Ο φετιχισμός της επανάστασης ως μια υποκειμενική αντιδραστικότητα ή μια κατάσταση αναμέτρησης με την συμβατικότητα του σχεδόν γειτονικού περίγυρου, γίνεται η αυθόρμητη αυταπάτη μιας νίκης στον κλούβιο υπαρξιακό κόσμο του αριστερού μικροαστού.
Ο αριστερός του 21αιώνα είναι ο αριστερός που λατρεύει με παθιασμένη μιζέρια την ήττα της πολιτικοποιημένης χειραφετητικής κοινωνικής συλλογικότητας. Με την προθετική λατρεμένη ήττα του διακινδυνεύει να χάσει το ιστορικό επαναστατικό συλλογικό υποκείμενο του 20αιώνα. Το συλλογικό αυτό υποκείμενο κατάφερε με την Οκτωβριανή Επανάσταση του 1917 ν’ αλλάξει την πολιτικοκοινωνική και οικονομική πραγματικότητα με αποτέλεσμα να αλλάζει για πάντα τα φώτα της ιστορικότητας της ίδιας της ιστορίας.
Η ιστοριογραφία όσο και η ανέραστη ακαδημία ακόμα και σήμερα τρέμει στην ιδέα να κοιτάξει με τα μάτια της γνώσης και το θάρρος της δημιουργικότητας το ιστορικό συμβάν της Οκτωβριανής Επανάστασης. Τρέμουν τα υπαρξιακά κύτταρα του αριστερού αγωνιστικού παρελθόντος γιατί θα χάσει την διαρκή παρουσία του στο παρόν ως η ηττημένη γλυκάδα της αιώνιας επικείμενης ανάστασης νεκρών.
Η επανεκκίνηση του κομμουνιστικού εγχειρήματος χρειάζεται την πολιτικοποιημένη αποθεματοποίηση μιας δραματοποιημένης θεατρικότητας του παρελθόντος που αναλώνεται σε ένα παρόν νοσταλγικών αφηγημάτων και παραδειγματικών προτροπών.
Ο ρομαντισμός της ήττας και της προσμονής του υπαρξιακού τέλους δεν σταμάτησε ποτέ ν’ αφρίζει ως συμβάν μέσα στην πληγή της ιστορίας. Η δημιουργική του ανθεκτικότητα γίνεται ο σύμμαχος του μηδενιστικού συλλογικού που ο καπιταλισμός το κατάντησε κατάθλιψη. Από την άλλη το στερητικό σύνδρομο της νίκης με μια βύθιση στο τέλμα της γλυκιάς αγωνιστικής ήττας βρίσκει το απαντητικό του φάντασμα του πλανιέται πάνω από τον κόσμο, το φάντασμα του κομμουνισμού ή το φάντασμα της νίκης.
fristuti 