Όταν καθημερινά διασχίζεις τις μεγαλεπίβολες λονδρέζικες εισόδους των Nasdaq, UBS, RBS, Bloomberg, Moody’s, Deutsche Bank, HSBC και άλλα δεκάδες καπιταλιστικά “εργοστάσια” τότε ηθελημένα ή μη επιβεβαιώνεται αβίαστα η ανυπαρξία σου.
Η καθημερινή σχέση με τον εξωτερικό χώρο, με τις μικρές πλατείες τριγύρω, το ανοιξιάτικο τερτίπι στην πλατεία με τον ξεχασμένο ήλιο απένατι από το Bloomberg, διακρίνεται σχεδόν απρόθετα ακόμα και στον πιο αφελή τουρίστα η διαλεκτική κυρίου και δούλου. Από την μια διακρίνεται μια “εργοστασιακή” ατμόσφαιρα αλλά μ’ ένα γκλαμουράτο παρουσιαστικό και ένα πιο πιστευτό βάδισμα στην φτέρνα.
Από την άλλη διακρίνεται η υπαλληλική αριστοκρατία των χρυσών παιδιών που μπορούν περήφανα να σου δείχνουν με το δάκτυλο ότι κάπου εκεί ανάμεσα στον 25ο και 30ο όροφο βρίσκεται το γραφείο αστέρι στο κοσμικό καπιταλιστικό στερέωμα.
Δεν ξέρω κατά πόσον είναι αλήθεια το συμβάν ως θαύμα ή η αθανασία της ψυχής ως αιωνιότητα – δηλαδή ένα παρατραβηγμένο συμβάν – αλλά η αρχιτεκτονική των καπιταλιστικών ναών αποδεικνύει την αλήθεια και των δυο συμβάντων.
Όταν λοιπόν η υπαλληλική αριστοκρατία χάσκει μπροστά στην ηλιόλουστη νικηφόρα της έκταση για μια απολαυστική διαλειμματική ώρα ανεμελιάς και επίδειξης τότε η χειραφέτηση λιώνει σαν παγωτό πίσω από τις “πλατείες διάλειμμα”, εκεί που βρίσκονται τα σκουπίδια.
Η εργασία γίνεται μέσον για την νικηφόρα ανέλιξη στον κοσμικό χρόνο και χώρο του κεφαλαιοκρατικού εκθαμβωτικού σύμπαντος. Αυτό είναι το σύμπαν που μπορεί να σου πάρει ίντερβιου γιατί το άλλο χέστηκε για την εκλεκτικότητα και για την στρατηγική σου. Το σύπμαν, αυτό το δικό σας σύμπαν, δεν έχει φτιά, ούτε μάτια, ούτε γλώσσα, παρά γεννητικά όργανα που συσσωρεύουν κεφάλαιο. Το σύμπαν αυτό έχει την δικιά του σκοτεινή ύλη – την υπεραξία.
Οι εκλεκτοί πετυχημένοι υπαλληλίσκοι που την καταβρίκανε σε μια ζωή ρολόι, που τίποτα δεν μπορεί να χαλαστεί γιατί το σύμπαν έχει συνωμοτήσει στην αιώνια ασφάλειά τους γίνονται τα παραδείγματα της πανεπιστημιακής δεοντολογίας, της διανοουμενίστικης αριστοκρατίας, της θρησκευτικής εσχατολογίας, της εργασιακής ψυχολογίας και της υπαρξιακής αθείας.
Ο καπιταλισμός λύνει τα προβλήματα και βρίσκεται ως δημοκρατία μέσα από την μικρή αισχρή σχισμή του φασιστικού χάους – ενός κουτιού με άλλα λόγια. Λοιπόν, καλή επιτυχία στις εκλογικές σας εξωρμήσεις και στην θρησκευτική πίστη της λύσης του κυπριακού. Ο ιμπεριαλισμός δεν σηκώνει να αναφερθεί στο γλυκό μας κείμενο όσο ακριβώς δηλαδή δεν σηκώνει να θεωρηθεί η οποια λύση του κυπριακόυ ως ιμπεριαλιστική λύση αν δεν λυθεί με τις προϋποθέσεις μιας λαϊκής σοσιαλιστικής εξουσίας.
fristuti 