Φωτογραφία 12

Να συμβιβαστώ; Είμαι πεθαμένος ή ζωντανός; 

H ταξική πάλη στην Γαλλία

Το Γαλλικό «παράδοξο»

Παρακολουθούμε τους δύο τελευταίους μήνες στην Γαλλία μια σειρά από οξύτατους ταξικούς αγώνες, και μάλιστα με αναβαθμισμένες μορφές πάλης και εντός ενός κράτους που εξακολουθεί να βρίσκεται σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης μετά τις επιθέσεις του Νοέμβρη του ’15 στο Παρίσι και αλλού.

Αιτία για όλα αυτά, είναι ο νέος εργασιακός νόμος της υπουργού Μιριάμ Ελ Κομρί που δεν αφήνει πραγματικά λίθο επί λίθου στα εργασιακά-συνδικαλιστικά δικαιώματα του γαλλικού λαού.

Παρά το γεγονός πως ανάλογες νεοφιλελεύθερες «μεταρρυθμίσεις» γίνονται λίγο έως πολύ σε όλο το μήκος και πλάτος της ΕΕ (με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα την Ελλάδα των «μνημονίων», που βέβαια δεν εφαρμόζει κάτι άλλο, παρά ότι κάνουν και όλες οι υπόλοιπες χώρες της ΕΕ, με ή χωρίς «μνημόνια»), στην Γαλλία είναι η πρώτη φορά που η επίθεση του κεφαλαίου στην εργατική τάξη βρίσκει μια τόσο πεισματώδη και αποφασιστική αντίσταση.

-Ποιό είναι το «παράδοξο»;

Πως η αντίσταση αυτή λαμβάνει χώρα σε ένα μέρος του κόσμου, που το ΚΚ του είναι από δεκαετίες τώρα καρικατούρα του παλιού ένδοξου εαυτού του.

Το ακόμη πιο παράδοξο της ιστορίας αυτής είναι πως, της αντίστασης της Γαλλικής εργατικής τάξης ηγείται ακριβώς η συνδικαλιστική συνομοσπονδία CGT (ουσιαστικά το συνδικαλιστικό σκέλος του ΓΚΚ, παρότι δεν έχει οργανική σχέση μαζί του ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του ’90), μπροστάρηδες του αγώνα είναι πρώην ή και νυν μέλη του ΓΚΚ, ενώ η μόνη εφημερίδα που έχει πάρει ανοιχτά το μέρος των αγωνιζόμενων απεργών είναι το πρώην όργανο του ΓΚΚ, η «Ουμανιτέ».

Παρότι λοιπόν το Γαλλικό ΚΚ έκανε εδώ και δεκαετίες ότι μπορούσε προκειμένου να αυτοδιαλυθεί και σίγουρα είναι ανίκανο να καθοδηγήσει την ταξική πάλη, όχι μόνο είναι τελικά η όξυνση της ταξικής πάλης που (αντιστρόφως) παρασύρει το ΓΚΚ, αλλά ακόμη πιο παράδοξα βλέπουμε τους Γάλλους κομμουνιστές (όχι την ηγεσία τους βέβαια) να είναι παντού σε αυτό τον αγώνα, και μάλιστα στην πρώτη γραμμή του.

Και μάλιστα σε βαθμό που, κάποιος που θα κατέβαινε από άλλον πλανήτη και δεν ήξερε τι εστί ΓΚΚ, θα μπορούσε κάλιστα –με μια επιφανειακή ματιά- να πιστέψει πως πρόκειται για «κομμουνιστική εξέγερση» οργανωμένη από τα «κόκκινα συνδικάτα» της CGT, και υποστηριζόμενη από το «κόκκινο» έντυπο «Ουμανιτέ».

-Πως εξηγούνται οι παραπάνω αντιφάσεις;

Εδώ θα κάνουμε μια στάση να θυμηθούμε λίγο τον Ένγκελς:

«Η Γαλλία είναι η χώρα όπου περισσότερο από οπουδήποτε αλλού οι ταξικοί αγώνες έφταναν κάθε φορά ως την αποφασιστική μάχη και όπου, συνεπώς, διαγράφονταν με τον πιο ανάγλυφο τρόπο οι μεταβαλλόμενες πολιτικές μορφές που μέσα τους κινούνται οι ταξικοί αγώνες και όπου συνοψίζονται τ’ αποτελέσματά τους. Κέντρο της φεουδαρχίας στο μεσαίωνα, πρότυπο χώρας της ενιαίας φεουδαρχικής μοναρχίας ύστερα από την αναγέννηση, η Γαλλία τσάκισε στη μεγάλη επανάσταση το φεουδαρχισμό και εγκαθίδρυσε την καθαρή κυριαρχία της αστικής τάξης με τέτοια κλασική μορφή που δεν την έφτασε καμιά άλλη χώρα στην Ευρώπη. Κι ο αγώνας του προλεταριάτου που ανεβαίνει, ενάντια στην κυρίαρχη αστική τάξη εκδηλώνεται εδώ, στη Γαλλία, με τέτοια έντονη μορφή που είναι άγνωστη αλλού….»[1]

Στην Γαλλία λοιπόν υπάρχει μια εργατική τάξη με παραδοσιακά υψηλή ταξική συνείδηση, καθώς και με παραδοσιακά μαζική οργάνωση.

Αυτό δεν άλλαξε (ούτε και θα μπορούσε να αλλάξει) από την μετάλλαξη του Γαλλικού ΚΚ, καθώς είναι η ταξική συνείδηση που είναι προαπαιτούμενο της πολιτικής και όχι το αντίστροφο, μια και η πολιτική συνείδηση είναι ανώτερη μορφή της ταξικής.

