Οι βουλευτικές εκλογές του 2016 προαναγγέλλουν αναπνοές μιζέριας και σκευάσματα δεξιάς παρανόησης. Η ήδη χαμένη εποχή αφήνει πίσω της συντρίμμια και φαντασιακές αριστοκρατικές φιγούρες με σταυρούς και γαλανόλευκες κυματιστά προδοτικές.
Θα λεχθούν πολλά για την είσοδο του ΕΛΑΜ στη Κυπριακή βουλή και οι πλείστες αναλύσεις θα είναι κακές απομιμήσεις από την ελληνική πολιτική πραγματικότητα. Θα διαβάσουμε ότι φταίει η κοινωνία, η εκκλησία, η πολιτική, αυτός ή αυτή και μπορεί και τα μυστήρια. Το ΕΛΑΜ όμως είναι εδώ μέλος της νομοθετικής εξουσίας και τα ακαδημαϊκίστικα και κοινωνικοπολιτικά αναλυτικά προγράμματα περί τι είναι ο φασισμός τα καπνίζει η κοινωνία για να φτιάχνεται για να περιδιαβάζει ανενόχλητη τα ουράνια.
Είμαστε σχεδόν έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε το ΕΛΑΜ χαρούμενοι και με μία χαδιάρικη ερωτική αγωνία. Θα θυμηθούμε αντι-φασιστικά τσιτάτα, θα αρχίσει ένας αναμενόμενος πόλεμος με αντικαυλωτικά σπρέι, θα ανοιχτούν σκονισμένα βιβλία μπορεί και του Λένιν, μια που έπεσαν και όλα τ’ αγάλματα και τέλος θα κοιμώμαστε ήσυχοι γιατί η αριστερά θα κάνει αυτό που ξέρει να κάνει… να παλινδρομεί την φαγούρα της ιστορικής της κομμουνιστικής παράδοσης αλλά και να κοιτάει απαξιωτικά οποιαδήποτε αμφισβήτηση της αστικής κυριαρχίας.
Το βαθύ κράτος της δεξιάς δεν είναι πια βαθύ παρά η κορυφή ενός παγόβουνου που τρέφεται από την αλητεία και την υπεραξία. Ο ΔΗΣΥ είναι ο νικητής των εκλογών αν και έχασε ένα 4% και αυτό γιατί έχει μαζί του στην βουλή όλα του τα παιδιά. Η Θεοχάρους από την μια έτοιμη να εγχειρήσει οποιαδήποτε φωνή απελπισίας και από την αλλη το ΕΛΑΜ έτοιμο να πιεί ακόμα και το σπέρμα του αρχιεπισκόπου.
Τα υπόλοιπα κόμματα κάθε φορά κερδίζουν τις εκλογές και κάθε φορά αναμασάνε την βλακεία των δικηγορικών τους γραφείων. Έτοιμοι λοιπόν να συνεχίσουν ένα αγώνα υψηλού κινδύνου.
Η αριστερά τώρα έχει αρκετή δουλειά: από του να διαπαιδαγωγήσει τα πιτσιρίκια να μην αυνανίζονται με τις ΕΛΑΜίτισσες Ουρανίες αλλά και να ευγνωμονούν ταυτόχρονα και την παρούσα κατάσταση. Η ευγνωμοσύνη έγκειται στην ύπαρξη του ‘άλλου’ στο οποίο η αριστερά βλέπει τον εαυτό της να εναντιώνεται. Η ουσιαστική δουλειά όμως που έχει ο μηχανισμός της αριστεράς είναι η νέα αναζήτηση συμμαχιών για να επιτευχθεί ο στόχος του 27% άρα και της δικτατορίας του προλεταριάτου. Πάνω από όλα είναι η οικονομικίστικη πολιτική των αισθημάτων και των αρνητικών αριθμών.
Η αποχή απογαλακτήστηκε από τον έλεγχο των κομμάτων και γίνεται η δεξαμενή υγρών αποβλήτων και αδρανών υλικών που απαιτούνται για την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων. Αποχή σημαίνει ότι δεν κατέχουμε τα μέσα παραγωγής.
Τα υπόλοιπα μέσα τ’ αφήνουμε στα ΜΜΕ τα οποία είναι έτοιμα να αντλήσουν πληροφορίες και στοιχεία για ένα μέλλον αίσιο και σκοτεινό.
fristuti 