Η φιλοσοφία μαζί με τους πιστούς αιώνιους ακάματους εργάτες της σκέψης συνεχίζουν να φιλοσοφούν σαν να δεν συμβαίνει τίποτα αμέσως μετά από κάθε φρίκη. Μια απ’ τα ίδια λοιπόν και στο δικό μας οπτικό πεδίο, μετά την απόλυτη φρίκη της ιστορίας του ανθρώπου, την φρίκη του ‘Άουσβιτς, συνέχισαν να φιλοσοφούν σαν να δεν συνέβη απολύτως τίποτα. Το ίδιο και ποιητές μας, συνέχισαν να γράφονται ποιήματα για την αγάπη και τον έρωτα, για την ελευθερία και την χειραφέτηση σαν να δεν συνέβη τίποτα.
Η φιλοσοφία δεν βρήκε ποτέ την αξιοπρεπή αφετηρία να σταθεί αντιμέτωπη στην φρίκη και στην εκμετάλλευση της ιστορίας της ανθρωπότητας. Η φιλοσοφία κλείνει το μάτι και στην φρίκη όσο και στην εκμετάλλευση όπου τις βρίσκει κανείς ως αποκρυστάλλωμα στα κοινοβούλια και στα συμβούλια της Ε.Ε. μέχρι στα ταχύτατα βομβαρδιστικά του ΝΑΤΟ όσο και στις αίθουσες διδασκαλίας της ακαδημίας. Η ιστορία της ανθρωπότητας είναι για την φιλοσοφία το κινητήριο υλικό – τα καύσιμα – για να έχει την δυνατότητα να σκέφτεται χαρούμενα ως επιστήμη το κάθε φορά τέλος της εποχής της. Το κάθε φορά τέλος μιας ιστορικής εποχής ή η κάθε φορά νιτσεϊκή λήθη της ιστορίας της ζωής, το κάθε τέλος της μεταφυσικής και της τέχνης όσο και της επιστήμης και της δύναμης γίνεται το καθαρτικό της απόγνωσης και του αδιεξόδου που βρίσκεται η φιλοσοφία από τότε, από μια νύχτα που γεννήθηκε.
Ο ρομαντισμός έγινε η αντιδραστική απάντηση ενός διαφωτισμού που ξεγύμνωσε την φρίκη και την έντυσε με τα μπουρζουά κοστούμια τοποθετώντας την εκμετάλλευση στην κορυφή για να μην την βλέπει κανείς. Σήμερα ο ρομαντισμός υποτροπίασε από τα πάμπολλα dasein και την μέριμνα, την έκσταση του χρόνου και την γεγονικότητα. Ο ρομαντισμός που ξέπεσε μεταφράζεται ως θέληση για δύναμη ή ως ένας “άβανγκαρντισμός χωρίς πρωτοπορία” για να το πούμε ακριβώς όπως το χρησιμοποιεί ο Badiou (1).
Ο ρομαντισμός που ξέπεσε γίνεται ο σύγχρονος αναρχο-φασισμός, δηλαδή η επίσημη κουλτούρα του δυτικού πολιτισμού. Η κουλτούρα η οποία αραδιάζεται μπροστά στα έδρανα και τις βιβλιοθήκες της ακαδημίας ως επιστημονικός πια όρος: μεταμοντερνισμός. Ο ακαδημαϊσμός του μεταμοντέρνου προτείνει την φρίκη και το χάος, την παραξενιά και την επιτήδευση ακόμα και ως μια κινηματογραφική πρόταση που φέρνει το τέλος της ποίησης στον κινηματογράφο. Ότι έχει σκηνοθετήσει ο Ταρκόφσκι και ο Αγγελόπουλος έχει τελειώσει, ήταν αρκετό για την μεταμοντέρνα μορφή ζωής. “Φτάνει πια!”, φωνάζει παραληρώντας το μεταμοντέρνο, για ότι έχει να κάνει με την πολιτισμική επιβράδυνση. Σήμερα κυριαρχεί η ταχύτητα και η έκρηξη. Η κυριαρχία του χολιγουντιανού κινηματογράφου, του μεταμοντέρνου κτιρίου αλλά και του αποσπασματικού ιστορικού χρόνου γίνεται ο αέρας που αναπνέει ο εργαζόμενος σε κάθε εργοτάξιο, σε κάθε εργοστάσιο, σε κάθε δρόμο και σε κάθε χωριό.