Κανένα «παράδοξο» λοιπόν δεν υπάρχει στην Γαλλία, παρά μόνο εάν προσπαθήσουμε να ερμηνεύσουμε το τι γίνεται εκεί, παίρνοντας σαν νόρμα το ελληνικό (άνευ εισαγωγικών) παράδοξο, του να υπάρχει πιο ανεπτυγμένη πολιτική παρά ταξική συνείδηση, για μια σειρά από ιστορικούς λόγους που αφορούν την χώρα μας (εμφύλιος, μετεμφυλιακό κράτος, χούντα, κλπ).

Κλείνοντας.

Μέχρι στιγμής η Γαλλική οργανωμένη εργατική τάξη έχει δείξει αξιοθάυμαστα δείγματα αγωνιστικότητας, έχοντας δύο μήνες στους δρόμους υπό καθεστώς σκληρής καταστολής, πολιτικής ωριμότητας καταφέρνοντας να εκτοπίσει τις γαλλικές «πλατείες» από το επίκεντρο της πολιτικής αντιπαράθεσης σχεδόν με το καλημέρα (ας συγκρίνουμε λίγο με τα δικά μας), καθώς και οργανωτικής συγκρότησης με γερά περιφρουρημένες απεργίες και κινητοποιήσεις, παρά τις προβοκάτσιες που διαδέχονται η μια την άλλη και εντός «κατάστασης έκτακτης ανάγκης».

Τι μέλλει γενέσθαι;

Παρά το γεγονός πως οι συνδικαλιστές της CGT έχουν ήδη ξεπεράσει τον εαυτό τους με όλα τα παραπάνω, η πολιτική αλλαγή –και με τον όρο εννούμε εδώ την αλλαγή της κυρίαρχης τάξης- δεν είναι ούτε μέσα στις δυνατότητες, ούτε στις αρμοδιότητες και του πιο αγωνιστικού και οργανωμένου συνδικαλιστικού κινήματος. Αυτό είναι πάντα δουλειά ενός επαναστατικού κομμουνιστικού κόμματος.

Έτσι λοιπόν, στην Γαλλία και αλλού θα παιχτεί ξανά το αποφασιστικό παιχνίδι. Το παιχνίδι ενός αντικειμενικού κινήματος που χρειάζεται την συμβολή του υποκειμενικού παράγοντα, του ταξικού κόμματος.[2]

Καλό σκάψιμο γέρο τυφλοπόντικα![3]
________________
[1]Από τον πρόλογο του Φ.Ένγκελς στην 3η γερμανική έκδοση της 18ης Μπρυμπαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη, του κ.Μαρξ
[2]Μάριο Μάφι, Underground,εκδ.Οδυσσέας 1982
[3] Αλλά η επανάσταση είναι συστηματική. Ακόμα ταξιδεύει μέσα στο καθαρτήριο. Κάνει τη δουλειά της μεθοδικά…Και όταν έχει ολοκληρώσει το δεύτερο μισό της προκαταρκτικής της εργασίας, η Ευρώπη θα αναπηδήσει απ’ το κάθισμά της και θα φωνάξει: έσκαψες καλά, γερο- τυφλοπόντικα!
Κ. Μαρξ, η 18η Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη

Πηγή: fadomduck2

Γαλλία: “Το Euro αναβάλλεται, έχουμε απεργία”

Μέρες αναταραχής “όμορφες” μέρες ζει η Γαλλία, καθώς οι εργαζόμενοι της χώρας με αιχμή του δόρατος τους νέους κινητοποιούνται με διάφορες μορφές ενάντια στις μεταρρυθμίσεις της κυβέρνησης.

Το alfavita από την αρχή των κινητοποιήσεων καλύπτει με ρεπορτάζ και live όλες τις κινητοποιήσεις, τα πάντα από την Γαλλία.

(UPD 26/05: Το CGT, ένα από τα πέντε μεγάλα της Γαλλίας, ανακοίνωσε πως οι εργαζόμενοι σε 16 από τις 19 πυρηνικές μονάδες της χώρας ψήφισαν για 24ωρη απεργία σήμερα Πέμπτη – ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ ΑΝΑΛΥΤΙΚΑ)

Τις τελευταίες ημέρες έχουν ξεσπάσει απργίες σε όλη την χώρα με τους εργαζόμενους να έχουν καταλάβει διυλιστήρια.

Λίγο πριν τη διεξαγωγή του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος Ποδοσφαίρου, η χώρα άρχισε να χρησιμοποιεί τα στρατηγικά αποθέματα πετρελαίου που διαθέτει.

Σήμερα Τέταρτη (25/5) οι εργαζόμενοι στο πυρηνικό εργοστάσιο Nogent-sur-Seine ανακοίνωσαν ότι προχωρούν επίσης σε 24ωρη απεργία ενάντια στις νέες εργασιακές μεταρρυθμίσεις, ενώ υπενθυμίζεται ότι η Γαλλία προμηθεύεται  περίπου το 75% της ηλεκτρικής της ενέργειας από πυρηνικά εργοστάσια.

 Η αντιπαράθεση γύρω από τη μεταρρύθμιση της εργασιακής νομοθεσίας επεκτείνεται και λαμβάνει πλέον διαστάσεις σύγκρουσης ανάμεσα στη σοσιαλιστική κυβέρνηση του Φρανσουά Ολάντ κι ένα από τα μεγαλύτερα συνδικάτα στη Γαλλία, το “CGT”. Πολλοί διαδηλωτές φωνάζουν “Το Euro αναβάλλεται, έχουμε απεργία”!

