Η τελευταία ταινία των Ιθαν και Τζόελ Κοέν, Hail, Caesar!, μπορεί να χαρακτηριστεί ως μια μετα-θεωρητική σατιρική κινηματογραφική απόπειρα κατάδειξης της καπιταλιστικής κινηματογραφικής παραγωγής της δεκαετίας του 1950 στην Αμερική. Μια εποχή στην οποία η κοινωνία βρίσκεται κάτω από τον Μακαρθισμό και οι διώξεις των κομμουνιστών για τις πεποιθήσεις τους ήταν θεσμική διαδικασία για την αμερικάνικη αστική τάξη.
Οι αδελφοί Κοέν καταφέρνουν και πλαισιώνουν με μια εξαίσια κινηματογραφική σατιρική διαλεκτική την πρόσφατη χολιγουντιανή παραγωγή συγκεκριμένων ταινιών πολιτικής υφής. Μια σειρά παραγωγής ταινιών η οποία έχει ως θεματολογία την Σοβιετική πολιτική κουλτούρα και την κομμουνιστική ιδεολογία.
Μερικές ταινίες για παράδειγμα που είναι πιο γνωστές και ικανοποιούν τον μηχανισμό προπαγάνδας των ΗΠΑ είναι: το Trumbo του Jay Roach, το Bridge of Spies του Steven Spielberg, το Youth του Paolo Sorrentino και η σειρά The Americans. Υπάρχουν πάμπολες ταινίες με την συγκεκριμένη θεματολογία που δεν μπορούμε να φανταστούμε.
Το Χόλιγουντ πάντοτε ήταν και εξακολουθεί να είναι ο κυριότερος και σημαντικότερος μηχανισμός προπαγάνδας της αμερικάνικης φιλελεύθερης συντηρητικής και αντικομμουνιστικής κουλτούρας. Σήμερα, το Χόλιγουντ θυμάται τον Μακαρθισμό και τις διώξεις των κομμουνιστών με μια νοσταλγική ενοχή του ηθικά ορθού ιδεαλιστή αλλά κατά τα άλλα του αφελή ρεαλιστή.
Η ταινία Hail, Caesar!, αντιθέτως αποδομεί με εκπληκτικό μετα-θεωρητικό κινηματογραφικό τρόπο την πρόσφατη αυτή χολιγουντιανή παραγωγή ταινιών που θυμάται την εποχή της ντετεκτοσοβιετίας, του Μακαρθισμού και της κομμουνιστικής αφήγησης ως μια εποχή ξεχασμένη και θεσμοθετημένη ως ηττημένη.
Οι πανταχού νεομαρξιστές ακαδημαϊκίσκοι και κάθε λογής σοβιετολάτρεις βλέπουν σ’ αυτές τις ταινίες την πολυπόθητη δικαίωση της ιστορίας. Το Χόλιγουντ πέτυχε να φράξει ένα κινηματογραφικό και δή ένα αισθητικό φακό, ένα χάσμα ή ένα κενό με άλλα λόγια, μέσα από τον οποίο θα φιλτράρεται η κομμουνιστική ιδεολογία, η ιστορία και η πολιτική θεωρία. Δεν είναι τυχαίο που οι κριτικές της συγκεκριμένης ταινίας των Κοέν είναι ως επί τω πλείστον αρνητικές. Επίσης δεν είναι τυχαίο που δεν έλαβε την ίδια αίγλη με τις άλλες ταινίες που έχουν την ίδια θεματολογία.
Η δομή του έργου είναι σχεδόν απούσα. Αυτό είναι σίγουρο ότι δεν έγκειται στην απειρία των αδελφών Κοέν αλλά ούτε στην μετα-μοντέρνα χαώδης ακατανοησία που φυσικά δεν τους διακρίνει. Η δομή είναι απούσα ακριβώς για να σατιρίσει την κινηματογραφική απουσία της σημερινής παραγωγής του Χόλιγουντ κοιτάζοντας πίσω μια εποχή και να την ταριχεύσει στην αιώνια νοσταλγία της ακινησίας. Η ιστορία της ταινίας διακρίνεται από την αποσπασματικότητά της και των αλμάτων που κάνει η μονταζιέρα των Κοέν. Τα γεγονότα της ταινίας όσο και οι αληθινοί χαρακτήρες αλλάζουν περιεχόμενο αφού το σενάριο των Κοέν είναι σχεδόν μια αναποδογυρισμένη σατιρική σειρά γεγονότων και χαρακτήρων.
Εντός του πλαισίου της μετα-θεωρητικής κριτικής που κάνουν οι σκηνοθέτες δεν μας επιτρέπετε παρά να δούμε την ταινία.
fristuti 