Για τον μελλοντικό ιστορικό η εποχή μετά το ολοκαύτωμα της σάρκας και του λόγου μέχρι και σήμερα, θα είναι η εποχή της αποδεκτής και ελκυστικής βαρβαρότητας. Ο δυτικός πολιτισμός δημιουργεί την βαρβαρότητα στην μεταπολεμική δύση να λειτουργεί ως μια προσβάσιμη έλλογη διαδικασία, φτιασιδωμένη αναγκαία με το καθεστωτικό εργαλείο της έκπληξης ως αρκετό για να συμβάλει κανείς στην κίνηση του ιστορικού χρόνου.
Κατά την διάρκεια του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου στην καρδιά της Ευρώπης κάποιοι κάνανε σχέδια διακοπών το καλοκαίρι και δεν μυρίστηκαν ποτέ καμένη σάρκα, ούτε ακούσανε ποτέ κραυγές, ούτε είδανε σκελετούς να περπατάνε. Κάποιοι ακόμα τα είδανε όλ’ αυτά αλλά συνεχίζαν να ψάχνουν καλοκαιρινά θέρετρα για να περάσουν καλά, να ξεχαστούν. Άλλοι πάλι το φχαριστιόντουσαν άλλοι πάλι όχι.
Η φασιστική και ναζιστική βαρβαρότητα τότε ήταν πρωτόγνωρο πολιτικό βίωμα. Γέννημα θρέμμα από τον πρώτο παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Η βαρβαρότητα δεν ήταν ασθενική τρέλα αλλά πολιτική προοπτική, συγκεκριμένες πολιτικο-οικονομικές θέσεις, νόρμες και νομοθετήματα.
Η βαρβαρότητα σήμερα είναι καταδικαστέα όταν, και μόνο όταν, δεν λες ότι είναι καταδικαστέα. Διαφορετικά η βαρβαρότητα είναι η επιθυμητή παρέκκλιση του αλλοτριωμένου καπιταλιστικού τρόπου εκμετάλλευσης του πλούτου που παράγει ο εργαζόμενος.
Αν ο πλούτος που παράγεται από αυτούς που τον παράγουν δεν τους ανήκει τότε έχει ήδη αρχίσει ένας πόλεμος με εκμεταλλευτή και εκμεταλλευόμενο. Σε κάθε χώρα υπάρχει ο κυρίαρχος ο οποίος καρπώνει τον πλούτο που ο άλλος παράγει. Για να διατηρηθεί η κυριαρχία πρέπει να καταστέλλεται η αντίσταση στον κυρίαρχο, η οργάνωση των εργαζομένων που παράγουν τον πλούτο… και φτου το αστικό κράτος και φτου η διεθνής αγκαλιά του δυτικού ιμπεριαλισμού.
Σήμερα η κυριαρχία είναι το καθολικό τίποτα που πραγματώνεται ως πολιτισμός. Ο δυτικός πολιτισμός, οι δυτικές αξίες και τα δυτικά ευρωενωσιακά ιδεώδη, η δυτική σκέψη, φιλοσοφία και εκπαίδευση δεν είναι τίποτα άλλο παρά η βαρβαρότητα που κατάφερε να γίνει πολιτική.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση και οι ΗΠΑ είναι ο πολιτικός πολιτισμός της βαρβαρότητας και το ΝΑΤΟ ο διεθνής εκφραστής αυτής της πολιτικής. Το ΝΑΤΟ είναι το πολιτικό όργανο του δυτικού πολιτισμού. Όσο για τα πολλά πρόσωπα της ΕΕ που θέλουν να βλέπουν, όσο για τις ελπίδες που θέλουν να τρέφουν, όσο για τις αναλύσεις που θέλουν να δείχνουν είναι απλά η κατάντια της τελειωμένης αριστεράς που ακόμα ελπίζει όχι στην ανατροπή αλλά στην σιωπηρή αποδοχή της βαρβαρότητας.
fristuti 