Όπως αναφέρει το CGT, το οποίο πρόσκειται στους κομμουνιστές και το FO, η Εργατική Δύναμη, έχουν μπλοκάρει από το πρωί 6 από τα 8 διυλιστήρια, απ’ όπου φεύγουν τα βυτία για τη διανομή καυσίμων ανά τη Γαλλία. Iσχυρή αστυνομική δύναμη με δακρυγόνα και εκτοξευτήρες νερού κατάφερε να λύσει χαράματα, το μπλόκο στο κομβικό διυλιστήριο στο λιμάνι Fos sur Μer πλησίον της Μασσαλίας. Τραυματίστηκαν 7 αστυνομικοί αλλά και ορισμένοι απεργοί.
Πέτρα του σκανδάλου ο εργασιακός νόμος

Ο Φιλίπ Μαρτινέζ, επικεφαλής του CGT αντέδρασε άμεσα το πρωί δηλώνοντας ότι η απάντηση θα είναι η γενίκευση της απεργίας σε όλους του τομείς. Ο εργασιακός νόμος παραμένει η πέτρα του σκανδάλου, σύμφωνα με τον Μαρτινέζ.
Από την πλευρά του ο γάλλος πρόεδρος Φρανσουά Ολάντ κατήγγειλε ότι δεν μπορεί μια μειοψηφία να παραλύει τη χώρα, ότι ο πρωθυπουργός δεν θα υποχωρήσει, όπως και ο υπουργός Οικονομίας Εμανουέλ Μακρόν, ο οποίος βρίσκεται πίσω από τον επίμαχο εργασιακό νόμο.
Σε κάθε περίπτωση πάντως, εν μέσω γενικευμένης κοινωνικής σύγχυσης, οι Γάλλοι έχουν αρχίσει να ανησυχούν και για το μεγάλο ραντεβού του Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος ποδοσφαίρου, που ξεκινάει στις 10 Ιουνίου. Η ασφάλεια των αγώνων παραμένει η μεγαλύτερη πρόκληση.

Ο πρωθυπουργός της Γαλλίας θεωρεί ότι «η CGT βρίσκεται σε αδιέξοδο» και «παίρνει όμηρο τη χώρα», αλλά θα λάβει μία σθεναρή απάντηση. Για τον γενικό γραμματέα της CGT, τον Φιλίπ Μαρτινές, αντίθετα, ο πρωθυπουργός «παίζει ένα επικίνδυνο παιγνίδι», που προσπαθεί «να φέρει σε αντιπαράθεση τη CGT με τους πολίτες».

«Η κοινή γνώμη παραμένει προσηλωμένη στην αμφισβήτηση του νομοσχεδίου», είπε ο Φιλίπ Μαρτινές, που τάσσεται ανοικτά υπέρ της κλιμάκωσης των απεργιακών κινητοποιήσεων.

«Ο Φιλίπ Μαρτινές αναγορεύει εαυτόν σε αρχηγό της αντιπολίτευσης», σχολίασε η Le Monde . «Αλλά, μπορεί η CGT να ακινητοποιήσει τη χώρα;», αναρωτιέται η Liberation, υπογραμμίζοντας ότι το συνδικάτο, που βγαίνει από μία διετή σοβαρή κρίση διαδοχής, «δεν διαθέτει αναγκαστικά τα μέσα που να ανταποκρίνονται στις φιλοδοξίες του».

Ο αποκλεισμός των πετρελαϊκών εγκαταστάσεων έχει προκαλέσει ελλείψεις καυσίμων στα πρατήρια, το 20% των οποίων έχει κλείσει ή συναντά μεγάλες δυσκολίες τροφοδοσίας.

Η ανησυχία αυξάνεται στις επιχειρήσεις και τα εμπορικά και βιομηχανικά επιμελητήρια κάλεσαν την κυβέρνηση «να άρει τους αποκλεισμούς που πλήττουν την οικονομία και τις γαλλικές επιχειρήσεις».

TOTAL

Ο πετρελαϊκός όμιλος Total, που διαθέτει πέντε διυλιστήρια που έχουν αποκλεισθεί, προειδοποίησε ότι θα αναθεωρήσει τα πλάνα επενδύσεων στη Γαλλία.

Η συνέχεια θα εξαρτηθεί από την απάντηση της κυβέρνησης, σημειώνει ο γαλλικός Τύπος, διότι «η σύγκλιση των κινητοποιήσεων» μοιάζει να αμβλύνεται: η κινητοποίηση των πανεπιστημίων έχει αρχίσει να εξασθενεί και το κίνημα Nuit Debout στην Πλας ντε λα Ρεπυμπλίκ φαίνεται προς το παρόν να σβήνει.

Η κινητοποίηση των οδηγών φορτηγών που ξεκίνησε πριν από μία εβδομάδα μοιάζει επίσης να βρίσκεται σε αποκλιμάκωση έπειτα από τις εγγυήσεις που προσέφερε η κυβέρνηση για τις υπερωριακές αμοιβές, ενώ στους σιδηροδρόμους, η συμμετοχή στην απεργία της Δευτέρας στο δίκτυο της γαλλικής πρωτεύουσας και στα προάστια ήταν μικρή.

Πηγή: alfavita

Ήττες γλυκιές, ήττες ονειρεμένες, ήττες αριστερές και προδομένες

Ο φετιχισμός της επανάστασης ως μια υποκειμενική αντιδραστικότητα ή μια κατάσταση αναμέτρησης με την συμβατικότητα του σχεδόν γειτονικού περίγυρου, γίνεται η αυθόρμητη αυταπάτη μιας νίκης στον κλούβιο υπαρξιακό κόσμο του αριστερού μικροαστού.

Ο αριστερός του 21αιώνα είναι ο αριστερός που λατρεύει με παθιασμένη μιζέρια την ήττα της πολιτικοποιημένης χειραφετητικής κοινωνικής συλλογικότητας. Με την προθετική λατρεμένη ήττα του διακινδυνεύει να χάσει το ιστορικό επαναστατικό συλλογικό υποκείμενο του 20αιώνα. Το συλλογικό αυτό υποκείμενο κατάφερε με την Οκτωβριανή Επανάσταση του 1917 ν’ αλλάξει την πολιτικοκοινωνική και οικονομική πραγματικότητα με αποτέλεσμα να αλλάζει για πάντα τα φώτα της ιστορικότητας της ίδιας της ιστορίας.

