“Χαῖρε, ἀστήρ ἐμφαίνων τὸν Ἥλιον· χαῖρε, γαστὴρ ἐνθέου σαρκώσεως…”
Για δες, μέχρι και τα χριστιανόπουλα βρήκανε μια σταλιά υλισμό έτσι για να μην πέφτουνε κάθε Χριστούγεννα και Πάσχα ουρανόθεν.
Νικητήριες ωδές για τον τόσο δα σταλιά υλισμό που περικυκλώθηκε από τον απόρρητο μεταφυσικό ιδεαλισμό για να κρατήσει τα όρια στην νοητική αφηρημένη εποπτεία:
“Τῇ ὑπερμάχῳ στρατηγῷ τὰ νικητήρια,
Ὡς λυτρωθεῖσα τῶν δεινῶν εὐχαριστήρια,
Ἀναγράφω σοι ἡ Πόλις σου Θεοτόκε.
Ἀλλ᾿ ὡς ἔχουσα τὸ κράτος ἀπροσμάχητον,
Ἐκ παντοίων με κινδύνων ἐλευθέρωσον,
Ἵνα κράζω σοι· Χαῖρε, Νύμφη ἀνύμφευτε.”
Ο μαρξισμός από την άλλη ο οποίος βυθίζεται στον υλισμό βρίσκει σήμερα οάσεις μεταφυσικής μοναξιάς για να μπορεί να διαχειρίζεται την πολιτική πραγματικότητα.
