτος από αυτοθυσία και ο πιο αμείλικτος πόλεμος της νέας τάξης ενάντια σε έναν πιο ισχυρό εχθρό, ενάντια στην αστική τάξη…” (κεφ. 2). Είναι αλήθεια αυτός ο πόλεμος κηρυγμένος από το ΑΚΕΛ έτοιμο δηλαδή ως κομματικός μηχανισμός, όχι να είναι γεμάτος από αυτοθυσία για να μην υπερβάλλουμε, αλλά έτοιμος ώστε να έχει την πολιτική δυνατότητα να βλέπει εχθρούς; Ποιος και τι θεωρείται εχθρός του ΑΚΕΛ; Μήπως εχθρός είναι η ΕΕ με την οποία προσπαθεί να λύσει το κυπριακό; μήπως ο ιμπεριαλισμός που τον φλερτάρει με την ΕΕ αλλά τον απεχθάνεται ως αμερικάνικη σημαία; μήπως με τους γείτονες Ισραηλινούς που αύριο υπογράφουμε οικονομικές και πολιτικές δεσμεύσεις με το ιμπεριαλιστικό κράτος φονιά στην περιοχή και το δεξί χέρι του ιμπεριαλισμού που απεχθάνεται το ΑΚΕΛ;

Τι χαρακτηριστικά έχει ο ιμπεριαλισμός για το ΑΚΕΛ όταν ο αντι-ιμπεριαλιστικός του αγώνας δεν πολιτικοποιείται, δεν κοινωνικοποιείται και εν τέλει δεν ταξικοποιείται; Τι σημαίνει αντι-ιμπεριαλιστικός αγώνας με συμφωνία με την ΕΕ;

Οι πιθηκισμοί του ΑΚΕΛ

Ποιοι είναι ακριβώς οι όροι με του οποίους το ΑΚΕΛ δημιουργεί τις βάσεις για μια κομματική και κινηματική πειθαρχία όταν η μόνη πειθαρχία που δημιουργεί είναι από την μια η οικειοποίηση της αποκλειστικότητας της ιστορίας του και από την άλλη η αλλαγή πορείας από τις πολιτικές θέσεις όχι που έχει αλλά που θα έπρεπε να έχει. Πως μπορεί δηλαδή το ΑΚΕΛ να δημιουργήσει πειθαρχία αφού του λείπει η συνειδητότητα της προλεταριακής πρωτοπορίας και η αφοσίωσή του στην επανάσταση, την αντοχή του, την αυτοθυσία του, τον ηρωισμό του, παραφράζοντας στο Λένιν; Επίσης που ακριβώς βρίσκεται στο κομματικό μηχανισμό “η ικανότητά του να συνδέεται, να πλησιάζει, και ως ένα ορισμένο βαθμό, αν θέλετε, να συγχωνεύεται με την πιο πλατιά μάζα των εργαζομένων, πρώτα-πρώτα με την προλεταριακή, μα ακόμη και με τη μη προλεταριακή εργαζόμενη μάζα”, και τέλος τι κατέχει το ΑΚΕΛ από “την ορθότητα της πολιτικής καθοδήγησης, που την πραγματοποιεί αυτή η πρωτοπορία, με την ορθότητα της πολιτικής στρατηγικής και τακτικής της, με τον όρο ότι οι πιο πλατιές μάζες θα πείθονται από την ίδια τους την πείρα γι’ αυτή την ορθότητα”; (κεφ. 2)

Οι όροι αυτοί λοιπόν είναι ανύπαρκτοι στο κομματικό μηχανισμό του ΑΚΕΛ και “χωρίς αυτούς τους όρους κάθε απόπειρα να δημιουργηθεί πειθαρχία μετατρέπεται αναπόφευκτα σε σαπουνόφουσκα, σε λογοκοπία, σε πιθηκισμούς. Από το άλλο μέρος, οι όροι αυτοί δεν μπορούν να παρουσιαστούν αμέσως. Τους διαμορφώνει μόνο μια μακρόχρονη δουλειά, μια δύσκολη πείρα, η επεξεργασία τους διευκολύνεται με τη σωστή επαναστατική θεωρία, που με τη σειρά της δεν είναι δόγμα, αλλά διαμορφώνεται τελικά μόνο σε στενή σύνδεση με την πρακτική δράση ενός πραγματικά μαζικού και πραγματικά επαναστατικού κινήματος.” (κεφ. 2). Ο Λένιν είναι απόλυτα σωστός: “διαμορφώνεται τελικά μόνο σε στενή σύνδεση με την πρακτική δράση ενός πραγματικά μαζικού και πραγματικά επαναστατικού κινήματος.” Αυτό στην Κύπρο δεν συμβαίνει από το κόμμα που θα έπρεπε να επωμιστει αυτόν τον ρόλο όχι γιατί δεν μπορεί λόγω των συνθηκών και των αναγκαίων συμβιβασμών αλλά γιατί το ΑΚΕΛ δεν είναι πλέον ο κομματικός μηχανισμός που έχει μια τέτοια αποστολή.