Η ιστοριογραφία όσο και η ανέραστη ακαδημία ακόμα και σήμερα τρέμει στην ιδέα να κοιτάξει με τα μάτια της γνώσης και το θάρρος της δημιουργικότητας το ιστορικό συμβάν της Οκτωβριανής Επανάστασης. Τρέμουν τα υπαρξιακά κύτταρα του αριστερού αγωνιστικού παρελθόντος γιατί θα χάσει την διαρκή παρουσία του στο παρόν ως η ηττημένη γλυκάδα της αιώνιας επικείμενης ανάστασης νεκρών.

Η επανεκκίνηση του κομμουνιστικού εγχειρήματος χρειάζεται την πολιτικοποιημένη αποθεματοποίηση μιας δραματοποιημένης θεατρικότητας του παρελθόντος που αναλώνεται σε ένα παρόν νοσταλγικών αφηγημάτων και παραδειγματικών προτροπών.

Ο ρομαντισμός της ήττας και της προσμονής του υπαρξιακού τέλους δεν σταμάτησε ποτέ ν’ αφρίζει ως συμβάν μέσα στην πληγή της ιστορίας. Η δημιουργική του ανθεκτικότητα γίνεται ο σύμμαχος του μηδενιστικού συλλογικού που ο καπιταλισμός το κατάντησε κατάθλιψη. Από την άλλη το στερητικό σύνδρομο της νίκης με μια βύθιση στο τέλμα της γλυκιάς αγωνιστικής ήττας βρίσκει το απαντητικό του φάντασμα του πλανιέται πάνω από τον κόσμο, το φάντασμα του κομμουνισμού ή το φάντασμα της νίκης.

Κύπρος: ΠΑΣΥΝΟ – απεργία τέλος

Ο ταξικός πόλεμος που δέχεται η ΠΑΣΥΝΟ είναι τόσο σκληρός που ακόμα και η εκκλησία της Κύπρου διαμέσου του Αρχιεπισκόπου παρενέβη για να νουθετήσει τους απεργούς.

Ο Σωτήρης Κούμας πρόεδρος της Παγκύπριας Συντεχνίας Κυβερνητικών Ιατρών (ΠΑΣΥΚΙ) δήλωσε ότι: “οι γιατροί δεν μπορούν πλέον να εργαστούν υπό τέτοιες συνθήκες και τα πράγματα δυσκολεύουν”.

Ο Μάριος Κουλούμας πρόεδρος της Ομοσπονδίας Συνδέσμων Πασχόντων και Φίλων (ΠΟΣΠΦ) ισχυρίζεται ότι η ΠΑΣΥΝΟ: “έχει στόχο να εκβιάσει τον εργοδότη, χρησιμοποιώντας τη ζωή των ασθενών”.

Ο πρόεδρος του κλάδου νοσηλευτικού προσωπικού της ΠΑΣΥΔΥ, Πρόδρομος Αργυρίδης, τόνισε ότι αν δεν υπάρξουν λύσεις θα προταθεί συρρίκνωση Τμημάτων και μεταφορά ασθενών που νοσηλεύονται στον ιδιωτικό τομέα, ώστε να υπάρχει αξιοπρεπής φροντίδα αυτών που θα παραμείνουν.

Το ΑΚΕΛ “Καλεί αμφότερες τις πλευρές να αποφύγουν ενέργειες που κλιμακώνουν την όξυνση και περιπλέκουν ακόμη περισσότερο την κατάσταση και συνακόλουθα την προοπτική επίλυσης του προβλήματος.” Με άλλα λόγια η αριστερά στην Κύπρο προσπαθεί να γίνει ο πυροσβέστης μιας ταξικής σύγκρουσης. Οι εργαζόμενοι νοσηλευτές απεργούν περισσότερο από δύο βδομάδες, (17 μέρες) διάστημα στο οποίο κάνενας εκρπόσωπος της Κυπριακής αριστεράς δεν έδωσε το παρόν του στην απεργία. Απεναντίας, στο προχθεσινό πανηγύρι για τον αγώνα του Ακάμα η αριστερά στην Κύπρο, δηλαδή το ΑΚΕΛ, όχι μόνο κοκορευτηκε στα μέσα ενημέρωσής της μέσω του διαδικτυακού σάιτ “Διάλογος” για τη θερμή υποστηριξη που επέδειξε, αλλά επίσης παρευθρεθηκε οργανωμένα για να είναι κόντα δήθεν στα “κοινωνικά κινήματα”.

Τέλος, η ΠΑΣΥΝΟ αναστέλλει την κλιμάκωση των απεργιακών μέτρων από σήμερα με την απεργία όμως να συνεχίζεται. Η τελευταία ενημέρωση μετά την συνάντηση της ΠΑΣΥΝΟ στο προεδρικό είχε ως αποτέλεσμα την αναβολή της επ’ αόριστου απεργίας.

Ήδη από τις 19 Φεβρουαρίου 2016 οι συνδικαλιστικές οργανώσεις ΟΕΚΔΥ ΣΕΚ και ΠΑΣΥΕΚ ΠΕΟ – από το ωρομίσθιο προσωπικό στα κρατικά νοσηλευτήρια – είχαν αποφασίσει την αναστολή των απεργιακών μέτρων μετά την συνάντηση που είχαν με τον υπουργό Υγείας, Γιώργο Παμπορίδη.

