Το δεύτερο μέρος από την τριλογία του Όλα είναι δρόμος (1998) με τίτλο “Η τελευταία νανόχηνα” με τον Θανάση Βέγγο:
Όταν ο φύλακας του Δέλτα, ο Βέγγος, ακούει τουφεκιές:
“Επαναληπτική καραμπίνα!
Στη Δράνα είναι, για χήνες!
Λαθροκυνηγός της περιοχής!
Τους τα ‘χω μηνύσει: Μην μπλέξουν μαζί μου.”
Ο διάλογος μεταξύ του φύλακα του Δέλτα με τον λαθροκυνηγό:
“- Μεγάλε, μην τουφεκιάς, της έκοψες στον κώλο στον αέρα… της Μαιρούλας.
Κάποτε έτσι κυνήγαγα και εγώ, αλλά τώρα γεράσαμε… συνταξιούχοι, καλημέρα.
– Γεια χαρά.
– Εσύ τι κάνεις; Δεν πήρες τίποτε ακόμη;
– Μπα, μόλις βγήκα. Εξάλλου φοβάμαι του θηροφύλακες, κυκλοφορούνε συνέχεια. Γερό ντουφέκι φαίνεται ε;
– Μόσγκαρετ των 6.
– Φυσίγγια; απλά.
– Όχι, όχι τριάρια
– Καλό όπλο, καλό. Γλιστράει. Και δεν μου λες… είναι ελαφρύ;
– Σαν μωρό έλα να… Σήκωσε το να δεις.
– Πούπουλο. Ναι πούπουλο. Μάλιστα. Δεν μου λες, το χηνάκι… από κει ερχότανε;
– Όχι όχι απ΄ εδώ… σηκώθηκε μέσα από τις καλαμιές…”
Εδώ ο φύλακας του Δέλτα, ο Βέγγος, με την εισαγωγική πρότασή του, βλέποντας τον λαθροκυνηγό στην βάρκα, τον έχει ήδη προειδοποιήσει ότι δεν του μείνει χρόνος: “Μεγάλε, μην τουφεκιάς, της έκοψες στον κώλο στον αέρα… της Μαιρούλας”. Αυτό το “της Μαιρούλας”, το όνομα της χήνας, θα ‘πρεπε να κάνει τον λαθροκυνηγό να σκεφτεί. Δεν σκέφτηκε καθόλου όμως γιατί ακριβώς ο λαθροκυνηγός είναι η προσωποποίηση της άδειας αποξένωσης ενός πολιτισμού που δέχεται να επιμένει να σκοτώνει το κατανοητό.
Ο φύλακας Βέγγος τους τα ‘χει μηνύσει: Μην μπλέξουν μαζί του. Με άλλα λόγια ο λαθροκυνηγός τα ‘χει ήδη ακούσει και του έγινε ήδη αντιληπτό ότι μπορεί να βρεθεί νεκρός και όμως επέμενε και όμως συνέχιζε αυτό που ο χώρος αλλά και ο χρόνος δεν του επέτρεπε. Βρισκόμαστε στο Δέλτα, σε όρια, σε τόπους και χρόνους που επιτρέπονται να γεννηθούν μύθοι.
Ο Βούλγαρης εδώ δεν θέτει ηθικά ζητήματα και δεν επιθυμεί καμιά δίκη. Στην τελευταία νανόχηνα δεν επιτρέπεται καμιά ηθική προσέγγιση και καμιά ηθική ανάλυση. Εδώ δεν ψάχνουμε δολοφόνο αλλά ούτε και ήρωα. Δεν τους ψάχνουμε γιατί ακριβώς βρισκόμαστε σ΄ένα μυθολογικό πλαίσιο όπου εκφράζεται η πρωταρχική μορφή της κοινωνικής συνείδησης. Η ιστορία του Βούλγαρη εκφράζει την πρώτη μορφή συνολικής έκφρασης του κόσμου στο πρόσωπο του φύλακα Βέγγου, η οποία βαθμιαία οδηγεί στη δημιουργία μιας ερμηνευτικής μορφής κοινωνικής συνείδησης και μια φιλοσοφικής πραγματείας.
Το αξιοσημείωτο δηλαδή είναι ότι εγκαθιδρύεται μια μυθολογική απάντηση στην αποξένωση η οποία προσπαθεί να κυριαρχήσει μέχρι και τα όρια της φύσης.
Εδώ η τριλογία “Όλα είναι δρόμος” (1998) του Παντελή Βούλγαρη:
fristuti 