Όσο για τα επιχειρήματα μια ελπίδας που έρχεται ή μιας πραγματικότητας τύπου ‘δυστυχώς έτσι είναι, αυτά έχουμε’ τότε ας θυμηθούμε και πάλι το Λένιν “Ο πολιτικός, που θέλει να είναι ωφέλιμος στο επαναστατικό προλεταριάτο, πρέπει να ξέρει να ξεχωρίζει τις συγκεκριμένες περιπτώσεις εκείνων ακριβώς των συμβιβασμών που είναι απαράδεκτοι, που εκφράζουν οπορτουνισμό και προδοσία, και να κατευθύνει όλη τη δύναμη της κριτικής του, όλη την αιχμή ενός αμείλικτου ξεσκεπάσματος και ενός ανειρήνευτου πολέμου ενάντια σ’ αυτούς τους συγκεκριμένους συμβιβασμούς, χωρίς να επιτρέπει στους πολύπειρους «καταφερτζήδες» σοσιαλιστές και στους κοινοβουλευτικούς Ιησουΐτες να ξεφεύγουν και να ξεγλιστρούν από τις ευθύνες με επιχειρήματα για «συμβιβασμούς γενικά».” (κεφ. 4)

Το ΑΚΕΛ δεν έχει εκτιμήσει σωστά την αντικειμενική κατάσταση για να βρει απαραίτητο και ιστορικά αναγκαίο “να διαπαιδαγωγήσει τα καθυστερημένα στρώματα της τάξης του, ακριβώς για να ξυπνήσει και να διαφωτίσει τις καθυστερημένες, κακομοιριασμένες και αμόρφωτες μάζες του χωριού.” (κεφ. 7)

ΑΚΕΛ: κόμμα σιδερένιο και ατσαλωμένο στην πάλη;

Το κόμμα που δεν μπορεί επηρεάζει τις μάζες και να τις διαπαιδαγωγεί αλλά να τις αποδιοργανώνει και να τις αφοπλίζει από την πραγματική δύναμη που έχει, ως η τάξη που παράγει τον πλούτο σε πραγματολογικό επίπεδο, τότε αυτό το κόμμα είναι ακριβώς το κόμμα που δεν πρέπει να του παραχωρείται καμιά δικαιολογία και καμία ελπίδα. Όσες ελπίδες τρέφονται γι’ αυτό το κόμμα είναι ελπίδες που διατηρούν την αδυναμία να κοιταχτούν στην πραγματικότητα: “Η δικτατορία του προλεταριάτου είναι ένας επίμονος αγώνας, αιματηρός και αναίμακτος, βίαιος και ειρηνικός, πολεμικός και οικονομικός, διαπαιδαγωγικός και διοικητικός, ενάντια στις δυνάμεις και στις παραδόσεις της παλιάς κοινωνίας. Η δύναμη της συνήθειας εκατομμυρίων και δεκάδων εκατομμυρίων ανθρώπων είναι η πιο φοβερή δύναμη. Χωρίς Κόμμα σιδερένιο και ατσαλωμένο στην πάλη, χωρίς Κόμμα που να απολαβαίνει την εμπιστοσύνη κάθε τίμιου στοιχείου της τάξης του, χωρίς Κόμμα που να ξέρει να παρακολουθεί τις διαθέσεις των μαζών και να τις επηρεάζει είναι αδύνατο να διεξαχθεί μια τέτοια πάλη με επιτυχία. Είναι χίλιες φορές πιο εύκολο να νικήσουμε τη μεγάλη συγκεντροποιημένη αστική τάξη, παρά «να νικήσουμε» τα εκατομμύρια και εκατομμύρια των μικρονοικοκυρέων, ενώ αυτοί με την καθημερινή, τη συνηθισμένη, την αφανή, την ασύλληπτη, την αποσυνθετική τους δράση φέρνουν τα ίδια εκείνα αποτελέσματα που χρειάζεται η αστική τάξη και που παλινορθώνουν την αστική τάξη.” (κεφ. 5)

B.I.Λένιν, “Ο Αριστερισμός Παιδική Αρρώστια του Κομμουνισμού”, Eκδόσεις Σύγχρονη Εποχή.