Με αφορμή λοιπόν τις τελευταίες απεργιακές κινητοποιήσεις ο Αβέρωφ και η κυβέρνηση του Αναστασιάδη θα εκμεταλλευτούν το δικαιώματα των εργαζομένων στην απεργία, δηλαδή στην μόνη πολιτικά κατοχυρωμένη πολιτική έκφραση του εργαζομένου να διεκδικεί τα δικαιώματά του, με στόχο να ποινικοποιήσει την απεργία. Η απεργία για την φιλελεύθερη πολιτική πρακτική θέτει σε κίνδυνο την δημόσια ασφάλεια, την δημόσια υγεία και τις δημόσιες μεταφορές. Η λογική ότι ο εκάστοτε κίνδυνος διατάραξης της κοινωνικής συνοχής έχει ως αιτία την εκδήλωση απεργίας από τους εργαζομένους που διεκδικούν τα δικαιώματα τους είναι η ίδια λογική που θέλει τον εργαζόμενο να δουλεύει 10ωρα ανασφάλιστος και να λέει ευχαριστώ γιατί τουλάχιστον έχει εργασία.

 

ΚΥΠΡΟΣ: κλοιός απεργιών μετά το μνημόνιο

“Σε μεγαλύτερες απεργιακές κινητοποιήσεις από αυτές που αντιμετώπισε την τριετία του μνημονίου βρίσκεται η Κύπρος, μόλις δύο βδομάδες μετά την ολοκλήρωση του προγράμματος προσαρμογής.

Στα κρατικά νοσηλευτήρια η επ’ αόριστον απεργία των νοσηλευτών μελών της ΠΑΣΥΝΟ συνεχίζεται για όγδοη μέρα, χωρίς να υπάρχουν ενδείξεις αποκλιμάκωσης της κρίσης στον τομέα της υγείας.

Χθες παρέλυσε και το λιμάνι Λεμεσού μετά την απόφαση των συντεχνιών να καλέσουν τα μέλη τους να κατέλθουν επίσης σε επ’ αόριστον απεργία.

Οι εργαζόμενοι στην αρχή λιμένων αξιώνουν αναστολή της συζήτησης στη βουλή του περί ρύθμισης αποκρατικοποίησης νόμου του 2014 μέχρι να ρυθμιστούν νομικά τα εργασιακά θέματα.

Σήμερα αναμένεται να μπουν στο χορό των δυναμικών μέτρων και οι εργαζόμενοι στην αρχή ηλεκτρισμού.

Οι ηγεσίες των πέντε συντεχνιών έχουν συγκαλέσει εκτάκτως στις 9 το πρωί τα αρμόδια τους σώματα για να εξετάσουν επαναφορά και κλιμάκωση των μέτρων.

Ισχυρίζονται ότι «το υπουργείο ενέργειας προωθεί απαράδεκτες και καταστροφικές αποφάσεις για την αρχή».

Είναι η πρώτη φορά που η διακυβέρνηση Αναστασιάδη βρίσκεται ενώπιον τόσης σοβαρής εργατικής κρίσης σε διάφορα μέτωπα.

Σήμα κινδύνου εξέπεμψε ο Πρόδρομος Αργυρίδης, πρόεδρος της συντεχνίας των άλλων μισών από τους 3350 νοσηλευτές, που ανήκουν στην ΠΑΣΥΔΥ και η οποία δεν συμμετέχει στην απεργία, εξαιτίας της συνεχιζόμενης απεργίας των συναδέλφων του μελών της ΠΑΣΥΝΟ.

Προειδοποίησε ακόμη και για απώλεια ζωών λόγω της έλλειψης παραϊατρικού προσωπικού.

Το υπουργικό συμβούλιο κάτω από την πίεση των δεδομένων που επικρατούν στα κρατικά νοσηλευτήρια αποφάσισε χθες όπως παραπέμπονται στον ιδιωτικό τομέα χειρουργικές επεμβάσεις που ήταν στη λίστα αναμονής και επηρεάζονται από την απεργία.

Σήμερα οι νοσηλευτές θα διοργανώσουν εκδήλωση διαμαρτυρίας έξω από τη βουλή των αντιπροσώπων και κατόπιν θα πορευθούν έξω από το προεδρικό μέγαρο.

Οι υπουργοί οικονομικών και υγείας εμμένουν στις θέσεις τους να μην ικανοποιήσουν το αίτημα των νοσηλευτών για ένταξη τους στην επιστημονική δομή, καθώς συνεπάγεται πρόσθετο ετήσιο κόστος €40 εκ.

Η ικανοποίηση ενός τέτοιου αιτήματος θα ανοίξει, κατά την κυβέρνηση, τον ασκό του Αιόλου αφού θα ακολουθήσουν αλυσιδωτές μισθολογικές αναβαθμίσεις σε όλη τη δημόσια υπηρεσία και το οικονομικό κόστος για το κράτος θα είναι τεράστιο.

Η κυβέρνηση έχει ήδη δεσμευθεί να προσλάβει 3 χιλ. οπλίτες στην Εθνική Φρουρά με ετήσιο κόστος €34 εκ. Το δημοσιονομικό συμβούλιο έχει ήδη εκφράσει προβληματισμό για τις κινήσεις που γίνονται σε σχέση με τα μισθολογικά.

Παρέλυσε το λιμάνι

Όλως αιφνιδίως παρέλυσε χθες και το λιμάνι Λεμεσού. Ήταν προγραμματισμένο να κατέλθουν σε απεργιακά μέτρα μόνο οι πλοηγοί, αλλά την τελευταία στιγμή ακολούθησαν και οι υπόλοιποι εργαζόμενοι στο λιμάνι.

«Το κόστος της ζημιάς για την οικονομία θα είναι ανυπολόγιστο μέχρι την ερχόμενη Πέμπτη που θα κρατήσει η απεργία», σύμφωνα με δηλώσεις στη StockWatch του προέδρου της ΑΛΚ και γενικού διευθυντή του υπουργείου μεταφορών Αλέκου Μιχαηλίδη.

