“Γράφουμε μια λέξη. Γράφουμε δυο λέξεις. Τα χάνουμε με αυτό που γράψαμε, αναρωτιόμαστε τι είναι αυτό που γράψαμε. Αναρωτιόμαστε τι είναι το γράψιμο. Η εξήγηση που δίνουμε εμείς στον εαυτό μας δεν μας ευχαριστεί, και να που έρχονται οι άλλοι που αναλύουν τι είναι το γράψιμο. Η εξήγηση που δίνουμε εμείς στον εαυτό μας δεν μας ευχαριστεί, και να που έρχονται οι άλλοι που αναλύουν τι είναι το γράψιμο και τι είναι αυτό πού γράψαμε! Σας το εξηγούν και συγχρόνως, όπως το εξηγούν σε σας, το εξηγούν στον ευατό τους, εξηγούνται οι ίδιοι και προσπαθούν να εξηγήσουν τι σημαίνει το να εξηγήσουν τι σημαίνει το να εξηγείς και να εξηγήσαι!”
“Γυρίζουμε σε κύκλο. Αλλά συνειδητά, γιατί γυρίζουμε σε κύκλο πιστεύοντας ότι γυρίζουμε σε κύκλο και ακριβώς γι’ αυτό γυρίζουμε σε κύκλο! Η συνείδηση φωτίζει το υποσυνείδητο, αλλά το γνωρίζει, αφού πριν ποτιστεί από αυτό, έτσι που το συνειδητό γίνεται υποσυνείδητο, το υποσυνείδητο γίνεται συνείδητο, το κεφάλι γίνεται πισινός και ο πισινός γίνεται κεφάλι!
Ευγένιος Ιονέσκο, Από τα τετράδια Ρενό-Μπαρό, Φεβρουάριος 1966, (Πρόλογος στον Ρινόκερο “Γράφω ή το Γράφειν”).
ΝΤΈΖΗ: Αυτοί είναι οι άνθρωποι…τους βλέπεις; Κοίτα πόσο είναι χαρούμενοι!Νιώθουνε ευδαιμονία μεσ’ στο καινούριο τους πετσί!!Και δεν μοιάζουνε καθόλου τρελοί, δείχνουνε φυσιολογικότατοι. Θα πρέπει ν’ αποφάσισαν να μεταμορφωθούν,ύστερα από πολύ μεγάλη σκέψη.
ΜΠΕΡΑΝΖΕ, σταυρώνοντας τα χέρια του και κοιτάζοντας την Ντέζη με απόγνωση: Ντέζη, σε βεβαιώνω… Μόνο εμείς σκεφτόμαστε λογικά, μόνο εμείς έχουμε δίκιο!
ΝΤΕΖΗ: Τι εγωισμός και υπεροψία!
ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Το ξέρεις πολύ καλά ότι έχω απόλυτο δίκιο!
ΝΤΕΖΗ: Το απόλυτο δεν υπάρχει πουθενά… Το δίκιο το έχουνε οι πολλοί. Ούτε εσύ… ούτε εγώ…
ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Κι όμως, Ντέζη, έχω και το ξέρεις. Απόδειξη, όταν μιλάω, εσύ με καταλαβαίνεις!
……………………………………………….
ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Πάει καλά. Εγώ πάντως, ό,τι και να μου λες, στ’ ορκίζομαι, εγώ, θα τους πολεμήσω… Μάρτυς μου ο Θεός. Θ’ αντισταθώ, δεν θα συνθηκολογήσω!
ΝΤΕΖΗ, σηκώνεται, πλησιάζει τον Μπερανζέ και τυλίγει τα χέρια της γύρω από τον λαιμό του: Φτωχή μου αγάπη, θ’ αντισταθώ κι εγώ μαζί σου, μέχρι το τέλος!
ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Θα μπορέσεις;
ΝΤΕΖΗ: Δείξε μου εμπιστοσύνη… θα κρατήσω τον λόγο μου.(Ακούγονται οι ρινόκεροι να τραγουδάνε απαλά και μελωδικά).
Τους ακούς; Τραγουδάνε!
ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Δεν τραγουδάνε, μουγγανίζουν.
ΝΤΕΖΗ: Όχι, τραγουδάνε…
ΜΠΕΡΑΝΖΕ: Μουγγανίζουν, σου λέω… Τραγούδι το λες αυτό;
ΝΤΕΖΗ: Εσύ δεν ξέρεις από μουσική… τραγουδάνε και μάλιστα πολύ μελωδικά!
……………………………………………….
ΜΠΕΡΑΝΖΕ: […] Εγώ δεν θα γίνω σαν κι εσάς, όχι…(Κλείνει προσεκτικά και τα παράθυρα). Δεν θα με παρασύρετε, τ’ακούσατε; Ποτέ! (Απευθύνεται σ’ όλα τα κεφάλια των ρινόκερων). Δεν θα σας ακολουθήσω, ούτε θα γίνω σαν κι εσάς, γιατί δεν σας καταλαβαίνω. Θα παραμείνω αυτό που είμαι. Εγώ είμαι ανθρώπινο πλάσμα… ένας άνθρωπος! [….] Θα υπερασπίσω τον εαυτό μου ενάντια σ’ όλο τον κόσμο… δεν θα καθίσω με σταυρωμένα τα χέρια, θα πολεμήσω… Είμαι ο τελευταίος άνθρωπος…και μέχρι να’ ρθει το τέλος θα παραμείνω άνθρωπος! Όχι, δεν θα συνθηκολογήσω!… ΔΕΝ ΘΑ ΓΙΝΩ ΣΑΝ ΚΑΙ ΕΣΑΣ!
(απόσπασμα από τον Ρινόκερο)
fristuti 