,

Hassiktir ο ιμπεριαλισμός…

Το “κυπριακό πρόβλημα” είναι δημιούργημα της πολιτικοοικονομικής πρακτικής της κυπριακής αστικής τάξης εκφράζοντας τις ενδοαστικές συγκρούσεις των αστικών τάξεων των δύο κοινοτήτων και όχι μόνο.

Το δημιούργημα όμως του “κυπριακού προβλήματος” δεν έγκειται σε μια αποκαλυπτική πολιτική παρθενογένεση αλλά ούτε και σε οποιαδήποτε κατηγορική ενοχή παντός και γενικού τύπου. Οι ενδοαστικές συγκρούσεις των δυο κοινοτήτων πηγάζουν από τις σχέσεις που έχουν με τις αστικές τάξεις των δυτικών δυνάμεων πάνω σε πολιτικοοικονομικά και κοινωνικά πλαίσια.

Με άλλα λόγια το “κυπριακό” είναι αποτέλεσμα μιας καθαρά αστικής διένεξης με κύριο άξονα τις ιμπεριαλιστικές επιδιώξεις των δυτικών δυνάμεων στην ευρύτερη Μέση Ανατολή. Ο ιμπεριαλισμός παράγει, συν τις κυριαρχικές πολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές μέθοδες και πολεμικές εντάσεις ή συρράξεις για να επιτυγχάνει τους στόχους του. Η Κύπρος σε αυτή την περίπτωση με το πρόβλημα που οικειοποιήθηκε έλυσε σε μεγάλο βαθμό τις ανησυχίες των ιμπεριαλιστικών δυτικών κύκλων των δεκαετιών 70′ και 80′ σχετικά με τον έλεγχο της Ανατολικής Μεσογείου.

Το “κυπριακό” δημιουργήθηκε από συγκεκριμένη πολιτική εξουσία και για συγκεκριμένο πολιτικό, γεωστρατηγικό και οικονομικό στόχο. Το “κυπριακό” ως τέτοιο δεν αποτελεί ουσιαστικά πρόβλημα για την αστική τάξη. Αν προκύψει ως πρόβλημα μόνο τότε θα “λυθεί” και θα λυθεί δια μαγείας. Το “κυπριακό πρόβλημα” δεν φράσσει καμιά κεφαλαιοκρατική διακίνηση και δεν αποτελεί καμία απειλή για καμία ιμπεριαλιστική κινητικότητα. Κάθε άλλο θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε: το “κυπριακό πρόβλημα” είναι ο έξοχος διακανονισμός των ιμπεριαλιστών για να επιτυγχάνουν τους ιμπεριαλιστικούς τους στόχους στην Μέση Ανατολή. Δέστε για παράδειγμα τώρα στην Συρία. Το ότι ο βρετανικός ιμπεριαλισμός έχει βάση στην Κύπρο και βομβαρδίζει Συρία και Ιράκ αυτό δεν είναι ούτε αυτονόητο αλλά ούτε αφήνει αμέτοχη την Κύπρο στην υπεράσπιση του ιμπεριαλισμού στην Μέση Ανατολή. Αν επιθυμούν οι ιμπεριαλιστές να τελειώνουν με το “κυπριακό πρόβλημα” δεν είναι γιατί ξαφνικά απέκτησαν το καλό πρόσωπο του ιμπεριαλιστή που διατείνεται για μια παγκόσμια καντιανή ειρήνη υπό το φως των πυραύλων. Άρα, όταν μιλάμε για “λύση”, δεν σημαίνει ακριβώς αυτό που εννοούμε αλλά θα πρέπει να τοποθετήσουμε το περιεχόμενο της λύσης πάντοτε μέσα στο πολιτικό πλαίσιο στο οποίο διακανονίζεται.

Συνεπώς το ”κυπριακό πρόβλημα” δεν συνεπάγεται ως πρόβλημα από τους ιμπεριαλιστές άρα δεν υπάρχει προοπτική ουσιατικής επίλυσης. Όσο η πολιτική εξουσία καθορίζει τις βάσεις της “λύσης” η λύση θα προκύπτει πάντα ως μια μορφή μη λύσης.