Ο κ. Μιχαηλίδης είπε ότι εμπορικά πλοία έχουν εγκλωβιστεί εξαιτίας της απεργίας στο λιμάνι ενώ άλλα που επρόκειτο να αγκυροβολήσουν στη Λεμεσό, πήγαν σε άλλους ανταγωνιστικούς προορισμούς.

Από την απεργία στο λιμάνι επηρεάζονται δεκάδες κύπριοι έμποροι που καταγράφουν ζημιές δεκάδων χιλιάδων ευρώ λόγω της παράλυσης των εργασιών.

Σε μία ύστατη προσπάθεια να αρθεί η κρίση στο λιμάνι Λεμεσού, ο υπουργός μεταφορών Μάριος Δημητριάδης έχει καλέσει το πρωί στο γραφείο του τις ηγεσίες των συντεχνιών, προς τις οποίες θα επιδώσει το σχέδιο εθελούσιας εξόδου που εγκρίθηκε χθες από το υπουργικό συμβούλιο.

Επίσης θα συζητηθούν οι παρατηρήσεις των συντεχνιών επί του νέου οργανογράμματος της αρχής λιμένων.

Πάντως χθες ο κ. Δημητριάδης υποστήριξε ότι η απεργία των λιμενεργατών έχει πολιτικό άρωμα και υπεραμύνθηκε της συμφωνίας με τους ιδιώτες επενδυτές, η οποία όπως είπε, είναι προς το δημόσιο συμφέρον.

Κέρδισαν οι συντεχνίες Cyta

Οι εργατικές κινητοποιήσεις σε σημαντικούς τομείς της οικονομίας ακολουθούν κινητοποιήσεις σε ημικρατικούς οργανισμούς όπως η Cyta και η ΑΗΚ, όπου οι εργαζόμενοι φαίνεται να πέτυχαν την αναστολή της ιδιωτικοποίησης τους.

Σε σχέση με τη Cyta, τα νομοσχέδια για ιδιωτικοποίηση της θα τεθούν ενώπιον της βουλής την Πέμπτη, και θα καταψηφιστούν από όλους – περιλαμβανομένου και του ΔΗΣΥ.

Ο κ. Νεοφύτου δήλωσε ότι το κόμμα του «δεν θα ψηφίσει ένα νομοσχέδιο που δεν δίνει πλειοψηφικό πακέτο στον στρατηγικό επενδυτή».”

 

Πηγή: stockwatch

 

Ιμπεριαλιστικά εργοστάσια εννοιών

Η δυτική πολιτική κουλτούρα στην κοινωνικά διεκδικητική της αγωνιστική μορφή συνίσταται στον προσωπικό αγώνα που θα επιτευχθεί μόνο από την δράση της ατομικότητας. Η ατομικότητα αυτή δεν συνίσταται όμως στο περιεχόμενο ενός κοινωνικού όντος παρά κάτω από ένα σωτηριολογικό ον τύπου θαυματοποιητή Ιησού.

Για τον δυτικό άνθρωπο η μορφή της χειραφέτησης δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια ιδιωτική υπόθεση. Όπως ακριβώς όλες οι υποθέσεις στην δυτική κοινωνία είναι καθαρά ιδιωτικές υποθέσεις έτσι ακριβώς είναι και η χειραφέτηση. Η χειραφέτηση είναι για την δυτικοποιημένη μορφή ζωής ένας διακανονισμός που δεν έχει να κάνει καθόλου με την πολιτική, αφού μπορεί να διευθετηθεί με ένα δικηγόρο και ένα συμβολαιογράφο.

Το άτομο είναι αυτό που μπορεί να αλλάξει τον κόσμο και καμία συλλογική μορφή πάλης πόσο μάλλον να έχει και ταξικό περιεχόμενο. Αυτό είναι το πολιτικό και διανοητικό αποτέλεσμα του τρόπου των μέσων παραγωγής. Ένα πράγμα/προϊόν για τον δυτικό άνθρωπο γίνεται μοναδικό αν και ταυτόχρονα το βλέπει στο ράφι μέσα σε εκατοντάδες αντίτυπα. Η αίσθηση και η αντίληψη που διαμορφώνεται, ότι δηλαδή το προϊον αφορά αποκλειστικά εμένα έγκειται από την μια στο θρίαμβο της διαφημιστικής προπαγάνδας και από την άλλη έγκειται στον τρόπο της παραγωγικής διαδικασίας.

Η φωτογραφία λοιπόν της ανάρτησης από το “The Foundation for a Better Life” είναι ένα διαφωτιστικό παράδειγμα το πως ο χειραφετητικός αγώνας κάποιων προσωπικοτήτων μένει στην καλή ψυχή του ατόμου και όχι στην ώριμη ανάγκη του λαού που αγωνιζόταν για την ελευθερία του και την υπόστασή του ως χειραφετημένου κοινωνικού συνόλου που παράγει τον πλούτο στην χώρα του.

Να λοιπόν ποιός είναι στόχος αυτού του παραγωγικού οργανισμού δημιουργίας ιδέων, αξίων και αντιληπτικών ερμηνευτικών φίλτρων:
“The goal of The Foundation for a for a Better Life is to offer inspirational messages to people everywhere as a contribution toward promoting good values, good role models and a better life.”

