Διαβάζουμε εδώ το παρακάτω τίτλο του άρθρου στην βρετανική εφημερίδα Guardian: Lenin, mum and me – my communist childhood – Ο Λένιν, η μαμά μου και εγώ – η κομμουνιστική μου παιδική ηλικία.
Διαβάζουμε την αποκρυστάλλωση του νοήματος σ’ ένα απόσπασμα μερικών προτάσεων: “I had those stories, too, but for me the dream was dead. I was a realist, not a romanticist. I’d always been a truth-teller, and the fact of the matter was, capitalism had triumphed and that was that. So I got out my credit card and went shopping.”
Μετάφραση: “… αλλά για μένα το όνειρο ήταν νεκρό. Ήμουν μια ρεαλίστρια, όχι μια ρομαντικιά. Ήμουν πάντα μια αληθινή αφηγητής, και ήταν γεγονός ότι ο καπιταλισμός είχε θριαμβεύσει και αυτό ήταν. Έτσι πήρα την πιστωτική μου κάρτα και πήγα για ψώνια”.
Η Jo McMillan έχει γράψει το βιβλίο “Motherland”
Εξ αφορμής λοιπόν του νεκρού ονείρου που ταξιδεύει από τον ρομαντισμό στον ρεαλισμό και στις πιστωτικές καρτες ξυπνάμε σε μια πραγματικότητα στο περίμενε… αυτό είναι και το μελαγχολικό σπασμένο, νεκρό όνειρο των αριστερών ριζοσπαστών. Έχουν ηττηθεί στον αγώνα τους αλλά κατάφεραν και διαμόρφωσαν μια γοητευμένη ηττημένη νίκη. Είναι οι μοιρολάτρες που παράγουν την μεταφυσική της μελαγχολίας η οποία στην υλική της πραγματολογική διάσταση είναι ο μεταμοντέρνος κινηματικός και επ’ ουδενί η ταξική πάλη. Η ταξική πάλη έγινε η φαντασιακή δευτέρα παρουσία της λύτρωσης των μετανοημένων αριστερών που τώρα αντί να κρατούν γροθιά τουναντίον κρατούν τις πιστωτικές κάρτες και εξαγοράζουν τον αγώνα εύκολα γιατί ο φόβος παράγει το “μια ζωή την έχουμε”. Ο μικροαστικός φόβος του τίποτα είναι το υπαρξιακό είναι των μικροαστών που δεν υπάρχει λόγος ν’ ασχολείσαι. Λιωμένοι μέσα σ’ αυτό, έχουν την εντύπωση ότι αποδιοργανώνουν το σύστημα. Αρνούνται ότι απειλεί την μελαγχολία τους, με την παρηγοριά που βρίσκουν στις σελίδες της ιστορίας γίνονται ταριχευμένοι αγωνιστές που φοβούνται να φοβηθούν. Η καταδίκη της βίας από όπου και αν προέρχεται είναι το εκφραστικό τους πρόταγμα για δικαιοσύνη πεπεισμένοι ότι μπορούν να αφομοιώσουν τα πάντα γιατί έχουν ανοίξει τα φτερά της αποδοχής και της κατανόησης. Είναι οι απελπισμένοι δόκιμοι της παρανοϊκής εποχής όπου η επανάσταση γίνεται η χαρά του επικήδειου.
Ο ταριχευμένος μικροαστός λέει: “είμαστε τα πάντα, θα παραμείνουμε έτσι.”
Το επαναστατικό προλεταριάτο λέει: “είμαστε τίποτα, θα γίνουμε τα πάντα.”
fristuti 