Το πολιτικό “κυπριακό πρόβλημα” είναι πρόβλημα μεσανατολικό και όχι ευρωπαϊκό και ούτε δυτικού τύπου πρόβλημα που θα λυθεί στα σαλόνια των τραπεζικών λόμπι αλλά ούτε και στις συναντήσεις κορυφής όπου στην κορυφή κυματίζει θριαμβευτικά το ΝΑΤΟ. Μεσανατολικό λοιπόν το πρόβλημα της Κύπρου όπως ακριβώς και το Παλαιστιανιακό, όπως ακριβώς και το Συριακό και το Ιρακινό και το Κουρδικό. Μεσανατολικό ζήτημα που σημαίνει πρόβλημα που γεννιέται από τους δυτικούς ιμπεριαλιστές, από την πολιτισμένη Ε.Ε. και το πολυφάνταστο Παρίσι, από την πολυκουλτουριάρικη Νέα Υόρκη και στο τίγκα στην υγρασία Λονδίνο.

Η Μέση Ανατολή καίγεται από τους δυτικούς ιμπεριαλιστές και η κυπριακή αστική τάξη θριαμβολογεί για την επικείμενη “λύση” του κυπριακού προβλήματος γιατί ακριβώς η “λύση” τώρα είναι ένας διακανονισμός των ιμπεριαλιστών. Από την άλλη διακρίνεται εύστοχα μια κακόμοιρη αριστερά (ΑΚΕΛ) που περιμένει σχεδόν μισό αιώνα για την αποκαλυπτική ιμπεριαλιστική “λύση” του κυπριακού για να αρχίσει μια δήθεν σοσιαλιστική επανάσταση.

Επειδή λοιπόν βρισκόμαστε στο μεταίχμιο όχι μιας νέας εποχής, ούτε μιας νέας ιστορίας αλλά ούτε ακόμα μια νέας μέρας, είναι ιστορικό καθήκον πλέον όχι για ένα καλύτερο μέλλον και τις όποιες μπουρδολογίες της ευρωπαϊκής αριστεράς που χρυσώνει το σκατό. Είναι λοιπόν καθήκον απλά και μόνο η αποκατάσταση του παρελθόντος, αυτών δηλαδή που ακόμα μες το χώμα πολεμάνε τον φασιστικό δυτικό ιμπεριαλισμό στη Συρία, στην Ουκρανία, στο Ισραήλ και όπου αλλού είτε με σπαθιά είτε με πέτρες είτε με βόμβες υδρογόνου. Αυτό είναι το πρωταρχικό χρέος των αγωνιστών, η συνέχεια του αγώνα που δεν έχει τελειώσει ποτέ.

 

ΕΕ: ένας γίγαντας ανθρωπιάς και αλληλεγγύης

Ο Δήμαρχος των Κάτω Πολεμιδιών και μέλος του Πολιτικού Γραφείου του ΑΚΕΛ, Γιώργος Τ. Γεωργίου, γράφει το άρθρο υπό τον τίτλο Ο ιμπεριαλισμός γεννά πολέμους και πρόσφυγες. Είναι ένα καλό παράδειγμα για το πως αντιλαμβάνεται ένα μέλος του Πολιτικού Γραφείου του ΑΚΕΛ την σχέση του ιμπεριαλισμού με τον καπιταλισμό αλλά και τι ήταν και τι είναι η ΕΕ ή την Ευρώπη.

1: “Σήμερα, ο καπιταλισμός διάγει το ανώτατό του στάδιο και απειλεί ολόκληρη την ανθρωπότητα… Κι όλα αυτά εξαιτίας των επιθετικών σχεδίων του ιμπεριαλισμού!”

και

“… το μεταναστευτικό! Φαινόμενο το οποίο γεννά η κρίση και η αποσύνθεση του καπιταλισμού σε συνάρτηση με την επιθετικότητα του ιμπεριαλισμού.”

Από την μια δηλαδή έχουμε τον καπιταλισμό που διάγει το ανώτατό του στάδιο, που υποθέτω ότι ο αρθρογράφος εννοεί τον ιμπεριαλισμό, αν και δεν το ισχυρίζεται, και από την άλλη έχουμε μια αυτονομία του φαινομένου ιμπεριαλισμός, μια που το “συνάρτηση” κάνει σαφές την διάκριση από τον καπιταλισμό. Επίσης, κατά τον αρθρογράφο, η αποσύνθεση του καπιταλισμού δεν είναι ο ιμπεριαλισμός, αφού ο ιμπεριαλισμός έχει ως στοιχείο την επιθετικότητά του και ο καπιταλισμός αντιθέτως την κρίση και την αποσύνθεση.