Αυτός ο μικρός και μη κερδοσκοπικός οργανισμός λοιπόν, το values.com το οποίο παράγει, βάζοντας το λιθαράκι του στα θεμέλια της καλής ζωής σε συνδυασμό με τις αξίες που θα έπρεπε να έχει ο κάθε ευσυνείδητος δυτικός μικροαστός. Ο αποκλειστικά διαφημιστικός ρόλος του οργανισμού διαφημίζοντας χωρίς να πουλάει κανένα προϊόν δεν θα μπορούσε να υπάρχει χωρίς τους καλούς χορηγούς οι οποίοι είναι οι εξής:

BMG Chrysalis

EMI, Peermusic

Sony

Universal and Warner/Chappell

ABC

CBS

FOX

NBC

Univision

Telemundo

CNN International

Discovery Channel

OTI

ION

Oxygen

OWN

HGTV

SPEED

Travel Channel

BET

Food Network

CW

USA

Sleuth

Bloomberg

National Geographic

Bravo

Real TV

DIY Network

Sorpresa

Telefutura

PBS

Armed Forces Network

Regal Cinemas

Cinemark

Edwards Theatres

United Artists Theatres

AMC Theatres

National Cinemedia

Cinema Concepts

Outdoor Advertising Association for America

Clear Channel

Lamar

CBS Outdoor

JC Decaux North America

Van Wagner Communications

Clear Channel UK

Clear Channel

FOX Radio

Premiere Radio Networks

Είναι καταδεικτικό λοιπόν πως η δυτική πολιτική κουλτούρα παράγει μέσα από το κυρίαρχο κεφάλαιο της αστικής τάξης τον αποκλειστικά δικό της πολιτικό, κοινωνικό, οικονομικό αλλά και πολιτισμικό κλειστό κόσμο. Καταφέρνει λοιπόν να εκμεταλλεύεται την εργατική τάξη αλλά ταυτόχρονα να γίνεται -η εκμετάλλευση- αποδεκτό φυσικό συμβάν μια που έννοιες, αξίες, νόηματα και πεποιθήσεις κατασκευάζονται κυριολεκτικά σε καπιταλιστικά εργοστάσια.

Ο δυτικός πολιτισμός είναι ιμπεριαλιστικός πολιτισμός. Καθηλώνει οποιαδήποτε διαλεκτική έννοια και με βία την αναδιανέμει στο κοινό ως ξεπερασμένη και αποσπασματική. Η διαλεκτική σκέψη είναι απειλή για τον ιμπεριαλισμό. Το ηθικό και το νομικό πλαίσιο που δημιουργεί ο ιμπεριαλισμός μπορεί να καταδικάζει οτιδήποτε το απειλεί. Η διαλεκτική σκέψη έχει ήδη καταδικαστεί ισόβια, το μόνο που μένει τώρα είναι η απόδραση.

 

Hassiktir ο ιμπεριαλισμός…

Το “κυπριακό πρόβλημα” είναι δημιούργημα της πολιτικοοικονομικής πρακτικής της κυπριακής αστικής τάξης εκφράζοντας τις ενδοαστικές συγκρούσεις των αστικών τάξεων των δύο κοινοτήτων και όχι μόνο.

Το δημιούργημα όμως του “κυπριακού προβλήματος” δεν έγκειται σε μια αποκαλυπτική πολιτική παρθενογένεση αλλά ούτε και σε οποιαδήποτε κατηγορική ενοχή παντός και γενικού τύπου. Οι ενδοαστικές συγκρούσεις των δυο κοινοτήτων πηγάζουν από τις σχέσεις που έχουν με τις αστικές τάξεις των δυτικών δυνάμεων πάνω σε πολιτικοοικονομικά και κοινωνικά πλαίσια.

Με άλλα λόγια το “κυπριακό” είναι αποτέλεσμα μιας καθαρά αστικής διένεξης με κύριο άξονα τις ιμπεριαλιστικές επιδιώξεις των δυτικών δυνάμεων στην ευρύτερη Μέση Ανατολή. Ο ιμπεριαλισμός παράγει, συν τις κυριαρχικές πολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές μέθοδες και πολεμικές εντάσεις ή συρράξεις για να επιτυγχάνει τους στόχους του. Η Κύπρος σε αυτή την περίπτωση με το πρόβλημα που οικειοποιήθηκε έλυσε σε μεγάλο βαθμό τις ανησυχίες των ιμπεριαλιστικών δυτικών κύκλων των δεκαετιών 70′ και 80′ σχετικά με τον έλεγχο της Ανατολικής Μεσογείου.

Το “κυπριακό” δημιουργήθηκε από συγκεκριμένη πολιτική εξουσία και για συγκεκριμένο πολιτικό, γεωστρατηγικό και οικονομικό στόχο. Το “κυπριακό” ως τέτοιο δεν αποτελεί ουσιαστικά πρόβλημα για την αστική τάξη. Αν προκύψει ως πρόβλημα μόνο τότε θα “λυθεί” και θα λυθεί δια μαγείας. Το “κυπριακό πρόβλημα” δεν φράσσει καμιά κεφαλαιοκρατική διακίνηση και δεν αποτελεί καμία απειλή για καμία ιμπεριαλιστική κινητικότητα. Κάθε άλλο θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε: το “κυπριακό πρόβλημα” είναι ο έξοχος διακανονισμός των ιμπεριαλιστών για να επιτυγχάνουν τους ιμπεριαλιστικούς τους στόχους στην Μέση Ανατολή. Δέστε για παράδειγμα τώρα στην Συρία. Το ότι ο βρετανικός ιμπεριαλισμός έχει βάση στην Κύπρο και βομβαρδίζει Συρία και Ιράκ αυτό δεν είναι ούτε αυτονόητο αλλά ούτε αφήνει αμέτοχη την Κύπρο στην υπεράσπιση του ιμπεριαλισμού στην Μέση Ανατολή. Αν επιθυμούν οι ιμπεριαλιστές να τελειώνουν με το “κυπριακό πρόβλημα” δεν είναι γιατί ξαφνικά απέκτησαν το καλό πρόσωπο του ιμπεριαλιστή που διατείνεται για μια παγκόσμια καντιανή ειρήνη υπό το φως των πυραύλων. Άρα, όταν μιλάμε για “λύση”, δεν σημαίνει ακριβώς αυτό που εννοούμε αλλά θα πρέπει να τοποθετήσουμε το περιεχόμενο της λύσης πάντοτε μέσα στο πολιτικό πλαίσιο στο οποίο διακανονίζεται.

