Τα ρετρό της Χαραυγής έχουν ενδιαφέρον αρχικά ως προς την απουσία όποιας πρόθεσης όσον αφορά έστω και ένα τόσο δα ίχνος δημοσιογραφικής αναλυτικής αλλά και την ανύπαρκτη έστω παραμικρή ιδεολογική διαλεκτική στόχευση. Αυτό που καταφέρνουν τα ρετρό είναι κατά ένα περίεργο τρόπο μια βίαιη ανάδυση μιας πρωτότυπης ιστορικής αναδρομής που εν τέλει γίνεται μια αντιδιαλεκτική πολιτική παλινδρόμηση χωρίς κανένα χρόνο.
Όταν επισκέπτεσαι για παράδειγμα ένα χώρο (το πατρικό σου, ένα στέκι κτλ) μετά από πολλά χρόνια αναδύονται μνήμες, συναισθήματα, μυρωδιές, η αίσθηση του χρόνου σε σφίγγει, καμία φορά πλατιάζει… Στην περίπτωση τώρα των ρετρό της Χαραυγής ο χρόνος έχει αποκλειστεί από το βίωμα. Όχι μόνο δεν υπάρχει χώρος στην παρουσίαση των ρετρό αλλά επίσης σ’ αυτήν την περίπτωση τα συγκεκριμένα ρετρό λαμβάνουν τον ρόλο εισιτηρίων μιας ιστορικότητας χωρίς το χρόνο, μια παγωμάρα με άλλα λόγια, μια απαγόρευση διαφορετικά της σκέψης αλλά και του βιώματος της ιστορικής σχέσης με τους αγώνες του λαού.
fristuti 