Αλήθεια, μας νοιάζει πολύ ο αριθμός των λεπτών ομιλίας του κάθε υποψηφίου στα ΜΜΕ. Αν έχεις μιλήσει περισσότερο από τον άλλο τότε οι πιθανότητες εκλογής σου είναι περισσότερες. Ο ευρωπαΪκός πολιτικός πολιτισμός εξαντλείται στο δίκαιο πάνελ ή στο πάνελ του δικαίου. Τα debate είναι ένα καλό παράδειγμα όταν ο χρόνος κατανέμεται “δίκαια” στους υποψηφίους. Το κάθε φορά τέλος του χρόνου αλλά και η χρονομέτρηση των επιχειρημάτων είναι απόδειξη της ικανότητας να μιλάς γρήγορα, δηλαδή να παράγεις γρήγορα αυτό που θέλει το κεφάλαιο.
Η δημοκρατία για τον μικροαστό πολιτικό κύπριο, στην περίπτωση τώρα που μπήκαν οι κομματικοί μηχανισμοί στο προεκλογικό όργιο, αρχίζει και τελειώνει στο πάνελ.
Το πάνελ έχει γίνει ο χώρος ο οποίος νοηματοδοτεί οτιδήποτε συμβαίνει μέσα σε αυτό με τους όρους του καπιταλισμού που έτσι κι αλλιώς το καθορίζει. Ο κάθε υποψήφιος είναι το κεφάλαιο που πρέπει να δουλευτεί στο συγκεκριμένο χρόνο με τέτοιο τρόπο ώστε να παραγάγει υπεραξία. Το ίδιο συμβαίνει με την τέχνη. Οτιδήποτε βάζεις εντός του πλαισίου μιας γκαλερί γίνεται τέχνη χωρίς να είναι κατ’ ανάγκην τέχνη. Αυτό δηλαδή που καθορίζει το πράγμα ως τέτοιο είναι στο πλαίσιο που συμπεριλαμβάνεται.
Όλα λοιπόν αρχίζουν και αρχίζουν σωστά αν το πάνελ είναι δίκαιο ως προς τον χρόνο που παράγεται η τηλεοπτική υπεραξία. Αν αυτό δεν συμβαίνει, ο μικροαστός κύπριος έχει έτοιμο το θεωρητικό οπλοστάσιο της επιθυμητής κριτικής του περι δικαίου.
fristuti 