2: “Η Ευρώπη μετατρέπεται από ένας γίγαντας ανθρωπιάς και αλληλεγγύης που οι αρχές της επιβάλλουν σ’ ένα νάνο αδύναμο και ανίκανο να δώσει ελπίδα. Η Ευρώπη χρειάζεται να αλλάξει ρότα!”

Εδώ χρειάζεται να μας διαφωτίσει ο αρθρογράφος για να μάθουμε πότε η Ευρώπη ήταν “ένας γίγαντας ανθρωπιάς και αλληλεγγύης” και επίσης ποιες είναι αυτές οι αρχές που της το επιβάλλουν επίσης. Αν λοιπόν η Ευρώπη χρειάζεται να αλλάξει ρότα σημαίνει ότι η Ευρώπη κάποτε είχε γνωρίσει την θεσμοθετημένη πολιτική χειραφέτηση μια που μπορούμε και μιλάμε τόσο άνετα για μια απροσδιόριστη αλλαγή.

3: “Να ξυπνήσουν οι λαοί όλου του κόσμου και να κατανοήσουν ότι η πηγή των κακών, των πολέμων και της καταστροφής είναι η πολιτική του ιμπεριαλισμού και του ΝΑΤΟ.”

Η πολιτική του ιμπεριαλισμού έχει όνομα κύριε Γιώργο Τ. Γεωργίου και ονομάζεται καπιταλισμός. Όσο για το ΝΑΤΟ, η δικιά σας ΕΕ ο γίγαντας αυτός δηλαδή της ανθρωπιάς και της αλληλεγγύης, που έγινε τώρα στο πι και φι νάνος της αμαρτίας, τα ΄χει πλακάκια με το ΝΑΤΟ αν έχετε γνώση. Για ψάξτε πόσες ευρωπαϊκές χώρες είναι στο ΝΑΤΟ;

4: “Οι ηγεσίες και οι χώρες που λαμβάνουν αποφάσεις αποδείχθηκε ότι μια γλώσσα καταλαβαίνουν και αυτή δεν είναι άλλη από την αντίδραση, την οργή των λαών. Ενα τεράστιο λαϊκό κίνημα είναι εφικτό για να τερματίσει τους πολέμους και την καταστροφή!”

Η αντίδραση όμως αν δεν έχει περιεχόμενο μπορεί να είναι και φασιστικού τύπου, αρκεί; Η οργή πρέπει να μπορεί να φιλτραριστεί από σωστές πολιτικές κατευθύνσεις που πρέπει να είναι ταξικού περιεχομένου. Το τεράστιο λαϊκό κίνημα, όπως ισχυρίζεται ο κύριος Γιώργος Τ. Γεωργίου, θέλει να εργαστούν και κάποιοι ταυτόχρονα ώστε να λάβει τις ταξικές του κατευθύνσεις και να διαπαιδαγωγεί ταξικά τους εργαζομένους οργανώνοντας τους για τον κοινό σκοπό, την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής. Ένα από τα όργανα προς αυτή την κατεύθυνση είναι και ένα κομμουνιστικό κόμμα.

Η ελπίδα σας είναι για να πνίγεται

“Το ευρωπαϊκό όραμα καταρρέει” ισχυρίζεται η κυρία Μαύρου. Μα ακόμα καταρρέει, διερωτάμαι ο φτωχός, ή έχει ήδη καταρρεύσει;

Βλέπετε το πρόβλημα του χρόνου είναι πάντα επίκαιρο, μια ολόκληρη στροφή, ένα διαφορετικό ξύπνημα. Η αριστερά πάντως επιμένει να ξυπνάει από τα δεξιά.

Επίσης σκέφτεται η κυρία Μαύρου ότι πρέπει να λέμε και κάποιες αλήθειες μέσα μέσα… ότι δηλαδή έχουν και κάποιες ευθύνες και οι ΗΠΑ όπως και η Ευρώπη παρακαλώ. Η Ευρώπη όμως ε! όχι η ΕΕ.

Με τέτοια ελπίδα που επιλέγετε να πολιτεύεστε κυρία Μαύρου και κάθε κυρία Μαύρου η ελπίδα θα βουλιάζει μια από τα αριστερά σας και μια από τα δεξιά σας.

Κάντε κάτι εκεί στον Διάλογο γιατί είμαι σίγουρος ότι έχετε πάρει σβάρνα να μας βγάλετε από τα ρούχα μας και έρχεται και λύση, νατοϊκή ε;

Να μην γίνομεν και ρεζίλιν εις την Ευρώπη, όπως λέτε, που πολύ ανήκομεν και κώλον δείχνομεν.