Συνεπώς το ”κυπριακό πρόβλημα” δεν συνεπάγεται ως πρόβλημα από τους ιμπεριαλιστές άρα δεν υπάρχει προοπτική ουσιατικής επίλυσης. Όσο η πολιτική εξουσία καθορίζει τις βάσεις της “λύσης” η λύση θα προκύπτει πάντα ως μια μορφή μη λύσης.

Το πολιτικό “κυπριακό πρόβλημα” είναι πρόβλημα μεσανατολικό και όχι ευρωπαϊκό και ούτε δυτικού τύπου πρόβλημα που θα λυθεί στα σαλόνια των τραπεζικών λόμπι αλλά ούτε και στις συναντήσεις κορυφής όπου στην κορυφή κυματίζει θριαμβευτικά το ΝΑΤΟ. Μεσανατολικό λοιπόν το πρόβλημα της Κύπρου όπως ακριβώς και το Παλαιστιανιακό, όπως ακριβώς και το Συριακό και το Ιρακινό και το Κουρδικό. Μεσανατολικό ζήτημα που σημαίνει πρόβλημα που γεννιέται από τους δυτικούς ιμπεριαλιστές, από την πολιτισμένη Ε.Ε. και το πολυφάνταστο Παρίσι, από την πολυκουλτουριάρικη Νέα Υόρκη και στο τίγκα στην υγρασία Λονδίνο.

Η Μέση Ανατολή καίγεται από τους δυτικούς ιμπεριαλιστές και η κυπριακή αστική τάξη θριαμβολογεί για την επικείμενη “λύση” του κυπριακού προβλήματος γιατί ακριβώς η “λύση” τώρα είναι ένας διακανονισμός των ιμπεριαλιστών. Από την άλλη διακρίνεται εύστοχα μια κακόμοιρη αριστερά (ΑΚΕΛ) που περιμένει σχεδόν μισό αιώνα για την αποκαλυπτική ιμπεριαλιστική “λύση” του κυπριακού για να αρχίσει μια δήθεν σοσιαλιστική επανάσταση.

Επειδή λοιπόν βρισκόμαστε στο μεταίχμιο όχι μιας νέας εποχής, ούτε μιας νέας ιστορίας αλλά ούτε ακόμα μια νέας μέρας, είναι ιστορικό καθήκον πλέον όχι για ένα καλύτερο μέλλον και τις όποιες μπουρδολογίες της ευρωπαϊκής αριστεράς που χρυσώνει το σκατό. Είναι λοιπόν καθήκον απλά και μόνο η αποκατάσταση του παρελθόντος, αυτών δηλαδή που ακόμα μες το χώμα πολεμάνε τον φασιστικό δυτικό ιμπεριαλισμό στη Συρία, στην Ουκρανία, στο Ισραήλ και όπου αλλού είτε με σπαθιά είτε με πέτρες είτε με βόμβες υδρογόνου. Αυτό είναι το πρωταρχικό χρέος των αγωνιστών, η συνέχεια του αγώνα που δεν έχει τελειώσει ποτέ.

 

Τα άχρονα ρετρό της αριστεράς

Τα ρετρό της Χαραυγής έχουν ενδιαφέρον αρχικά ως προς την απουσία όποιας πρόθεσης όσον αφορά  έστω και ένα τόσο δα ίχνος δημοσιογραφικής αναλυτικής αλλά και την ανύπαρκτη έστω παραμικρή ιδεολογική διαλεκτική στόχευση. Αυτό που καταφέρνουν τα ρετρό είναι κατά ένα περίεργο τρόπο μια βίαιη ανάδυση μιας πρωτότυπης ιστορικής αναδρομής που εν τέλει γίνεται μια αντιδιαλεκτική πολιτική παλινδρόμηση χωρίς κανένα χρόνο.

Όταν επισκέπτεσαι για παράδειγμα ένα χώρο (το πατρικό σου, ένα στέκι κτλ) μετά από πολλά χρόνια αναδύονται μνήμες, συναισθήματα, μυρωδιές, η αίσθηση του χρόνου σε σφίγγει, καμία φορά πλατιάζει… Στην περίπτωση τώρα των ρετρό της Χαραυγής ο χρόνος έχει αποκλειστεί από το βίωμα. Όχι μόνο δεν υπάρχει χώρος στην παρουσίαση των ρετρό αλλά επίσης σ’ αυτήν την περίπτωση τα συγκεκριμένα ρετρό λαμβάνουν τον ρόλο εισιτηρίων μιας ιστορικότητας χωρίς το χρόνο, μια παγωμάρα με άλλα λόγια, μια απαγόρευση διαφορετικά της σκέψης αλλά και του βιώματος της ιστορικής σχέσης με τους αγώνες του λαού.

Ένα σχόλιο, ένας άλλος κόσμος

Από τα πάμπολλα σχόλια που από μόνα τους μπορούν να σταθούν έτσι από μόνα τους να κοιτάνε ένα ορίζοντα που περιμένει να κλείσει το μάτι σε μια πουτάνα αιωνιότητα:

 

“Η μοναδική προϋπόθεση για να αγωνίζεσαι είναι ότι δεν μπορείς και δεν δικαιούσαι να κάνεις αλλιώς. Τίποτε άλλο. Όποιος λέει ότι “αγωνίζεται” μόνο αν έχει λογικές πιθανότητες να πετύχει, ότι για να αγωνιστείς πρέπει να έχεις εγγυήσεις, δεν είναι αγωνιστής. Είναι φυγόπονος και σπεκουλαδόρος.”