Ο μεταμοντέρνος δυτικός κορεσμένος ρομαντισμός εκφέρεται πολιτικά με δύο τρόπους: α) με την πένθιμη έννοια του τέλους ως μια φροϋδικής φύσεως οιδιπόδειου συμπλέγματος σε σχέση με τον θάνατο. Αυτό στην πράξη διακρίνεται σήμερα ως η παθητική στάση αρχίζοντας από το εργατικό λαϊκό κίνημα όσο και την κενή περιεχομένου αριστερή πρωτοπορία που αναμένει μια σωτηριολογική πολιτική λόγω μιας ντροπιασμένης ήττας. β) από την άλλη εκφέρεται με μια είδους περήφανη ήττα, γιορταστικού τύπου με πυροτεχνήματα, αφού το τέλος της ανθρωπότητας θα τελειώσει λέει ο ποιητής μ’ ένα πάταγο αλλά θα ξεκινήσει ως κοινωνικά ταξικός αυτοματισμός με την σοσιαλιστική επανάσταση.
Ο κόσμος της δημοκρατίας της δύσης δεν είναι δημοκρατικός αλλά ένας ιμπεριαλιστικός πολιτικός δημοκρατισμός με μια έξοχη δημοκρατική φρασεολογία που χρησιμοποιούν οι φασίστες μέχρι και οι αριστεροί.
Ο στρατός της δύσης γίνεται ο μόνος εφικτός πολιτικός λόγος επί της παγκόσμιας σκηνής. Η ασφάλεια του δυτικού πολιτισμού, της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των κοινοβουλίων των Βρυξελλών, χρειάζεται το όπλο του ιμπεριαλιστικού στρατού της. Η τρομοκρατία της δύσης είναι το ίδιο το ιμπεριαλιστικό όπλο της. Όπου και να στρέψει το όπλο ο μόνος στόχος είναι ο λαός. Η αδυναμία της επαναστατικής εργατικής τάξης αλλά και η αδυναμία οργάνωσης του λαϊκού κινήματος αφήνει την καλλιέργεια του πολιτισμού να κυριαρχείται από την μισθοφορική λογική του φόνου που καμιά δικαιοσύνη δεν μπορεί να την δικάσει αλλά απεναντίας είναι συνταγματικό χρέος της να την παρασημοφορεί.
Ο ιμπεριαλιστικός πολιτισμός ως ο κορεσμένος ρομαντισμός αποδυναμώνει κάθε μορφή κριτικής πολιτικής σκέψης και εισάγει το θύμα του στην μυστικιστική πανδαισία του ωραίου και της τέχνης. Ένα ωραίο και μια τέχνη που έχουν αποκηρύξει την αλήθεια και το περιεχόμενο διατηρώντας το μεταμοντέρνο φορμαλισμό ως την πηγή των σύγχρονων καλλιτεχνικών τερατογενέσεων. Από την άλλη, ο πολιτικός ιμπεριαλιστικός πολιτισμός συνοδεύει τον μυστικισμό του από την χυδαία πορνογραφία διατηρώντας την απόλυτη συντηρητική υποκρισία του σεμνού πολιτισμένου δυτικού. Ο Λένιν είχε άριστα “παρατηρήσει ότι σε περιόδους που η επαναστατική και κριτική πολιτική δραστηριότητα είναι πολύ αδύναμη, αυτό που η θλιβερή αλαζονεία των ιμπεριαλισμών παράγει είναι ένας συνδυασμός μυστικισμού και πορνογραφίας.” (2)
Αναφορές:
(1) Α. Badiou, “Περιστάσεις 1 και 2”, Εκδόσεις ΑΓΡΑ, 2005, (σελ: 192).
(2) Α. Badiou, “Περιστάσεις 1 και 2”, Εκδόσεις ΑΓΡΑ, 2005, (σελ: 198).
Αρχική εικόνα της ανάρτησης: Yanagawa Shigenobu
A European couple in flagrante from a set Yanagi no arashi, “Storm of Willows” Japan (c. 1832)
fristuti 